လမ္းခြဲခ်ိန္

လမ္းတိုင္းမွာ လမ္းဆံုလမ္းခြေတြ လမ္းခြဲေတြ ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ လမ္းဆံုကေန မိမိလိုရာကို သြားလိုတဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာ ရွိတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ လမ္းခြဲေလ့ရွိၾကရတယ္။ မခြဲခ်င္ေပမယ့္ ခဲြရတဲ့အခိုက္ေတြ အမ်ားၾကီးၾကံဳရမွာပါပဲ။ အခု က်ေနာ္လမ္းဆံုတစ္ခုမွာ ရပ္ေနတာ ၾကာခဲ့ျပီ……………..

လမ္းဆံုကေန လမ္းခြဲရမယ့္ အေရးကို ေမွ်ာ္ေနမိတာလည္း ၾကာပါျပီ။ ခြဲရမယ္ဆုိတာလည္း သိပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္မဟုတ္လား။ လမ္းဆံုကို မေရာက္ခင္ လမ္းခုလတ္ကေန ထြက္ေျပးဖုိ႕လည္း ၾကိဳးစားဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။

နာက်င္မယ္ဆုိတာကို သိပါတယ္။ အျမဲတမ္းလည္း နာက်င္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းဆံုကို မေရာက္ပါေစနဲ႕လို႕ တိတ္တိတ္ေလးၾကိတ္ ဆုေတာင္းေနမိတယ္။ ေတာင္းတုိင္း ျပည့္တတ္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္ပဲ။ လမ္းဆံုကို မွုန္ျပျပျမင္ေနရျပီ။

မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ဖို႕ အတင္း မ်က္လံုးကိုလႊဲတယ္။ မရဘူး။ နားကိုပိတ္တယ္ ၾကားေနရတယ္။ ထိသိစိတ္ေတြအားလံုးကို ခဏေလာက္ လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ တဒဂၤခဏေလာက္ နားထိုင္းလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးပါ။ တကယ့္ကို အိုးထိန္းစက္လို သြက္သြက္ကိုလည္ျပီး က်ေနာ္ သူရူးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားတယ္။

ဒီလမ္းကို ျဖတ္ရင္လမ္းဆံုကိုေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲဆိုတာ သိလ်က္နဲ႕ မိုက္မိုက္မဲမဲ ျဖတ္မိတာ က်ေနာ့အမွားလား။ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ဒီလမ္းကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ။ ဘယ္သူ ဘာေျပာေျပာပါေလ။ လမ္းထိပ္မွာ ရပ္ျပီး ေျမပံုကိုျဖန္႕ၾကည့္တုန္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးမိေသးတယ္။ မင္းလမ္းခြဲခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလား……….

ဟင့္အင္း ငါလမ္းဆံုကို ေရာက္မွာ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႕ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ခံျငင္းမိတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိပ္ယံုၾကည္စိတ္ခ်လြန္းတယ္။ တကယ္က သိပ္ႏံုအလြန္းတယ္ဆိုတာကို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့။ အခုေတာ့…………

ငိုမေနနဲ႕။ ရွိဳက္မေနနဲ႕။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမတယ္။ နာက်င္လည္း ျဖစ္ျမဲပဲမုိ႕ နာက်င္လက္စ နာက်င္လိုက္ပါေတာ့။ က်င္သထက္ က်င္ေနရင္းက က်ဥ္ျပီး ေနာက္ေတာ့ထံုသြားမွာလုိ႕ အားတင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ လက္မကို လက္သီးထဲ က်စ္က်စ္ဆုပ္ ေမးေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္ အံၾကိတ္ျပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာတယ္

က်ေနာ္တုိ႕ လမ္းခြဲၾကပါစို႕………………….

ပန္းေလးတစ္ပြင့္အတြက္

လူေတြက ေျပာၾကတယ္ ဒီပန္းပြင့္ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ပြင့္တတ္သတဲ့။ ျပီးေတာ့ သိပ္လွတယ္တဲ့။ လူတိုင္းအတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္ဆီ သီးျခားစီရွိၾကတယ္တဲ့ေလ။ စိတ္လွုပ္ရွားစြာနဲ႕ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ ပန္းရယ္ ျမန္ျမန္ပြင့္ပါေတာ့…………ျမင္ခ်င္လွပါျပီ

ရက္ကိုလစား လကုိႏွစ္စားေပမယ့္ ပန္းပြင့္ကိုမွ မျမင္ရ။ အမ်ားတကာေတြ ပန္းပြင့္ကိုယ္စီနဲ႕ သင္းရနံ႕ေတြေ၀လို႕။ ပြင့္လိမ့္ႏိုးနဲ႕ ေမွ်ာ္ကိုးေစာင့္စားရတဲ့ ရက္ေတြ အသေခ်ၤ။ ပန္းပြင့္ဖုိ႕ ေနေနသာသာ အဖူးအရိပ္အေယာင္ေတာင္မွ မျမင္ရ။

သစ္ပင္သစ္ကိုင္းၾကား ရြက္ၾကိဳရြက္ၾကားမွာ တစ္ေယာက္တည္းေငးလို႕။ ေတြ႕လိမ့္ႏိုးရယ္ ရွာေဖြမိတတ္တယ္။ သူမ်ားေတြေျပာသလို အဆင္းရယ္ေၾကြေစေလာက္သလား ရနံ႕ေတြေ၀ေနေလာက္မလား ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ အေတြးေတြ ေရတြက္လို႕ ေမွးစက္မေပ်ာ္တဲ့ ညေတြမ်ားလွေပါ့။

အခ်ိန္တန္ျပီဆုိတဲ့ ကာလကို လြန္ေျမာက္ျပီဆုိတဲ့ေနာက္ ပန္းပြင့္တယ္ဆုိတဲ့စကားနား၀မွာ ခါးလာမိတယ္။ ဟိုက ဒီက ၾကားလာမိရင္ သိမ္ငယ္မိသလိုလိုပါပဲ။ ဒီပန္းႏွယ္ ပြင့္ႏုိင္ခဲပါဘိေကာ။

တေန႕မွာေတာ့…………………………..

ေလလည္းမသာ အရြက္ေတြလည္း စိမ္းလန္းေ၀ဆာေနတဲ့ တစ္ရက္မွာ ပန္းပြင့္ အဖူးေလးကို ဖ်တ္ခနဲ အမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပိုင္ပိုင္မတြက္ႏုိင္ခင္ လွမ္းျပီး ျမင္လိုက္ကတည္း အရူးအမူးျဖစ္ေနမိျပီ။ ပြင့္ပါေစလုိ႕ အခါတစ္သိန္းဆုေတာင္းေနေပမယ့္ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရခဲ့ဖူးေလ။ ဘြားခနဲ ေပၚလာတဲ့ မယ္မင္းၾကီးသားကို အရူးတစ္ေယာက္လုိ ေငးေနမိတယ္။

ပြင့္ေတာ့ပြင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟိုးအရြက္ေတြၾကားမွာ။ ပင္ယံဟုိစိမ္းရြက္ၾကား ေမႊးရနံ႕ဆင္ ဆုိတာ။ ငါြးငြါးစြင့္စြင့္ ပြင့္ပါေတာ့လား။ လူတကာ ျမင္သာထင္သာ ပြင့္ပါမွ ဒီပန္းအတြက္ ဂုဏ္ယူရမယ္ မဟုတ္လား။ အခုေတာ့ အရြက္ေတြဖံုးေနတဲ့ ေနရာမွာမွ ပြင့္ေတာ့တယ္။

ပန္းရယ္ ေစာင့္ခဲ့ရ ရက္ေတြအတြက္ ေစာင့္ရက်ိဳးေလးနပ္ေအာင္ ပြင့္ေတာ့ပြင့္ရွာပါရဲ့။ လူျမင္မခံရဲလို႕လား ပန္းရယ္။ ၀ံ့၀ံ့စားစား ပြင့္ပါေတာ့လားကြယ္။ ပန္းပြင့္ျပီကြ လို႕ ၾကြားခ်င္ ေမာ္ခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရြက္ေတြၾကားမွာပဲ ေနပါရေစဆုိတဲ့ေနာက္…………

ဒီပန္းကိုလည္း ျမတ္ႏိုးမိပါတယ္ တကယ္။ ကပ္သီးရယ္ ကပ္သပ္ ပြင့္ရွာေလတယ္ရယ္လို႕ အသနားပိုမိတယ္။ မျမင္၀ံ့ေအာင္ ပြင့္ရွာတယ္လို႕လည္း ကရုဏာသက္မိတယ္။ လွပါတယ္ လို႕တဖြဖြေျပာေပမယ့္ ျမင္သူမရွိတဲ့ေနာက္ အပိုပါပဲေလ။

ပန္းကေလးအတြက္ တခါတေလ တီးတုိးေရရြတ္မိျပန္တယ္

ခ်ိဳးလက္ေရ
ေမွ်ာ္ကာတြက္
ပြင့္ရက္ဘယ္ေတာ့

ပြင့္ျပန္ေတာ့
စိမ္းရြက္ၾကား
ေမွ်ာ္သူကို မသနား

ရွက္အားပို
မ်က္ထားခ်ိဳ
ညိဳပါနဲ႕
ပုန္းႏြဲ႕တဲ့ ပန္း...................

ေကာ္ဖီခြက္ ပုရြက္ဆိတ္၊ ရဲတိုက္ ႏွင့္ ေဆးမင္ရည္ စုပ္ထုိး………………

အသက္ကေလးရလာေတာ့ ဟိုက ဒီက ေမးၾကပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့စားရမလဲ။ တီးတီးတိုးတုိး သဖန္းပိုးနဲ႕ သီတင္းကြ်တ္ေတာ့မည္ သီတင္းကြ်တ္ေတာ့မည္တဲ့။ လြယ္မေယာင္နဲ႕ခက္ တိမ္မေယာင္နဲ႕နက္ အေမ့သား ဘယ္ေတာ့ ေရတိမ္နစ္မယ္မသိေသး….

ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့ ပံုႏွစ္ခုက

ရံုးက အစ္ကိုၾကီးတစ္ေယာက္က ေျပာတဲ့ ဥပမာက ေကာ္ဖီခြက္နဲ႕ ပုရြက္ဆိတ္ေတြ…………….
လူပ်ိဳေလးေတြက ခြက္ႏွုတ္ခမ္းက ပုရြက္ဆိတ္ေတြနဲ႕ တူၾကတယ္တဲ့ ခြက္ထဲက ေကာ္ဖီကို ပူမွန္းမသိ အတင္းခြက္ထဲခုန္ဆင္းမယ္ခ်ည္းဆိုပဲ။

Supplier အစ္ကိုတစ္ေယာက္ေျပာတာက အိမ္ေထာင္ျပဳတာကို ရဲတိုက္တစ္ခုနဲ႕ ဥပမာျပဳတယ္။ အိမ္ေထာင္မျပဳရေသးတဲ့ သူေတြက ရဲတိုက္ထဲကို ၀င္ခ်င္ၾကသတဲ့။ ၀င္ခ်င္ဆို ရဲတိုက္ၾကီးကလည္း တယ္ခမ္းနား ၾကီးက်ယ္တာကိုး။ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီးသူေတြကေတာ့ ရဲတိုက္ထဲကလူေတြတဲ့ ရဲတိုက္ အျပင္ဘက္ကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ေျပးထြက္ခ်င္ၾကတယ္တဲ့ေလ။

အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းနဲ႕ စပ္လ်ဥ္းျပီး အိမ္ေထာင္တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကို ေတြးမိသြားေစခဲ့တယ္။

က

ေမက ေမာင့္မ်က္ႏွာတစ္ရြာထင္ျပီး လိုက္လာခဲ့ျပီ။ ေမာင္တုိ႕ဆီမွာက ေမာင္ႏွမ ဆယ့္သံုးေယာက္။ ေမက ေရႊဘံုစံမင္းသမီး ေရႊလင္ပန္းနဲ႕အခ်င္းေဆး မင္းေမြးသလို ေမြးထားတဲ့ သမီး။ ေမာင္တုိ႕က ဦးေလးတြင္ခံုမွာ မိသားစု ေတြ ၀ိုင္းလုပ္၀ိုင္းစားေပါ့။ ဆင္းတယ္ရဲတယ္ ေမဘယ္မမွုေပမယ့္ ေသာက္ဟယ္စားဟယ္ ေမာင္တို႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေမ့တြက္တာ ေနရာခက္လွတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ စင္းလံုးေခ်ာ ေကာင္းေလတဲ့ ေမာင့္အေသြး၊ ေသရည္ေတြ ၀င္ရင္ေတာ့ ေသြးဆုိးေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္တဲ့။ ဒီေသရည္ေသာက္သည့္အခ်ိန္တိုင္း စကားေတြမ်ား ရန္ေတြျဖစ္ ေနာက္ဆံုး လက္ေတြပါသည္အထိ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပိဳကြဲမယ္လို႕ ၾကံစည္မိတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သားေလး ေမြးျပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ေမာင္ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တယ္။ အစစအရာ ေျပာင္းလဲမွုေတြေနာက္မွာ ေမာင့္ရဲ့ အရိပ္ဟာ ေမ့အတြက္ ေအးရိပ္သာျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမာင့္လက္တစ္စံုဟာေမ့အတြက္ ဘယ္အရာမဆို ရင္ဆိုင္ရဲတဲ့ ခြန္အားတစ္ရပ္ပါ။ အခုအေျခအေနကို ျမင္ၾကတဲ့ သူတုိင္းက ျငိမ္းခ်မ္းေလျခင္း ကံေကာင္းေလျခင္းဆုိျပီး ေမ့ကို အားက်ခ်ီးမြမ္းၾကတယ္။ တကယ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေမ့ဘ၀ ခေရာင္းေတာကာလကို သူတို႕ မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတို႕ျမင္ရတဲ့ ကာလက ေရႊေရာင္လႊမ္းတဲ့ ေမ့တိုင္းျပည္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။

ခ

ကြ်န္ကုလား မယားေတာသူ၊ ဒီစကားပံုကို ဘာျဖစ္လုိ႕ ယံုမိပါလိမ့္။ မေရႊေအးတို႕က ဟိုးေတာဆိုမွ ေတာထဲက။ ကားလမ္းခရီးဆုိတာေတာင္ ျဖစ္ျဖစျ္မည္ေအာင္ သြားဖုိ႕ ခက္ခဲဘိျခင္း။ ေလယာဥ္ခရီးက်ေတာ့လည္း ေငြေရးေၾကးေရးက မတတ္ႏိုင္ရင္ ေလယာဥ္ဆိပ္သြားဖို႕ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။ မေရႊေအးတုိ႕ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ေယာင္ေနာက္ ဆံထံုးပါ ရန္ကုန္ေျမကို ေျခခ်ျပီေပါ့။ သူေျပာေနက် စကားက ကိုယ္ေတြတုန္းက ေတာမွာေနလုိ႕ နိမ့္က်ခဲ့သတဲ့။ သူ႕သားသမီးေတြ မနိမ့္က်ေအာင္ ရန္ကုန္ေျမက တလကၼမွ မေရႊ႕ခ်င္ဘူးဆုိပဲ။ အိမ္လခလား ေယာကၡမေပးလိမ့္မယ္။ ဆန္နဲ႕ဆီိ ေယာကၡမေပးလိမ့္မယ္။ မေရႊေအးဘာလုပ္ေနလဲ ဟုတ္လား။ အားတယ္ကို မရွိပါဘူး အိမ္ေရွ႕က ပူေတာ့ အိမ္ေနာက္ ေျပာင္းအိပ္ အိမ္ေနာက္က ပူေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေျပာင္းအိပ္ ေန၀င္မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ေတြသိပ္ရွဳပ္ေပါ့။ မေရႊေအးတုိ႕ေက်းဇူးရွင္ ေယာကၡမကို ဘယ္လိုထားသလဲ သိလား။ သူရန္ကုန္တက္လာရင္ ျမန္ျမန္ျပန္ေအာင္ လုပ္တာေပါ့။ နားဆူတယ္ေလ။ လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးအကူပဲယူမယ္ ေယာကၡမ အပူမယူလို။ သူတို႕သားအမိေတြၾကား ရန္တုိက္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္က ႏြားကလည္း မေရႊေအးေျပာသမွ် ယံုတယ္ေလ။ ခပ္ပါးပါးပါပဲ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ပုတ္လုိက္ရင္ ဘြားေတာ္ၾကီး အိမ္ျပန္ခရီးေပါ့။

ဂ

တံခါးေနာက္ကြယ္က အျဖစ္ေတြကို ဘယ္သူမွ သိၾကမယ္မဟုတ္ဖူး။ ကိုကိုက သိပ္ခ်စ္တယ္တဲ့။ ယံုပါတယ္ ကြ်န္မယံုပါတယ္ ကိုကို ကြ်န္မကို သိပ္ခ်စ္တယ္ဆုိတာ အခုေတာ့ ကြ်န္မသိျပီလုို႕ ေျပာရမတတ္ေအာင္ကို ယံုပါတယ္။ ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕ မပတ္သတ္ရဖူး။ သူငယ္ခ်င္း ေယာက်ၤားေလးေတြနဲ႕ ခ်က္တင္မွာ စကားေျပာတာ ဖံုးေျပာတာေတာင္ လက္မခံႏုိင္ဖူးတဲ့ေလ။ အျပင္ထြက္ျပီး သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေတြ႕ရင္လည္း မိန္းကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ရမတဲ့။ ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ ေယာက်ၤားေလးအသံတစ္ခုမ်ားၾကားရင္ အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့ရမတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မြန္းၾကပ္လိုက္သလဲ ကြ်န္မဘ၀က ဘယ္ေလာက္ က်ဥ္းက်ပ္သလဲ။ လူ႕ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ဒီလို ေဘာင္တစ္ခုနဲ႕ ေနရမယ္ဆို ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္တစ္ေကာင္နဲ႕ထပ္တူ ျဖစ္ေနေတာ့မေပါ့။ အကယ္၍မ်ား စကားေတြမ်ားၾကျပီဆိုရင္ လမ္းခုလတ္မွာ သန္းေခါင္သန္းလြဲျဖစ္လည္း ကြ်န္မကို မငဲ့ကြက္ ထားခဲ့ရက္ျပန္တယ္။ ဒီထက္ပိုျပီး မိန္းကေလးပီပီ အႏိုင္ယူစိတ္နဲ႕ ကိုကို႕အသားကို လက္သည္းခြ်န္တစ္ခ်က္ဆြဲမိရင္ ကြ်န္မမ်က္ႏွာ အညိဳအမည္းထင္ျပန္တယ္။ ဒါ သိပ္ခ်စ္တာတဲ့လား ကိုကိုရယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ တစ္ခုလို ငရဲခန္းတစ္ခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္ဆုိတဲ့အရာကို ရွင္တို႕မ်ား အားက်ေနမိသလား။ လြတ္လပ္စြာ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သြားလာေနၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္မရွိေသးတဲ့ ကြ်န္မ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ရင္ အေတာင္ျဖတ္ခံထားရတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္လို ကြ်န္မ ေလွာင္အိမ္ထဲက အေတာင္တၾကြၾကြ ျဖစ္ေနဆဲပါေလ…………

ဃ
…..

