လိပ္ျပာခြဲသူ

မခင္သီကို အတန္းထဲမွာ စေတြ႕ေတြ႕ျခင္း သူလည္း အမ်ားတကာလို ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္သာ။ ခ်စ္ခင္ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေသာ အဆင္းျဖင့္ မခင္သီသည္ သူတကာတို႕၏ စိတ္ႏွလံုးကို ဆြဲသိမ္းႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ တတန္းလံုးမွ်သာမက တေက်ာင္းလံုးကပါ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ မခင္သီအေၾကာင္းကို မၾကာခင္ တဖြဖြျပန္ၾကားသိေသာအခါ အံ့ၾသရိပ္တစက္မွ မစြန္းထင္းခဲ့…..

မခင္သီ၏ သတင္းသည္ တေန႕တၾကားေမႊးပ်ံ႕လို႕သာေနသည္။ သေဘာေကာင္းေသာ မခင္သီ၊ ကူညီတတ္ေသာ မခင္သီအျဖစ္ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားကပါ ခ်ီးက်ဴးေထာပနာ ျပဳၾကေလသည္။ ေက်ာင္းတြင္သာမက ရပ္ရြာထဲတြင္ပါ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕သူ၊ မိန္းကေလးပီသသူ အဆင္းသာမက အခ်င္းပါ လွေလသည္ဟု ေက်ာ္ၾကား၍သာ လာေတာ့သည္။

မခင္သီႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ထဲတြင္ စ၍ ရင္းႏွီးခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ ဖတ္ခ်င္၍ မွတ္ခိုင္းထားေသာ စာအုပ္ကို မခင္သီက ငွားျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ္ဖတ္ခ်င္မွန္းသိသည့္အတြက္ ယူပါဟူ၍ ေပးလာသည္။ အားတံု႕အားနာျဖစ္မိပါလ်က္ စာအုပ္ျမင္လွ်င္ မေနႏိုင္ေသာ က်ေနာ္ကလည္း စာအုပ္ကိုဆြဲယူမိပါေတာ့သည္။ ထုိေန႕မွစ၍ မခင္သီကို စိတ္ေရာလူေရာ ရင္းႏွီးလာသည္ အထိ ခင္မင္မိခဲ့သည္။

စာဖတ္သူခ်င္းျဖစ္ရာ ဖတ္ထားေသာ စာမ်ားကို ေဆြးေႏြးသည္သာမက စာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ေျပာမကုန္ႏိုင္ေသာ စကားမ်ားျဖင့္ တေန႕ထက္တေန႕ တိုးပြားလာျမဲ။ စာအုပ္မ်ားကိုပါေက်ာ္လာေသာအခါ အေတြးအျမင္၊ အယူအဆမ်ား အထိ ျပန္႕ပြားလာသည္။ သတိထားမိသည္မွာမခင္သီ..ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ၾကည့္ေသာေၾကာင့္ထင္သည္ ေျပာသမွ်အေၾကာင္းအရာတိုင္းမွာ အတိုက္အခံဆို၍ တစက္ကေလးမွ် မရွိခဲ့။

ဤသည္ကိုလည္း တႏွစ္ခြဲေလာက္ေသာ အခ်ိန္ကာလၾကာမွ သတိထားမိေတာ့သည္။ ျဖစ္ၾကသည္မွာ…မခင္သီႏွင့္ တခံုထဲထိုင္ေသာ ေမႏွင္းပင္။ မခင္သီဆီက ထမင္းဘူးထဲက ဟင္းမ်ားကို   ေမႏွင္းက ယူစားေလ့ရွိသည္တဲ့။ မခင္သီက တခြန္းတပါဒမွ် မေျပာခဲ့။ မျငိဳျငင္ဘူးလားလုိ႕   က်ေနာ္ေမးေသာအခါ မခင္သီရဲ့ စိတ္ရင္းသည္ ရွံဳ႕တြေနခဲ့လ်က္ အေရွ႕တြင္ မည္သို႕မွ်သေဘာမထားသည့္ႏွယ္။ မခင္သီကုိ က်ေနာ္ သတိထားမိသည္မွာ ထုိမွပင္ ျဖစ္သည္…

ေက်ာင္းနံရံကပ္စာေစာင္မ်ား ေရးၾကေသာအခါ သူသူငွာငွာ ေရးေသာစာမ်ားကို မေရးလိုေၾကာင္း က်ေနာ့ကို ဖြင့္ဟေလသည္။ သူမ်ားေပးေသာ ေခါင္းစဥ္ကို ေရးျခင္းထက္ မိမိရင္မွ ျဖစ္ေသာစာမ်ားကိုသာ သီဖြဲ႕ျခင္းကို ပိုခံုမင္ေၾကာင္းေျပာရာ က်ေနာ္မွလည္း အားရ၀မ္းသာ ေထာက္ခံခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ နံရံကပ္စာေစာင္တြင္ မခင္သီေရးေသာစာသည္ ထိုေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လွပခမ္းနားစြာ ရွိေနေလေသာအခါ တျခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားကဲ့သို႕ လက္ခုပ္တီး၍ အားေပးရမလား၊ သူ႕ကိုပဲ ေမးခြန္းေမးရမလား ဇေ၀ဇ၀ါ…

