သူငယ္ခ်င္းငျပည့္ဖတ္ဖို႕

ငျပည့္ မေန႕ကမွ ငါမင္းသတင္းကို သိရတယ္။ စိတ္မေကာင္းဘူး သူငယ္ခ်င္း။ မင္းက ဒီစာကို ဖတ္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး ဒါေပမယ့္ ငါက ဒီစာကို ေရးခ်င္တယ္။ ငါတို႕ေနာက္ဆံုးဆံုျဖစ္တာ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္ရဲ့ ဂ်ပန္စာသင္တန္းေရွ႕မွာ..အဲ့ဒီေန႕က ငါ့အမ အိုင္စီေမဂ်ာနဲ႕ ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕။

မင္းကို ပံုမွန္ဆို ငါက သတိမထားမိဘူး။ တျခားလူေတြရဲ့ စကားသံတခ်ိဳ႕ရယ္ အတန္းေျပာင္းဖို႕ လာတိုင္ပင္တဲ့အတြက္ အတန္းေခါင္းေဆာင္တေယာက္အေနနဲ႕  စကားစေျပာျဖစ္တယ္။ မင္းအတန္းမေျပာင္းျဖစ္ဘူး။ မင္းရယ္ ငါရယ္ ငရဲရယ္ သခ်ာၤခ်ိန္တိုင္းေပ်ာ္ရတယ္။ ေစာေစာျပီးတာခ်င္းတူတာမို႕ စကားေျပာျဖစ္သြားတာျဖစ္မယ္။ အစားၾကိဳက္တဲ့ငါ့အတြက္ မင္းအမၾကီးထည့္ေပးလိုက္တဲ့ Sandwich က ကုန္ကုန္သြားသလို၊ အိမ္ကိုဒီအတုိင္း ျပန္မပါသြားလို႕ မင္းလည္း အဆူမခံရေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။

ငါတို႕ထဲက ေမာင္လူဆိုးကမင္းကိုၾကိဳက္တယ္ဆိုလာတယ္။ ကန္႕ကြက္ေနရေအာင္ ကေလးေတြမဟုတ္တာမို႕ မင္းတို႕ခ်င္း သေဘာတူလက္ခံရင္ ငါတို႕ကလည္း လက္ခံမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္လူဆိုးကို မင္းလက္မခံႏိုင္တာ ငါသိတယ္။ မင္းအနားက သေကာင့္သားေတြကလည္း ခဏေနတေယာက္ ခဏေနတေယာက္ပဲ။ မိန္းကေလးေတြဆိုတာ နားလည္ရခက္တယ္လို႕ ငါမင္းကိုၾကည့္ျပီး ပိုယံုၾကည္လာတယ္။ ျပန္ၾကိဳက္တာလည္း မဟုတ္ေပမယ့္ ကပ္လာတဲ့လူတိုင္းကို လက္ခံေနတာ ဘာေၾကာင့္လဲလို႕ ငါမေမးခဲ့မိဘူး။ မင္းအေၾကာင္းနဲ႕ မင္းရွိမွာပဲ။

မင္းအေၾကာင္းနဲ႕တင္ ရပ္မသြားတာ ငါေနာက္က်မွသိရတယ္။ ေမာင္လူဆိုးက ငါ့ကိုရန္ရွာတဲ့ေန႕မွပါ။ ငါလည္းသတိမထားမိဘူး။ ဆရာ့ေရွ႕မွာ ပေရာဂ်က္အတြက္ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ အတူတူေျဖရတဲ့အခါ ငါ့လက္ကို မင္းဆုပ္ကိုင္ထားတာ မင္းေၾကာက္ေနလို႕လို႕ပဲ ငါနားလည္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ငါက အစ္ကိုတေယာက္လိုပဲ စိတ္ထဲမွာရွိခဲ့တာ။ ေျဖျပီးေနာက္တေန႕မွာ သူက ငါ့ကိုရန္လာစတာ။ မင္းကိုေတာ့ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေတြ မေျပာျဖစ္ဘူး။ ေျပာစရာလည္း လိုတယ္လို႕ကို မထင္တာ။

ဒါေပမယ့္ မင္းသိေနခဲ့တယ္။ ပေရာဂ်က္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ဆရာ့ကုိ ဟိုေကာင္ငိုျပျပီး ငါတို႕နဲ႕ တဖြဲ႕တည္းလုပ္တဲ့အေၾကာင္းကိုပါ မင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မင္းက အေရွ႕ေလွခါးကေန အိမ္ျပန္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး အေနာက္ေလွခါးကေန ျပန္ျပန္တက္ရင္း ဟိုေကာင့္ကို အရူးလုပ္ေနခဲ့တာ. အဲ့ဒီေကာင္အေၾကာင္းကို ငါတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး တခြန္းမွ မေျပာခဲ့ၾကဘူး။