င
……

.
.
.
.
.

.
.
အ

သံတူေၾကာင္းကြဲ မ်ိဳးစံုေသာ အိမ္ေထာင္ေရးေတြ အကၡရာတစ္အုပ္စာ မက ရွိပါလိမ့္မည္။

အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ဆုိရင္ က်ေနာ္ ပထမဆံုးစဥ္းစားမိတဲ့ အခ်က္က နားလည္မွုဆိုတာပါပဲ။ အျပန္အလွန္နားလည္မွုရွိျပီး က်ေနာ့လက္ကို ထာ၀ရတြဲသြားမယ့္သူက က်ေနာ့အိမ္ေထာင္ဖက္ျဖစ္မွာပါ။ တစ္ဖတ္သတ္ၾကည့္ျပီး မိမိလိုအင္ဆႏၵကို ေရွ႕တန္းတင္ၾကမယ္ဆုိရင္ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခု ျဖစ္လာမယ္လုိ႕ က်ေနာ္ မျမင္မိပါဘူး။

အခုအခ်ိန္ထိမရင့္က်က္ႏိုင္ေသးတဲ့ က်ေနာ္လို လူတစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုတဲ့ အျမင္ကို ေဆြးေႏြးႏုိင္ဖို႕ သိပ္ခဲယဥ္းလြန္းပါတယ္။

က်ေနာ္ အိမ္ေထာင္ ဘယ္ေတာ့ျပဳမလဲ…ဟုတ္ကဲ့ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ အခြင့္အခါ ၾကံဳၾကိဳက္ရင္ အိမ္ေထာင္ျပဳျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ့အသက္လား ငယ္ပါေသးတယ္။ ဘာမွေတာင္ မဘာရေသးလို႕ လူအမ်ားဆူလည္း ခဏေပါ့။ ခေလးပဲရွိေသးတာကိုး။ မယံုရင္ အေမ့ကိုေမးၾကည့္ၾကပါ…………………

ေျခလွမ္းသစ္

ေန႕စဥ္ေန႕တိုင္း ေျခလွမ္းေတြေတာ့ လွမ္းျမဲလွမ္းေနတာပါပဲ။ ပံုမွန္ေျခလွမ္းေတြၾကားမွာ ေနသားက်ေနခဲ့ျပီ။ ေျခလွမ္းသစ္လွမ္းဖို႕ ဟမ္……………လိုအပ္တယ္လား……………………….

ဒီပံုမွန္ေျခလွမ္းေတြနဲ႕ တစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္က ေမးတယ္ ဘာလုပ္မွာလဲတဲ့။ ဘာလုပ္ရမလဲ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ေမးဖို႕ လိုအပ္ေနခဲ့ျပီ။ ဘာလုပ္သင့္သလဲ ဘာလုပ္ရမလဲ အား…. ေခါင္းေတြပူလာျပီ။ အခု မၾကီး၀ါက ေနာင္ငါးႏွစ္အတြက္ ေမးျပန္ျပီ။

ဒီႏိုင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္တဲ့ေနာက္ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဆက္ေနသင့္သလား။

Permenant Resident (PR) ေလွ်ာက္သင့္သလား။

Citizen ေျပာင္းသင့္သလား။

ဒါမွ မဟုတ္ တတိယႏိုင္ငံတစ္ခုကို ကူးရမလား (အေမရိကား၊ ၾသစေၾတးလ်ား စသည္…)

ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ေနဖို႕ ေရႊျပည္ၾကီးကို ျပန္သင့္သလား။

PR ကေကာ ေလွ်ာက္တိုင္းရမွာတဲ့လား။ PR ရရင္ေကာ ဘာေတြထူးျခားလာမလဲ ငါးႏွစ္ ေနထိုင္ခြင့္ ျပီးေတာ့ အခ်ိန္မေရြးအလုပ္ထြက္ႏိုင္ခြင့္လက္မွတ္တစ္ခု ကိုင္ေဆာင္ႏုိင္တာထက္ ဘာမွ ပိုလာမွ မဟုတ္တဲ့အျပင္ CPF (Central Provident Fund) လစဥ္ အျဖတ္ခံရမွာေတာ့ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။

အခုလတ္တေလာမွာ PR ေတြကို Citizen ျဖစ္ေအာင္ တြန္းအားေတြ မ်ားလာသလိုေတြ႕လာရတယ္။ ေက်ာင္းလခေတြ တိုးလာတာ အျပင္ PR နဲ႕ Citizen ခံစားမွု မညီမွ်ျခင္း စတဲ့အခ်က္ေတြက Citizen ေျပာင္းဖို႕ အဓိက စဥ္းစားေစတဲ့အခ်က္ေတြပါပဲ။ ျပည္ပခရီးေတြ အထြက္မ်ားတဲ့သူဆို ျခားနားခ်က္ေတြကို ပိုသိမွာပါေလ။ သူ႕အရပ္နဲ႕ သူ႕ဇာတ္ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္ရြာက ၾကက္ဖ သူတပါးရြာမွာ ၾကက္မေပါ့။ ႏုိင္ငံသားစြန္႕လႊတ္ဖို႕ အခုအထိေတာ့ အစီအစဥ္မရွိေသးပါဘူး။ တုိ႕ျပည္ကိုခ်စ္လြန္လြန္းလုိ႕ အတင္းဖက္တြယ္ ေျပာရေအာင္ အျပင္ကိုေရာက္ေနတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ မတင့္တယ္ဖူးထင္ပါရဲ့။

ေနာက္ထပ္ႏိုင္ငံကူးဖုိ႕ ဘယ္လိုကူးရမလဲ။ ဟိုဟုိဒီဒီ ခပ္လြယ္လြယ္ သြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ခိုင္ခန္႕တဲ့ ပညာအရည္အခ်င္းကလည္း မျပည့္၀ေလေတာ့ စိတ္သြားတုိင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ျပီေလ။ ေက်ာင္းဆက္တက္ျခင္းနဲ႕ ကူးဖုိ႕။ ဟင့္အင္း မေျပာပါနဲ႕ ပညာေရးက ဆံုးခန္းတိုင္ျပီထင္တယ္ ေတာ္ျပီေလ ေသစာရွင္စာ ဖတ္တတ္ေနမွပဲ။

တကယ္သြားဆိုရင္ေတာ့ သြားခ်င္မိတယ္ အေမရိကား။ သူမ်ား ကားလို႕ ကားတာပါ ကိုယ္တုိင္က ေရာက္ဖူးလို႕ မွ မဟုတ္ပဲ။ လ်ားမယ္ဆိုလည္း လ်ားမယ္ေလ သူမ်ားေယာင္လုိ႕ လိုက္ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိဆုိတာ က်ေနာ္မွ အစစ္။ လ်ားသာ လ်ားခ်င္တာ အျဖစ္ေတာ့ တယ္မရွိ။ အခုအခ်ိန္အထိ ဘာကိုမွ မျပင္ဆင္ မေလ့လာ။ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းဆိုေတာ့…..ဘာျဖစ္ေသးလဲ တစ္ေန႕တစ္လံ ကား လ်ား ဘယ္ေရြ႕မလဲေပါ့။ ေရွ႕တိုးမယ့္ ရြာသား ေနာက္ေျခလွမ္း ကိုးဆယ္ဆုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ လွုပ္သာ လူးသာ ရွိေအာင္ပါ က်ေနာ္ ၀တာ လူမသိေစေအာင္လည္း ပါတာေပါ့။ ေနာက္မွ ဦးတည္ခ်က္လြဲေတာ့လည္း GPRS မေကာင္းတာေၾကာင့္လုိ႕ ပဲ အျပစ္ဖို႕ေတာ့မယ္။

ျပန္မယ္ဆိုရင္ေကာ… ဒီအခ်က္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာေတြကို ေပးပါတယ္။ ဘာလုပ္မလဲ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာက စတာကေန အင္တာနက္ သံုးလို႕မရရင္ ေနႏိုင္ပါ့မလား။ အခုလိုေဒါင္းလုပ္ လုပ္လို႕ေႏွးေနရင္ေတာင္ စိတ္မရွည္တာ ဟိုမွာ စိတ္ရွည္ပါ့မလား။ ေဒါ့ကြန္းေတြေတာင္ ဖြင့္ရခက္တဲ့ေနရာမွာ ဘေလာ့စေပါ့ေဒါ့ကြန္းကို ဘယ္လို ေရးမလဲ။ ဖေယာင္းတိုင္ေတြ မီးစက္သံေတြ ျခင္ေတြနဲ႕ တစ္သားတည္းမျဖစ္ခင္ အိပ္ေရးဘယ္ေလာက္ပ်က္ဦးမလဲ၊ အရင္လို ေရတင္ဖို႕ မနက္ေလးနာရီထႏိုင္ပါဦးမလား၊ ၂၀၇ ၂၀၄ ဘတ္စ္ကား ၾကပ္ျခင္းနဲ႕ ၃၅ ၅၁ စပယ္ယာေတြရဲ့ အဆိုအေငါက္ ကို ခံႏိုင္ပါ့မလား အဆံုး အားလံုးကို ေတြးေတာေနမိတယ္။

ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ စီးပြားေရးေတြလုပ္ဖို႕ စိတ္ကူးယဥ္ထားတာေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ အကယ္၍မ်ားဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာပါ….

၁။ စာအုပ္ဆိုင္ (အေရာင္းဆိုင္ ျဖစ္ျဖစ္ အငွားဆိုင္ျဖစ္ျဖစ္ပါ ဖတ္ရင္းေရာင္း ေရာင္းရင္းဖတ္ဖုိ႕ပါ)
၂။ အေခြအငွားဆိုင္ (ကားေကာင္းေလးေတြ စုခ်င္လို႕ ဘာကားေကာင္းလဲ မေမးပါနဲ႕)
၃။ ဖက္ရွင္ဆိုင္ (ကိုယ္လည္း၀တ္ သူမ်ားေတြလည္း ၀တ္ေပါ့၊ ရိုးရာဖ်င္ၾကမ္း ပုဆိုး ဖက္ရွင္ပါ)
၄။ စားေသာက္ဆိုင္ ေကာင္းေကာင္း (ကုသိုလ္လည္း ရ ၀မ္းလည္း ၀ ဆိုတာမုိ႕)
၅။အင္တာနက္ဆိုင္ (ကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ဖြင့္ရင္ ဆိုင္ပိတ္ခ်ိန္ပူစရာမလိုေတာ့ဖူးဆိုေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ေလးငါးခ်က္ျပတ္ သတိ -မခင္ဦးေမ လက္မခံပါ)

လူကုန္ကူးဖို႕ လုပ္ျဖစ္ခ်င္လည္း လုပ္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။ တေန႕ကပဲ customer တစ္ေယာက္ marketing ျပန္ဆင္းသြားတယ္ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ဒီကို သြင္းခ်င္လုိ႕ဆိုပဲ။ စိတ္၀င္စားရင္ လက္တို႕လုိက္ပါတဲ့။

ရည္ရြယ္တဲ့လမ္းဟာ ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းကြယ္ ဒီေျခတစ္လွမး္နဲ႕ စတင္ဖုိ႕သာလုိတယ္ ပထမဆံုးဒီေျခလွမ္းဟာ အို ေနာက္ဆံုးေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ ႏိုင္မယ္…………သီခ်င္းသံ သဲ့သဲ့ၾကားတယ္။ ဘယ္နားကပါလိမ့္…

အခုေတာ့ ဘယ္ေျခစလွမ္းရမလား ညာေျခစလွမ္းရမလား အဆံုးအျဖတ္အတြက္ ေခါင္းပန္း လွန္ဖို႕ ႏွစ္ထပ္ေစ့ တစ္ေစ့ ရွာေနတုန္း……………..

(စာဖတ္သူေတြပါ ၀ိုင္းေဆြးေႏြးေပးမယ္ အၾကံဥာဏ္ေပးၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေနာေနာ္ ပါခင္ဗ်ာ)

စံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲက အထြက္

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္အားစူးစမ္းတတ္ပါတယ္။ အေျဖတစ္ခုမရမခ်င္း ေမးတတ္တယ္လို႕ ေမက ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ေမးခြန္းေတြမ်ားလို႕ အျမဲတမ္းအေငါက္ခံ အဆူခံရစျမဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့ရွိတတ္တာမုိ႕ အျငိဳအျငင္ အျမဲခံရတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့ကို အဆံုးထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိသိေအာင္ မေျပာခ်င္ၾကရင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟပါနဲ႕လို႕ အရမ္းရင္းႏွီးသူေတြကို ေတာင္းပန္ဖူးပါတယ္။ (တကယ္က သိပ္အ သိပ္တံုးတဲ့သူမို႕ ရွင္းျပတဲ့သူေတြ ေမာသြားလည္း ေမာင္ပံု က ေစာင္းမတီးတတ္စျမဲ)

စံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲကုိေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ တစ္ပြင့္ခ်င္း သီတဲ့ အဲ့ဒီ ပန္းသီကံုးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ကို

စံကားျဖဴပြင့္က
ငါ့အတြက္ စိတ္ထိခုိက္စရာျဖစ္ေပမဲ့
နင့္အတြက္ အိပ္မက္ဆန္တယ္ဆိုရင္
ငါ၀မ္းသာပါတယ္
တစ္ခုပဲရွိတယ္
အိပ္မက္ကို ႏွစ္သက္တဲ့သူဟာ
လက္ေတြ႕ရဲ့ အမွန္တရားကို တုန္လွုပ္ရတတ္တယ္…

စံကားပြင့္ အဖူး

“အသံသည္ အသက္ သိပ္မၾကီးေသးေသာ ေယာက်ၤားငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္သည္။

ကြ်န္မ အိပ္ေနရာ စံကားျဖဴပင္၏ ေနာက္မွလာသည္။ အသံက တိုးတိုး၊ မြမြညက္ညက္၊ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ ေခ်ာ့တတ္မည့္ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူပါလိမ့္….”

ထိုစံကားပြင့္ အဖူးမွ က်ေနာ္ စံကားပြင့္ကို အနီးကပ္ ၾကည့္ခ်င္မိသြားသည္ အထိ။

“ရွင္က အခု ဘယ္မွာလဲ၊ ရွင့္နာမည္က ဘယ္သူလဲ၊ ဒီရြာသားလား “

“ အသံရွင္ သည္ ခပ္တိုးတုိးရယ္ေမာလုိက္သည္။ စကားသံ ခဏရပ္သြားျပီးေနာက္ သူ႕ပံုျပင္ကိုသာ ဆက္ေျပာေန၏”

စံကားပြင့္ အနီးကိုေရာက္သြားေသာအခါ ထုိစံကားပြင့္၏ ညွိဳ႕ငင္မွုေအာက္မွာ က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္သြားပါေတာ့သည္။

“ျဗဳန္းခနဲ ေရွာင္ပုန္းခ်ိန္မရလိုက္ေသာ ပံုျပင္ဆရာသည္ စံကားပင္၏ တစ္ဘက္မွာ ကြ်န္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ့မည္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္မ၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိ။”

စံကားပြင့္ တစ္ပြင့္ေနာက္ကို လုိက္ရင္း က်ေနာ္ ေရာက္သြားသည္က စံကားပြင့္ေတာအုပ္တစ္ခု အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနမိျပန္ပါသည္။

စံကားပြင့္ ၀ကၤပါ


၀ကၤပါ အစကေတာ့ သိမ္ေမြ႕စြာ။

“ကိုယ္တုိ႕ ႏွစ္ခါ ေတြ႕ဖူးတယ္ေလ”

ႏွစ္ခါ….။

ကြ်န္မ သူ႕အသံကို မွတ္မိသြားသည္။

“ေအာ”

ကြ်န္မ စိတ္လွုပ္ရွားစြာ ျပံဳးမိသြား၏။

“ၾကည့္စမ္း ပံုေျပာဆရာပဲ”

သူအသာရယ္ေလသည္။

“ကိုယ့္နာမည္က ခြန္သာတဲ့”

ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့ က်ေနာ္ ၀ကၤပါထဲကို ကိုယ္တိုင္ အတင္းတိုး၀င္မိသြားပါေတာ့သည္။

“ကြ်န္မ၏ ဆံပင္မ်ားကို ေႏြးေထြးေသာေလတစ္ခ်က္ လွစ္ခန ထိတုိ႕သြားသည္ကို ခံစားလိုက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ ကြ်န္မ၏ပါးျပင္ဆီမွာ တစ္ခုခုက ရြရြေလး၊ ပြတ္တိုက္သြားသလို၊ အပင္ေပၚမွ ေၾကြက်လာေသာ စံကားျဖဴေလးတစ္ပြင့္က ကြ်န္မကို က်ီစယ္သြားေလသလား၊ ေမႊးလည္း ေမြႊးလ်က္ ေႏြးလည္းေႏြးေသာ ထိတို႕မွုကေလးပါ။”

“အဲဒီေကာင္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကို ေျပာတာလဲ ဆရာ”

“ခြန္သာ ေမ့ေမ့သား”

ကြ်န္မ သူ႕ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။

ေအာ္…..။ ကိုခြန္သာက ျမဦးေမရဲ့ သား…….

က်ေနာ္ စံကားပြင့္ ၀ကၤပါရဲ့ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးကို ေရာက္သြားခဲ့မိျပီ။

“မေမေဇာ္….။ ခြန္သာမွ မရွိေတာ့တာပဲ”

“ဆရာ ဘာေျပာတာလဲ”

“ခြန္သာက ေသသြားျပီေလ”

မိုက္ခနဲ မူးေ၀မွုကို ကြ်န္မခံစားလုိက္ရသည္။

ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ေလဟာျပင္တစ္ခုထဲသို႕ လြင့္က်သြားသလို လွပ္ခနဲ ဟာသြားသည္။

ဘုရား…ဘုရား။

ဆရာ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ….

“လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းက”

ဟင့္အင္း….။

၀ကၤပါဆုိတာ သိသြားေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀ကၤပါထဲကုိ ဆက္၀င္ၾကည့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ့အက်င့္ အတိုင္း အေျဖကို သိဖို႕ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္။

“ကို ခြန္ သာ က ေသ သြားခဲ့ျပီလား” “

ကိုယ့္လက္ကို မင္းထိၾကည့္လုိက္စမ္းပါ ေမ၊ အဲ့ဒါ ေသသြားျပီသားသူလား ေမပဲကုိယ့္ကို ေျပာပါ”

ကြ်န္မကို ကမ္းေပးေနေသာ ညာလက္ကို ကြ်န္မ လက္ဖ်ားျဖင့္ အသာထိၾကည့္လုိက္သည္။ အနည္းငယ္ၾကမ္းရွေသာ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေႏြးေထြးေသာ လက္ျဖစ္သည္။

အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္သေလာက္ ၀ကၤပါက မလြယ္ကူ။ ဝကၤပါတုိ႕၏ သေဘာအတုိင္း စတင္ ရွဳပ္ေထြးစ ျပဳလာခဲ့ျပီ။

“ေဟာဒီ ေနရာမွာ ကိုယ့္ ႏွလံုးခုန္ေနတယ္၊ ေမ့လက္နဲ႕ ထိၾကည့္”

သူတင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ကြ်န္မလက္ကို သူ႕ဘယ္ဘက္ ရင္ညြန္႕ေပၚသို႕ တင္းတင္းဆြဲဖိေပးသည္။

အို…..

ကြ်န္မ လက္ဖ၀ါးေအာက္မွာ တဆတ္ဆတ္ လွုပ္ခုန္ေနေသာ…..

က်ေနာ့ကို တစ္အားမလွည့္စားပါနဲ႕ ၀ကၤပါရယ္။ ေခါင္းေတြလည္း ပူလွျပီ။ ဒီည ဘယ္လိုလုပ္ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။

“ မေသ ရင္ သူကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္သြယ္မွာေပါ့ မေမေဇာ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္းေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေဒၚတင္ဆီ မလာစရာ ဘာမ်ားရွိမွာလဲ။ ဒီအိမ္ထဲမွာ ျပန္မေနစရာေရာ ဘာမ်ား ရွိမွာလဲ။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သူ႕အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ခဲ့တာေလ”

ဒီစာအုပ္ကို ညဘက္မွာ ဖတ္မိတာကိုက က်ေနာ့အမွားပါ။ တစ္ခုခုဆုိ သတၱိေၾကာင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ခဏခဏ ထ တတ္သူမုိ႕ လက္ဖ်ံေပၚက အေမႊးေတြ ခဏခဏေထာင္လာမိတယ္။ ေနႏွင့္ဦးေပ့ါ ကိုခြန္သာ……

“ငါ တုိ႕ေဖာ္လုိ႕ ရတဲ့ အေလာင္းမွာ လက္တစ္ဖက္ ေပ်ာက္ေနတယ္ ေမေဇာ္”

ကြ်န္မ ေၾကာင္ျပီး သူ႕ကို ေငးေနမိ၏။

“လက္က်ိဳးတာက ဘယ္လက္၊ လက္စြပ္ ၀တ္ထားတာလဲ ဘယ္လက္။ အခုအေလာင္းမွာက အဲဒီလက္ ရွိမေနဘူး”

ဟာဗ်ာ အေျဖနားေရာက္က မွ ဘဲဥအစ ရွာမရသလို ျဖစ္ျပန္ပါေရာလား။

စံကားပြင့္ ၀ကၤပါ အဆံုး

ခုတင္ေခါင္းရင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္လ်က္ ေမြ႕ရာေပၚသို႕ ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ မွန္းဆထားခဲ့ျပီးေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ မုိက္ခနဲ ျပာေ၀ကာ ယိုင္သြားေလသည္။

ဘုရား..ဘုရား။

ကြ်န္မ၏ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ရွည္သြယ္ေသာ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ အထပ္ထပ္ျဖင့္ ျဖဴဆြ ၾကြရြေသာ စံကားျဖဴပန္းတစ္ပြင့္။

ၾကယ္စံကားျဖဴ။

“မင္းေခါင္းအံုးေပၚမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီပန္းေလးကို လာတင္ထားေစခ်င္သလား”

ကိုခြန္သာ…..

ပုစာၦက အရမ္းကိုခက္ခဲလြန္းတယ္။ ဒီ၀ကၤပါထဲမွာ ဘယ္လို ျပန္ထြက္ရမလဲ။

“ပန္းကေလးတစ္ပြင့္က နင့္အတြက္ အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ အေရးၾကီးေနသလား ေမေဇာ္။ ညသန္းေခါင္ၾကီးမွာ လူလား တေစၦ လား၊ လူေကာင္းလား၊ လူဆုိးလား မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ရွိမွန္း မရွိမွန္း မသိဘဲ သြားရွာဝံ့ရေလာက္ေအာင္ အေရးၾကီးသလား”

“ၾကီးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္သာမကေတာ့ဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ဟုတ္တယ္။ ေဝဒနာတစ္ခုလည္း ဟုတ္တယ္ မင္းညိဳ။ အဲဒီေဝဒနာကို ငါက အသိအမွတ္ျပဳမွ ျဖစ္မွာေပါ့”

“ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီပန္းကို လာတင္ထားတဲ့သူက ငါျဖစ္ေနရင္ေကာ”

ေသခ်ာေနပါျပီ က်ေနာ္ ၀ကၤပါရဲ့ အခက္အခဲ အနက္အနဲဲဆံုးအပိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။

“နင္ ဘာျဖစ္လုိ႕ အဲဒီစံကားပြင့္ကို မွ ခူးခဲ့တာလဲဟင္”

ေအာ္…၊ လွလို႕ေလ

ဟင္ လွတာေတြက အမ်ားၾကီး၊ ဘာလို႕ သူ႕ကိုမွ….

သူက ပိုလွလို႕ေပါ့ဟာ

နင္ကလဲ ဘယ္လုိပိုလွတာလဲ၊ ပြင့္ခ်ပ္ ဘယ္ႏွခုဆုိရင္ လွတာလဲ၊ နည္းတာ လွသလား မ်ားတာလွသလား

နည္းတာလွတာေပါ့၊ မ်ားရင္ ဘယ္လွပါ့မလဲ၊ ရွုပ္ကုန္မွာေပါ့

ကြ်န္မ သူ႕အေျဖေၾကာင့္ စိတ္ထင့္သြားသည္။ ကြ်န္မ၏ ေခါင္းအံုးေပၚက စံကားျဖဴသည္ ေဟာဟိုဥယ်ာဥ္ထဲက စံကားျဖဴပင္ေတြ အားလံုးတြင္ ပြင့္ခ်ပ္အမ်ားဆံုး ပန္းပြင့္ေလ။

ေသခ်ာလြန္းမက ေသခ်ာလြန္းတဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္ အဲ့ဒီ စံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲမွာ ဘယ္လို မွ ျပန္ထြက္လုိ႕ မရေအာင္ ပိတ္မိသြားခဲ့ျပီဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ တိုက္ဆုိင္တာက စာေရးဆရာက ဒီစံကားပြင့္ကို ျပီးဆံုးသြားတဲ့ ရက္။ ဘယ္လိုမွ ေမ့စရာမရွိေတာ့။

စံကားပြင့္ ဝကၤပါ အထြက္

၀ကၤပါအထြက္က လမ္းႏွစ္သြယ္ကိုျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဘယ္လမ္းကိုလုိက္ရမလဲ စာေရးဆရာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္သူ ၾကိဳက္တဲ့လမ္းကို လိုက္လို႕ရပါတယ္တဲ့။ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုမ်ိဳးဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲခင္ဗ်ာဆုိေတာ့ ခြန္သာကို သက္ရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဖန္ဆင္းခဲ့တာျဖစ္ျပီး ခြန္သာက ေမေဇာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ အနစ္နာခံ စြန္႕လႊတ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ဦးပါ။ သူလို အညတရတစ္ေယာက္နဲ႕ ေနရင္ ေမေဇာ္ဘ၀ မလွပ မွာစိုးတဲ့အတြက္ သက္ရွိထင္ရွား ဘ၀ကို သူ ထြက္မလာခဲ့ပါဖူး။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူနဲ႕အတူ က်ေနာ္ ဒီစံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲမွာ ပိတ္မိေနခဲ့တာ။

အခုေတာ့ ဒီ၀ကၤပါကေန က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါျပီ………………………………………….

က်ေနာ့ေမးခြန္းေတြကို ဂရုတစိုက္ေျဖၾကားေပးတဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ.........

Credit to : ခ်စ္သူလား စံကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ ဂ်ဴး

2009 Year End

နတ္ေတာ္လကြယ္ေန႕

ယနေ့ နတ်တော်လကွယ်နေ့………………………ထို့အတူ……….

မနက်က ဆရာတော်ကြီးကို ဆွမ်းကပ်အပြီး ပုံမှန်အတိုင်း ရုံးတက်ဖို့ သုတ်သီးသုတ်ပျာ လုပ်နေဆဲ ရှစ်ပါးသီလယူမည့်သူများ တရားနာရန်ကြွပါဆိုတော့မှ သတိရတယ် ယနေ့နတ်တော်လကွယ်နေ့ ဥပုသ်နေ့။

ဘဝမှာ မှတ်ရလွယ်တဲ့ နေ့ရက်တွေနဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေက သိပ်တိုက်ဆိုင်လွန်းနေသလား။

တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်နေ့ မေ့မွေးနေ့ပါ။ မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ကို မဖြစ်နိုင်လောက်အောင် သိသာတဲ့နေ့ပေါ့။ လမင်းကြီးသာသလို မေ့မျက်နှာငွေလဝန်းကလည်း ဝိုင်းစက်လို့။ အဲ့ဒီနေ့ ရောက်တိုင်း မပျက်မကွက်မေ့ကို ကန်တော့ရင်း သူလိုချင်တဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်လေးတွေ ပေးနေကြ။ ကျနော်တို့ အိမ်မှာက မိသားစုဝင်တစ်ယောက်မွေးနေ့ ရောက်တိုင်း စက်ရုံနယ်မြေမှာ အကောင်းဆုံးလို့ ဆိုရတဲ့ သရက်ပင်ဆိုင်မှာ မုန့်စားခွင့် ရလေ့ရှိတယ်။ တစ်နှစ်မှာ သုံးခေါက်ပဲဆိုတော့ ဒီအခွင့်အရေးက လက်မလွတ်သင့်ဖူးလေ။ ကျနော် အပြင်ထွက်လာပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းတော့ သူတို့နှစ်ယောက်တည်း အခုလိုမှ လုပ်ဖြစ်သေးရဲ့လား မသိတတ်တော့။

သီတင်းကျွတ်လပြည့်နေ့ ကျနော်သုံးနှစ်သားမှာပဲ မေ့ဖက်က အဖိုးဆုံးပါတယ်။ သီတင်းကျွတ်ကာလမို့ အမျိုးတွေဆုံနေတုန်းပေါ့။ အဲ့ဒီနေ့ နေ့လည်က ကျနော်က အဖိုးရဲ့ အနောက်ဖက် ကုတင်မှာ အိပ်နေခဲ့တာ။ ငိုသံတွေကြားလို့ အိပ်ချင်မူးတူး ထကြည့်တော့ မေတို့ ညီအစ်မတွေ ငိုကြွေးနေကြတယ်။ ရွှေတောင်ကြီးပြိုပေမယ့် ကျနော်က ငယ်လေတော့ ဘာရယ်ကို မသိခဲ့။ ဆရာမတွေ အိမ်မို့ ကျောင်းသားတွေ တရုန်းရုန်းနဲ့ ပျော်ဖို့တောင် ကောင်းသေးတော့။ အခုတော့ ခဏခဏပြောင်းလေတဲ့ သချင်္ ိုင်းနောက်မှာ အဖိုးတောင် ဘယ်နားရောက်နေပြီလဲ။

ပြည်ထောင်စုနေ့ မေ့ဖက်က အဖွားဆုံးတဲ့နေ့ပါ။ အဖွားဆုံးတော့ ကျနော်က ရန်ကုန်မှာပါ။ အဖွားဆုံးပြီ ကြည့်မြင်တိုင်က အစ်မကို ခေါ်ပြီး အမြန်လိုက်လာပါတဲ့။ ရန်ကုန်-မန္တလေး အမြန်ရထားကို မနက်ငါးနာရီ လက်မှတ်တန်းစီပြီး ဝယ်ရတယ်။ ပထမဆုံးတစ်ယောက်တည်းသွားရတဲ့ ခရီးမို့ အနည်းငယ်တော့ စိုးရိမ်မိတယ်။ ဆယ်တန်းဖြေပြီးကတည်း မုံရွာကို ပထမဆုံးပြန်ရောက်တဲ့ခရီးပေါ့။ ကားကွင်းကို အပြင်ထုတ်ထားပြီမို့ အရင်လို အိမ်နားအထိ မရောက်တော့။ မြို့ထဲကို သွားတဲ့ကားကို စီးရင်း စျေးဟောင်းနားရောက်တော့ ဖေနဲ့ ဦးလေးကို ဆိုင်ကယ်နဲ့တွေ့လိုက်တယ်။ ဒါနဲ့ကမန်းကတန်းပြေးဆင်းပြီး အိမ်ကို ပို့ခိုင်းရတယ်။ အိမ်က သူတစ်စိမ်းတစ်ယောက်ကို ကြိုသလို ခံစားရတယ်။ အဖွားဆုံးတော့လည်း မငိုမိပြန်ဖူး။

အချိန်ကာလတွေပြောင်းပေမယ့် အဟောင်းတွေကို မမေ့နိုင်သေး။ တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ် ထိုနေ့ရက် အသစ်များကလည်း ဖြတ်ကျော်ဆဲ။ ထို့အတူ နတ်တော်လကွယ်နေ့သည်လည်း ယခု တစ်ဖန် ဖြတ်ကျော် ပြန်လေပြီ။

မရြယ္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တဲ့ခရီး

ဒီနှစ်ထဲမှာ ခရီးထွက်ဖို့ အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစားတယ်။ ပထမ ဖူးခက်တဲ့။ စျေးချတဲ့ အချိန်လေး ကြိုတင်လက်မှတ်တွေ အပြေးအလွှားဝယ်ဖို့ ရတဲ့ အချိန်က ခဏဆိုမှ ခဏလေး။ အခုမြင် အခုပျောက်ခေတ်မို့ မင်းလိုက်မလား ငါလိုက်မလား မေးနေတုန်းမှာ လက်မှတ်က မကျန်တော့။ ဖူးခက်ကို စီစဉ်သူကိုယ်တိုင်က စိတ်နာနေတာမို့ ဘယ်လိုမှ မအောင်မြင်တဲ့နောက် ဘာလီဆိုပြီး လက်တို့မိပြန်ရော။ ဘတ်ဂျတ်က ဘယ်လောက်လဲ တောင်စဉ်းစား မြောက်စဉ်းစားနေတုန်းမှာပဲ ဘာလီခရီးစဉ်လည်း ပျက်ပြန်ပါရောလား။ နောက်ဆုံးတော့ အပန်းဖြေ ခရီးစဉ် လန်ကာဝီဆိုတာကိုရွေးပြီး ဇကာတင်ခြောက်ယောက်ကို မနက်မှာပြော ညနေမှာ အတည်ပြု နောက်နေ့ မနက်မှာ ကြိုတင်စာရင်းသွင်းဖြစ်ခဲ့တယ်။ မွေးနေ့ ပတ်စပို့နံပါတ် ကုန်ဆုံးမယ့်ရက် လိုအပ်သည့်အချက်အလက်တွေကို ပေးပို့ပြီး လေယာဉ်လက်မှတ်ကို အမြန်ဝယ်ခဲ့လိုက်တယ်…………

လေယာဉ်လက်မှတ်ပြီးပြန်တော့ ဟိုတယ်။ စီစဉ်သူက စိတ်ကူးယဉ်ဆန်စွာ ရေတွေထဲက ဟိုတယ်လေးတွေ လိုချင်သေးတယ်။ လိုက်မယ့်သူတွေက ညအိပ်ရုံပဲမို့ နေဖြစ်တယ်ဆို အိုကေတဲ့။ ဒါနဲ့ နောက်ဆုံးတော့ အလယ်အလတ်ကိုပဲကြားချပြီး အဆင်ပြေနိုင်မယ့်ဟိုတယ်ကိုပဲ ဘွတ်ကင်တင်ခဲ့လိုက်တယ်။ လေဆိပ်နဲ့အတော်လေးနီးပါတယ် ဒါပေမယ့် ပင်လယ်ကမ်းခြေက အစစ်မဟုတ်ခဲ့ဘူး။ ပြီးတော့ စားသောက်ဆိုင်တန်း လူစည်ကားတဲ့အရပ်နဲ့ ဝေးလံနေခဲ့တယ်ဆိုတာ ရောက်တော့မှ သိခဲ့ရတာ။

ထုံးစံအတိုင်း ခရီးတစ်ခုမှာ အခက်အခဲပေါင်းများစွာနဲ့။ ခြောက်ယောက်မှာ တစ်ယောက်သောသူက မရောက်သေးခဲ့။ ဖုံးတွေဆက်တော့ လာနေတယ်လမ်းမှာတဲ့။ ရောက်ပြန်တော့လည်း သူရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာကိစ္စတွေနဲ့ အထဲကို မဝင်နိုင်ခဲ့ပြန်သေး။ စ စချင်းဖြစ်တာကတော့ အတူခရီးသွားမယ့်သူတစ်ယောက် သူရဲ့ SPass ကို cancel လုပ်ပြီး white card နဲ့နေ,နေ ဆဲကာဖြစ်နေတယ်။ ပြီးတော့သူက ပြန်ဝင်လာဖို့ Visa ကိုလည်း မလျှောက်ထားမိခဲ့ဘူး။ ဆိုတော့ လူဝင်မှုကြီးကြပ်ရေးက တစ်ခါတည်း သူ့ white card ကိုသိမ်းသွားပါလေရော။ အဲဒီတော့မှ ဟင့်အင်း ငါမလိုက်တော့ဘူး ပြန်ဝင်မယ်တဲ့။ အရာရှိက မရပါဘူးလို့ ဇွတ်ငြင်းတော့တာပါပဲ။ လေဆိပ်က လူဝင်မှု ဌာနမှာ စုံစမ်းပေမယ့် အကြောင်းမထူးပါဘူး။ မလေးကနေ visa လျှောက်ပြီး ပြန်ဝင်လာခဲ့ပါတဲ့။ နောက်ဆုံးမတော့ သူလည်း စိတ်မပါလက်မပါနဲ့ boarding ဆီကို သွားရတော့တာပါပဲ။

