လန်နာတိုင်းပြည် ရှာဖွေခြင်း စ

ဒီခရီးစဉ် တခုလုံးရဲ့ အဓိကနေရာဖြစ်တဲ့ လန်နာတိုင်းပြည် အကြွင်းအကျန် ဘုန်းကြီးကျောင်း နှစ်ကျောင်းပဲဖြစ်ပါတယ်။ ရှေးဟောင်းအတိုင်း မပြုမပြင်ပဲကျန်ရစ်တာမို့ သမိုင်းကို အထင်းသား မြင်ရတယ်။ ကျနော့အိပ်မက်ထဲက ကျောင်းတော်မို့ ကျနော်က သိပ်သွားချင်တယ်။ တကယ်တမ်း သွားမယ်ဆိုတော့ အခက်အခဲတွေကများပါတယ်။ ကိုစိုုင်းအပါအဝင်နယ်ခံတော်တော်များများက မသွားကြဖို့ ဝိုင်းဖျက်ကြပါတယ်။

ဝမ်ရှန်ဝမ်ညှက် လို့ အမည်တွင်တဲ့ လွယ်ရွာတွေဟာ ကျိုင်းတုံ နဲ့ မိုင်းလား ကြားထဲမှာပဲ ရှိပါတယ်။ ကျိုင်းတုံကနေ တနာရီခွဲ နှစ်နာရီလောက်သွားရင် ရွာကိုတက်တဲ့ တောင်ခြေရင်းကို ရောက်ပါတယ်။ တောင်ခြေကနေ တောင်တက်ခရီး တနာရီခွဲလောက် တက်ရင် ဒီရွာနှစ်ရွာကို ရောက်နိုင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကျိုင်းတုံနဲ့ မိုင်းလား တိုက်ရိုက်လမ်းဟာ ပိတ်ထားတာ ကြာခဲ့ပြီ။ အများပြည်သူ ဖြတ်သန်းသွားလာခွင့် မရှိတာမို့ ဒီပုံမှန်လမ်းက သွားခွင့် မရှိတော့ပါ။

ဆိုတော့ ကျိုင်းတုံကနေ မိုင်းလားကို မိုင်းယန်းဖက်ကနေ ပတ်ပြီး သွားရမယ်။ မိုင်းလားက ကိုယ်ပိုင်အုပ်ချုပ်ခွင့်ရ ဒေသမို့ မြန်မာပြည်ဖက်က လုံခြုံရေး ဂိတ်နှစ်ခု၊ မိုင်းလားဖက်က ဂိတ်နှစ်ခု စုစုပေါင်း လေးခုကို ဖြတ်ကျော်ရမယ်။ မြန်မာဖက်က ဂိတ်တွေကို ဖြတ်ရင် မှတ်ပုံတင်ပြရမယ်။ တခြား အပိုင်းလေးတွေလည်း ရှိတော့ ရှိတာပေါ့လေ။ နိုင်ငံခြားသား ဖြတ်သန်းသွားလာခွင့် မရှိဘူးတဲ့လေ။ကျိုင်းတုံကနေ မိုင်းလားကို ကားနဲ့ လေးနာရီမောင်းရမယ်။ ပြီးတော့ မိုင်းလားကနေ ဝမ်ရှန်ဝမ်ညှက်ကို နောက်ထပ် နှစ်နာရီလောက်မောင်းရမယ်။ ဂိတ်နှစ်ခု ထပ်ဖြတ်ရမယ်။ သေချာတာကတော့ ကျိုင်းတုံကနေ နေ့ချင်းပြန်ခရီး မဖြစ်နိုင်တာပါပဲ။ ဂိတ်တွေက ညရှစ်နာရီမှာ ပိတ်ပြီး လမ်းမှာ တည်းခိုစရာ မရှိပါဘူး။ မိုင်းလားမှာ တညအိပ်မှပဲရမယ်လို့ ကားဆရာက သေချာရှင်းပြတယ်။ ဝမ်ရှန်ဝမ်ညှက်ထိသွားရမှာမို့ ကားခလည်း စျေးပိုပေးရတယ်။ ရောက်မှတော့ သွားဖြစ်အောင် သွားမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ ကျနော်က ကားဆရာဆီက ကတိတခုတော့ တောင်းတယ် ဒီဘုန်းကြီးကျောင်းနှစ်ကျောင်းကို မရောက်ရောက်အောင် ပို့ပေးပါမယ်ဆိုတဲ့ ကတိပါ။