က်ေနာ္ေရးေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားထဲမွ တခ်ိဳ႕ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို မခင္သီက မႏွစ္သက္ဟုဆုိရာ က်ေနာ့မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္မဲ့စြာ။ လူဆိုသည္မွာ လူတကိုယ္ အၾကိဳက္တမ်ိဳးမို႕ သူ မၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ လက္ခံလိုက္ရံုသာ..သို႕ေသာ္ မခင္သီသည္ ကိုသုတနဲ႕ ထိုအေၾကာင္းအရာကို အခ်ီအခ်ေဆြးေႏြး၍ ႏွစ္သက္ခံုမင္ေၾကာင္း ျပသည္ကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္မိသည္၌ စိတ္ႏွလံုးသည္ ေနာက္က်ိ၍လာေပေတာ့သည္။ မခင္သီသည္ တမ်ိဳးပါတကား..ေနာက္တႏွစ္ နံရပ္ကပ္စာေစာင္တြင္ သူကိုယ္တိုင္က ထိုအေၾကာင္းကို ေရးေလရာ က်ေနာ့မွာသာ အံ့ၾသမင္သက္ျဖစ္လ်က္ ဖတ္မိသည္...

ထိုမွတ၀..က်ေနာ္ႏွင့္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ျခင္းတူသည္ဟူေသာ အရာမ်ားကို အတန္းထဲမွ ကိုေဇာ္ေဇာ္၊ မေသာ္တာတို႕ျဖင့္ သူေဆြးေႏြးေလေသာအခါ မတူညီသည္မ်ားကို ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားလာရျပန္သည္။ နားလည္ရခက္ေသာ မခင္သီပါေပ။ မခင္သီႏွင့္ လူတိုင္း ရင္းႏွီးေသာေၾကာင့္ မခင္သီ၏ အေၾကာင္းအျခင္းအရာမ်ားသည္ ေျပာေသာစကားမ်ားမွတဆင့္ တေယာက္စကား တေယာက္နား ၾကားတတ္သည္ကို သူသတိမျပဳမိေလသေလာ…

ေက်ာင္းမွ ေနာက္တလ နံရံကပ္စာေစာင္အတြက္ ေဆြးေႏြးပဲြကို တက္ရန္ မခင္သီကို တခုတ္တရ ဖိတ္ၾကားေသာအခါ မခင္သီက ေနအေတာ္မေကာင္းပါသျဖင့္ဟု အေၾကာင္းျပန္သျဖင့္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႕ နံနက္ ကိုေမာင္ထြန္းတုိ႕ ေဘာလံုးပြဲကုိ မခင္သီမွ  လာေရာက္အားေပးသြားေၾကာင္း တတန္းလံုး ေျပာၾကေလေသာခါ က်ေနာ့မွာ ေၾကာင္စီစီ ျဖစ္ရျပန္သည္။ ေနအေတာ္မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။

ထပ္ခါထပ္ခါ ခံရဖန္မ်ားေသာအခါ က်ေနာ့အတြက္ မခင္သီ၏ လွည့္ကြက္မ်ားသည္ ရိုးစင္း၍လာေပသည္။ တျခားသူမ်ားကို ေျပာေလေသာ္ အမ်ားခ်စ္ေသာ မခင္သီကို အျပစ္တင္ၾကမည္ မဟုတ္ေခ်။ အားလံုးႏွင့္ သင့္တင္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ မခင္သီလိုလူမ်ိဳးကား ရွားပါးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ႏွစ္လိုသည္ျဖစ္ေစ၊ မႏွစ္ျမိဳ႕သည္ျဖစ္ေစ မခင္သီသည္ ျပံဳးလ်က္ေနျမဲ။

ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ျမင္သည္မွာ မခင္သီသည္ လိပ္ျပာမ်ားစြာ ခဲြႏုိင္သူျဖစ္သည္။ လူတေယာက္ခ်င္းဆီ၏ အၾကိဳက္ကိုလုိက္၍ တေကာင္ခ်င္း သူ၏ စိတ္လိပ္ျပာမ်ားကို ခြဲခ်ပစ္လိုက္ႏိုင္သည္။ သင္ မခင္သီနဲ႕ ေတြ႕ဖူး၍ ႏွစ္သက္သေဘာက်သြားျခင္း မရွိလွ်င္ ထူးျခားေသာ လူထူးလူဆန္းျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မခင္သီ၏ လိပ္ျပာမ်ား ဆင္မတူ ေရာင္ကြဲရံုသာမက မ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္ကို တေန႕တျခား ေရတြက္၍ ေက်နပ္ေနေလသည္....

ခ်န္အမ္း၊ ဒ,ယန္နဲ႕ စစ္သည္ေတာ္မ်ား

လေဆိပ်ထဲဝင်တာနဲ့ ဘေဂျင်းထက်အေးမြမှုက သိသိသာသာ။ မိုးကလည်း ရွာတာမို့ စိမ့်နေအောင်အေးတာ။ လေဆိပ်ထဲမှာ မိုးယိုနေတာကို ခံထားတဲ့ပုံလေးကိုလည်း အမှတ်တရ ရိုက်ခဲ့သေးတယ်။ ချန်အမ်းလေဆိပ်ဟာ ရောက်ခဲ့တဲ့ဘေဂျင်းက လေဆိပ်နှစ်ခုထက် ပိုသန့်ရှင်း၊ သပ်ရပ်တယ်။

ပထမဆုံးတွေ့တာက ဆိုင်းဘုတ်ကိုင်ထားတဲ့ ကားသမားပါ။ ကျေးဇူးရှင်ဂိုက်ကြီးတော်က သန့်စင်ခန်းသွားနေသတဲ့။ စောင့်ရတာ ကြာပေါ့လို့တောင် ညည်းနေသေးတာ။ လေဆိပ်နဲ့ မြို့ဟာ အတော်လေးဝေးပါတယ်။ ဟိုတယ်ကို ရောက်တော့ ၁၁နာရီကျော်ပြီ။ သူငယ်ချင်းက ဗိုက်ဆာတယ်ဆိုတော့ ဟိုတယ်ကနေ ထီးတွေငှားပြီး ထွက်ကြတယ်။ ဘော့က အပြင်မထွက်နဲ့လို့ မှာလိုက်တယ် မဟုတ်လား။

မီးရောင်စုံတွေနဲ့ ခေါင်းလောင်းမျှော်စင်ဟာ လှပသေသပ်နေတယ်။ သိပ်ဝေးဝေးလည်း မသွားနိုင်ဘူး။ ရာသီဥတုက လက်တွေတောင် အေးစက်ထုံကျင်စေတယ်။ အနားက ဆိုင်တခုမှာပဲ ရှိတာနဲ့ပဲစားတယ်။ ခေါက်ဆွဲကောင်းတယ်ဆိုလို့ ခေါက်ဆွဲစားချင်ပေမယ့် ဖက်ထုပ်နဲ့ပဲညားပြန်တယ်။

တညပဲအိပ်တာမို့ မိုးလင်းတာနဲ့ မနက်စာစားအပြီး ဟိုတယ်ကနေ တခါတည်း check out လုပ်ပြီးစောင့်နေရတယ်။ ကားသမားမြင်ရပေမယ့် ဂိုက်ကြီးတော် မလာသေး။ ကိုးနာရီစွန်းမှ ကြွလာတော့တယ်။ စသွားတာတော့ ဒ,ယန်ဆိုတဲ့ ဘုရားကျောင်းပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာဘုရားကျောင်းဖြစ်ပြီး မျှော်စင်ပုံစံဆောက်ထားတာပဲဖြစ်တယ်။ မြို့ရဲ့ အရပ်လေးမျက်နှာကို အပေါ်ကနေ ကြည့်ရဖို့ လှေခါးတွေကို ခြေထောက်နဲ့ တက်ပေါ့။ တထပ်ပြီးတထပ်တက်ရင်း လှပတဲ့ ချန်အန်းမြို့ကို မြင်နေရပြီ။

နောက်သွားမယ့်နေရာဟာ စစ်သည်တော်တွေရှိတဲ့နေရာ။ ကျနော် အရောက်ချင်ဆုံးနေရာတခုပါ။ မရောက်ခင် အဲ့ဒီအရုပ်တွေလုပ်တဲ့နည်းကိုလေ့လာဖို့ သူတို့ရဲ့ လက်မှုလုပ်ငန်းကိုလိုက်ပြပါတယ်။ ရှေးတုန်းက နည်းတွေကိုပဲသုံးပြီး ရွှံ့ရုပ်တွေကို လုပ်ယူတဲ့နည်းနဲ့ စီးပွားရေးစျေးကွက်ကို ချဲ့ထွင်တာပဲဖြစ်တယ်။ ပြည်တွင်းသာမက ပြည်ပနိုင်ငံအသီးသီးထိ ပို့ဆောင်ပေးတယ်ဆိုမှတော့ လုပ်ငန်းက ကြီးပြီပေါ့။

