အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ ရထားမစီးခ်င္ဘူးဆို…

ငါ ရထားမစီးခ်င္ေတာ့ဘူး……………..

ဟာ…….ဘာေၾကာင္ရျပန္တာလဲ။ ေဂါက္ေတာက္ေတာက္အေတြးေတြနဲ႕ အရူးထျပန္ပါျပီ။

ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန ရထားသံလမ္းေပၚကို လူေတြ ခုန္ခုန္ခ်တဲ့ ဗီဒီယိုဖုိင္ေၾကာင့္လား။

ဒါမွမဟုတ္ ရထားတံခါးေတြ မပြင့္လို႕ ဘူတာမွာ ရထားေတြမရပ္ဘဲ ေမာင္းေမာင္းထြက္သြားတာကို စိတ္နာလုိ႕လား။

မဟုတ္မွလြဲေရာ ရထားသံလမ္းေတြ ျပဳျပင္ေနလုိ႕ ရထားလမ္းေတြ ပိတ္ထားတဲ့ရက္က ကားၾကပ္ၾကပ္စီးလိုက္ရတာေၾကာင့္ပဲျဖစ္မယ္။

အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ဦးေႏွာက္ေျခာက္ခံ ရွာမေနပါနဲ႕။ မင္းတုိ႕ေတြေျပာတာ တစ္ခုမွ မဟုတ္ဘူး။

ငါ ရထားမစီးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ပါ….

ဘာာာာာ လို႕တျပိဳင္တည္း သံျပိဳင္ရြတ္လိုက္သံက နားထဲမွာ အိမ္ကို ျပန္ေနၾက ကားရထားသံ ေဘာ္လိုလို ဗြမ္လိုလုိ လို႕ေတာင္ၾကားလိုက္မိတယ္………….

ေန႕စဥ္မိုးလင္းတာနဲ႕ သံလမ္းခြဲမွာ လာရပ္မယ့္ ကားရထားကို ေစာင့္ေနၾကေလ။ ၾကက္ျခင္းေတြ ေစ်းျခင္းေတြနဲ႕ တျမိဳ႕လံုး အံုနဲ႕က်င္းနဲ႕ အျပိဳင္အဆုိင္လုျပီးတက္ၾကရတဲ့ အဲ့ဒီ ကားရထားေလး။ ေခါင္းတြဲအပါအဝင္ သံုးတဲြပဲ ရွိေပမယ့္ ျမိဳ႕ရဲ့သြားေရးလာေရးအတြက္ သူက မရွိမျဖစ္ေရေသာက္ျမစ္။

ပံုမွန္ျဖတ္သြား ျဖတ္လာ အျမန္ရထားေတြရွိတယ္။ သူတုိ႕က ျမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ရပ္ေလ့ရပ္ထမရွိဘူး။ ေက်ာက္တင္တဲ့ ရထားေတြရွိတယ္။ ေႏွးလြန္းလို႕ ႏြားလွည္းေတြေတာင္ အသာေလးေက်ာ္တက္ေနၾက။ ေရွ႕မွာပိတ္ေနတဲ့ ႏြားလွည္းမ်ားေတြ႕ရင္ ေက်ာက္တင္လွည္းလားလို႕ ခႏိုးခနဲ႕ ကဲ့ရဲ့ရသေလာက္။အနီးအနား ျမိဳ႕ၾကီးတျမိဳ႕ကို သြားတဲ့ ရထားတစ္စင္းလည္း ေန႕စဥ္ေျပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိုင္ခံုလက္မွတ္ေတြက ဂိတ္အစမွာကတည္းက ကုန္ႏွင့္ျပီ။ ထိုင္ခံုမဲ့နဲ႕ လုိက္မယ္ဆိုေတာင္ ရထားလာတဲ့အခ်ိန္က အဆင္မေျပျပန္ဘူး။ ေစ်းသမား ေက်ာင္းသမား ရံုးသမားေတြ အတြက္ ကားရထားေရာက္လာေနၾက မနက္ေစာေစာက အဆင္အေျပဆံုးေလ။

မနက္ေစာေစာ ႏွင္းေတြၾကားမွာ ရထားတိုးေဝွ႕စီးရတဲ့အရသာေပါ့။ ၾကက္ျခင္းေတြက နံလိုက္တာဆိုျပီး ေနာက္တစ္တြဲကိုသြားလည္း ေနာက္ၾကက္ျခင္းနဲ႕ ညားမွာပါပဲ။ ၾကက္ျခင္းသမားေတြ ေရွာင္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေခါင္းတြဲကို သြားမွ ရမယ္။ ေခါင္းတြဲက စက္ခန္းဆိုေတာ့ ပူလိုက္တာ တကယ့္ငရဲလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ၾကက္ေတြပူျပီး ကိစၥေခ်ာကုန္မစိုးလုိ႕ ဒီေခါင္းတြဲေတာ့ ေရွာင္ၾကတယ္ဆိုပဲ။ ေစ်းသည္ေတြ တြဲကလည္း ဆူညံလို႕ ဘဝဂ္လွ်ံေနျမဲ။ မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီးကစလို႕ ဒီအပတ္ထြက္မယ့္ နံပါတ္ေတြ အေၾကာင္း ဘယ္ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ အပတ္အတြက္ အတိတ္ေတြနမိတ္ေတြေပးလိုက္တာ မွန္သေပ့ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ။ သူတုိ႕အခ်င္းခ်င္း ရန္မ်ားျဖစ္ၾကည့္ အယုတၱ အနတၱေတြဆိုတာ သင္တန္းဖြင့္ရင္ေတာင္ ရေလာက္ကဲ့။