ဒုတိယတစ်ခုကတော့ ရေဗူး။ အထဲမှာ ရေဆာရင်သောက်ဖို့ ရေဗူးနှစ်ဗူးကို စျေးကြီးကြီးပေးဝယ်မိခဲ့တယ်။ boarding ဝင်တော့မယ်ဆိုတော့ ရေဗူးထဲက ရေကို သွန်ပါတဲ့။ စျေးကြီးကြီးရယ် ရေဗူးရယ် တစ်လှည့်ဆီကြည့်ပြီး နှမြောနေမိတော့တာပါပဲ။ ပါလာတဲ့ တစ်ယောက်က အမျှော်အမြင်ကြီးစွာ ငါအကုန်သောက်မယ်ဆိုပြီး သောက်ရှာတယ်။ အထဲကရေတော့ ပြန်ဖြည့်လို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဟိုရေလေးတွေက စျေးအကြီးသား…

Air Asia နဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ပေါ့။ နောက်ကတစ်ဖွဲ့ကတော့ စကားတွေဖောင်ဖွဲ့လို့။ နာဆီလာမက်စားကောင်းတယ်ဆိုပြီး အမှာကောင်းပေမယ့် online ကနေ ကြိုမှာမထားတဲ့အတွက် မရလိုက်ပါတဲ့ဗျား။ ဓါတ်ပုံရိုက်မယ့်သူတွေကလည်း ကင်မရာတစ်ပြင်ပြင်ပေါ့။ တိမ်တွေကို ရိုက်မယ် ရှုခင်းရိုက်မယ်နဲ့ ကင်မရာကြီးတစ်ချိန်ချိန်။ သိပ်မကြာခင်မှာပဲ ကျွန်းစု ငယ်လေးတွေကို မြင်ရတယ်။ ရေပြင်တွေကြားက ကျွန်းစုလေးတွေကို ရိုက်နေမိသေးတယ်။

လေယာဉ်ဘီးလုံးချပြီဆိုတော့ ငြိမ့်ခနဲပဲ။ မြန်မြန်ထက်ထက်ဆင်းပြီး လေယာဉ်ကွင်းက ရှုခင်းတွေကို ရိုက်ဖို့ အဆင်သင့်ပြင်။ လေယာဉ်ထိပ်ဖူးကိုင်ရိုက်ချင်တဲ့သူ ရှိသေးတယ်ဗျ။ ဟဲဟိုးလေဆိပ်လေးလိုပါပဲ။ သိပ်မကြီးလွန်းမသေးလွန်းပေမယ့် သေသပ်လှပတဲ့ လေဆိပ်ငယ်တစ်ခုပါ။ အဲယားကွန်းမရှိတာတစ်ခုပဲ။

တတိယအခက်အခဲကတော့ ခရီးသွားသူ ခြောက်ယောက်ထဲမှာ တစ်ယောက်တည်း မလေး လူဝင်မှုမှာ ကျန်နေခဲ့တာပါပဲ။ သူတို့ computer system down သွားတာမို့ ခဏစောင့်ပါဆိုတော့ သူတစ်ယောက်တည်း အဲ့ဒီဖက်အခြမ်းမှာ။ လေယာဉ်တစ်စင်းလုံးက ခရီးသည်တွေ ဒီဖက်ရောက်ကုန်ပြီလေ။ အသွားတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်ဘူးခင်ဗျ အပြန်မှာလည်း သူ့အလှည့်မှာ system down ပြန်ရော။ ဘာဆုများတောင်းခဲ့လဲ မသိနော်။

လေဆိပ်ငယ်လေးထဲမှာ ဟိုလျှောက်ကြည့်ဒီလျှောက်ကြည့်။ ပြီးတော့ ပြန်ဝင်မယ့်သူအတွက် KLလေယာဉ်လက်မှတ်တစ်ခါတည်းဝယ်။ များတယ်လုပ်နေသေးတယ်နော် ရွေးစရာလမ်းမှ မရှိတော့ပဲ။ အိုကေပြီ ဆိုတော့ ကားစငှားရပြီ။ ၁၈ကျပ်ပဲ ပေးရတယ်ထင်တယ်။ သိပ်မှမဝေးပဲ။

ဟိုတယ်အခန်းတွေက အဆင်ပြေပါတယ်။ ဘန်ကောက်က ဟိုတယ်တွေလောက် မကျဥ်းဘူး။ ခဏနားပြီးရင် ခရီးပြန်စဖို့ ကျနော်က ခရီးသွားကောင်တာမှာ တောင်မေးမြောက်မေးလုပ်ရင်း စျေးတွေဆစ်နေခဲ့တာ။ တော်လောက်ပြီထင်နေတာ တကယ်က များသေးသတဲ့။ အကြိုအပို့ကားခနဲ့ဆိုရင်တော့ သိပ်မကွာပါဘူး။

ရေမိုးချိုး အဝတ်စားလဲ ပြီးနေ့လည်စာ စားဖို့ အချိန်က သိပ်မကျန်တော့။ ကားက သိပ်မကြာခင်လာကြိုတော့မှာ။ ရွေးချယ်ချိန်သိပ်မရတာမို့ ဟိုတယ်က စားသောက်ဆိုင်မှာပဲ ထမင်းကြော်ချည်း မှာပစ်လိုက်တယ်။ ထမင်းတွေက ထွေးနေတာမို့ သူတို့ထမင်းကြော်က တစ်မျိုးပဲ။ ပိုက်ဆံရှင်းတော့ အတော်လေးကျသွားတာ အင်းဟိုတယ်မို့ နေမှာပါလေ။ တကယ်က ပိုက်ဆံမှားတောင်းတာဆိုပြီး နောက်တစ်နေ့မှာ ပိုက်ဆံတွေလာအမ်းသွားပါတယ်။ accountant တစ်ယောက်မှ မပါတာ အဲ့ဒီမှာ နာတာပဲ။

ပထမဆုံးက ကိုယ်ဝန်ဆောင်မိန်းမပုံဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်းဆီကိုပါ။ လာကြိုတဲ့ကားက ကျနော်တို့ဆီက ကားလိုပဲ တကယ့်ကကြီးရေချာ ၀စ္စနှစ်လုံးပေါက်ကား။ အနှီကားရယ် တောလမ်းလိုလို အိမ်ကလေးတွေရယ်က ရွှေပြည်ကြီး လွမ်းအောင်ဖန်တာပေါ့။ ကြယ်ငါးပွင့် ခမ်းနားလှတဲ့ ဟိုတယ်ကြီးရှေ့မှာ အဖြူ အာမို နှစ်ယောက်ကို သွားကြိုတော့ ဒီဟိုတယ် တည်းချင်လိုက်တာ ဖြစ်ကြပြန်ရော။ အပြန်မှ ဓါတ်ပုံရိုက်မယ်တေးထားခဲ့ပေမယ့် မရိုက်ဖြစ်ခဲ့ပြန်ဘူး။

စက်လှေဆိပ်ကိုရောက်တော့ ကောင်းကင်ပြင်ရယ် ပင်လယ်ရယ် ရှုခင်းတွေက တမေ့တမော။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ အလုပ်အကြောင်းတွေ ခေါင်းထဲမှာ မရှိ ဘယ်ပူပင်သောကမှ မရှိတော့တာမို့ ခရီးထွက်ရခြင်း အကျိုးပေပဲလို့ ကိုယ့်ဖာသာ မှတ်ချက်ချမိတယ်။ ဒါမှလည်းနောက်ထပ် ခရီးတွေသွားဖြစ်နေမှာလေ။

ရေပြာပြာ လှိုင်းဖွေးဖွေးကို လက်ကထိရင်း အင်းထဲမှာ စက်လှေစီးရတာရယ် မကွေး-မင်းလှ စက်လှေခရီးရယ်ကို ပြန်တွေးမိသွားပြန်ရော။ နေရာချင်းမတူပင်မယ့် အိမ်ပြန်ခရီးလိုခံစားမိသွားလို့ပါလေ။

ရှုမဆုံးတဲ့ ပင်လယ်ပြင်အလှကိုတော်တော်လေး ကျော်လာပြီး စ စချင်းမြင်ရတာက တံတားရှည်တစ်စင်းပါပဲ။ ပင်လယ်ထဲကိုထိုးထွက်နေတဲ့ တံတားရှည်အဆုံးမှာ ခရီးစဉ်တစ်ခုပေါ့။ တောင်ပေါ်ကို တက်ရင်း ရေချိုကန်တွင်းတစ်ခုကို သွားရတယ်။ နိုင်ငံခြားသားတစ်ချို့က တဘက်တစ်ထည်ရေကူး ဝတ်စုံနဲ့ဆိုတော့ ဘာများပါလိမ့်ပေ့ါ။ ရေချိုကန်မှာ ရေဆင်းကူးကြမယ်ထင်ပါတယ်။ သဘာဝကန်ကို chemical တွေနဲ့ ညစ်နွမ်းပျက်စီးမှာ စိုးတာကြောင့် ရေချိုးဖို့အသုံးအဆောင် ဆပ်ပြာ ခေါင်းလျှော်ရည်တွေ သုံးစွဲခွင့် မပြုပါဖူးတဲ့။ အင်းလေးကန်ကိုကော ထိန်းသိမ်းဖို့ အင်း……………

ကန်အတွင်းမှာ အပျော်စီးဖို့ ခြေယက် လှေကလေးတွေ ကန်တော်မင်ပန်းခြံထဲမှာ ကျနော် ဂျီကျလို့ ဖေနဲ့မေ ခြေညောင်းအောင် ယက်ခဲ့ရတဲ့ လှေမျိုးလေးတွေပါပဲ။ ဓါတ်ပုံတွေ အားရအောင်ရိုက်ပြီးတော့ တံတားဖက်ကိုပဲ မြန်မြန်လျှောက်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဘာမှလည်း လောက်လောက်လားလား မရှိဘူးလေ။

လူပြိုကြီးလုပ်လာတဲ့ တစ်ယောက်ကလည်း ဟိုနား တစ်ပုံလောက် ဒီနားတစ်ပုံလောက်ဆိုလို့ ရိုက်ခဲ့ပေးရပါသေးတယ်။ ရှုခင်းပုံတွေက သဘာဝအလျောက် လှနေလျက်သားနဲ့ သူပါမှပဲ ပျက်တော့တယ်။ ဇနီးနဲ့သားလေးအတွက်လို့တော့ ပြောတာပါပဲ။ ချင့်ယုံကြတာပေါ့ဗျာ။

နောက်တော့ လန်ကာဝီရဲ့ အဓိကဇာတ်ဆောင်တွေရှိတဲ့ဆီပေါ့။ ကင်မရာ မှန်ဘီလူးရှည်ကိုလဲလိုက် မှန်ဘီလူးတိုကိုလဲလိုက်။ မြန်လိုက်တဲ့ ငါ့ကောင်တွေရ။ ဖျတ်ခနဲထိုးဆင်းလိုက် သေချာချိန်ပြီး ရိုက်လိုက်တော့ လေဟာနယ်။ ကဲ..ဓါတ်ပုံဆရာတော်ပါတယ်ဆို ငါ့ကောင်တွေရယ် ဖြည်းဖြည်းသက်သာ ပြန်ပါတော့လို့ ညည်းယူရတယ်။ အလင်းအမှောင် ချိန်ဖို့ကို သတိမရတာမို့ နှိပ်လာသမျှ ပုံတွေကလည်း မှောင်နဲ့မည်းမည်း လရောင်လည်းမသဲကွဲဆိုသလို။ ပညာရပ်ဆိုတာ သင်လို့ကို မဆုံးနိုင်ဘူးနော်။

နောက်တော့ ကျွန်းငယ်လေးတစ်ခုကို လိုက်ပို့ခဲ့တယ်။ ပင်လယ်မှာ ရေပြင်ကြည်စိမ်းနေတာနဲ့ ပြာလဲ့နေတဲ့ အရပ်တွေရှိတယ်။ အခုနေရာက ပြာလဲ့နေတာပေါ့။ ရေကြိုက်တဲ့ ကိုယ်လိုလူက ရေထဲဆင်းချင်လိုက်တာ။ အဖြူစုံတွဲက ပါလာတဲ့ အပေါ်ကအဝတ်တွေကို အဆင်သင့်ချွတ် အောက်က ရေကူးဝတ်စုံကိုယ်စီနဲ့ ရေထဲဆင်းချိန်မှာ ကျလိကျလိဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ well prepare လုပ်ဖို့ လိုသွားခဲ့တာပါပဲ။ မဟုတ်ရင် ရေထဲမှာ ပျော်ရမှာ။

အိမ်ပြန်ချိန်ကျ နေလုံးက ညိုနေပြီ။ ခဏလေးပါလားနော်။ အင်း ပိုက်ဆံများ ရှာရတာ ခက်သလောက် အခုလို သုံးလိုက်တော့ အသံတောင်မကြားလိုက်ရ။ ကမန်းကတန်း ရေချိုး ညစာစားဖို့ အပြင်ဖက်ကို အစာထွက်ရှာဖို့ပါ။ အနီးအနားမှာ မုန့်စျေးတန်းဆိုတော့ အပြေးအလွှားအပေါ့။ တွက်ရေးက စက်သူဌေး တွက်ကြည့်တော့ စက်မရှိ အစားအစာတွေက ကိုယ်တွေအကြိုက်မဟုတ်တာမို့ နယ်မြေသစ်ရှာဖွေဖို့ ခြေလှမ်းစ။ ကိုလံဘတ်လိုဘာလိုလိုပါ။ ၁၈ ကျပ်ပေးခဲ့ရတဲ့ ခရီးကိုလမ်းပြန်လျှောက်တယ် လေဆိပ်ရောက်မှ တက္ကစီကိုငှားပြီး လမ်းတဝက်က အဖော်တွေကို ခေါ်တင်ခဲ့တာပေါ့။

ပင်လယ်စာ ပင်လယ်စာ ပင်လယ်မြင်ကတည်းက တကြော်ကြော်ကျွေးကြော်လာခဲ့တာ။ အကောင်းဆုံးစားသောက်ဆိုင် ရောက်တော့ အမျိုးတွေနဲ့တွေ့ပြန်ရော။ အစ်ကိုတို့ဘာသုံးဆောင်မလဲဆိုကတည်းက အဖွဲ့ကျ သွားတော့တာပါပဲ။ ဟိုဟင်းလေးမြည်းကြည့် ဒီဟင်းလေးမြည်းကြည့် နဲ့ ညွှန်းတော့တာကိုး။ အဲ့ဒီမှာပဲ ကျနော်တို့ ဇာတ်လိုက်ကျော် ဦးကျော်နဲ့စတင်ဆုံဆည်းခဲ့ကြတယ်။ ကျနော်တို့အတွက် တကယ့် လမ်းပြတစ်ယောက် အစ်ကိုတစ်ယောက်ပါပဲ။ နောက်နေ့ကစလို့ ပြန်တဲ့ မနက်အထိ ဦးကျော်ရဲ့ အကူအညီတွေ အများသားပါ။

ဒုတိယနေ့မှာတော့ ဟိုသွားမယ် ဒီသွားမယ်ကနေခြေခင်းလက်ခင်းသာတုန်း ဟိုးအဝေးက တောင်ပေါ်မှာ cable car စီးကြမယ်ဖြစ်သွားတယ်။ မိုးတွေတစ်အားရွာတတ်တယ်။ မိုးတွေရွာရင် cable car မစီးရတော့ဘူးဆိုတော့။ ဒီရောက်မှတော့ စီးဖြစ်အောင်စီးမယ်ပေါ့။ ဒီမှာ စီးမယ်ဆိုပေမယ့် စျေးက အကြီးသားလေ။

သွားတဲ့လမ်းခရီးမှာ ရွက်လှေဆိပ်လှလှလေးရှိတယ် ဆိုတော့ ကင်မရာသမားနှစ်ယောက်က မျက်စိလေးတွေ အရောင်တောက်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် တကယ်တမ်း ရောက်တော့ နေကတစ်အားပူနေခဲ့တာ။ ရွက်လှေဆိပ်ကတော့ လှပါတယ်။ တောင်ပေါ်တက်တဲ့လမ်းကလေးက မေမြို့လမ်းကလေးလိုလို တောင်ကြီးလမ်းကလေးလိုလို။

Cable car နေရာကိုရောက်တော့ မထင်လောက်အောင် ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်လို့။ အဝင်က ဆိုင်လေးတွေမှာလည်း မလှုပ်တလှုပ်။ အကောင်လေးတွေ မွေးထားတဲ့ ဥယျာဉ်ငယ်လေးကိုလည်း ဖြတ်ခဲ့တယ်။ လက်မှတ်ဖြတ်တဲ့နေရာ ရောက်တော့လည်း ပုံမှန်လိုပဲ။ တိုးတိုးကြိတ်ကြိတ်မရှိလှ။

မျဉ်းအဝါရောင်လေးတွေ မြင်တော့ please stand behind the yellow line ဆိုတဲ့အသံမကြားရပါလားလို့တောင် တွေးနေမိသေးတယ်။ တကယ်က MRT မှာမှ မဟုတ်ပဲကိုး။ တစ်စင်းပြီးတစ်စင်း သူ့အလိုအလျှောက် တံခါးလေးတွေပွင့်လာခဲ့တာ။ အရမ်းချစ်ခင်ကြတဲ့ ကျနော်တို့ ခြောက်ယောက်လုံး စည်းလုံညီညွတ်စွာ တစ်စင်းထဲမှာတက်ခဲ့ကြတယ်။ လေဟာနယ်တစ်ခုကို ရောက်ပြီဆိုတော့မှ သတ္တိကောင်းသူကြီးနှစ်ယောက်ကို တွေ့ရတော့တယ်။ တစ်ယောက်လက်ကိုတစ်ယောက်ကိုင်လို့ အားပေးနေကြတာ။ ဒါတောင် သိပ်မမြင့်သေးဘူး။ တစ်ယောက်တစ်စင်းစီများ စီးခဲ့ရင် အပေါ်မရောက်ခင် သူတို့အသက်မှီပါ့မလား မသိနိုင်လောက်ပါ။ မြင်ကွင်းတွေ သိပ်လှတယ် လက်မလွတ်စေနဲ့ ကြည့်ဆိုလည်း ဟင့်အင်း မျက်စိကိုအတင်းမှိတ်ခေါင်းကို အတွင်ခါ။