မင့္ကို အမွတ္တရ အရွိဆံုးက ပေရာဂ်က္အတြက္ လိုင္းကားစီးတဲ့ေန႕ကိုပဲ။ ဘ၀မွာ လိုင္းကားမစီးဖူးဘူးဆိုတဲ့ လူစားမ်ိဳး ငါ့တသက္မွာ တခါပဲေတြ႕ဖူးတာ။ မင္းရွက္ေနမွာစိုးလို႕ တကယ္က ကားအလယ္ထိုင္ခံုမွာ ကိုးရိုးကားယားျဖစ္ေနတဲ့ မင္းကို ငါရီခ်င္တယ္။ ဘ၀ဆိုတာ အျမဲတမ္းျပည့္စံုေနတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါတို႕တဖြဲ႕လံုးသြားဖို႕ တကၠစီနဲ႕လည္း မဆန္႕ဘူးမဟုတ္လား။ အေတြ႕အၾကံဳရတာေပါ့ကြာ.

မင့္ရဲ့ကိုးရိုးကားယားႏုိင္မွဳဟာ အဲ့ဒီမွာ မရပ္ဘူး။ ေနာက္တခါ ဆရာေတြကို ပေရာဂ်က္ ရွင္းျပတဲ့ေန႕မွာ ဆံပင္ႏွစ္ဖက္ခြဲျပီး အရုပ္တရုပ္လို ယိုင္ထုိးျပီးေလွ်ာက္လာတဲ့တခါ က်န္ေသးတယ္။ အ၀ါေရာင္ေတာက္ေတာက္ ဖဲၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႕  လြယ္ေနက် အရုပ္ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႕ တကယ့္ဟာသ။ 

ငါတို႕အတန္းမျပီးခင္ သူရိန္နဲ႕ မင္းျငိေနတယ္လို႕ ငါၾကားတယ္။ မင္းရဲ့ ဇာတ္ထုပ္ေတြက တရုပ္ကားေတြလုိ အတြဲလိုက္လာတာမဟုတ္လား။ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲသိမေပါ့။ အရင္ဆံုး ၾသစေၾတးလ်ကိုထြက္သြားတဲ့ ရွမ္းကေလး၊ ေနာက္တခါ ကိုလားရွိဳး၊ ျပီးေတာ့ ကိုသေဘၤာ၊ ငါတို႕ ေမာင္လူဆိုး ေနာက္မွာ သူရိန္ေပါ့။

အတန္းျပီးသြားတဲ့အခါ ငါတို႕ေတြ တေယာက္စီ ကြဲသြားၾကတယ္။ ငါလည္း ငရဲတို႕အိမ္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မာမားတို႕နဲ႕ သာမညကို တေခါက္ေတာ့ အလည္လိုက္သြားေသးတယ္။ ငရဲဆီက မင့္ဖံုးနံပါတ္ရလို႕ ငါဖံုးဆက္ျဖစ္တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ငါ ဂ်မားမွာ တေယာက္တည္းေနတယ္။ ဟင္းခ်က္ရင္း ဖံုးဆက္ေနတာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မဆက္ျဖစ္ေတာ့ဘူးကြ။ အလုပ္မအားတာလည္း ပါတယ္။ မင့္အားမအားလည္း မေသခ်ာလို႕။

သိပ္မၾကာခင္ ငါ စကၤာပူကုိထြက္ခဲ့တယ္။ အတန္းထဲက ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း အဆက္အသြယ္မရေတာ့ဘူး။ ငရဲတို႕အိမ္နဲ႕ေရာေပါ့။ ဟိုတျမန္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ျပန္ေတာ့ ၁၃လမ္းအိမ္ေရွ႕ကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ျဖစ္ေသးတယ္။ ငရဲတို႕ မေနေတာ့သလိုပဲ။ ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ စာအတူက်က္တဲ့ ထပ္ခုိးေလးကိုလြမ္းသြားတယ္။ မာမားရဲ့ တရုတ္ေဆးနဲ႕ၾကက္သားဟင္း အနံ႕ကို ျပန္ရဦးမလား လက္ကိုနမ္းၾကည့္မိေသးတယ္။

တကယ္ဆို ၾကားရတဲ့ သတင္းကို ငါမယံုႏိုင္ဘူး။ မင္းဆံုးသြားျပီဆိုတာ တကယ္မဟုတ္ဘူး။ မင္းဟာ ရွိေနတုန္းပဲ ငါတုိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတုန္းပဲ။ အရပ္ၾကီးကလန္ကလားနဲ႕ ေက်ာင္းရဲ့ ေကာ္ရီဒါတခုလံုးျပည့္ေအာင္ ယိမ္းထိုးျပီး လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ မင္းကို ငါတေခါက္ေလာက္ ျမင္ခ်င္ေသးတယ္။ မင္းေစာင့္ေနပါ ငါ ဒီပုစာၧျပီးေအာင္ တြက္ျပီးရင္ မင္းရွိတဲ့ေနရာကို လာခဲ့မယ္။

သူငယ္ခ်င္း ငျပည့္ ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ….