အလြမ္းေျပ

ဒညင္းသီးမ်ား ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ပို႕ေပးေသာ ကိုရုပ္ဆုိးႏွင့္မဥမၼာအား အထူးေက်းဇူးတင္ရွိပါေၾကာင္းခင္ဗ်ာ..

ဘာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားထြက္ခဲ့တာတဲ့လဲ

မႏွစ္က ေဆာ္လမြန္းငါးတုိ႕အျပန္ ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးကုိ အမွတ္တရ ေရးမိတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေန႕ဆိုရင္ အမိေျမနဲ႕ ခြဲခဲ့ရတာ ႏွစ္ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ပါျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ 28-07-2007 ရက္ေန႕ ည8နာရီေက်ာ္မွာ ေဟာဒီေျမကို ေျခစခ်ခဲ့တာ။

လက္ရွိက်ေနာ္ ျပန္လည္ေတြးေတာရင္း အထက္ပါ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေတြးေနမိတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ဆီကို ခဏတျဖဳတ္ စာဖတ္ရံု ဖတ္တဲ့သူေတြ၊ပံုမွန္ဖတ္တဲ့သူေတြ၊ ေကာ့မန္႕ေပးတတ္တဲ့သူေတြ၊ မ်က္စိလည္လမ္းမွား ေရာက္လာသူေတြ အားလံုး အားလံုးစီကေန ဒီေမးခြန္းေလးရဲ့ အေျဖကို လိုခ်င္မိတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ စကားဝိုင္းေလးတစ္ခု ဖန္တီးေပးၾကပါခင္ဗ်ာ…………

က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္ထြက္လာခဲ့သလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္အရင္ေျဖပါမယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို တက္လာျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ကိုမသြားခင္ အိမ္မွာ ႏွုတ္ကတိတစ္ခုေပးခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လိုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္နဲ႕မွ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို မသြားပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိ။ ရန္ကုန္ကို လႊတ္ဖို႕ေတာင္ မနည္းေလ။ ဟိုးအေ၀းးးးးးၾကီးဆို က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစုေသးေသးေလးမွာ ခြဲခြာျခင္းဆိုတာ အၾကီးမားဆံုး အခက္အခဲ။ ေရၾကည့္လို႕မွ လက္တစ္ဖ၀ါးတစ္၀က္ခြဲရွိတာ။

က်ေနာ္ရန္ကုန္ေရာက္စက Poly ဆိုတာေတြ ေခတ္စားစျပဳျပီ။ က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆို Polyနဲ႕ ဒီကိုထြက္သြားတာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ထဲက ေပါ့။ သင္တန္းထဲက အစ္မၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္လည္း ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္တာ မေစာင့္ႏိုင္တာနဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ ထြက္သြားၾကေလရဲ့။ ကတိတစ္ခုကို တည္မွ ၾကိဳက္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကတိအတိုင္း ေယာင္လို႕ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားမိေအာင္ မ်က္စိေတြပိတ္ပစ္ခဲ့တယ္။ ေခါင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါယမ္းမိမွန္းမသိေအာင္ ယမ္းရင္း overflow ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။

သင္တန္းေတြတက္ရင္း တကၠသီလာကိုလည္း တစ္ဖက္တက္ျဖစ္တယ္။ Third year ေလာက္မွာ NUS ဆိုတာ သိရျပန္တယ္။ ေက်ာင္းမွာ Presentation လာလုပ္တာမုိ႕ သူရို႕ေက်ာင္းေတြကို အားက်မက္ေမာခဲ့ရတယ္။ ဟာ libraryၾကီး၊ ဟင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္အေဆာင္၊ အလို..သီေရတာၾကီးေတြ၊ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ခန္းေတြ ဒါေပမယ့္ ငါနဲ႕မွ မသက္ဆိုင္ပဲလို႕ ေခါင္းငံု႕ပစ္လုိက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အတန္းေဖာ္ေတြ NUS ၀င္ခြင့္ေျဖၾကတယ္လည္း ၾကားမိတယ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ေတာ့ အဂၤလန္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး Presentation ကို သင္တန္းဖက္က တစ္ခါလာျပန္ပါေလေရာ။ သိပံၸေမာင္၀ရဲ့ ေအာက္စဖို႕ အေၾကာင္းကို သတိရမိျပန္တယ္။ စာထဲမွာပဲေကာင္းပါတယ္ေလ။ ငါ့အတြက္ လက္ေတြ႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ စိတ္ျပန္သြင္းမိတယ္။

ေက်ာင္းျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက တက္ၾကြစြာ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ ေက်ာင္းေလွ်ာက္ဆိုေတာ့ ေလွ်ာက္တာေပါ့လို႕ ေျပာျပီး လံုး၀မေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူး။ သူငယ္ခ်င္းက ေက်ာင္းပါသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း စာမေတာ္တာမုိ႕ ဆက္တက္ဖို႕လည္း ေရြးခ်ယ္ၾကမွာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့လည္း မေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ဒါနဲ႕လုပ္ငန္းခြင္၀င္ျဖစ္တယ္။ သူငယ္ခ်င္း ဆယ္ေယာက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္း ထြက္သြားလိုက္ၾကတာ။ ေနာက္ဆံုးကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေတာ့တယ္။ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ေမးရင္ Experience စုေနတယ္လို႕ ေျဖမိတယ္။ ဒီအေျဖ မခိုင္လံုဘူးဆိုတာသိေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ မသိခ်င္ေယာင္ပဲေဆာင္ေနၾကတာ။

ဒီလိုနဲ႕ ခ်က္ေကာင္းမိတဲ့ ေန႕ကိုေတာ့ ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းအေဖကလည္း အေမ့ဆရာရင္း။ သူတုိ႕မိသားစုေတြ အလည္အပတ္သြားခဲ့တဲ့ DVD ေလးျပရင္း တိုက္တြန္းေနခဲ့တာ။ ဒီမွာ ဘာလုပ္မလဲတဲ့။ က်ေနာ့လခက ႏွစ္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရေနခဲ့တာ။ အိမ္ကို လံုေလာက္တဲ့ ေထာက္ပံ့မွုမေပးႏိုင္ပါဘူး။ လူတန္းေစ့တယ္ဆုိရံု ေနႏိုင္တဲ့ ၀န္ထမ္းမိသားစုထက္ တစြန္းတေစ့မွ မပိုခဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေဖက သူအလုပ္က ထြက္ခ်င္တယ္ဆိုလာတယ္။ စက္ရံုမွာ ျဖစ္တဲ့ ျပႆနာတစ္ခုက သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ရိုက္ခတ္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မလံုျခံဳမွုေတြၾကားမွာ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖို႕ သူမႏွစ္ျမိဳ႕ေတာ့ဘူးဆုိပါေတာ့။

အဲဒီေတာ့ အိမ္ရဲ့ အဓိက စား၀တ္ေနေရးကို ေထာက္ပံ့ေပးမယ့္အေရးက က်ေနာ့အေရးျဖစ္လာခဲ့ပါျပီ။ ေဖနဲ႕ စတင္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနရင္ေတာ့ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းျဖစ္ပါမယ္လုိ႕။ အခုအခ်ိန္အထိ အိမ္ပိုင္တစ္ခုေတာင္ မရွိခဲ့ေသး။ သူအလုပ္က ထြက္ျပီဆို ဘယ္မွာေနထိုင္မလဲ ဘယ္လိုေနစားၾကမလဲ။ အဲဒီမွာပဲ အျပင္ထြက္ဖုိ႕ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို စတင္လိုက္ပါတယ္။ ေဖနားျပီဆုိ သားအလွည့္ေလ။ ဆိုေတာ့ ဆိုေတာ့…

ခ်က္ခ်င္းရတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခု မုိ႕ အလုပ္ကိုထြက္စာတင္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီခရီးကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။
အခုမိုင္တုိင္ ႏွစ္ႏွစ္စာ က်ေနာ္ေလွ်ာက္ခဲ့ျပီးျပီ။

က်ေနာ့ရဲ့ မိတ္ေဆြေတြေကာ ဘာအတြက္ ဒီခရီးကို ေလွ်ာက္ခဲ့တာလဲ က်ေနာ့ကို ေ၀မွ် ေဆြးေႏြးေပးၾကပါလား ခင္ဗ်ာ………….

ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ့ ေ၀မွ်ေဆြးေႏြးခ်က္ေလးေတြပါ

khin oo may said...
နားေထာင္သြားတယ္။
July 28, 2009 1:07 AM

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...
ေဆြးေႏြးရမယ္ဆိုရင္ေတာ့အရွည္ၾကီးပဲကိုရြာသားေရ........သူမ်ားလိုေဆြမ်ိဳးသဟာဆိုတာလဲမရွိ။ အဆက္အသြယ္ဆိုတာလဲရွားပါးတဲ့ အေနအထား။မိန္းကေလးေတြလာၾကတာ ရွားပါးတဲ့အခ်ိန္။ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ မိဘမိသားစုနဲ႔ ခဲြခြာျခင္း။အိုးးးးးးးးးးးေျပာရမယ္ဆိုရင္တကယ့္ကို အရွည္ၾကီး။တစ္ေထာင့္တစ္ညလို႔ေတာင္တင္စားႏိုင္ရဲ႕။ အဲဒိေတာ့ ဒီကြန္႔မန္႔ေလးမွာေတာ့ေဆြးေႏြးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားမို႔ ပုိ႔စ္အကြယ္ကပဲ သူမ်ားေတြေဆြးေႏြးတာထိုင္ၾကည့္ပါရေစေတာ့။ အေရးအသားေလးတအားညက္တယ္။ စာေရးသားတာေတာ္တယ္။ ဂြတ္ဒ္အေနာ့္ဆီလာမလည္ေပမယ့္ အေနာ္ကေတာ့လာလည္ျပီး ေျခရာေတြခ်န္ခဲ့ပါတယ္ေနာ္ :D)
July 28, 2009 1:25 AM

Moe Cho Thinn said...
သိပ္ေကာင္းတဲ႔ ပို႔စ္ပဲ။ မျမင္ရတဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြကို ကန္႔လန္႔ကာ ဟ ျပလိုက္သလိုပဲ။1996 တို႔ အိမ္ေထာင္က်လို႔ ပထမဆုံး စင္ကာပူထြက္လာေတာ႔ သင္႔ဘ၀ မဂၢဇင္းမွာ အလုပ္လုပ္ေနရာက ထြက္ခဲ႔ရတာ။ အဲဒီမွာ ဆရာ ေမာင္သစ္ဆင္းက တို႔ကို မွာလိုက္တယ္။ အခု လူငယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္ေနၾကတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုတဲ႔ Why? ေမးခြန္းတခုပဲ ေမးရင္ ေခတ္ကို ေကာင္းေကာင္းပုံေဖာ္ႏိုင္ပါလိမ္႔မယ္ တဲ႔။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ႔ အဲဒီ Why? က ဦးေႏွာက္ယိုစီးမွဳေတြ၊ လူေနမွဳဘ၀ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ အားလုံးကို ေဖာ္ျပေနလို႔ပါပဲ။
July 28, 2009 1:26 AM

ၾကည္ျဖဴပိုင္ said...
အေနာ္ဒီေရာက္လာတာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္မို႔ သူ႕ကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူမ်ားဆိုတဲ့ပို႔စ္မွာ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေဖာ္ျပဖူးတယ္။အဲဒါကိုပဲ ေသးေသးေလးေဆြးေႏြးျခင္းလို႔မွတ္ယူလို္က္ပါ ေနာ္ :D
July 28, 2009 1:27 AM

khin oo may said...
http://khinoomay77.blogspot.com/2009/07/hello-singapore.htmlTuesday, July 28, 2009hello ……Singaporeကိုယ္နဲ႕မဆုိင္သလိုဘဲ။ ဒါေပမဲ႕လည္းဆုိင္ပါတယ္။ သာမာန္ဝန္ထမ္း မ်ိဳးရုိးက လာတဲ႕ကုိယ္ဟာ နုိင္ငံၿခားဆုိတာ ကုိယ္နဲ႕ မဆုိင္သလိုဘဲ ၿဖစ္ခဲ႕မိတယ္။ ေက်ာင္းတက္တယ္ ရုိးရုိးဘဲ။ ေက်ာငး္ၿပီးတယ။္ ရုိးပါေသးတယ္။ အလုပ္ဝင္တယ္။ ဒါလည္း ရုိးေသးတယ။္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ႕ အဲဒီေခာတ္က ေခတ္စားတဲ႕သေဘာၤာသားနဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ပါတယ။္ သတငး္စာမွာ လက္ထပ္ၿပီးစီးၿခင္း ဆုိတဲ႕ ေၾကာ္ၿငာ တစ္ခုရယ္။ ၿမန္မာ က်ပ္ေငြ ၇၀၀တန္ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ရယ္နဲ႕ဘဲ နစ္ဦးသေဘာတူ ယူခဲ႕တဲ႕ သူ က သေဘာၤသားဆုိေတာ႕ကာ တစ္နစ္မွာ တစ္လ ဘဲ.နားၿဖစ္ပါတယ။္ ဒီလို နဲ႕ နစ္ေပါင္း နဲနဲၿကာလာ။ သူ လဲ သေဘာ္ေပၚကေန ရွဳိးေၿပာငး္ ကုိယ္႕ကုိ ေခၚခ်င္တဲ႕ အရိပ္အေယာင္္ရွိေပမဲ႕လဲ ကိုယ္က ကုိယ္႕ရဲဲ႕ အလုပ္သံေယာဇဥ္ရယ္။ ေလၿဖတ္ေနတဲ႕ အေဖရဲ႕သမီး ..ကုိ မသြားေစခ်င္ဘဲ သူ႕အနားမွာရွိေစခ်င္တဲ႕ ဆနၵကို နားလည္လုိ႕ကုိယ္နဲ႕ မဆုိင္သလုိဘဲေနခဲ႕တယ။္ ဒါေပမဲ႕ဘြဲ႕လြန္ဆက္မတက္ခဲ႕မိဘူး. ဘြဲ႕လြန္တက္ရင္ ေနာက္ထပ္ နစ္ အနည္းငယ္ကုိ ထပ္ ေပးဆပ္ဘုိ႕ အ တြက္ အာမမခံနို္င္ဘူး ၿဖစ္ေနတယ။္ ဒါဟာ မွန္ေပမဲ႕လည္းမွားသြားတဲ႕ ဆံုးၿဖတ္ခ်က္ဘဲလား. ေဝမခဲြနုိင္ခဲ႕ဘူး။ လုပ္စရာရွိတာေတ ြကုိ ငယ္စဥ္မွာ အၿပတ္ၿဖတ္နုိင္ရမယ္ဆုိတာ ကို မၿဖတ္နုိင္ခဲ႕ဘူး။ေနာင္ ကုိယ္ ေတာနယ္ပိုင္းမွာမွ ေတာ္ေတာ္ေလးေခ်ာင္က်တဲ႕ေနရာကုိေၿပာငး္ရၿပီဆုိေတာ႕မွ အလုပ္သံေယာဇဥ္က ၿပတ္သြားခဲ႕ေတာ႕တယ။္ ကုိယ္မၿပတ္ေပမဲ႕လဲ သူက ၿဖတ္ သြားေပးခဲ႕ၿပိီေလ။ အေဖအေမ လည္း မရွိေတာ႕တဲ႕ အခ်ိ္န္မွာ ကုိယ္႕အတြက္ေတာ႕ ေရြးခ်ယ္စရာမက်န္ေအာင္ၿဖစ္ခဲ႕ၿပီ။ referencehttp://ywartharlay-ytu.blogspot.com/2009/07/blog-post_28.htmlPosted by khin oo may at 1:33 AM 0 comments Labels: kom
July 28, 2009 1:44 AM

