ျပဇာတ္အခင္းအက်င္း

တကယ္ဆို ဘယ္ျပဇာတ္ကိုမွ မၾကည့္ဖူးခဲ့ဖူးဘူး။ နာမည္ေက်ာ္ျပဇာတ္ေတြဆုိတာက ေဝလာေဝး။ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ေတြနဲ႕လည္း မရင္းႏွီး။ ျပဇာတ္ သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕ ရင္းႏွီးဖုိ႕ဆိုတာ ျဗဟၼာ့ ျပည္က အပ္တစ္စင္းနဲ႕ လူ႕ျပည္က အပ္တစ္စင္းတို႕ ဆံုခဲသလိုမ်ိဳး။

ဒါေပမယ့္

ဒါေပမယ့္ အမွတ္မထင္ မေန႕ညက ျပဇာတ္ အခင္းအက်င္းတခုနဲ႕ ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။ ထူးထူးေထြေထြ မဟုတ္ပါဘူး သာမန္ပါပဲ။ မျမင္ဖူးရင္ မူး ျမစ္ထင္တတ္တယ္မဟုတ္လား။ ေနာက္ခံ ပိတ္ကားေတြကုိ စတင္ျပဳလုပ္ရတာကိုက စိတ္ဝင္စားဖို႕ ေကာင္းေနျပီ။ တိုက္ေတြ တာေတြ နဲ႕ပိတ္ကားတစ္ခုေရွ႕မွာ ႏြားလွည္းေတြကိုယ္စီေမာင္း ေနတဲ့ ျပကြက္မ်ိဳး မေတာ္တဆ ျဖစ္ခဲ့ရင္ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႕ခေလာက္ျဖစ္လာမယ္ထင္တယ္။ ဒူးေနရာဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ဆုိသလို အေရွ႕က ကြန္ကရစ္ယဥ္ေက်းမွုနဲ႕ လိုက္တဲ့ ေနာက္ခံပိတ္ကားတစ္ခု ျဖစ္ဖို႕ ျပီးေတာ့ အစီအစဥ္အတိုင္း က်လာဖို႕ဆုိတာက ျပဇာတ္တစ္ခုမွာ အေရးပါေနသတဲ့ေလ။ ပိတ္ကားေတြ ေနာက္ကို လုိက္ရင္း……

ပိတ္ကားေတြကုိ အတင္အခ်လုပ္ေပးတဲ့သူ…….

သူကသာ မွားျပီးမ်ား ခ်ေပးခဲ့ရင္…လိုက္ကာမဖြင့္ခင္ေလးေတာ့ ျပင္ဆင္ခ်ိန္တခုရမွာေပါ့။ အကယ္၍ သတိမထားမိပဲ လိုက္ကာအဖြင့္နဲ႕ ၾကံဳ။ အင္း…ပရိတ္သတ္က နားလည္ခြင့္လြတ္ ေပးႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့။

ျပဇာတ္သရုပ္ေဆာင္ေတြရဲ့ ျပင္ဆင္မွုေတြကိုလည္း ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အံမယ္….သူတုိ႕က ရီလို႕ေမာလို႕။ တကယ္က ဒီေန႕ကရမွာ အငိုျပဇာတ္မဟုတ္လား။ သားတစ္ေယာက္ကေသ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို စြန္ခ်ီ၊ လင္ကို ေျမြကိုက္၊ မိဘေတြအိမ္က မီးေလာင္ အဲ့ဒီဇာတ္ဘာတဲ့။ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတင္ ေမ့ေနတာပါ။ လံုးလံုးၾကီးအငိုျဖစ္ရမွာ အခုေတာ့ သူက ေလွာင္လို႕ ေျပာင္လုိ႕။ သူစ, ကတဲ့အခ်ိန္က ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနတတ္ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ အျငိမ့္သား လက္ဖ်ားေလးနဲ႕ပဲ ကရမလား၊ ေျခဖ၀ါးေလးနဲ႕ ထိုင္မသိမ္းကို ဆင္မယဥ္သာ ယမ္းလိုက္ရမလား။ ျပီးတဲ့ ဇာတ္ထုပ္တုန္းက မ်က္ႏွာေခ်ေတြ အတင္းဖို႕ျပီး ငိုလိုက္ေတာ့မွ အေၾကာင္းလိုက္ျဖစ္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ အေၾကာင္းကို ကေသာကေမ်ာ ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေနေလရဲ့။ ဇာတ္စင္ေပၚနဲ႕ ဇာတ္စင္ေနာက္ရဲ့ ကြာျခားခ်က္က အႏုပညာလံုးလံုးပဲ။ သူတုိ႕ရဲ့ဖန္ဆင္းမွု မွာ တကယ့္ကို ထင္မထားတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး။ လွိမ့္ေနေအာင္ ငိုသြားတဲ့ မင္းသမီးက ဇာတ္စင္ေနာက္မွာ ျပံဳးျဖီးျဖီးၾကီးျဖစ္ သြားတတ္တယ္ေလ။ မီးေရာင္ရဲ့ အလင္းအေမွာင္ၾကားမွာတကယ္ပဲ ေျပာင္းလဲမွုၾကီးေတြ ဖန္ဆင္းေပးႏိုင္စြမ္းသလား။