ပထမအဆင့်ရောက်သွားတော့ အေးမြတဲ့လေထု နှင်းနုတွေကို ကြုံရပြီ။ မြူမှုန်တွေဖွေးခနဲ ဖွေးခနဲ ကြဲကြဲချနေတော့တာ။ cable car ပေါ်ကဆင်းတော့ အပေါ်မှာ ကြောက်ခဲ့တာ သူတို့နှစ်ယောက်မဟုတ်သလို ဟိုနား ဓါတ်ပုံရိုက်လိုက် ဒီနားဓါတ်ပုံရိုက်လိုက်။ နောက်တစ်ဆင့်တက်မယ်ဆိုတော့ သူတို့ဇာတ်လမ်းပြန်စပေါ့။ အပျင်းတော့ပြေသား။

အမြင့်ဆုံးတောင်ပေါ်မှာတော့ မြူတွေက အုပ်ဆိုင်းမှုံမှိုင်းနေပြီ။ sky bridge ကိုသွားမယ်ဆိုတော့ ထုံးစံအတိုင်း သတ္တိခဲတွေက နောက်ခြေလှမ်းနေပြီ။ လာပါကွာ အရမ်းလှတယ်။ မလျှောက်တော့လည်း အစမှာနေခဲ့ဆိုမှ ပါလာခဲ့တာ။ တကယ်တမ်းလျှောက်ပါဆိုတော့ ဘောင်ကိုင်ပြီးလျှောက်တာတောင် ရှေ့ခြေမလှမ်းရဲ။ ဒါနဲ့ အမျိုးသမီးအာဇာနည်နှစ်ဦးက ကူပြီး မျက်ကန်းနှစ်ယောက်ခေါ်သလို မျက်စိမှိတ်ပြီး တံတားကို ကူးခိုင်းရတာ။ အဲ့လောက်ထိ။ ဗိသုကာပညာရပ်တွေနဲ့ လှပတဲ့ကြိုးတံတားတစ်ခုပါပဲ။ အမြင့်နဲ့ပနာရလောက်အောင် ဆောက်ထားတဲ့ ဗိသုကာပညာကတော့ အံမခန်းပါ။

Cable car နောက်ပြန်ဆင်းချိန်မှာတော့ ဉာဏ်ကြီးရှင်က အောက်ကိုဆင်းတဲ့ဖက်မှာ နေရာဦးခဲ့ပြီးနေပြီ။ ဒါတောင် အလယ်ကိုလုနေကြသေးတယ်။ တောင်အောက်ရောက်တော့ ဗိုက်အတော်ဆာနေခဲ့ပြီ။ အနီးအနားမှာဆိုင်ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် တော်တော်လေး ဝေးဝေးကို ပြန်ဆင်းခဲ့ရတယ်။ ငါတို့ဆိုတဲ့ စားသောက်ဆိုင်လေးပါ။ ပြည်ကြီးငါးကြော်ကို တော်တော်လေး အရသာတွေ့မိတယ်။

နောက်တော့ ရေတံခွန်ဆီပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ well plan မို့ ရေတံခွန်မှာ ရေချိုးခဲ့ရတယ်။ အေးစက်ကြည်လင်တဲ့ ရေကြောင့် တောင်ပေါ်တက်ခဲ့သမျှ အမောတွေ ပြေရောဆိုပါတော့။ ရေတံခွန် ကနေ ပြန်တော့ လူကပင်ပန်းစပြုလာပြီ။ ဒါပေမယ့် သဲသောင်ပြင်အမည်းတွေရှိတဲ့ဆီကို သွားဖြစ်ခဲ့သေးတယ်။ ကျိန်စာသင့်တယ်လို့ အဆိုရှိတဲ့နယ်မြေပေါ့။ ထူးဆန်းစွာ အဲ့ဒီကမ်းခြေလေးတစ်ဝိုက်မှာပဲ သဲတွေမည်းနေခဲ့တာ။ သစ္စာဆိုတဲ့ စကားလုံးကို သက်သေပြဖို့ ဖြစ်မယ်လို့ တွက်ဆမိတယ်။

ပြီးတော့ နောက် အစီအစဉ်အတွက်လက်မှတ်ဝယ်ရင်း နောက်ထပ်ကမ်းခြေတစ်ခု။ အဲ့ဒီကမ်းခြေမှာ ညနေ လေးနာရီကျော်ရင်လူသွားလမ်းလို သဲလမ်းလေးတစ်ခု ပေါ်လာတတ်ပြီး ပင်လယ်ထဲတော်တော်လေးနက်သည် အထိ ကိုသွားလို့ရခဲ့တယ်။ အင်းတော်ကြီး အိုင်မှာ ပေါ်တဲ့လမ်းလိုမျိုးဖြစ်မယ်လို့ ထင်မိတယ်။ ကျန်တဲ့အချိန်မှာတော့ ပင်လယ်ပြင်ကြီးသက်သက်ပဲ။

နောက်ဆုံးမှာတော့ Eagle Square ကိုသွားကြမယ်ဆိုပြီး ညနေစောင်းကို အချိန်ဖြုန်းခဲ့သေးတာ။ ညနေစာကိုတော့ နောက်ထပ်အမျိုးတွေရှိတဲ့ ကိုရီးယား ဆိုင်မှာပါ။ အညာဆေးရိုး အန်းဂျော့တို့နောက်ပိုင်းမှာတော့ အမကဘယ်ကလဲ ဟာ အစ်ကိုကြီးကလည်း ဗမာပဲလား ဖြစ်ကုန်ရော။ အကြိုက်ဆုံးကတော့ အာလူးကြော်လေးတွေပါပဲ။ ဆင်းရဲတဲ့မလေးမိသားစုတွေလာစားဖြစ်ရင် အလကားမတ်တင်း ပေးတတ်တဲ့ ဟင်းရံလေးတွေနဲ့ မှီးစားကြတယ်တဲ့။ ကျနော်တို့လည်း သုံးပွဲလောက် အပိုချပေးပါတောင်း ထားရတယ်။ ပင်လယ်စာတွေနဲ့စာရင် စျေးအတန် ကြီးနေတာကိုး။

တတိယနေ့ကိုတော့ မယ်လမုလေးများ ရလေမလား ရှာကြည့်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မတွေ့ပါဘူးလေ။ တကယ်က သူလာနေလည်း အနားက လူဆိုးတွေနဲ့ဆိုတော့ ဘယ်လာရဲမလဲ။ မယ်လမုတန်းအလွမ်းပြေဆိုပြီး စာတစ်ပုဒ်ဖြစ်နိုင်လောက်ရဲ့။ နိုင်ငံတကာက ကိုယ်ပိုင်ရွက်လှေတွေ သင်္ဘောတွေလာရပ်တဲ့ နေရာကိုလည်း ရောက်ဖြစ်သေးတယ်။ လင်းနို့ဂူကိုတော့ အနံ့နဲ့တင် အဝေးက နေမိတယ်။ အထဲမှာ ဘာရှိရှိ မကြည့်ချင်တော့။

နောက်တော့ ပင်လယ်ဝ ဆီကို ထွက်လာဖြစ်တယ်။ ပင်လယ်ကမ်းခြေ တစ်ခုမှာ ရေချိုးခွင့်ပြုမယ်လို့ မနေ့က သဘောတူညီချက်ယူခဲ့တာကိုး။ ပုံပြင်ဆန်တဲ့ ဂူလေးတစ်ခုကိုလည်း ရောက်ခဲ့သေးတယ်။ ထိုင်းမင်းသမီးတစ်ပါး ထွက်ပြေးပုန်းအောင်းတဲ့ နေရာတစ်ခုပေါ့။ တကယ်တမ်း ရေချိုးမယ့် ကမ်းခြေကိုပြတော့ တကယ့် ကမ်းခြေသက်သက် ရေအနက်ကိုမေးတော့ ကိုယ့်တစ်ရပ် မကတော့။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲဖို့ ရေချိုချိုးဖို့ နေရာမရှိဆိုတော့ ကဲ ပြန်ပါတော့လို့။ ထမင်းလည်း ဆာပြီလေ။

နောက်တော့ ပင်လယ် လှိုင်းတွေကြားထဲ အလူးလူးအလိမ့်လိမ့်။ ဂျူးရဲ့ဇာတ်ကောင်ကိုတောင် သတိရမိသေးတယ်။ အခုနေ ဘယ်သူမှ လာမမေးလို့သာပေါ့။ ဘုရားတရားတရင်း လှိုင်းလူးနေတဲ့ စက်လှေဘောင်ကို အတင်းကိုင်ရတော့တာပါပဲ။ ကြောက်တတ်တဲ့သူတွေလား မမေးပါနဲ့တော့ဗျာ..

နေ့လည်စာကိုတော့ ရေပေါ်စားသောက်ဆိုင်လေးမှာပါပဲ။ ပင်လယ်ထဲနီးလို့ထင်ရဲ့ စျေးအတော်ချိုတယ်။ ငါးတွေကိုလည်း ပြနေတာတွေ့မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် မိုးလည်း နည်းနည်းရွာနေတာမို့ ဆိုင်ထဲမှာပဲ ပြန်ထိုင်ရင်း ရောက်လာမယ့် နေ့လည်စာကို မျှော်နေခဲ့မိတယ်။

အပြန်မှာတော့ နာမည်ကျော် မင်းသမီးရဲ့ ပြတိုက်ကို သွားကြည့်ဖြစ်ခဲ့တယ်။ မင်းသမီးရဲ့ ကျိန်စာသင့် နယ်မြေတစ်ခုဖြစ်နေခဲ့တဲ့ ဒီအရပ်က အခုမှ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာတာ ကျိန်စာသင့်ကာလ ကျော်လွန်လာတဲ့နောက်လို့ ယုံကြည်နေခဲ့ကြတယ်။ မသွားဖြစ်ခဲ့တဲ့ နေရာတစ်ခုကတော့ မီးလောင်တဲ့ ဆန်တွေရှိတဲ့အရပ်ပါပဲ။

အိမ်မပြန်ခင် ညနေစာကိုတော့ အမျိုးတွေရဲ့ ပင်လယ်စာဆိုင်မှာပါပဲ။ နောက်နေ့ပြန်တော့မှာမို့ နှုတ်ဆက်ညစာ ဖြစ်ခဲ့တယ်ဆိုပါတော့။ ဦးကျော်နဲ့လည်း ထမင်းလက်ဆုံစားဖြစ်ခဲ့တယ်။

နောက်နေ့ မနက်မှာတော့ နာမည်ကျော် လန်ကာဝီကို ကျောခိုင်းဖို့ ပြင်ကြရပြီ။ လေယာဉ်ဆိပ်မှာ ပစ္စည်းတွေကို စစ်ဆေးပြီးကြောင်းတံဆိပ်ကပ်တဲ့ အစောင့်အလုပ်ကို အပူအပင်ကင်းလိုက်တာ အဲ့လိုအလုပ်မျိုးလုပ်ချင်တယ် ညည်းခဲ့ကြသေးတယ်။ အလုပ်ကို ပြန်ဝင်ရတော့မယ်ဆိုတော့ အဲ့လို စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက် ဖြစ်ချင်လာကြပြီ။

ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီရက်ပိုင်းကာလမှာတော့ ပျော်ရွှင်ခဲ့ရတယ်။ ဘဝအသစ်တစ်ခုလို အဲ့ဒီရက်ပိုင်းလေး က ဖြစ်တည်စေခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့်လည်း ခရီးတွေထွက်ရင်း အပန်းဖြေဖို့ အမြဲကြိုးစားနေဖြစ်ခဲ့တာ။

ပြန်လာတဲ့လေယာဉ်နဲ့အတူ လန်ကာဝီခရီးစဉ်က ပြီးဆုံးခဲ့ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဓါတ်ပုံတွေ ပြန်ကြည့်ဖြစ်တိုင်း ဒီနေရာလေးမှာ ဘယ်လိုပျော်ခဲ့ကြတာဆိုတဲ့ စိတ်ကတော့ ကုန်ခဲ့ရတဲ့ အချိန်ကာလ ငွေတွေအတွက် နှမြောတသ မဖြစ်စေခဲ့တာ သိပ်သေချာနေခဲ့တယ်။

အခက်အခဲတွေလည်း ကြုံခဲ့တယ်ဆိုပေမယ့် နောက်နှစ်မှာလည်း ခရီးတစ်ခုခုတော့ သွားဖြစ်ဦးမှာပါ………..

ခ်စ္ျခင္း၌ေလာင္ကြ်မ္းျခင္း……….

ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ေလာင္ကြ်မ္းျခင္းတစ္ခုတဲ့လား……

အစပထမမွာေတာ့ ၾကည္ႏူးရမယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ္။ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ရမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မုန္တိုင္းေတြလား ေရြးခ်ယ္ျခင္းေတြ နာက်င္ျခင္းေတြ ဒါေတြက အခ်စ္ရဲ့ ရသေတြလား။

ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ခ်စ္ေနၾကတာလဲ….

ဒီအေတြးေတြကို new moon ရုပ္ရွင္ၾကည့္အျပီးမွာ ရလာခဲ့ပါတယ္။ မတူညီတဲ့ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ဖို႕ ဆိုတာ အခ်စ္ေတြ မစခင္မွာ ဘယ္သူမွ သတိမ၀င္ေလာက္ပါဘူး။ အခ်စ္ဆုိတာက သိမ္ေမြ႕လြန္းစြာ ဖ်ားေယာင္းတတ္ဟန္ တူပါရဲ့။ အရာရာတိုင္းကို ကိုယ္တိုင္နဲ႕ ခ်ိန္ထိုးတတ္တာမုိ႕ က်ေနာ္ဆိုရင္ေကာဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခု ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အရင္ဆံုး ေမးၾကည့္မိတယ္။ ေသခ်ာပါတယ္ ခ်စ္မိသြားတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္ ေနာက္ဆုတ္ဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ပါဘူး။ ကြ်ံ၀င္သြားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြေနာက္မွာ ေနာက္ဆုတ္ဖို႕အတြက္ က်ေနာ္ မခံစားႏုိင္ေတာ့လို႕ပါ။

ခ်စ္ခင္သူနဲ႕ ခြဲခြာရျခင္းဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခ်စ္ခင္သူေတြနဲ႕ ခြဲခြာခဲ့ဖူးသူေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အတိုင္းအဆ။ ဒီအတိုင္းအဆက ဘယ္ေလာက္အထိေလးနက္ႏိုင္မလဲ။ အခ်စ္က ဘ၀တစ္ခုလံုးမျဖစ္သင့္ဘူး အခ်စ္က ဘ၀ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုပဲျဖစ္သင့္တယ္လုိ႕ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ ဘ၀တစ္ခုလံုးစာ ခ်စ္ခဲ့တဲ့အခ်စ္ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုျဖစ္သင့္သလဲ။ အတိမ္အနက္က စကားေျပာမယ္ထင္ပါတယ္။

မတူညီတဲ့ဘ၀ႏွစ္ခုမို႕ ခ်စ္လ်က္နဲ႕ ခြဲခြာဖို႕ျပင္သူက ျပင္တယ္။ ကြ်မ္း၀င္လ်က္မို႕ အသည္းတဆတ္ဆတ္နာ ဖ်တ္ဖ်တ္ခါလူးေအာင္ ခံစားသူက ခံစားတယ္။ ေကာင္မေလးေျပာသြားတဲ့ စကားေလးကို တဖြဖြခံစားရြတ္ၾကည့္မိတယ္။ မင္းနဲ႕အတူ အရာအားလံုး ပါသြားခဲ့ျပီတဲ့။ ဟုတ္မွာပါပဲ။ ေန႔ရက္တိုင္းကို အက်ိဳးမဲ့ျဖတ္သန္းေနရမတဲ့လား။ ရူးမိုက္သူလို႕ ဆိုခ်င္ဆုိပါေတာ့ ဒီေနရာမွာ သူမနဲ႕က်ေနာ္ထပ္တူက်သြားခဲ့တယ္။

ထူးဆန္းတာက သူ႕အရိပ္ ဒီ၀န္းက်င္ကေန သူမ ထြက္ေျပးမသြားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္သာဆို ထြက္ေျပးမွာေသခ်ာတယ္။ ဒီအေငြ႕အသက္ အရိပ္အေယာင္ေတြနဲ႕ ေ၀းတဲ့ေနရာတစ္ခုမွာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေမ့ေဖ်ာက္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားရမွာေလ။ ထားခဲ့သူကို တမ္းတေပမယ့္ သူမွ ျပန္မလာခ်င္ေတာ့ပဲ။

ေနာက္ေတာ့ သူမအေဖနဲ႕ ညွိႏွိုင္းျပီး သူမရဲ့ ေနထိုင္မွုပံုစံကို ေျပာင္းလဲဖုိ႕ စတင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေနတာက သူ႕အရိပ္အေယာင္ေတြပါပဲ။ အႏၱရာယ္ တစ္ခု မက်ေရာက္ခင္မွာ သူမကို သတိလာေပးမယ့္ သူ႕အရိပ္အေယာင္ေတြပါ။ အရိပ္အေယာင္ေတြရွာေဖြရင္း သူမ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႕ ဆံုေတြ႕ျပန္ေရာ။ သူမကို မထိခိုက္ေအာင္ ကာကြယ္ေပးမယ္ဆုိတဲ့ အဲ့ဒီတစ္စံုတစ္ေယာက္ကလည္း ေပ်ာက္သြားခဲ့ျပန္ေရာ။

တစ္ကယ္တမ္းသူမတို႕ သံုးပြင့္ဆိုင္က ျမိဳ႕ေလးနဲ႕အတူရွိေနခဲ့တဲ့ ပံုျပင္ေလးတစ္ခုလိုပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မခံမရပ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး သူမ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚကေန အဆံုးသတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ဆုိရင္ေကာ အေျဖကို စာဖတ္သူေတြ သိေနေလာက္ျပီထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ မေျဖေတာ့ပါဘူး။

ခ်စ္သူေသဆံုးျပီလို႕ ထင္ထားတဲ့ေနာက္ မေသႏိုင္တဲ့ဘ၀တစ္ခု အထူးသျဖင့္ ၁၇ႏွစ္မွာ ထာ၀ရ ရပ္တန္႕ေနတဲ့ ဘ၀ကေန သူလည္း ခ်စ္သူေနာက္ကုိလိုက္ပါဖို႕ အဆင္သင့္ျပင္ေနခဲ့ျပီတဲ့။ သတင္းစကားက အမွန္ကို အတိအက်မသိရေသးပင္မယ့္ ခ်စ္သူမရွိတဲ့ ဒီကမာၻမွာ မေနလိုေတာ့ျပီတဲ့ေလ။ ရုပ္ရွင္ထဲမွာမို႕လား အျပင္မွာေရာ အခုလို ခ်စ္ျခင္းေတြ တည္ရွိႏုိင္ပါ့မလား။

မတူညီတဲ့ ဘ၀ႏွစ္ခုကို တူညီေအာင္လုပ္ဖို႕ ျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလမ္းကိုေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္ေလ။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးေပါင္းဖက္ဖို႕ အတြက္ေရြးခ်ယ္တယ္ဆိုေတာ့ သင့္ျမတ္တယ္လို႕ ထင္မိတယ္။ မဟုတ္ရင္ ကြ်မ္းလ်က္ကြာရမယ္ မဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္ဖို႕ကလည္း ခက္ခဲေနျပန္ေရာ။

ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ပူေလာင္လိုက္ပါဘိေတာ့။ သို႕ပါေသာ္လည္း ေလာင္ကြ်မး္ဖို႕အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကျပန္တာမုိ႕…………..

ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရား ဘဒၵႏၱနရပတိအား စကၤာပူမွ လွဴဒါန္းေငြစာရင္း

အလွဴေငြေကာက္ခံသူ ဦးညီညီလြင္မွ ေကာက္ခံရရွိေငြစာရင္းကို သာဓုအႏုေမာဒနာျပဳႏိုင္ရန္ ေဖာ္ျပေပးဖို႕ေတာင္းဆုိလာပါတယ္။

စကၤာပူႏိုင္ငံမွ ေကာက္ခံရရွိေငြစုစုေပါင္းမွာ S$2396.00 ျဖစ္ျပီး 24-11-2009 အထိ အလွဴစာရင္းကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ…

1. ကိုညီညီလြင္ + မစန္းစန္းျမ မိသားစု 150.00 (13-11-09)
2. ဦးေအာင္လြင္္ + ေဒၚခင္မုိးသြယ္ မိသားစု 100.00 (14-11-09)
3. ကိုသက္ခိုင္ + မခိုင္ခုိင္၀င္း မိသားစု 150.00 (15-11-09)
4. ကိုေအးမင္းစိုး 50.00 (18-11-09)
5. ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး + မေဆြေဆြတင့္ မိသားစု 70.00 (20-11-09)
6. ဦးစိန္ျမင့္ + ေဒၚကင္ကီး မိသားစု 50.00 (20-11-09)
7. ဦးမ်ိဳးျမင့္ေမာင္ + မေမာ္ မိသားစု 50.00 (20-11-09)
8. မေရႊစင္ ႏွင့္ မႏွင္းအိျဖဴ 10.00 (20-11-09)
9. ဦးေက်ာ္ထင္ မိသားစု 100.00 (20-11-09)
10. ေမာင္ျမတ္ေဇာ္သူ 10.00 (20-11-09)
11. ေမာင္ရန္ႏိုင္ဘို 50.00 (20-11-09)
12. ေမာင္ေက်ာ္ေက်ာ္လင္း 30.00 (20-11-09)
13. မယဥ္မင္းေအာင္ 50.00 (20-11-09)
14. ကိုေအာင္မင္းႏုိင္ + မျဖဴျဖဴသင္း မိသားစု 150.00 (21-11-09)
15. မလဲ့လဲ့၀င္း 10.00 (21-11-09)
16. မခုိင္ဇာမင္းႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား 200.00 (21-11-09)
17.မေရႊစင္ 100.00 (21-11-09)
18. ကုိေက်ာ္မိုးခုိင္ + မစန္းစန္းႏု မိသားစု 50.00 (21-11-09)
19.မစိုး၀င္းတင္ 100.00 (22-11-09)
20.ေမာင္ေအာင္ဇူလိုင္ 30.00 (22-11-09)
21.မဥမၼာျမတ္မင္း 30.00 (22-11-09)
22. ကုိ၀ဏၰေဇာ္ + မခင္ေဆြ၀င္း မိသားစု 50.00 (22-11-09)
23.ကို၀င္းျမတ္စိုး 100.00 (22-11-09)
24.မေအးခ်မ္းမိုး 150.00 (22-11-09)
25.စိုင္းဥာဏ္လင္းေဆြ 100.00 (22-11-09)
26.ကိုလင္းျပည့္စံု + မဒါဒါ 50.00 (23-11-09)
27. စိုင္းသီဟေအး + မခင္ေစာမြန္ မိသားစု 50.00 (23-11-09)
28. ကိုသန္႕ဇင္ဟိန္း + မသူသူထက္ မိသားစု 50.00 (23-11-09)
29.ကိုေနလင္း 22.00 (23-11-09)
30.ကိုေအာင္မင္း 40.00 (23-11-09)
31.ကိုေအာင္လင္း 40.00 (23-11-09)
32.မေမလင္းသန္း 40.00 (23-11-09)
33.အလွဴရွင္ႏွစ္ဦး 142.00 (23-11-09)
34. ကိုရန္ႏိုင္ + မေနျခည္ပြင့္ မိသားစု 20.00 (23-11-09)
35.ကိုဘိုဘို 50.00 (23-11-09)
36.ကိုေအာင္ျမင့္ဦး မိသားစုး 52.00 (24-11-09)

အလွဴေငြလက္ခံသူ ကိုညီညီလြင္ႏွင့္တကြ အလွဴေငြ လွဴဒါန္းသူမ်ားကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

အားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ…

ေနာင္တမဲ့ စာသူငယ္မွ

ယေန႕ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လုိ႕ ေရးတဲ့စာမုိ႕ ဖတ္လုိ႕ေကာင္းမယ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပသိ ဒီေနရာမွာ တင္ခ်င္စိတ္ရွိလို႕ တင္လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ညီမငယ္တစ္ေယာက္ေရးတဲ့စာကို ရန္ကုန္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ေတာင္းမယူထားလိုက္မိတာ နာတာပါပဲ၊ အမွတ္မိဆံုးစကားလံုးေလးက ေစတနာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႕ မတန္ဖူး လို႕မေျပာလိုက္ပါနဲ႕တဲ့။ ေစတနာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႕ထိုက္တန္သတဲ့ေလ။ ဟုတ္မွာပါ။ အဲ့ဒီလိုပဲ က်ေနာ္လည္း ခံယူမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေစတနာေတြ ေရစီးကမ္းျပိဳခဲ့မိတာပါ………………

လူတိုင္းကို ကိုယ္လို စိတ္သြင္းမိတယ္။ ငါ့တုန္းက ဒီလို အခက္အခဲေတြျဖစ္တာ ၾကံဳရတာ။ သူမ်ားတစ္ကာကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းအေပၚ ႏွုတ္၏ေစာင္မျခင္း လက္၏ ေစာင္မျခင္းျဖင့္ ကူညီဖို႕ သြန္သင္ျခင္းခံရတဲ့ စိတ္အခံလည္း ပါပါတယ္။ အျမင္မေတာ္ ဆင္ေတာ္နဲ႕ခေလာက္ကို ျပင္ဖို႕ၾကိဳးစားတာက အၾကိမ္ၾကိမ္။ ကိုယ္ထမင္းကိုယ္စားျပီး ၾကီးေတာ္ ႏြား အလကားေက်ာင္းေပးခဲ့တာက အခါခါ။ က်ေနာ္ဘာေတြလုပ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုျပီး ေက်ာက္စာတင္ဖို႕ ၀ါသနာလည္း မပါ ပါဘူး။ က်ေနာ့ကို ဘာေတြျပန္လုပ္ေပးပါလုိ႕လည္း မေတာင္းဆိုပါဘူး။ အစကတည္းက ဘာကိုမွ ျပန္ရဖို႕ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တယ္ဆိုလည္း ေမတၱာတရားကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံပါရေစ။ အသြားအျပန္ရွိတယ္ဆိုေပမယ့္ ၾကံဳလိုက္တိုင္း ျပန္လမ္းမဲ့ ဂူျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ပဲ။

ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ မလိုသလို ေက်းဇူးတင္ဖို႕လည္း မလိုအပ္ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္ ေက်းဇူးေတာ့ မကန္းပါနဲ႕လို႕ ဆိုပါရေစ။ အျမဲတမ္း ကိုယ္ေကာင္းတယ္ဆိုျပီး ေခါင္းေပၚခ်ီးတက္ပါခ်င္ၾကတာခ်ည္းမို႕ပါ။ ၾကံဳလိုက္တဲ့အၾကိမ္တိုင္း အျမဲစိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့မိတယ္။ ေစတနာဆိုတာ လူတိုင္းနဲ႕မထိုက္တန္ဖူးလို႕လည္း ေတြးမိသြားတတ္တယ္။ လူေတြနဲ႕ ေဝးရာမွာေနမယ္ဆုိျပီး ဆံုးျဖတ္မိတာလည္း မ်ားလွျပီ။ လူေတြက ဒီလို စိတ္ရွိတယ္ ဒီလိုမ်ိဳးေတြခ်ည္းပဲဆိုျပီး ဆံုးမမွုကို ခံရလုိက္ ေနာက္ေတာ့လည္း ေခြးျမီးေကာက္က်ည္ေတာက္စြပ္သလို အေရွ႕က မေထာ္မနန္းေတြကို မေနႏိုင္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ဟိုပါဒီပါ ပါေလရာျဖစ္ေနျပန္တာမုိ႕ က်ည္ေတာက္လည္း ကြ်တ္ေကာ ဒံုရင္းအတိုင္းေကာက္စျမဲေလ။

အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေစတနာစိတ္မ်ား ေလွ်ာ့လာသလို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခံစားမိတယ္။ ျမင္ေနတာကို ျမင္ေနလ်က္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခ်င္လာတယ္။ စိတ္ေစတနာပ်က္ျပီဆိုရင္ ခက္ကျပီ။ ေတာ္ေတာ့တန္တန္ဆို ဥေပကၡာျပဳခ်င္လာတယ္။ တကယ္တမ္း အဲ့ဒီစိတ္က ေကာင္းတဲ့စိတ္မဟုတ္ေပဘူး။ ဘယ္သူတရားပ်က္ပ်က္ ကိုယ္မပ်က္နဲ႕တဲ့ ။ဆံုးမေတာ့ အလြယ္သားေနာ္ နာလြယ္ျပီးလိုက္နာရန္ခက္ခဲဘိျခင္း။ သူမ်ားကို မေျပာခင္ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အရင္ေမးၾကည့္ေစခ်င္တယ္ ကိုယ္တိုင္ဆုိရင္ ဘယ္လိုေနမလဲဆိုတာကိုပါ။

မသိမျမင္လို႕ မဟုတ္ပါဘူး။ မသိက်ိဳးကြ်န္ျပဳထားတာပါ။ လူပဲ ခံစားတတ္ပါတယ္ နားလည္လြယ္ပါတယ္။ အေပြးျမင္ အပင္သိသတဲ့။ နင္းတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကန္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်က္ဆုိတာနဲ႕ နားခြက္က မီးေတာက္ပါတယ္။ ကူညီလုိက္လို႕ အျမင့္တက္သြားတယ္ဆို တကယ့္ကို ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ရပါတယ္။ ဘူးေကာင္းလို႕ စင္ခံရတာ စင္က်ိဳးလည္း ဘူးသီးအလံုးလွရင္ တကယ့္ကို မုဒိတာပြားပါတယ္။ ဘူးသီးေလးလို႕ စင္က်ိဳးတာ ဘာအေရးလဲေနာ့။ တမင္ခ်ိဳးရင္ေတာ့ စင္ဖက္ကိုလည္း လွည့္ၾကည့္သင့္ပါတယ္ေလ။ အကူအညီမလိုတဲ့ေနာက္ ေဇာ္ကန္႕လန္႕လို လုပ္လုပ္ျပေနတာေတာ့ မ်က္စိေနာက္မိတယ္။ အေရွ႕ကေန ငါကြဆိုျပီး လက္မေထာင္ႏုိင္တဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေလွကားထစ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ဖို႕ မေမ့ေလ်ာ့ေစခ်င္ဘူး။ ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္ဆုိေပမယ့္ လမ္းခင္းသူေတြရဲ့ ေစတနာကို မေမ့ေလ်ာ့သင့္ပါဘူး။ ေစတနာ အသိအမွတ္မျပဳရင္ေနပါ ဒီလမ္းကို ဘယ္လိုနင္းျဖတ္သြားတယ္ဆိုတာ အမွတ္ရရင္ေတာ္ပါျပီ။ အခုေတာ့ ဘုရားျပီးလုိ႕ ျငမ္းမဖ်က္ခင္က တံေတြးေထြးျပီး ႏွပ္ခ်ီးသုတ္ခ်င္ေနၾကျပီ။

ဒီစာသူငယ္ကလည္း ခဲမွန္ဖူးတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ေပမယ့္ ေနာင္တမဲ့လြန္းတယ္။ တစ္ခါမွန္လိုက္ ျပန္ထူျပီးတိုင္း မူရင္းကို ျပန္ျပန္လုပ္ေနမိတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေစတနာပ်က္ခ်င္မိတယ္။ စိတ္ကြက္ျပီး လွည့္မၾကည့္တာမ်ိဳးလည္း လုပ္မိတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ခါမွ သူေတာ္ေကာင္း စိတ္ထားေကာင္းတယ္လုိ႕ေတာ့ မေၾကြးေၾကာ္ဖူးသလုိ သူေတာ္ေကာင္း ေျခာက္ပစ္ကင္းသဲလဲစင္ေတြကိုလည္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းလိုက္စစ္ေဆးေနဖုိ႕ ၀ါသနာမပါတာမုိ႕ ေအးေအးပဲေနမိတယ္။

ကိုယ္ေကာင္းရင္ ေခါင္းမေရြ႕ဖူး ဆိုျပီး ေနေနေပမယ့္ ေခါင္းကို မေရႊ႕ေရႊ႔႕ေအာင္လိုက္လုပ္ေနလို႕ကေတာ့ ဘီလူးေခါင္းေဆာင္းျပီး သြားျဖဲျပဖုိ႕ ၀န္မေလးဖူးဆိုတာေတာ့ မေမ့ပါနဲ႕လို႕……………………

ေဆးအလွဴေတာ္

22-11-2009

ဆရာေတာ္ဘုရား ထိုင္းႏိုင္ငံမွ ရန္ကုန္သို႕ ျပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႕က ျပန္ၾကြသြားျပီးေနာက္

လက္ရွိ အာရွေတာ္၀င္ေဆးရံုမွာ ေဆးကုသမွုခံယူေနတယ္လို႕ သိရွိရေၾကာင္း ဓမၼမိတ္ေဆြ သူေတာ္စင္မ်ားအား အသိေပးအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ..

မေန႕က ဦးဇင္း ဦး၀ိမုတၱိသုခ ဆီကေနစာလာပါတယ္။ စာရရျခင္း စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္ မဟာစည္မွာ ကိုရင္ဝတ္စဥ္ကာလအတြင္း ဆရာေတာ္ရဲ့ တရားေတာ္မ်ားကို ဖလ္ယဥ္ဓမၼာရံုမွာ ေန႕စဥ္နာၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ့ တရားေတာ္မ်ားကို ႏွစ္သက္မိလုိ႕ ကိုရင္လူထြက္ေတာ့ တရားေတာ္အေခြမ်ားကို မိဘေတြအတြက္ ၀ယ္ယူပူေဇာ္မိတဲ့အထိပါပဲ။

ယေန႕ကိုညီညီလြင္နဲ႕ စကားေျပာရတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ကို ျမန္မာျပည္ျပန္ပင့္ဖို႕ စီစဥ္ေနေၾကာင္း ၾကားသိရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ကုသဖို႕ အတြက္ ေဆြးေႏြးေနေၾကာင္း ႏွင့္အတူ စကၤာပူမွ ေဆးအလွဴဒါန ျပဳလိုသူမ်ားအတြက္ ကိုညီညီက အလွဴလက္ခံျပီး လွဴဒါန္းေပးမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။

ကိုညီညီရဲ့ ဘဏ္အေကာင့္က - POSB saving 245-68617-0
ဆက္သြယ္ရန္ ေမးလ္က - unyinyilwin@gmail.com
ဖံုးနံပါတ္က - ၉၀၀၉၆၈၂၀

အလွဴေငြ လႊဲျပီးပါက ေမးလ္ကို ဆက္သြယ္ျပီး မိမိ အလွဴေငြ ဘယ္ေလာက္လႊဲထားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားေပးေစလိုပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဘုရား က်န္းမာရႊင္လန္းျပီး သာသနာ့အက်ိဳး ဆထက္ပိုးသယ္ရြက္ႏိုင္ဖို႕ ဆႏၵျပဳပါတယ္……

ၾကည္ညိဳေလးစားခင္မင္ရပါေသာ ဆရာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ား၊ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ဓမၼဘေလာ့ဂ္ဂါ ညီအကို ေမာင္ႏွမအေပါင္းတို ့(ဘုရား) ခင္ဗ်ား.....

ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ နိဳင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ရဲ ့သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တို႕ ့ႏွင့္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္အတြက္ အားထုတ္ ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့မႈမ်ားကို အာရံုျပဳၾကည္ညိဳႏွလံုးသြင္း၍ ေအာက္ပါသတင္းစာသားကို ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ား၏ ကိုယ္ပုိင္ အင္တာနက္ဝက္ဘ္ဆိုဒ္မ်ားႏွင့္ အီးေမးလ္မ်ားမွတဆင့္ ထပ္ဆင့္ ျဖန္ ့ျဖဴးေ၀မွ်ေပးပါရန္ ေလးစားစြာျဖင့္ ေမတၱာရပ္ခံ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။

ေလးစားစြာျဖင့္

၀ိမုတၱိသုခ
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ အေရးေပၚက်န္းမာေရးသတင္း


ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ နိဳင္ငံေက်ာ္ဓမၼကထိက ျပည္တြင္းျပည္ပသာသနာျပဳ ျဖဴးဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး ဘဒၵႏၱနရပတိ သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ ရွိ ဖလန္ေကာက္ေဆးရုံ (PRARAM 9 HOSPITAL)၊ စတုတၳထပ္ အတြင္းလူနာေဆာင္ အခန္းအမွတ္ (၃)တြင္ ေက်ာက္ကပ္ေရာဂါေဝဒနာကို ေဆးကုသမႈခံယူလွ်က္ရွိေနပါသည္။

ဆရာေတာ္သည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၂-ႏွစ္က ေက်ာက္ကပ္အစားထိုးခဲ့ရာမွ ေက်ာက္ကပ္သို႔ ပိုးဝင္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ အေရးေပၚကုသမႈခံယူလွ်က္ရွိပါသည္။

ေဆးရုံတြင္ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေခတ္မွီစက္ကိရိယာမ်ားျဖင့္ ကုသလွ်က္ရွိရာ ကုသစရိတ္မွာ တစ္ရက္လွ်င္ က်ပ္သိန္း(၃၀)ခန္႔ ကုန္က်လွ်က္ရွိပါသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ ကုန္က်ေငြမွာ က်ပ္သိန္းငါးရာ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္ပါသည္။

သို႔ပါေသာေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီ၏ သီလဂုဏ္၊ သမာဓိဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္တို ့ကို ၾကည္ညိဳၾကေသာ တပည့္ဒါယကာ၊ ဒါယိကာမမ်ားအေနျဖင့္ ေဘသဇၨဒါန က်န္းမာေရးေဆးအလွဴေတာ္အတြက္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ကုသိုလ္ေတာ္ ပါဝင္လိုၾကပါလွ်င္ ေအာက္ပါဖံုးနံပါတ္မ်ားသို ့ ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကပါေၾကာင္ း ကုသိုလ္အက်ိဳးေမွ်ာ္၍ အသိေပးႏိွဳးေဆာ္ေၾကညာအပ္ပါသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံ

ံဦးအဂၢဝရ (ေခတၱ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ)

ဖံုးနံပါတ္။ ။+၆၆ ၈ ၁၄၃၉ ၄၅၉၆။

ဆန္စစ္ကရစ္ယူနီဗာစီတီ၊ ဗာရာဏသီ၊ အိႏိၵယဓမၼရကိၡတ ျဖဴးမဟာစည္၊ ရန္ကုန္ ႏွင့္မဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၊ ျဖဴးၿမိဳ႕။

စကၤာပူႏိုင္ငံ

ကိုညီညီလြင္+ မစမ္းျမ

ဖံုးနံပါတ္။ ။ +၆၅ ၉၀၀၉၆၈၂၀၊ +၆၅ ၉၈၅၁၇၆၆၀

ျမန္မာႏိုင္ငံ

ံဦးစႏၵာသီရိ၊ ဦးစေႏၵာဘာသအက်ဳိးေတာ္ေဆာင္အဖြဲ႕ -ဓမၼရကၡိတျဖဴးမဟာစည္သာသနာ့ရိပ္သာ၊အမွတ္(၅)ရပ္ကြက္၊ လႈိင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ကမာရြတ္ဘူတာအနီး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕။

ဖုန္း - ၀၁-၅၃၀၀၆၈ ၊ ၅၀၁၈၄၆ (Ext- ၁၈၁) ၊ ၀၉၅၀ - ၁၇၅၅၄

မွန္မ်ားႏွင့္

မေန႕ညက အိပ္မက္ မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အခန္းတစ္ခုထဲ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထူးဆန္းလြန္းစြာ အဲ့ဒီအခန္းတစ္ခုလံုး မွန္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မွန္ေရာင္းတဲ့ အေရာင္းဆိုင္ တစ္ခုမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါဆုိ ဒီအခန္းထဲက မွန္ေတြက………

စ,စခ်င္းမွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိတယ္။ ကိုယ္ျပံဳးရင္ ျပန္ျပန္ျပံဳးျပတတ္တဲ့ ဒီမွန္ေတြကို ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ စဲြလန္းစိတ္နဲ႕ပါ။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ စိတ္၀င္စားမွုေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ဒီမွန္အခန္း တစ္ခုလံုးကို အႏု(ဏု)လံု ပဋိလံု လွည့္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ မွန္ဘီလံုးခံုးဆိုလား မွန္ဘီလူးခြက္ဆိုလား ျပန္စဥ္းစားေနမိေသးတာေပါ့။ တီခ်ယ္ ေဒၚပို သင္တဲ့ Laws of reflection လား laws of refraction လား။ ပံုရိုက္ေဒါင့္ ဖိုကယ္လန္႕ ဆိုတာေတြနဲ႕ ငယ္တုန္းက အေသအလဲမွတ္ခဲ့ရတဲ့ ပံုရွစ္ပုံကုိေတြးျပီး တစ္ခ်က္ရီမိသြားတယ္။ အသံထြက္ေအာင္ရီမိေပမယ့္ မွန္ေတြထဲက ပံုမွာ အသံေတြပါမေနခဲ့ဖူး။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္တန္း (ဒုတိယႏွစ္)မွာ တီခ်ယ္ေဒၚသီတာနဲ႕အတူ ပုစာၦေတြကို ပံုဆြဲတြက္ခဲ့ဖူးတာျမင္ေယာင္မိတယ္။ သားကနယ္ကမို႕ သားကို အတန္းတစ္ခုေပးမယ္ေနာ္ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္တီခ်ယ့္ကို သတိရသြားမိျပန္ေရာ။ တီခ်ယ္ေဒၚေအးလွအတန္းေတြမွာ က်ေနာ္၀င္လုိ႕ မရခဲ့တာ နယ္္အိမ္က ျပန္လာတာ ေနာက္က်ေနတာမုိ႕ေလ။ ျပီးေတာ့ တီခ်ယ္လဲ့ရဲ့ မဂၤလာပြဲ။ ယူနီေဖာင္းနဲ႕ တီခ်ယ့္ အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္ရင္း စာသင္ေကာင္းတဲ့ တီခ်ယ္လဲ့ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။ မွန္ေတြနဲ႕ အလင္းေတြဆက္စပ္ျပီး တီခ်ယ္ေတြကို သတိရေနတဲ့ အျဖစ္ေတြကို မွန္ေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုကလဲြရင္ မွန္ေတြထဲမွာ ဘာကိုမွ မေတြ႕ခဲ့ရျပန္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ဖယ္ရီကားေပၚက မွန္တစ္ခ်ပ္နဲ႕ အျမဲအလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ကို စေနာက္ေနက်ဆိုတာ ေတြးမိသြားျပန္တယ္။ ဖယ္ရီေပၚေရာက္မွ တို႕ဖတ္ေလးရိုက္ ဘာေလးညာေလး လုပ္တတ္တဲ့အပ်ိဳေလးေတြထက္ သာလြန္စြာ မနက္ခင္းတိုင္း ဖယ္ရီေပၚမွာ အလွျပင္ေနက် သူကတစ္မူထူးျခားလြန္းတယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ က်ေနာ္ရီေနက် ထံုးစံအတိုင္း တဟားဟား ေအာ္ရီမိေတာ့တယ္။ အရုပ္ေတြကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးႏိုင္တဲ့ မွန္ေတြက မတုန္မလွုပ္ ဒီအတိုင္း တည္ရွိေနျပန္တယ္။ လွုပ္ရွားမွုသိပ္ျပင္းရင္ေတာ့ မွန္ေတြတည္ရွိေနတဲ့ နံရံေတြေၾကာင့္ မွန္ေတြလွုပ္ေကာင္းလွုပ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံေတြေတာ့ မျပန္ႏုိင္တာ ေသခ်ာလြန္းပါလား။

ေနာက္ေတာ့ ဒီမွန္အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ မွန္ေတြၾကားမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ အေရွ႕တုန္းက ရီေနမိပင္မယ့္ အခုေတာ့ ေသြးပ်က္စြာ ေျခာက္ျခားစ ျပဳလာခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္ရီရင္ မွန္အခ်ပ္တိုင္းက လိုက္ရီေနေတာ့တာ။ သူတို႕ေတြ က်ေနာ့ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတာလား။ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ့ အမွန္တရားက ဘာတဲ့လဲ။ တည့္မတ္စြာ ျပန္လည္ျပသေနတာ အမွန္လား။ ဒါဆုိမွန္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာေကာ။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ့မွာ ေၾကာက္လန္႕တတ္တဲ့စိတ္ ရွိမေနတတ္ပင္မယ့္ မွန္ေတြရဲ့ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာပါတယ္။ ii နဲ႕ ii’ မွာ က်ေနာ္ျမင္ေနရတာက ဘယ္အရာလဲ မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ေစ့ကို အေသအခ်ာပြတ္ေပမယ့္ မွန္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္ကို က်ေနာ္သြားလုိ႕ မရတဲ့ေနာက္ အတည့္အတိုင္းျမင္ေနရတာလားဆိုတာ က်ေနာ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

မွန္တစ္ခ်ပ္ေနာက္ကို သြားဖို႕ က်ေနာ္အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သြားလို႕ မရပါဘူး။ မွန္ေတြက အခ်င္းခ်င္းပိတ္ဆို႕ထားၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြအလစ္ကို က်ေနာ္ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူးဗ်ာ။ သိခ်င္စိတ္နဲ႕အတူ ေဇာေခြ်းေတြ စို႕လာမိတယ္။

မွန္တစ္ခ်ပ္ကို က်ေနာ္ခ်ခြဲၾကည့္သင့္သလား။ အနီးဆံုးမွန္တစ္ခ်က္ကို က်ေနာ္ လက္သီးနဲ႕ ထိုးခြဲခ်လိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အသံျပန္မၾကားရတတ္တဲ့ မွန္ေတြဆီက ခြမ္းဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ က်ေနာ့လက္က ပူခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသြးေတြျဖာေနတဲ့ လက္ဖမိုးတစ္ခုကို မွန္ခ်ပ္တိုင္းမွာ ျမင္ရျပန္တယ္။ ကြဲသြားတဲ့မွန္ကို က်ေနာ္မေတြ႕ရေပမယ့္ အခန္းထဲမွာ ေသြးစက္ေတြက အတုိင္းသား…….

နာက်င္မွုေတြေၾကာင့္ ဒီအိပ္မက္ကေန ႏုိးထဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ္ ျမင္ေနရတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြက က်ေနာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ မရီပါပဲ က်ေနာ့ကို ၀ိုင္းျပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။ ဟင့္အင္း မွန္ေတြပါ မင္းတုိ႕ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြ ရီေနၾကတုန္း………..

ဒီမနက္ က်ေနာ္ အိပ္မက္ကဘယ္လိုႏိုးခဲ့သလဲ မသိတတ္ေတာ့ ။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း မွန္ကို ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုးက အေမႊးေတြေထာင္လာတယ္။ ဒါဆို………က်ေနာ္ မွန္ေၾကာက္ေနျပီလား……………………..ခက္ျပီ………….

ခရုခြံအခန္းေလးထဲက ဘယ္နဲ႕ညာ

တစ္စံုဆိုတာနဲ႕ ဘယ္နဲ႕ညာ ဒါမွ မဟုတ္ အရာ၀တၳဳ ႏွစ္ခုေပါ့…

ဒီႏိုင္ငံမွာစေရာက္ကာစက ခရုခြံဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေဖာ္၀ပ္ေမးကေန ရဖူးတယ္။ အခုေတြးေနမိတာက အဲ့ဒီခရုခြံအခန္းေလးထဲက ဘယ္နဲ႕ညာေလးေတြ အေၾကာင္းပါ………….

ဒီမွာေနစရိတ္ကသိပ္ၾကီးလြန္းတယ္။ အခန္းေတြအလိုက္ ေနရာအနီးအေ၀းအလိုက္ လူစည္ကားတဲ့ေဒသအလိုက္ ေစ်းေတြကလည္း မ်ားမွမ်ားဗ်ာ။ တစ္ခန္းလံုးကို တစ္ေယာက္တည္း ေနဖို႕အေရးက တကယ့္ သူေဌးသူၾကြယ္လုိ။ ခရုခြံထဲက အခန္းေလးထဲဲမွာေတာင္ ဘယ္တစ္ကန္႕ ညာတစ္ကန္႕ ေနရတဲ့ဘ၀ေတြပါေလ။

ညာဖက္ - ညဖက္မီးမမွိတ္ရင္ မအိပ္တတ္ဘူး
ဘယ္ဖက္- မီးပိတ္ရင္ သရဲေၾကာက္တယ္
ညာဖက္-အိပ္ရင္ အသံမဆူမွ အိပ္တတ္တယ္
ဘယ္ဖက္-အိပ္လိုက္တိုင္းေဟာက္သံေတြညံလို႕
ညာဖက္-ဖံုးေျပာရင္ တိုးတုိးသက္သာ မေျပာဘူး
ဘယ္ဖက္-ဒီအခ်ိန္ေလးပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာရတာေနာ္
ညာဖက္-သန္ရွင္းေရး ဆိုတာဘာလဲဟင္
ဘယ္ဖက္-သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္း ေရာဂါကင္း
ညာဖက္-ပစၥည္းေတြ ညာဖက္လာမထားနဲ႕ေနာ္
ဘယ္ဖက္-ဒီအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ဘယ္လိုထားမလဲ
ညာဖက္-မနက္အလုပ္ေစာေစာသြားရမွာ ေစာေစာအိပ္မွ
ဘယ္ဖက္-chatting တက္မယ္ game ကစားမယ္ ညလံုးေပါက္
ညာဖက္္- အဲယားကြန္းနဲ႕မွ အိပ္တတ္တယ္
ဘယ္ဖက္-ႏွာေခါင္းပိတ္ေနက်မုိ႕ အဲယားကြန္းမၾကိဳက္ပါဘူး
ညာဖက္-သီခ်င္းသံနဲ႕ မအိပ္တတ္ပါဘူးဆို
ဘယ္ဖက္-ရုပ္ရွင္ကားကို အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ၾကည့္မွနားလည္မွာ
ညာဖက္-စကားေျပာတာကိုက အေပၚစီးက
ဘယ္ဖက္-ၾကိဳက္ရင္ၾကိဳက္ မၾကိဳက္ရင္ေန ကိုယ္ကေတာ့ ဒီလိုပဲေနတတ္ေျပာတတ္တယ္
ညာဖက္-မစပ္စုရရင္ကို မေနႏိုင္တာ
ဘယ္ဖက္-ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြ သူမ်ား ေျပာစရာလား
ညာဖက္- အျမင္မေတာ္လုိ႕ေျပာတာပါ ဆရာလုပ္တယ္မထင္နဲ႕ေနာ္
ဘယ္ဖက္-သူက ဘာမို႕လို႕လဲ လစာဘယ္ေလာက္ရသလဲ အတူတူခ်င္းကို တစ္လံုးပိုမရွဴခ်င္ပါနဲ႕
ညာဖက္-တို႕က အေကာင္းစား Branded မွ ၀တ္တာစားတာ
ဘယ္ဖက္-ဒါေၾကာင့္ လမကုန္ခင္ ပိုက္ဆံကုန္တာ
ညာဖက္….
ဘယ္ဖက္….
ညာဖက္….
ဘယ္ဖက္…

အစကတည္းက ညာဖက္ခ်ည္းမရွိခဲ့ဘူးေလ။ ဘယ္တစ္ဖက္ ညာတစ္ဖက္ေပါ့။ ဘယ္ဖက္နဲ႕ ညာဖက္ဆုိကတည္းက ထပ္တူက်ဖုိ႕ မရွိေတာ့။ ညာကလည္း ညာအေလွ်ာက္ ဘယ္ကလည္း ဘက္အေလွ်ာက္။ ဘယ္နဲ႕ညာကို ထပ္တူက်ဖုိ႕ မျဖစ္ႏုိင္ေပမယ့္ ဘယ္ေရာ ညာေရာ ညီညီညာညာ ေလွ်ာက္ရင္ လိုရာခရီးေရာက္ႏုိင္ပါတယ္။

အရာအားလံုး မိမိစိတ္တိုင္းက်ခ်ည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႕ ကိုယ္ေတာင္ စိတ္တိုင္းက်ဖို႕က ခဲယဥ္းသား။ သူတစ္ပါးလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ျဖစ္မွာပါပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ ဘယ္က ဘယ္ဖက္ကိုပဲ ေလွ်ာက္မယ္ ညာကလည္း ညာဖက္ကိုပဲ ေလွ်ာက္မယ္ဆို ကို႕ယိုးကားယားႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီေရာက္စကတည္းက အဲ့ဒီ ညာဘယ္ကိစၥေတြကို ၾကားေနႏွင့္တာ။ တစ္ခ်ိဳ႕ညာဘယ္ေလးေတြဆို အခုဆို အေ၀းတစ္ေနရာစီမွာ။ လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ ေမးမေငါ့ ေျခမထိုး ပါးစပ္မဟေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက အခ်စ္ဆံုးဘယ္ညာေလးေတြေတာင္ အဲ့လို ကတၱီပါလမ္းခြဲေတြလုပ္လာၾကတယ္တဲ့။

ဒီမွာက Pressure မ်ားတယ္။ အိမ္မွာပဲ နားနားေနေန ေနခ်င္တာ။ အခန္းေဖာ္က ဘယ္လို ဘယ္ခ်မ္းသာ စသည္ စသည္ အသံေလးေတြက ဟိုတစ္စ ဒီတစ။ မိဘအိမ္မဟုတ္သလို ကိုယ့္ရဲ့ မိသားစုနဲ႕ေနၾကရတာမဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ထဲက ပင္ပန္းသမွ်ေတြအတြက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေနၾကရဖုိ႕ပါ။ တေန႕ကို မေတြ႕ဘူးဆုိရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ သံုးေလးေခါက္ေလာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဖို႕မ်ားတဲ့ ဒီညာဖက္နဲ႕ ဘယ္ဖက္ တည့္တည့္မွတ္မွတ္ မရွိ လုပ္သမွ်အျပစ္ျမင္ ေျပာသမွ် မေကာင္းထင္ေနရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းေတာ့မွာလဲ။

က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တည္းေနပါတယ္။ လြတ္လပ္မွု privacy အျပည့္ေနလို႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕စရာေကာင္းတယ္တဲ့။ သူရဲ့ ညာဖက္ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း အေဖာ္တစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႕ဆို ေပ်ာ္စရာေကာင္းမယ္ေနာ္လုိ႕ ေျပာပါတယ္။

က်ေနာ့မွာေတာ့ ဘက္ဖက္ကေလးရွိပါတယ္။ က်ေနာ့ဘယ္ဖက္ကေလးနဲ႕ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအထိ ေနခဲ့ဖူးျပီ။ က်ေနာ္တုိ႕ၾကားမွာ တိုက္ဆိုင္တာရွိသလို အၾကိဳက္မတူတာေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ ျဖစ္ရေလာက္ေအာင္အထိ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ေသးေသးမႊားမႊားေလးေတြကိုေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ဒါမွမဟုတ္ ဥေပကၡာျပဳထားလိုက္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို အရမ္းမၾကိဳက္ မႏွစ္သက္ဖူးဆို မၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္(က်ေနာ္ပဲ ေျပာတာျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ဖက္က က်ေနာ့ထက္အသံတိတ္တယ္)။

ကိုယ္ကိုတိုင္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တစ္ခါတစ္ေလ မေက်နပ္ႏိုင္တာ။ အရာအားလံုးကိုယ့္အၾကိဳက္ျဖစ္ဖို႕က ခက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းအရာေတြကို ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေနထိုင္သင့္တယ္ထင္ပါတယ္။

ေရျခားေျမျခားမွာ ခရုခြံေလးထဲက အခန္းငယ္ေလးမွာ ေနရတာပါ

ဦးတည္ခ်က္ ယံုၾကည္ခ်က္ တစ္ခုခုအတြက္ ရပ္တည္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာပါ

ဘ၀သက္တမ္းတိုတိုေလးအတြင္းမွာ အခ်ိန္ရသခိုက္ အခြင့္အေရးရတုန္းေလး ဘယ္ညာ ညီညီေလွ်ာက္ျပီး ပန္းတိုင္ေတြကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖတ္သန္းသင့္ၾကတယ္ မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ..