khin oo may said...
future အနစ္နစ္ဆယ္တံုးက ေရးဘုိ႕စဥ္းစားလို႕မရတာဒါနဲ႕ေခ်လုိ္က္ပါ။
July 28, 2009 1:44 AM

khin oo may said...
အခုမွ ဘဲ အလံုးၿကီးက်သြားေတာ႕တယ။္ ဟင္း.
July 28, 2009 1:45 AM

ZT said...
အစကေတာ့ အေဖနဲ႕ အေမက ႏိုင္ငံျခား ထြက္ဖို႕ တိုက္တြန္းတယ္။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ သိပ္စိတ္မပါ ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သင္တန္းေတြ တက္ရင္း သူမ်ားေတြ ဆီက ေရာဂါ ကူးလာတယ္။ ေက်ာင္းဆက္တက္ရင္ 4th year ေလာက္ ေရာက္မွ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္း ၃ ႏွစ္ေလာက္ ထပ္ပိတ္ရင္ ဒုကၡဆိုျပီး ေတြးမိတာလည္း ပါပါတယ္။ ဒီပို႕စ္ဖတ္ရင္း Brain Drain က Brain in the Drain ထက္စာရင္ ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုေတာ့ အမွတ္မထင္ သတိရသြားတယ္။
July 28, 2009 1:59 AM

မီယာ said...
ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္လြန္းလုိ႔ ၃ႏွစ္အိမ္မွာ ထုိင္ၿပီး ေက်ာင္းအဖြင့္ကုိေစာင့္တယ္။ ၄လတက္ၿပီး ျပန္ပိတ္သြားေတာ့ ဆရာ၀န္ အိပ္မက္ကုိ စြန္႔လႊတ္လုိက္တယ္။ ေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ ႏုိင္ငံျခား ထြက္လာတယ္ ေဆးပညာေတာ့ မသင္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး စိတ္ေလတာ အခုထိပဲ။
July 28, 2009 3:11 AM

ဖိုးသၾကၤန္ said...
Post တစ္ခုၿဖစ္သြားၿပီ။ဒီည မအိပ္တာ အကို႕ေၾကာင္႕။မနက္လာဖတ္ပါ။
July 28, 2009 3:21 AM

MieMie said...
ဘာေၾကာင္႔ ႏိုင္ငံၿခား ထြက္ခဲ႔ရတာလဲ ဆိုတာကိုေၿဖရရင္ ကိုယ္႔မိဘေတြအတြက္စဥ္းစားမိလို႔ေပါ႔....ဒါေပမယ္႔ ႏိုင္ငံၿခားထြက္လာခဲ႔တာ မိမိအတြက္ ကံေကာင္းၿခင္းလား ကံဆိုးၿခင္းလား ဆိုတာကိုေတာ႔အေၿဖရွာတုန္းပါ....ရြာသားေလးေရာ ကံေကာင္း ကံဆိုးဘယ္လိုယူဆပါသလဲ....mie nge
July 28, 2009 4:15 AM

ကိုလူေထြး said...
ကိုရြာသား ဒီထက္မက ဆထက္တပိုး ေအာင္ျမင္ပါေစ လို႕ ေရျခားေျမျခား ႏိုင္ဂ်ံဂါးကေန ဆုေတာင္းေပးပါတယ္...းဝ)
July 28, 2009 4:15 AM

လူရိုင္းေလး said...
ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မရႏိုင္တဲ့ ပညာေရးကို မက္ေမာမိလို႔ ထြက္လာခံတာပါ ကိုရြာသားေရ ဒါေပမယ့္လက္ေတြ႔မွာကေတာ့ ရုန္းကန္ျခင္းေတြနဲ႔ပဲ ျပည့္နပ္ေနတာေပါ့
July 28, 2009 6:59 AM

အၿပံဳးပန္း said...
ေရးခ်င္တယ္ရြာသားေလးေရ။ေရးျဖစ္အံုးမယ္။သက္ပ်င္းခ်ရင္းဖတ္သြားမိတယ္။မခင္ဦးေမပိုုစ့္ေရာဖတ္ၿပီးၿပီ။
July 28, 2009 7:24 AM

ေရႊျပည္သူ said...
စိတ္ဝင္တစား ဖတ္မိပါတယ္။ ဆယ္တန္းကို ကိုယ့္ထက္အရင္ေအာင္တဲ့ လူေတြထက္ ကိုယ္တို႔ Batch ေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားကို ထြက္တဲ့လူေတြ ပိုပိုမ်ားလာတာကို သတိစထားမိတဲ့ အခ်ိန္ေတြ... အခုဆို သိသမွ်ရြယ္တူေတြ အားလံုးနီးပါး အျပင္မွာခ်ည္းပါပဲေလ။ “ေဖနားၿပီဆို သားအလွည့္ေလ” ဆိုတာကိုလည္း သေဘာက်မိပါတယ္။ အားက်မိပါတယ္။ အဲဒီစကားရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အဓိပၸါယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ျမင္လိုက္လို႔ပါ။
July 28, 2009 9:41 AM

Vigor said...
Yeah..exactly, like what ZT said, Brain Drain is absolutely better than Brain in the Drain. Cheers..
July 28, 2009 9:53 AM

Rita said...
...
July 28, 2009 10:13 AM

Talkii said...
မႏွစ္ကထက္ စာေရးတာေတြ အမ်ားျကီးေကာင္းလာတယ္ဆိုတာရယ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ခတ္တဲ့ က်ိမ္စာဆိုတာရယ္ ၂ခုေတြ႕သြားတယ္။ က်န္တာေတာ့ ေျပာခ်င္ေသးဘူး။Brain ကို drain ထဲက ထုတ္လိုက္မယ့္အစား drain ကိုပဲ သန့္ရွင္းေအာင္ လုပ္နိုင္ရင္ ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္။
July 28, 2009 10:15 AM

Bagothu said...
ရြာသားေလးေရ႕ အားတင္းထား။ တေန႕မွာေတာ့ တုိ႕ေရႊျပည္ျကီးကုိ ျပန္ႏိုင္ရမယ္။
July 28, 2009 10:41 AM

sait phay yar said...
ရြာသားေရ... လို႕ဘဲေခၚလိုက္ေတာ့မယ္...
July 28, 2009 10:52 AM

Mogok Thar said...
အစ္ကို ဆက္ေရးမဲ့ စေနသား မွာ အဲဒီ အေၾကာင္းေလး ပါတယ္ ညီ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနေတြကေတာ့ လာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ခ်င္း တူပါတယ္ ညိေလးရာ။ညိေလး ရည္မွန္းရာ ပန္းတိုင္တစ္ခုဆီ အျမန္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္ပါေစ။ေမတၱာျဖင့္
July 28, 2009 11:11 AM

ေမဇင္ said...
တူတူပါပဲ.... မိသားစု အတြက္ေပါ့...။ ေရြးခ်ယ္စရာ... ဒီတစ္လမ္းထဲရွိတယ္... ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ.. အိမ္ကိုျပန္ပို႕ဖုိ႕ မဆိုထားနဲ႕ ...။ ကိုယ့္ဘာသာေတာင္ မေလာက္ငွဘူး.... ပညာေတြ သင္ေပးခဲ့တာေတြကို အားနာလာျပီ.... ၊ ဒီၾကားထဲ မိသားစု က်မ္းမာေရး ကထ ေဖာက္လာတယ္...။ လက္ထဲေငြ နဲနဲ ရွိတာက အဲ့ဒီ က်မ္းမာေရးက ေဖာက္လာေတာ့ ေၾကြးပါ ပါလာတယ္.... ကဲ.... ဒီကိုမလာလုိ႕ ဘယ္ကုိ သြားမလဲ... ?
July 28, 2009 11:44 AM

ပန္းခရမ္းျပာ said...
No select No Copy လုပ္ထားတယ္လား။ ေလးေထာင့္တံုးေတြပဲ ျမင္ရတယ္။ Copy paste လုပ္ၿပီး ရံုးမွာ ဖတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး။ မန္႔လို႔ မရေတာ့ဘူး။ ေကာင္းခန္း ေရာက္မွေနာ္။
July 28, 2009 1:13 PM

WWKM said...
အခုမွဖတ္ျဖစ္တယ္. ေနာက္က်ေနျပီ. အိမ္လည္မထြက္ျဖစ္တာေလ..အလွဴလိုက္ခံေနတယ္ ထင္မွာစိုးလို႔.. ဘယ္မွ မလည္. ဟတ္ဟတ္. း))အစ္မလည္း အလံုးၾကီးက်ခါနီးေနျပီ. း)ကိုယ္စခဲ႔တဲ႔ဇာတ္ နိုင္ေအာင္ဆက္ကေနတာ. :D စိတ္ၾကည္နူးေပမယ္႔ တခါတေလစိတ္ပင္ပန္းတယ္. း)အစ္မကေတာ႔ နိုင္ငံျခားကို ဦးဥာဏ္ေခၚလို႔လိုက္လာတာပါ..ေရးစရာမရိွဘူးထင္ပါရဲ႕.. း)ဒီည တစ္ခုခုေရးမယ္ေလ... မုဒ္သြင္းလိုက္ဦးမယ္. :Pေရးထားတာ ၃၊၄ ခု စိတ္မပါေနလို႔ မတင္ျဖစ္ေတာ႔တာ. အသစ္တစ္ခုထပ္ေရးဦးမယ္.စိတ္ကူးေပါက္ရာေပါ႔. သူမ်ားေတြလို စာေရးမေကာင္းေလေတာ႔စာေရးဘို႔ေတာ္ေတာ္ေလးစဥ္းစားေနရပါတယ္. :D
July 28, 2009 2:11 PM

့့့့hnin said...
ကိုရြာသားေရ.....ဒီစားသားေလးကိုဖတ္လိုက္ရေတာ႔သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္နာနာခ်တစ္ခုမွ်သာပဲ ေျပာခဲ႔ပါရေစ...ဘ၀မွာ အေၾကြးေတြထပ္ေနလို႔ဆပ္ဖို႔အေရးက ရိွေသးျပန္ေတာ႔မျဖစ္မေနထြက္လာခဲ႔ရေလ.....။
July 28, 2009 2:57 PM

avocado said...
ဒီကိုလာဖို့ငယ္ငယ္ကတည္းကအေတြးစိတ္ကူးမရွိခဲ့ဘူး ၁၀တန္းေအာင္ သင္တန္းတက္ တကၠသိုလ္တက္ ၿပီးေတာ့အလုပ္လုပ္ သြားေစခ်င္တာအေမပါ အေမကသြားေစခ်င္တာပါ အဲဒါကိုေတာင္ဟိုအေၾကာင္းၿပ ဒီအေၾကာင္းၿပနဲ့ေရွာင္ေနတာ ေနာက္ဆံုးအေမေတာ္ေတာ္စိတ္တိုမွ ဒီကိုေရာက္လာတာပါ ဒီမွာကအေဖကပထမတစ္ပတ္ကူညီေပးပါတယ္ က်န္တာေတာ့ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္ေပါ့ေလ ဘာပဲေၿပာေၿပာဒီေရာက္တာ ၂ႏွစ္ၿပည့္ေတာ့မယ္ ေပ်ာ္တယ္လည္းမဟုတ္ မေပ်ာ္ဘူးလည္းမဟုတ္ ဘယ္လိုၾကီးမွန္းမသိပါဘူး
July 28, 2009 4:55 PM

သစ္သစ္ said...
တကယ္ေျပာရရင္ေတာ့ ဓါတ္ပံုဆိုျပီးေျပးလာတာပါ။ ေနာက္ပို႕စ္ဖတ္ျပီးကိုယ့္မွာစဥ္းစားစရာေတြျဖစ္သြားတယ္ ။ သစ္သစ္လာတာကေတာ့ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ နင္လာလို႔မရပါဘူးဆိုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ကိုနင္ေနသလို ငါလည္းလာျပီးလုပ္ကိုင္ေနႏိုင္တယ္ဆိုတာ ျပခ်င္တာရယ္ ျမန္မာျပည္က ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့သူေတြကို ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ့တာရယ္ပါပဲ ကိုယ့္ရဲ႔မာနက မိဘနဲ႔ခြဲရျခင္းကို စေတးလိုက္ရတယ္။ ေက်နပ္ပါတယ္ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ ထိေရာက္သြားခဲ့လို႔ပါပဲ ။ ေျပာခြင့္ေပးလို႔ ေက်းဇူးပါ ကိုလူၾကမ္းေရ..း) ။
July 28, 2009 9:36 PM

Nay Linn said...
HiI came Singapore to support my family and to give them better life in Myanmar.
July 28, 2009 10:45 PM

ကလူသစ္ said...
ဘာေၾကာင္႔လဲ ႏွစ္ခါျပန္စဥ္းစားစရာမလုိဘူး။ စား၀တ္ေနေရးေၾကာင္႔ပါပဲ။
July 29, 2009 12:15 AM

နန္းညီ said...
ညီညီကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသြားရတာေပ်ာ္လို႔.. လူမ်ိဳးမတူ ဘာသာစကားမတူ အေလ့အထေတြမတူတဲ့ေနရာေတြ သြားရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္.. အဲလို ႏွစ္ခ်ီၿပီး မေနဖူးေတာ့ ဒုကၡေတြေတာ့ သိပ္မသိပါဘူး.. အဟိ.. (ဓာတ္ပံုေလးႀကိဳက္တယ္..)
July 29, 2009 4:16 PM

