တလောက ဘုရားပွဲတွေ အကြောင်း ၀တ္ထုတိုလေးကို ဖတ်လိုက်ရတယ်။ ကျနော်နေခဲ့ဖူးတဲ့ ဒေသဆီက ဘုရားပွဲကို စိတ်ရောက်သွားပြန်ရော။ ကျနော်တို့ နားမှာ မြသပိတ်ဆိုတဲ့ ဘုရားတစ်ဆူ ရှိတယ်။ နှင်းတွေ ကျလေ့ရှိတဲ့ ဆောင်းတွင်းကြီးမှာ ဘုရားပွဲတော် အမြဲကျင်းပတတ်စမြဲ။ အနီးအနားတစ်ဝိုက်မှာ အစည်ကားဆုံးနဲ့ တစ်ခုတည်းသော ဘုရားပွဲပဲ ဆိုပါတော့။ မြသလွန်နဲ့ အလှမ်းမဝေးပေမယ့် တကယ်တော့ လမ်းပန်းခရီးစရိတ်ဆိုတာနဲ့ တွက်တော့ တည်းဖို့ခိုဖို့ အားလုံးပေါင်းရင် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက် မထောင်းတာလှဘူး။ ဒီတော့ ဆောင်းအမှီဆိုတဲ့ သီချင်း မြန်မာ့အသံက လာပြီဆိုရင် မျှော်ရပါသော ဒီဘုရားပွဲတော် ချိန်ရောက်လုနီးပြီ…………….
ကျနော်တို့ ငယ်ငယ်တုန်းက စက်ရုံကနေ ကားတွေ စီစဉ်ပေးတတ်တယ်။ ရပ်ကွက်အလိုက် အလှည့်ကျ စီစဉ်ပေးပြီး ကျနော်တို့ ကလေးတွေကတော့ ဘယ်ရပ်ကွက်အလှည့်မဆို နေ့တိုင်း လိုက်ပါနေကြ။
ငယ်တုန်းက ဘုရားဖူးပြီးရင် ပွဲခင်းထဲက မုန့်တွေစားမယ် အရုပ်တွေဝယ်မယ်ပေါ့။ ရုံသွင်းတဲ့ ဇာတ်တွေလည်း အဆင်ပြေရင် ကြည့်မယ်ပေါ့။ ဒီလောက်ပဲ။
အရွယ်လေးနည်းနည်းရောက်လာတော့ ပိုက်ဆံဆိုတာကို မြင်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ ဘုရားပေါ်ကဆင်းရင် အရုပ်တွေ မုန့်တွေဆီကို မဟုတ်တော့ပဲ တခြား လောင်းကစားဝိုင်းတွေဆီကို ဦးတည်တတ်လာပြီ။
အဲ့ဒီမှာပေါ့
ညာဖက်အခြမ်းက အသေးဂဏန်းတွေ တစ်ဆရမယ်
ဘယ်ဖက်အခြမ်းက ဂဏန်းကြီး နှစ်ဆ ရမယ်
အလယ်က နံပါတ်ခုနှစ် လေးဆ လျော််မယ်ဆိုတဲ့ နေရာ
သစ်သားပြားတစ်ခုပေါ်မှာ နံပါတ်တွေ ရေးပြီး အနည်းဆုံး မြားနှစ်ချောင်းပစ်ရတယ်။ မြားနှစ်ချောင်း မှန်သွားတဲ့ ဂဏန်းနှစ်ခုကို မူတည်ပြီး လျော်ကြေး အရှူံးအနိုင်ကစားတဲ့နေရာ။ တစ်ခုမှ မမှန်ခဲ့ရင်တော့ အရှုံးက သိသိသာသာပဲပေါ့။ ကိုယ်မပစ်တတ်ပဲ သူများပစ်တာကိုလည်း ထိုးလို့ ရပါသေးတယ်။
ပထမဆုံး ကံစပ်ချင်တော့ အိမ်က မုန့်ဖိုးပေးလိုက်တဲ့ ငါးကျပ်တန်လေးကို လက်ထဲကနေ ဖြေချရတယ်။ ပြီးတော့ သူများတွေ ညာဖက်ထိုးရင် ကိုယ်လည်း ညာဖက်လိုက်ထိုး၊ သူများတွေ ဘယ်ဆို ကိုယ်လည်း ဘယ်လုပ်လိုက်တာ။ အိတ်ထဲကို ငါးကျပ်တန်နှစ်ရွက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက် ဝင်လာလိုက် ထွက်သွားလိုက်။ အိမ်ကလူကြီးတွေနဲ့ စုရပ်ကို ပြန်ရောက်ဖို့ ချိန်းထားတဲ့ အချိန် မရောက်ခင် လက်ထဲမှာ လေးဆယ်လောက်ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။ ဘုရားပွဲခင်း၊ ဘာဆိုဘာမှ မသိတော့လောက်အောင် လောဘ အမှောင်က ဖုံးလို့။
