အကယ္၍မ်ား...

ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ား ျပန္လည္ကာ ရယူဖုိ႕ရန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ အခါ..


မေန႕ညက မိတ္ေဆြတေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္တဲ့အခါ အခုလို အကယ္၍မ်ားဆိုတဲ့ အေတြးတခုကုိ သူက လက္ေဆာင္အျဖစ္ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ လမ္းခြဲၾကရတဲ့အခါ ကိုယ္က လက္ျပႏွဳတ္ဆက္ခဲ့တာ ရွိသလို၊ ကိုယ့္ကို လက္ျပႏွဳတ္ဆက္သြားတာလည္း ရွိမွာပါပဲ။ မ်က္ရည္ဝဲျပီး က်န္ခဲ့တာ အၾကိမ္ေတြမနည္းေတာ့ဘူးလုိ႕ မိတ္ေဆြက ေျပာပါတယ္။ တဆက္တည္း ငါတို႕ေတြက ငိုတာကလြဲျပီး ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲဆိုတဲ့ စကားနဲ႕ က်ေနာ့ကို နာက်င္ေစခဲ့တယ္။ အမွန္တရားေတြက တခါတရံမွာ ၾကားနာရသူအတြက္ ခါးသက္လြန္းပါတယ္။

က်ေနာ္လုိလူက ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ဆုိေတာ့ အေပါင္းအသင္းကမ်ား။ ေက်ာင္းေတြကလည္း ဟိုတစ ဒီတစ တက္ထားလိုက္တာ ရန္ကုန္မွာ ရွိသမွ် ေက်ာင္းကုန္ေလာက္ထင္ရဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြက မ်ားျပီေပါ့။ ဒီၾကားထဲ အလုပ္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ သံုးခုေတာင္လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အလုပ္ထဲက မိတ္ေဆြေတြလည္း မနည္း။ မိတ္ေဆြလို႕ ဆုိလိုက္ရင္ က်ေနာ္က ရင္ဘတ္နဲ႕ ေပါင္းမိတတ္တယ္။ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာဆိုတာမ်ိဳး ၾကားဖူးေပမယ့္ က်ေနာ့အဘိဓာန္မွာ အသံုးခ်လို႕ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ အသံုးခ်စနစ္ ထည့္သြင္းလို႕ကို မရဘူးဆုိပါေတာ့။ ထားပါေလ..

မ်ားျပားလွတဲ့ မိတ္ေဆြထဲမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဝးကြာေနတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေနရာေဒသေၾကာင့္ ေဝး။ တခ်ိဳ႕က မိသားစု အေရးေတြနဲ႕ ေဝး။ အဲ့ဒီအထဲက တခ်ိဳ႕ကို လက္တြဲလို႕မရေတာ့လို႕ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့တာေတြ ျပန္သတိရလာတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြ ေၾကာင့္ လက္တဲြျဖဳတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိန္က မိတ္ေဆြေတြ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီမွာ အေၾကာင္းကစပါတယ္။ က်ေနာ္ပဲ အစြန္းေရာက္တာျဖစ္မွာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေက်ာခိုင္းျပီးရင္ ျပန္လွည့္မၾကည့္တတ္ဘူး။ မုန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ အမုန္းဆိုတဲ့ အျဖစ္ကို အေရာက္မခံခဲ့တာ။ ေမ့ျပီးသြားရင္ ဘာဆုိဘာမွ မက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ (ခံစားမွဳဆိုတာေတာင္) ကိုေမ့ပစ္ခဲ့တယ္။

ေမ့တယ္ဆိုတာ ေျပာေတာ့သာ လြယ္တာပါ အခုခ်က္ခ်င္း ေမ့ခ်င္တယ္လုိ႕ နာက်င္မွဳေတြၾကားက တမ္းတတိုင္း မျဖစ္ႏုိင္တာ လူတိုင္းသိမွာပါ။ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ သမားေတာ္နဲ႕ တျခား စိတ္ဝင္စားစရာ တခုခုမွာ စိတ္နစ္လိုက္တဲ့အခါ ေမ့သြားမွာပါလို႕ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ေျဖာင္းျဖခဲ့ဖူးသလို (တကယ္က ကိုယ္ေတြ႕ဆုိပါေတာ့)။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ေက်ာခိုင္းထားခဲ့တဲ့လူေတြ၊ က်ေနာ့ကို ေက်ာခိုင္းသြားတဲ့လူေတြက က်ေနာ့ မိတ္ေဆြေတြ ျပန္ျဖစ္မလာေတာ့ဘူး။ နည္းနည္း နားရွဳပ္သြားမယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီလူေတြအားလံုး က်ေနာ့အတြက္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူတုိ႕က လမ္းမွာ ခ်က္တျဖဳတ္ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြလိုပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါ အရင္ကေတြ႕ခဲ့ဖူးသလိုလို တေယာက္နဲ႕တေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိၾကသလို။

သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ က်ေနာ့ကို ေကာ္ေပတံနဲ႕တူတယ္တဲ့။ ဘာလို႕လဲလို႕ေမးတဲ့အခါ ေကာ္ေပတံေတြက ေပ်ာ့သလိုလိုထင္ရေပမယ့္ ၾကြတ္ဆပ္မာေက်ာတယ္တဲ့ေလ။ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေဝဖန္သံုးသပ္ဖုိ႕ ေစာေသးတယ္လုိ႕ ယူဆထားသလို၊ တကယ္တမ္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္တုိင္းတာဖို႕ၾက သိပ္မလြယ္ဘူး ဆိုေတာ့ အေျဖမွန္မမွန္ မေသခ်ာဘူးေပါ့။

အေစာက စကားကိုျပန္ေကာက္ရရင္ က်ေနာ့မိတ္ေဆြေမးတာက က်ေနာ္နဲ႕ လမ္းခြဲထားခဲ့တဲ့သူေတြနဲ႕ အကယ္၍မ်ား လမ္းမွာ မေတာ္တဆ ဆံုျဖစ္ၾကရင္ က်ေနာ္ ဘာလုပ္မလဲတဲ့၊ ဘယ္လိုခံစားမလဲဆိုတာပါ.ဟိုင္းလို႕ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္မယ္လုိ႕ အေျဖလြယ္လြယ္ေပးလုိက္တယ္ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ ေသခ်ာဆံုမွပဲ သိေတာ့မွာ။ သူစိမ္းေတြနဲ႕ေတြ႕တိုင္း ဟိုင္းလို႕ႏွဳတ္ဆက္ဖုိ႕ေတာ့ မတြန္႕တိုခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ေနာက္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ေျပာသလိုဆုိ ငါတို႕နဲ႕သူက ဟိုင္းဘုိင္ေလတဲ့။ ဆုိလုိတာက ဟိုင္းလို႕ႏွဳတ္ဆက္မယ္ ျပီးရင္ ဘုိင္လုိ႕ေျပာမယ္ က်န္တဲ့ ပတ္သက္မွဳ လံုးဝမရွိဘူးတဲ့။ အခုလည္း အဲ့လိုပါပဲ။

မိတ္ေဆြကေတာ့ ေပြ႕ဖက္လွဳပ္ယမ္း ႏွဳတ္ဆက္သင့္တယ္ မဟုတ္လားလို႕ ေမးလာခဲ့တယ္။ ဟင့္အင္း မလိုပါဘူးလို႕ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပဲေျဖမိခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ သူတို႕ေတြနဲ႕က လမ္းခြဲခဲ့ၾကျပီးျပီေလ။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားဖုိ႕ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး တကယ္မျမင္လိုက္တာမ်ိဳးဆုိရင္ေတာ့ ထားပါေတာ့။ ေရွာင္လို႕မရတဲ့ လမ္းတခုမွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ျဖစ္ၾကတဲ့အခါ ဟိုင္းလို႕ေတာ့ ႏွဳတ္ဆက္ျဖစ္မယ္။ ျပံဳးျပဖို႕ေတာ့ မေသခ်ာေသးဘူး။

အကယ္၍မ်ား ခင္ဗ်ားတို႕ဆိုရင္ေရာ…..