တည်းတဲ့ နေရာကနေ check out လုပ်ပြီးတဲ့အထိ ကားသမားက ရောက်မလာသေးဘူး။ သူနောက်ကျမယ်ဆိုတာ နောက်ထပ်တနာရီခွဲလောက်ကြာမှ ရောက်လာတော့တယ်။ မနေ့ညက ဧည့်သည်ကို ကိုလံဘိုလေဆိပ်ပို့ပြီး ကိုလံဘိုကနေ မနက်အစောကြီးအယ်လာကို ပြန်မောင်းလာတာတဲ့လေ။ ဒီကားသမားက ယဉ်ကျေးပုံရသလို စကားပြောလည်း ရည်မွန်ချေငံတယ်။
အထုတ်တွေတင်ပြီးတာနဲ့ ခရီးစဉ်စတယ်။ မနေ့က မသွားဖြစ်တဲ့ ရေတံခွန်ကို မဝင်ဖြစ်တော့ဘူူး။ အချိန်က မလောက်တော့ဘူး။ ကားသမားက ကျနော့ခရီးစဉ်ထဲ မပါတဲ့ ရေပူစမ်းတခုကို လိုက်ပို့ပေးတယ်။ ဝင်လေ့လာရင်း ခြေလက်ဆေးဖြစ်ကြတယ်။ ဒေသခံတွေကတော့ အပြိုင်အဆိုင် ရေချိုးနေကြတာမြင်တော့ ထားဝယ်တုန်းက ရေပူတွင်းကိုပြန်အောက်မေ့မိတယ်။
ခရီးတော်တော်ဝေးဝေးသွားပြီးတဲ့အခါ တန်ဂါလီကိုရောက်တယ်။ နေ့လည်စာကို တန်ဂါလီရောက်မှ စားကြမယ်ဆိုပြီး နောက်ကျခံစောင့်လာကြတာ။ တန်ဂါလီမှာ ရှားရှားဆိုတဲ့ ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းတယ်။ ရီဆော့တခုရဲ့ ဘေးနားမှာ လမ်းကဆုံးသွားတယ်။ ဘယ်ဆက်သွားရမလဲ မသိ ဆိုင်လည်း မတွေ့ဖြစ်နေတာနဲ့ ကားသမားက ဆိုင်ကို ဖုံးလှမ်းဆက်တဲ့အခါ ဆိုင်က ခဏစောင့် သူတို့လာကြိုမယ်တဲ့။ တကယ်လာခေါ်တော့ ဆိုင်ကိုသွားဖို့ ဖိုင်ဘာလှေနဲ့ လာခေါ်တယ်။ အတွေ့အကြုံအသစ်ပေါ့။ ဆိုင်က ခပ်သေးသေးပဲ ရတဲ့ မီနူးက ဒီနေ့ရတဲ့ ပင်လယ်စာပေါ်မှာပဲ အခြေခံထားတယ်။ အကြွေးဝယ်ကဒ်နဲ့တော့ ရှင်းလို့မရဘူး ငွေသားပဲ လက်ခံပါတယ်။ ပုဇွန်ငါးနဲ့ ကင်းမွန်မှာ ပြီးတဲ့အခါ ဆိုင်အရှေ့က ကမ်းခြေမှာ ဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်တယ်။ လူသိပ်မများဘူး။ ကမ်းခြေက အတော်လေး လှပသာယာတယ်။ မောလည်း မော ဗိုက်လည်း ဆာတော့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ ဟင်းတွေဟာ အရသာပိုရှိနေသလား မသိပါဘူး။ ခံတွင်းတွေ့တွေ့နဲ့ အပီအပြင် တွယ်ကြတယ်။
တန်ဂါလီကနေ ဂေါကို အတော်လေး မောင်းရတယ်။ လမ်းတလျှောက် အိမ်တွေရွာတွေ မြို့တွေဟာလည်း သေသေသပ်သပ်ပဲ။ လမ်းမှာလင်္ကာဒီပရဲ့ အမှတ်အသားဖြစ်တဲ့ ငါးမျှားပုံဆန်းဆန်း ကိုဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်ကြတယ်။ အင်းလေးက ငါးဖမ်းသူ ငွေရှာသမားတွေလိုပါပဲ သူတို့တွေလည်း ဟန်ပြသပ်သပ် ငွေတောင်းတဲ့သူတွေ။ ငါးရာလား တထောင်လား ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ ပေးရပါတယ်။