အတောမသတ်တတ်တဲ့ လောဘဆိုတဲ့မီး ဆိုတော့ နောက်နေ့ စာသင်ချိန်တချိန်လုံးလည်း စိတ်ကူးထဲမှာ မြားလေး သွားတာလေးပဲ မြင်ယောင်တယ်။ ကျောက်သင်ပုန်းကိုတောင် သုံးခြမ်းခြမ်းပြီး လောင်းကြေးတွေ ထပ်လို့ပေါ့။
ညနေ ကျောင်းဆင်းပြီဆိုတာနဲ့ ဘယ်လဲဆို ဘုရားပွဲသွားမယ်။ စိတ်က ဘုရားပွဲမှာချည်း တဝဲလည်လည်။ ကားပေါ်မှာလည်း ဒီနေ့ ဘယ်လောက်နိုင်မလဲဆိုတာ စိတ်ထဲမှာ တွက်ဆနေတော့တာ။ ငါးကျပ်ကနေ လေးဆယ် လေးဆယ်ကနေ ဘယ်လောက်ပွားလာမလဲဆိုပြီး တွက်ရေးက စက်သူဌေးပေါ့ တွက်ကြည့်မှ စက်မရှိဖြစ်မယ့် အရေးကိုတော့ မတွေးတတ်သေးဘူးလေ။
ဘုရားကို ပေါက်ဆိန်ပေါက် သုံးခါပေါက်ပြီး စိတ်ထဲမှာ တနေကုန် ဖြစ်နေတဲ့ မြားပစ်ကွင်းကို ကဆုန်စိုင်းပြေးတော့တာ။ အေးတာလည်း သတိမရတော့ဘူး။ အနွေးထည်အောက်က ပူပူနွေးနွေး ခုန်နေတဲ့ နှလုံးရဲ့ စိတ်လှုပ်ရှားမှု အလျဉ်အောက်မှာ အရာ အားလုံးကို ကျော်လွှားဖို့ အဆင်သင့်။
ပစ်ကွင်းကို ရောက်တော့ လူတစ်ယောက်။ ဒီနေ့ သူကစားချိန်အတွင်း မည်သူမျှ လောင်းခွင့်မရှိတဲ့။ ခုနှစ်ဆိုတဲ့ အကွက် ကိုချည်းလောင်းပြီး ငွေတွေ သဲ့ယူနေလိုက်တာ။ ဒေါက်ခနဲ ဒေါက်ခနဲ မြားစိုက်သွားတိုင်း အားရပါးရကို ဖြစ်လို့။ သူ့ကျတော့ လက်က မှန်းထားတဲ့ အကွက်ကို ရွယ်ထားတဲ့အတိုင်း အပ်ချမတ်ချ။ တစ်ချောင်းဆို ဆိုသလောက် ရွှေချဖို့ ကောင်းတဲ့လက်။
လောင်းမယ်ဆိုတဲ့ အစီအစဉ် မဖြစ်မြောက်တဲ့နောက် သူမပြီးမချင်း ဘေးနားက ရင်သပ်ရှုမော ကြည့်နေခဲ့မိတယ်။ ပိုက်ဆံပုံအတော်လေး မြင့်လာပြီဆိုတော့ သူ့ ရပ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အောင်ပွဲရ စစ်သူကြီးတစ်ယောက်လို မျက်နှာပေးနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ရင်ဆိုင်တယ်။ နောက်မှ ခြေလှမ်းကျဲကြီးတွေနဲ့ ထွက်သွားလိုက်တာ သူ့နောက်ကို မနည်းလိုက်ရတယ်။ ဟောဟဲမြည်ပြီးလိုက်နေတဲ့ ကျနော့ကို တစ်ချက်လှည့်ကြည့်တယ်။ သူ့ပုံစံက ဂျစ်ကန်ကန်လိုပဲ။
ကျနော် ပိုက်ဆံတွေနောက် လိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကျနော် ကျနော် မြားပစ်တတ်ချင်လို့ပါလို့ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်လေး ပြောလိုက်တော့မှ လာလေ မင်းကို ငါလက်ဖက်ရည်တိုက်မယ်တဲ့ ပြီးတော့ ဘုရားစောင်းတန်းမှာ ထိုင်ပြီး အေးအေး ဆေးဆေး စကားပြောကြတာပေါ့တဲ့။
