မနက္သံုးနာရီအတိမွာ က်ေနာ္ ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ခန္းဆီးကို ပိတ္ထားလည္း ေန႕ခင္းတမ်ွ လင္းခ်င္းေနခဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္အိပ္လို႕ မရေတာ့။ ေလးနာရီေလာက္မွာေတာ့ အိပ္မရမယ့္အတူတူဆိုျပီး ကင္မရာဆြဲရင္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းမမွားရေအာင္ တေျဖာင့္တည္းေသာ လမ္းမွာ ေတာင္ေတြဆီကို ဦးတည္ျပီးေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေလးေတြတိုင္းမွာ ပန္းရံုကေလးေတြနဲ႕ ေသေသသပ္သပ္ေလးရွိေနတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ေလးက ေနခ်င့္စဖြယ္။ ဘုရားေက်ာင္းကလည္း ေစာလြန္းလို႕ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လုိ႕။
လမး္မွာလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာတဲ့ ေဘာ္ဒါတေယာက္နဲ႕ တြဲျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့ေသးတယ္။
၈နာရီမွာ ပန္းၾကည့္ခရီးစဥ္ စမွာဆိုေတာ့ ငါးနာရီခြဲမွာ ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ အခန္းျပန္ေရာက္တာနဲ႕ ေပါင္မုုန္႕မီးကင္၊ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ရင္း ကင္မရာ ဓါတ္ခဲစတာေတြ စစ္တယ္။ ၈နာရီမွာ ေနာက္ထပ္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ေနာက္က်မယ္လို႕ တာကာဆန္က မက္ေဆ့ပို႕တယ္။ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ေလာက္မွာ စထြက္ၾကတယ္။ ပထမဆံုးပို႕တာက Tomita Farm ပါ။
ႏွစ္နာရီေလာက္ပဲဆိုတဲ့ ဒီပန္းျခံမွာ ႏွစ္နာရီခြဲကို မနည္း ဇြတ္တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လည္ခဲ့ရပါတယ္။ ပန္းေတြဟာ လွလြန္လြန္းလို႕ သက္ျပင္းေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ခ်မိတယ္။ မလုပ္မေနျဖစ္တဲ့ လာဗင္ဒါ ေရခဲမုုန္႕နဲ႕ ပန္းခင္းကိုလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ႏွစ္နာရီၾကာတဲ့အခါ မျပီးေသးတာမုိ႕ ေနာက္နာရီဝက္ထပ္တိုးမယ္လို႕ တာကာဆန္ကို မက္ေဆ့ပို႕ရတယ္။ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခါ တာကာဆန္က ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေနေလရဲ့။
တိုးမိတ ျပီးတဲ့အခါ ဆာအိကႏိုုဆတို ပန္းျခံကိုလည္တယ္။ ဒီပန္းျခံမွာေတာ့ လယ္ထြန္စက္ကားနဲ႕ ပတ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပန္းေရာင္စံုေတာင္ကုန္းေတြဟာ အားလံုးရဲ့ စိတ္ႏွလံုးကိုု သိမး္က်ံဳးယူလိုက္သလိုပါပဲ။ ေနၾကာခင္းနဲ႕ ဓါတ္ပံုရိုက္၊ ပန္းခင္းေရာင္စံုနဲ႕ဓါတ္ပံုရိုက္ အားလံုးေသာ ပရိတ္သတ္ဟာ ကိုုယ္စီကိုယ္စီ အလုပ္ေတြ ရွဳပ္ေနၾကေတာ့တယ္။
ဆာအိကႏိုဆတို ကအျပန္လမး္မွာ အလာတုန္းက ျဖတ္လာတဲ့ ဂ်ံဳခင္းေတြနားမွာ ခဏရပ္ေပးဖို႕ ေျပာၾကတယ္။ စိမ္းတလွည့္ ဝါတခ်ီ ဒီရွဳခင္းဟာလည္း သဘာဝအလွတရားပါပဲ။
ေန႕လည္စာကို ကာမီဖူရာႏိုးက နာမည္ေက်ာ္ ဝက္သားထမင္းဆိုင္မွာ စားၾကတယ္။ သံုးထပ္သားကိုကင္ထားတာျဖစ္ျပီး အရသာ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဆိုင္ကိုေတာ့ တာကာဆန္ကပဲ ေရြးခ်ယ္ေပးတာပါ။
ေန႕လည္စာ စားျပီးတာနဲ႕ Lavender east ကို ခ်ီတက္တယ္။ ဒီပန္းျခံက တိုးမိတရဲ့ လက္ခဲြျဖစ္ျပီး လာဗင္ဒါခ်ိန္မွာပဲ ဧည့္သည္လက္ခံပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္ လက္မခံပါဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။ ဒီမွာေတာ့ ပန္းခင္းထဲမွာ ဆယ္ဘီးကားလိုမ်ိဳးကားကို ေဘးနွစ္ဖက္ဖြင့္ျပီး ပန္းၾကည့္ဖို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေမာင္းေပးေနတယ္။
