အဖူးေၾကြ

ေက်ာင္းေတြ စတက္ရတဲ့ မိုးစိုစိုရာသီတစ္ခုမွာေပါ့။ က်ေနာ့အထင္ က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ျဖစ္မယ္။ မိုးေတြကလည္း ရြာ... ဇြန္ဇူလိုင္မွာ ရြာတဲ့မိုးစက္ေတြနဲ႕ အဖူးေလးတစ္ခု ေၾကြခဲ့ရတယ္။ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခါေက်ာ္ေပမယ့္ အဖူးေလးေတြ ေၾကြေနတုန္းတဲ့ေလ…………………

အဲ့ဒီေန႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အသည္းထဲမွာ အမာရြတ္ စြဲထင္ေနခဲ့တာ။ ေန႕လည္ သံုးနာရီတိတိမွာ တစ္ေက်ာင္းလံုး အလံတိုင္ေရွ႕ ကြင္းျပင္မွာ မနက္ခင္းအေလးျပဳသလို တန္းစီခဲ့ၾကရတယ္။ အားလံုး တိုးတိတ္ျငိမ္သက္လုိ႕။ အတန္းအလိုက္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ တန္းစီလို႕ ေက်ာင္း၀င္း ျပင္ပ ေျမနီနီလမ္းဆီကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အားလံုးထက္ စိတ္ေစာေနတဲ့ က်ေနာ္က ေျခလွမ္းေတြ သြက္သြက္ေနမိလို႕ မနည္းျပန္ဆြဲထားရတာေပါ့။ ေမနဲ႕ အန္တီစုစုခင္တုိ႕ ဘယ္လိုေနမလဲ သိခ်င္ေနတာပါ။

၄၀၀စေကး ကေန ၄၅၀စေကး ကုန္းကိုေက်ာ္ျပီးရင္ ဆင္တူအိမ္ရာေလးေတြရွိတဲ့ ေဆးေရာင္ျပာျပာ အိမ္ေလးေတြကို ျမင္ရျပီ။ သံုးေလးအိမ္ေက်ာ္ရင္ အန္တီစုတို႕ အိမ္ေရာက္ျပီ။ အိမ္ျပင္မွာ ကုလားဖ်င္းတစ္ခုနဲ႕ လူေတြအားလံုး ရံုးစုရံုးစုေပါ့။ ဌာနေပါင္းစံုကလူေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကလူေတြ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ အားလံုးစုၾကတယ္။ ေၾကကြဲမွဳေတြကို ဖံုးဖိလို႕မႏိုင္ဘူး အံၾကိတ္သူၾကိတ္တယ္၊ ေတာက္ေခါက္သူ ေခါက္တယ္။ ေ၀ေနတဲ့ ယပ္ေတာင္ေပၚကိုၾကည့္ေတာ့

လဲ့ႏွင္းေဆြ
အသက္ ၈ႏွစ္တဲ့။

သုႆန္ကို ေျခက်င္ အေသာ့ႏွင္ၾကတယ္။ အေခါင္းဖြင့္မယ္တဲ့။ မေၾကာက္တဲ့သူေတြ အေရွ႕တုိး တိုးျပီးၾကည့္ၾကတာေပါ့။

“ၾကည့္ပါဦး အိပ္ေနတဲ့အတိုင္းေလး... ဘိုမရုပ္ကေလး ၾကေနတာပဲ”

“သမီးအငယ္ဆံုးေလ... တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးတဲ့”

“မေအက ဆရာ၀န္..... သမီးက အခုေတာ့ ေရတိမ္နစ္ရသတဲ့ေလ”

ေမ့ကိုရွာေပမယ့္ လံုး၀မေတြ႕ရဘူး။ ေမက အန္တီစုအနားမွာ ရွိေနမွာ။ အန္တီစုကို ျမင္ခ်င္လိုက္တာ။ အန္တီစုကုိ သနားေနမိတယ္။

စက္ရံုမိသားစု ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲ့ဒီေရာဂါ စျဖစ္တာပါ။ ဆရာတို႕သမီးအငယ္ သံုးႏွစ္သမီး ေႏြးေႏြးေလးလည္း အဲ့ေရာဂါျဖစ္တယ္။ ေမ့ဆီကို အေျပးတစ္ပိုင္း ေရာက္လာေတာ့ အန္တီစုဆီပဲ ပို႕ေပးလုိက္ရတာေလ။ ေႏြးေႏြးေလးခမ်ာလည္း ေသြးေတြဆုတ္ကုန္တာမုိ႕ ေျခေထာက္က ေသြးေၾကာေတြ ေဖာက္ျပီး ေဆးကုခဲ့ရတာ။ သူ႕ခမ်ာ အဲ့ဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အခုထိ ေျခႏွစ္ဖက္ ခြင္ေနရွာတုန္းေပါ့။

ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျဖစ္မ်ားတာမုိ႕ အန္တီစုခမ်ာ ေဆးရုံမွာပဲ အေနမ်ားေနခဲ့တယ္။ အိမ္မွာေတာ့ မိန္းမေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလး ေလးေယာက္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့မိတာပါ။ ေယာက်ၤားေလးသံုးေယာက္နဲ႕ မိန္းကေလးက တစ္ေယာက္တည္း ျပီးေတာ့ အငယ္ဆံုး။ အေထြးဆံုး သမီးေလးမုိ႕ သူ႕အေဖက အခ်စ္ဆံုးေလ။ အေဖလုပ္သူက ႏိုင္ငံျခားကိုသြားေနတာမို႕ မိသားစုမွာ အန္တီစု တာ၀န္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္မို႕ ကေလးေတြ မဖိတ္မစင္ရေအာင္ စက္ရုံတစ္ခုလံုးမွာ အန္တီစု တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္ကေလးမွ အေသအေပ်ာက္မရွိခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္မွီသာ ေဆးရံုေရာက္ခဲ့ က်န္တာ အားလံုးအိုေကျပီေလ။

ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ က်န္ေနတဲ့ သမီးငယ္ကို ေမ့သြားခဲ့တယ္။ အားလံုးကို ကာကြယ္ရင္း ေရႊသမင္ မင္းၾကီးတာက ထြက္သတဲ့ေလ။ အန္ေနတာလည္း မသိဘူး ဖ်ားေနတာလည္း မသိခဲ့ဘူး။ တကယ့္အခ်ိန္က်မွ အန္တီစုလက္ထဲကို သမီးေရာက္လာတာ။ အမ်ားကို ကာကြယ္ရင္း ကိုယ့္ရင္ေသြးအျဖစ္က မခ်ိတင္ကဲစရာ။ မျဖစ္ထုိက္ဘူး မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ သူရူးတစ္ေယာက္လို ေရရြတ္ရင္းပါ။

ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားေပမယ့္ သမီးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရတယ္။

မိသားစုထဲက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အစားမထိုးႏိုင္ေတာ့ျပီေလ။

တိုင္းျပည္အတြက္ေကာ အနာဂါတ္ရဲ့ သားေကာင္းသမီးေကာင္းေပါ့။ ယေန႕လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူၾကီး။ မ်ိဳးဆက္ေတြဆုိတဲ့ စကားရဲ့ ေနာက္မွာ ေဟာဒီရင္ေသြးငယ္ေတြ ပါျပီေလ။

အခ်ိန္တန္မွ ပြင့္ၾကမွာပါ။ ပြင့္ေသာပန္းတိုင္းလည္း လွမွာပါ။ အခုေတာ့ အဖူးဘ၀နဲ႕ ေၾကြရတယ္။ ပန္းပြင့္ဖို႕ေတာင္ အခြင့္မသာခဲ့။ ေလေတြတိုက္လို႕ မိုးေတြက ေျခြသတဲ့လား။ သဘာ၀ဆိုလည္း ကာကြယ္တားဆီးသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တားဆီးလို႕ရတယ္ဆို လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို ဘာလုိ႕ လက္ေႏွးေနၾကမလဲ။ အဖူးဘ၀နဲ႕ မေၾကြခင္ အပင္ေပၚမွာ ေ၀ေအာင္ပြင့္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ မၾကိဳးစားၾကေတာ့ဘူးလား…..

ငယ္တုန္းက အသည္းမွာထင္ဟပ္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ နာမည္အရင္းအတုိင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီရင္နင့္ဖြယ္ အျဖစ္ကိုျမင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ အခုတေလာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေၾကာင့္ ကေလးေတြ ေဆးရံုတက္ေနရျပီ ဆုိတဲ့ သတင္းက က်ေနာ့ကို တပ္လွန္႕ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ၾကိဳးစားျပီး လက္လွမ္းမွီသေရြ႕ အဖူးေတြ မေၾကြရေအာင္ ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းေလး စတင္ထားပါတယ္။ ကေလးေတြ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး မျဖစ္ရေအာင္ သူတုိ႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္ဖုိ႕ ျခင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေစဖုိ႕ ဦးတည္ထားပါတယ္။ အဓိက လုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးကို Raven BDC က ေသြးလွဴရွင္လူငယ္ေတြ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေပးမွာပါ။

ေလာေလာဆယ္ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ စတင္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ေနပါျပီ။ ေစတနာရွင္ လူတစ္စုေကာင္းမွဳနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဇူလိုင္ ၁၈ ရက္ေန႕ ၂၀၀၉ မွာ အ.မ.က (၄) အလံုမွာ စလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆင္မင္းလမ္း ဆင္မင္းရပ္ကြက္ အလံုၿမိဳ႕နယ္မွာ ရိွတာပါ။ ေက်ာင္းတြင္းနဲ႕ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္က ျခံဳႏြယ္ေတြကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္က်န္မာေရးဦးစီးဌာနနဲ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းဧရိယာတစ္၀ိုက္မွာ ျခင္ေဆးမွဳတ္ခဲ့ပါတယ္္။ ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ဦးေရမွာ စုစုေပါင္း ၈၄ဦး ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၄ဦး ေက်ာင္းသူ ၅၀ဦးေပါ့။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ဦးထြန္းၿမင္႔ေအာင္ ပါ။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း မွသည္ ေနာက္တစ္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းငယ္မွသည္ ေက်ာင္းၾကီး၊ ရပ္ကြက္မွ ျမိဳ႕ရြာ၊ ျမိဳ႕ရြာမွသည္ က်ေနာ္တုိ႕ ႏိုင္သေရႊ႕ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လုပ္ျဖစ္ဖုိ႕ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ယခုလို တစ္ႏိုင္ကာကြယ္ေရးမွသည္ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္ေသာေျမမွ အနာဂါတ္အသီးအပြင့္မ်ား အခ်ိန္မတိုင္မွီ မေၾကြလြင့္ၾကေစရန္ အားလံုးေသာႏိုင္ငံသားတိုင္းမွ အသိပညာအတတ္ပညာ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေစလိုေၾကာင္း အသိေပးတိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္ အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား....

အျခားသက္ဆိုင္ေသာပို႕စ္ေလးမ်ား

ကြက္လပ္ျဖည့္ၾကစို႕(ကိုဖိုးသၾကၤန္)
တေထာင့္တေနရာရွိပါတယ္ (မေရႊျပည္သူ)

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါၾကိဳတင္ကာကြယ္နည္း (ေဒၚေလးအယ္ဇီ)

Stop Dengue. Act Now! (ကို July Dream)