ဇာတ္ရုပ္ေတြနဲ႕ သရုပ္တူေအာင္ ေဆာင္ရင္း သရုပ္ေဆာင္ေတြ ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ အထင္မေသးနဲ႕ဆရာ ျပဇာတ္မွာ အကယ္ဒမီရွိရင္ အကယ္ဒမီရေလာက္ေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းသူေတြ ရွိပါရဲ့။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာ အခ်စ္ၾကီးသူ တစ္ေယာက္ဆုိပါစို႕ ၊ အခ်စ္ကိုကိုးကြယ္တတ္သူလိုလို ဘာလိုလို၊ အျပင္မွာေတာ့ ရြက္က်ပင္ေပါက္လို တရြာတက်ီေဆာက္လို႕။ စင္ေပၚမွာ ၾကမ္းပိုးကေန သန္းၾကီးမ၊ သန္းၾကီးမကေန လိပ္၊ လိပ္ကေန ပုရြက္ဆိတ္၊ ပုရြက္ဆိတ္ေန ျဖဳတ္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္လို႕ရတာကိုး။ ပရိတ္သတ္က ကေတာ့ ျပဇာတ္တေလွ်ာက္လံုး သူေျပာသမွ် ယံုမိမွာပါပဲ။ ဇာတ္စင္ေပၚမွာနဲ႕ ဇာတ္စင္ေနာက္မွာ ဘာမ်ား ျခားနားသလဲဆို ေျပာျပီးပါပေကာ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ အႏုပညာပါ။

သရုပ္ေဆာင္ေတြနဲ႕ အခ်ီအခ် လုပ္ရင္း ပရိတ္သတ္ရဲ့ ႏွလံုးဘဝင္ကို သိမ္းသြင္း တဲ့သူေတြက တီးမွုတ္သူေတြေပါ့။ အသုဘ အခမ္းအနားကို နားပန္းဆံ တီးလံုးနဲ႕ လုပ္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ ငိုခ်င္းခ်မယ့္သူ ဘယ္အေပါက္က မ်က္ရည္ယိုရမလဲ ျဖစ္သြားမယ္။ နရီ စည္း ခ်က္ေတြနဲ႕ အံဝင္ခြင္က် ျဖစ္ဖို႕ကလည္း လိုေသး။ မဟုတ္ရင္ လူရႊင္ေတာ္ေတြ ေသနတ္ပစ္ခန္းလို ပစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ မဒိုင္းပဲ တျခားအခ်ိန္ဒိုင္းခနဲ ျမည္မွ ဟုတ္ေပ့ေလ။ သရဲကားကို အသံေဖ်ာက္ျပီး စမ္းၾကည့္ပါ ေၾကာက္စရာေကာင္းရင္ ေျပာခ်င္တုိင္းေျပာ။

အခ်ိန္းအခ်က္ အဲ့ဒီခလုတ္ေတြကို စီစဥ္ညႊန္ၾကားသူ။ သူကေတာ့ ဒီျပဇာတ္သာမက စင္ေပၚကအရာ အားလံုးနဲ႕ အသက္ဆိုင္ဆံုး။ သူ႕လက္ညိဳးတခ်က္နဲ႕ စည္းခ်က္ေတြလည္း ပါသြားတယ္။ အငိုေတြ အရွိဳက္ေတြ အငင္ေတြ အရီေတြ အရႊမ္းေတြ အေသာေတြ ေမ်ာခ်င္တိုင္းေမ်ာေနၾကတယ္။

ဟင္ ေရာင္နီေတာင္လာေတာ့မယ္ အခင္းအက်င္းေတြ ၾကည့္ရင္း မုိးစင္စင္လင္းေတာ့မွာပါကလား။

ေနဦးေလ ကားလိပ္ၾကီး အတင္းခ်ေနၾကျပီ။

ဟင့္အင္း တခါမွ မၾကည့္ဖူးလို႕ ၾကည့္ပါရေစဦး…………