အဲ့ဒီကေနမွ ခ်ိဳအီလာဗန္ဒါပန္းျခံကိုထပ္သြားတယ္။ ဒီပန္းျခံက ေဆာင္းတြင္းမွာ ႏွင္းေလွ်ာစီးတဲ့ေနရာျဖစ္ျပီး ႏွင္းေလွ်ာစီးသမားေတြ ေတာင္ေပၚတက္ဖုုိ႕ ေကဘယ္ကားေလးေတြရွိတယ္။ အခုုအခ်ိန္ေတာ့ ပန္းၾကည့္ရင္းစီးဖို႕ပဲ။ သြားခဲ့သမွ်ပန္းျခံထဲမွာ လာဗန္ဒါ ပန္းခင္းထဲကို ေပးဝင္တာရယ္၊ လာဗန္ဒါ ရနံ႕ကုိ သင္းေနေအာင္ ေမႊးတာ ဒီပန္းျခံတခုတည္းပါ။ က်န္တဲ့ပန္းျခံေတြကို ရနံ႕ထုတ္ထားျပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ ပန္းကို ၾကည့္ရံုပဲ။ ပန္းခင္းထဲ ဝင္အိပ္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခံတယ္။ အခန္းျပတင္းေပါက္ကို ဒီအနားသာ ထားလိုက္ရင္ အနံ႕ေတြ ေမႊးေနမွာပဲ ေတြးေနမိတယ္။
ေနာက္ဆံုး တာကာဆန္ပို႕တဲ့ ပန္းျခံမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႕ ျငိိမ္သက္သြားၾကျပီ။ တေန႔လံုး ပန္းေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ရိုုးအီသြားၾကျပီ။ ပန္းေတြထဲကို မေလွ်ာက္ေတာ့ပဲ သစ္ေတာထဲကို ေလွ်ာက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မယ္လြန္နဲ႕ ေရခဲမုန္႕စားျပီး မ်က္စိနဲ႕ပဲ ခံစားေနၾကေတာ့တယ္။
အျပန္လမ္းမွာ တာကာဆန္က သူ႕ရဲ့ လွွ်ိဳ႕ဝွက္ ရွဳခင္းေနရာကို သီးသန္႕လိုက္ျပေသးတယ္။ သူလည္း ဓါတ္ပံု ရိုုက္တာ ဝါသနာပါတယ္ဆိုုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ေတြ လိုင္းတူသြားၾကေတာ့တာ။ စိမ္းတဝက္ ဝါတဝက္နဲ႕ ေက်းလက္ရွဳခင္းဟာ မ်က္ဝန္းထဲမွာ အခုုထက္ထိ စြဲေနတုုန္းပဲ။ ဖူရာႏိုးျမိဳ႕ကို အေပၚစီးကေနျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေပၚ စားေသာက္ဆိုင္ကိုလည္း ေခၚသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကေန အျပန္ ဟနမိ ခရီးစဥ္ကိုု အဆံုးသတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္.
ေရမိုုးခ်ိဳး ခဏနားျပီးတာနဲ႕ ညစာစားဖို႕ ထြက္ၾကတယ္။ တာကာဆန္ဆီက စက္ဘီးငွားျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ဒီျမိဳ႕ငယ္ေလးကို စနည္းနာၾကတယ္။ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕လိုက္တာကေတာ့ ေခါက္ဆြဲဆိုင္ပါ။ ၈နာရီထိုုးရင္ ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မယ္ဆိုလို႕ အေျပးအလႊားမွာရတယ္။ လူဆီမွာ မွာရတာမဟုုတ္ဘူး စက္မွာသြားျပီး ေအာ္ဒါမွာရမွာတဲ့ေလ။ တကယ္ေတာ့သား ျမိဳ႕ေရာက္ပါပဲ။ စက္ထဲကို ပိုက္ဆံထည့္ျပီး ခလုုပ္ႏွိပ္မွာျပီးတဲ့အခါ ျပန္အမ္းေငြထြက္မလာလို႕ စိတ္ပူျပီး စက္ကိုပြစိပြစိေျပာေနတုန္းမွာပဲ စက္ထဲက ျပန္အမ္းေငြထြက္လာေတာ့တယ္။ ေခါက္ဆြဲစားျပီးတဲ့အခါ ေကာ္ဖီဆိုင္ဝင္ၾကတယ္။ တေန႕လံုးမယ္လြန္ ႏွစ္ခါစားျပီးျပီေပမယ့္ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ထပ္စားျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဒီညေတာ့ လမ္းမေပ်ာက္ေတာ့ပဲ အခန္းကို ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ ေနာက္တေန႕ ေတာင္ကုန္းေတြကို သြားၾကမယ္ဆုုိတဲ့အသိနဲ႕ အိပ္ဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္တာနဲ႕ မထူးဘူးဆုုိျပီး လမ္းထေလွ်ာက္တယ္။ ပင္ပန္းေအာင္ေလွ်ာက္ျပီး အိပ္ပစ္လိုက္မွအိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့တယ္.....
.jpg)
No comments:
Post a Comment