ဟေလာင္းေဘး တညအိပ္ခရီးစဥ္

ဟေလာင္းေဘးကို သြားမယ္ဆိုေတာ့ တညအိပ္ေလာက္ေတာ့ ေနခ်င္တယ္လို႕ ရံုးမွာ ညဥ္းမိတယ္။ ဗီယက္နမ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္က မအိပ္သင့္ဘူး ခဏခဏ သေဘၤာေတြ ျမဳပ္တယ္လို႕ တားတယ္။ မသြားခင္ သူမ်ားေတြရဲ့ ဟေလာင္းေဘး ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္ေတြ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ဟႏြိဳင္းကေန သေဘာၤဆိပ္ကိုု ေလးနာရီေလာက္ ကားစီးရတယ္လို႕ ဖတ္မိတယ္။ ေန႕ခ်င္းျပန္ခရီးဆို အသြားအျပန္ ရွစ္နာရီက လမ္းေပၚမွာ ဘယ္မွာလဲ ဟေလာင္းေဘးကို ေငးၾကည့္ရမယ့္ အခ်ိန္...ရာသီဥတုၾကည္လင္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ့ ဘာမွ မျမင္ရပဲ ေန႕ခ်င္းျပန္သာ ျပန္လာရရင္ မတန္ဘူးေလဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ တညအိပ္ေတာ့ အိပ္မယ္ဆိုျပီး စီစဥ္ခဲ့တယ္။ တညအိပ္ခရီး တေယာက္ကို US110 အျပီးအစီးပါ။ အသြားအျပန္ကားခ၊ သေဘၤာေပၚ တညအိပ္ အစားအစာနဲ႕ ဝင္ေၾကး အားလံုး စရိတ္ျငိမ္းပါ။

တခုုပဲ ဒီေလာက္ေစ်းနဲ႕ ဆုုိေတာ့ အရမ္းတန္တယ္ ထင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္ထင္တယ္ သူတို႕အျမတ္က သေဘၤာေပၚမွာ အေသာက္ဆိုတဲ့ ကိစၥျဖစ္မယ္။ အစားအစာ စရိတ္ျငိမ္းမွာ အေသာက္မပါ ပါဘူး။ အဲ့ဒီေတာ့ သေဘၤာေပၚမွာ စားတဲ့အခ်ိန္တိုင္း ဘားေကာင္တာ စားပြဲထိုးက ဘာေသာက္မလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကိုု မေသာက္မခ်င္း လာေမးေနတတ္ပါတယ္။ က်ိဳက္ထီးရိုုးက ထမင္းဆိုင္ေတြမွာ နားခြင့္အလကားေပးထားေပမယ့္ ဆိုင္မွာ ထမင္းစားဖို႕အတင္းတိုက္တြန္း နားပူဆာတာမ်ိဳးပါပဲ။ အျပင္ကေစ်းထက္ အမ်ားၾကီးတင္ထားတာ သိေပမယ့္ ေသာက္ၾကရတာပါပဲ။ ကိုယ့္ပုလင္းကို ယူလာရင္လည္း ပုလင္းေဖါက္ခ ေတာင္းတဲ့အျပင္ မ်က္ႏွာ သိပ္မၾကည္ၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီတခုအတြက္ေတာ့ စိတ္ကို ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္သြားဖို႕ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။

ကံေကာင္းစြာပဲ တညအိပ္စီစဥ္ထားလို႕သာပါ။ ေရာက္တဲ့ေန႕က ျမဴေတြဆိုင္းျပီး ဘာမွကို မျမင္ရပါဘူး။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းစြာ Delux ခန္းကို က်ေနာ္ရပါတယ္။ Delux ခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ပါျပီး သူ႕မွာ တျခားအခန္းေတြထက္ ပိုတာက ဝရန္တာေလး အခန္းျပင္မွာ ပါတာပါပဲ။ ဝရန္တာေလးမွာ စားပဲြထုိုင္ခံုေလးနဲ႕ အျပင္ထြက္ ဇိမ္ခံစရာမို႕ ကံေကာင္းတယ္လို႕ ေျပာႏိုင္တယ္။ ကိုယ့္ဟာကို ဒီအခန္းကို ယူရင္ေနာက္ထပ္ ၂၀ အပိုေဆာင္းေပးရမွာေလ။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေန႕လည္စာက အသီးအရြက္လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ေတြနဲ႕မုိ႕ စားလို႕ျမိန္ပါတယ္။ ပထမဆံုး ရပ္ေပးတဲ့ ေနရာက Hang Sung Sot ဆိုတဲ့ ထူးဆန္းတဲ့ ဂူကိုျပပါတယ္။ ထံုးေက်ာက္ေတာင္အတြင္းက သဘာဝအတုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့ ပံုေတြကို ဆင္နဲ႕တူတယ္ ျမင္းနဲ႕တူတယ္ စသည္ျဖင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္းနဲ႕ ပံုေဖာ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဂူကအျပန္ Kayak လုပ္မလားဆိုေတာ့ မလုပ္ခ်င္တာနဲ႕ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ က ပင္လယ္ထဲမွာ ေရဆင္းကူးဖို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကတာ။ ေက်ာက္စိမ္းေရာင္ ပင္လယ္ၾကီးဟာ ေအးစက္ေနတာပါပဲ။ သိပ္ၾကာၾကာ မကူးႏိုင္ၾကပဲ ခဏေလးနဲ႕ ျပန္တက္လာၾကရတယ္။ ေကာ္ဖီပူပူေလးနဲ႕ ေသြးေႏြးသြားေအာင္ ေသာက္ရင္း ေတာနဲ႕ေတာင္စြယ္ သီခ်င္းကို ဖြင့္ထားတာ ျမိဳင္လိုုက္တာဆိုုတာေလ....

ဟေလာင္းေဘးမွာ ေလွေတြနဲ႕ ေစ်းသည္ေတြဟာ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ေရာင္းသူ ဝယ္သူဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႕ ရိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုေလးအျပင္ တျခား ေစ်းသည္ေတြ ေလွေပၚက ျမင္ကြင္းေတြ အမ်ားၾကီး ခလုပ္ႏွိပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဧည့့္သည္ေတြ အားလံုး ျပန္ေရာက္လာၾကျပီဆုိေတာ့ ညေနစာစားဖို႕ စီစဥ္တယ္။ မစားခင္မွာ ေကာ္ျပန္႕စိမ္းလိပ္နည္းသင္ရင္း လုပ္စားၾကတယ္။ ဂ်ာမန္ကေလးႏွစ္ေယာက္၊ ဘန္ေကာက္မွာေနတဲ့ အေမရိကန္ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္၊ ပိုလန္က ေျခာက္ေယာက္နဲ႕ ျမန္မာ သံုးေယာက္ရဲ့ ေကာ္ျပန္႕လိပ္ျခင္း အႏုပညာ ညခ်မ္းေလးဟာ ေပ်ာ္ဖို႕ ေကာင္းတယ္။

ညကိုုေတာ့ ပင္လယ္ေကြ႕ေလးတခုုမွာ ေက်ာက္ခ်ျပီး အိပ္စက္အနားယူတယ္။ ပင္လယ္ဆိုေပမယ့္ လွိဳင္းေတြ လွဳပ္ခတ္မေနပဲ ျငိမ္သက္ေနလိုက္တာ အံ့ၾသစရာပါပဲ။ က်ေနာ္ရဲ့ အခန္းရ ကံေကာင္းျခင္းဟာ ကံဆိုးျခင္းဆိုတဲ့ဖက္ကိုု ဒီညမွာပဲကူးေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ပိုလန္က ေျခာက္ေယာက္အဖြဲ႕မွာ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ရဲ့ ေမြးေန႕ အဲ့ဒီေတာ့ Dining Hall မွာ တညလံုးေသာက္ၾက သီခ်င္းဖြင့္ျပီး ကၾကတယ္။ ႏွစ္ခန္းတည္းေသာ Delux ဟာ Dining Hall နဲ႕ ကပ္လ်က္ျဖစ္ျပီး Sound box က က်ေနာ့အခန္းနံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတာ။ တညလံုးမအိပ္လိုက္ရပဲ မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့ ဟေလာင္းေဘးက ညပါ။

မနက္ေစာေစာ လင္းခ်င္းေနတဲ့ ဟေလာင္းေဘးကို စျမင္ရျပီ။ ညကရပ္နားထားတဲ့ ပင္လယ္ေကြ႕ကေန ပင္လယ္ထဲကို ဘြားခနဲ တျဖည္းျဖည္းထိုုးထြက္လာတဲ့အခါ တံခါးႏွစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သလို သိပ္လွတဲ့ မနက္ခင္းတခုက ၾကိဳဆိုႏွင့္တယ္။

ေလွခါးထစ္ေပါင္း ၃၄၀ ရွိတဲ့ တစ္ေတာ့ ေတာင္ေပၚတက္ျပီး ရွဳခင္းၾကည့္ၾကတယ္။ သိပ္ကိုလွတဲ့ ဟေလာင္ေဘးပါ။ နတ္ဘံုနတ္နန္းလားေတာင္ ထင္မွတ္မွားရေလာက္ ျမင္ကြင္းက အရမ္းကိုဖမ္းစားတယ္။ ဓါတ္ပံုေတြထဲမွာပဲ စြဲလမ္းခဲ့ရတဲ့ ဟေလာင္းေဘးကို ကိုုယ္မ်က္လံုးနဲ႕ တပ္အပ္ေသခ်ာ ျမင္ရတဲ့အခါ ပါးစပ္ကို မစိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ျမဴးစရာေလေနာ္.

သေဘၤာေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့ မနက္စာစားရင္း ဆိပ္ကမ္းကို ျပန္သြားၾကတယ္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ေခြးပံု၊ ၾကက္ဖပံု အစရွိတဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေတြကို ေငးေမာ လက္ညိဳးထိုးရင္း ဟေလာင္းေဘးကို ခံစားလာၾကတယ္။

ဆိပ္ကမ္းေရာက္တဲ့အခါ ဟႏြိဳင္းကိုု ျပန္။ အလာတုန္းက တည္းတဲ့ ဟိုတယ္မွာပဲ တညျပန္တည္းတယ္။ ဂ်ာမန္ေကာင္ေလး ညြန္းဆိုတဲ့ ေထာပတ္သီး ေကာ္ဖီဆုိင္ေလးကို သြားၾကတယ္။ အက်ၤ ီဆိုင္ေလးရဲ့ ေနာက္ထဲမွာ သိုသိုသိပ္သိပ္ေလး ရွိေနျပီး ေရကန္ၾကီးနဲ႕ ဟႏြိဳင္းျမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေန ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႕ ထုုိင္ရတဲ့ ဆိုင္ေလးဟာ က်ေနာ့ စိတ္ၾကိဳက္ဆုိင္ေလးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ 

ေနာက္ေန႕ မနက္ အေစာၾကီးမွာ ေလဆိပ္ကို ဆင္းရတယ္။ ေနရစ္ေတာ့ ဟႏြိဳင္းေရ............

ဟႏြိဳင္းျမိဳ႕တေန႕တာ ခရီး

မနက္စာ စားျပီးတာနဲ႕ ဟိုတယ္မွာ တိုုးဂိုက္က လာၾကိဳပါတယ္။ ပထမဆံုး လူေတြ သိပ္မမ်ားေသးခင္ အန္ကယ္ဟိုကို သြားအေလးျပဳၾကပါတယ္။ အန္ကယ္ဟိုရဲ့ ရုပ္အေလာင္းထားတဲ့ အေဆာက္အဦးကိုေရာက္ဖို႕ ေတာ္ေတာ္ေလး တန္းစီရတယ္။ အမိုးအကာ တန္ေဆာင္းေလး လုပ္ေပးထားတာမို႕ ခရီးသြား ဧည့္သည္ေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပေစတယ္။

အေဆာက္အဦးနား ေရာက္ေလေလ အေစာင့္အၾကပ္ေတြ မ်ားေလေလ။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြလည္း မ်ားပါတယ္။ ေဘာင္းဘီတို လက္ျပတ္ ဝတ္လို႕မရပါ။ အထဲကိုဝင္ခါနီးမွာ တခါတည္း ေျပာပါတယ္ စကားေျပာခြင့္မရွိ၊ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရွိ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိ၊ လက္ကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ထည့္ခြင့္မရွိ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္ေျခခတ္လုပ္ခြင့္မရွိ စသည္ျဖင့္.... အေစာင့္က အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနျပီး တေယာက္ကုုိ တမိနစ္ေလာက္စာ ပဲ အခ်ိန္ေပးပါတယ္။

အန္ကယ္ဟိုကိုု အေလးျပဳျပီးတဲ့အခါ သူတို႕ အလုုပ္လုုပ္တဲ့ ရံုုးခန္း ျပီးေတာ့ သူ ေနတဲ့အိမ္ကေလးကို သြားၾကည့္တယ္။ သစ္သားေတြနဲ႕ပဲ ေဆာက္ထားျပီး ရိုးရွင္းေနပါတယ္။ ေအာက္ထပ္ကို ေျခတံရွည္လုုပ္ အလည္မွာ အစည္းအေဝးလုပ္ဖုုိ႕ စားပြဲဝိုင္းေလးနဲ႕။ အေပၚထပ္မွာ အိပ္ခန္းနဲ႕ စာၾကည့္ခန္းေလးပဲရွိပါတယ္။ အေတာ္ကိုဝန္က်ဥ္းတဲ့ အိမ္ပါ။ အရင္က ရံုုးခန္းမွာပဲ အိပ္စားေနတာမုိ႕ ဒီအိမ္ကို အတင္းေဆာက္ေပးျပီး ေနခိုင္းခဲ့ရတာလို႕ ဂိုက္က ရွင္းျပပါတယ္။ တိုုင္းျပည္ ဆင္းရဲတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဟိတ္ဟန္လုုပ္ နန္းေတာ္ေလာက္ ေဆာက္ျပီး ဇာခ်ဲ႕ျပီး မေနခ်င္တဲ့ ပေဒသရာဇ္ အုုပ္ခ်ဳပ္သူတေယာက္ မဟုုတ္တာ ေလးစားစရာပါပဲ။


အဲ့ဒီကေနမွ တိုင္တလံုး ဘုုရားကိုု သြားဖူးၾကတယ္။ ၾကာပန္းေပၚကေန သားဆုုေပးတယ္လို႕ဘုုရင္က အိပ္မက္ မက္တာမို႕ တကယ္ သားရလာတဲ့အခါ အိပ္မက္ထဲအတိုင္း ဒီဘုရားကိုပံုစံတူ ေဆာက္လုပ္ ပူေဇာ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္သစ္နယ္ခ်ဲ႕တို႕ ဆုုတ္ခြာမသြားခင္ ဖ်က္ဆီးခံခဲ့ရျပီး ျပန္လည္ျပဳျပင္ထားတဲ့ တိုင္တလံုးဘုုရားကို ယေန႕လက္ရွိ ဖူးေျမာ္ရတာပါ။ ဧည့္သည္ေတြမ်ားျပီး တိုးၾကိတ္ေနတာေၾကာင့္ ေသခ်ာ ေအးေဆး မဖူးခဲ့ရပါဘူး။

ေနာက္တေနရာအျဖစ္ ဗီယက္နမ္ရဲ့ ပထမဆံုးတကၠသိုလ္ကိုသြားပါတယ္။ တရုုတ္နဲ႕သာ မတည့္တာပါ အဝင္ေပါက္ ျမင္းခ်ည္တိုင္က တရုုတ္စာ။ က်ေနာ္တို႕ ငယ္ငယ္တုုန္းက ၾကားဖူးတဲ့ တကၠသီလာ ဆိုုတဲ့ေနရာမ်ိဳးျဖစ္မယ္။ အေဆာက္အဦးထဲကို ေရာက္ဖို႕ တံခါးအဆင့္ဆင့္ကုုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရပါတယ္။ ဘြဲ႕ဝတ္စံုုေတြနဲ႕ ေခတ္လူငယ္ေတြလည္း အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုလာရိုက္ၾကတယ္။ အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေခါင္မိုုးေတြရဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုပါပဲ။

အဲ့ဒီကအျပန္ KOTO ဆိုုတဲ့ ဆိုင္မွာ ေန႕လည္စာေကြ်းပါတယ္။ ဒီဆိုင္အေၾကာင္းကို ပန္းတိုင္းပြင့္ ပြင့္တုုိင္းတင့္ၾကေစလို ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးထဲမွာ ေရးထားျပီးသားပါ။

ေန႕လည္ပိုင္းမွာေတာ့ ဗီယက္နမ္ တိုုင္းရင္းသား ေက်းရြာကို လိုက္ျပတယ္။ လူမ်ိဳးစုု ၅၄ စုရဲ့ အိမ္ရာပံုစံ ေနထိုင္မွဳ ေတြကိုု စနစ္တက် စုုစည္းထားတဲ့ေနရာမို႕ ေလ့လာၾကည့္သင့္တယ္လို႕ထင္တယ္။ ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စု တစုုဆီတိုင္းကို သြားမၾကည့္ႏိုင္တာမို႕ ခုုလိုု တစုုတစည္းတည္း ေလ့လာခြင့္ရတာ ပိုအဆင္ေျပပါတယ္။

ျပတိုက္ကေန ျမိဳ႕ေဟာင္းကိုုျပန္ ျပီးေတာ့ ျမိဳ႕ေဟာင္းရပ္ကြက္ေတြထဲကို ဆိုကၠားစီးၾကတယ္။ ဟႏြိဳင္းျမိဳ႕တည္ေဆာက္ပံုေၾကာင့္  မႏၱေလးျမိဳ႕ကိုု သြား သတိရေစပါတယ္။ လုုပ္ကိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အလိုက္ရပ္ကြက္ေလးေတြ တည္ေဆာက္ထားတာမို႕ ဒါေတာ့ျဖင့္ ေက်ာက္ဆစ္တန္း၊ မ်က္ပါးရပ္၊ ေရႊျခည္ထိုုး စသည့္ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။ လမ္းေဘးေကာ္ဖီဆိုင္ ယဥ္ေက်းမွဳ အေတာ္ထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံပါ။

ဆိုကၠားေပၚကေနဆင္းေတာ့ ေရေပၚရုုပ္ေသးျပတဲ့ ရံုုအေရွ႕မွာ ရပ္ပါတယ္။ ေရေပၚ ရုုပ္ေသးအေၾကာင္းကိုုလည္း အရုုပ္မ်ားျဖင့္ တေရးႏိုုးေသာ အတိတ္ဆိုုျပီး ပို႔စ္တပုဒ္ေရးခဲ့ျပီးပါျပီ။

ရုပ္ေသးပြဲအျပီးမွာ ဟိုတယ္ကို ျပန္ပို႕ပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ မနက္မွာ ဟေလာင္းေဘးကို သြားဖို႕ အေစာၾကီးလာၾကိဳမွာဆုုိေတာ့ ဒီေန႕ တေနကုန္ ပင္ပန္ထားသမွ် အိပ္စက္အနားယူၾကဖုုိ႕ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္.....