မိုင်းလားမြို့ဟာ စည်တာတော့ အတော်ကိုစည်ပါတယ်။ တရုတ်အငွေ့အသက်တွေ ပိုများသလားလို့ ထင်မိတယ်။ မြန်မာပြည်ထဲက တရုတ်မြို့တော် တခုလိုပါပဲ။ ကျနော့စိတ်ထဲမှာ ရင်းနှီးမှု ရှိမနေခဲ့တာကို ဝန်ခံပါရစေ။
မိုင်းလားက အပြန်လမ်းမှာ ဓါတ်ပုံတွေ တသီချည်း ရိုက်တော့တာပေါ့။
ဆီလူးက တောင်ကုန်းတွေဟာ ကြံရယ် စပါးရယ် နှံစားပြောင်းရယ်နဲ့ အရောင်တွေ ဆေးခြယ်ထားတဲ့ တောင်ကုန်းတွေဖြစ်နေတယ်။ လမ်းက ခင်းနေတုန်းမို့ မြေသားက ပျော့နေတယ် အောက်က မြေထက်မြင့်နေတာမို့ ထရိုင်ပေါ့ထောက်ပြီး ရိုက်လို့ အဆင်မပြေခဲ့ဘူး။
မိုင်းယန်းကို ရောက်တဲ့အခါ အလာတုန်းက လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လဖက်ရည်ဝင်သောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ လမ်းတလျှောက် ဓါတ်ပုံတွေ ဆင်းဆင်းရိုက်တယ်။
ရွှေတောင်ကြားလို့ကျနော် နာမည်ပေးခဲ့တဲ့ တောင်ကြားဟာ သိပ်ကိုလှတယ်။ ဟိုးတောင်ထိပ်က တဲအိမ်လေးတွေဟာ တိမ်တွေကြားမှာမို့ နတ်ဘုံနတ်နန်းလိုပါ။
ကိုဝင်းဇော်ရဲ့ လောဘမြစ်ဆိုတဲ့နေရာမှာလည်း ဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်ကြတယ်။ ဟိုးတောင်ပေါ်ကနေ အေးအေးချမ်းချမ်း စီးဆင်းလာတဲ့ ချောင်းရေဟာ ကြည်လင်နေတာပါပဲ။ ဒါပေမယ့် တောင်အောက်က ရွှေတွေကျင် လုပ်ငန်းသုံးကြာတာမို့ နောက်ကျိနေတဲ့ ရေနဲ့ ဆုံတဲ့နေရာပါ။ ကြည်နေတဲ့ရေဟာ နောက်ကျိမှုထဲရောယှက်သွားပြီး ကြည်လင်မှုတွေ ပျောက်ဆုံးသွားပြီ။ ဒါဟာ လောဘမြစ်ပဲတဲ့...
အသွားတုန်းက မစားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ထမင်းဆိုင်မှာ နေ့လည်စာဝင်စားကြတယ်။ ကိုဝင်းဇော်က ကျွေးတာမို့ကျေးဇူးတင်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဝါးပိုးကို ပထမဆုံးစားဖူးခဲ့တာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
လန်နာတိုင်းပြည်ဆိုတာ စပါးခင်းများနဲ့ စိမ်းလန်းသောတိုင်းပြည်လို့ အနက်အဓိပ္ပါယ်ရတယ်။ အခုသွားတဲ့ခရီးစဉ်တခုလုံးမှာ စပါးခင်းတွေနဲ့ စိမ်းလန်းနေတဲ့ ရှုခင်းတွေ အများကြီးပါ။ အခု မိုင်းယန်းကနေ ကျိုင်းတုံအပြန်လမ်းမှာလည်း စပါးခင်းတွေချည်း။ သေချာပါတယ် ကျနော်ရောက်နေတဲ့ ဒီဒေသဟာ လန်နာတိုင်းပြည်ရဲ့ တစိတ်တဒေသဆိုတာပါ။
ကျိုင်းတုံပြန်ရောက်တဲ့အခါ ကိုဝင်းဇော်က သူတို့ကားဂိတ်ကိုဝင်တယ်။ ကျနော်ကတော့ အနားက စော်ဘွားဂူကို ဓါတ်ပုံဝင်ရိုက်ပါတယ်။ တံခါးတော့ ပိတ်ထားတာမို့ ခြံစည်းရိုး အပေါက်ထဲကနေပဲ ရိုက်ခဲ့ပါတယ်။
ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ကျနော်တို့အခန်းကို နောက်ဧည့်သည်မရောက်တာမို့ ပထမအခန်းပဲ ပြန်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတွေကို ဓါတ်ပုံတွေပြရင်းသူတို့က ခရီးသွားစာရေးသူဆို စျေးချပေးမယ်ဆိုပြီး စျေးအတော်ချပေးပါတယ်။
နောက်နေ့မနက်စာကို စျေးထဲမှာ ဝက်သားလုံးခေါက်ဆွဲစားရင်း ဝက်အူချောင်းနဲ့ ဒုက္ခတွေ ဝယ်ကြတယ်။ စျေးထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး ဓါတ်ပုံရိုက်ကြတယ်။ ဖက်နဲ့ထုတ်ထားတဲ့ ပဲကောက်ညှင်းတွေပါ ဝယ်ပြီး လေယာဉ်ပေါ်က ပေးတဲ့ မုန့်တွေမစားပဲ ပဲကောက်ညှင်းနဲ့ ဝက်အူချောင်းကို ဟဲဟိုးလေဆိပ်အဆင်းမှာ စားဖြစ်ကြတယ်။
လန်နာတိုင်းပြည်ဟာ အခုအချိန်ထိများရှိနေခဲ့ရင် ဆန်ရေစပါးပေါများနေမလား၊ ဗုဒ္ဓဘာသာပဲ ဒီ့ထက်ပိုပြီး ထွန်းကားနေမလား၊ ပြည်သူပြည်သားတွေဟာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့သူ စာနာတတ်သူ တွေ ယနေ့ခတ်လူတွေထက်ပိုများနေမလားဆိုတဲ့ အတွေးတွေဟာ ဟဲဟိုးကနေ ရန်ကုန်လေဆိပ်ဆင်းသည်အထိ ကပ်လျက်ပါနေခဲ့တော့တယ်....