ဂေါဟာ ရှေ့ဟောင်းဆိပ်ကမ်းမြို့ တမြို့ဖြစ်ပြီး ဒတ်ချ်ယဉ်ကျေးမှု ဖုံးလွှမ်းခဲ့တဲ့ အဆောက်အဦးဟောင်းတွေကြောင့် ခရီးသွားတွေကို စွဲဆောင်ထားတာပဲဖြစ်တယ်။ မှောင်ရီမပျိုးခင် တည်းမယ့် ဟိုတယ်ကို ရောက်တယ်။ ဝန်ထမ်းတယောက်ပဲရှိပြီး ကျနော်ယူထားတဲ့ အခန်းကို မရပဲ တခြားအခန်းတခုပေးတာကို ဖြေရှင်းမပေးနိုင်ပဲဖြစ်နေခဲ့တယ်။ ခဏပဲ အိပ်မှာပဲလေဆိုပြီး လက်သင့်ခံလိုက်ပါတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီးတာနဲ့ ညစာစားဖို့ ထွက်လာကြတယ်။ ကိုလံဘိုမှာ မစားခဲ့ရတဲ့ နာမည်ကျော် ဂဏန်းဆိုင်ရဲ့ ဆိုင်ခွဲတခုကို သွားစားကြတယ်။ စားဖူးသမျှထဲမှာ ဒီဂဏန်းဟာ အသားအပြည့်ဆုံးပါပဲ။ စလုံးထက် အများကြီးသက်သာပါတယ်။
မနက် အစောနိုးတာနဲ့ ဂေါဆိပ်ကမ်းရဲ့ နေထွက်အလှကို စောင့်ကြည့်ကြတယ်။ကြည်နေတဲ့ ရေအလျဉ်နဲ့ နေအရောင်ဟာ လက်ခနဲ ပေါ်လာတယ်။ မြို့ဟောင်း ဂေါရဲ့ အလှကို မနက်နေရောင်နုနုမှာ ဓါတ်ပုံလျှောက်ရိုက်ကြတယ်။ နေမြင့်လာတာနဲ့ အပူရှိန်ကလည်း မြင့်သထက်မြင့်လာတာပဲ။ မနက်စာကို အပြင်က ဟိုတယ်တခုမှာပဲ ဝင်စားဖြစ်လိုက်တယ်။ ဟိုတယ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ကားဆရာကို မက်ဆေ့ပို့ပြီး နောက်ခရီးစဉ်တခုစဖို့ ပြင်ဆင်ကြတယ်။ ဟိုတယ်က ညွှန်လိုက်တဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာ နေ့လည်စာ စားပြီးတာနဲ့ ဂေါဆိပ်ကမ်းကနေ ခွာခဲ့ပြန်ရော......
ခရီးတော်တော်ဝေးဝေးသွားပြီးတဲ့အခါ တန်ဂါလီကိုရောက်တယ်။ နေ့လည်စာကို တန်ဂါလီရောက်မှ စားကြမယ်ဆိုပြီး နောက်ကျခံစောင့်လာကြတာ။ တန်ဂါလီမှာ ရှားရှားဆိုတဲ့ ဆိုင်ကို လိုက်ပို့ခိုင်းတယ်။ ရီဆော့တခုရဲ့ ဘေးနားမှာ လမ်းကဆုံးသွားတယ်။ ဘယ်ဆက်သွားရမလဲ မသိ ဆိုင်လည်း မတွေ့ဖြစ်နေတာနဲ့ ကားသမားက ဆိုင်ကို ဖုံးလှမ်းဆက်တဲ့အခါ ဆိုင်က ခဏစောင့် သူတို့လာကြိုမယ်တဲ့။ တကယ်လာခေါ်တော့ ဆိုင်ကိုသွားဖို့ ဖိုင်ဘာလှေနဲ့ လာခေါ်တယ်။ အတွေ့အကြုံအသစ်ပေါ့။ ဆိုင်က ခပ်သေးသေးပဲ ရတဲ့ မီနူးက ဒီနေ့ရတဲ့ ပင်လယ်စာပေါ်မှာပဲ အခြေခံထားတယ်။ အကြွေးဝယ်ကဒ်နဲ့တော့ ရှင်းလို့မရဘူး ငွေသားပဲ လက်ခံပါတယ်။ ပုဇွန်ငါးနဲ့ ကင်းမွန်မှာ ပြီးတဲ့အခါ ဆိုင်အရှေ့က ကမ်းခြေမှာ ဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်တယ်။ လူသိပ်မများဘူး။ ကမ်းခြေက အတော်လေး လှပသာယာတယ်။ မောလည်း မော ဗိုက်လည်း ဆာတော့ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ ဟင်းတွေဟာ အရသာပိုရှိနေသလား မသိပါဘူး။ ခံတွင်းတွေ့တွေ့နဲ့ အပီအပြင် တွယ်ကြတယ်။
တန်ဂါလီကနေ ဂေါကို အတော်လေး မောင်းရတယ်။ လမ်းတလျှောက် အိမ်တွေရွာတွေ မြို့တွေဟာလည်း သေသေသပ်သပ်ပဲ။ လမ်းမှာလင်္ကာဒီပရဲ့ အမှတ်အသားဖြစ်တဲ့ ငါးမျှားပုံဆန်းဆန်း ကိုဓါတ်ပုံဆင်းရိုက်ကြတယ်။ အင်းလေးက ငါးဖမ်းသူ ငွေရှာသမားတွေလိုပါပဲ သူတို့တွေလည်း ဟန်ပြသပ်သပ် ငွေတောင်းတဲ့သူတွေ။ ငါးရာလား တထောင်လား ဓါတ်ပုံရိုက်ဖို့ ပေးရပါတယ်။
.jpg)
No comments:
Post a Comment