မိနီ ေနမေကာင္းသည့္အေၾကာင္း အေမသိေစလိုသည္

မေန႕က အေမနဲ႕ဖုန္းေျပာျဖစ္သည္။ သားကို လာေရာက္ျပဳစုလိုေသာအေမ့ဆႏၵကို နားလည္လက္ခံပါသည္။ သို႕ေသာ္ လက္ရွိရပ္တည္မွုတခုျဖင့္ ေခါင္းျငိမ့္ခ်ရန္လည္း မလြယ္။ အဆိုပါအျဖစ္အပ်က္သည္ အေဖ့ထံ ေရာက္သြားေသာအခါ ေတာ့သားက က်ဳပ္ကို မေခၚခ်င္ဘူးေတာ့ ဆိုတာနဲ႕ အဆံုးသတ္သြားသည္။ သူက ပုဒ္မႏွစ္ေခ်ာင္းကို အလြယ္တကူ ခ်သြားေသာ္လည္း က်ေနာ့နားစည္တြင္ေတာ့ စည္ကြဲမတတ္ က်န္ေနရစ္ပါသည္..

ယေန႕ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ကို ပံုမွန္ တနဂၤေႏြ စိတ္ေက်ာင္းထြက္ေနၾကအတိုင္း သြားျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက သြားေသာအခါ အံ့ၾသစရာနဲ႕ ၾကံဳခဲ့ပါသည္။ အံ့ၾသစရာဆိုတာက မိနီ (Minnie)။ တံခါးအဝင္ဝမွာ ခုန္ေပါက္ေျပးလႊားရင္း ျမဴးထူးေနေသာ မိနီ။ ခ်စ္စရာမိနီပါတကား။ ခြ်ဲတတ္သည္ ျမဴတတ္သည္ ကလူတတ္သည္။ သူ႕ကို စမည့္ ကစားမည့္သူမ်ား ဆုိပါက ပက္လက္ကေလးလွန္ေပးျပီး မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ ၾကည့္တတ္ေပသည္။ သူႏွင့္ ေဆာ့မည္ဆုိရင္လည္း ေတာင္ခုန္ေျမာက္ခုန္နဲ႕ တကယ့္ ပီဘိ သမီးငယ္ေလးတေယာက္လို တီတီတာတာ လုပ္တတ္ေပသည့္ မေရႊမိနီ။ ကိုယ္လံုးက ကစ္တုတ္ေနျပီး ေျခေခ်ာင္းတိုမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ မိနီအလွ။

ဒီတပတ္ တံခါးဖြင့္မယ္ျပင္ေတာ့ မိနီက လာႏွုတ္ဆက္ျခင္းမရွိ။ ဟယ္ ဒီခေလး ဘယ္မ်ား ေျပးလႊားေနပါလိမ့္ စိတ္ထဲစြဲမိသည္။ အင္း လမ္းေလွ်ာက္ ေအာက္ဖက္ဆင္းတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္မည္ဟု ယူဆလိုက္ေသးသည္။

သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ေတြ႕ေတာ့ မိနီ ေနမေကာင္းသည့္ သတင္းၾကားျပီးျပီလား ဟုဆုိလာသည္။ ေဟ ဟိုရက္က ငါနဲ႕ေဆာ့ေနတာ အေကာင္းပါ မိနီဘာျဖစ္တာလဲလို႕ အံအားတသင့္နဲ႕ ေမးမိျပန္သည္။ မိနီေနမေကာင္းလုိ႕ ေဆးခန္းသြားျပတာ ဗိုက္ထဲက တခုခုျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာလိုက္တယ္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ မိနီေဆးရံု တက္ရမည္တဲ့ေလ။ ယေန႕ မိနီ ေဆးခန္းျပစရိတ္ ငါးရာေက်ာ္က်တယ္လုိ႕လည္း တခုတ္တရေျပာလာသည္။ ခြဲမယ္စိတ္မယ္ဆိုရင္ ဒီ့ထက္ပိုကုန္က်မယ္လို႕လည္း ဆရာဝန္က ၾကိဳအသိေပးလိုက္ပါသည္တဲ့။

တကယ္က မိနီက အဲ့ဒီအိမ္မွာ ဧည့္သည္။ သူ႕အရွင္ေတြ ခရီးသြားလို႕ ခဏထားခဲ့တာလုိ႕ဆုိတယ္။ အရင္အေခါက္ေတြကလည္း မိနီက လာေနၾကတဲ့။ ဒီ့အရင္က မိနီနဲ႕ က်ေနာ္မဆံုျဖစ္တာေနမွာပါ။ အခုက အရွင္ေတြလည္း မရွိဆုိေတာ့ မိနီကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္သူေတြက အရင္စိုက္ျပီး ကုသေပးထားသည္တဲ့။

မိနီကို ေဆးရံုတင္လိုက္ရသည္။ ေဆးရံုတင္စရိတ္ တရက္ကို တေထာင္ေက်ာ္။ ယေန႕နဲ႕ဆို သံုးရက္ရွိသြားျပီတဲ့။ မိနီေလး ပထမအၾကိမ္ေဆးကုသမွုခံယူအျပီးမွာ ဗိုက္ၾကီးကယ္လာျပီး အေျခအေနမေကာင္းပါတဲ့။ အခု ေက်ာက္ကပ္ေတြ အလုပ္မလုပ္ေတာ့လို႕ ဆရာဝန္က ေျပာလာခဲ့ျပီ။ ခြဲစိတ္မယ္ဆို တစ္ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ကုန္မယ္လို႕လည္း ေျပာလာခဲ့ျပီ။ ျပန္ေကာင္းလာဖို႕လည္း အာမ မခံေသး။

မိနီအရွင္ေတြကို ဆက္သြယ္လို႕လည္း မရေသး။ ေဆးဆက္ကုရမလား ဒါမွ မဟုတ္ ဆရာဝန္ေတြေျပာသလို မိနီေလး ခံစားမွုကေန ကင္းေဝးဖို႕ ေဆးပဲထိုးလိုက္ရမလား ေခတၱအုပ္ထိန္းသူေတြမွာလည္း ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနျပန္သည္။ ကုန္ျပီးေငြသံုးေထာင့္ငါးရာအျပင္ ေနာက္ထပ္ မည္မွ် ထပ္လိုက္ရမည္ကိုလည္း ဘယ္သူမွ အတပ္မေျပာႏုိင္။

မိနီေလးရဲ့ အရွင္ေတြကို ဖုန္းလိုက္ဆက္ေသာ္လည္း ဆက္သြယ္မွု ျပင္ပကိုေရာက္ေနျပန္သည္။ ေမးလ္ပို႕ေတာ့လည္း ေမးဖြင့္စစ္ဟန္မတူ။ မိနီေလးကို ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ…

မိနီေလးသည္ မိနီေလးသာ ျဖစ္ပါသည္။ မိနီေလးကိုေမြးျမဴထားသူေတြ အတြက္ မိသားစုဝင္တဦးအျဖစ္လည္း အေလးအနက္ျဖစ္ေနႏိုင္ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေခတၱအုပ္ထိန္းသူေတြက မိနီေလးအတြက္ဆံုးျဖတ္ဖို႕ ဆုပ္လည္းစူး စားလည္းရူးျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

က်ေနာ့အေမသည္ က်န္းမာေရးမေကာင္းပါ။ ေမြးရာပါ ႏွလံုးေရာဂါ ရွိျပီး၊ မ်ိဳးရိုးအေမြ ေသြးတိုး ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဆီးခ်ိဳတို႕ကို ရတနာတိုက္တခုလို တရွိဳက္မက္မက္ ေမြးျမဴထားရသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအထဲကမွ ေခါင္းနာ သြားနာ မ်က္စိနာတုိ႕သည္လည္း မၾကာမၾကာ ျဖစ္တတ္၍ အနာေရာဂါဟူသမွ်တို႕ကို သူမွမစလွ်င္ မည္သူမွ် မေပါက္ရေအာင္အထိ ဆုေတာင္းေကာင္းသူ တေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ားမွာ သူနဲ႕ အကြ်မ္းတဝင္ရွိလြန္းလွပါသည္။ ဆရာဝန္အားလံုးႏွင့္ရင္းႏွီးျပီး တိုကင္ယူစရာမလိုပဲ ေဆးခန္းထဲ တိုက္ရုိက္ဝင္သြားႏုိင္သည့္ လက္မွတ္ ရရွိထားသူလည္း ျဖစ္ပါသည္။

သို႕ျဖစ္ရာ အထက္ပါ မိနီေလး ေနမေကာင္းသည့္ အျဖစ္အပ်က္တုိ႕ကို သားကိုေကြ်းေမြးျပဳစုလိုေသာ စိတ္ျဖင့္ ေျခာက္လ တႏွစ္လာေနမည္တကဲကဲ ျဖစ္ေနေသာ က်ေနာ့ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္အား သိေစလိုပါသည္…………….အေမ့ကို သားခ်စ္ပါသည္။

သို႕ေသာ္

စူးစူးနစ္နစ္ပါပဲ
သို႕ေသာ္
စိုက္လိုက္မတ္တပ္ပါပဲ
သို႕ေသာ္
မေမ့မေလ်ာ့ပါပဲ
သို႕ေသာ္
တည္ျမဲေနဆဲပါပဲ
သို႕ေသာ္
ေပ်ာက္ကြယ္လ်က္ပါပဲ
သို႕ေသာ္
လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ပါသည္
သို႕ေသာ္
အသိအျမင္ရွိပါသည္
သို႕ေသာ္
သံုးသပ္ခဲ့ပါသည္
သို႕ေသာ္
မွားမွန္းသိပါသည္
သို႕ေသာ္
.......

....

သို႕ေသာ္
..

.
သို႕ေသာ္.............

ဘာအလိုရွိပါသလဲခင္ဗ်ာ

ေစ်းေရာင္းေနၾကမို႕ထင္ရဲ့
နိစၥဒူဝ (ေန႕တဒူဝ) ဘာအလိုရွိပါသလဲခင္ဗ်ာလို႕တြင္တြင္ရြတ္လို႕
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတာနဲ႕
ဘာအလိုရွိပါသလဲခင္ဗ်ာကုိျဖစ္ေနျပီ
ကိုယ္လိုခ်င္တာဟိုဟာေလ ဒီဟာေလ
ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ထိုးခ်င္တိုင္းထုိးတဲ့လက္ညိဳးေတြရဲ့ေနာက္
ငါဘယ္ေလာက္လိုက္ႏိုင္မလဲ
ဟိုလိုလုပ္ပါလား ဒီလိုလုပ္ပါလားဆိုတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေအာက္မွာ
ငါဘယ္ေလာက္တရြတ္တိုက္ပါမလဲ
တခါဆက္ဆံဆယ္ခါလန္ဆိုျပီး ျပန္သြားသူလဲရွိရဲ့
ကူညီမွုအစုစုအတြက္ အျပံဳးတပြင့္ကိုရက္ရက္ေရာေပးကမ္းျပီး
အေတာ္ေလးလံုေလာက္ျပီလုိ႕ ထင္သူလဲရွိရဲ့
သေတြစေတြလေတြ ပံုေအာျပီးေကာင္းခ်ီးေပးသူလည္းရွိရဲ့
ေန႕တိုင္းရြတ္ေနတဲ့ ဘာအလိုရွိပါသလဲခင္ဗ်ာကို
အသံက နည္းနည္းမာျပန္သတဲ့
ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရြတ္ျပန္ေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြမဟုတ္ျပန္ဘူး
နည္းနည္းေဖာ့ဆုိျပန္ေတာ့ စိတ္မပါလက္မပါျဖစ္ျပန္ေရာ
ပံုမွန္ေျပာၾကည့္မယ္ေလဆုိေတာ့ သူမ်ားနဲ႕ပံုစံမတူေစနဲ႕တဲ့
ပါးပါးေလးေလဆုိေတာ့ က်ားက်ားလ်ားလ်ားရြတ္စမ္းပါတဲ့
ဌာန္နဲ႕မာန္နဲ႕ဆုိျပန္ေတာ့ အသံကိုက ေဆာင့္ၾကီးေအာင့္ၾကီး
ရင္ထဲမွာ နစ္နစ္နာနာနဲ႕နင့္နင့္သီးသီးျဖစ္လာတဲ့ေနာက္
ငယ္စိတ္နဲ႕ခြန္းတုံ႕ျပန္ဖုိ႕ ပါးစပ္ကိုျပင္
ေဇာနဲ႕မုိ႕တၾကြၾကြႏွုတ္ခမ္းေတြၾကားမွာ
အားရပါးရ တခြန္းဆိုတခြန္း ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္
ကဲ...ပက္ပက္စက္စက္ေျပာပစ္လိုက္တယ္

ဘာအလိုရွိပါသလဲခင္ဗ်ာ လို႕…………

18-Sept-2010 Second Shipment :P

Thanks for whoever helping in this shipment.

ခရီးစဥ္တစ္ခု၏ အစ

ဟုတ္တယ္ အဲ့ဒါ ခရီးစဥ္တစ္ခုရဲ့ အစပဲ။ ဘာလို႕ ေကာင္းေသာခရီးျဖစ္ပါေစလို႕ မေျပာႏိုင္ရမွာလဲ။ ငိုေၾကြးေနရံုနဲ႕ ဒီခရီးစဥ္ကို ပယ္ဖ်က္ဖို႕ ဘယ္သူကမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပဲ။ ဒါတကယ္တမ္းေတာ့ ခရီးစဥ္တစ္ခုရဲ့ အစပါပဲ……..

တို႕ရဲ့ အလုပ္က ခရီးသြားလုပ္ငန္းတစ္ခုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ေခၚတဲ့ ေၾကာ္ျငာမွာ စာလံုးေပါင္း မွားေနခဲ့တယ္ ခရီးေတာ့ခရီးစဥ္ပဲ တကယ္က လူတေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးပါ…

လူတေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုး shopping တစ္ခုကို က်န္တဲ့သူေတြက ဘာလို႕ မျဖည့္ဆည္းေပးလိုက္ႏုိင္ရမွာလဲ…

မင္းဘယ္လိုျဖစ္ျပီး ဒီလုပ္ငန္းထဲကို ဝင္ေရာက္ခဲ့တာလဲ…အဲ့ဒီေမးခြန္းရဲ့ အေျဖကို သိပ္စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ငါ့ေရွ႕မွာ လူတေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးကို သူေဌး ျပဳလုပ္ေပးခဲ့တာကို ျမင္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစျပီး ငါ့ရဲ့ေနာက္ဆံုးခရီးကိုလည္း သူပို႕ေပးတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ဒီအလုပ္ထဲကို ေရာက္ေနခဲ့တာ…….

မေကာင္းတဲ့အနံ႕ေတြ ရေနခဲ့တယ္။ နင္တို႕ဘာေတြ စားထားလဲ။ ဟို အမည္းေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ လူဆီကေန အနံ႕ေတြရေနခဲ့တယ္။

သူ႕ကို ႏွုတ္မဆက္နဲ႕….ငါနဲ႕မဆိုင္ေပမယ့္ မင္း တျခား အလုပ္တစ္ခုေျပာင္းဖို႕ အၾကံေပးပါရေစ….

မကိုင္နဲ႕ လူေသေတြကို ထိထားတဲ့လက္နဲ႕ ငါ့အသားကိုမထိနဲ႕………..အခုအလုပ္ကေန ခ်က္ခ်င္း ထြက္မလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ငါ့မိဘ အိမ္ကို ျပန္ရမလား…….

အခုငါ့မွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနျပီ။ သားသမီးကို ငါလုပ္တဲ့အလုပ္က ဒီအလုပ္ပါကြာလို႕ နင္ေျပာရဲမလား။ ဒီအလုပ္လုပ္တဲ့သူရဲ့ သားသမီး အျဖစ္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပမလဲ..

ဒါေတြအားလံုးက သူ႕အတြက္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ရိုက္ခတ္မွုေတြပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုမွာ ရိုက္ခတ္မွုေတြက မ်ိဳးစံုေနာ္။ သူ႕ကို နားလည္ေပးဖို႕ေကာ ဘယ္သူေတြက ၾကိဳးစားခဲ့သလဲ။ က်ေနာ္တို႕ လူတေယာက္ရဲ့ ရပ္တည္မွုနဲ႕ ပတ္သက္္ျပီး အဲ့လိုနားလည္ေပးရေကာင္းတယ္လို႕ စဥ္းမွ စဥ္းစားၾကပါရဲ့လား။ သူရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ခက္ခဲမွု အတိမ္အနက္ကိုေကာ ဘယ္သူေတြက တိုင္းတာျပီး စာနာေပးသင့္တယ္လုိ႕ ယူဆခဲ့ဖူးသလဲ။ အေပၚယံရွပ္ျပီး သံုးသပ္ေနၾက ေဝဖန္မွုေတြ အတြက္ က်ေနာ္ တကယ့္ကိုပဲ အရွက္ရမိေစခဲ့တယ္။ အဝတ္အစားကိုၾကည့္ျပီး ေဝဖန္တာ၊ ပံုစံအေနအထားကို ၾကည့္ျပီး စိတ္ခ်ယံုၾကည္လိုက္တာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳေတြက ေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ အရဆို အဲ့ဒီေဝဖန္မွုေတြရဲ့ အႏွစ္သာရက က်ီးအာသီးလိုပဲ။ တခဏအတြင္းျမင္ရတဲ့ အျပင္ပန္းကိုၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ရင္ တကယ့္ အစစ္အမွန္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတတ္တယ္ေလ။

သူလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္အတြက္ တကယ့္ကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာၾကီးျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကည့္ျပီး ၾကည္ႏူးမိပါတယ္။ လူတေယာက္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးခရီးမွာ သူနဲ႕အတူ သူ႕ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာတာကို ျမင္ရေတာ့ ဒီခရီးစဥ္တစ္ခုကို ေျဖာင့္ျဖဴးေစမွာပါပဲ။

ဒီဇာတ္ကားမွာ အေရွ႕တိုင္းရဲ့ ယဥ္ေက်းမွုဓေလ့စရိုက္ေတြကို ခ်ျပထားခဲ့တယ္။ လူေတြရဲ့အေရွ႕မွာ အသက္မရွိတဲ့လူတေယာက္ရဲ့ခႏၶာကိုယ္ သန္႕ရွင္းျခင္း အဝတ္လဲျခင္းဆိုတာေတြကိုေတာင္ အရွက္ဆုိတဲ့အရာေတြ ဖံုးကြယ္ျပီး ျပသသြားခဲ့တာ။ အသက္ရွိလ်က္ အရွက္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို နားလည္ရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့ လူေတြအတြက္ တကယ့္ကို အတုယူေလ့လာဖို႕ေကာင္းပါတယ္။ မိမိလူမ်ိဳး ယဥ္ေက်းမွု ဓေလ့ထံုးစံဆိုတာေတြ…စသည္ျဖင့္ပါ။

ျပီးေတာ့ မိဘနဲ႕သားသမီးဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ၾကိဳးေတြ။ သူ႕ဖခင္က တကယ္ပဲ တျခားမိန္းမတေယာက္အတြက္ သူတုိ႕ကိုစြန္႕ပစ္သြားခဲ့တာလား။ ေယာက်္ားတေယာက္ကို စိတ္ဝင္စားလို႕ မိမိသားသမီးကို စြန္႕ပစ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ့နာက်င္မွု။ ငါေလ ငါေလသူ႕ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး အရုပ္ၾကိဳးပ်က္ျဖစ္သြားတဲ့ ပံုစံေတြ။ သူ႕အေဖ ကိုျမင္ရင္ေတာင္ အေဖပါလို႕ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့တဲ့ သားတေယာက္ရဲ့ စိတ္ဒဏ္ရာ။ ျပီးေတာ့ အဆင့္ဆင့္ ကူးသယ္လာခဲ့တဲ့ stone letter။

အတင္းဆုပ္ထားတဲ့ လက္ကိုျဖည္တဲ့အခန္းက ဇာတ္ရွိန္အျမင့္ဆံုးပဲျဖစ္မွာပါ။ ေသခါနီးအထိ မလႊတ္တမ္းဆုတ္ကိုင္ေနခဲ့တာ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ လက္ကိုျဖည္ႏိုင္တဲ့ အခါမွာ လွိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ စိတ္က roller coaster စီးတာထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာေနခဲ့တယ္။ သူငယ္ငယ္တုန္းက သူ႕အေဖကို ေပးခဲ့တဲ့ ေက်ာက္တံုးေလးတစ္ခု။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သူရဲ့တင္းမာေနတဲ့ စိတ္ေတြ အရည္ေပ်ာ္က်လာပံုပါပဲ။

လူ႕ဘဝကို ေရာက္လာတုန္းက ကိုယ္ရဲ့ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႕ အစျပဳခဲ့ရတယ္။ လူ႕ဘဝက ျပန္ထြက္သြားေတာ့ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြရဲ့ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႕ အဆံုးသတ္ျပန္တယ္။ လူ႕ဘဝဆိုတာ ငိုေၾကြးျခင္းနဲ႕ စျပီး ငုိေၾကြးျခင္းနဲ႕ ဆံုးတာပါပဲလား..

ျပီးေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ လူေတြရဲ့ တန္ဖိုးေတြ။ သူေတာင္းစားမို႕ သုဘရာဇာမုိ႕ လူေတြက အဖက္မလုပ္ခ်င္ ျဖစ္တတ္ၾကျပီး တေန႕ သူတို႕ကို လိုအပ္လာဦးမွာဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ၾကပံုပဲ။ ငါ ဆရာဝန္ၾကီး ငါ အင္ဂ်င္နီယာၾကီးဆိုျပီး ရာထူးဂုဏ္သိမ္ေတြနဲ႕ ေမာက္မာဝံ့ၾကြားျပီး က်န္တဲ့လူေတြကို လူမထင္ဘူးဆိုတဲ့ အျမင္ေတြအတြက္ သံေဝဂေတြ ရေစမယ္ထင္မိတယ္။

ဇာတ္ကားၾကည့္ျပီးျပီးခ်င္း စိတ္ထဲ အျဖစ္ခ်င္းဆံုးတစ္ခုခုကိုေျပာပါလုိ႕ ေမးလာခဲ့ရင္ က်ေနာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးက Have a nice trip လို႕ လွိုက္လိွုက္လွဲလွဲေျပာလာမယ့္ ခရီးစဥ္တစ္ခု ကို အစျပဳခ်င္လိုက္တာလုိ႕ ေျဖမိမယ္ထင္ပါတယ္……………

ရြက္ေၾကြေတာကမာၻ

ေလွ်ာတံခါးတစ္ခ်ပ္၏ ေနာက္ကြယ္

တကယ္တမ္းက တံခါးခ်ပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ရွိေနၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိးဝင္ၾကည့္မိသြားတာက ေလွ်ာတံခါးတစ္ခ်ပ္ရဲ့ ေနာက္ကြယ္ ကိုပါပဲ……………..

ဒုတိယကမာၻစစ္ျပီးကာစ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို အေျချပဳထားတဲ့ ဇာတ္ကားတစ္ကားပါ။ အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္ သူမရဲ့ ေယာက်္ား စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ရယ္ သူမရဲ့ အလွမွာ မူးယစ္ေနတဲ့ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္ရယ္ အေၾကာင္းေလးတစ္ခုပါ။

ဇာတ္လမ္းအစမွာ အရက္ဆိုင္က ေငြေတြကိုလုယက္ယူငင္လာတဲ့ စာေရးဆရာရဲ့ ေမာၾကီးပန္းၾကီး ေျပးလႊားတဲ့ ေျခသံေတြနဲ႕ ညတစ္ညကို လွုပ္ႏိုးထားခဲ့တယ္။ ဆိုင္ရွင္ အဘိုးၾကီးအဘြားၾကီးကို သံုးႏွစ္တာ လွည့္စားထားခဲ့တဲ့ မိမိေယာက်္ား ရဲ့ ျပစ္မွုအတြက္ တိုးလွ်ိဳးေတာင္းပန္ရတဲ့ အိမ္ရွင္မတစ္ဦးရဲ့ အခက္အခဲကို ဒီေလွ်ာတံခါးေတြကေနတစ္ဆင့္ ျမင္လိုက္ရင္းက ေန ေလွ်ာတံခါးေနာက္ကြယ္ကိုပါ ေခ်ာင္းၾကည့္မိသြားခဲ့တာပါ။

မိမိေယာက်္ားရဲ့ အေၾကြးေတြကိုဆပ္ဖုိ႕ အရက္ဆုိင္ငယ္ေလးမွာ အလုပ္သမေလးအျဖစ္ အမွတ္မထင္ လုပ္လိုက္တဲ့ သူမလုပ္ရပ္အတြက္ ဆိုင္ရွင္လင္မယားကို အံ့အားတသင့္ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ့ အလွအပ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာ ရွိမွုေတြေၾကာင့္ ဆိုင္မွာ စားသံုးသူမ်ားလာတဲ့အတြက္ ဆိုင္ရွင္လင္မယားက သူမကို လက္မလြတ္ႏုိင္ခဲ့သလို သူမကလည္း ဆုေၾကးေတြရလာတဲ့ အတြက္ အိမ္ရဲ့ ယိုင္နဲ႕ေနတဲ့ စီးပြားေရးကို က်ားကန္လာႏိုင္တယ္။ ဆုေၾကးေတြကို ဆိုင္ရွင္အဘြားၾကီးကိုေပးရမလားလို႕ ေမးလိုက္တဲ့အခန္းကေတာ့ သူမရဲ့ ရိုးသားမွုကို မွတ္တမ္းတင္လိုက္တာပဲျဖစ္မွာပါ။ ဆုေၾကးေတြကို သူမပဲယူပါဆိုတာနဲ႕ ေပ်ာ္သြားတဲ့အေပ်ာ္ကို ၾကည့္ေနတဲ့သူကို ကူးစက္ေစတာမို႕ သူမကို စြဲလမ္းမိတဲ့ စားသံုးသူ ေတြကို အျပစ္မတင္မိေတာ့ဘူး။

ဒီဆိုင္ေလးကိုၾကည့္ေနရင္း ရန္ကုန္က ျမဆုိတဲ့ အရက္ဆုိင္ေလးကို ျမင္ေယာင္လာမိေစတယ္။ အရက္ ေရာင္းရတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြရဲ့ ဘဝကို ျမင္ခဲ့ေစတဲ့ အဲ့ဒီဆိုင္ေလးကို သတိရသြားတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းအားအေကာင္းဆံုး နံပါတ္တစ္ ဆုိင္တစ္ခုက ခန္႕ခန္႕ညားညား ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ မဟုတ္ပဲ ဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးနဲ႕ လမ္းက်ဥ္းေလးတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မူးယစ္ေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ေယာက်္ားေတြရဲ့ၾကားမွာ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့ မိန္းမငယ္ေလးေတြအတြက္ အေတာ့ကို ခက္ခဲေစမွာ အမွန္ပါပဲ။

လုယူခဲ့တဲ့ ေငြေၾကြးက မင္းတုိ႕သားအမိကိုေပးဖုိ႕ ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခုနဲ႕ သူမကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေစပါ့မလား။ ဒါေပမယ့္ ေငြေတြကို ဘားက ေကာင္မေလးေတြကို ခရစ္စမတ္လက္ေဆာင္ေပးျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာအထိေကာ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္ရဲ့လား။ က်ေနာ္သာဆိုဘယ္လိုမွ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္တာကေတာ့ သူမရထားတဲ့ဆုေၾကြးေတြ အကုန္လံုး ယူသြားျပီး ငါ အျပင္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိျပီးထြက္သြားတာကိုပါပဲ။ ဒါ အိမ္ေထာင္ရွင္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ့ ရပ္တည္မွုတဲ့လား။

ကိုယ့္မိန္းမ မဟုတ္တဲ့ တျခားမိန္းမေတြနဲ႕ အခ်စ္ေတြ အမ်ားၾကီး ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္က သူ႕မိန္းမကို သူ႕စိတ္နဲ႕ႏွိုင္းယွဥ္ျပီး သံသယစိတ္ေတြ ဝင္ခဲ့တဲ့အထိေတာ့ အေတာ္ေလး လြန္ေနခဲ့ျပီထင္တယ္။ ေမ်ာက္မထားတယ္ဆုိတဲ့ စြပ္စဲြခ်က္အျပီးမွာ သူမကိုစြဲလန္းေနတဲ့ မက္ကင္းနစ္ေလးကို အိမ္ေခၚျပီး သူမရဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာ္ကားတဲ့အထိေတာ့ မျဖစ္ေစသင့္ဘူးထင္တယ္။

သူမနဲ႕ပတ္သက္ျပီးေနာက္ထပ္ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ အေၾကာင္းကို ျပသထားခဲ့တယ္။ တေယာက္က ငယ္ရြယ္တဲ့ မက္ကင္းနစ္လူငယ္၊ေနာက္တစ္ေယာက္က ေတာ့ အရင္က ခ်စ္သူေဟာင္း။ အဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ့ အတၱကိုလည္း ယွဥ္ျပီးခ်ျပထားခဲ့တယ္။

ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့အခ်စ္ဦးပါ၊ က်ေနာ့မွာ အေမြအႏွစ္ေတြ ရစရာရွိတယ္ ၊ က်ေနာ္ခင္ဗ်ားကို ေပ်ာ္ေအာင္ထားႏုိင္တယ္ ခင္ဗ်ားက်ေနာ့ေနာက္လိုက္ခ့ဲပါဆုိတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ရူးႏွမ္းတဲ့အခ်စ္။ ျမသန္းတင့္ရ့ဲ မမကို သတိရမိေစတယ္။ သူ႕ကို မမလို မမိုက္မဲပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိတယ္။

ဘဏ္သူေဌးတစ္ေယာက္ရဲ့ သမီးတစ္ေယာက္နဲ႕ ယူခါနီးအထိ သူမကို မေမ့ႏုိင္ ပါဘူးဆုိတဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္း။ တကယ္က သူ႕အတြက္ ပုဝါေလး ခုိးယူမိတဲ့အတြက္ ရဲစခန္းမွာ မိန္းမတန္မဲ့ ေျဖရွင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ သူဟာ ဥပေဒေက်ာင္းသားမို႕ ျပစ္မွုေတြနဲ႕ မျငိစြန္းခ်င္ဘူး ဆုိတဲ့ တကုိယ္ေကာင္းစိတ္နဲ႕ ဥေပကၡာျပဳ လ်စ္လ်ဴရွဳရက္ခဲ့တဲ့သူ။ ျပီးေတာ့မွ သူ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရပါဘူးလို႕ဆုိတဲ့ အခ်စ္က တကယ္ေတာ့ ရီစရာသိပ္ေကာင္းလြန္းပါတယ္။

သူမ ကံဆုိးလြန္းတယ္တဲ့။ ဟုတ္မွာပါပဲ။ သူမ ရဲ့ ေယာက်္ားျဖစ္သူက တျခားမိန္းမတေယာက္နဲ႕ love suicide လုပ္သြားတယ္လို႕ သိရတဲ့အခ်ိန္ တကယ့္ကို ပင္ပန္းေစခဲ့မွာ။ ခ်စ္သူေဟာင္းက ေရွ႕ေနမို႕ အားကိုးတၾကီး ဖံုးဆက္မိခါမွ ငါရဲ့ ဝန္ေဆာင္ခက သိပ္ေစ်းၾကီးတယ္ မင္းတတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ စကားက ေကာက္ရိုးတစ္မွ်င္ကိုေပ်ာက္ဆံုးေစခဲ့မွာ အေသအခ်ာ။

စိတ္အလွုပ္အရွားဆံုး ျဖစ္ေစတဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းႏွစ္ခန္းက သူမေယာက်္ားကို ေထာင္မွာသြားေတြ႕တဲ့အခန္း။ အသက္ရွင္က်န္ရစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ယူရမွာလား၊ မင္းနဲ႕အတူ လိုက္ျပီး စာနာနားလည္ေပးရမလား မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး သူမရင္ဘတ္ကို ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ မိန္းမတေယာက္ ေနာက္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႕ ေဖာက္ျပန္ေနရင္ ေမ်ာက္မထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႕ေျပာသလို ကိုယ့္ေယာက်္ားကို တျခားမိန္းမက ခုိးယူခံသြားရရင္ေကာ ဘယ္လိုစကားလံုးေျပာရမလဲ။ အစက ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဂုဏ္ယူေနခဲ့မိတာ အခုေတာ့ လက္ထပ္ခဲ့တာ တစ္ခုကလြဲရင္ ဘာမွ ငါ့မွာ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါလားဆိုတဲ့ ေမးေျပာေလး ေတြနဲ႕ပါ။

ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့ သူ႕ေယာက်္ားေသာက္ခဲ့တဲ့ ေဆးပုလင္းကို ကိုင္လိုက္တဲ့အခန္း။ ေသျခင္းတရားဆိုတာကို သူမကိုယ္တိုင္ရွာေဖြေတာ့မလို႕။ လက္ထဲက ေဆးေတြ ပါးစပ္ထဲ မထည့္လိုက္ဖုိ႕ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ လက္ကိုဆြဲထားခ်င္မိတယ္။

ဂ်ပန္ကားေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္ သူတုိ႕ရဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႕ သရုပ္ေဆာင္မွုကို အဓိကထားၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာဇာတ္ကားေတြလို မင္းသမီးက အတင္းလွပေအာင္ ျပဳျပင္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ရိုးရိုးေလးနဲ႕ လွေအာင္ ရိုက္ထားတာကိုလည္း ႏွစ္ျခိဳက္မိပါတယ္။ ျပီးေတာ့ မွန္ေတြ မီးေတြထိုးထားတာ မဟုတ္ပဲ အလင္းအေမွာင္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႏိုင္နင္းစြာ စီစဥ္ထားတာကိုလည္း သေဘာက်မိတယ္။ ျပီးေတာ့ ဇာတ္ကားတစ္ခုလံုးမွာ သံုးသြားတဲ့အေရာင္ေတြ။ အေရာင္ေတြကေန ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကို ပံ့ပိုးေပးေနသလို စိတ္ကို ဆြဲေဆာင္ေနၾကသလားလို႕။

ဇာတ္ကားသာ ျပီးသြားေရာ မင္းသမီးရဲ့ အနတ ဆိုတဲ့ သူမေယာက်္ားကို ေခၚတဲ့အသံေလးက စိတ္ထဲမွာ တသသ စြဲျပီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါးၾကီးလို႕ပဲထင္ထင္ ငါတုိ႕အားလံုး အတူတကြ ေနရရင္ ေတာ္ပါျပီဆုိတာေလးနဲ႕ ဇာတ္လမ္းကိုသိမ္းထားခဲ့တယ္။

တံခါးေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါပဲ။ တံခါးေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ အခုလို အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ရွိေနခဲ့မွာပါပဲ။ တံခါးေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္ အကုန္လံုးကို လွပ္မၾကည့္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ တံခါးခ်ပ္ေတြရဲ့ေနာက္ကြယ္တုိင္းမွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့တဲ့ မိသားစုဘဝေတြ ရွိေနေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေတာ့ ရွိေနခဲ့တယ္……………..

ျပင္းျပင္းျပျပ သတိရေနခဲ့ပါသည္

သဲေျမအတြင္းက
ေရျဖန္းျပီးသကာလ
အခ်ိန္အခါအသင့္မွာ
အေညွာင့္တလူလူထလာတဲ့
ပဲပင္ေပါက္ေတြလို

ပုလင္းထဲက
အတင္းရုန္းကန္ၾကြတဲ့
ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ေတြ
ပုလင္းဖံုးအဖြင့္မွာ
တဆူဆူ တျဖန္းျဖန္းနဲ႕
တခါတခါ ပန္းထြက္တတ္တဲ့
ေလပူစီေပါင္းေတြလို

မိုးဦးက်
ပြင့္ေနျမဲ ေနရာမွာ
တားမရ ဆီးမရ
ငြားငြားစြင့္ပြင့္တတ္တဲ့
မွိုပြင့္ေတြလို

ေျမသားကို
တစတစ ထုိးေဖာက္လုိ႕
မေၾကာက္မရြံ႕
အားရပါးရ ေပၚထြက္လာျမဲ
မွ်စ္စုိ႕ေပါက္ၾကီးေတြလို

လက္ေကာက္ဝတ္က
ရပ္တန္႕မရေအာင္
တဆစ္ဆစ္နဲ႕တိုးေနတဲ့
ေသြးခုန္ႏွုန္းလို

ကိုယ္ မင္းကို အဲ့ဒီလို…..

အတိႆယဝုတၱိေတြ သိပ္မ်ားတယ္ထင္ရင္ ဖတ္ျပီးတာနဲ႕ ေမ့ပစ္ဖို႔ပါပဲ…..

အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ ရထားမစီးခ်င္ဘူးဆို…

ငါ ရထားမစီးခ်င္ေတာ့ဘူး……………..

ဟာ…….ဘာေၾကာင္ရျပန္တာလဲ။ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္အေတြးေတြနဲ႕ အရူးထျပန္ပါျပီ။

ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန ရထားသံလမ္းေပၚကို လူေတြ ခုန္ခုန္ခ်တဲ့ ဗီဒီယိုဖုိင္ေၾကာင့္လား။

ဒါမွမဟုတ္ ရထားတံခါးေတြ မပြင့္လို႕ ဘူတာမွာ ရထားေတြမရပ္ဘဲ ေမာင္းေမာင္းထြက္သြားတာကို စိတ္နာလုိ႕လား။

မဟုတ္မွလြဲေရာ ရထားသံလမ္းေတြ ျပဳျပင္ေနလုိ႕ ရထားလမ္းေတြ ပိတ္ထားတဲ့ရက္က ကားၾကပ္ၾကပ္စီးလိုက္ရတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္။

အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံ ရွာမေနပါနဲ႕။ မင္းတုိ႕ေတြေျပာတာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။

ငါ ရထားမစီးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ပါ….