ေငြဇင္ေယာ္ said...
ပိုက္ဆံ ပိုရႏိုင္မယ္လို႕ေမွ်ာ္လင့္တာက 50%။ ကုိယ့္အေနနဲ႕ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေပမယ့္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈလဲ မရွိတဲ့ အေျခအေနၾကီးထဲ မွာ မေနခ်င္တာက 50%။ အခုေပ်ာ္ေနလားဆိုေတာ့ မေပ်ာ္ဘူး။ ျပန္မလားဆိုေတာ့လဲ အျပီးမျပန္ခ်င္ဘူး။ အလည္ေတာ့ ခဏခဏျပန္ခ်င္တယ္။ ရြာကို မလြမ္းတဲ့ရက္ တစ္ရက္မွမရွိဘူး။ မနက္ရုံးသြားဖို႕ အမ္အာတီကိုေလွ်ာက္ရင္းနဲ႕ေတာင္ ရန္ကုန္မွာ ဘတ္စ္စကားေစာင့္ရင္းရတတ္တဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးဟင္းရည္နံ႕ေလးကို လြမ္းတယ္။
July 29, 2009 4:37 PM

မိုးခါး said...
သူလိုကိုယ္လိုပဲ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ တကၠသိုလ္တက္ ျပီးေတာ့လည္း ဘာမွလုပ္စရာမရွိဟိုေယာင္ ဒီေယာင္ ေယာင္ရင္း ေယာင္ရင္း အေျခအေနေပးလို႕ ေရာက္လာတာပါ .. ဒုကၡဆိုတာ သိပ္ၾကီးၾကီးမားမား မေတြ႕ဘူးသည့္တုိင္ေအာင္ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူး .. ျငီးေငြ႕တယ္ .. တကယ္တမ္း ျပန္မလားဆိုေတာ့လည္း မျပန္ႏုိင္ေသးပါဘူး .. ကိုယ့္မွာ လုပ္ဖို႕ အခြင့္ အေရး အေျခအေန ေပးတုန္း လုပ္ႏုိင္တာေတြ လုပ္ရဦးမယ္ေလ .. ကိုယ့္၀င္ေငြနဲ႕ မိဘကို ေထာက္ပံ့ႏိုင္ေတာ့ ဒီလိုပဲ မခ်စ္ေပမယ့္ ေအာင့္နမ္းေနရတာပါပဲ .. :D
July 30, 2009 11:51 AM

သီဟသစ္ said... ဘ၀အတြက္အခ်စ္အတြက္ကုိယ့္အတၱေတြ အတြက္လာခဲ့တယ္။ေပ်ာ္သေရြ႔ေနမယ္ စိတ္ကူးတယ္ဗ်ာ..
July 30, 2009 9:16 PM

sonata-cantata said...

ရြာသားေလးေရ ေရးလိုက္ၿပီ ဒီမွာ

ေပရွည္လို႔ မွားပါတယ္ေတာ့ မေအာ္ေၾကး

August 1, 2009 10:39 PM

အဖူးေၾကြ

ေက်ာင္းေတြ စတက္ရတဲ့ မိုးစိုစိုရာသီတစ္ခုမွာေပါ့။ က်ေနာ့အထင္ က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ျဖစ္မယ္။ မိုးေတြကလည္း ရြာ... ဇြန္ဇူလိုင္မွာ ရြာတဲ့မိုးစက္ေတြနဲ႕ အဖူးေလးတစ္ခု ေၾကြခဲ့ရတယ္။ အခုဆို ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခါေက်ာ္ေပမယ့္ အဖူးေလးေတြ ေၾကြေနတုန္းတဲ့ေလ…………………

အဲ့ဒီေန႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ အသည္းထဲမွာ အမာရြတ္ စြဲထင္ေနခဲ့တာ။ ေန႕လည္ သံုးနာရီတိတိမွာ တစ္ေက်ာင္းလံုး အလံတိုင္ေရွ႕ ကြင္းျပင္မွာ မနက္ခင္းအေလးျပဳသလို တန္းစီခဲ့ၾကရတယ္။ အားလံုး တိုးတိတ္ျငိမ္သက္လုိ႕။ အတန္းအလိုက္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ တန္းစီလို႕ ေက်ာင္း၀င္း ျပင္ပ ေျမနီနီလမ္းဆီကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကရတယ္။ အားလံုးထက္ စိတ္ေစာေနတဲ့ က်ေနာ္က ေျခလွမ္းေတြ သြက္သြက္ေနမိလို႕ မနည္းျပန္ဆြဲထားရတာေပါ့။ ေမနဲ႕ အန္တီစုစုခင္တုိ႕ ဘယ္လိုေနမလဲ သိခ်င္ေနတာပါ။

၄၀၀စေကး ကေန ၄၅၀စေကး ကုန္းကိုေက်ာ္ျပီးရင္ ဆင္တူအိမ္ရာေလးေတြရွိတဲ့ ေဆးေရာင္ျပာျပာ အိမ္ေလးေတြကို ျမင္ရျပီ။ သံုးေလးအိမ္ေက်ာ္ရင္ အန္တီစုတို႕ အိမ္ေရာက္ျပီ။ အိမ္ျပင္မွာ ကုလားဖ်င္းတစ္ခုနဲ႕ လူေတြအားလံုး ရံုးစုရံုးစုေပါ့။ ဌာနေပါင္းစံုကလူေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကလူေတြ အိမ္အျပင္ဘက္မွာ အားလံုးစုၾကတယ္။ ေၾကကြဲမွဳေတြကို ဖံုးဖိလို႕မႏိုင္ဘူး အံၾကိတ္သူၾကိတ္တယ္၊ ေတာက္ေခါက္သူ ေခါက္တယ္။ ေ၀ေနတဲ့ ယပ္ေတာင္ေပၚကိုၾကည့္ေတာ့

လဲ့ႏွင္းေဆြ
အသက္ ၈ႏွစ္တဲ့။

သုႆန္ကို ေျခက်င္ အေသာ့ႏွင္ၾကတယ္။ အေခါင္းဖြင့္မယ္တဲ့။ မေၾကာက္တဲ့သူေတြ အေရွ႕တုိး တိုးျပီးၾကည့္ၾကတာေပါ့။

“ၾကည့္ပါဦး အိပ္ေနတဲ့အတိုင္းေလး... ဘိုမရုပ္ကေလး ၾကေနတာပဲ”

“သမီးအငယ္ဆံုးေလ... တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးတဲ့”

“မေအက ဆရာ၀န္..... သမီးက အခုေတာ့ ေရတိမ္နစ္ရသတဲ့ေလ”

ေမ့ကိုရွာေပမယ့္ လံုး၀မေတြ႕ရဘူး။ ေမက အန္တီစုအနားမွာ ရွိေနမွာ။ အန္တီစုကို ျမင္ခ်င္လိုက္တာ။ အန္တီစုကုိ သနားေနမိတယ္။

စက္ရံုမိသားစု ကေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲ့ဒီေရာဂါ စျဖစ္တာပါ။ ဆရာတို႕သမီးအငယ္ သံုးႏွစ္သမီး ေႏြးေႏြးေလးလည္း အဲ့ေရာဂါျဖစ္တယ္။ ေမ့ဆီကို အေျပးတစ္ပိုင္း ေရာက္လာေတာ့ အန္တီစုဆီပဲ ပို႕ေပးလုိက္ရတာေလ။ ေႏြးေႏြးေလးခမ်ာလည္း ေသြးေတြဆုတ္ကုန္တာမုိ႕ ေျခေထာက္က ေသြးေၾကာေတြ ေဖာက္ျပီး ေဆးကုခဲ့ရတာ။ သူ႕ခမ်ာ အဲ့ဒီဒဏ္ေတြေၾကာင့္ အခုထိ ေျခႏွစ္ဖက္ ခြင္ေနရွာတုန္းေပါ့။

ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျဖစ္မ်ားတာမုိ႕ အန္တီစုခမ်ာ ေဆးရုံမွာပဲ အေနမ်ားေနခဲ့တယ္။ အိမ္မွာေတာ့ မိန္းမေဖာ္တစ္ေယာက္နဲ႕ ကေလး ေလးေယာက္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ထားခဲ့မိတာပါ။ ေယာက်ၤားေလးသံုးေယာက္နဲ႕ မိန္းကေလးက တစ္ေယာက္တည္း ျပီးေတာ့ အငယ္ဆံုး။ အေထြးဆံုး သမီးေလးမုိ႕ သူ႕အေဖက အခ်စ္ဆံုးေလ။ အေဖလုပ္သူက ႏိုင္ငံျခားကိုသြားေနတာမို႕ မိသားစုမွာ အန္တီစု တာ၀န္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးရာသီခ်ိန္မို႕ ကေလးေတြ မဖိတ္မစင္ရေအာင္ စက္ရုံတစ္ခုလံုးမွာ အန္တီစု တာ၀န္ယူခဲ့တယ္။ ဘယ္ကေလးမွ အေသအေပ်ာက္မရွိခဲ့ဘူး။ အခ်ိန္မွီသာ ေဆးရံုေရာက္ခဲ့ က်န္တာ အားလံုးအိုေကျပီေလ။

ဒါေပမယ့္ အိမ္မွာ က်န္ေနတဲ့ သမီးငယ္ကို ေမ့သြားခဲ့တယ္။ အားလံုးကို ကာကြယ္ရင္း ေရႊသမင္ မင္းၾကီးတာက ထြက္သတဲ့ေလ။ အန္ေနတာလည္း မသိဘူး ဖ်ားေနတာလည္း မသိခဲ့ဘူး။ တကယ့္အခ်ိန္က်မွ အန္တီစုလက္ထဲကို သမီးေရာက္လာတာ။ အမ်ားကို ကာကြယ္ရင္း ကိုယ့္ရင္ေသြးအျဖစ္က မခ်ိတင္ကဲစရာ။ မျဖစ္ထုိက္ဘူး မျဖစ္သင့္ဘူးဆိုတာ သူရူးတစ္ေယာက္လို ေရရြတ္ရင္းပါ။

ဘယ္လိုပဲ ၾကိဳးစားေပမယ့္ သမီးကို စြန္႕လႊတ္ခဲ့ရတယ္။

မိသားစုထဲက တစ္ဦးတည္းေသာသမီးေလး ဆံုးရွံဳးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အစားမထိုးႏိုင္ေတာ့ျပီေလ။

တိုင္းျပည္အတြက္ေကာ အနာဂါတ္ရဲ့ သားေကာင္းသမီးေကာင္းေပါ့။ ယေန႕လူငယ္ ေနာင္၀ယ္လူၾကီး။ မ်ိဳးဆက္ေတြဆုိတဲ့ စကားရဲ့ ေနာက္မွာ ေဟာဒီရင္ေသြးငယ္ေတြ ပါျပီေလ။

အခ်ိန္တန္မွ ပြင့္ၾကမွာပါ။ ပြင့္ေသာပန္းတိုင္းလည္း လွမွာပါ။ အခုေတာ့ အဖူးဘ၀နဲ႕ ေၾကြရတယ္။ ပန္းပြင့္ဖို႕ေတာင္ အခြင့္မသာခဲ့။ ေလေတြတိုက္လို႕ မိုးေတြက ေျခြသတဲ့လား။ သဘာ၀ဆိုလည္း ကာကြယ္တားဆီးသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ တားဆီးလို႕ရတယ္ဆို လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကို ဘာလုိ႕ လက္ေႏွးေနၾကမလဲ။ အဖူးဘ၀နဲ႕ မေၾကြခင္ အပင္ေပၚမွာ ေ၀ေအာင္ပြင့္ဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ မၾကိဳးစားၾကေတာ့ဘူးလား…..

ငယ္တုန္းက အသည္းမွာထင္ဟပ္ခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ နာမည္အရင္းအတုိင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီရင္နင့္ဖြယ္ အျဖစ္ကိုျမင္ျပီးတဲ့ ေနာက္ အခုတေလာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေၾကာင့္ ကေလးေတြ ေဆးရံုတက္ေနရျပီ ဆုိတဲ့ သတင္းက က်ေနာ့ကို တပ္လွန္႕ေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္သင့္တယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ၾကိဳးစားျပီး လက္လွမ္းမွီသေရြ႕ အဖူးေတြ မေၾကြရေအာင္ ကာကြယ္ေရး လုပ္ငန္းေလး စတင္ထားပါတယ္။ ကေလးေတြ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး မျဖစ္ရေအာင္ သူတုိ႕ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္ဖုိ႕ ျခင္အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းေစဖုိ႕ ဦးတည္ထားပါတယ္။ အဓိက လုပ္ငန္းမ်ားအားလံုးကို Raven BDC က ေသြးလွဴရွင္လူငယ္ေတြ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေပးမွာပါ။

ေလာေလာဆယ္ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ စတင္ အေကာင္ထည္ေဖာ္ေနပါျပီ။ ေစတနာရွင္ လူတစ္စုေကာင္းမွဳနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ ဇူလိုင္ ၁၈ ရက္ေန႕ ၂၀၀၉ မွာ အ.မ.က (၄) အလံုမွာ စလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဆင္မင္းလမ္း ဆင္မင္းရပ္ကြက္ အလံုၿမိဳ႕နယ္မွာ ရိွတာပါ။ ေက်ာင္းတြင္းနဲ႕ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္က ျခံဳႏြယ္ေတြကို ခုတ္ထြင္ရွင္းလင္းခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္က်န္မာေရးဦးစီးဌာနနဲ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ေက်ာင္းဧရိယာတစ္၀ိုက္မွာ ျခင္ေဆးမွဳတ္ခဲ့ပါတယ္္။ ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ဦးေရမွာ စုစုေပါင္း ၈၄ဦး ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသား ၃၄ဦး ေက်ာင္းသူ ၅၀ဦးေပါ့။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးက ဦးထြန္းၿမင္႔ေအာင္ ပါ။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း မွသည္ ေနာက္တစ္ေက်ာင္း၊ ေက်ာင္းငယ္မွသည္ ေက်ာင္းၾကီး၊ ရပ္ကြက္မွ ျမိဳ႕ရြာ၊ ျမိဳ႕ရြာမွသည္ က်ေနာ္တုိ႕ ႏိုင္သေရႊ႕ လက္လွမ္းမွီသေလာက္ လုပ္ျဖစ္ဖုိ႕ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရေသာ္ ယခုလို တစ္ႏိုင္ကာကြယ္ေရးမွသည္ က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္ေသာေျမမွ အနာဂါတ္အသီးအပြင့္မ်ား အခ်ိန္မတိုင္မွီ မေၾကြလြင့္ၾကေစရန္ အားလံုးေသာႏိုင္ငံသားတိုင္းမွ အသိပညာအတတ္ပညာ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသမွ် ၀ိုင္း၀န္းကူညီၾကေစလိုေၾကာင္း အသိေပးတိုက္တြန္းႏိုးေဆာ္ အပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား....