ကားဆရာနာမည်က ကိုဝင်းဇော်တဲ့။ အညာသားပေမယ့် ရှမ်းလိုရော တရုတ်လိုရော ကျွမ်းနေခဲ့ပြီ။ အညာမှာမွေးပြီး ကျိုင်းတုံမှာ ကြီးပြင်းတာမို့ ကျိုင်းတုံသား ဖြစ်နေပြီး အခါသူချောချောလေးပါ ယူထားတာတဲ့ဗျား။ မနက်စောစော ထွက်ဖို့ကို ကျနော်တို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပေမယ့် သူက ရောက်မလာခဲ့ဘူး။ ခရီးသွားလို့ အချိန်မတိကျရင် မကြိုက်တဲ့ကျနော်က ဖုန်းအခေါက်သုံးဆယ်လောက် သူ့ကို ခေါ်နေခဲ့ပြီ။ တနာရီခွဲလောက်နောက်ကျပြီးမှ ရောက်လာတယ်။ လူကတော့ ခပ်ပျော်ပျော်နေတတ်ပုံပါပဲ ဘောလုံးပွဲကြည့်ပြီး ဖုန်းပိတ်အားကုန်သွားတာမို့ မနက်မနိုးတာကို အသေအချာတောင်းပန်ပါတယ်။ သေချာပေါက် ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေအထိ ကားနဲ့ ပို့ပေးမယ်လို့ပါ အထပ်ထပ်ပြောတယ်။

မိုးစင်စင်လင်းမှ ကျိုင်းတုံကနေထွက်ခဲ့တယ်။မြို့ထွက်ဂိတ်ကို ဖြတ်ပြီးတဲ့အခါ တောဖက်ကို တဖြည်းဖြည်းဆင်းလာတယ်။ နောက်ဂိတ်တခု ရောက်တော့ မှတ်ပုံတင်တွေ ပြရပါတယ်။ ဆင်းပေးရဦးမလားဆိုတော့ မလိုဘူးတဲ့ လာစစ်တဲ့ သူက သဘောကောင်းပါတယ် အညာသားပဲမို့ စကားပြောဆို မိတ်ဆက်ခဲ့ကြသေးတယ်။ 

ဝမ်ရှန်ဝမ်ညှက် မရောက်တော့မှာစိုးလို့ လမ်းမှာ ကားကိုအမြန်မောင်းတယ်။ မိုင်းယန်းရောက်မှ ခဏရပ်ပြီး မနက်စာစားတယ်။ခေါက်ဆွဲဆိုင်ရှေ့က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေးက သောက်လို့ သိပ်ကောင်းတာမို့ ညွှန်းပါရစေ။ ဆိုင်နာမည်က ဆမ်ရှဲန် ကဖီးပါ။

မိုင်းယန်းကနေ မိုင်းလားကိုအသွားလမ်းက နည်းနည်းကြမ်းတယ်။  အရင်လမ်းဟောင်းရှိပေမယ့် အဖြောင့်တိုင်း လမ်းအသစ်တခုကို ဖောက်လုပ်နေတာမို့ ဖုန်တွေဟာ တသောသောပဲ။ ဖုန်တွေကြားထဲနေ ဆီလူးတောင်ကုန်းတွေကို​ ဖြတ်ခနဲငေးကြည့်ပြီး အီတလီက တော့စကားနားတောင်ကုန်းတွေကို သတိရမိစေတယ်။ အချိန်လုနေရတာမို့ အပြန်ကျမှ အေးဆေးဓါတ်ပုံရိုက်မယ်လို့ တေးထားကြတယ်။ ဆီလူးနားက ဂိတ်က အစောင့်ဟာ ခရီးသည်ကားတိုင်းကို မစစ်ဆေးခင် အလေးပြုပါတယ်။ သူတို့ရဲ့ ဆိုင်းဘုတ်မှာ ပြည်သူကို လေးစားရမယ်လို့ အထင်အရှားရေးထားတာကိုး။ မိုင်းလား အဝင်ဂိတ်ကတော့ ကျနော်တို့ လမ်းဆင်းလျှောက်ပေးရပါတယ်။ ဦးထုပ်နဲ့ နေကာမျက်မှန် ချွတ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုတာလည်း ကြုံခဲ့ရတယ်။ အဲ့ဖက်လမ်းကတော့ တကယ့်တရုတ်ပြည်လမ်းပါပဲ။

မိုင်းလားကို နေ့လည်ကျမှ ရောက်တယ်။ ကိုဝင်းဇော်လူကြုံသယ်လာတဲ့ ပစ္စည်းတွေ မိုင်းလားမှာ ချပြီးတာနဲ့ ခရီးဆက်ကြတယ်။ လမ်းကျမှ ကိုဝင်းဇော်ငယ်ငယ်လေးကတည်းက ဒီနားက ရွာတရွာမှာ အလုပ်လာလုပ်တယ်ဆိုတာကိုသိရတယ်။ တလမ်းလုံး သူ့မိတ်ဆွေတွေချည်းပါပဲ။ ရွာတွေဆိုပေမယ့် အိမ်ကြီးရခိုင်တွေနဲ့ သူတို့အစိုးရက ဆောက်ပေးထားတာလို့ သိရတယ်။

မိုင်းလားကနေ ကျိုင်းတုံဖက် လမ်းဟောင်းကို အသွားမှာ သူတို့ ဂိတ်တခုကို ဖြတ်ရတယ်။ ပြီးတာနဲ့ တောဟာ နက်သည်ထက်နက်လာတယ်။ တောင်တွေလည်း အထပ်ထပ်မို့ ရှုခင်းကို ကားပေါ်ကနေ ငေးနေရုံပဲ။ စိုင်းဆိုင်မောဝ် သီချင်းအဟောင်းတွေနဲ့ သွားခဲ့ရတဲ့ ရှမ်းပြည်လမ်းဟာ အခုအချိန်ပြန်တွေးမိရင်တောင် လွမ်းစရာ အပြည့်ပါ။

ဝမ်ရှန်ဝမ်ညှက်တောင်ခြေအထိ ရောက်လာပေမယ့် ကျနော့စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းမချနိုင်သေးဘူး။ ခရီးစဉ် အောင်မြင်ပါ့မလား ဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်က ရှိနေသေးတယ်။ တကယ်လမ်း တောင်တက်လမ်းက အတော်လေးမတ်ပြီး လမ်းတဝက်မှာ ဒုန်းခနဲနေအောင် အောက်ပိုင်းနဲ့ ဆောင့်တယ်။ ကားအသစ်ကလေး အောက်ပိုင်းနာသွားပုံပါပဲ။ ကိုဝင်းဇော်ကတော့ မျက်နှာမပျက်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး ရောက်အောင် ပို့ပေးမယ်ဆိုတဲ့ ကတိကို တည်ခဲ့တယ်။

ပထမဆုံး ဝမ်ညှက်ရွာကို ရောက်ပါတယ်။ ရွာထိပ်မှာ ဟိုးရှေးတုန်းကအတိုင်း ဇရပ်ရှိပြီး လဖက်ရောင်းဖို့ ချိန်ခွင်ပါ ချိတ်ထားတာကို တွေ့ရတယ်။ ဇရပ်ပုံစံကိုက ရှေးဆန်နေခဲ့ပြီ။ ဝမ်ညှက်ကျောင်းက ဆရာတော်တွေ ကျောင်းထဲကို လိုက်ပြပါတယ်။  ကျောင်းပုံစံကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ လွန်ပရာဘမ်က ကျောင်းတော်တွေနဲ့ ပုံစံအတူတူပဲ။ ကျောင်းထဲက အမွှမ်းအပျောက်တွေ အရောင်ခြယ်စပ်မှုတွေဟာလည်း ထပ်တူနီးပါပဲ။ လန်နာတိုင်းပြည်ဆိုတာ တကယ်ခမ်းခမ်းနားနား ရှိခဲ့ဖူးတဲ့ သက်သေတွေ။ စောင်းတန်းထဲက ပန်းချီကားတွေ ပျက်စီးနေတာတော့ နှမြောစရာ အင်မတန်ကောင်းပါတယ်။

ဝမ်ညှက်ရွာကနေ ဆက်သွားရင် ဝမ်ရှန်ကျောင်းမှာ လမ်းက ဆုံးတယ်။ ဝမ်ညှက်က ပိုပြီး ရှေးဆန်ပြီး ဝမ်ရှန်ကတော့ ပိုပြီး ခမ်းနားတယ်။ နေရောင်အောက်မှာ ရွှေရောင်တောက်နေတဲဲ့ ကျောင်းကို မြင်ရတာ ကျက်သရေရှိလှတယ်။ ကျောင်းအပြင်ကနေ စိတ်ကြိုက် ဓါတ်ပုံရိုက်နေတုန်း ကျောင်းက ကိုရင်တွေလည်း ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်လုပ်ကြတယ်။ မြန်မာလိုမတတ်ပဲ ဟယ်လို ဟောင်းအာယူဆိုတဲ့ စကားတတ်နေတာကြည့်ရင် နိုင်ငံခြားဧည့်သည် အသွားအလာများတယ်ဆိုတာ သိသာပါတယ်။ ကျောင်းထဲကို ဝင်ကြည့်တဲ့အခါ ရှေးဟောင်း ပစ္စည်းနဲ့ အပြင်အဆင်တွေအများအပြား ကျန်ရှိနေသေးတာမို့ အားလုံးကို စိတ်ဝင်တစား ကြည့်နေမိတော့တယ်။ စော်ဘွားနဲ့ စော်ဘွားကတော်ရဲ့ အလှူပုံးနှစ်ပုံးကိုလည်း အထပ်မှာ ချိတ်ဆွဲထားတာ တွေ့ခဲ့ရတယ်။ ကျောင်းအရှေ့အဆောင်ငယ် အပြင် ဧရာမကြေးစည် ပြီးတော့ အနောက်က မှိန်စပြုနေတဲ့ နံရံဆေးရေးပန်းချီတွေနဲ့ အဆောက်အဦးတွေ အရာအားလုံးက မြန်မာပြည်က တခြားဘုန်းကြီးကျောင်းတွေနဲ့ ဘယ်လိုမှ မတူတဲ့ အရာတွေပါ။ ဆရာတော်ကြွလာတဲ့အခါ ဆရာတော်ကို ဝတ်ပြုရင်း နဝကမ္မလှူပြီးဆရာတော်ရဲ့ ဆုပေးသံကြားထဲက ခရီးစဉ်ပြီးမြောက်အောင်မြင်ပြီမို့ ကြက်သီးထသည်အထိ ဝမ်းသာကြည်နူးခဲ့ပါတယ်။

ဘုန်းကြီးကျောင်းတွေကနေ လွယ်လူမျိုးတွေဆီကို တခေါက် ပြန်လှည့်ကြတယ်။ အလျားရှည်အိမ်ကြီးတလုံးမှာ မိသားစု လေးငါး ခြောက်စု ပေါင်းနေကြတဲ့ လွယ်လူမျိုးတွေရဲ့ အလေ့အထဟာ ထူးဆန်းပါတယ်။လက်ဖက်ခူးပြီး ရောင်းကြတဲ့ ရိုးသားသူ လွယ်လူမျိုးတွေရဲ့ အိမ်ကို ဝင်ခွင့်တောင်းပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ကြတယ်။ လက်ဖက် ခူးပြန်လာတဲ့ လွယ်အဖွားကိုလည်း ချစ်လို့ ခွင့်တောင်းပြီး ဓါတ်ပုံရိုက်ကြသေးတာ.

တောင်ခြေက တောင်တန်းတွေနဲ့ အပြန်မှ အေးဆေး ဓါတ်ပုံရိုက်ဖြစ်တော့တယ်။

ကျောင်းကနေ ပြန်တော့ ကိုဝင်းဇော်က မိုင်းလားရဲ့ ကာစီနိုရွာကို ဝင်ပြတယ်။ အထဲ ဝင်ကြည့်ဖို့ စိတ်မဝင်စားကြတာမို့ ကားပေါ်ကနေပဲ တပတ်ပတ်ကြည့်ကြတယ်။ လေးထောင့်ပုံ အဆောက်အဦးတွေက ခမ်းခမ်းနားနားတွေပေမယ့် ဝင်ပေါက်တပေါက်သာ ရှိပြီး တံခါးပေါက်လုံးဝမရှိတာတွေ့ရတယ်။ ထွက်ပြေးလိမ်ညာတာမျိုးမဖြစ်အောင် ဆောက်လုပ်ထားတာလို့ ကိုဝင်းဇော်က ရှင်းပြပါတယ်။ မြန်မာလူမျိုး အများအပြားလာလုပ်နေကြပြီး ဝင်ငွေကောင်းတယ်လို့ ဆိုပါတယ်။

မိုင်းလားကို မိုးချုပ်မှ ဝင်လာဖြစ်တယ်။ ညမအိပ်တဲ့ မိုင်းလားမြို့ကို တပတ်လိုက်ပြရင်း နာမည်ကျော် ခေါက်ဆွဲကင်နဲ့ ကြက်ကင်တွေညစာစားကြတယ်။ ကျိုင်းတုံတုန်းကလိုစပ်မှာစိုးလို့ မြန်မာလိုပြောလို့ရလားလို့ မေးတော့ ဆိုင်က ဝန်ထမ်းတွေက မြန်မာတွေချည်းပါ။ အစပ်လျော့လို့မှာရင်း ရောက်လာတဲ့ ခေါက်ဆွဲကင်မွှေးမွှေးကို ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ တွယ်ကြတယ်။ မိုင်းလားက ဟိုတယ်အသေးတခုမှာ တညအိပ်တယ်။ လမ်းပေါ်မှာ LED board တွေနဲ့ ကားတွေက ကြော်ငြာလှည့်နေတယ်။ အပြင်ထွက်ဖို့ စိတ်မပါတာမို့ မထွက်ဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ပြတင်းပေါက်နေ တညလုံးဆူညံသံတွေ အနားက ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းက ပိုင်ရိုက်သံတွေကြားမှာပဲ ပင်ပန်းပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။

မနက်ကို ခပ်စောစော ကိုဝင်းဇော်ကို ဖုန်းခေါ် သူညွှန်းတဲ့ ပလာတာဆိုင်မှာ မနက်စာစားပြီး ကျိုင်းတုံကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်။ အပြန်လမ်းမှာ ဓါတ်ပုံအေးဆေး ရိုက်မယ်လို့လည်း ပြောထားခဲ့တာ........