ကမ္းပါးအလြန္

ကမ္းပါးယံက တက္လာတဲ့ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး နဲ႕ လြင့္လြင့္ေနတဲ့ ဆံစေတြရယ္ ေလနဲ႕အတူ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကိုယ္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ အက်ၤ ီအနားေတြၾကားမွာ လြင့္ပါမသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ခက္ခဲပါဘိျခင္း………….

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီလူကုိ သိသလားဆို ဘုရားစူးရေစ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္စရာမရွိသလို ဘယ္လိုမွလည္း ပတ္သတ္စရာ မရွိတာမို႕ လံုး၀ဆို လံုးဝ ကိုမသိခဲ့။

ေတြ႕လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ ဟုတ္တယ္ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ မျဖစ္သင့္ဘူး။ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတိုင္း ျပဳလုပ္ေနၾက လက္ဖ်ားခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မွုကို မသိသာေအာင္ ေျခတဖက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒူးကို ဆြဲထားသလို ဟန္ေဆာင္ပစ္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ သရုပ္ေဆာင္မေကာင္းတာမုိ႕ ဆက္ပဲ ထိုင္ရမလို၊ ဆင္းပဲေျပးရမလုိ ျပီးေတာ့ ျပိဳေတာ့မလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သိသာေစမွာပါပဲ။ တမုဟုတ္ျခင္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ပစ္လုိက္ခ်င္မိတယ္။ ဖိနပ္ထဲမွာ ကုပ္ႏုိင္သမွ် ကုပ္ထားတဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြရဲ့နာက်င္မွုေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ နားထဲက ေလေတြ တဟူးဟူးထြက္လာတာကို သိေနလ်က္ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မသြားခ်င္ပဲ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဖြင့္လက္စ သီခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ ျပန္႕က်ဲလို႕

ကိုယ့္အေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္မပိုရင္ ေနပါေစ တူညီတဲ့ တုန္႕ျပန္႕မွုေလးေတာ့ ရခ်င္မိတယ္..

ခ်န္းခ်န္းေရ အခုေတာ့ မင္း ငါ့ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီအခ်ိန္အခုိက္တန္႕တစ္ခုကို နာက်င္မွုေတြနဲ႕ တသက္စာ ဆြဲထားမိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခု ျဖစ္ေစမိခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကားက သက္ျငိမ္ေတြ မဟုတ္လုိ႕ လွုပ္ခတ္ေနတဲ့ သြားလာေနတဲ့ လူေတြလည္း ပါခဲ့တာ။ အေစာက ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူက ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အမွတ္မထင္ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာတစ္ေယာက္ပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ ပါခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္။ ကုိယ္ကလည္း သိခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းရဲ့ ေနာက္ဖက္ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာ အဲ့ဒီလူ ရွိေနခဲ့တယ္။ တကယ္က သူ ေဘးတေစာင္းပဲ ထုိင္ေနခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီထက္မပိုတဲ့ လူတေယာက္ကို စိတ္ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဆြဲႏွစ္ပစ္ခဲ့တာ။

အခုေတြ႕ေတာ့လည္း သူက ကိုယ့္ေဘးကခံုမွာ ေဘးတေစာင္းနဲ႕မို႕ အဲ့ဒီနာက်င္မွုေတြကို အတိုင္းသား ကိုယ္ျပန္ရေနခဲ့တယ္။ သူက ျပဳလုပ္သူလည္း မဟုတ္ခဲ့ အျပဳခံရတဲ့သူလည္း မဟုတ္ေပမယ့္ ဇာတ္ပို႕ဇာတ္ရံ တစ္ေယာက္လို ဒီအျဖစ္အပ်က္ၾကီး ရင္ထဲကေန ျပန္ျပီးႏိုးထလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အသက္ရွဴေနမိေပမယ့္ လြတ္သြားတဲ့ အသိတရားေနာက္ကို ကမွဴးရွဴးထိုးလိုက္ေနခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္သြားတဲ့ ေသြးေတြကို ဖြင့္ထားတဲ့ ဘယ္ကုိသြားသြား ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ ထာ၀စဥ္အျမဲတမ္း ရင္မွာ စိုးမုိးလို႕ထားတယ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္စီးဆင္းေစဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခ်န္ခဲ့ျပီး တံခါးကို ပိတ္မိတဲ့ေနာက္ အခန္းထဲလည္း ျပန္မဝင္ႏိုင္ အိမ္ အျပင္လည္း ျပန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကိုေရာက္ျပီ။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက ဆင္းမယ္ ဆင္းမယ္ဆုိေတာ့ တရြတ္တိုက္လိုက္သြားမိတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ျဖဴေဖ်ာ့စုတ္ျပတ္ေနခဲ့ျပီ။ တကယ္ဆို ေသလူ ျဖစ္ခဲ့ျပီေလ။ နာက်င္မွုေတြနဲ႕ အဲ့ဒီတြင္းထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသဆံုးႏွင့္ျပီးျပီ။

မွတ္တိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရွဴတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ ကိုယ့္ကိုရွင္လ်က္ေသလူျဖစ္ေစတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း သူ႕ကို ကိုယ္ဘယ္လို ရွင္းျပမလဲ။

ကမ္းပါးတခုကေန က်ားကုတ္က်ားခဲ ျပန္ျပန္တက္လာရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သူ႕ကို ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ သူက အဲ့ဒီကမ္းပါးကို လုိက္ျပပါဆိုရင္ေကာ ဘယ္လို လုပ္ရပ။ လိုက္မပို႕ႏိုင္လဲ လိပ္စာေပးပါဆိုရင္ ဘယ္လိုညႊန္းဆိုရမွန္း ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္ မသိခဲ့။ ျဖဴလြန္းလိုက္ ေမွာင္လြန္းလိုက္ ဒီကမ္းပါး တခုအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ရွင္းျပလို႕ နားမလည္ႏိုင္တာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။

ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ေသာ၊ ဘယ္သူမွ မေရာက္ရွိႏိုင္ေသာ ကမ္းပါးတခုပါ

ကိုယ္ကေတာ့

အဲ့ဒီကမ္းပါးကို ေငးတတ္ဖို႕

ကမ္းပါးကေန လြင့္ထြက္မသြားဖို႕ အားယူရင္း

မၾကာခဏ ကမ္းပါးအလြန္မွာ သြားသြားျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသူတစ္ေယာက္ရယ္ပါ……….

ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ - ကမ္းပါးအလြန္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို မမသီရိရဲ့ ပို႕စ္တစ္ခုမွာ အခုမွ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့ျခင္းအတြက္ မမသီရိကို credit ေပးလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။