အျခားသက္ဆိုင္ေသာပို႕စ္ေလးမ်ား

ကြက္လပ္ျဖည့္ၾကစို႕(ကိုဖိုးသၾကၤန္)
တေထာင့္တေနရာရွိပါတယ္ (မေရႊျပည္သူ)

ေသြးလြန္တုပ္ေကြးေရာဂါၾကိဳတင္ကာကြယ္နည္း (ေဒၚေလးအယ္ဇီ)

Stop Dengue. Act Now! (ကို July Dream)

ပထမဆံုး ကမ္းေျခခရီးစဥ္

ဒီခရီးစဉ်ကို တမင်ကို မရေးပဲ ချန်လှပ်ခဲ့တာပါ။ ဒီခရီးစဉ်က ကျနော့ကို နာကျင်စေခဲ့တယ်။ သူငယ်ချင်းရေ ငါ ခံစားရသမျှတွေ ဒီအတိုင်းချရေးလိုက်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါအဲ့ပင်လယ်ပြင်မှာပဲ ရေးခဲ့တာပါ။

ဒီတစ်ခေါက်ကျောင်းခရီးစဉ်က ငပလီတဲ့။ ကမ်းခြေကိုတစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ ကုန်းတွင်းသား အရိုင်းအစိုင်းလေး စိတ်ဝင်စားမှုအပြည့်နဲ့ပါ။ ပထမနှစ်တုန်းက ချောင်းသာနဲ့ ငွေဆောင်အိပ်မက်ကို မက်ခဲ့ဖူးတယ်။ အားလုံး အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီးမှ စီစဉ်သူတွေက ဖျက်ပစ်ခဲ့တာလေ။ ကမ်းခြေနဲ့ဝေးခဲ့တာပေါ့ဗျာ။ အခုငပလီဆိုတော့ တက်ကြွမှုတွေနဲ့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ လက်ထဲမှာလည်း ဖေပြန်လာတုန်းက ပါလာတဲ့ ကင်မရာလေးနဲ့ဆိုတော့ ကမ်းခြေမှာ အုန်းသီးတစ်လုံးနဲ့ အလုံအလောက်ကို ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။

ထုံးစံအတိုင်း အဲ့ဒီနှစ်က မြို့ပြအင်ဂျင်နီယာ မေဂျာက ကမ်းသာယာ ပြီးတော့ သူတို့ကားတွေက အရင်ထွက်ခွာနှင့်ကြပြီ။ ကျောင်းကြီးထဲမှာ အဖွဲ့လိုက် အဖွဲ့လိုက် ကားတွေအလာကို စောင့်နေကြရတယ်။ ခရီးကို ရိုးထဲက သွားရမယ်တဲ့ ကားလမ်းကြမ်းတယ်ဆိုတဲ့ အသိတွေက ဒီခရီးကို နောက်မတွန့်စေခဲ့ဘူး။ ငပလီရယ် မင်း စွဲဆောင်လွန်းတယ်။

လမ်းခရီးမှာ သောက်ဖို့ သောက်ရေသန့်တွေကို ကိုယ့်ကားပေါ်ကိုတင်ပါဆိုတော့ ကျနော်တို့ကားပေါ်က ကိုEC က တုပ်တုပ်မှ မလှုပ်ခဲ့ဘူး။ ရေကုသိုလ်ပါလေဆိုပြီး ပုခုံးထက်အရွှဲခံသယ်ခဲ့တာပါပဲ။ ဘယ်နှစ်ခေါက်မှန်းမသိခဲ့တော့။

ခရီးစဉ်စပြီဆိုတော့ ပုဂံခရီးနဲ့ခြားနားမှုကို စတွေ့ရပြီ။ အားလုံးက တိတ်ဆိတ်နေကြပြီ။ 98အငယ်တန်းတွေအပြင် ပြည်ကျောင်း ဘက်က ဧည့်သည် ညီငယ်ညီမငယ်တွေလည်း ပါတယ်ဆိုတာ နောက်အတော်ကျမှ သိလိုက်ရတယ်။ တရွေ့ရွေ့ကားနောက်မှာ ပါနေတဲ့ အရိပ်တွေက ဇလွန်ပြည်တော်ပြန်ခရီးစဉ်နှစ်ခုပါ။ ဒီခရီးနှစ်ခုကလည်း အသက်ဝင်နေခဲ့တာ။ အားလုံးပေါင်း ကားငါးစီးထင်တယ်။ ကားအသေးလေးမှာ 95က စီနီယာ အစ်ကိုကြီးတွေ ဇကောထဲ ဇီးဖြူသီးထည့်သလိုနေကြမှာ။

ရိုးထဲကိုဖြတ်တော့မယ်ဆိုတော့ မိန်းကလေးတွေ အရှေ့မှာ အပေါ့အပါးမလွယ်တော့ပါတဲ့။ အင်း အဲ့အချိန််ကို ဖြတ်ကျော်ရတာ သူတို့အတွက် တော်တော်ခက်ခဲမယ်။ တောင်တွေအဆင့်ဆင့် ကုန်းတွေအထပ်ထပ်။ ညဖက်မို့ထင်ပါရဲ့ ချောက်တွေကို မမြင်ခဲ့မိဘူး။ မကြာပါဘူး ဆန်ပြုတ်တွေ စချက်ကြတော့တာ ပါပဲ။

နောက်နေ့မနက်မိုးလင်းတော့ မျက်နှာသစ်ရင်း အိမ်သာနေရာမှာ တန်းစီးနေခဲ့ပြီ။ ခရီးစဉ်တစ်လျှောက်လုံး ဒီဆိုင်က ပထမဆုံးမြင်ရတာ။ ထမင်းကြော်ကို မြန်မြန်စားရင်း ခရီးစဉ်ပြန်စဖို့ ဆော်သြနေကြပြီလေ။ ထူးထူးခြားခြားအကောင်လေးတစ်ကောင်ကို တွေ့ခဲ့သေးတယ်။ အန်တီကြီးလက်ထဲကနေ မကြောက်မရွံ့ လက်ပြောင်းယူပြီး ဓါတ်ပုံတွဲရိုက်ဖြစ်တယ်။ သူ့လက်ကလေးတွေက အရုပ်လက်ကလေးတွေလိုပဲ။ ဘာကြောင့်များ ဝက်ဝံတွေကို ချစ်ခင်မိမှန်းမသိခဲ့ဘူး။

ကားပေါ်မှာ ညာဘက်နဲ့ဘယ်ဘက်အခြမ်း ရုပ်ရှင်နာမည် အပြိုင်ဖွက်ကြတယ်။ ဘယ်ဘက်က နိုင်မယ်ထင်ခဲ့လဲ။ ညာဘက်အခြမ်းကို ပါချင်လွန်းလို့ အလယ်တန်းကလူတွေ သနားပါတယ်။

ဟေး………ရှေ့မှာပင်လယ်တဲ့။ လှိုင်းခေါင်းဖြူတွေမြင်နေရပြီ။ ကားရဲ့ ညာဘက်အခြမ်းမှာ ပင်လယ်ပြင် ဖြစ်သွားခဲ့တယ်။(ဘယ်ဘက်အခြမ်းလို့ ကိုတောင်ငူက ပြင်သွားပေးခဲ့ပါတယ် ကိုတောင်ငူရေ ကျေးဇူးဗျာ အဲ့ဒီကိုရွာသားဟာလေ အခုအထိ ဘယ်မှန်းညာမှန်းမသိသေးဘူး ထူပုံများတော့) ကမ်းသာယာတဲ့။ ဂွဆိုတဲ့ မြို့လေးကို ပထဝီကနေပဲ ရင်းနှီးနေခဲ့တာ အခုမှပဲ တွေ့ထိရတော့တယ်။

မြို့ပြက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပင်လယ်ပြင်ကို ဆင်းပြီးပွေ့ဖက်ကြတယ်။ ဓါတ်ပုံတွေတွဲရိုက်ရင်း လှိုင်းတွေနဲ့ စည်းချက်ညီနေတော့တာ။ ဟင့်အင်း မင်းတို့ကို ကမ်းသာယာမှာ မထားခဲ့နိုင်ဘူးတဲ့။ ငပလီထိအရောက်ပို့မှာမို့ မြို့ပြက အဖွဲ့တွေနဲ့ တွဲလက်တွေဖြုတ်ခဲ့ရတယ်။

နောက်ထပ်ခရီးရှည်ရှည် တစ်ခုဖြတ်ရပြန်ရော။ ငပလီရယ် ရောက်နိုင်ခဲလိုက်တာ……

ခရီးတစ်ခုကို ညဖက်မှာ အစပြုပြီး မိုးလင်းရင် ရောက်နေကျ ကိုယ့်အတွက် ဒီခရီးက သိပ်ရှည်လျားတယ်။ နောက်တစ်နေ့ တစ်မနက်ခင်းလုံး ကားပေါ်မှာပဲ ရှိနေခဲ့တာ။ ဆော့ကစားခြင်းတွေ တိတ်ဆိတ်ပြန်တော့ အိပ်စက်ရုံပေါ့။ သီချင်းတွေ ဘာတွေများ စပ်လာကြမလား ခေါင်းထောင်ကြည့်မိသေးတယ်။ တက်ကြွသူဟာ ကိုယ်တစ်ယောက်တည်းလား။ ငြိမ်ငြိမ်မနေနိုင်တဲ့အဆုံး ကားပေါ်က စပယ်ယာကို သီချင်းတွေ မနားတမ်းဖွင့်ခိုင်းခဲ့တာပေါ့။

ငပလီကိုမရောက်ခင် ကားလမ်းလေးက တစ်မျိုးလေးခံစားရစေတယ်။ ရောက်တော့မယ်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့လည်းဆိုင်မယ်ထင်ပါရဲ့။

မကြာမတင်မှာ ငပလီကိုရောက်တော့ တည်းခိုဖို့နေရာ။ အားလုံးကိုစုစည်းတည်းခိုဖို့ စီစဉ်ထားခဲ့တယ်ဆိုပါတယ်။ နောက်ကျလေတဲ့ ကျနော်တို့ကားမှာ ကျနော်တို့ ယောကျင်္ားလေးတွေ အတွက်နေရာမရှိခဲ့တော့ဘူး။ EC သူငယ်ချင်းက စီစဉ်ပေးမယ်ဆိုတော့ အထုတ်လေးတွဲ ဟိုဆွဲဒီဆွဲနဲ့ သူခေါ်ရာနောက်ပေါ့။ သူများတွေ ရေထဲဆင်းနေပြီ။ ပင်လယ်ပြာပြာနဲ့ ငွေရောင်သဲဖြူကို နင်းချင်လှပြီ။ ဟိုးအဝေးးးးး အားလုံးနဲ့ဝေးတဲ့ အိမ်ကလေးတစ်ခုက အပေါ်ထပ်မှာ ကျနော်တို့ကိုနေရာပေးခဲ့တယ်။ အခန်းတစ်ခုထဲမှာ ပစ္စည်းတွေစုပုံချပြီး ထမင်းစားဖို့ ပြေးကြရတော့တာပါပဲ။

မွန်မလေးထမင်းဆိုင်က ပုဂံကတိုးတိုးဝင်းလိုပဲ လူများတော့မနိုင်တော့ဘူးလေ။ ရေမျောက်သုတ် ပုဇွန်အစိမ်းသုတ် ဂဏန်းဆိုတာတွေမှာစားရင်း ဟင်းပွဲတွေမစောင့်နိုင်တော့ ထုံးစံအတိုင်း မီးဖိုထဲဝင် ဟိုဆွဲဒီဆွဲလုပ်တော့တာ။

ညနေမတိုင်ခင်ရေထဲဆင်းတယ်။ ပင်လယ်ရေက ငန်တယ် တကယ်။ လှိုင်းအပုတ်မှာ နှာခေါင်းတွေဝင်သွားတဲ့ ပင်လယ်ရေမွှန်းခြင်းက တစ်မျိုးပါလား။ ဘောင်းဘီအိတ်တွေ အပြင်ထုတ်ပြီးချိုးတော့ အိမ်ရှင်အဖိုးကြီး ကမေးတယ် မင်းကို ဘယ်သူသင်ပေးတာလဲတဲ့။ ဒီလိုပဲစိတ်ကူးရလို့ပါ။ သဲတွေက ဘောင်းဘီထဲဝင် လေးပြီးကျွတ်ကျ မခက်လားနော်။

နောက်နေ့မနက် ကျောက်မောင်နှမသွားမယ်တဲ့။ အားလုံး ၇နာရီမှာမနက်စာစားဖို့ပါ။ ညဖက် အိပ်တော့ ပစ္စည်းထည့်မိတဲ့ အခန်းထဲမှာပဲ အားလုံး တန်းစီအိပ်ကြတယ်။ တစ်လှည့်စီအိပ်မယ်ဆိုပြီး ပထမဆုံးနေ့ ကုတင်ပေါ်သုံးယောက် အိပ်တဲ့အထဲမှာ ကျနော်ပါသွားတယ်။ နောက်နေ့တွေလည်း မလဲဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ဗိုလ်နေမြဲ ကျားနေမြဲပေါ့။ ဆောင်းတွင်း ပင်လယ်က ချမ်းတာပါပဲလား။ မထချင် ထချင် ကြုံးရုံးထရတော့တာ။

ဖိနပ်တွေ အမျိုးမျိုး ထည့်လာတဲ့ သူငယ်ချင်းက ဒီမနက်အတွက် ဘာဖိနပ်ပေါ့။ အကျီ င်္ အနီလေးဝတ်မိခဲ့တယ်။ ပုံစံချင်းတူနေတဲ့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကို အဲ့မနက်က ကောက်ရလိုက်တယ်။ ဂျပန်ရေ မှတ်မိသေးလား။ ငါတို့ တွဲရိုက်ထားတဲ့ ပုံလေးရှိသေးလားမသိ။

ဓါတ်ပုံသရဲ သူငယ်ချင်းတွေ ကြားမှာ “အလိုတော်ကြပါ ဟိုကဆွဲ ဒီကဆွဲနဲ့ ခြေတွေလက်တွေ ပြုတ်ရချည်ရဲ့ ရှင်” ဖြစ်နေတော့တာပေါ့။ လက်တုန်တဲ့ သူငယ်ချင်းကင်မရာဆရာကလည်း ပုံကောင်းတွေ အကုန်ဖျက်ခဲ့လေရဲ့။