မိုင်းယန်းကို ရောက်တဲ့အခါ အလာတုန်းက လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ လဖက်ရည်ဝင်သောက်ကြတယ်။ ပြီးတော့ လမ်းတလျှောက် ဓါတ်ပုံတွေ ဆင်းဆင်းရိုက်တယ်။
အသွားတုန်းက မစားဖြစ်ခဲ့တဲ့ ထမင်းဆိုင်မှာ နေ့လည်စာဝင်စားကြတယ်။ ကိုဝင်းဇော်က ကျွေးတာမို့ကျေးဇူးတင်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဝါးပိုးကို ပထမဆုံးစားဖူးခဲ့တာလည်း ဖြစ်ပါတယ်။
လန်နာတိုင်းပြည်ဆိုတာ စပါးခင်းများနဲ့ စိမ်းလန်းသောတိုင်းပြည်လို့ အနက်အဓိပ္ပါယ်ရတယ်။ အခုသွားတဲ့ခရီးစဉ်တခုလုံးမှာ စပါးခင်းတွေနဲ့ စိမ်းလန်းနေတဲ့ ရှုခင်းတွေ အများကြီးပါ။ အခု မိုင်းယန်းကနေ ကျိုင်းတုံအပြန်လမ်းမှာလည်း စပါးခင်းတွေချည်း။ သေချာပါတယ် ကျနော်ရောက်နေတဲ့ ဒီဒေသဟာ လန်နာတိုင်းပြည်ရဲ့ တစိတ်တဒေသဆိုတာပါ။
ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ ကျနော်တို့အခန်းကို နောက်ဧည့်သည်မရောက်တာမို့ ပထမအခန်းပဲ ပြန်ရတယ်။ ပြီးတော့ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတွေကို ဓါတ်ပုံတွေပြရင်းသူတို့က ခရီးသွားစာရေးသူဆို စျေးချပေးမယ်ဆိုပြီး စျေးအတော်ချပေးပါတယ်။
နောက်နေ့မနက်စာကို စျေးထဲမှာ ဝက်သားလုံးခေါက်ဆွဲစားရင်း ဝက်အူချောင်းနဲ့ ဒုက္ခတွေ ဝယ်ကြတယ်။ စျေးထဲမှာ အေးအေးဆေးဆေး ဓါတ်ပုံရိုက်ကြတယ်။ ဖက်နဲ့ထုတ်ထားတဲ့ ပဲကောက်ညှင်းတွေပါ ဝယ်ပြီး လေယာဉ်ပေါ်က ပေးတဲ့ မုန့်တွေမစားပဲ ပဲကောက်ညှင်းနဲ့ ဝက်အူချောင်းကို ဟဲဟိုးလေဆိပ်အဆင်းမှာ စားဖြစ်ကြတယ်။
လန်နာတိုင်းပြည်ဟာ အခုအချိန်ထိများရှိနေခဲ့ရင် ဆန်ရေစပါးပေါများနေမလား၊ ဗုဒ္ဓဘာသာပဲ ဒီ့ထက်ပိုပြီး ထွန်းကားနေမလား၊ ပြည်သူပြည်သားတွေဟာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့သူ စာနာတတ်သူ တွေ ယနေ့ခတ်လူတွေထက်ပိုများနေမလားဆိုတဲ့ အတွေးတွေဟာ ဟဲဟိုးကနေ ရန်ကုန်လေဆိပ်ဆင်းသည်အထိ ကပ်လျက်ပါနေခဲ့တော့တယ်....
.jpg)
No comments:
Post a Comment