ဘာာာာာ လို႕တျပိဳင္တည္း သံျပိဳင္ရြတ္လိုက္သံက နားထဲမွာ အိမ္ကို ျပန္ေနၾက ကားရထားသံ ေဘာ္လိုလို ဗြမ္လိုလုိ လို႕ေတာင္ၾကားလိုက္မိတယ္………….

ေန႕စဥ္မိုးလင္းတာနဲ႕ သံလမ္းခြဲမွာ လာရပ္မယ့္ ကားရထားကို ေစာင့္ေနၾကေလ။ ၾကက္ျခင္းေတြ ေစ်းျခင္းေတြနဲ႕ တျမိဳ႕လံုး အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ အျပိဳင္အဆုိင္လုျပီးတက္ၾကရတဲ့ အဲ့ဒီ ကားရထားေလး။ ေခါင္းတြဲအပါအဝင္ သံုးတဲြပဲ ရွိေပမယ့္ ျမိဳ႕ရဲ့သြားေရးလာေရးအတြက္ သူက မရွိမျဖစ္ေရေသာက္ျမစ္။

ပံုမွန္ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ အျမန္ရထားေတြရွိတယ္။ သူတုိ႕က ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ရပ္ေလ့ရပ္ထမရွိဘူး။ ေက်ာက္တင္တဲ့ ရထားေတြရွိတယ္။ ေႏွးလြန္းလို႕ ႏြားလွည္းေတြေတာင္ အသာေလးေက်ာ္တက္ေနၾက။ ေရွ႕မွာပိတ္ေနတဲ့ ႏြားလွည္းမ်ားေတြ႕ရင္ ေက်ာက္တင္လွည္းလားလို႕ ခႏိုးခနဲ႕ ကဲ့ရဲ့ရသေလာက္။အနီးအနား ျမိဳ႕ၾကီးတျမိဳ႕ကို သြားတဲ့ ရထားတစ္စင္းလည္း ေန႕စဥ္ေျပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္ခံုလက္မွတ္ေတြက ဂိတ္အစမွာကတည္းက ကုန္ႏွင့္ျပီ။ ထိုင္ခံုမဲ့နဲ႕ လုိက္မယ္ဆိုေတာင္ ရထားလာတဲ့အခ်ိန္က အဆင္မေျပျပန္ဘူး။ ေစ်းသမား ေက်ာင္းသမား ရံုးသမားေတြ အတြက္ ကားရထားေရာက္လာေနၾက မနက္ေစာေစာက အဆင္အေျပဆံုးေလ။

မနက္ေစာေစာ ႏွင္းေတြၾကားမွာ ရထားတိုးေဝွ႕စီးရတဲ့အရသာေပါ့။ ၾကက္ျခင္းေတြက နံလိုက္တာဆိုျပီး ေနာက္တစ္တြဲကိုသြားလည္း ေနာက္ၾကက္ျခင္းနဲ႕ ညားမွာပါပဲ။ ၾကက္ျခင္းသမားေတြ ေရွာင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေခါင္းတြဲကို သြားမွ ရမယ္။ ေခါင္းတြဲက စက္ခန္းဆိုေတာ့ ပူလိုက္တာ တကယ့္ငရဲလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ၾကက္ေတြပူျပီး ကိစၥေခ်ာကုန္မစိုးလုိ႕ ဒီေခါင္းတြဲေတာ့ ေရွာင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေစ်းသည္ေတြ တြဲကလည္း ဆူညံလို႕ ဘဝဂ္လွ်ံေနျမဲ။ မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးကစလို႕ ဒီအပတ္ထြက္မယ့္ နံပါတ္ေတြ အေၾကာင္း ဘယ္ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြက္ အတိတ္ေတြနမိတ္ေတြေပးလိုက္တာ မွန္သေပ့ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ။ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း ရန္မ်ားျဖစ္ၾကည့္ အယုတၱ အနတၱေတြဆိုတာ သင္တန္းဖြင့္ရင္ေတာင္ ရေလာက္ကဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ဒီေန႕အပူခံမလား အနံ႕ဆိုးဆိုးေတြၾကားမွာေနမလား နားအဆူခံမလားဆိုတာ တြဲေပၚမတက္ခင္ ရက္ရာဇာ ျပႆဒါးေရြးရသလိုပါပဲ။ အလွည့္က်ေလး ေနလိုက္ေတာ့ သူ႕ဟာနဲ႕သူ ေနသာထိုင္သာရွိသြားေရာ။ တစ္တြဲတည္း ဆက္တိုက္မ်ား စီးေနမိရင္ လူကိုက အေညာင္းမိသလိုလိုကို ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။

ထုိင္စရာေနရာေကာ ေန႕တိုင္းရသလားေမးရင္ ဟင့္အင္းလို႕ပဲျငင္းရမွာပါပဲ။ တိုးမွ မတိုးႏိုင္ပဲ။ တြဲေလးသံုးတြဲကို ျမိဳ႕လံုးကြ်တ္ဆိုေတာ့ သၾကားခဲတစ္ခဲ ပုရြက္အံု ဝိုင္းအံုသလိုပါပဲ။ ရွဲခနဲ ရွင္းသြားတဲ့အခ်ိန္က ရထားထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ။ ဒါေတာင္ ေဘးနားက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႕ မခြဲႏိုင္မခြာရက္ေတြ မပါေသးဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ ထြက္ခါမွ ထြက္ေရာ ျမင္ေနရတဲ့ အခုိက္ေလး သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္ေနတာေပါ့ေလ။

ရထားထြက္သြားျပီးမွ ျမိဳ႕ေလးလည္း ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္တဲ့သူျပန္၊ ေစ်းဝယ္တဲ့သူဝယ္ မုန္႕ဆိုင္ေတြမွာ မနက္စာ စားတဲ့သူ စားနဲ႕ အသက္ျပန္ဝင္လာတတ္တာ။ ဒါေတာင္ ရထားေနာက္က်လို႕ အတင္းဝရုန္းသုန္းကားေျပးတဲ့သူေတြ တခါတေလ ေတြ႕ရျပန္ေသး။

တကယ္တမ္း ရထားၾကာခ်ိန္က တစ္နာရီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရွာင္ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ တျခားရထားေတြက ေလွ်ာ္ၾကိဳးမွာသီထားတဲ့ ခေရပန္းေတြလို စီလို႕ တန္းလို႕။ ဒါေၾကာင့္ေနမွာ တစ္ေန႕ကို အသြားအျပန္ ႏွစ္ေၾကာင္းပဲ ဆဲြႏိုင္ရွာတယ္။

ေန႕ခင္းတေၾကာင္း အျပန္ကေတာ့ သိုသိုသိပ္သိပ္ပဲ။ အပ်ိဳေလးေတြ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ျပီး အိမ္ျပန္သလို ျမိဳ႕ကလူေတြ မသိလုိက္မသိဖာသာ။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စီးခ်င္သူမ်ား၊ ကိစၥၾကီးငယ္ မရွိသူေတြကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး ဒီအခ်ိန္ကိုေရြးၾကတယ္။ ပူျပင္းတဲ့ေန႕ခင္းၾကီးနဲ႕အတူ တကြ်ီကြ်ီျမည္ေနတဲ့ ဒီရထားတေၾကာင္းက ပ်င္းရိစရာေကာင္းတယ္ဆုိတာ တစ္ျမိဳ႕လံုးအသိ။

စိတ္လွုပ္ရွားစရာအေကာင္းဆံုးက ညဖက္ ရထားသိမ္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္း။ ရထားတင္သိမ္းတာမွ မဟုတ္ပဲ အားလံုးရဲ့ ဘဝေတြကိုပါ ဆြဲသိမ္းလာခဲ့တာ။ မသိမ္းလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး တျမိဳ႕လံုးရဲ့ ေျခာက္ေသြ႕မွုကို ျပန္ဆြဲယူလာတဲ့ ဘဝေတြနဲ႕ ၾကဲပက္ရမွာ။ ဘူတာရံုကအထြက္ ယိုင္တိုင္တိုင္ မီးတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ ျမိဳ႕ေလးရဲ့ အျပိဳင္အဆုိင္ မီးခြက္ေတြလည္း ထြန္းေနၾကျပီ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုေတာ့ ညစာထမင္းဝိုင္းေတြလည္း လက္ေဆးဇလံုနဲ႕ ခင္းလုိ႕က်င္းလို႕။

ရထားဆုိက္ျပီဆုိတာနဲ႕ ဘူတာရံုနားက မုန္႕ဆိုင္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရျပီ။ စီခနဲေနေအာင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးသြားသူေတြအားလံုးက တျမိဳ႕လံုးရဲ့ ဆြဲလည္းေတြေလ။ ဆိုကၠားဆရာေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႕ သူသူငွာငွာ ေခၚပါယူပါ ျဖစ္ကုန္ျပီေပါ့။ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စနဲ႕ စီးပြားျဖစ္မယ္မထင္ဆုိျပီး ခြာရွပ္ျပီး မတ္မတ္ၾကီးေစာင့္ေနတဲ့ ျမင္းေပၚက ျမင္းလွည္းဆရာလည္း အေနာက္ဖက္ကမ္းကိုလို႕ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္စျပဳျပီ။

သိပ္မၾကာခင္ လူေတြျပိဳဆင္းအလာ။ ျမိဳ႕ေလးလည္း အခုမွ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ပြဲခင္းတစ္ခုအလား စည္စည္ကားကား။ ဒီျမိဳ႕ကို ရြာနဲ႕တူသေလးလို႕ ေျပာလို႕ေဒါသတလူလူထေနတဲ့ အပ်ိဳမငယ္လည္း ေဟာၾကည့္ ေဟာၾကည့္ ျမိဳ႕ၾကီးပါေတာ္လို႕ ေျပာရင္းဆိုရင္း အေမာက လည္ပင္းေရာက္ေနျပီီ။ က်ဳပ္မွာလိုက္တာ ပါသလားဆိုျပီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႕ ေမးတဲ့ အိမ္ရွင္မ မ်က္ႏွာလည္းဝင္းလက္လို႕။ ျမိဳ႕ကဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒီအဆင္ေလး လွတယ္ေနာ္ ဟိုဟာေလးက ေနာက္ဆံုးေပၚလို႕ မၾကြားခ်င္ ၾကြားခ်င္ ေစ်းေတာ္လို႕ပါရွင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း လမ္းေပၚမွာ ျဖဴးလုိ႕။ ဒီတေခါက္ အရင္းျပဳတ္ခဲ့ျပီလို႕ ငိုသူကလည္းပါေသး။ ခ်ဲထီထိုးလိုက္တာမလား လို႕ ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေမးခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕ ေဘးနားက အိမ္သူကို မပူနဲ႕ မပူနဲ႕ဆိုျပီး ေျဖာင့္ျဖေပးခ်င္သူလည္း ရွိရဲ့။

ကိုးနာရီမစို႕မပို႕မွာ ရံုပိုင္ၾကီးလည္း နားခ်င္ျပီထင္တယ္။ ဘူတာရံုဖက္က ဖ်တ္ခနဲမီးေတြ ပိတ္သြားတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြလည္း မၾကာခင္ ျငိမ္းေတာ့မွာပါ။ ေနာက္ေန႕မနက္မိုးလင္းရင္ ကားရထား ျပန္ဆင္းလာေတာ့မယ္………

အဲ့ဒါေျပာတာ ျမိဳ႕နဲ႕ရထားနဲ႕ တသားတည္းက်ေနတဲ့ေနာက္

အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ ရထားမစီးခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ ငါ့ကို မင္းတုိ႕ အျပစ္ဆိုခ်င္လည္း ဆိုၾကပါေတာ့ကြာ……….

အိုင္ဖုန္းသံုးစြဲသူမ်ားအတြက္ iMyanmar

တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေနာက္မွာ က်ေနာ္တုိ႕လည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ တရြတ္တုိက္ပါေနၾကတယ္။ ထြင္သူက ထြင္တယ္. ျပင္သူက ျပင္တယ္။ အိုင္ဖုန္း သံုးစြဲသူ မ်ားလာတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တုိ႕ ျမန္မာေတြလည္း တေန႕ထက္တေန႕ မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာပါလိမ့္မယ္။

ပထမဆံုး 3GS OS 3.1.2 တုန္းက Jailbreak လုပ္ျပီး ဂိမ္းေတြ ျမန္မာစာေတြ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းဘက္ထရီ ကုန္သြားခဲ့ရင္္ ဖုန္း shutdown က်သြားရင္ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ျပန္လည္ ခ်ိတ္ဆက္ဖို႕ လိုအပ္ေနျပန္တယ္။ ခရီးသြားလာေနတုန္းဆို ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ေဝးကြာႏုိင္တာမုိ႕ ဘက္ထရီ အကုန္ျမန္တဲ့ ဒီဖုန္းနဲ႕က သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။ သံုးစြဲသူေတြကို ေနာက္ဆံတင္းေစခဲ့တယ္လို႕ ဆုိႏုိင္တယ္။

သိပ္မၾကာပါဘူး ဖုန္း ေဆာ့ဖ္ဝဲအသစ္ေတြ ထပ္္ထြက္လာတယ္။ အမွတ္မထင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အမွတ္တမဲ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာ့ဖ္ဝဲေတြ update လုပ္လိုက္မိရင္ Jailbreak လုပ္ထားတာ ကုန္သြားပါေရာ။

တစ္ေတာင္ထက္ တစ္ေတာင္ျမင့္ျမင့္လာတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ေဆာ့ဖ္ဝဲအသစ္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္တဲ့ Jail break တစ္ခုထြက္လာျပန္တယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ဖုန္းပိတ္သြားခဲ့ရင္ ကြန္ျပဴတာနဲ႕ ျပန္လည္ခ်ိတ္ဆက္စရာ မလိုအပ္ေတာ့တာေတြ႕လာရတယ္။

ဒါေပမယ့္ အိုင္ဖုန္း Jailbreak လုပ္ဖို႕ မလုပ္ဖို႕ဆိုတာလည္း ဖုန္းပိုင္ရွင္ေတြက စဥ္းစားေနၾကဆဲ။ warranty ကို ခ်ိဳးေဖာက္တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ မလုပ္ဖူးလို႕ ျငင္းဆုိသူေတြလည္း ရွိတယ္။ မိမိကိုယ္တိုင္ မလုပ္တတ္လုိ႕ ဒါမွမဟုတ္ အခေၾကးေငြေပးျပီး လုပ္ရမွာျဖစ္လုိ႕ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေနာက္မွာ အိုင္ဖုန္းကိုင္ေဆာင္ျပီး Jailbreak မလုပ္သူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနပါေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ေခါက္ ေဆာ့ဖ္ဝဲ ဗားရွင္း အသစ္ထြက္လာျပန္တယ္။ OS 4 ေနာက္ပိုင္းမွာ Jail break လုပ္ရင္ ျမန္မာလုိ ျမင္ရေပမယ့္ ျမန္မာလို ရိုက္လို႕ မရျပန္ဘူး။

အဲ့ဒီၾကားထဲကမွ iPhone4 က ေစ်းကြက္လိုအပ္ခ်က္အရ ေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။

ျပီးေတာ့ iMyanmar… တေန႕ကေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ကိုယ္နဲ႕ အကြ်မ္းမဝင္သလုိပဲ မသိလိုက္မသိဖာသာ ေနမိတယ္။ ဒီေန႕ေတာ့ ကိုယ္နဲ႕ ထိေတြ႕လာရျပီ။ တီထြင္သူေတြကိုလည္း (itune မွာေတာ့ Alfred Thet လို႕ေတြ႕ရပါတယ္) ေက်းဇူးအထူး တင္ရွိပါေၾကာင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။

အိုင္ဖုန္းေတြကို Jailbreak မလုပ္ပဲ ျမန္မာစာ ဖတ္ရွဳဖို႕ iMyanmar ကို intalll လုပ္လုိက္ရံုပါပဲ။ iMyanmar ကို itune မွာ အလကား ရယူႏိုင္ပါတယ္။

ဖုန္းကို Jailbreak မလုပ္ပဲ ျမန္မာလို ဖတ္ရွဳလိုသူေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ application တစ္ခုပါပဲ။ က်ေနာ္စမ္းသပ္သံုးစဲြၾကည့္သေလာက္ေတာ့ ျမန္မာလို ရိုက္ဖို႕ keyboard မေတြ႕မိေသးဘူး။ ျပီးေတာ့ iMyanmar ကို ထည့္သြင္း ဖုိ႕ OS ဗားရွင္းက 4ႏွင့္အထက္ျဖစ္ရပါမယ္။

ျမန္မာစာခ်စ္သူ အားလံုး iMyanmar ေက်းဇူးနဲ႕ ျမန္မာလို ျမင္ရျပီေပါ့ဗ်ာ………..

ပံုမ်ားကို သက္ဆိုင္ရာ webstie မွ ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

metro boulot dodo နဲ႕ ခြဲခြာျခင္း တနဂၤေႏြ

ျပင္သစ္စကားတစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းတက္တုန္းက မိမိရဲ့ေန႕စဥ္ လူေနမွုဘဝကိုေရးခိုင္းတုိင္း ဒီစကားလံုး ကို သတိရမိတယ္။ သာမန္လုပ္ေနက် လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြကို ေဖာ္ျပတဲ့စကားလံုး တစ္ခုပါပဲ။ ေန႕စဥ္ရထားစီးတယ္ ခရီးသြားတယ္ အလုပ္လုပ္တယ္ ပံုမွန္ပဲ။

ဒီတနဂၤေႏြ ကိုေတာ့ သမရိုးက် မျဖတ္ေက်ာ္ေစခဲ့ပဲ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ေတြကေန ခြဲထြက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ သြားခဲ့ဖူးတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ညႊန္းဆိုမွုေၾကာင့္ Thai Festival ကိုေရာက္ျဖစ္သြားတယ္။ ဘယ္ေနရာမွာရွိတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ အခြန္သြားေဆာင္ဖူးတဲ့ လူတိုင္းသိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ထိုင္းသံရံုးျမက္ခင္းျပင္မွာပဲ က်င္းပတာျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဆံုး ဝင္ဝင္ခ်င္းက အမွတ္တရပစၥည္းေတြ silver 925 ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္တန္းပါ။ ညာဖက္ေတာင္ပံမွာေတာ့ အဝတ္အစား နဲ႕ပတ္သက္တဲ့ ဆိုင္ခန္းေတြခင္းက်င္းထားျပီ။ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အၾကိဳက္ အစားအေသာက္ေတြ ေရာင္းခ်ေပးေနတာပါ။ ျပီးခဲ့တဲ့ တစ္ရက္ကပဲ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေမးပါတယ္ ဒီႏိုင္ငံမွာ အေရွ႕တိုင္းႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ့ အစားအေသာက္ေတြ အျပိဳင္အဆိုင္ ေရာင္းခ်ေနပါလ်က္ ယိုးဒယားအစားအစာက ဘာလို႕တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ လူတိုင္းလက္ခံေနတာလဲ လို႕ ေမးလာပါတယ္။ သူ႕ေမးခြန္းကို ေျဖဆိုဖို႕ က်ေနာ္တို႕ ဘယ္ဖက္ေတာင္ပံကို ပထမဆံုး ဦးတည္လိုက္ၾကပါတယ္

ဆိုင္ခန္းေတြ အမ်ားအျပားၾကားထဲမွာ ကိုယ္ဘာစားရမလဲ စဥ္းစားတဲ့အလုပ္ဟာ အေတာ္ေလး လက္ဝင္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြ တန္းစီေနရင္ ဟိုဟာေလးလည္း စားခ်င္ ဒီဟာေလးလည္း စားခ်င္နဲ႕ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လူစုခြဲျပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တာ ကိုယ္ဆြဲလာခဲ့တယ္။ ျပီးမွ စုပံုစားဖုိ႕ပါ။

ယိုးဒယားသေဘၤာသီးေထာင္းနဲ႕ ပဲၾကာဇံသုတ္က မပါမျဖစ္ပါ.

က်ေနာ္နဲ႕ ယိုးဒယားသေဘၤာသီးေထာင္းမွာ သမိုင္းေၾကာင္းေတြ ရွိပါသည္။ ယုိးဒယား သေဘၤာသီးေထာင္းကို ပထမဆံုးစားဖူးေတာ့ ေက်ာင္းစာေမးပြဲတစ္ခုအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စာစုက်က္ေနခ်ိန္ျဖစ္၏။ စာေတြက်က္လုိက္ အစားေတြစားလိုက္ လုပ္ေနၾကအတုိင္း စုရပ္ကို မလာခင္ City Mart မွာ ေစ်းဝယ္ေတာ့ ယုိးဒယားသေဘၤာသီးေထာင္းေတြ ဝယ္လာသည္။ ဗိုက္ဆာလုိ႕ စားမယ္ဆုိေတာ့ စပ္လုိက္သည္မွာ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်သည္အထိ။ အစပ္ၾကိဳက္သည့္ သူငယ္ခ်င္းက ျငဳတ္သီးစိမ္းေတြ ထပ္ေထာင္းထည့္ထားလုိက္ေသးသည္။ အဖတ္ေတြ မစားနဲ႕ အရည္ပဲေသာက္ဆုိေတာ့ အင္းေလ ထန္းလ်က္ခဲဲနဲ႕ သၾကားပါတာ အရည္ကေတာ့ခ်ိဳေလာက္တယ္ဆုိျပီး အားရပါးရေသာက္လိုက္ကာမွ သၾကား ႏွစ္ဇြန္းေလာက္ ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္ရသည္အထိ ခံလိုက္ရဖူးသည္။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီေလာက္ အသည္ တံုးသည္မွာ သမိုင္းေၾကာင္းႏွင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္..



ဝက္သားသံုးထပ္သားေတြကို ၾကြပ္ၾကြပ္ရြရြေၾကာ္ထားတာလည္း ပါတယ္

ဒူရင္းသီး သရက္သီး အခ်ိဳပြဲ


ပီေလာပီနံအခ်ိဳပြဲ


သရက္သီးေထာင္း


အေရာင္ေတြစံုေနတဲ့ မုန္႕လက္ေဆာင္း


မွိုေၾကာ္ေတြလည္း ပါရဲ့

ဆင္းဂါးဘီယာေတြလည္း ေဟာတလံုး ေဟာတလံုး

အသီးေတြကို အလွဆင္ေနတဲ့ ေနရာကိုလည္း ေရာက္ခဲ့တယ္။ မုန္လာဥနီတစ္လံုးအရွံဳးထားျပီး ေလ့က်င့္ဖို႕ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။ စိတ္မရွည္တာနဲ႕ ကိုယ့္လက္ကို အရင္လွီးဖို႕ေတာ့ ၈၅ ရာခုိင္ႏွုန္းေသခ်ာပါတယ္။




ျပီးေတာ့ ဗိုက္ေတြလည္း အေတာ္ျပည့္ျပီ။ ဆိုင္ခန္းေတြ စံုတကာေစ့ေအာင္ ၊ဗိုက္လည္းေခ်ာင္ေအာင္ ပတ္ၾက။ ဟိုဟာေလးလည္း လိုခ်င္ ဒီဟာေလးလည္း လိုခ်င္နဲ႕ စိတ္ေတြကို အေတာ္ေလး ခ်ဳပ္ႏွိမ္ရပါသည္။ ပင့္ကူေလးတေကာင္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေျခာက္ဖို႕ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ျပန္သည္။


တနဂၤေႏြေန႕သည္ ဤသို႕ဤႏွယ္ လွပစြာ ျပီးဆံုးသြားသည္.

တနလၤာေန႕ ေရာက္ျပန္ျပီ

metro boulot dodo ကိုေရွာင္လဲႊရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့………….

အသည္းကြဲျခင္း

မင္းနဲ႕ငါ
ဖိနပ္ႏွစ္ဖက္ေပါ့
မိုးေျမဆံုးထိ
ဘယ္တစ္ဖက္ညာတစ္ဖက္
မခြဲတူမကြာ
ရြက္ကုန္ဖြင့္လႊင့္မယ္
ဘာညာစံုတကာစီေအာင္
စာစီေနတုန္း
အျပင္မွာ
ခြ်တ္ထားတဲ့
ဖိနပ္တစ္ရံ
ဘယ္သူသုတ္သြားမွန္းမသိခဲ့

အခ်စ္ေရ

အဲ့ေန႕ကစလို႕ေပါ့

ငါ့အသည္းေတြကြဲသြားခဲ့တာ……..

နတ္ၾသဇာ ထညက္ခဲရယ္နဲ႕ …..

ဒီအမယ္ၾကီးႏွယ္……..

ေမာင္ရင္ေလးတုိ႕ရယ္ က်ဳပ္ရန္ကုန္သြားမွာမို႕ပါေတာ္ သည္းညည္းခံၾကပါေတာ္

ေတာင္းၾကီးေတာင္းငယ္ အသြယ္သြယ္ဆင့္လို႕ အမယ္ၾကီးႏွယ္ အသက္ကိုမွ အားမနာ…..ေနာက္က အသံေတြကုိ ဂရုစိုက္မေနႏိုင္ေပါင္။ က်ဳပ္သားေတြ ေျမးေတြ ရွိတဲ့ဆီကို က်ဳပ္သြားေနတာကလား။ အငယ္ေကာင္ ဟိုေဆာက္လုပ္ေရးမွာ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနတဲ့သူ ေမြးတာက ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ မွ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္။ ဒါေတာင္ အၾကီးေကာင္ ကုန္သည္လုပ္ေနတဲ့သူက ေမြးတဲ့ သံုးေယာက္ မပါေသးဘူး။ ေမြးတုန္းကပဲ ျမင္ဖူးလိုက္တယ္ ရန္ကုန္နဲ႕ က်ဳပ္တုိ႕ေတာက အလွမ္းကြာသကိုးေတာ့။ လွည္းတတန္ ေလွတတန္ ကားတတန္ ရထားတတန္ေက်ာ့ခါမွ ရန္ကုန္ဆိုတာ ျမင္ဖူးရသာ။ ေခါက္ေခါက္ခါခါ ကိုးက်င္းကိုးေက်ာင္း ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ သြားရအာင္လည္း မျဖစ္ေသးဘူးဆုိေတာ့ ကြာျမဲကြာေနေတာ့သာရယ္။

ဒီေလာက္ေဝးလံတဲ့ အရပ္မွာ ေနရွာတဲ့ ကုိယ့္ေသြးကိုယ့္သား ကိုယ္ေျမးေတြကို ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ရြာစာေလး ရာသီစာေလး ေကြ်းခ်င္တာ။ သူတုိ႕ကလည္း ကဒီးကဒီးမလာႏိုင္ က်ဳပ္တုိ႕ကလည္း စြတ္ကယ္စြတ္ကယ္ မသြားႏိုင္ဆိုေတာ့ တေခါက္ဆို ဆိုသေလာက္ ေပါက္ေပါက္ျမည္ေအာင္ သယ္သြားခ်င္ေတာ့သာ။ ဒါေပသိ ကိုယ္ကသယ္ႏုိင္ေတာင္ လမ္းက သယ္ခ်င္ၾကတာ မွုတ္ဖူး။ ကားသမားေတြဆုိတာ ခံေတာင္းေလး စေကာပက္ပက္ကို တြင္းတစ္ခုေလာက္ေအာက္ေမ့သာ။ အမယ္ၾကီး ေလးရာေတာ့ေပးဗ်ာ၊ ငါးရာေတာ့ ေပးဗ်ာနဲ႕ လုပ္သာ။

ေတာင္သူေတြပါေမာင္ရယ္ ေစ်းေရာင္းသြားသာ မဟုတ္ဘူးလုိ႕ သားေတြဆီ သြားသာရယ္ပါ။ ေျမးေတြလည္း လြမ္းလို႕ပါေတာ္ လို႕ ျငီးျငီးျငဴျငဴေလးေျပာမွ ႏွာေလာက္ေလွ်ာ့တာ။ က်ဳပ္အေၾကာင္းသိတဲ့သူမ်ားပါလို႕ကေတာ့ ဒီအမယ္ၾကီးက ေတာသူေဌးတဲ့။ ရန္ကုန္မယ္ သားႏွစ္ေယာက္ေတာင္ရွိတယ္။ သားေတြေပးတဲ့ ပစၥည္းေတြ အိမ္မွာမနည္းမေနာ။ ေပါ့ေသးေသးမမွတ္နဲ႕ဆို ေဘာ္လီထဲ လက္ႏွိုက္ျပီး ေတာင္းသေလာက္ေပးလိုက္သယ္။ မဟုတ္ရင္ က်ဳပ္သားေတြ ဂုဏ္ငယ္မွာ ပေလ ေနာ့။

ခံေတာင္းေတြ ဘာေတြမ်ားပါလုိ႕လဲ ေမးလို႕ကေတာ့ အားရပါးရ ဖြင့္အျပပဲေတာ္။ ထန္းသီးကလည္း ေၾကြခ်င္ပါတယ္ဆို ဒီက်ီးကိုက ကံေခတယ္ေလလို႕ မျမင္ပါနဲ႕။ ေဟာ…ေဟာဒါက က်ဳပ္အခင္းက က်တဲ့ ႏွမ္းကို အိမ္မွာ ငညိဳနဲ႕ၾကိတ္ထားတဲ့ ဆံုဆီ၊ ေမႊးခ်က္ကယ္ မွန္း တတို႕ေလာက္ ျမည္းၾကည့္စမ္းပ။ ျမိဳ႕က ဆီေတြလို ဘာဆီညာဆီေရာထားတာမိ်ဳး မဟုတ္ဘူး စစ္သမွ စစ္ စစ္လုိ႕ေတာင္ျမည္သေတာ့။

ဒါေလးက ေျမပဲစိမ္းေတြေတာ္။ ေၾကာ္ခ်င္လည္းေၾကာ္ ေလွာ္ခ်င္လည္းေလွာ္ သေဘာရွိကေရာဟိ။ ေဟာ့ဟိုနားက အကိုင္းထဲက ခရမ္းခ်ဥ္သီး။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ငပိခ်က္ မ်ား ခ်က္လိုက္လို႕ကေတာ့ ေတာ္ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနားက ခရမ္းသီးေတြပ။ အလံုးၾကီးေတြမ်ား လွခ်က္ေလ။ မတင္ေလးတို႕ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္တာ။ ရန္ကုန္က ေမာင္ၾကီးေတြ မီးဖုတ္သုတ္စားဖို႕တဲ့ေလ။ နံနံပင္ေလးေတာင္ ပါလုိက္ေသး။

ခံေတာင္းေလးမွာ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ေလးနဲ႕ သပ္သပ္စီခ်ိတ္ထားတာ ရြာေတာင္ပိုင္းက မိသန္းတို႕ နတ္ၾသဇာေတာ့။ က်ဳပ္သားေတြ ငယ္တုန္းက ဒီနတ္ၾသဇာမွ မစားရရင္ တက္မတတ္ ခ်က္မတတ္။ အခုေတာ့ ေျမးေတြ အလွည့္ေပါ့။ ေနာက္တစ္ထုတ္က ရြာထိပ္က ငစိန္တို႕ ထန္းေတာက ထညက္ခဲ။ ခ်ိဳအီေမႊးေနတဲ့ အျပင္ ခပ္ရွရွေလးေနသေတာ့။ သိပ္အမ်ားၾကီး မပါလုိ႕ ဒါေတာ့ ျမည္းမေနပါနဲ႕။ က်ဳပ္ေျမးတင္ ငါးေယာက္မို႕ အေယာက္စိေအာင္ ေပးဖို႕အႏိုင္ႏိုင္ရယ္။ အမယ္ၾကီးစကား မယြင္းမွားတဲ့ ယံုသာယုံလိုက္ ယံုသာယံုလုိက္ပါဆို။

လက္တစ္ဖက္က ျခင္းထဲလည္း အတင္းျဖဲမၾကည့္ပါနဲ႕ေလ။ က်ဳပ္ေခြ်းမ အေခ်ာအလွေတြအတြက္ ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးေမႊး။ သစ္ပုေလြသားေတြ မဟုတ္ဖူး။ အံမယ္ အညာသူစစ္စစ္ ရွင္မေတာင္ မစစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးေပၚမတင္ဘူး။ ရွင္မေတာင္မ်ား စစ္လုိ႕ကေတာ့ မက္မက္စက္စက္ကို လိမ္းသာပါ။ အေပြးကိုၾကည့္ ႏွစ္ထပ္ေပြး အသားကို ကိုက္ၾကည့္ အေပြးကုန္ေတာင္ အသားခ်ည့္ေသြးလိမ္း ေႏြခါဆို ေအးသေပါ့။ ေတာ္တုိ႕ မိတ္ကပ္တုိ႕ တုိ႕ဖတ္ၾကီးေတြ ဖို႕မေနႏိုင္ေပါင္။ မ်က္ႏွာပူသေတာ္။ ဘယ့္ႏွာ ေခြ်းမ်ားျပန္ရင္ မ်က္ႏွာၾကီးေတြမ်ား ျပာလို႕။ ထက္ထက္မိုးဦးလို မလွခ်င္ေနပါစီ ေရႊဘုိသနပ္ခါးလိမ္းျပီး ဝါဝါညက္ညက္ျဖဴရင္ေတာ္ဘီ။

က်ဳပ္သားၾကီးက လိမၼာခ်က္။ ေမြးရက်ိဳး နပ္သေပါ့။ သူ႕စီးပြားေရးေကာင္းရွာေတာ့ အငယ္ေကာင္ေက်ာင္းထားေပးတာေလ။ အေမ နားနားေနေန ေနေတာ့တဲ့ေလ။ ေျပာသာေျပာရ က်ဳပ္တုိ႕က ေတာသမ မဟုတ္လား။ ငယ္ကတည္းက ေကာက္စိုက္ပ်ိဳးႏွုတ္ထင္းေခြေရခပ္ ဇယ္ဆက္သလို လုပ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ထိုင္ေနရတဲ့အခိုက္မ်ားဆို ဟိုနားက ယားသလိုလုိ ဒီနားက ယားသလိုလို။ ေနႏုိင္ေပါင္ေအ။ ငါ့လယ္ င့ါယာအတြက္ ထြန္တခ်က္ ပ်ိဳးတၾကဲေတာ့ ပါရေသးတာပဲပ။

ေဟာေတာ္ ရန္ကုန္ ေရာက္ျပန္ေပါ့…

သားၾကီးေရ သားငယ္ေရ မင္းတုိ႕အေမ လာၾကိဳၾကေလ။

အမေလး ဒါက ဘယ္သူ ဘယ္သူ အသားေတြမ်ားျဖဴခ်က္ကယ္။ အခုတေလာ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကိုရီးယားမင္းသား မင္းသမီးဆိုတာေလးေတြလား။ မွန္း…ငါ့သားၾကီးေတြ ဝလုိ႕ျဖိဳးလုိ႕။

သမီးတို႕ဖုိ႕ အေမသယ္လာတဲ့ ရွင္မေတာင္ သနပ္ခါးေတြ လိမ္းစမ္းပါေအ။ ဦးဆံုးေခါငး္ဆံုးလိမ္းပစ္လိုက္ေအ။ ေတာင္းထဲမွာေဟ့ ေတာင္းထဲမွာ။

အေမကလည္း ဒီအသီးအရြက္ေတြ ရန္ကုန္မွာလည္း ရပါတယ္ဆိုဗ်ာ။ ေနာက္သယ္မလာပါနဲ႕ အခုပဲၾကည့္ ေတာင္းပိဘာပိနဲ႕ သယ္လာေတာ့ ညိဳးလုိ႕ႏြမ္းလို႕။ ဒီမွာလည္း ေစ်းမွာ ဝယ္ရင္ ဒီ့ထက္လတ္ပါတယ္။

မင္းမုိ႕ေျပာရက္တယ္ကြယ္။ တုိ႕ရြာက အသီးကြယ့္ တုိ႕ရြာက အသီးေတြ။ ပုိးသတ္ေဆးေတြ ဘာေတြကင္းတဲ့ မင္းတို႕ေတြ ေမြးတဲ့ ရြာက အသီး။ က်န္တဲ့အသီးေတြနဲ႕ ယွဥ္လုိ႕ ရပါမတဲ့လား။ သူရို႕ေတြ ဘယ္လိုစိုက္တယ္ ဘယ္လိုပ်ိဳးတယ္ ကိုယ္မွ မသိပဲ။ ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားပါဘိ။ မင္းတို႕ေခတ္ၾကီးမွာ ဟိုေဆးျဖန္းလုိ႕ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီသီးရတာတဲ့ ဟိုေဆးသံုးလို႕ အသီးေတြ အဆမတန္ၾကီးရတာနဲ႕။ သဘာဝကိုေျပာင္းျပန္လွန္ေနလို႕ ေဟာ ေရာဂါတမ်ိဳး ေဟာ ေရာဂါတမ်ိဳး အသစ္အဆန္းေတြျဖစ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား။ တုိ႕ေတာမယ္ မင္းရို႕ေလာက္ ကရိကထမမ်ားေပါင္။ အသက္ၾကီးတဲ့သူေတာင္ ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္နဲ႕ စိုက္တုန္းပ်ိဳးတုန္း ဓါးထမ္းျပီး ထင္းေခြတုန္းပ။

ဆီပံုးထဲက ဆီေတြ လွယ္ယူလိုက္ပါဦးသမီးေရ။ ခံေတာင္းထဲမွာ ကေလးေတြ စားဖုိ႕ နတ္ၾသဇာနဲ႕ ထညက္ခဲ။ နတ္ၾသဇာကို မနက္ဘုရားတင္ဖုိ႕ ဖယ္ျပီး က်န္တာေတြ ေလမသလပ္ခင္ ေကြ်းလိုက္စမး္ပါေအ။ ငါ့ေျမးေတြ အားရပါးရစားၾကပါစီ။

ဖယ္..ဖယ္ ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ပါေတာ့မယ္။

ေရာ့ေရာ့ လာ ေျမးၾကီးလာ နာမည္က ဘယ္သူ..

အာကာမင္းပါ

အမေလးေတာ္ နာမည္ေတြကလည္း မင္းသားနာမည္ေတြပါလားဟဲ့

လက္ျဖန္႕ လက္ျဖန္႕ ဒါက ရြာမွာ နာမည္ေက်ာ္ နတ္ၾသဇာတဲ့ေတာ္။

ဟင္ အဖြားဟာကလည္း ဂ်ယ္လီလည္း မဟုတ္ဖူး

ဘာ ဘာ နင္ေျပာတာဘာတဲ့။

ဒီမုန္႕မၾကိဳက္ရင္ ထညက္ခဲေကြ်းမယ္ အဖြားက။ ဒီထညက္ခဲကေလ…

သားက ေခ်ာကလက္ပဲစားခ်င္တာ…

အဲ့ဒီညေန တညေနလံုး က်ဳပ္ေလ နတ္ၾသဇာ ထညက္ခဲနဲ႕ လဲသြားတဲ့ အရာေတြကို စိတ္ေတြနာျပီး ထမင္းကို မစားႏုိင္ေတာ့တာပါ.

လက္ထဲက နတ္ၾသဇာေတြလည္း က်ဳပ္စိတ္ေတြနဲ႕ အတူ က်ိဳးေၾကလို႕ေပါ့……………………………………..

နတ္ၾသဇာဆိုတာ ဘာလဲလို႕ ေမးသူေတြ ေပၚလာတာမို႕ နတ္ၾသဇာဆုိတာ ပဲေခ်ာင္း၊ပဲထန္းလ်က္ေခ်ာင္း (အလံုးေလးေတြ လည္း လုပ္တတ္ပါတယ္) ပါခင္ဗ်ာ
ထန္းလ်က္ခဲကိုလည္း အညာေလသံေပၚလြင္ေအာင္ ထညက္ခဲလို႕ စာလံုးေပါင္းထားပါတယ္

ပိန္းၾကာဖက္ကို ေရမတင္သကဲ့သို႕

ငယ္တုန္းက မနက္မိုးလင္းရင္ အဖြားရဲ့ အစိေႏၱယ် အစခ်ီတဲ့ ဘုရားရွိခုိးျပီး၊ ဆြမ္းကပ္၊ ေသာက္ေတာ္ေရခ်မ္းကပ္၊ ပန္းကပ္ျပီးရင္ တျပည္လံုးမွာ ရွိတဲ့ တန္ခိုးၾကီးဘုရားအဆူဆူကို တိုင္တည္ဆုေတာင္းသံကို ေၾကးစည္မထုမခ်င္း ၾကားရတတ္ပါတယ္..

ဟိုးအထက္ခ်င္းေတာင္ ဆုေတာင္းျပည့္ေစတီက စလိုက္တာ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာက ဘုရားပုထိုးကုန္ေအာင္ရြတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ သူ႕ကို ကန္ေတာ့့တဲ့အခါမ်ားဆို ေရလိုေအးလုိ႕ ပန္းလုိ႕ေမႊးပါေစ၊ အိမ္ျပန္ခါနီးကန္ေတာ့ ရင္ အႏၱရာကင္း ေဘးရွင္းပါေစ၊ သြားလမ္းသာလို႕လာလမ္း ေျဖာင့္ပါေစ၊ ခလုတ္မထိ ဆူးမျငိၾကပါေစနဲ႕၊ ဘုန္းၾကီးပါေစ၊ အသက္ရွည္ပါေစ၊ အဆင္းလွပါေစ၊ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ပါေစ ဆိုတာမ်ိဳး ဆုေတြတသီတတန္းၾကီးေခြ်လို႕

ျပီးေတာ့ ဒီေန႕တေန႕လံုး စိတ္ထဲကေရာ ပါးစပ္ဖ်ားကပါ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ေနမိတဲ့….

အနာေရာဂါမွန္သမွ်တို႕ ပိန္းၾကာဖက္ေပၚ ေရမတင္သလို အရွင္းေလွ်ာက် ေပ်ာက္ကင္းၾကပါေစ….

သည္ပန္း သည္စခန္း (၂)

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းနီနဲ႕တင္ မရပ္ႏုိင္ျပန္။ မိမိႏြယ္ တစ္ေယာက္ အလွဆုိတာကို သိျမင္လာသလိုလို။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပန္းခ်ီဆရာလုိ႕ထင္လိုထင္။ ျခယ္မယ္ဆိုတာခ်ည္း။ ထိုအခါ……

စာရြက္ေတြ သြားေပးတိုင္း ဦးကိုကိုက စာရြက္အျပင္ မိမိႏြယ္ရဲ့ လက္ေတြကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္တာကို သိလာရျပန္သည္။ အခန္းျပင္ထြက္လာျပီးမွ လက္သည္းနီဆိုးရစေကာင္းတယ္လုိ႕ စိတ္ထဲေရာက္လာ။ ဦးကိုကို႕ အမ်ိဳးသမီး မမသက္ လာတ့ဲအခါတိုင္း တရွိဳက္မက္မက္က်န္ေနခဲ့ေသာ ေရေမႊးနံ႕ကို ရွဴရွိဳက္ရင္း ဘယ္လိုမွ မဝယ္ျဖစ္ႏုိင္သည့္ မိမိႏြယ္ အျဖစ္ကို အားမလိုအားမရ ျဖစ္ျဖစ္ေနတတ္သည္။ အင္းေလ တေန႕ေန႕ ေပါ့။ ငွက္ေတြက ပ်ံရင္းနဲ႕ ေသၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ထုိႏွစ္ Company Annual Dinner ညကိုေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့။ ျပင္းထန္ေမာပန္းေစေသာ ျပီးေတာ့လွိုက္ေမာ တြယ္တာရစ္ငင္ေသာ ဦးကိုကို၏ ရင္ခြင္။ စာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ဇာတ္ေကာင္ရူးေတြ မရူးစမ္းပါနဲ႕လို႕ ေျပာရင္း သူမ တတိယဆိပ္ကမ္း ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ မျဖစ္ေစရဘူးဆိုျပီး ျငီးျငဴမိသည္။ ဦးကိုကုိ ကိုေတာ့ ျမနႏၵာတျဖစ္လဲ မမသက္၏ အရိပ္ထက္ ေအးျမေသာ မိမိရင္ခြင္နန္းကို ေပးထားခ်င္မိသည္။ မိမိႏြယ္ သည္ ရန္ကုန္တစ္ဖက္ကမ္းက မိမိႏြယ္ မဟုတ္ေတာ့။ ေမာင္ငယ္ကို ေက်ာင္းထားရန္ အိမ္ကို က်ားကန္ေပးရန္ ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္တုိ႕ျဖင့္ ဆင္ေသကို ဆိတ္သားေရနဲ႕ ဖံုးတတ္ခ်င္ျပန္သည္။

အိမ္ျပန္ရခက္သည္ အလုပ္မ်ားသည္ဆုိကာ ေက်ာက္ေျမာင္းဖက္မွာ တိုက္ခန္း တစ္ခန္းငွားေနျဖစ္သည္။ ျပီးေတာ့ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းတက္ရင္း ေကာင္ေလးမ်ားနွင့္ တရံုးရံုးျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ ရုပ္ရွင္ရံုတိုင္းတြင္ ဇာတ္ကားေျပာင္းတိုင္း အေဖာ္အသစ္တစ္ေယာက္မဟုတ္တစ္ေယာက္နဲ႕ မၾကည့္မျဖစ္သြားၾကည့္ျဖစ္ျမဲ။ အြန္လိုင္းမွ တစ္ဆင့္ ျမင္ျမင္ရာ ခင္မင္ရာခ်ည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ မိမိႏြယ္သည္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ပီပီသသျဖစ္တည္ေနသည္ဟု ခံယူလ်က္က မိမိစိတ္ေစရာကို အတိုင္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ သူမကိုယ္ သူမ ခိုင္နဲ႕မ်ားတူေနျပီလား လုိ႕လည္း ေတြးမိျပန္သည္။ ေမာင္ ဆုိတာ ဘယ္သူျဖစ္ႏုိင္မလဲဆိုျပန္ေတာ့ ဘယ္သူမွ သူ႕ကို ဒီအတုိင္း ခပ္ေဝးေဝးက ၾကည့္မေနၾကျပန္။ ဒါပဲေလ ေယာက်ၤားေတြ အတြက္ သူတုိ႕လိုအပ္တာ ဒါပါပဲ လို႕ခပ္တိုးတိုးညည္းမိသည္။ သူမကို သိပ္အညွာလြယ္တာပဲလုိ႕ ေျပာတ့ဲ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ငွက္ေပ်ာသီး အခြံႏြာစားရတာကမွ ခက္ေသးတယ္လို႕ ေလွာင္ရယ္မိျပန္သည္။

အိမ္ျပန္ရန္ ခက္သည္မို႕ ႏြမ္းလ်အိမ္အျပန္ရက္မ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ခ်င္။ အငယ္ေကာင္ ဂ်ီတီအိုင္ တက္ဖုိ႕ ေက်ာင္းရသည္ဆုိျပန္ေတာ့ ဖူဖူလံုလံု ေပးလိုက္ႏုိင္ျပန္သည္။ မႏွစ္က အစ္ကိုၾကီးဆံုးေတာ့ တစ္ေခါက္အိမ္ျပန္ေရာက္သည္သာ။ အစ္မ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္ ဆိုသည္ကိုေတာ့ စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ ဘဝပန္းတိုင္ဟာ အိမ္ေထာင္တစ္ခု က်ဖုိ႕ သက္သက္ပဲတဲ့။ မဒမ္ဆီဘူဘြားထင္ရဲ့ ေႏွာင္ၾကိဳးမဲ့ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ျပဳစေကာင္းတယ္ဆုိတဲ့ အေတြး သူ႕ေခါင္းထဲထည့္သြားတာ။ ဘာမဟုတ္တဲ့စာရြက္ေတြ ဘြဲ႕လက္မွတ္ဆိုတာေတြ အပါအဝင္ လူ႕ဘဝကို သိပ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ၾကတာပါပဲ။ သူမအတြက္ေတာ့ ေလွာင္ခ်ိဳင့္မဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္လို။

ေန႕စဥ္လုပ္ကုိင္ေနရေသာ ပံုမွန္အလုပ္တို႕က သူမကို လြယ္လြယ္ ျငီးေငြ႕ေစျပန္သည္။ အလုပ္ထဲမွာ သူမကို ေစာင့္ၾကည့္အကဲျဖတ္ဖို႕ သူမရဲ့ ေျပာင္းလဲမွုမ်ားကို လစာမယူပဲ အခမဲ့ မွတ္တမ္းတင္ၾကသူေတြ မ်ားလာသည္။ အန္တီရီဆုိေသာ ဂုဏ္သေရရွိ အပ်ိဳၾကီး အဆိုးဆံုးျဖစ္မည္ထင္သည္။ သူေဌးနဲ႕ သူမပတ္သတ္မွုကို တစိတ္တေဒသမဟုတ္ေတာင္ အျပည့္အဝ သိထားပါလ်က္ မမသက္လာတုိင္း သူမကို ေကာ္ဖီသြားခ်ခုိင္းတတ္သည္။ သူမအတြက္ မမသက္ကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႕ ဘာကိုမွ စိုးရြံ႕ေနစရာမရွိ။ တူးတူးလက္ထဲက ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို လုယူသြားတဲ့ ရွယ္လီလို မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ပဲ။ တကယ္တမ္း အမ်ိဳးစပ္လုိ႕ေတာင္ ရစေကာင္းတယ္လုိ႕ ခပ္ေထ့ေထ့ ေတြးရင္း မထီတရီ ျပံဳးတတ္စျမဲ။

မိမိႏြယ္ရဲ့ လြတ္လပ္ေရးေတြကို ဦးကိုကိုက ျငိဳျငင္စျပဳလာေသာအခါ၊ ျပီးေတာ့ ဦးကိုကိုတို႕ မိတ္ေဆြေတြရဲ့ ညစာစားပြဲေတြမွာ သူ႕မိတ္ေဆြေယာက်ၤားအမ်ားစုရဲ့ ပေရာပရီ အၾကည့္ေတြကို မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးလုိ႕ ယူဆလာတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီအလုပ္ကေန ေက်ာခိုင္းဖုိ႕ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မိမိႏြယ္ ဘာအလုပ္လုပ္ရမလဲ။ အငယ္ေကာင္ေက်ာင္းမျပီးေသးဘူး။ အစ္မက ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႕ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္ေနျပီ။

မိမိႏြယ္ရဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ေတြကို ရွာၾကည့္တယ္။ မဆိုးဖူး ငယ္ငယ္က ဝါသနာပါတဲ့အက်င့္တစ္ခုက အလုပ္တစ္ခုကို ရေစသတဲ့ေလ။ ကန္ေတာ္ၾကီးနားက ဟိုတယ္တစ္ခုမွာပါပဲ။ လွလွပပေလး ဝတ္ျပီး အလုပ္လုပ္ေနရံု။ ျပီးေတာ့ ေနကုန္ေနခမ္း မဟုတ္ျပန္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတ့ဲ အလုပ္လဲေလ။

အလုပ္ေလွ်ာက္တုန္းက ရီစရာတစ္ခု ေျဖခဲ့ရေသးတယ္။ အိမ္ေထာင္ရွိသလားတဲ့။ ဟင့္အင္း မရွိဘူးဆိုေတာ့ ရည္းစားေရာတဲ့ ဒါနဲ႕ တခ်က္စူးစူးၾကည့္ျပီး အင္း ရွိတယ္ထင္တယ္လုိ႕ ဒါေပမယ့္ တေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးဆုိျပီး ေျဖခဲ့တာ။ အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူက ခပ္ေနာက္ေနာက္ပဲထင္ရဲ့ ဒါဆို မင္းခ်စ္တဲ့သူ မရွိေသးဘူးေပါ့ဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ အုိ ဟုတ္ပါရဲ့..အခ်စ္ဆုိတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္. ဦးကိုကို ကိုခ်စ္မိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ အေသအခ်ာ နားလည္ခဲ့တယ္။ အခ်စ္အေၾကာင္း သူမကို သင္ၾကားႏုိင္သူ မရွိဘူးလို႕ တထစ္ခ် ယူဆပစ္လိုက္တယ္။

တကယ္က ကိုကိုလို႕ သူမေခၚတတ္တဲ့ ကိုျပည့္စံုနဲ႕ မေတြ႕ခင္ အခ်ိန္ကာလတစ္ခု မေရာက္ေသးလုိ႕ဆုိတာ သူမွ မသိခဲ့တာေလ…………………

ဆက္ပါဦးမည္..

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားျဖင့္ ၂၈-၈-၂၀၁၀

For books will lost and books will damage but I go on buying them...:P

ငယ်တုန်းက ကျက်ခဲ့ဖူးတဲ့ကဗျာကို ဖျက်လိုက်မိပြီ။ စာအုပ်တွေပျောက်လည်း နောက်ထပ်တော့ ဝယ်နေဦးမှာပါပဲ ဘယ်တော့မှ မရပ်ဘူး..

ဒါပထမအသုတ်ရောက်လာတဲ့ စာအုပ်စာရင်းပါ။

ကျနော့အစ်မ ကိုယ်တိုင်ပြုတ်ပြီး ဆီဆမ်းပေးလိုက်တဲ့ ဒညင်းသီး။ ဘယ်အသီးနဲ့မှ မလဲနိုင်ဘူး။

မနှစ်ကလည်း တင်ဖူးတယ်။ ဒညင်းသီး မစားဖူးတဲ့သူရှိတယ်ဆိုလို့ မမြင်ဖူးတဲ့သူပေါ်နေမစိုးလို့ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။

ဒညင်းသီး မစားဖူးတဲ့သူကို ရုံသွင်းပြဖို့ ရည်ရွယ်ထားပါတယ်။ စိတ်ဝင်စားရင်လက်တို့လိုက်ပါ။ ဆယ်ယောက်ကျော်ရင် ရုံနေရာ အတည်ကြေငြာပါမယ်...

ကိုရုပ်ဆိုးနဲ့ မဥမ္မာအား ကျေးဇူးအထူးတင်လျှက်

နောက်ထပ် ကျေးဇူးတင်ထိုက်သူ တစ်ဦးကို အမည်ဖော်ပြလို့မရပါသော်လည်း ကျေးဇူးတင်ရှိပါကြောင်း...

သည္ကမ္း သည္ေသာင္(၁)

အေရွ႕တြင္ ေရျပင္က်ယ္ရွိသည္။ ေရျပင္က်ယ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး လွ်င္ နယ္ေျမအသစ္ေတြ ရွိေနႏွင့္သည္။ ကိုလမ္ဘတ္လို နယ္ေျမအသစ္ကို ရွာေဖြေတြ႕ရွိသူ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႕ေသာ္……………………………

ရန္ကုန္ျမိဳ႕တစ္ဖက္ကမ္းတြင္ မိမိႏြယ္ကို ေမြးဖြားခဲ့သည္။ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္ ရွိေသာရန္ကုန္ႏွင့္ သူမ၏ဇာတိမွာ အေတာ္ပင္စိမ္းကားလြန္းသည္။ ပို၍စိမ္းကားေစေသာ အခ်က္မ်ားလည္း သူမတုိ႕ျမိဳ႕မွာ ခိုင္ခုိင္လံုလံု ရွိေနျပန္ေသးသည္။ ျမိဳ႕ႏွင့္ထပ္တူ ထပ္မွ် ခံစားစိမ့္ေသာငွာ ရန္ကုန္တြင္ အလုပ္သြားလုပ္ေလေသာ သူမဖခင္ကို ရန္ကုန္ႏွင့္ သူမတုိ႕ျမိဳ႕ၾကား ျမစ္တစ္စင္းက ေခၚငင္သြားေစခဲ့ျခင္းပင္။ ထို႕အတြက္ ဖခင္ကိုပင္ မျမင္ဖူးလိုက္ေသာ သူမေအာက္ ေမာင္အငယ္က မည္သို႕မွ် မခံစားရ ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

က်န္ရစ္သူ အိမ္သားငါးေယာက္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို မီးတြင္းထဲမွာ ရုတ္တရက္ေသဆံုးသြားေသာ ဖခင္အတြက္ စိတ္ထိခုိက္ရာမွ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ အစိုးမရေတာ့ေသာ မိခင္မွ ကိုင္တြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ မစြမ္းသာျပန္။ အစ္ကိုအၾကီးဆံုးႏွင့္ အမ တို႕ ေက်ာင္းထြက္ျပီး ရရာအလုပ္ကို လုပ္ခဲ့ရသည္။ အေဖထားခဲ့တဲ့ အိမ္တိုင္ယိုင္နဲ႕နဲ႕ ျပိဳပ်က္မသြားေစဖုိ႕ပဲေလ။

မိမိႏြယ္ အေဝးသင္တက္သည္။ ေက်ာင္းျမန္ျမန္ျပီးမွ ျဖစ္မည္။ တြင္းနက္နက္နဲ႕ ဆန္အိုးခပ္ရ ခက္သည့္အျဖစ္ကို မိမိႏြယ္ လြတ္ခ်င္ ကြ်တ္ခ်င္လွျပီ။ ငယ္စဥ္က ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့သမွ်အတြက္ အစ္ကိုအၾကီးဆံုး က်န္းမာေရးက သိပ္မေကာင္းခ်င္ေတာ့။ သူ႕ကိုလည္းနားေစခ်င္ သုိ႕ေသာ္ အငယ္ေကာင္ ဆယ္တန္း အတြက္လည္း ပူပန္ရျပန္ေသးသည္။ မိမိႏြယ္ ျမစ္တစ္စင္းလို အရွိန္ အဟုန္အျပည့္ စီးဆင္းျပီး အိမ္တစ္ခုလံုးကုိ ျမစ္ဝကြ်န္းေပၚလို အဆီအႏွစ္ေတြ ပံုေပးခ်င္လွပါသည္။

စိတ္နာသည္ စိမ္းကားရက္စက္သည္ဆုိေပမယ့္ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ ေျမကို ေျခခ် ရေပဦးမည္။ အလုပ္ရွာရမည္။ မိမိႏြယ္ ဘြဲ႕တစ္ခု ကိုင္လိုက္ႏိုင္ျပီ။ ပညာတတ္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အလုပ္ဆိုတဲ့ အရာထဲကို ေျခစံုပစ္ ဝင္သင့္ဝင္ရမည္။

ေက်ာင္းေနဖက္ သိမ့္ကို သူတို႕အိမ္က တကၠသိုလ္ ဆရာမလုပ္ဖို႕ တစ္အိမ္လံုး တိုက္တြန္းေနၾကသည္။ သိမ့္က မိမိႏြယ္ကို တိုင္ပင္တြယ္တာသလို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ မၾကည့္နဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ငါ့အတြက္ အိေျႏၵသိကၡာ အျပည့္နဲ႕ ဆရာမတစ္ေယာက္အျဖစ္ အိမ္က မလိုအပ္ဘူး။ အိမ္ရဲ့ စီးပြားေရးအတြက္ ဆန္အိုးထမ္းလာတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွ ရမယ္။ ခင္မင္မွုေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ ဆိုတာ ဘဝလမ္းစဥ္ထဲမွာ ခဏတျဖဳတ္တက္လာတ့ဲ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြပါပဲ။

အစမ္းခန္႕သံုးေသာင္းစေပးမည္။ အျမဲတမ္း ဝန္ထမ္းျဖစ္သြားပါက ခံစားခြင့္မ်ားနဲ႕ အတူ သက္ဆိုင္ရာ အက်ိဳးအျမတ္ကို အခ်ိဳးက် ခြဲေဝေပးမည္ ဆုိေသာ အလုပ္ကို သူမ စိတ္ဝင္စားသည္။ သူေဌးဆိုသူရဲ့ အေရးေပးမွု အတြက္ ဒီအလုပ္ကို ေသခ်ာေပါက္ရမည္ဆိုတာကို တြက္ဆႏုိင္သည္။

ထို႕ေၾကာင့္လည္း အလုပ္ဆင္းမည္ဆိုပါက ေနာက္လဆန္းတြင္ လာဆင္းႏိုင္ပါေၾကာင္း ဆက္သြယ္လာေသာအခါ သူမ သိပ္မအံ့ၾသျဖစ္ပါ။ သူမ အလာစရိတ္ အျပန္စရိတ္ကအစ အင္တာဗ်ဴးသြားေျဖကတည္းက တြက္ခ်က္ထားႏွင့္ျပီးျဖစ္သည္။ မနက္မုိးလင္းရင္ အိမ္ကေန ထမင္းခ်ိဳင့္ယူျပီး အလုပ္တက္မည္။ ျခိဳးျခံျခိဳးျခံ သံုးႏုိင္လွ်င္ အငယ္ေကာင့္ ေက်ာင္းစရိတ္ကို ကာမိေတာ့မည္။ လုပ္ငန္းခြင္ ဆင္တူဝတ္စံု ဝတ္ရမွာမုိ႕ အဝတ္အစားအတြက္ ပူစရာ မရွိေသာ္လည္း ဝတ္စံုႏွင့္ လိုက္ဖက္မည့္ ဖိနပ္ ဝယ္ရဦးမည္။ ဒါ့အျပင္ ေက်ာင္းသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေဆာင္းလာခဲ့ေသာ Dove ေခါက္ထီးက အေတာ္ေလး ေဟာင္းလွျပီ။ ေဟာင္းလွျပီဆုိသည္မွာ တခ်ိဳ႕အရြက္ေတြ ထိပ္ဖ်ားမွာ သာေရးကြင္းနဲ႕ ပတ္ခ်ည္ထားရသည္အထိပင္။ ဟူးးးးးးးးးဆုိေသာ သက္ျပင္းရွည္ကို ခ်လိုက္မိသည္။ ပံုျပင္ထဲကလို ေရႊဟသၤာ အိမ္ေရွ႕လာနားလည္း အေကာင္းသား၊ ဒါမွ မဟုတ္ မုိးေပၚက ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြ ရြာက်လာလည္း မဆိုးဘူးလို႕ ေတြးျဖစ္ေအာင္ ေတြးလိုက္ေသး။

ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာကို ျပင္ဆင္ျပီး လုပ္ငန္းခြင္ကို ဝင္ခဲ့သည္။ တရံုးလံုးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးအျပီး သူမ ထိုင္ရမည့္ ေနရာကို ျမင္ရသည္။ ရံုးရဲ့ ပစၥညး္အဝင္အထြက္ေတြကို ထိန္းသိမ္းဖုိ႕ ျပီးေတာ့ သူေဌးရဲ့ စာရြက္စာတမ္း လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ျပင္ဆင္ေပးဖုိ႕ တာဝန္။

ပထမ တစ္လသည္ လံုးလည္ ခ်ာလည္နဲ႕ပင္ ကုန္ခ်သြားသည္။ လခထုတ္ အျပီး လစာ စာအိတ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ျပီး အိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ရံုးကအဖြဲ႕ေတြက လစာထုတ္ရက္ ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္း ဒဂုန္စင္တာထဲက ေဂ်ဒိုးနတ္ဆိုင္ထုိင္ဖုိ႕ အတင္းေခၚတာကုိ မရ ရေအာင္ ျငင္းလာခဲ့တာ။ အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုၾကီးနဲ႕ အစ္မကို ကန္ေတာ့ရင္း အေဖ့ကို သတိရမိျပန္သည္။ အေဖ ပထမဆံုး လစာရျပီး ရန္ကုန္က ျပန္လာတာ ဒီလုိပဲလားဆိုတာကို ေတြးေနမိျပန္သည္။ နင္က ရန္ကုန္မွာ သြားလုပ္တာ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ေလး သြားဖုိ႕ ဆိုျပီး မုန္႕ဖိုး ျပန္ေပးတာကုိ အလိုက္သင့္လက္ခံလိုက္မိျပန္သည္။ ျငင္းမယ္လို႕ စိတ္ကူးေပမယ့္ ေဘးတစ္ခံုေက်ာ္က သဇင့္ ႏွုတ္ခမ္းနီေရာင္ေလးကို ျမင္ေယာင္ျပီး ေခါင္းယမ္းဖို႕ ေမ့ေနခဲ့ပါသည္။

ဆက္ပါဦးမည္..

ဒါဟာဘဝပါ

ဒီေန႕တေန႕လံုး အၾကိမ္ၾကိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ သီခ်င္း။ စာသားေတြက ျငိတြယ္ေစတယ္ ျပီးေတာ ့အတီး..

ေရဒီယိုကို ဖြင့္ထားပါ
အသံေတြထဲမွာ တခုခုမင္းရႏုိင္တယ္
အဆင္ေျပလာရင္ ငိုလိုက္ပါ
ကိစၥေပါင္းစံု တံခါးေခါက္ ထပ္ေရာက္လာမယ့္
ေသမင္းနဲ႕ မင္းဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းပါ
သူဟာမင္းကို အေကာင္းဆံုး ေစာင့္ေရွာက္ပါရဲ့
ျပတင္းေပါက္ကေန ေလခြ်န္လိုက္ပါ
အေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ တေယာက္ေယာက္ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာ ဘဝပါ
ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို
ေျခေထာက္ေဆာင့္ စိတ္ေကာက္ႏိုင္တဲ့
ဒါဟာဘဝပါ
အဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္လို
တုတ္ေထာက္ ရပ္ေစာင့္ႏိုင္ရဲ့

အစီခံတိုေတြ သြန္လိုက္ပါ
ျပာခြက္ထဲမွာ အေတြးနဲ႕ထပ္ျဖည့္ႏိုင္တဲ့
ရီသံအတိုေတြ ယူလိုက္ပါ
လူေတြအေၾကာင္းကို အေကာင္းနဲ႕ ထပ္ျဖည့္ႏိုင္တဲ့
အသည္းကြဲဖူးရင္ မွတ္ထားပါ
ရန္သူငါးပါးမွာ ေနာက္တေယာက္ထပ္ျဖည့္ႏုိင္တယ္
Mechanic တေယာက္ ေခၚျပင္လုိက္ပါ
Congratulation မင္းကိုမင္းေတြ႕မိမယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာဘဝပါ
ထမင္းစား အသက္ရွင္ စဥ္းစားမွားယြင္းႏုိ္င္တယ္
ဒါဟာ ဘဝပါ
စိတ္ကလြဲရင္ အားလံုးသန္႕ျပန္႕ႏိုင္ရဲ့

မွန္တယ္ထင္ရင္ ဆက္ေတြးပါ
ဇာတာေကာင္းရင္ သတင္းေကာင္းၾကားရႏိုင္တဲ့
အကူအညီလိုရင္ ယူလိုက္ပါ
အျပင္ထြက္ေတြးရင္ အေကာင္းပဲ ၾကားရႏိုင္တဲ့
မစဥ္းစားတတ္ရင္ေက်ာ္လိုက္ပါ
ဒီသီခ်င္းကို မင္းလည္း နားျငီးႏုိင္တယ္
စိတ္ထဲကအတိုင္း ဝန္ခံလုိက္ပါ
ငါတို႕သြားမယ့္လမ္းမွာ တံတားေတြခင္းထားတယ္

ဒါဟာ ဘဝပါ
ေျမၾကီးနဲ႕ေကာင္းကင္ၾကားက ရသေလာက္ပါပဲ
ဒါဟာ ဘဝပါ
အဖံုးဖြင့္ထားရင္ မင္းအေၾကာင္း
မင္းေတြ႕ႏိုင္တယ္
ဒါဟာဘဝပါ
မင္းကလြဲရင္ လူတိုင္းက ရိပ္မိပါရဲ့
ဒါဟာ ဘဝပါ
ရသေလာက္နဲ႕ ေနရဲဖို႕ ၾကိဳးစားႏုိင္ရဲ့

ကမ္းပါးအလြန္

ကမ္းပါးယံက တက္လာတဲ့ ေလေတြတျဖဴးျဖဴး နဲ႕ လြင့္လြင့္ေနတဲ့ ဆံစေတြရယ္ ေလနဲ႕အတူ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ကိုယ္ကို ရိုက္ခတ္ေနတဲ့ အက်ၤ ီအနားေတြၾကားမွာ လြင့္ပါမသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ရတာ ခက္ခဲပါဘိျခင္း………….

တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီလူကုိ သိသလားဆို ဘုရားစူးရေစ့ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္စရာမရွိသလို ဘယ္လိုမွလည္း ပတ္သတ္စရာ မရွိတာမို႕ လံုး၀ဆို လံုးဝ ကိုမသိခဲ့။

ေတြ႕လိုက္တဲ့ခဏမွာပဲ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္ေနခဲ့တယ္။ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ ဟုတ္တယ္ တကယ္ဆို အဲ့ေလာက္ထိ မျဖစ္သင့္ဘူး။ စိတ္လွဳပ္ရွားမိတိုင္း ျပဳလုပ္ေနၾက လက္ဖ်ားခ်င္း ခ်ိတ္ဆက္မွုကို မသိသာေအာင္ ေျခတဖက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒူးကို ဆြဲထားသလို ဟန္ေဆာင္ပစ္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတယ္ သရုပ္ေဆာင္မေကာင္းတာမုိ႕ ဆက္ပဲ ထိုင္ရမလို၊ ဆင္းပဲေျပးရမလုိ ျပီးေတာ့ ျပိဳေတာ့မလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုပဲၾကည့္ၾကည့္ သိသာေစမွာပါပဲ။ တမုဟုတ္ျခင္း ႏွလံုးခုန္ ရပ္ပစ္လုိက္ခ်င္မိတယ္။ ဖိနပ္ထဲမွာ ကုပ္ႏုိင္သမွ် ကုပ္ထားတဲ့ ေျခဖ၀ါးေတြရဲ့နာက်င္မွုေတြကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မျမင္ႏိုင္တာ ေသခ်ာေနပါတယ္။ နားထဲက ေလေတြ တဟူးဟူးထြက္လာတာကို သိေနလ်က္ ျပီးေတာ့ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကို ကိုယ္မသြားခ်င္ပဲ ျပန္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။

ဖြင့္လက္စ သီခ်င္းက ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ ျပန္႕က်ဲလို႕

ကိုယ့္အေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္မပိုရင္ ေနပါေစ တူညီတဲ့ တုန္႕ျပန္႕မွုေလးေတာ့ ရခ်င္မိတယ္..

ခ်န္းခ်န္းေရ အခုေတာ့ မင္း ငါ့ကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီအခ်ိန္အခုိက္တန္႕တစ္ခုကို နာက်င္မွုေတြနဲ႕ တသက္စာ ဆြဲထားမိတဲ့ ပန္းခ်ီကားတခု ျဖစ္ေစမိခဲ့တယ္။ ပန္းခ်ီကားက သက္ျငိမ္ေတြ မဟုတ္လုိ႕ လွုပ္ခတ္ေနတဲ့ သြားလာေနတဲ့ လူေတြလည္း ပါခဲ့တာ။ အေစာက ေတြ႕လိုက္တဲ့ လူက ပန္းခ်ီကားထဲမွာ အမွတ္မထင္ ျဖတ္သြား ျဖတ္လာတစ္ေယာက္ပဲ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ ပါခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွလဲ သိႏိုင္မွာ မဟုတ္။ ကုိယ္ကလည္း သိခြင့္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။

ထိုင္ေနတဲ့ စားပြဲ၀ိုင္းရဲ့ ေနာက္ဖက္ စားပြဲဝိုင္းတစ္ခုမွာ အဲ့ဒီလူ ရွိေနခဲ့တယ္။ တကယ္က သူ ေဘးတေစာင္းပဲ ထုိင္ေနခဲ့တာပါ။ အဲ့ဒီထက္မပိုတဲ့ လူတေယာက္ကို စိတ္ပန္းခ်ီကားထဲမွာ ဆြဲႏွစ္ပစ္ခဲ့တာ။

အခုေတြ႕ေတာ့လည္း သူက ကိုယ့္ေဘးကခံုမွာ ေဘးတေစာင္းနဲ႕မို႕ အဲ့ဒီနာက်င္မွုေတြကို အတိုင္းသား ကိုယ္ျပန္ရေနခဲ့တယ္။ သူက ျပဳလုပ္သူလည္း မဟုတ္ခဲ့ အျပဳခံရတဲ့သူလည္း မဟုတ္ေပမယ့္ ဇာတ္ပို႕ဇာတ္ရံ တစ္ေယာက္လို ဒီအျဖစ္အပ်က္ၾကီး ရင္ထဲကေန ျပန္ျပီးႏိုးထလာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အသက္ရွဴေနမိေပမယ့္ လြတ္သြားတဲ့ အသိတရားေနာက္ကို ကမွဴးရွဴးထိုးလိုက္ေနခဲ့တာ။ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္သြားတဲ့ ေသြးေတြကို ဖြင့္ထားတဲ့ ဘယ္ကုိသြားသြား ဘယ္ကိုေရာက္ေရာက္ ထာ၀စဥ္အျမဲတမ္း ရင္မွာ စိုးမုိးလို႕ထားတယ္ ဆုိတဲ့ သီခ်င္းေတြနဲ႕ ျပန္စီးဆင္းေစဖို႕ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ အခန္းထဲမွာ ေသာ့ခ်န္ခဲ့ျပီး တံခါးကို ပိတ္မိတဲ့ေနာက္ အခန္းထဲလည္း ျပန္မဝင္ႏိုင္ အိမ္ အျပင္လည္း ျပန္မထြက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ သူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနခဲ့တာ။

ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ကိုေရာက္ျပီ။ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းက ဆင္းမယ္ ဆင္းမယ္ဆုိေတာ့ တရြတ္တိုက္လိုက္သြားမိတယ္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးလည္း ျဖဴေဖ်ာ့စုတ္ျပတ္ေနခဲ့ျပီ။ တကယ္ဆို ေသလူ ျဖစ္ခဲ့ျပီေလ။ နာက်င္မွုေတြနဲ႕ အဲ့ဒီတြင္းထဲမွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေသဆံုးႏွင့္ျပီးျပီ။

မွတ္တိုင္မွာ ခဏထိုင္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရွဴတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲတဲ့။ ကိုယ့္ကိုရွင္လ်က္ေသလူျဖစ္ေစတဲ့ ဒီပန္းခ်ီကားအေၾကာင္း သူ႕ကို ကိုယ္ဘယ္လို ရွင္းျပမလဲ။

ကမ္းပါးတခုကေန က်ားကုတ္က်ားခဲ ျပန္ျပန္တက္လာရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္ကို သူ႕ကို ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။ သူက အဲ့ဒီကမ္းပါးကို လုိက္ျပပါဆိုရင္ေကာ ဘယ္လို လုပ္ရပ။ လိုက္မပို႕ႏိုင္လဲ လိပ္စာေပးပါဆိုရင္ ဘယ္လိုညႊန္းဆိုရမွန္း ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္ မသိခဲ့။ ျဖဴလြန္းလိုက္ ေမွာင္လြန္းလိုက္ ဒီကမ္းပါး တခုအေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ ကိုယ္ရွင္းျပလို႕ နားမလည္ႏိုင္တာ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။

ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ေသာ၊ ဘယ္သူမွ မေရာက္ရွိႏိုင္ေသာ ကမ္းပါးတခုပါ

ကိုယ္ကေတာ့

အဲ့ဒီကမ္းပါးကို ေငးတတ္ဖို႕

ကမ္းပါးကေန လြင့္ထြက္မသြားဖို႕ အားယူရင္း

မၾကာခဏ ကမ္းပါးအလြန္မွာ သြားသြားျပီး မတ္တပ္ရပ္ေနသူတစ္ေယာက္ရယ္ပါ……….

ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ - ကမ္းပါးအလြန္ဆုိတဲ့ စကားလံုးကို မမသီရိရဲ့ ပို႕စ္တစ္ခုမွာ အခုမွ သတိထားမိခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္တိုက္ဆိုင္သြားခဲ့ျခင္းအတြက္ မမသီရိကို credit ေပးလိုပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။

စာအုပ္စာရင္း အသစ္

ကိုရုပ္ဆုိးေရ

စာအုပ္ေတြလုပ္ပါဦးဆိုေတာ့ စာအုပ္စာရင္း ျပန္ပို႕ေပးပါတဲ့။

တခ်ိဳ႕ေတြလည္းတိုး တခ်ိဳ႕ေတြလည္း ေလ်ာ့လို႕

ျမသန္းတင့္
ေရပြက္ပမာ
ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍
သုချမိဳ႕ေတာ္
မာယာဘံု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
လြမ္းေမာခဲ့ရေသာတကၠသိုလ္ေႏြညမ်ား
ဘ၀တကၠသိုလ္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
မမ
စစ္ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ေလရူးသုန္သုန္
ေမာ္ေတာ္ကားတစ္စင္း၏ အတၳဳပတၱိ
(လက္ေဆာင္ရပါသည္)

နတ္ႏြယ္
ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္း

ေမာင္သိန္းဆိုင္္
ေရနံသာခင္ခင္ၾကီး

တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္
သူငယ္ခ်င္းလို႕ပဲဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္
တစ္ျပည္သူမေရႊထား
ခ်စ္ေသာကမၻာေျမ
လြမ္းေတးမဆံုးေစနဲ႕ေစာသခင္
ခ်စ္ေသာဤကမၻာ
လြမ္း


ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
ေသြး
ရင္နင့္ေအာင္ေမႊး
သူလိုလူ
မုန္း၍မဟူ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
မာလာရီ

မစႏၵာ
တိမ္ဖုံုးပါလို႕လမသာ (ရုပ္ရွင္ကိုပါစြဲလမ္းမိပါတယ္)
ကြက္လပ္ကေလးျဖည့္ေပးပါ
ဂ်ီေဟာသူ
ဆဌဂံ
အရိပ္ (ေပ်ာက္ဆံုး)
ပန္းစကား
ဘ၀အိပ္မက္ပန္းအိပ္မက္
၀တၳဳတိုမ်ား…
ငယ္သူမုိ႔ မသိပါ

ႏုႏုရည္အင္း၀
ျပံဳး၍လည္းကန္ေတာ့ခံေတာ္မူ

ေမတၱာဦး
ေရျခားေျမျခားအေတြ႕အၾကံဳမ်ား

ေရႊဥေဒါင္း
ရူပကလ်ာဏီ ရူပနႏၵီ
တစ္သက္တာမွတ္တမ္း
၀တၳဳတိုမ်ား…

ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း)
ေသာကေျခရာရတနာ

ခင္ႏွင္းယု
ျမၾကာျဖဴ
စိမ္းသင့္မွစိမ္း

ေနေနာ္
ပ်ားရည္ႏွင္းစက္

၀င္း၀င္းလတ္
အခ်စ္၏ေနာက္ဆက္တြဲစာမ်က္ႏွာမ်ား(ေပ်ာက္ဆံုး)

နီကိုရဲ
စိတ္အိုင္ပက္သူ

ခင္ခင္ထူး
အညာသူအညာသားေဆြမ်ိဳးမ်ား
ပါးကြက္က်ား
လွည္းယဥ္ေက်ာ့
ၾကာဆစ္ၾကိဳး
၀တ္လဲေတာ္ေရႊပုဆိုးတန္းထုိးလို႕ၾကိဳမယ္
စပါယ္တင္မွဲ႔ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
ပိုးရည္ေတာင္စာ (ခင္ခင္ထူး၊ ေန၀င္းျမင့္)
လက္ေရြးစင္၀တၳဳတိုမ်ား
ပဲသင္းေကာက္
ပန္းၾကာ၀တ္မွုန္
ရက္ကန္းလြန္း၀တၳဳတုိမ်ား
ေစ်းျခင္းေတာင္း ၀တၳဳတုိမ်ား

ဂ်ဴး
အမွတ္တရ
မရွိမျဖစ္မိုး
နံရံ၏အျခားတစ္ဖက္
ခ်စ္သူေရးတဲ့က်မရဲ့ညေတြ
လေရာင္ရဲ့ေအာက္မိုင္အေ၀းမွာ
က်မ၏သစ္ပင္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ကံၾကမၼာကိုမယံုၾကည္ၾကသူမ်ား (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
ၾကယ္စင္တံတားကမ္းပါးႏွင္းျဖဴ
ၾကာေတာ့သည္လည္းေမာင့္စကား
ျမစ္တို႕၏မာယာ
ခ်စ္သူလားစကားတစ္ပြင့္ပြင့္ခဲ့တယ္
ရုပ္ရွင္ခံစားမွုေဆာင္းပါးမ်ား ၁၊ ၂၊ ၃
က်မခ်စ္ေသာျမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံ
မိန္းမတစ္ေယာက္၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
တိမ္နဲ႕ခ်ည္တဲ့ၾကိဳး
ေစာင့္ေနမယ္လို႕မေျပာလိုက္ဖူး
က်မဖတ္ခဲ့ဖူးေသာစာအုပ္မ်ား
ၾကယ္ေၾကြတို႕ရဲ့အေတာင္ပံ
ေၾကမြသြားေသာတိမ္တိုက္မ်ား
သူမင္းကိုဘယ္ေတာ့မွ
ႏို၀င္ဘာမိုး
ရာဇ၀င္ထဲမွာေမာင့္ကိုထားရစ္ခဲ့ႏွင့္အျခား၀တၳဳတို
၀ထၱဳတိုမ်ား…
(ပင္လယ္နဲ႕တူေသာမိန္းမမ်ားမရွိပါ)

လူထုေဒၚအမာ
၁၂ပြဲေစ်းသည္ႏွင့္ကြ်န္မတုိ႕အညာ

သိပံ ၸေမာင္၀
စာေပ ယဥ္ေက်းမွု (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ၾကည္ေအး
ေမာင္ ကိုကိုနဲ႕ျမနႏၵာ
၀တၳဳတုိေပါင္းခ်ဳပ္သစ္
မွန္၏ေမွာင္ရိပ္ (ေပ်ာက္ဆံုး)
ၾကည္ေအး၏ကဗ်ာမ်ား (လက္ေဆာင္ရပါသည္)
၀တၳဳတိုမ်ားအသစ္

ေမာင္ထြန္းသူ
ရဲတိုက္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ေမာင္ထင္
ငဘ

မင္းကိုႏုိင္
ေနာက္ၾကည့္မွန္ (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

ပါရဂူ
စိတၱရေလခါ
အမၺပါလီ
သီေပါ၏မေဟသီ

ဂ်ဴးေန၀င္းျမင့္
ကမာၻေျမရဲ့ ညေနခင္း

ေနဝင္းျမင့္
ေရကန္သာၾကာတိုင္းေအး
ေတာက်ီးကန္း ၀တၳဳတိုမ်ား

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
ေ၀ေ၀ရီရီ

မင္းခုိက္စိုးစန္
သုည
သူရဲေဘာေၾကာင္တဲ့လူညံ့

၂၀ရာစုျမန္မာ၀တၳဳတို ၁၀၀
ျမန္မာ၀တၳဳတို (၁၉၁၂-၁၉၆၄) ပ+ဒု

စာေရးသူေမ့ေနတဲ့ စာအုပ္မ်ား
သံႏွင့္ေသြး
မပိုေၾကးမလိုေၾကး (မူရင္းကေတာ့ Jeffrey Archer ပါ)

DAN BROWN
The Davinci Code (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

BarackObama
Dreams from my father (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

Ferdinand Dennis
The Sleepless Summer (လက္ေဆာင္ရပါသည္)

သံုးလြန္းမတင္ပင္မယ့္ ရင္ထဲကၾကိဳး

သံယောဇဉ်
ငါလေ အပျက်ပျက်နဲ့သွေးထွက်ခဲ့တယ်
သံယောဇဉ် သံယောဇဉ်
လူကိုအရူးတစ်ပိုင်းဖြစ်စေတယ်…

ဒီကြိုးကတော့ မမြင်ရပေမယ့် ခိုင်ကျည်လွန်းတယ်။ အခုသီချင်းကိုမှ ခဏခဏနားထောင်ချင်လှပါချည်ရဲ့ ဆိုသူလည်းရှိရဲ့။

သူမက ကျနော့ဘဝကို အမှတ်မထင်ရောက်ရှိလာခဲ့သူ။ ပြီးတော့ သူ့ဖာသာနှုတ်ဆိတ် တိတ်တိတ် ထွက်ခွာသွားသူ။ မခေါ်ပဲလာပြီး မနှင်ပဲထွက်ပြေးသွားခဲ့သူပေါ့။ ကြွင်းကျန်ရစ်တဲ့ သံယောဇဉ်ဆိုတာကို ထည့်မတွက်တတ်တဲ့ မေတ္တာမဲ့သလိုမျိုးလား သူမစဉ်းစားတတ် လောက်ပါဘူး။ ကျနော့ကို အဲ့ဒီ ရုန်းထွက်ရ ခက်တဲ့ ကြိုးတွေထဲမှာ တစ်ဘဝလုံးစာ ပိတ်လှောင်ထားရက်သူ။ တကယ်တမ်း မေ့ဖို့ကြိုးစားရင်း မေ့ဖို့ခက်နေသူက ကျနော်ကိုယ်တိုင်။ အဆုံးသတ်တော့ ဒီကြိုးကို ပါးပါးမျှင်မျှင် အရာမထင်အောင် နေခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့်လေ………သံယောဇဉ်

ပြည်လမ်းမ တစ်လျှောက်လုံးမှာ မိုးတွေ ခဏတဖြုတ်ရွာသွားခဲ့တယ်။ မဟာမြိုင်မှတ်တိုင်နားမှာ ဘာတွေဖြစ်သွားလဲ မသိနိုင်လောက်အောင် အလုပ်ထဲမှာ နှစ်မြုပ်နေလျက်။ နေ့လည်စာ အဆာပြေဖြစ်ဖြစ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖို့ မှန်တံခါးကို လှပ်တော့မှ။ အရှေ့မှာ သူ မိုးတွေစိုစိုရွှဲလို့ ကြွက်စုတ်ကလေး ရေနှစ်ထားသလို။ ကိုယ်ပေါ်က အမွှေးအမျှင်တွေ ဆီက ကျတဲ့ရေတွေလည်း ကြမ်းခင်းအဝတ်မှာ ရွှဲနစ်လို့။ တုန်နေအောင် ချမ်းနေပြီဆိုတော့

“ကိုမင်း ကိုမင်း ဒီခွေးလေးက ဘယ်ဆိုင်ကလဲ”

ဟိုဖက်ဆိုင်ကဆိုရအောင်လည်း ကိုက်တတ်တဲ့ခွေးပဲရှိတယ် ကြည့်ရတာ သခင်ပျောက်လာပြီထင်တယ်။

ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နဲ့ ပြီးတော့ တုန်နေတဲ့သူမကို ကြည့်ရင်း သနားစိတ်တွေက ထိန်းမရတော့။ ရုံးက သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ အဝတ်စုတ်တွေအကူနဲ့ စိုနေတဲ့ ရေတွေ ခြောက်သွားအောင်သုတ်ပေးမိတယ်။ နှာသီးခေါင်းနီနီလေးနဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး ဖွေးဖွေးဆွတ်နေခဲ့တာကို အဲ့ဒီတော့မှ သတိထားမိတော့တာ။ သူ့သခင်လည်း ပျောက်လို့ စိတ်ပူနေရောပေါ့။ သူ အိမ်ပြန်တတ်ရင် ပြန်ပါစေလေ ဆိုပြီး ဆိုင်ရှေ့မှာ ထားရစ်ခဲ့တယ်။ တကယ်က ပြန်လာရင် တွေ့မှ တွေ့ပါတော့မလား လို့လဲ ဒွိဟစိတ်နဲ့ စိုးထိတ်မိပြန်ရော။

တညနေလုံး စောင့်ပေမယ့် အရှင်လည်း လာမရှာ သူကလည်း ဆိုင်ရှေ့ကနေတုပ်တုပ်မလှုပ်။ ရုံးဆင်းတော့ ဒီ အပူဘယ်သူ ဝေယူမလဲဖြစ်ကုန်ပြီ။ အငယ်လေးတွေလည်း ခေါ်တော့ခေါ်ချင်တယ် အိမ်မှာ နေရာမရှိဘူးတို့ အမေက မကြိုက်ဖူးတို့ ဆူညံပူညံသံလေးတွေ ထွက်လာတော့ အဆောင်မှာ နေတဲ့ ကျနော်က ခေါင်းခံတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ ခဏနဲ့ပဲ ငြိတွယ်ခဲ့တယ် ပြောရမလား၊ ကားငှားပြီး အဆောင်ကို ခေါ်လာခဲ့တယ်။

အဆောင်က အခန်းလွတ်တစ်ခုမှာ ထားဖို့ စီစဉ်ပေမယ့် သူက ကျနော့ကို မျက်စိအောက်က အပျောက်မခံတော့။ အင်းလေ…ပထမ သခင်ကို ပျောက်သွားပြီးတဲ့နောက် သူလည်း ခိုးကိုးရာမဲ့ဖြစ်တဲ့ ဘဝကို လန့်ရှာပေမပေါ့။ ဒါနဲ့ ကျနော့အခန်းထဲမှာပဲ အခင်းလေး သေသေသပ်သပ်ခင်းပြီး သူ့ကို နေရာပေးလိုက်တယ်။ တညလုံး အသံထွက်နေတော့တာမို့ အဆောင်မှူးက မနက်မှာ အမိန့်စာထွက်ပါတယ်။ မင်းသူ့ကို သွားပစ်ပါတဲ့။ ဒါနဲ့ လှိုင်စျေးထဲမှာ သူ့ကိုသွားထားတယ်။ သူ့ကိုစွန့်ပစ်မယ်ဆိုတာ သိသလိုပါပဲ။ ဘယ်လိုမှ ချန်ထားရစ်ခဲ့လိုမရဘူး။ စျေးအရှေ့မှာ ကျနော်နဲ့ သူနဲ့ လုံးခြာပတ်ခြာကိုလည်လို့။ ဒါနဲ့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှာ သူ့ကို ငုတ်တုတ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ကျနော်က မသိမသာလေး စက်ဘီးနဲ့ လစ်လာတယ်။ ဒါပေမယ့် သူက အဆောင်ကို ပြန်ရောက်နှင့်နေပြီ။ နောက်ဆုံးတော့ အဆောင်မှူးလည်း လက်မြှောက်သွားခဲ့ပါတော့တယ်။ ညဖက် အသံသိပ်မထွက်စေနဲ့ကွာဆိုတဲ့ မှတ်ချက်လေးနဲ့ပေါ့။

စွန့်ပစ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ဖူးသူ ကျနော့ကို သူဘယ်တော့မှ အလွတ်မပေးတော့ပါဘူး။ အဲ့ဒီအခက်အခဲကို မနက်မှာ လှလှကြီးရင်ဆိုင်ရတော့တာ။ ရုံးသွားဖို့ အခန်းထဲကထွက်တော့ သူက သူ့ကိုထားခဲ့မယ်ဆိုတာ သိနေတယ်နဲ့ တူရဲ့။ တအီအီကို အော်မြည်နေတော့တာ။ နောက်တော့ လမ်းတစ်လျှောက် သူလည်း ရုံးတက်မယ့်ပုံနဲ့ အခန့်သားလိုက်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဘတ်စကားပေါ်ကို အပြေးအလွှားတက်ရင်း ကျနော်က ကားပေါ်ကနေ ပြန်တော့လို့ အော် သူက ကားနောက်ကနေ တကောက်ကောက်လိုက်။ စပယ်ယာက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်လုံးကို မျက်စိနောက်နေပြီ။

တနေ့လုံးအလုပ်သာလုပ်နေခဲ့တယ် အဆောင်မှ ပြန်ရောက်ပါ့မလားလို့စိတ်တွေပူနေခဲ့တာ။ ညနေပြန်ရောက်တော့ ဝမ်းသာအားရ ပြေးလာတဲ့ သူ့ကို မြင်တော့မှ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းချနိုင်တယ်။ ညဖက်အဆောင်မှာ တီဗွီကြည့်တော့ သူက ခုံအောက်မှာ မကြည့်နိုင်ပြန်ဘူးလေ။ ပေါင်ပေါ်မှာ မေးတင်ပြီးကြည့်ရမှ။ လူတွေနဲ့ပွတ်သီးပွတ်သပ်လေး နေတတ်တဲ့ ဂရုစိုက် အရမ်းခံချင်တဲ့ကောင်ပေါ့။ ကိုယ်တင်မဟုတ်ပဲ အဆောင်ကလူတွေကလည်း ချစ်လာကြတယ်။ နာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲတဲ့။ ဟုတ်ပါရဲ့ နာမည်မှ မမှည့်ရသေးပဲ။ ဒါနဲ့ ဖွေးဖွေးဆွတ်အောင်ဖြူနေတဲ့ သူ့ကို စနိုးလို့ ကျနော်က နာမည်ပေးခဲ့တယ်။

နေသား အတော်ကျလောက်ပြီဆိုတော့မှ အလုပ်က ပြန်ရောက်တဲ့နေ့မှာ သူ့ကို ရှာမတွေ့တော့ဘူး။ မနက်က စျေးသွားတဲ့ လူတွေနောက်လိုက်သွားတယ်ပြောတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ တနေ့လုံး သူပြန်မလာဘူးတဲ့။ အိပ်ရာလေးကို ကြည့်မိတယ်။ အင်း အဆောင်ကို မမှတ်မိစရာတော့ ဘာမှ မရှိဘူး။ မတော်တဆ ဘုရားဘုရား မတော်တဆတွေများ မကြားကောင်း မဆိုကောင်း။ ပျောက်သောသူရှာရင်တွေ့သတဲ့ တစ်နေ့တော့ သူပြန်လာမှာပါ လေလို့ ရသေ့စိတ်ဖြေလေးတွေး။

နှစ်ရက်လောက်နေတော့ အဆောင်က သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူ့ကို စျေးထဲက အသားဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာ ကြိုးနဲ့ချည်ထားတာ တွေ့ခဲ့တယ်တဲ့။ ဒါနဲ့ ကိုထွန်းကို ကျနော့ကို အဲ့ဒီစျေးလိုက်ပို့ပေးပါလို့ပြောလိုက်တယ်။ ဟုတ်ပါရဲ့ သူ့ကို သံကြိုးနဲ့ ချည်နှောင်ထားခဲ့တာ။ သူဒါကြောင့် အဆောင်ကို ပြန်မလာနိုင်တာ။ စျေးထဲက လူဆိုးကောင်တွေနဲ့ ပြိုင်ကိုက်နေလို့ သူတို့က မွေးထားလိုက်တာတဲ့။ ကျနော် ပြန်ခေါ်သွားပါရစေဆိုတော့ သံကြိုးလေးရယ် ကျွေးထားတာလေးရယ် မစပါမောင်ရင်တဲ့။ ဒါနဲ့ အိတ်ထဲက ငွေငါးရာနဲ့ ပြန်ရွေးခဲ့ရတယ်။ ပျော်လိုက်တာလေ…

ဒီတစ်ခါ ရုံးသွားခါနီးတော့ ဒီအတိုင်းတော့ မထားခဲ့နိုင်တော့ဘူး။ ရေချိုးကန်ရဲ့ နောက်ဖက်မှာ ထမင်းစားဆောင် အဟောင်းရှိလေရဲ့။ ထမင်းစားဆောင် အဟောင်းမှာ ဘာဆိုဘာမှ မရှိတာမို့ သူ့ရဲ့ သံကြိုးလေးနဲ့ သံပန်းတွေမှာချည်ထားခဲ့တယ်။ ဆူညံအော်ဟစ်နေတော့တာပေါ့။ ဒီအတိုင်းက တော်သေးတယ် မဟုတ်လို့ မတော်တရော်တွေဖြစ်ရင် ငါပိုရင်ကျိုးမှာလို့ပဲ တွေးပြီး မျက်စိကို မှိတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပထမရက်ပဲလေ။

ဇွဲကြီးတဲ့သူက မလျှော့ခဲ့ပြန်ဘူး။ တတိယရက်မှာတော့ ကြိုးကို သံပန်းမှာ ချိတ်အပြီးလှည့်အထွက် သူရဲ့ နေ့စဉ်ရုန်းအားကို မခံနိုင်တဲ့ သံကြိုးက ထောင်းခနဲ ပြတ်ပါလေရော။ ကြိုးပြတ််လျှင်ပြတ်ချင်း ကျနော့ဆီကို ပြေးလာတာ။ စကားသာပြောတတ်မယ်ဆို သူ့ကို မထားခဲ့ပါနဲ့လို့ တတွတ်တွတ်ပြောနေမယ် အောက်မေ့မိတယ်။ သံကြိုးကိုဆောင့်ရုန်းနေခဲ့တာမို့ လည်ပင်းမှာလည်း ရှရာတွေနဲ့။ သမီးရယ် ငါ့ရင်တွေ နာလှပါပြီလို့ပဲ ပြောမိတယ်။ ဆေးတွေ ထည့်ပေးရင်း အဲ့ဒီချည်ထားတဲ့ ကြိုးဆိုတဲ့ အရာတွေကို နာနာကျည်းကျည်း မုန်းလိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့။ နောင်တတွေ အကြိမ်ကြိမ်ရလို့ နောက်ကို ဘယ်တော့မှ မချည်နှောင်တော့ပါဘူးလို့ ကိုယ့်ဖာသာ ကတိတွေ အထပ်ထပ်ပေးတယ်။ နောက်နေ့က စပြီး သူ့ကိုလွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲ ထားခဲ့တယ်။ တခါတလေမှာ စေတနာနဲ့ ကောင်းအောင် လုပ်ပေမယ့် သူ့အတွက် လက်မခံနိုင်စရာတွေလည်း ရှိတတ်တာပဲကိုး။ အဲ့ဒီအတွက် သူက လက်ဖမိုးကိုမြင် ကိုယ်က လက်ဖဝါးကိုမြင်ပေါ့လေ။

အဆောင်ကလူတွေနဲ့ ရင်းနှီးနေတဲ့နောက် ကျနော်မရှိတုန်းမှာ အဆောင်ကလူတွေ သွားတဲ့နောက်ကို လိုက်နေတတ်တယ်။ လိုက်နေရင်း လိုက်နေရင်း တနေ့မှာတော့ သူ ကျနော့ကို နှုတ်မဆက်ပဲထွက်ခွာသွားပြန်တယ်။

စျေးဆိုင်တန်းကိုများ ပြန်ရောက်သွားမလား သွားရှာမိတယ် မတွေ့ပါဘူး။ လမ်းတလျှောက်မှာ ရှာမိတယ် မတွေ့ပြန်ဘူး။

အင်း သခင်အသစ်တွေ့သွားတာ ဖြစ်ပါစေ။ ဟုတ်တယ် ငါတို့ပထမဆုံးတွေ့တုန်းကလိုမျိုး ပုံစံပေါ့။ ဒါမှ ဝေဒနာက ဖြေသာမယ်လေ…….

တွေ့ရင် မှတ်မိဦးမယ် ထင်ပါတယ် နှစ်တွေလတွေက အတော်ကြာပြီပဲ

ဘယ်ဆီကိုမင်းရောက်နေလဲ ဘယ်သူနဲ့မင်းရှိနေမယ် တွေးမိပါတယ် လွမ်းမောရင်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ ငါ သတိရပါတယ်…………………

ပြီးခဲ့တဲ့တလောက အမ မသက်ဝေရဲ့ပို့စ်ကို ဖတ်ရတယ်။ သတိရပြန်တယ်။ မေ့ထားတာကြာခဲ့ပြီလေ။ တနေ့ညကတော့ ကျနော့နားကို ခွေးလေးတစ်ကောင် ရောက်လာတယ်။ ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်ဆိုပြီး ဖုံးနဲ့ ချိန်လိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ပို့စ်ပေးနေခဲ့တာ။ စနိုးကို ပိုပြီး လွမ်းလာတယ်။ သုံးလွန်းတင်ပြီး ကျစ်ထားတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့်၊ မြင်ရတာမျိုး မဟုတ်ပေမယ့် ရင်ထဲက ကြိုးက တစ်ချောင်းဆို တစ်ချောင်း ချည်နှောင်လွန်းလှချည်ရဲ့ကွယ်…

ျမားပစ္တတ္သြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

တလောက ဘုရားပွဲတွေ အကြောင်း ၀တ္ထုတိုလေးကို ဖတ်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်နေခဲ့ဖူးတဲ့ ဒေသဆီက ဘုရားပွဲကို စိတ်ရောက်သွားပြန်ရော။ ကျနော်တို့ နားမှာ မြသပိတ်ဆိုတဲ့ ဘုရားတစ်ဆူ ရှိတယ်။ နှင်းတွေ ကျလေ့ရှိတဲ့ ဆောင်းတွင်းကြီးမှာ ဘုရားပွဲတော် အမြဲကျင်းပတတ်စမြဲ။ အနီးအနားတစ်ဝိုက်မှာ အစည်ကားဆုံးနဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဘုရားပွဲပဲ ဆိုပါတော့။ မြသလွန်နဲ့ အလှမ်းမဝေးပေမယ့် တကယ်တော့ လမ်းပန်းခရီးစရိတ်ဆိုတာနဲ့ တွက်တော့ တည်းဖို့ခိုဖို့ အားလုံးပေါင်းရင် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက် မထောင်းတာလှဘူး။ ဒီတော့ ဆောင်းအမှီဆိုတဲ့ သီချင်း မြန်မာ့အသံက လာပြီဆိုရင် မျှော်ရပါသော ဒီဘုရားပွဲတော် ချိန်ရောက်လုနီးပြီ…………….

ကျနော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက စက်ရုံကနေ ကားတွေ စီစဉ်ပေးတတ်တယ်။ ရပ်ကွက်အလိုက် အလှည့်ကျ စီစဉ်ပေးပြီး ကျနော်တို့ ကလေးတွေကတော့ ဘယ်ရပ်ကွက်အလှည့်မဆို နေ့တိုင်း လိုက်ပါနေကြ။

ငယ်တုန်းက ဘုရားဖူးပြီးရင် ပွဲခင်းထဲက မုန့်တွေစားမယ် အရုပ်တွေဝယ်မယ်ပေါ့။ ရုံသွင်းတဲ့ ဇာတ်တွေလည်း အဆင်ပြေရင် ကြည့်မယ်ပေါ့။ ဒီလောက်ပဲ။

အရွယ်လေးနည်းနည်းရောက်လာတော့ ပိုက်ဆံဆိုတာကို မြင်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ ဘုရားပေါ်ကဆင်းရင် အရုပ်တွေ မုန့်တွေဆီကို မဟုတ်တော့ပဲ တခြား လောင်းကစားဝိုင်းတွေဆီကို ဦးတည်တတ်လာပြီ။

အဲ့ဒီမှာပေါ့

ညာဖက်အခြမ်းက အသေးဂဏန်းတွေ တစ်ဆရမယ်

ဘယ်ဖက်အခြမ်းက ဂဏန်းကြီး နှစ်ဆ ရမယ်

အလယ်က နံပါတ်ခုနှစ် လေးဆ လျော််မယ်ဆိုတဲ့ နေရာ

သစ်သားပြားတစ်ခုပေါ်မှာ နံပါတ်တွေ ရေးပြီး အနည်းဆုံး မြားနှစ်ချောင်းပစ်ရတယ်။ မြားနှစ်ချောင်း မှန်သွားတဲ့ ဂဏန်းနှစ်ခုကို မူတည်ပြီး လျော်ကြေး အရှူံးအနိုင်ကစားတဲ့နေရာ။ တစ်ခုမှ မမှန်ခဲ့ရင်တော့ အရှုံးက သိသိသာသာပဲပေါ့။ ကိုယ်မပစ်တတ်ပဲ သူများပစ်တာကိုလည်း ထိုးလို့ ရပါသေးတယ်။

ပထမဆုံး ကံစပ်ချင်တော့ အိမ်က မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တဲ့ ငါးကျပ်တန်လေးကို လက်ထဲကနေ ဖြေချရတယ်။ ပြီးတော့ သူများတွေ ညာဖက်ထိုးရင် ကိုယ်လည်း ညာဖက်လိုက်ထိုး၊ သူများတွေ ဘယ်ဆို ကိုယ်လည်း ဘယ်လုပ်လိုက်တာ။ အိတ်ထဲကို ငါးကျပ်တန်နှစ်ရွက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက်။ အိမ်ကလူကြီးတွေနဲ့ စုရပ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် မရောက်ခင် လက်ထဲမှာ လေးဆယ်လောက်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဘုရားပွဲခင်း၊ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့လောက်အောင် လောဘ အမှောင်က ဖုံးလို့။

အတောမသတ်တတ်တဲ့ လောဘဆိုတဲ့မီး ဆိုတော့ နောက်နေ့ စာသင်ချိန်တချိန်လုံးလည်း စိတ်ကူးထဲမှာ မြားလေး သွားတာလေးပဲ မြင်ယောင်တယ်။ ကျောက်သင်ပုန်းကိုတောင် သုံးခြမ်းခြမ်းပြီး လောင်းကြေးတွေ ထပ်လို့ပေါ့။

ညနေ ကျောင်းဆင်းပြီဆိုတာနဲ့ ဘယ်လဲဆို ဘုရားပွဲသွားမယ်။ စိတ်က ဘုရားပွဲမှာချည်း တဝဲလည်လည်။ ကားပေါ်မှာလည်း ဒီနေ့ ဘယ်လောက်နိုင်မလဲဆိုတာ စိတ်ထဲမှာ တွက်ဆနေတော့တာ။ ငါးကျပ်ကနေ လေးဆယ် လေးဆယ်ကနေ ဘယ်လောက်ပွားလာမလဲဆိုပြီး တွက်ရေးက စက်သူဌေးပေါ့ တွက်ကြည့်မှ စက်မရှိဖြစ်မယ့် အရေးကိုတော့ မတွေးတတ်သေးဘူးလေ။

ဘုရားကို ပေါက်ဆိန်ပေါက် သုံးခါပေါက်ပြီး စိတ်ထဲမှာ တနေကုန် ဖြစ်နေတဲ့ မြားပစ်ကွင်းကို ကဆုန်စိုင်းပြေးတော့တာ။ အေးတာလည်း သတိမရတော့ဘူး။ အနွေးထည်အောက်က ပူပူနွေးနွေး ခုန်နေတဲ့ နှလုံးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု အလျဉ်အောက်မှာ အရာ အားလုံးကို ကျော်လွှားဖို့ အဆင်သင့်။

ပစ်ကွင်းကို ရောက်တော့ လူတစ်ယောက်။ ဒီနေ့ သူကစားချိန်အတွင်း မည်သူမျှ လောင်းခွင့်မရှိတဲ့။ ခုနှစ်ဆိုတဲ့ အကွက် ကိုချည်းလောင်းပြီး ငွေတွေ သဲ့ယူနေလိုက်တာ။ ဒေါက်ခနဲ ဒေါက်ခနဲ မြားစိုက်သွားတိုင်း အားရပါးရကို ဖြစ်လို့။ သူ့ကျတော့ လက်က မှန်းထားတဲ့ အကွက်ကို ရွယ်ထားတဲ့အတိုင်း အပ်ချမတ်ချ။ တစ်ချောင်းဆို ဆိုသလောက် ရွှေချဖို့ ကောင်းတဲ့လက်။

လောင်းမယ်ဆိုတဲ့ အစီအစဉ် မဖြစ်မြောက်တဲ့နောက် သူမပြီးမချင်း ဘေးနားက ရင်သပ်ရှုမော ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။ ပိုက်ဆံပုံအတော်လေး မြင့်လာပြီဆိုတော့ သူ့ ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောင်ပွဲရ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်လို မျက်နှာပေးနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရင်ဆိုင်တယ်။ နောက်မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ထွက်သွားလိုက်တာ သူ့နောက်ကို မနည်းလိုက်ရတယ်။ ဟောဟဲမြည်ပြီးလိုက်နေတဲ့ ကျနော့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့ပုံစံက ဂျစ်ကန်ကန်လိုပဲ။

ကျနော် ပိုက်ဆံတွေနောက် လိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ကျနော် မြားပစ်တတ်ချင်လို့ပါလို့ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်လေး ပြောလိုက်တော့မှ လာလေ မင်းကို ငါလက်ဖက်ရည်တိုက်မယ်တဲ့ ပြီးတော့ ဘုရားစောင်းတန်းမှာ ထိုင်ပြီး အေးအေး ဆေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့တဲ့။

တကယ်က လက်ဖက်ရည်သောက်ချင်လို့မှ မဟုတ်ပဲ။ လက်ထဲရောက်နေတဲ့ ခွက်ကိုအားနာပါးနာနဲ့ တရှိန်ထိုးမော့ပစ်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ကျနော့ အထာကို သိနေပုံပါပဲ။ လာကွာ ဆိုပြီး စောင်းတန်းဖက်ကို ပဲ ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။

မင်းက ဘာသိချင်တာလဲ

မြားကို လိုချင်တဲ့နေရာကို ရောက်အောင် ဘယ်လိုပစ်ရသလဲ

လေ့ကျင့်ယူတာပေါ့ကွ

ဘယ်လိုလေ့ကျင့်ယူတာလဲ

နေ့တိုင်းလေ့ကျင့်ယူတာပေါ့

ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့ ဒီလိုဖြစ်အောင်လေ့ကျင့်ယူတာလဲ

အေးကွ ဒါတော့ ပြောရရင် အတော်လေးရှည်မယ်။ မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ

ကျနော် ဆယ့်နှစ်နှစ်ပါ။

မင်း လောကကြီးအကြောင်းကို ဘယ်သိနိုင်ဦးမလဲ…

ဗျာ……လောကကြီးနဲ့ မြားပစ်တာနဲ့က ဘယ်လို ပတ်သတ်လို့လဲ

အင်း…တိုက်ရိုက်မပတ်သတ်ပေမယ့် သွယ်ဝိုက်ပြီးတော့ ပတ်သတ်နေကြတယ်။

ဘယ်လိုဘယ်လို ခေါင်းရှုပ်သွားတာနဲ့ ခေါင်းမှာ နားရွက်လုံအောင်ဆောင်းထားတဲ့ ဆောင်းဦးထုပ်ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ နားရွက်တွေ အေးခနဲကျဉ်သွားမိတယ်။

ငါ သိတတ်စ အရွယ်ကတည်းက ကူညီတတ်ခဲ့တယ်။ သူတစ်ပါး အရှေ့မှာ ဒုက္ခရောက်နေတာမြင်ရင် စိတ်ထဲက နေမရထိုင်မရ ဖြစ်မိတယ်။ အနွေးဓါတ်ရအောင် လက်နှစ်ဖက်ကို တွင်တွင်ပွတ်ရင်းက ဒါပေမယ့်ကွာ လောကကြီးက ငါ့ကို မတရားဘူးကွာ။ ငါပေးဆပ်တဲ့ အရာတွေနဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ အရာတစ်ခုမပေးရင်တောင်မှ ငါ့ကို လက်တုန့်ပြန် ချေပဖို့ ငါနင်ကျင်အောင်လုပ်ဖို့ ဒီလူတွေကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့ဖို့ မကောင်းဘူး။ တကယ်ဆို သူတို့နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ငါရေရွတ်ချင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီစကားကို မရွတ်မိအောင်လည်း ဒီနေ့အထိ ထိန်းနေခဲ့တယ်။ ရွတ်လည်း မရွတ်ထိုက်ဘူးလို့ ငါယူဆတယ်။ ဒီတော့ ငါ့ရဲ့ စိတ်ထွက်ပေါက်အဖြစ် မြားတွေကို ပစ်လွှတ်နေခဲ့တယ်။ ပစ်လွှတ်ရင်းကနေ မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်နိုင်တဲ့ အထိ ငါတတ်မြောက်ကျွမ်းကျင်လာခဲ့တာပေါ့……..

အဲ့ဒီဆောင်းတညနောက်မှာ ကျနော် လောကကြီးထဲကိုရောက်သွားခဲ့တာပါ။

ဦးလေးရေ………..

အခုကျနော် မြားပစ်တတ်နေပြီလေ………………..

တနေ့ကျ မင်းလည်း မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်လာနိုင်ပါလိမ့်တဲ့လား ဗျာ …………