ကျောက်မောင်နှမကလည်း လှတာပါပဲလား။ လှိုင်းတွေအပုတ် ကျောက်ဆောင်တွေပေါ် ဝေးးးးးခနဲအော်ရတာကို သည်းလှိုက်အူလှိုက်။ လှိုင်းအပုတ်ကိုရိုက်ပါဆို ငါ့ကိုဆွဲပါဟ ဟိုကျောက်ဆောင်လေးလှတယ် ဒီနားရိုက်မယ် အုန်းပင်နဲ့ အုန်းပင်နဲ့ အဖွဲ့လိုက်ရိုက်မယ် နဲ့ကို ကမ်းခြေကို ဆူညံသွားစေခဲ့တယ်။

လေဆိပ်ကိုပို့ဦးမယ်တဲ့။ နာမည်ကျော် သံတွဲလေဆိပ်ပေါ့။ လေဆိပ်ရှေ့ မှာ အားလုံး ကားငါးစင်းနဲ့ ရိုက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အမြင့်ကိုရှာရင်း ကားဘက်မှန်ဘေးကို အပြေးအလွှားသွားခဲ့ကြရတာမှတ်မိသေးတယ်။ လေဆိပ်ဆိုပေမယ့် မြို့ငယ်က ဘူတာရုံလေးတစ်ခုလိုပါပဲ။

နေ့ခင်းနေ့လည် သူများတွေနားပေမယ့် ကျနော်တို့ သီးသန့်အဆောင်ရှေ့မှာတော့ ကလေးလူကြီးတွေ ဆော့နေမြဲ။ ထုပ်ဆီးတိုးမလား လက်ဖြုတ်တမ်းဆော့မလား။ အဲ သချင်္ာကဧည့်သည်တော် မမဝဝရော ဒီစာဖတ်မိရင် မှတ်မိမယ်ထင်ပါရဲ့။ သူငယ်ချင်းမိန်းကလေးတွေပါ ကျနော်တို့ အဆောင်ရှေ့မှာ တဝုန်းဝုန်းနဲ့ပေါ့။ EC သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကတော့ သူ့ဇာတ်သူနိုင်အောင် ကနေရှာမှာပါ။ သူတို့လည်းပျော်မှာပါပဲနော့။ ကျနော်တို့ အဆောင်ဖက်ကို ယောင်လို့တောင် ခြေဦးလှည့်ခဲ့ရဲ့လားမသိ။

အတူဆော့ခဲ့တဲ့သူတွေ အခုများ အိမ်ထောင်ရက်သား ကြလို့။ သူငယ်ချင်းတို့မှာ ထုတ်ဆီးတိုးနေတုန်း မီမီ့ ကောင်လေး ရိုက်သွားတဲ့ ပုံလေးရှိသေးရင် ထုတ်ကြည့်ကြပါကွာ။ အလွမ်းပြေပေါ့။

ပျော်ခဲ့လားလို့မေးရင် မပြန်ခင် နောက်ဆုံးတစ်ညမတိုင်ခင်အထိတော့ ပျော်မိပါရဲ့…………

ဆက်ပါဦးမယ်

ပုဂံခရီးစဉ်ကို အမှတ်တရ ပြန်ဖတ်ရင်း ဒီခရီးကို ရေးချင်လာမိတယ်။ အင်းမိုင်တိုင်တစ်ခုဆိုတော့ အမှတ်တရဖြစ်ပါစေတော့လေ…

ပံုျပင္အသစ္

ဟိုးတစ္ခါတုန္းကတဲ့

လူတစ္ေယာက္က သူ႕ဘ၀မွာပ်င္းရိျငီးေငြ႕လွတယ္လို႕ ေန႕တိုင္း ညည္းညဴသတဲ့။ သူ႕ညည္းညဴသံကိုၾကားေတာ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕က စာခ်ိဳးတစ္ပုဒ္ကို ၀ိုင္းေရရြတ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ မၾကားသလိုၾကားသလို သူမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့တာေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႕မွာေတာ့ သူ႕ရဲ့ အိမ္ကေလးအနားမွာ သူဟာအလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တယ္။ သူဘာေတြလုပ္ေနခဲ့တာလဲ။

မနက္တုိင္းေစာေစာထေနတတ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးနား၀န္းက်င္မွာ သူဟာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေပါ့။ ေနေရာင္လာလုိ႕ ေတာ္ေတာ္ေလးပူမွ သူဟာ အိမ္ေလးထဲကို ျပန္၀င္သြားေတာ့တယ္။

ရက္ကေလးနည္းနည္းရေတာ့ မိုးအလင္းမွာ ေျမျပင္က အေညွာင့္ျပဴစ အရြက္ကေလးႏွစ္ရြက္ကို မထိရက္မတို႕ရက္ စိုက္ၾကည့္ေနတာ ေတြ႕ၾကရပါေရာလား။ တိုက္လာတဲ့ ေလပဲ ေျပးကာရ,မလုိ တက္လာတဲ့ေနပဲ ဆြဲခ်ရမလုိ ဟိုလွဳပ္လွဳပ္ဒီလွဳပ္လွဳပ္ ျဖစ္ေနတာေတာ့ မ်က္စိေနာက္က်တာပါပဲ။

အဲဒီရက္ကစလို႕ သူ႕အိမ္နားမွာ ပ်င္းတယ္လုိ႕ ညည္းညဴသံမၾကားေတာ့ဘူးဆိုပဲ။

ေနထြက္မိုးခ်ဳပ္ တကုပ္ကုပ္ကို အဲ့ဒီ အရြက္ကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေနေတာ့တယ္။ ေလတိုက္လို႕ အရြက္ကေလးေတြလွဳပ္ရင္ သူ႕ကိုတီးတုိးစကားဆုိတယ္ဆိုျပီး ၾကည္ႏူးလုိ႕။ သူအထင္ သူ႕ကို ခ်စ္တယ္ ခ်စ္တယ္လို႕ တဖြဖြေျပာေနသလိုပဲ။ တတ္လိုက္တာ ပ်ိဳးရက်ိဳးနပ္ပဟဲ့ ဆုိျပီး ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို ထီမထင္ မ်က္လံုးနဲ႕ ၾကည့္ေနေတာ့တာေပါ့။

တျဖည္းျဖည္းၾကီးရင့္လာေတာ့ အရိပ္ေလးေတာ့ ခုိရႏိုးႏိုး၊ အသီးေလးေတာ့ စားရႏိုးႏုိး၊ အရြက္ကေလးေတာ့ ေျမၾသဇာျဖစ္ေစမယ္ ရည္ရြယ္မိသတဲ့။

ဒါေပမယ့္ ျဗဳန္းဆို သစ္ပင္ေလးရဲ့ ပိုင္ရွင္ အသစ္ေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ ဒီသစ္ပင္ေလးကိုရဖို႕ မ်ိဳးေစ့တစ္ခုရွိရမယ္တဲ့။ အဲ့ဒီမ်ိဳးေစ့က သူ႕ရဲ့ သစ္ပင္ၾကီးဆီက ပဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးမွာ မ်ိဳးစိတ္ျခင္းတူတာလည္း သူတုိ႕ႏွစ္ပင္တည္းျဖစ္ေနျပန္တယ္။

တစ္ေယာက္တည္း လူမွာ ဘာေျပာရမလဲ။ ခ်က္နဲ႕လက္နဲ႕ မ်ိဳးနဲ႕ရိုးနဲ႕ ဆိုေတာ့ ျငင္းခြင့္မသာေတာ့ဘူးတဲ့။ မ်က္ရည္လည္ရႊဲလို႕ တစိမ့္စိမ့္ရယ္ပ်ိဳးခဲ့တဲ့ အပင္ကလည္း စိမ္းစိမ္းရယ္ ၾကည့္ျပန္ေကာ။ လက္ျပလုိ႕ ႏွုတ္ဆက္လြယ္တယ္ေလ တူရာတူရာမွာ ေပ်ာ္ရွာေပမေပါ့။

ေနာက္တစ္ေန႕ကစလို႕ အဲ့ဒီအိမ္ေလးထဲက ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ သူကတိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိန္စာေတြ ရြတ္ေနခဲ့တာ။

သူရြတ္ေနတဲ့က်ိန္စာက သူ႕ကိုစာခ်ိဳးေလး ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြအားလံုး ကို။ ျပီးေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကို။

နီေနတဲ့ ေျမေတြ ပတ္ၾကားအက္လာခဲ့တယ္။ မိုးရြာတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မၾကားရေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီအိမ္ ၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ သစ္ပင္စိုက္လို႕ မရေတာ့ဘူး။

ျပီးေတာ့ ေၾကကြဲစိတ္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္းသမားကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးတဲ့။

ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ေပါက္တတ္ကရ အေတြးေလးကို ခ်ေရးၾကည့္တာပါ။

ရင္လွိုက္မီး

ဘယ္သူေၾကာင့္မွ မဟုတ္ပါဘူး
ကိုယ္တိုင္ကိုက ဒီမီးကိုစြဲလြယ္ခဲ့သား

ဘယ္သူမွ ေမႊးတဲ့မီးမဟုတ္ပါဘူး
သစ္ကိုင္းေျခာက္ေတြ ပြတ္တိုက္လို႕ပါ

တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္လည္း
ပူလိုက္တာ ေအာ္မညည္းရဲ

တျမည့္ျမည့္လွိဳက္စားလို႕
ကမ္းပါးေတြေတာင္ျပိဳသတဲ့

ေလာင္စာမရွိပါလ်က္
ေလာင္စာပ်ိဳးရင္း
တေလာင္ေလာင္ျငီးေပမယ့္
ေလာင္မီးရယ္
စြဲမက္ေနျပန္ေတာ့
ျငိမ္းဖို႕ခက္ခဲ………

Rဇာနည္ရဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဒီေန႕တစ္ေန႕လံုး ဆိုေနမိတယ္။

စီး၀င္ျခင္း

ျမစ္တစ္စင္းရဲ့ေနာက္
ဒူးေထာက္လို႕
စီး၀င္ေနခဲ့ျပီ

ဦးေမာ့လို႕မေထာင္ႏိုင္ပါဘူး
လွိုင္းမူးလို႕
ရူးမတတ္ပါေလ

ပဲ့ကိုင္ဖုိ႕
မလွည့္သာ
ေရလည္မွာ
ပတ္ခ်ာ၀ဲေနရံုပါ

၀ဲစုပ္လုိ႕
ျမဳပ္မလား
၀ဲပုတ္လုိ႕
စုတ္မလား
တကယ္ပင္မသိခဲ့

အရွိန္ျပင္းတဲ့
ျမစ္တစ္စင္းမွာမွ
စီး၀င္ခဲ့မိေလတယ္

ျမစ္ျပင္က်ယ္
အတိုင္းမသိမုိ႕
လွိုင္းအိတယ္
ထင္လ်က္
ျမစ္ေရလ်ဥ္
ဒီတစ္ေၾကာမွာ
ေမ်ာလို႕ဘယ္မဆံုး.....

တမ္းတျခင္း

ဒီတမ္းတျခင္းေတြနဲ႕
ကရြတ္ကြင္းေလးလို
ျမည့္ေနပါျပီေလ

လြမ္းတတ္လို႕
ကမ္းတစ္ဖက္ရယ္သို႕
မကူးရဲ

ဇြတ္ဆြဲလို႕
ကူးျပန္ေတာ့
လက္ဖ၀ါးေတြ
ရဲျပန္ေပါ့

လႊတ္မယ္လုိ႕
ၾကံျပန္လည္း
လက္ေတြကျမဲ

မွန္းဆလို႕
ရမ္းေရာ္
တမ္းတေၾကာ္ေၾကာ္
ေခၚပါလ်က္

ေမ့ရက္သူ
တစ္ခ်က္မငဲ့
ေဆြးခ်က္နဲ႕
လြမ္းေသြး
တစ္စက္တစ္စက္

ေအးစက္တဲ့
အေမွာင္ထဲ
ေခ်ာင္အကြယ္
အငိုတိတ္ေအာင္

ေတြးလ်က္ေမွ်ာ္ဆဲ………..

ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲက ခံစားခ်က္

အသံေတြတိတ္ဆိတ္လို႕………………………………………………………………………………….

တခါတေလ ၾကားရပါလိမ့္မယ္ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ၾကားက နီးလာလိုက္ ေ၀းလာလိုက္ ခပ္ဖြဖြေျခသံေတြ။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္လည္း ပြတ္တိုက္သြားမိမလိုလုိ။ ဒါေပမယ့္ ငါတစ္ေယာက္တည္းရယ္ပါေလ..

ဒီဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ ေရာက္ေနတာၾကာခဲ့ပါျပီ။ ကိုယ္တိုင္ ဟန္ေတြ၀ံ့ မာန္ေတြတင့္ျပီး အခန္႕သားလာ ထိုင္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေလးေလးစားစား အသြင္နဲ႕ ဒီေနရာမွာ လာခ်ထားခဲ့တာ။ ေငြေၾကးနဲ႕ မဟုတ္ေပမယ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွာ ထားဖို႕ တစ္ခုခုေတာ့ အားထုတ္ခဲ့ရမွာပါ။ ယုတ္စြအဆံုး လက္ကေလးေတြေတာ့ လွဳပ္ရွားရမွာေပါ့။

အခုေတာ့….

ဒူးေနရာ ဒူး ေတာ္ေနရာေတာ္ ဆိုတာသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲမွာ ငုတ္တုတ္ေမ့ရမယ့္ အရာထက္ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲကို ၀င္ခြင့္မရတဲ့ အရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ ဧည့္ခန္းေဆာင္လွပေရးမွာ တံျမက္စည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ ေျခသုတ္ဖံုေလးျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကက္ေမႊးေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ေနမိတယ္။

ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲကို ၀င္ခြင့္မရခဲ့ရင္လည္း အေကာင္းေလ။ တန္ရာတန္ရာေပါ့။ အေ၀းက ဧည့္ခန္းေလးကို ေငးရင္း ေျဖသာႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

ဧည့္ခန္းေဆာင္ အသံုးခ်ခံပစၥည္းတစ္ခုဆိုရင္လည္း ေက်နပ္မိမွာပါပဲ။ အနည္းဆံုး ကိုယ္ဟာ အသံုး၀င္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ျပကၡဒိန္ဆိုလည္း သူ႕အရြက္ေတြ ဆုတ္ျဖဲခံေနရရင္ေတာင္ ေက်နပ္မိမွာပါပဲ။ သူ႕ကိုေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သူရွိတယ္ေလ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေတာ့ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လာတဲ့သူေတြ ျမင္ႏိုင္သားလို႕။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ ၾကည့္မိပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိေစာင့္ရမလဲ။

ျပီးေတာ့ ခန္းနားၾကီးက်ယ္တဲ့ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲမွာ တန္ရာတန္ဖိုး ၾကီးတဲ့ အရာေတြကလည္း အေဆာင္ေဆာင္တခမ္းတနား။ ေရႊ ေရႊခ်င္းထပ္ျမတ္၊ ေနနဲ႕လ ေရႊနဲ႕ျမေတြ ရဲ့ၾကားမွာ ကိုယ္က အေနစုတ္ေပမယ့္ ေရႊထုပ္တဲ့ ျမပု၀ါရယ္လုိ႕ ေျပာရဆိုရေအာင္လည္း မဟုတ္။ မရဲတရဲ ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရတဲ့ ကိုယ့္အျဖစ္မို႕ ကိုယ္ဟာကိုယ္ အားငယ္တယ္လည္းဆိုပါေတာ့။

တကယ္တမ္းက ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲမွာ တင္ထားခံရတာ ကိုယ့္အတြက္ စင္ေပၚတင္ျပီး အေလွာင္ခံရသလိုပါပဲ။ ေဒါင္းေတြအလယ္က က်ီးတစ္ေကာင္လို ရွက္ရႊံ႕မွုေတြနဲ႕ေပါ့။ ေဒါင္းေတြ ပဲၾကည့္ေနၾကဆို ေဒါင္းေတြနဲ႕ပဲ ျပည့္စံုေစသင့္တယ္။ က်ီးတစ္ေကာင္ကို ဟာသအျဖစ္ တင္ထားခဲ့တာလား။ က်ီးဟာက်ီးပါပဲ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္လုိ႕မွ မျဖစ္ႏိုင္ပဲေနာ္။

ေတာင္းဆိုခြင့္ရွိမယ္ဆိုရင္ တစ္ခုပဲအႏူးအညႊတ္ ေတာင္းဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲမွာ မေနရပါရေစနဲ႕။ ေခ်ာင္ကြယ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ေမွာင္တယ္ပဲဆုိဆို ဒီဧည့္ခန္းေဆာင္နဲ႕ေ၀းပါရေစ။

ႏွစ္သိမ့္ျခင္း

အျပစ္မျမင္ပါနဲ႕
တဆစ္ဆစ္
နစ္၀င္ခံစားတတ္တာ
ငါ့အမွားပါ

သစ္ရြက္တစ္ရြက္ေၾကြတာ
ေလ,လာမွ မဟုတ္ပါဘူး
ေလရူးကို လက္ညိဳးထိုးဖို႕
သစ္ကိုင္းေတြ ခဏခဏ
က်ိဳးေပးရမလား

မိုးစိုလို႕
ဖ်ားတာလား
မိုးစိုထဲသြားခဲ့တာလား
ေကာင္းကင္မည္းမည္း
ျမင္လ်က္
ထီးမေဆာင္တတ္ခဲ့

ဘယ္သူမွဇြတ္မဆြဲပဲ
ဖိနပ္ကိုဇြတ္လွည့္
ဦးတည့္တာ ဒီဘက္လို႕
မတ္တပ္ရပ္
တစ္ေယာက္တည္း
ျငင္းမိျပန္သတဲ့

အလြမ္းဆိုတာ
သင္ၾကားျခင္းမဲ့
သင္ရိုးမရွိတဲ့
တတ္ေျမာက္ျခင္းမွာ
ဂုဏ္ထူးမွတ္ထြက္လို႕
အံ့ၾသမင္သက္

အရာအားလံုးအတြက္
ဘယ္ဘက္ကိုမွ
မလွည့္ပဲ
ေအာက္တည့္တည့္ငံု႕ၾကည့္ရင္း
ေျမျပင္မွာ
ငါရွိေနတာ
သင့္ေလ်ာ္ရဲ့လား
ေတြးလ်က္

ကိုယ္တိုင္ေဆာက္တဲ့
အတၱအိမ္ထဲမွာ
လမ္းေပ်ာက္ေနခဲ့ျပီ

အျပစ္မျမင္ပါနဲ႕
တဆစ္ဆစ္
နစ္၀င္ခံစားတတ္တာ
ငါ့အမွားပါ

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႏွစ္သိမ့္ၾကည့္တာပါ။ ေျပရာေျပေၾကာင္းဆိုပါေတာ့…………

ကိုယ္တိုင္ေျဖဆုိရန္ေမးခြန္း

၀ါးခနဲ သမ္းတတ္ေပမယ့္
အိပ္ႏိုင္ဖို႕သိပ္ခက္ခဲတယ္

လမ္းတစ္၀က္နဲ႕
လွည့္ျပန္ခဲ့ေပါင္းလည္း
မနည္းေတာ့ဘူး

စုတ္တံတစ္ခုနဲ႕
ေတာင္ျခစ္ေျမာက္ျခစ္
ပန္းခ်ီးကားတစ္ခ်ပ္ေနာက္မွာ
သက္ျပင္းေတြဘယ္ေလာက္ရွိမလဲ

ဟင့္အင္း
မရပ္နဲ႕ မရပ္နဲ႕
ေရွ႕ဆက္ရင္အေျဖရွိမယ္
ဒါေပမယ့္
ကိုယ္တိုင္ေျဖဆိုရန္ ေမးခြန္းမို႕

ေမးခြန္းစာရြက္မွာ
ဗလာက်င္းေနျပန္တယ္

အေျဖစာအုပ္မွာ
ေမးခြန္းေတြခ်ည္း
ေရးေနမိရင္း

အမွတ္ေပးစည္းမ်ဥ္းက
ဘာပါလိမ့္..................

ရနံ႕တစ္ခု၌ မူးယစ္ျခင္း

လူတိုင္း လူတိုင္း ၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အနံ႕ဆုိတာ ရွိတတ္ၾကမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မုန္းတီးတဲ့ အနံ႕အသက္ ဆိုတာလည္း ရွိတတ္ၾကမွာပါေလ။

အဲ့ဒီၾကိဳက္ႏွစ္သက္တတ္တဲ့ အနံ႕ေတြထက္ မုန္းတီးမိတဲ့ အနံ႕တစ္ခု ကို အခုအခ်ိန္ထိ စြဲလမ္းမူးယစ္ မိခဲ့တာကေကာ…………..

ပထမဆံုး အဲဒီအနံ႕ကို မုန္းတီး သည္ထက္ မုန္းတီးေအာင္ အစျပဳခဲ့တဲ့သူက အဘြားေလးပါပဲ။ အဘြားေလးက ေၾကးကြမ္းအစ္စံုၾကီးေရွ႕ခ်ျပီး တစ္ယာျပီးတစ္ယာ စားေနခဲ့တာ ဆံုမေညာင္းတဲ့အတိုင္း။ သူၾကိဳက္လို႕သူစားတာေပမယ့္ က်ေနာ္မၾကိဳက္တတ္ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ လာစမ္းခေလးဆိုျပီး က်ေနာ့ကို ဖက္နမ္းရင္း ပါးစပ္ထဲကို အတင္းထည့္ က်ေနာ္ကလည္း တစ္အားေထြးထုတ္ ေျမးအဘြားႏွစ္ေယာက္ လံုးေနၾကေလ။ သားမၾကိဳက္ပါဘူးဆို လို႕ေျပာလည္း ဟဲဟဲ ငါ့ေျမးကလည္း စားေကာင္းပါတယ္ ေမႊးေတာင္ေမႊးေသးနဲ႕ အျမဲလုပ္ေနၾက။ ကြမ္းစားေနၾကမို႕ သူ႕ပါးစပ္ဟလုိက္ရင္ ကြမ္းနံ႕ကေထာင္းကနဲေလ။ ခပ္ေ၀းေ၀းကေန စကားေျပာဖုိ႕ က်ေနာ္အျမဲၾကိဳးစားေနၾက။ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး ဘြားေလးက နားနည္းနည္းေလးတာမုိ႕ ေရွ႕တုိးရင္းတုိးရင္း ခႏၱီစရေတာ့တာေပါ့။ အခုေန ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ အဲဒီတုန္းကမ်ား ယဥ္ပါးခဲ့ေလသလားလို႕။

ေကာင္မေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ျဖဴတူတူ လံုးတံုးတံုးေလးမို႕ ခ်စ္စဖြယ္ ထင္မိတယ္။ ကရင္မေလးလားလို႕ေမးတုိင္း ဟုတ္ပါဘူးရယ္ ေျဖတတ္တယ္။ ပါးေလးေဖာင္းေနတာလည္း တစ္မ်ိဳးေလးလို႕ ထင္ခဲ့တာ။ ႏွုတ္ခမ္းေလးရဲတာလည္း အသားရယ္ျဖဴတာေၾကာင့္လို႕ ေကာက္ခ်က္ဆဲြခဲ့မိတယ္။

ေကာင္မေလးလက္ကို ဆြဲေတာ့မွ လက္ထဲက ပလတ္စတစ္ထုပ္ကို ေတြ႕ေတာ့တာကိုး။ လားလား ေကာင္မေလးက ကြမ္းစားသူတစ္ေယာက္ပဲေကာ။ အခုအခ်ိန္မွ က်ေနာ္ဘာေျပာရမလဲ။ ဒါဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုမဟုတ္သလို က်ေနာ့အတြက္ (ခုိင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္အတြက္) ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႕ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာေနခဲ့ျပီ။

ဒီတစ္ခါေကာ က်ေနာ္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေနဖုိ႕ ၾကိဳးစားသင့္ပါသလား….

ေကာင္မေလး စကားေျပာျပီဆို ကြမ္းတံေတြးေလးေတြက ႏွုတ္ခမ္းစြန္းထက္မွာ ရိပ္ရိပ္ေလးစြန္းတတ္တယ္။ သူမ်ားေတြလို တပ်စ္ပ်စ္မေထြးတတ္တာကိုက က်ေနာ့အတြက္တစ္မ်ိဳး။ အ၀တ္အစားေတြ မစြန္းတာပဲ ေတာ္လွျပီေလ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတစ္ေယာက္မုိ႕ သူမကိုယ္တုိင္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေပးတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာပါပဲ။

အနားမေရာက္ခင္ အာေမႊးဆုိလား ဆစ္ဂနယ္ဆုိလား အနံ႕တစ္ခုက အရင္ေရာက္လာစျမဲ။ ဒါဆို ေနာက္လွည့္ၾကည့္စရာမလိုဘူး ေကာင္မေလးလာေနျပီေလ။ ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ ႏွုတ္ခမ္းခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြနဲ႕ သမဆိုင္က ပစၥည္းထုတ္သလို တြဲလ်က္ပါလာတဲ့ အဲ့ဒီ ကြမ္းနံ႔ေလးေတြ။

ေကာင္မေလးရယ္ မေတြ႕ခင္မစားပါနဲ႕လားကြယ္ဆုိလည္း ဟင့္အင္း မေနႏိုင္ဘူးတဲ့ေလ။ တတ္ႏိုင္တာေတာ့ သြားေလးေတြ ေဖြးေနေအာင္ ပံုမွန္ဂရုစိုက္မယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးကတိတည္သား။ ကြမ္းခ်ိဳးေတြ မတက္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားရွာတယ္။

တစ္ခါသား ကြမ္းျဖတ္မယ္ဆုိေတာ့ က်ေနာ့မွာ ျဖဴေလးျပာေလးခါေအာင္ ကြမ္းအစားထုိးေတြ City Mart ကေန တေပြ႕တပိုက္၀ယ္ေပးခဲ့တယ္။ ပူရွိန္းက တစ္မ်ိဳး ၊ ခ်ိဳခ်ဥ္က တစ္ဖံု၊ ငံုေဆးဆုိတာလည္း မက်န္။ တစ္ပတ္လား ႏွစ္ပတ္လားခံပါတယ္။ ႏွုတ္ခမ္းေထာင့္မွာ ေသြးနီနီစြန္းျပန္ပါေရာ။

လူ႕ဘ၀ဆိုတာလည္း ဆန္းၾကယ္သား။ ေကာင္မေလးလည္း ျဖဴပါရဲ့။ ကြမ္းတံေတြးလည္း ရဲပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ လမ္းခဲြခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြမ္းစားျခင္းဆုိတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အခုလည္း အေ၀းတစ္ေနရာစီကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ေကာင္မေလး ကြမ္းစားတံုးပဲ ထင္ပါရဲ့။ လြမ္းစရာေတြ ေထာင္ခ်ီေအာင္ရွိေပမယ့္ တကယ္မက္မက္စက္စက္ လြမ္းေနမိတာက အဲ့ဒီ ကြမ္းနံ႕။ ခ်ိဳျမျခင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ကြမ္းနံ႕တစ္ခုကို မူးယစ္စြာတမ္းတ ေနမိတယ္တဲ့ေလ။

ျဖစ္ႏိုင္ရင္………အင္းျဖစ္ႏိုင္ရင္ေပါ့ ကြမ္းယာနံ႕ေလး ျပန္ရခ်င္မိတာ ရူးတယ္ပဲ ေခၚမလား……

ငါ့ႏွယ္ေနာ္......


စေနေန႕က ကြမ္းစားတဲ့ ကြမး္ၾကိဳက္တဲ့ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ကိုျမင္ျပီး ဒီအေတြးစကိုရပါတယ္။ ထံုးစံအတုိင္း စိတ္ကူးယဥ္ ေပါက္တတ္ကရဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ သက္သက္ရယ္္ပါ။

ပုံကၾကိဳက္လို႕ထည့္လိုက္တာပါ။ သူမ်ားစံုတြဲပံု ရိုက္ထားပါေၾကာင္း (ေ၀ဖန္ေရး ၾကိဳကန္ထားပါသည္ခင္ဗ်ာ)

Hope you can give a hand!

Dear Students and ex-students,

your help is needed for a MTech KE 20 student.
ISS will be placing a donation box in the exam hall from tonight till Saturday.
For DipSA students, pls goto level 2 outside Matilda's office to donate.
You may donate cash or cheque.
All collections will be passed onto her next-of-kin.
Regards,

Charles PangProgramme Director, KE

Dear fellow ISS students

Sadly, one of our current Mtech KE 20 student Ms Sandar Phyo Wai has been diagnosed with colon cancer which has spread to her spinal cord and causing damage to 2 of the vertebrates. Currently, her right leg is paralyzed. Her prognosis is serious. She was admitted on Saturday to NUH and doctors are now deciding how best to treat her.
Yesterday, I met her cousin who expressed concerns about her missing the exams and the inevitable financial strain. Sandar is 28yrs old and have a cousin and brother in Singapore. Her parents have passed away. A group of us students are taking turns at the hospital to keep her company.
On behalf of her family, I am appealing to all staff & students to help her with the medical costs since the NUS medical insurance covers only the hospitilisation and not the more expensive surgery procedures. The estimated bill up to today is $35,000.
You can donate by sending a cheque payable to "Ms. Sandar Phyo Wai" and mail it to the ISS address.
Thank you for your concerns and generosity.
RegardsKyaw Htut Lin (KE 20)

Dear All friends,
On behalf of Sandar, thank you so much for all of your contribution.
This is the latest condition of Sandar.
(1) Cancer cells are spread already to liver and rectal colon.
(2) Back Bone operation was not completely removed all tumors.
(3) So, now Doctors decided to cure by two ways, radiotherapy and chemotherapy.
(4) For Radiotherapy, the estimated cost is S$7000.
(5) For chemotherapy, there are two options. First option, Singapore Cancer Research team ask Sandar to test her cancer cells for their experiment. If that meets their experiments, they will sponsor for chemotherapy. If not, Sandar will do that by herself.
(6)For implant of back bone, it costs over S$15000.All other charges for hospital fees , operation fees and consultation fees are S$ 38000 till now.( We got medical insurance S$30000)

Thanks and Best Regards
May Thet Zan

P.s : Now we are collecting donation by Sandar's Own Account. (403-15405-9 POSB saving A/C, Sandar Phyo Wai)

Please share this information to other friends.

ရွံဳးနိမ့္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ ၀န္ခံခ်က္ နဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရ့ဲ ဘ၀အဆံုးသတ္

ကိုဖုိးသၾကၤန္ေရ တဖြဖြခုိင္းလြန္းလို႕ ေရးေတာ့ေရးလိုက္ျပီဗ်။ က်ေနာ္က အေရးလည္းမတတ္ ဂီတကိုလည္း နားမလည္ပါးမလည္ အကယ္၍ တစ္ခုခုမ်ားအမွားအယြင္းျဖစ္ျပီး လြဲေခ်ာ္သြားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ…..

…မိုးဇက္….မိုးဇက္…..

၀ုန္းခနဲ အသံက တံခါးရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနပါလိမ့္။

လူတစ္ေယာက္လဲျပိဳေနပါလား…ဟာ…လည္ပင္းမွာလည္း ဓါးနဲ႕လွီးလို႕။

ေနာက္ေတာ့ ရွံဳးနိမ့္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ ၀န္ခံခ်က္ေတြနဲ႕ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို စတင္ျမင္ေတြ႕ရပါေတာ့တယ္။

သူ႕ဘ၀က ဒီဂီတေတြနဲ႕ ယဥ္ပါးဖုိ႕ ခဲယဥ္းေပစြ။ သူ႕အေဖရဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြက ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္တဲ့။ သူကေတာ့ သူဘ၀က ဂီတျဖစ္ရမယ္တဲ့။ သူဘာကိုပဲေပးဆပ္ရ ေပးဆပ္ရ။ ယုတ္စြအဆံုး ဘုရားသခင္ထံဆုေတာင္းခဲ့တာသာ ၾကည့္ပါေတာ့။

ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့သလား (တကယ္ဆို ဒီဆုမ်ိဳးမျပည့္သင့္ဘူးေလ) သူ႕ကို ဂီတဖက္မလိုက္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ ရုတ္တရက္ေသဆံုးရာကအစ သူဂီတ နယ္ကို ေျခစံုပစ္၀င္ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ မိုးဇက္နဲ႕မဆံုခင္အထိ္ေပါ့။

မိုးဇက္ကို စေတြ႕ေတာ့ တကယ့္ကို စိတ္ပ်က္စရာပါပဲ။ ဒါမုိးဇက္ပါလို႕ ဘုရားစူးေျပာရေလာက္ေအာင္အထိ။ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ ေထြးလား လံုးလားနဲ႕။ ျမင္ရတဲ့ပံုစံကိုု သူ႕ရဲ့ ဂီတနဲ႕ လံုး၀အပ္စပ္လုိ႕ကို မရခဲ့ဘူး။

မုိးဇက္ရဲ့ ပါရမီကို ျမင္ရတာကေတာ့ March of welcome ကေန အစျပဳခဲ့တာပါ။ သူကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ သီခ်င္းကို မုိးဇက္က နားေထာင္ရံုမွ်နဲ႕ တစ္ပုဒ္လံုး ျပန္လည္တီးျပခဲ့ရံုမက အတီးအေသာ့ေလးေတြနဲ႕အျပင္ ဆန္းသစ္မွုေတြနဲ႔ပါလုပ္ျပႏိုင္ခဲ့တာမုိ႕ သူကိုယ္တိုင္ တုန္လွဳပ္ခဲ့ရတာပါ။

ဂီတတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ လက္ဖ်ားနဲ႕ေတာင္မထိရက္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ ႏွလံုးသားကိုလည္း မိုးဇက္က ရရွိသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဘုရားသခင္ရက္စက္လြန္းလွတယ္။

မိုးဇက္ေရးတဲ့ ျပဇာတ္ေတြ မိုးဇက္ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြ…ဒါေတြအားလံုးက သူ႕ကိုေလွာင္ေျပာင္ေနသလိုပဲ။ ဂီတက သူ႕ဘ၀ ဒီဂီတအတြက္ အရာအားလံုးကို သူစြန္႕လႊတ္ဖုိ႕အဆင္သင့္ေလ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕မွာပါရမီမပါခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။ သူေအာင္ျမင္သင့္္သေလာက္ ေအာင္ျမင္ပါရဲ့။ မုိးဇက္ေလာက္လူသိမမ်ားခဲ့ဘူး။ အခုသူ ၀န္ခံခ်က္ေျပာေနတဲ့ တရားေဟာဆရာေတာင္ သူ႕သီခ်င္းကိုမသိဘူးတဲ့ေလ။

ေအာင္ျမင္မွုကို မက္ေမာတဲ့လူထဲက လူတစ္ေယာက္၊ ျပီးေတာ့ ဂီတကိုအရူးအမူးဖက္တြယ္ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ မိုးဇက္ဟာ တကယ့္ကို နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ မေကာင္းဆိုး၀ါးတစ္ေကာင္ပါပဲ။

သူကိုယ္တုိင္ပဲ မမွ်တတဲ့ ေကာင္းခ်ီးေပးခဲ့သူ ဘုရားသခင္ကို စြန္႕လႊြတ္လိုက္တယ္။ မိုးဇက္ပ်က္စီးဖုိ႕အေရး သူၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့တယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ခါးသီးတဲ့မုန္းတီးမွုေတြနဲ႕ အရာရာကို စီမံေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အမုန္းေတြ သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အမုန္းေတြေပါ့။ ဒါေတြကုိ မုိးဇက္မသိခဲ့ဘူးေလ။

မုိးဇက္ရဲ့ တက္လမ္းေတြကို ပိတ္ဆို႕ ခဲ့တာမုိ႕ စီးပြားေရးၾကပ္တည္းမွုေတြနဲ႕ အၾကပ္ရိုက္ေစခဲ့တယ္။ မတရားေသာ ယွဥ္ျပိဳင္မွုနဲ႕ နည္းမ်ိဳးစံုသံုးျပီး ၾကိတ္္ အႏိုင္က်င့္ခဲ့တာ။

မိုးဇက္ကို ထိခိုက္ေၾကကြဲျပီး ဘ၀ပ်က္ေစခဲ့တာ သူ႕အေဖေသတဲ့ အခ်ိန္ကစမယ္ထင္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ မိုးဇက္အေဖ၀တ္ခဲ့တဲ့ ရုပ္ဖ်က္၀တ္စံုနဲ႕ မုိးဇက္ကို requiem mass ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ေရးေစခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီသီခ်င္းနဲ႕ မုိးဇက္ ကုိထုိးႏွက္ခဲ့တာ။ ေငြေၾကးလိုအပ္ေနတဲ့ မုိးဇက္ကို ဒီသီခ်င္းေရးဖို႕ ေငြေၾကးေတြနဲ႕ျမဴဆြယ္ခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ မုိးဇက္ကို အၾကိမ္ၾကိမ္တိုင္ ေျခာက္လွန္႕ေသြးပ်က္ေစခဲ့တာပါ။

တကယ္တမ္းေတာ့ မုိးဇက္ကို သူသတ္ခဲ့တာ။ သူမွားသြားခဲ့ျပီ။ ရလိုက္တဲ့ေနာင္တ ေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသျပီး အျပစ္ကေန ခြင့္လႊတ္ဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့တာတဲ့ေလ…

ရွဳံးနိမ့္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ ၀န္ခံျခင္းကေတာ့ မိုးဇက္ကို သူသတ္ခဲ့တာပါတဲ့။ သူရယ္ ဘုရားသခင္ရယ္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္ပါဘူးတဲ့….

ေအာင္ျမင္မွုဆိုတဲ့ ေနာက္ကို လူတိုင္းလိုက္ေနမယ္ထင္တယ္။ ေငြေၾကးလိုမက္ေမာတပ္မက္ေစတဲ့ အရာတစ္ခုပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ရိုးသားၾကိဳးစားျပီးေအာင္ျမင္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျဖတ္လမး္နည္းနဲ႕ေအာင္ျမင္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္ပါတယ္လုိ႕ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႕ရေပမယ့္ မိမိရဲ့ေအာင္ျမင္မွုဟာ လိပ္ျပာသန္႕ရဲ့လား ဆုိတာကိုေကာ ေတြးေစခ်င္မိတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ သူတစ္ပါးကို စေတးရမယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘ၀ေတြ အသက္ေတြ တန္ဖိုးျဖတ္လုိ႕မရတဲ့ အရာေတြ(သူတစ္ပါး မို႕ ကိုယ့္အတြက္ တန္ဖိုးမရွိဘူးျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မွာပါ) စေတးရမယ္ဆုိရင္ေကာ ေအာင္ျမင္ခ်င္ေသးပါသလား။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာျပီးေရာ ဆုိတဲ့သူေတြလည္း ရွိမွာပါေလ။ ခံယူခ်က္ျခင္းမွ မတူႏုိင္ပဲ။

ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ေအာင္ျမင္မွုေတြ တစ္သီၾကီးနဲ႕ မုိးဇက္ရဲ့ ဘ၀ပါ…

ပါရမီေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းေတြ လွဳပ္လိုက္တိုင္း လက္ခုပ္သံေတြ ဘ၀ဂ္ညံေစခဲ့တယ္။ သူအျမဲရြတ္တဲ့ စကားလိုပဲ ဒီမွာ လူေတြက သူ႕ကိုခ်စ္ၾကပါတယ္တဲ့ေလ။ တကယ္ေတာ့ သူ႕ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွုကို မူးယစ္မေနသင့္ဘူးေနာ္။

တစ္ခ်ိန္လံုးေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သူ႕ဘ၀ ေန၀င္ခ်ိန္ကေတာ့ သံေ၀ဂရစရာေတြနဲ႕ေပါ့။ ေငြေရးေၾကးေရးအခက္အခဲေၾကာင့္ မာနေတြခ်ခဲ့ရတာေတြ။ အႏုပညာကို ဟင္းရြက္ကန္းစြန္းလိုေရာင္းခဲ့ရတာေတြ။ ဘယ္ေလာက္အသည္းနာလုိက္မလဲ။

အဆိုးဆံုးကေတာ့ သူေရးခဲ့တ့ဲ ဆင္ဖိုနီေတြ ကမၻာေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ မုိးဇက္တစ္ေယာက္ ဘယ္နားေပ်ာက္မွန္းမသိေအာင္ကို ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ရတာ။ ပိုက္ဆံမတတ္ႏိုင္လုိ႕အုတ္ဂူသြင္းမထားႏိုင္ခဲ့တဲ့အျပင္ အမ်ားသူငွာနဲ႕ ေရာေႏွာျပီး mass grave မွာ ျမဳပ္ႏွံခံခဲ့ရတယ္။

ထုိက္တန္တဲ့အရာတစ္ခုကေတာ့ သူေသေပမယ့္ သူ႕သီခ်င္းေတြ မေသခဲ့ဘူး။ သူ႕နာမည္မေသခဲ့ဘူးေလ။ ပတၱျမားမွန္ရင္ ႏြံမနစ္ဖူးထင္ပါရဲ့။

ဒီဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ sound box ကိုေတာ့ ဖြင့္ရပါလိမ့္မယ္။ အတီးေတြနဲ႕ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုးက စြဲေဆာင္မွုအျပည့္။ သူတုိ႕ေခတ္ရဲ့ ျပဇာတ္ယဥ္ေက်းမွုကိုလည္း တေစ့တေစာင္း ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။

အဆံုးသတ္မွာေတာ့ သူသိပ္မုန္းတယ္ဆုိတဲ့ မုိးဇက္ရဲ့ ရယ္သံဆန္းဆန္းကို မေမ့ေတာ့ဘူးဆုိတာ အာမခံပါတယ္……

သူဆိုတာကေတာ့ Antonio Salieri ပါ........(အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲ႕ နာမည္မွားေရးထားပါတယ္ :P)

FELICITATION!!!

ျမႏွင္းဆီနဲ႕ လီဆာ

လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္က ျမႏွင္းဆီကို က်ေနာ္ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ လီဆာကိုေတာ့ တေန႕ကမွ ေတြ႕ရွိခဲ့တာပါ။ လီဆာကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ျမႏွင္းဆီကို ေျပးျမင္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမႏွင္းဆီဆုိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို က်ေနာ္မုန္းတီးခဲ့တာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ျပီပဲ။ လီဆာကိုေကာ…..

ျမႏွင္းဆီကိုဘယ္ေလာက္မုန္းလဲဆို အဲ့ဒီစာအုပ္ကိုမ၀ယ္ပဲ တမင္ခ်န္ထားခဲ့တာ။ စာအုပ္သြား၀ယ္တိုင္း သူ႕ကိုေတြ႕တယ္။ ဒါေပမယ့္ မုန္းတီးမွုနဲ႕ တစ္ဖက္လွည့္မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိုရုပ္ဆုိးက က်ေနာ့စာအုပ္စာရင္းမွာ မပါတာမုိ႕ ျမႏွင္းဆီကို က်ေနာ့ဆီ ပို႕ခဲ့ပါတယ္။ မုန္းတီးစြာနဲ႕ပဲ ျမႏွင္းဆီကို ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္ၾကည့္မိျပန္ေရာ။

လီဆာကိုေတာ့ ရံုးက စီနီယာက ရံုမတင္ခင္မွာ ၾကည့္ဖို႕ေပးခဲ့တယ္။ သူေျပာတာက သီခ်င္းေတြသိပ္ေကာင္းတာပဲတဲ့။ ဟုတ္တယ္ သီခ်င္းေတြသိပ္ေကာင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ လီဆာကလည္း မုန္းတီးဖုိ႕ေကာင္းျပန္ပါေရာလား။

ျမတ္စုနဲ႕ျဖဴေလးၾကားမွာ ျမႏွင္းဆီမရွိခဲ့ရင္ေကာင္းမွာလုိ႕ အၾကိမ္ၾကိမ္ေရရြတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီမိန္းမၾကီးေၾကာင့္ဆုိျပီး လက္ညိဳးထိုးစြပ္စြဲခ်င္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမႏွင္းဆီကို ဆဲြထုတ္ပစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ သိပ္လွသေလာက္မာယာမ်ားတဲ့ မိန္းမ။ ေရွ႕အေၾကာင္းေတြသာမသိခဲ့ရင္ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူ႕ကိုသနားေနမိမွာ။

သာယာလွပတဲ့ ဒဲရစ္တို႕ရဲ့ အိမ္ေထာင္ပါပဲ။ သားကေလးေမြးတဲ့ အထိ တနလၤာေန႕တိုင္း ခ်စ္ဇနီးဆီကို ပန္းေတြပို႕တတ္တယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ရဲ့ ဘယ္ေလာက္သာယာ ခ်မ္းေျမ႕တဲ့ဘ၀ေလးလဲ။ က်ေနာ္လည္း အဲ့လိုဘ၀မ်ိဳးပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါတယ္။ လီဆာဆိုတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ မေပၚေပါက္ခင္အထိေပါ့။

ျမႏွင္းဆီက ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ ျမတ္စုဆိုတဲ့ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို ျမဴဆြယ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ျမတ္စုကို လက္ခုတ္ထဲကေရျဖစ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ လူပ်ိဳလူလြတ္ျမတ္စုတစ္ေယာက္ ျမႏွင္းဆီရဲ့ ေသြးေဆာင္ဖ်ားေယာင္းမွုေအာက္မွာ က်ရွံဳးခဲ့ရတယ္။ အက်ိဳးဆက္ကေတာ့ ခ်စ္သူျဖဴေလး နဲ႕ ေ၀းခဲ့ရတာေပါ့။

လီဆာက ဒဲရစ္ကိုနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့တယ္။ မရရေအာင္ ယူမယ္ဆိုျပီး ၾကိဳးစားခဲ့တာ။ ခရစ္စမတ္ညစာစားပြဲမွာ သူ႕ကိုျငင္းပယ္ခဲ့တဲ့ ဒဲရစ္ကို အျငိဳးနဲ႕ပါ။ ဒဲရစ္ေနာက္က မိသားစုဆုိတာကို မထည့္တြက္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး မိသားစုကိုပါ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ ဒုကၡေပးခဲ့တဲ့အထိ။

ျမႏွင္းဆီနဲ႕လီဆာ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိုင္ဆိုင္တာက ရူးသြပ္တဲ့စိတ္ခံစားခ်က္ေတြပါပဲ။ သန္႕စင္မြန္ျမတ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အေရာင္စြန္းေအာင္လုပ္ပစ္ခဲ့ၾကတာ။ အဆံုးစြန္တဲ့ မွားယြင္းမွုေတြနဲ႕ သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို ရေအာင္ယူဖို႕ၾကိဳးစားခဲ့ၾကတာ။ မိမိေၾကာင့္ သူတစ္ပါးဒုကၡေရာက္ပါေစလို႕ ရည္ရြယ္ျပီး မိမိကိုယ္ကို အသက္ေသခံသည္အထိ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုမွေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ သူတို႕ရဲ့ခ်စ္ျခင္းကေကာ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ မိမိခ်စ္တဲ့သူ ဒုကၡေရာက္မယ့္ အေရးလုပ္သင့္လုပ္ထုိက္ပါသလား။

မိန္းကေလးေတြကို ကာကြယ္တဲ့ ဥပေဒအျပင္ ေယာက်ၤားေလးေတြကို ကာကြယ္တဲ့ ဥပေဒမရွိသင့္ဘူးလား ေတြးေနမိတယ္။ ေယာက်ၤားရင့္မာၾကီး တန္ပဲလို႕ မေျပာပါနဲ႕႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕မွာလည္း က်ေနာ္တို႕ အားနည္းခ်က္ေတြရွိတတ္ပါတယ္။ အားနည္းခ်က္ကို ခ်က္ပိုင္ပိုင္ အသံုးခ်တတ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ လူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ဘ၀တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘ၀တစ္ခုေနာက္က ဘ၀မ်ားစြာ ပ်က္စီးသြားရမယ္ဆိုရင္ေကာဗ်ာ။

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ရလိုက္တာကေတာ့ အစြန္းေရာက္ ၀ါဒေတြရဲ့ မေကာင္းက်ိဳးပါပဲ။ ဘယ္အရာမဆို တစ္ဖက္စြန္းေရာက္သြားရင္ မေကာင္းမွုေတြျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကိုပဲ လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္ပါတယ္။

က်ေနာ့စာရင္းမွာေတာ့ ျမႏွင္းဆီနဲ႕ လီဆာဆိုျပီး တုိးသြားတာေပါ့ဗ်ာ….

အေၾကြးမ်ား

မေမ့ႏိုင္

စက္တင္ဘာလရဲ့ အိုက္စက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ သူ႕ကိုက်ေနာ္ေတြ႕ရွိခဲ့တာပါ။ ပူေလာင္ေနတဲ့ အိမ္ရဲ့ အျပင္ဘက္ကို က်ေနာ္ဂရုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ပါ အငမ္းမရ သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနမိတာကိုး။ သူ႕ကိုနာမည္သာ ၾကားဖူးခဲ့တာ တစ္ခါမွ မဆံုျဖစ္ခဲ့ဘူးေလ။ ရင္ဆိုင္အေတြ႕မွာ ဖင္ထိုင္ေမ့ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့….

အေစာပိုင္းက ပို႕စ္ေတြမွာ ေရးခဲ့သလို woodland အိမ္ကိုေျပာင္းရျခင္း အဓိကအခ်က္က စာအုပ္စင္။ စာအုပ္စင္ထဲက စာအုပ္ေတြထဲမွာ ခင္ခင္ထူးရဲ့ အညာသူအညာသားေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ ႏုႏုရည္အင္း၀ ၂၈ႏွစ္ရွိျပီျဖစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အေၾကာင္း၊ အဏၰ၀ါစုိးမိုးရဲ့ ပင္လယ္ေပ်ာ္ေတြအေၾကာင္း စတာေတြကို ဒီစာအုပ္စင္က မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာေတြပါ။

သူ႕ကိုလည္း အဲ့ဒီေအာက္ဖက္ေခ်ာင္ေလးထဲက ရွာေတြ႕ခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ သူက clone ေလးတစ္ေယာက္ပဲ။ စိမ္း၀ါေရာင္ေလးထဲမွာ သူ႕ပံုေလးက အတိုင္းသား ထင္းလို႕။ သူ႕အေၾကာင္းကို က်ေနာ္သိခဲ့တာ နည္းနည္းေလးပဲ။ သိတယ္ဆိုရံုေလာက္ေလးပဲ။ ညံ့လိုက္တာမ်ားဗ်ာ။ တကယ္ဆို ဒီ့ထက္ပိုျပီး သိသင့္တယ္။ ျမင္ဖူးတယ္ဆုိတာလည္း အိမ္အေပၚထပ္္ ထုပ္တန္းမွာ ခန္႕ခန္႕ၾကီး ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဓါတ္ပုံတစ္ခုထက္မပို။

က်ေနာ္ေတြ႕ရွိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္မသိေသာ သူ႕အေၾကာင္းကေတာ့…

၁။ေမးျမန္းစူးစမ္းတတ္ျခင္း

မိုးတြင္း ေဆာင္းတြင္းဟု ေခၚၾကေသာ္လည္း ေႏြရာသီကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေႏြတြင္းဟု မေခၚၾကသလဲ၊ ညီအစ္ကို၀မ္းကြဲရွိေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္ လင္မယားတစ္၀မ္းကြဲမရွိသလဲ စသည့္ေမးခြန္းမ်ားကို ငယ္ဘ၀ထဲက စဥ္းစားေတြးေတာ ေမးျမန္းတတ္သည္။

၂။ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ျခင္း

အတန္းတိုင္းတြင္ ပထမရရွိခဲ့သူတစ္ဦး။ စေကာလားရွစ္အျပင္ ဦးေရႊခုိဆုကိုလည္း ခ်ီးျမွင့္ခံရခဲ့သည္မွာ ထူးခြ်န္ထက္ျမက္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္းသိသာထင္ရွားေနပါသည္။ ဘီအယ္လ္ (ဥပေဒပညာ) ပထမႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသားကိစၥ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ အခ်ိန္ျပည့္ေဆာင္ရြက္ေနသျဖင့္ ပထမဆံုးနဲ႕ ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ စာေမးပြဲက်ရွံဳးဖူးခဲ့သည္။

၃။ေလ့လာမွတ္သားဥာဏ္ၾကီးျခင္း

အဂၤလိပ္ပါလီမန္မွ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသူမ်ား၏ မိန္႕ခြန္းမ်ားကို အလြတ္ရသည္အထိ ေလးႏွစ္အတြင္း ဖတ္ျပီး မွတ္သားထားႏိုင္သည္။ ထုိ႕ေနာက္ထိေရာက္စြာ အသံုးခ်ခဲ့သည္။

၄။ ျခိဳးျခံေခြ်တာႏိုင္ျခင္း

အစားအစာ မစားပဲ ေနႏိုင္သည္၊ ျဖစ္သလိုေနထိုင္တတ္သည္၊ ေစာဒကတက္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူမတူေအာင္ ျခိဳးျခံေခြ်တာျပီး သည္းခံႏိုင္စြမ္းၾကီးသူျဖစ္ပါသည္။

၅။ ရဲ၀ံ့စြန္႕စားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္း

ပန္းတိုင္အတြက္ အသက္ေပးထားျပီး ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သတိၱအျပည့္ျဖင့္ ရဲ၀ံ့စြာ တုိက္ပြဲ၀င္သူတစ္ဦးအေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဘီအုိင္ေအ အုပ္ခ်ဳပ္မွုလႊဲေျပာင္းေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ဗိုလ္မိုးၾကိဳးႏွင့္ အေခ်အတင္စကားေျပာၾကရာ ဗိုလ္မိုးၾကိဳး ကဓါးကိုဆြဲလွ်င္ သူကလည္း ဓါးရိုးကိုင္၍ အဆင္သင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သတၱိေျပာင္ခဲ့ျခင္း။ ဖက္ဆစ္ဆန္႕က်င္ေရးတုိက္ပြဲတြင္ သရက္ခရိုင္မင္းတုန္းနယ္တြင္ ေရွ႕တန္းတက္၍ မေၾကာက္မရြံ႕ စီမံခန္႕ခြဲခဲ့ျခင္း။

၆။ လူမ်ိဳးမေရြးဘာသာမေရြးစည္းရံုးႏိုင္ေသာ သံတမန္ေကာင္းျဖစ္ျခင္း

ထူးျခားေသာ အရည္အခ်င္းတစ္ရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ကရင္-ဗမာ၊ ကခ်င္-ဗမာ၊ ရွမ္းေတာင္တန္း-ဗမာ ဆက္ဆံေရးအတြက္ တကယ့္ တံတားၾကီးတစ္စင္းျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ထပ္ သူလိုလူ တစ္ေယာက္ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါ။

၇။ ရာထူးစည္းစိမ္မမက္ေမာျခင္း

ဘုရင္ခံက လိုခ်င္ေသာရာထူးေပးပါမည္ဆိုသည္ကိုေတာင္ ပန္းတိုင္ကိုျမဲျမဲစြဲကိုင္လ်က္ ျငင္းပယ္ခဲ့သူတစ္ဦးျဖစ္ပါသည္။

၈။ ျပတ္သားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္း

အရာရာကိုျပတ္သားစြာ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္သူျဖစ္ပါသည္။ “ယခုလို ကြ်န္ေတာ္အၾကံေပးတာကိုမွ သေဘာမတူပဲ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ေနခ်င္ေသးတယ္၊ သူတုိ႕ျပဳသမွ်ဘဲ ခံခ်င္ေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႕ရဲ့ သေဘာအတိုင္းဘဲ။ သို႕ေသာ္ေနာင္ကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕အဆိုးမဆိုပါနဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕က နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ားကို အျပင္းအထန္ခ်ရေတာ့မွာ ျဖစ္လုိ႕ နယ္ခ်ဲ႕သမားနဲ႕ပူးေနတဲ့ လူမ်ားကိုလည္း ခ်မွာဘဲ” စသျဖင့္ ရွင္းလင္းစြာ ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားေပးႏုိင္သူတစ္ဦးပင္။

၉။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ျခင္း

“ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူလူေတြဟာ ေနာက္လုိက္ လူေတြထက္ ပိုျပီး အျမင္က်ယ္ရမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဟာ ဟိုလူေျပာဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ဒီလူေျပာ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေနရင္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ဖူး။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူဟာ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ ကိစၥကို တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ေျပာရဲရမယ္၊ ရွင္းျပႏုိင္ရမယ္၊ အသက္စြန္႕သင့္တဲ့ ေနရာမွာ စြန္႕ရဲရမယ္။ ပရိယာယ္သံုးသင့္တဲ့ေနရာမွာ သံုးရမယ္။ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ျပီးလုပ္ရမယ္။ အမ်ားေယာင္လို႕ ေယာင္ရတယ္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း မသိဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္မဟုတ္ဖူး။”

အထက္ပါမိန္႕ခြန္းကိုၾကည့္ရင္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္မျဖစ္ဆုိတာ စီစစ္စရာလိုမယ္မထင္။

စသည္စသည္ျဖင့္ သူ႕ကိုက်ေနာ္ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါသည္။ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိလ်င္သိျခင္း ၾကက္သီးေမြးညွင္းထသည္အထိ တုန္လွဳပ္မိသည္။ ဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ျပီးျမင္ေယာင္သည္။ လက္ေတြ႕မ်ား ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးလွ်င္ မည္မွ်ေနမည္မသိ။

သူသည္ က်ေနာ္တုိ႕အတြက္ မီးရွဴးတန္ေဆာင္တစ္ခုပင္။ ဟုန္းခနဲေတာက္ေသာ ေကာက္ရိုးမီးမ်ားလို မဟုတ္။

ထာ၀ရလင္းေနသည္။ အျမဲလင္းေနသည္။ ထိန္ထိန္ညီးလင္းေနသည္။

ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏုိင္၍ ယေန႕တိုင္လင္းလ်က္ ထာ၀စဥ္လင္းေနမည့္ မီးရွဴးတုိင္ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ကိုးကား - ေအာင္သန္း၏ ေအာင္ဆန္း