တကယ်က လက်ဖက်ရည်သောက်ချင်လို့မှ မဟုတ်ပဲ။ လက်ထဲရောက်နေတဲ့ ခွက်ကိုအားနာပါးနာနဲ့ တရှိန်ထိုးမော့ပစ်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ကျနော့ အထာကို သိနေပုံပါပဲ။ လာကွာ ဆိုပြီး စောင်းတန်းဖက်ကို ပဲ ဦးတည်လိုက်ကြတယ်။
မင်းက ဘာသိချင်တာလဲ
မြားကို လိုချင်တဲ့နေရာကို ရောက်အောင် ဘယ်လိုပစ်ရသလဲ
လေ့ကျင့်ယူတာပေါ့ကွ
ဘယ်လိုလေ့ကျင့်ယူတာလဲ
နေ့တိုင်းလေ့ကျင့်ယူတာပေါ့
ဘယ်လိုစိတ်မျိုးနဲ့ ဒီလိုဖြစ်အောင်လေ့ကျင့်ယူတာလဲ
အေးကွ ဒါတော့ ပြောရရင် အတော်လေးရှည်မယ်။ မင်းအသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ
ကျနော် ဆယ့်နှစ်နှစ်ပါ။
မင်း လောကကြီးအကြောင်းကို ဘယ်သိနိုင်ဦးမလဲ…
ဗျာ……လောကကြီးနဲ့ မြားပစ်တာနဲ့က ဘယ်လို ပတ်သတ်လို့လဲ
အင်း…တိုက်ရိုက်မပတ်သတ်ပေမယ့် သွယ်ဝိုက်ပြီးတော့ ပတ်သတ်နေကြတယ်။
ဘယ်လိုဘယ်လို ခေါင်းရှုပ်သွားတာနဲ့ ခေါင်းမှာ နားရွက်လုံအောင်ဆောင်းထားတဲ့ ဆောင်းဦးထုပ်ကိုပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ နားရွက်တွေ အေးခနဲကျဉ်သွားမိတယ်။
ငါ သိတတ်စ အရွယ်ကတည်းက ကူညီတတ်ခဲ့တယ်။ သူတစ်ပါး အရှေ့မှာ ဒုက္ခရောက်နေတာမြင်ရင် စိတ်ထဲက နေမရထိုင်မရ ဖြစ်မိတယ်။ အနွေးဓါတ်ရအောင် လက်နှစ်ဖက်ကို တွင်တွင်ပွတ်ရင်းက ဒါပေမယ့်ကွာ လောကကြီးက ငါ့ကို မတရားဘူးကွာ။ ငါပေးဆပ်တဲ့ အရာတွေနဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ အရာတစ်ခုမပေးရင်တောင်မှ ငါ့ကို လက်တုန့်ပြန် ချေပဖို့ ငါနင်ကျင်အောင်လုပ်ဖို့ ဒီလူတွေကို ဖန်ဆင်းပေးခဲ့ဖို့ မကောင်းဘူး။ တကယ်ဆို သူတို့နဲ့ ထိုက်တန်တဲ့ စကားတစ်ခွန်းကို ငါရေရွတ်ချင်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒီစကားကို မရွတ်မိအောင်လည်း ဒီနေ့အထိ ထိန်းနေခဲ့တယ်။ ရွတ်လည်း မရွတ်ထိုက်ဘူးလို့ ငါယူဆတယ်။ ဒီတော့ ငါ့ရဲ့ စိတ်ထွက်ပေါက်အဖြစ် မြားတွေကို ပစ်လွှတ်နေခဲ့တယ်။ ပစ်လွှတ်ရင်းကနေ မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်နိုင်တဲ့ အထိ ငါတတ်မြောက်ကျွမ်းကျင်လာခဲ့တာပေါ့……..
အဲ့ဒီဆောင်းတညနောက်မှာ ကျနော် လောကကြီးထဲကိုရောက်သွားခဲ့တာပါ။
ဦးလေးရေ………..
အခုကျနော် မြားပစ်တတ်နေပြီလေ………………..
တနေ့ကျ မင်းလည်း မြားတွေကို ပဲ့ကိုင်လာနိုင်ပါလိမ့်တဲ့လား ဗျာ …………
.jpg)