အဲ့ဒီေတာ့ ဒီေန႕အပူခံမလား အနံ႕ဆိုးဆိုးေတြၾကားမွာေနမလား နားအဆူခံမလားဆိုတာ တြဲေပၚမတက္ခင္ ရက္ရာဇာ ျပႆဒါးေရြးရသလိုပါပဲ။ အလွည့္က်ေလး ေနလိုက္ေတာ့ သူ႕ဟာနဲ႕သူ ေနသာထိုင္သာရွိသြားေရာ။ တစ္တြဲတည္း ဆက္တိုက္မ်ား စီးေနမိရင္ လူကိုက အေညာင္းမိသလိုလိုကို ျဖစ္ေနတတ္ျပန္တယ္။

ထုိင္စရာေနရာေကာ ေန႕တိုင္းရသလားေမးရင္ ဟင့္အင္းလို႕ပဲျငင္းရမွာပါပဲ။ တိုးမွ မတိုးႏိုင္ပဲ။ တြဲေလးသံုးတြဲကို ျမိဳ႕လံုးကြ်တ္ဆိုေတာ့ သၾကားခဲတစ္ခဲ ပုရြက္အံု ဝိုင္းအံုသလိုပါပဲ။ ရွဲခနဲ ရွင္းသြားတဲ့အခ်ိန္က ရထားထြက္တဲ့အခ်ိန္ေပ့ါ။ ဒါေတာင္ ေဘးနားက မ်က္ရည္စမ္းစမ္းနဲ႕ မခြဲႏိုင္မခြာရက္ေတြ မပါေသးဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ ထြက္ခါမွ ထြက္ေရာ ျမင္ေနရတဲ့ အခုိက္ေလး သံသရာေၾကြးေတြ ဆပ္ေနတာေပါ့ေလ။

ရထားထြက္သြားျပီးမွ ျမိဳ႕ေလးလည္း ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္တယ္။ အိမ္ကိုျပန္တဲ့သူျပန္၊ ေစ်းဝယ္တဲ့သူဝယ္ မုန္႕ဆိုင္ေတြမွာ မနက္စာ စားတဲ့သူ စားနဲ႕ အသက္ျပန္ဝင္လာတတ္တာ။ ဒါေတာင္ ရထားေနာက္က်လို႕ အတင္းဝရုန္းသုန္းကားေျပးတဲ့သူေတြ တခါတေလ ေတြ႕ရျပန္ေသး။

တကယ္တမ္း ရထားၾကာခ်ိန္က တစ္နာရီေပ်ာ့ေပ်ာ့ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ေရွာင္ေပးလုိက္ရတယ္ဆုိတဲ့ တျခားရထားေတြက ေလွ်ာ္ၾကိဳးမွာသီထားတဲ့ ခေရပန္းေတြလို စီလို႕ တန္းလို႕။ ဒါေၾကာင့္ေနမွာ တစ္ေန႕ကို အသြားအျပန္ ႏွစ္ေၾကာင္းပဲ ဆဲြႏိုင္ရွာတယ္။

ေန႕ခင္းတေၾကာင္း အျပန္ကေတာ့ သိုသိုသိပ္သိပ္ပဲ။ အပ်ိဳေလးေတြ ဇာတ္ပြဲၾကည့္ျပီး အိမ္ျပန္သလို ျမိဳ႕ကလူေတြ မသိလုိက္မသိဖာသာ။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်ိခ်ိ စီးခ်င္သူမ်ား၊ ကိစၥၾကီးငယ္ မရွိသူေတြကေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအး ဒီအခ်ိန္ကိုေရြးၾကတယ္။ ပူျပင္းတဲ့ေန႕ခင္းၾကီးနဲ႕အတူ တကြ်ီကြ်ီျမည္ေနတဲ့ ဒီရထားတေၾကာင္းက ပ်င္းရိစရာေကာင္းတယ္ဆုိတာ တစ္ျမိဳ႕လံုးအသိ။