စြန္မ်ားနဲ႕ ညေန

ညေနခင္းတခု…

ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ စြန္ေတြ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စြန္လႊတ္တမ္း ကစားေနၾကသည္လား သို႕မဟုတ္ စြန္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္အဆာေျဖေနၾကသည္လား က်ေနာ္ မခြဲျခားတတ္ပါ။ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံဝဲေနေသာ စြန္ေတြကို ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ္ စြန္မလႊတ္တတ္ပါလားဆုိသည္ကိုေတာ့ တခဏေတြးေတာမိသြားပါေတာ့သည္။

စြန္လႊတ္တာမ်ားလြယ္လြယ္ေလး..အင္း ေျပာအားရွိသူမ်ား ေျပာႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ စြန္လႊတ္ျခင္းအတတ္ပညာကို ယခုအခ်ိန္အထိ (ယခုအသက္အရြယ္အထိ ဆိုရင္ ပိုမွန္မည္ထင္ပါသည္) တတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးပါ။

စြန္လႊတ္ရန္ စြန္တစ္ခု ရစ္ဘီးတစ္ခု ထို႕အတူ စြန္လႊတ္မည့္သူႏွင့္ စြန္ကို ဆက္သြယ္ရန္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါသည္။ စြန္ကို အျမင့္သို႕ပင့္တင္ေပးရန္ ေလေၾကာင္းတစ္ခုသည္လည္း ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိကိုရွိေနရပါမည္။ ထုိအရာမ်ား မျပည့္စံုပါက စြန္လႊတ္ျခင္း အထေျမာက္မည္ မဟုတ္သည္ေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။

ထို႕ေနာက္တြင္မူ အျမင့္သို႕ တျဖည္းျဖည္းလႊတ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္တင္ရာတြင္လည္း ဆက္သြယ္ထားေသာၾကိဳးကို အစြမ္းကုန္ ေလွ်ာ့ေပးျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိစြန္ပါသြားမည္စိုးသျဖင့္ ၾကိဳးကို အတင္းဆြဲကိုင္ထားျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း စြန္ကို အျမင့္ေရာက္ေစမည္မဟုတ္ပါ။ အဆုိပါနည္းမ်ားသည္ စြန္လႊတ္သူႏွင့္စြန္ကို ေဝးကြာေအာင္လုပ္သည္ႏွင့္ တူလွပါသည္။

သို႕ျဖစ္ရာ စြန္ႏွင့္ေလေၾကာင္း ထပ္တူက်ရန္ စြန္လႊတ္ျခင္း အတတ္ပညာသည္ အဓိက က်ေနျပန္၏။ ေလေၾကာင္း အတိုင္း မိမိစြန္ငယ္ ေထာင္လ်က္တက္သြားသည္ကို ၾကည္ႏူးစြာ ရွဳျမင္ရျခင္းသည္ စြန္လႊတ္ရသည့္ အႏွစ္သာရပင္ေလာ။

ေတြးေနတုန္းအခိုက္မွာပင္ က်ေနာ့ေရွ႕ရွိစြန္ငယ္ သည္ တစ္ျခား စြန္ငယ္နဲ႕ သြားေရာက္ ျငိတြယ္ေနျပန္သည္။ စြန္လႊတ္သူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္စြန္ကို တစ္ေယာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္ရင္း ၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းရွဳပ္ေထြးစြာ ပူးမသြားဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကသည္မွာလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနျပန္သည္။

စြန္ျဖတ္ျခင္း ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္တုန္းက တိုက္ေခါင္မိုးေပၚမွ စြန္္ျဖတ္ပြဲမ်ားဆီ သတိရသြားမိျပန္သည္။ ၾကိဳးကို မွန္စာတိုက္၍ မိုးေကာင္ကင္ စြန္တိုက္ပြဲမ်ား…………………….စြန္လႊတ္ျခင္းတစ္ခုတည္းျဖင့္ မျပည့္စံု ျပန္ေသးပါကလား။ က်ဳးေက်ာ္သူ ေစာ္ကားအႏိုင္က်င့္သူမ်ားသည္ စြန္မ်ားတြင္လည္း ပါေနျပန္၏။ ထိုအခါ ကာကြယ္ျခင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မ်ားလည္း ပူးတြဲပါလာသည္ေကာေလ။

ေနာက္ေတာ့ စြန္အလွလႊတ္ေနသူတစ္ဦးကို အာရံုေရာက္သြားျပန္သည္။ ၾကိဳးတစ္ေလွ်ာက္ အကြာအေဝးတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုၾကားတြင္ မီးလံုးငယ္ေလးမ်ား မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ျဖင့္ ထိုသူ၏ ခံစားမွုကိုလည္း က်ေနာ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့မိျပန္သည္။ သူကိုင္ေသာရစ္ဘီးမွာ က်ေနာ္တုိ႕ဆီကလို မဟုတ္ပဲ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားထိုး၍ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစေသာ လွပေသာ ရစ္ဘီးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးသည္။

ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ စြန္ေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ လွပေနၾကသည္။

စြန္တစ္ခုမွ် က်ေနာ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။ အေၾကာင္းအရင္းမွာ က်ေနာ္စြန္မလႊတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေမွာင္စပ်ိဳးလာသျဖင့္ တက္ေနေသာစြန္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ခ်ေနၾကသည္။ ၾကိဳးကို ရစ္ဘီးတစ္ေလွ်ာက္ အလိုက္သင့္ ရစ္သိမ္းရင္း စြန္ကုိပါ ေခါက္သိမ္းႏိုင္သည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

စြန္မလႊတ္တတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့စိတ္အစဥ္ကို စြန္ေတြနဲ႕အတူ လုိက္လႊတ္ေနခဲ့မိသည္။ အခု က်ေနာ္လည္း စိတ္စြန္ကို ျပန္သိမ္းဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဘယ္စြန္နဲ႕ ျငိေလသည္လည္း မသိ။ ဆက္သြယ္ထားေသာၾကိဳးကို ထိန္းရန္ က်ေနာ္ ရစ္၍ မရ။

ထိုညေနမွစ၍ က်ေနာ္လြင့္သြားခဲ့ပါသည္………………….

ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္ မတိုင္ခင္မွာ……….

ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္မွာ ကမာၻပ်က္ေတာ့မယ္တဲ့….

ဘယ္သူေျပာတာလဲ။ ဘာေတြလဲ။

က်ေနာ္ေစာင့္ေနတာလည္း ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္အတြက္ပဲ။ က်ေနာ္ေနခြင့္ရခဲ့တာလည္း ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္တည္းအတြက္ပဲ။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ျပီးရင္ က်ေနာ့ ကမာၻ မရွိေတာ့ပါဘူး…

ဒါေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္ အထိမေစာင့္လိုက္ရပါပဲ က်ေနာ့ကမာၻ ျပိဳပ်က္သြားခဲ့တာ။ ဝုန္းခနဲျမည္လိုက္သလား ဟင့္အင္း ဘာသံမွကို မၾကားလိုက္ရဘူး။ တိုးတုိးေလးၾကားတဲ့ အသံတစ္ခု…မျဖစ္ႏုိင္ဘူး..ဒါ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။

ႏွစ္ႏွစ္တာကာလျပီးရင္ က်ေနာ့ကမာၻပ်က္မယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ၾကိဳသိေနခဲ့ရတယ္။ မေတြးခ်င္ဘူးဆုိတဲ့အသိနဲ႕ ေခါင္းကိုယမ္းလိုက္တုိင္း ပါးႏွစ္ဖက္မွာ ျမစ္ေတြျဖစ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီကမာၻကို စတည္ေဆာက္ခဲ့ကတည္းက ျပိဳကြဲဖို႕မွ မဟုတ္ခဲ့တာ။ ၾကိဳသိတဲ့ေနာက္ ေန႕ေန႕ညညေတြကို ဘယ္လိုေက်ာ္ျဖတ္ရမလဲ။ အနားက တစ္စံုတစ္ခုကိုလွမ္းဆြဲဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ ကံဆုိးတယ္ ေရနစ္သူ ဝါးကူလုိ႕ထိုးတတ္တယ္ မဟုတ္လား….

ေသမွာကိုေၾကာက္လို႕မဟုတ္ပါဘူး။ ေသျခင္းကို ရင္ဆုိင္ဖုိ႕အသင့္ျပင္ျပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ ႏွလံုးသားစိတ္အလိုကိုေတာ့ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့ဖူး။ တရားကိုလက္ကိုင္ထားေပမယ့္ ႏွလံုးသားတရားကို နာၾကားဖို႕ခ်ည္းျဖစ္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။

အၾကိမ္ၾကိမ္ဆုေတာင္းခဲ့တယ္ ကမာၻမပ်က္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေသပါရေစလုိ႕။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆုိေတာ့ မခဲြခြာႏိုင္လို႕ပါပဲ။ ဘယ္အရာကိုမွ မစြန္႕လႊတ္ႏိုင္လုိ႕ပါ။ ပုထုဇဥ္ပီပီ ကိေလသာ အမိုက္ေမွာင္မွာ ေခ်ာင္ၾကိဳက္ေနတုန္းေလ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အလိုခ်င္ဆံုးဆုက အဲ့ဒီႏွစ္ႏွစ္တာကာလ မတိုင္ခင္ က်ေနာ္ဒီကမာၻေပၚက ေပ်ာက္ဆံုးသြားဖုိ႕ပါပဲ။

အခုေတာ့ အခ်ိန္မေစ့ခင္ ကမာၻက ျပိဳႏွင့္ခဲ့ျပီ။ ကမာၻျပိဳျပီဆုိမွေတာ့ က်ေနာ္အသက္ရွင္ က်န္ခဲ့ပါဦးေတာ့မလား။ မျပိဳခင္ကတည္း ဆုေတာင္းပင္မယ့္ ဆုေတာင္းကလည္း မျပည့္၀ခဲ့။ အင္းေလ ဆုေတာင္းတိုင္း ျပည့္တယ္ဆိုတာကလည္း ရွားပါးဘိခ်င္း။ ေတာင္းခဲ့ဖူးတာေပါ့ ဆုေတြ အသက္နဲ႕တြက္စစ္ရင္ေတာင္ အသက္ရဲ့ အဆေပါင္း အေထာင္အေသာင္း။ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား ျပည့္၀ခဲ့ဖူးသလဲ။

အခ်ိန္ရရင္ ဘာေတြျပင္ဆင္မိမလဲ။ ေသခ်ာတယ္ က်ေနာ္ဘာကိုမွ ျပင္ဆင္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခ်ိဳ႕ကို လက္က်န္ဆယ္ရက္နဲ႕က်ေနာ္ဆိုတဲ့ ပို႕စ္ေလးမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ တကယ္လုပ္ႏိုင္မလုပ္ႏိုင္ဆုိတာ ဘယ္သူက ဆန္းစစ္ေပးမတဲ့လဲ။ ကမာၻျပိဳျပီဆိုမွေတာ့ ဒီအရာေတြကို ဘယ္သူမွ လွည့္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေမးခြန္းေတြ ဒီေမးခြန္းေတြကို ေျဖဖုိ႕ အင္အား က်ေနာ့မွာမရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ ဒီစာကို က်ေနာ့ေနာက္ဆံုးထြက္သက္နဲ႕ ေရးေနရလို႕ပါ။ ဖတ္ရတာ အဆင္မေျပဘူးဆုိရင္ က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ေသခါနီးကမွဴးရွဴးတုိးေရးတာမုိ႕ ေသြးပ်က္ေနတာကို အတုိင္းအသားျမင္ရမွာမုိ႕ပါ။ စာအဆင္ေခ်ာဖုိ႕ အေၾကာင္းအရာအဆင္ေျပဖုိ႕….ဘာကို မွ မေတြးဆႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အသိဥာဏ္ေလးရွိေနတုန္းမွာ ဖ်တ္ခနဲေပၚတာေလးေတြ ေရးပါရေစ………

အားလံုးဟာ ျဖစ္တတ္ပ်က္တတ္စျမဲပါ။ ဘယ္ေတာ့ပ်က္မလဲဆုိတာကို ေစာင့္ေနရတာ က်ေနာ့ဘ၀တစ္ခုပါ။ ပ်က္လာခဲ့ရင္ ခံႏိုင္ရည္ မရွိဖို႕က ရွစ္ဆယ္ရာခိုင္ႏွုန္းေလာက္မ်ားပါတယ္။ တရားမခ်ပါနဲ႕ က်ေနာ္တရားမရႏုိင္ပါဘူး။ က်ေနာ္လည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ တရားမခ်ပါဘူး။ ကိုယ္တုိင္တရားမရႏိုင္တဲ့ေနာက္ ဘယ္သူ႕ကို ေျဖသိမ့္ေပးႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

ျဖစ္ႏိုင္လား မျဖစ္ႏိုင္လား စိတ္ပူေနတဲ့သူေတြကိုလည္း တစ္ခုေတာ့ ဆုိခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ဘာသာတရားအရ ေနာင္ဘုရားတစ္ဆူပြင့္ဖုိ႕ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဒီဘဒၵကမာၻမွာ ပြင့္မယ့္ ဘုရားမတိုင္ခင္ ကမာၻ ပ်က္မယ္ဆိုတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႕ေတာ့ ယူဆမိပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကလည္း ကြဲလြဲႏုိင္ပါတယ္ေလ။

ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္မတိုင္ခင္ က်ေနာ့ကမာၻက ျပိဳႏွင့္ခဲ့တာမုိ႕ ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္ကို က်ေနာ္မေရာက္မသိ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အားလံုးကို ႏွုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ဒီကမာၻနဲ႕အတူ လိုက္ပါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားပါေတာ့မယ္။ ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္ အထိ အားလံုးနဲ႕အတူ မေစာင့္ႏိုင္တဲ့အတြက္ေတာ့ အျပစ္မတင္ၾကေလာက္ပါဘူးေနာ္…………..

က်ေနာ့ရဲ့ Y နဲ႕ရ

ဒီပို႕စ္ကို facebook မွာ ကဗ်ာဆရာကိုေမာင္ေလးလင္းဒီပ ကပထမဆံုး TAG ပါတယ္

ဒုတိယအေနနဲ႕ ကိုမိုးကုတ္သားက ေရးေပးပါဆိုျပီး TAG ျပန္တယ္

တတိယကေတာ့ အမတန္ခူးက ထပ္မံ TAG ျပန္တာမုိ႕.......

Y

1. What is your name : Ywar Thar Lay

2. A four Letter Word : Yarn

3. A boy's Name : Yuri

4. A girl's Name : Yuki

5. An occupation : Yawning Person

6. A color : Yellow

7. Something you'll wear : Yesterday Clothes

8. A food : Yakisoba

9. Something found in the bathroom : You.. Yourself

10. A place : Yugoslavia

11. A reason for being late : You…(because of you…)

12. Something you'd shout : Yeah... Yellow Card…

13. A movie title : You've Got Mail

14. Something you drink : Yogurt

15. A musical group : yachts

16. An animal : Yak

17. A street name : York Street

18. A type of car : Yaris

19. The title of a song : You are my no. one

20. A verb : Yelling (to the Boss)

ရ

1. What is your name : ရြာသားေလး (၀ိုင္တီယူ)

2. A four Letter Word : ရရစားစား

3. A boy's Name : ရိမ္မိုး

4. A girl's Name : ရနံ႕

5. An occupation : ရြာသူၾကီး

6. A color : ေရႊအိုေရာင္

7. Something you'll wear : ရိုးတိုက္ထုတ္ ၀တ္စံု

8. A food : ရွမ္းစာ

9. Something found in the bathroom : ေရ

10. A place : ရြာတန္းရွည္

11. A reason for being late : ရွင္းမရေအာင္ ရႈပ္ေနလို႕

12. Something you'd shout : ေရႊး ေရႊး ျပန္ေပေတာ့…

13. A movie title : ရတနာပံု (ၾကည္ၾကည္ေဌးကို ၾကိဳက္လို႕)

14. Something you drink : ေရသန္႕…

15. A musical group : ေရႊသံစဥ္

16. An animal : ေရျမင္း

17. A street name : ေရနံ႔သာ

18. A type of car : ရိုးလ္စ္ရြိဳက္

19. The title of a song : ရာသီေျပာင္းခ်ိန္ (လြမ္းတယ္တစ္အားပဲ)

20. A verb : ရြာလည္ေနသည္၊ေရခ်ိဳးေနသည္(အထဲ၀င္မလာနဲ႕ေနာ္)

ကူညီေခါင္းစားေပးတဲ့ လမ္းမေတာ္က အမၾကီးခပ္ေခ်ာေခ်ာ သေဘာေကာင္းေကာင္းကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.......