မွန္မ်ားႏွင့္

မေန႕ညက အိပ္မက္ မက္ပါတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ အခန္းတစ္ခုထဲ တစ္ေယာက္တည္း ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ့္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ထူးဆန္းလြန္းစြာ အဲ့ဒီအခန္းတစ္ခုလံုး မွန္ေတြနဲ႕ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တာ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ မွန္ေရာင္းတဲ့ အေရာင္းဆိုင္ တစ္ခုမဟုတ္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါဆုိ ဒီအခန္းထဲက မွန္ေတြက………

စ,စခ်င္းမွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမိတယ္။ ကိုယ္ျပံဳးရင္ ျပန္ျပန္ျပံဳးျပတတ္တဲ့ ဒီမွန္ေတြကို ခ်စ္ၾကည္ႏူးစြာ စဲြလန္းစိတ္နဲ႕ပါ။ စူးစမ္းလိုစိတ္၊ စိတ္၀င္စားမွုေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ဒီမွန္အခန္း တစ္ခုလံုးကို အႏု(ဏု)လံု ပဋိလံု လွည့္ၾကည့္ေနခဲ့မိတယ္။ မွန္ဘီလံုးခံုးဆိုလား မွန္ဘီလူးခြက္ဆိုလား ျပန္စဥ္းစားေနမိေသးတာေပါ့။ တီခ်ယ္ ေဒၚပို သင္တဲ့ Laws of reflection လား laws of refraction လား။ ပံုရိုက္ေဒါင့္ ဖိုကယ္လန္႕ ဆိုတာေတြနဲ႕ ငယ္တုန္းက အေသအလဲမွတ္ခဲ့ရတဲ့ ပံုရွစ္ပုံကုိေတြးျပီး တစ္ခ်က္ရီမိသြားတယ္။ အသံထြက္ေအာင္ရီမိေပမယ့္ မွန္ေတြထဲက ပံုမွာ အသံေတြပါမေနခဲ့ဖူး။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္တန္း (ဒုတိယႏွစ္)မွာ တီခ်ယ္ေဒၚသီတာနဲ႕အတူ ပုစာၦေတြကို ပံုဆြဲတြက္ခဲ့ဖူးတာျမင္ေယာင္မိတယ္။ သားကနယ္ကမို႕ သားကို အတန္းတစ္ခုေပးမယ္ေနာ္ ဆိုတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္တီခ်ယ့္ကို သတိရသြားမိျပန္ေရာ။ တီခ်ယ္ေဒၚေအးလွအတန္းေတြမွာ က်ေနာ္၀င္လုိ႕ မရခဲ့တာ နယ္္အိမ္က ျပန္လာတာ ေနာက္က်ေနတာမုိ႕ေလ။ ျပီးေတာ့ တီခ်ယ္လဲ့ရဲ့ မဂၤလာပြဲ။ ယူနီေဖာင္းနဲ႕ တီခ်ယ့္ အမ်ိဳးသားကို ၾကည့္ရင္း စာသင္ေကာင္းတဲ့ တီခ်ယ္လဲ့ကို ျပန္ျမင္ေယာင္မိျပန္ေရာ။ မွန္ေတြနဲ႕ အလင္းေတြဆက္စပ္ျပီး တီခ်ယ္ေတြကို သတိရေနတဲ့ အျဖစ္ေတြကို မွန္ေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းတစ္စံုကလဲြရင္ မွန္ေတြထဲမွာ ဘာကိုမွ မေတြ႕ခဲ့ရျပန္ဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ခြင္ဖယ္ရီကားေပၚက မွန္တစ္ခ်ပ္နဲ႕ အျမဲအလုပ္ရွဳပ္ေနတတ္တဲ့ အပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ကို စေနာက္ေနက်ဆိုတာ ေတြးမိသြားျပန္တယ္။ ဖယ္ရီေပၚေရာက္မွ တို႕ဖတ္ေလးရိုက္ ဘာေလးညာေလး လုပ္တတ္တဲ့အပ်ိဳေလးေတြထက္ သာလြန္စြာ မနက္ခင္းတိုင္း ဖယ္ရီေပၚမွာ အလွျပင္ေနက် သူကတစ္မူထူးျခားလြန္းတယ္ေလ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ က်ေနာ္ရီေနက် ထံုးစံအတိုင္း တဟားဟား ေအာ္ရီမိေတာ့တယ္။ အရုပ္ေတြကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးႏိုင္တဲ့ မွန္ေတြက မတုန္မလွုပ္ ဒီအတိုင္း တည္ရွိေနျပန္တယ္။ လွုပ္ရွားမွုသိပ္ျပင္းရင္ေတာ့ မွန္ေတြတည္ရွိေနတဲ့ နံရံေတြေၾကာင့္ မွန္ေတြလွုပ္ေကာင္းလွုပ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အသံေတြေတာ့ မျပန္ႏုိင္တာ ေသခ်ာလြန္းပါလား။

ေနာက္ေတာ့ ဒီမွန္အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုတာ စဥ္းစားမိလာတယ္။ ပတ္ပတ္လည္ မွန္ေတြၾကားမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း။ အေရွ႕တုန္းက ရီေနမိပင္မယ့္ အခုေတာ့ ေသြးပ်က္စြာ ေျခာက္ျခားစ ျပဳလာခဲ့ျပီ။ က်ေနာ္ရီရင္ မွန္အခ်ပ္တိုင္းက လိုက္ရီေနေတာ့တာ။ သူတို႕ေတြ က်ေနာ့ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကတာလား။ မွန္ခ်ပ္ေတြရဲ့ အမွန္တရားက ဘာတဲ့လဲ။ တည့္မတ္စြာ ျပန္လည္ျပသေနတာ အမွန္လား။ ဒါဆုိမွန္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာေကာ။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ့မွာ ေၾကာက္လန္႕တတ္တဲ့စိတ္ ရွိမေနတတ္ပင္မယ့္ မွန္ေတြရဲ့ေနာက္ကြယ္က အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့လက္ဖ်ားေတြ ေအးစက္လာပါတယ္။ ii နဲ႕ ii’ မွာ က်ေနာ္ျမင္ေနရတာက ဘယ္အရာလဲ မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး။ မ်က္ေစ့ကို အေသအခ်ာပြတ္ေပမယ့္ မွန္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္ကို က်ေနာ္သြားလုိ႕ မရတဲ့ေနာက္ အတည့္အတိုင္းျမင္ေနရတာလားဆိုတာ က်ေနာ္ မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

မွန္တစ္ခ်ပ္ေနာက္ကို သြားဖို႕ က်ေနာ္အျပင္းအထန္ၾကိဳးစားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္သြားလို႕ မရပါဘူး။ မွန္ေတြက အခ်င္းခ်င္းပိတ္ဆို႕ထားၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ သူတို႕ေတြအလစ္ကို က်ေနာ္ေစာင့္ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မရဘူးဗ်ာ။ သိခ်င္စိတ္နဲ႕အတူ ေဇာေခြ်းေတြ စို႕လာမိတယ္။

မွန္တစ္ခ်ပ္ကို က်ေနာ္ခ်ခြဲၾကည့္သင့္သလား။ အနီးဆံုးမွန္တစ္ခ်က္ကို က်ေနာ္ လက္သီးနဲ႕ ထိုးခြဲခ်လိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အသံျပန္မၾကားရတတ္တဲ့ မွန္ေတြဆီက ခြမ္းဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ က်ေနာ့လက္က ပူခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေသြးေတြျဖာေနတဲ့ လက္ဖမိုးတစ္ခုကို မွန္ခ်ပ္တိုင္းမွာ ျမင္ရျပန္တယ္။ ကြဲသြားတဲ့မွန္ကို က်ေနာ္မေတြ႕ရေပမယ့္ အခန္းထဲမွာ ေသြးစက္ေတြက အတုိင္းသား…….

နာက်င္မွုေတြေၾကာင့္ ဒီအိပ္မက္ကေန ႏုိးထဖို႕ ၾကိဳးစားတယ္။ က်ေနာ္ ျမင္ေနရတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြက က်ေနာ့ အသိမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ မရီပါပဲ က်ေနာ့ကို ၀ိုင္းျပီး ဟားတိုက္ရယ္ေမာေနၾကတယ္။ ဟင့္အင္း မွန္ေတြပါ မင္းတုိ႕ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႕ေတြ ရီေနၾကတုန္း………..

ဒီမနက္ က်ေနာ္ အိပ္မက္ကဘယ္လိုႏိုးခဲ့သလဲ မသိတတ္ေတာ့ ။ မ်က္ႏွာသစ္ရင္း မွန္ကို ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုးက အေမႊးေတြေထာင္လာတယ္။ ဒါဆို………က်ေနာ္ မွန္ေၾကာက္ေနျပီလား……………………..ခက္ျပီ………….