စိတ္လွုပ္ရွားစရာအေကာင္းဆံုးက ညဖက္ ရထားသိမ္းတဲ့ လမ္းေၾကာင္း။ ရထားတင္သိမ္းတာမွ မဟုတ္ပဲ အားလံုးရဲ့ ဘဝေတြကိုပါ ဆြဲသိမ္းလာခဲ့တာ။ မသိမ္းလို႕လည္း မရေတာ့ဘူး တျမိဳ႕လံုးရဲ့ ေျခာက္ေသြ႕မွုကို ျပန္ဆြဲယူလာတဲ့ ဘဝေတြနဲ႕ ၾကဲပက္ရမွာ။ ဘူတာရံုကအထြက္ ယိုင္တိုင္တိုင္ မီးတိုင္ေတြၾကားထဲမွာ ျမိဳ႕ေလးရဲ့ အျပိဳင္အဆုိင္ မီးခြက္ေတြလည္း ထြန္းေနၾကျပီ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ျပန္လာခ်ိန္ဆိုေတာ့ ညစာထမင္းဝိုင္းေတြလည္း လက္ေဆးဇလံုနဲ႕ ခင္းလုိ႕က်င္းလို႕။

ရထားဆုိက္ျပီဆုိတာနဲ႕ ဘူတာရံုနားက မုန္႕ဆိုင္ေတြ မ်က္ႏွာငယ္ရျပီ။ စီခနဲေနေအာင္ ေရွ႕ဆံုးက ေျပးသြားသူေတြအားလံုးက တျမိဳ႕လံုးရဲ့ ဆြဲလည္းေတြေလ။ ဆိုကၠားဆရာေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာေတြ တဝင္းဝင္းနဲ႕ သူသူငွာငွာ ေခၚပါယူပါ ျဖစ္ကုန္ျပီေပါ့။ တေယာက္စႏွစ္ေယာက္စနဲ႕ စီးပြားျဖစ္မယ္မထင္ဆုိျပီး ခြာရွပ္ျပီး မတ္မတ္ၾကီးေစာင့္ေနတဲ့ ျမင္းေပၚက ျမင္းလွည္းဆရာလည္း အေနာက္ဖက္ကမ္းကိုလို႕ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ျဖစ္စျပဳျပီ။

သိပ္မၾကာခင္ လူေတြျပိဳဆင္းအလာ။ ျမိဳ႕ေလးလည္း အခုမွ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ပြဲခင္းတစ္ခုအလား စည္စည္ကားကား။ ဒီျမိဳ႕ကို ရြာနဲ႕တူသေလးလို႕ ေျပာလို႕ေဒါသတလူလူထေနတဲ့ အပ်ိဳမငယ္လည္း ေဟာၾကည့္ ေဟာၾကည့္ ျမိဳ႕ၾကီးပါေတာ္လို႕ ေျပာရင္းဆိုရင္း အေမာက လည္ပင္းေရာက္ေနျပီီ။ က်ဳပ္မွာလိုက္တာ ပါသလားဆိုျပီး မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႕ ေမးတဲ့ အိမ္ရွင္မ မ်က္ႏွာလည္းဝင္းလက္လို႕။ ျမိဳ႕ကဝယ္လာတဲ့ ပစၥည္းေတြကို ဒီအဆင္ေလး လွတယ္ေနာ္ ဟိုဟာေလးက ေနာက္ဆံုးေပၚလို႕ မၾကြားခ်င္ ၾကြားခ်င္ ေစ်းေတာ္လို႕ပါရွင္ ဆိုတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း လမ္းေပၚမွာ ျဖဴးလုိ႕။ ဒီတေခါက္ အရင္းျပဳတ္ခဲ့ျပီလို႕ ငိုသူကလည္းပါေသး။ ခ်ဲထီထိုးလိုက္တာမလား လို႕ ဗိုက္ေခါက္လိမ္ဆြဲျပီးေမးခ်င္စိတ္ေတြနဲ႕ ေဘးနားက အိမ္သူကို မပူနဲ႕ မပူနဲ႕ဆိုျပီး ေျဖာင့္ျဖေပးခ်င္သူလည္း ရွိရဲ့။

ကိုးနာရီမစို႕မပို႕မွာ ရံုပိုင္ၾကီးလည္း နားခ်င္ျပီထင္တယ္။ ဘူတာရံုဖက္က ဖ်တ္ခနဲမီးေတြ ပိတ္သြားတယ္။ ဆီမီးခြက္ေတြလည္း မၾကာခင္ ျငိမ္းေတာ့မွာပါ။ ေနာက္ေန႕မနက္မိုးလင္းရင္ ကားရထား ျပန္ဆင္းလာေတာ့မယ္………

အဲ့ဒါေျပာတာ ျမိဳ႕နဲ႕ရထားနဲ႕ တသားတည္းက်ေနတဲ့ေနာက္

အိမ္ကိုလြမ္းလို႕ ရထားမစီးခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့ ငါ့ကို မင္းတုိ႕ အျပစ္ဆိုခ်င္လည္း ဆိုၾကပါေတာ့ကြာ……….