တခုမှ မဝယ်ပဲ စစ်သည်တော်တွေရှိတဲ့နေရာကိုသာ ပို့ပါတော့လို့။ ရောက်ပြီဆိုတော့ ပန်းခြံတခုထဲကို ဖြတ်ပြီးဝင်ရတယ်။ မက်မွန်သီးမှည့်တွေကို ခူးစားလို့ရတယ်ဆိုလို့ ရေဗူးနဲ့ပစ်လိုက်တာ လေးငါးလုံး ကျလာလို့ ဂိုက်ကြီးတော်ပါ ပျော်သွားတယ်။ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်မို့ ချိုမွှေးနေတယ်။

ပြတိုက်လေးခုရှိတဲ့အနက် နံပါတ် ၁ ပြတိုက်ကို စဝင်တယ်။ ဒါပြီးရင် ထမင်းစားသွားမယ်လို့ဆိုတော့ ခပ်မြန်မြန်သွားမလား အောက်မေ့တယ် အထဲရောက်တော့ ဗိုက်ဆာတာတောင် မေ့လျော့။ ဒီပြတိုက်ဟာ အရုပ်တွေအများဆုံးပဲ။ ဘုရင့်ရဲ့ သချင်္ ိုင်းစောင့်တပ်ဟာ တကယ့်ကို ခမ်းနားလွန်းစွာ။ များလွန်းတဲ့ အရုပ်တွေ။ မျက်နှာ၊ ဆံပင်၊ ဖိနပ်၊ ဝတ်စုံ၊ မြင်းအမြီး ကအစ အသေးစိတ် စနစ်တကျ ပြုလုပ်ထားပြီး တရုပ်နဲ့တရုပ်မတူအောင် လုပ်ထားနိုင်စွမ်းရှိတဲ့ သူတို့ကို မချီးကျူးပဲမနေနိုင်။ ပြီးတော့ စစ်သည်တော်တွေ အားလုံးမှာ ကိုယ်ပိုင်နံပါတ်တွေနဲ့ထားပြီး ကိုယ်လက်အင်္ဂ ါမပြည့်မစုံမခြင်း ပြတိုက်ရဲ့ အနောက်နားမှာ သူတို့ကို မတ်တပ်ရပ် စောင့်ခိုင်းထားပါတယ်။

ဒီစစ်သည်တော်တွေကို ရေတွင်းတူးရာကနေ စတွေ့တဲ့ လယ်သမား ဆယ်ဦးဟာလည်း အခုဆို မှတ်တမ်းစာအုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးဖို့ ထိုင်စောင့်နေရတဲ့အထိ နာမည်ကျော်ကြီးတွေဖြစ်လို့။ ဘုရင့်အုတ်ဂူကိုတော့ ရှာမတွေ့သေးဘူး ဒါမှမဟုတ် မရှာပဲဆိုင်းငံ့ထားတယ်လို့ ဆိုတယ်။ တချို့နေရာတွေမှာ အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေ တွေ့ရတဲ့အပြင် အဆိပ်လိုမျိုး၊ ကျိန်စာဆန်ဆန်တွေနဲ့ အခုထိ ပုံပြင်ထဲကလိုမျိုး ဇာတ်လမ်းတွေနဲ့ အတူရှိနေသေးတယ်။

စစ်သည်တော်တွေရဲ့ အရုပ်တွေတင်မကပဲ စစ်ဗျူဟာအခင်းအကျင်းကိုပါ လေ့လာနိုင်တယ်။ ကိုင်ဆောင်ထားတဲ့ လက်နက်တွေဟာ တကယ့် လက်နက်တွေဖြစ်တဲ့အပြင် အခုထက်ထိ ချွန်မြနေသေးတာမို့ စုဆောင်း သိမ်းဆည်းထားတယ်လို့သိရတယ်။

ပြတိုက်နံပါတ် ၁ကိုကျော်တော့ ဗိုက်တွေ တကျုတ်ကျုတ်စာနေပြီ။ ဒီတခါ တဝက်က ဘူးဖေးစနစ်တဲ့။ လက်နဲ့ဆွဲဆန့်ပြီးလုပ်တဲ့ ခေါက်ဆွဲကို ဟင်းအနှစ်နဲ့တွဲတဲ့အခါ နှစ်ပန်းကန်တောင် ထယူရတဲ့အဆင့်ကို ရောက်တယ်။ ပေါက်စီ၊ အသီးအနှံနဲ့ တခြားတိတို့တိတို့လေးတွေကိုလည်း ကိုယ့်စိတ်ကြိုက်ယူပြီးစားနိုင်တယ်။ သတိတခုတော့ပေးပါမယ် ရွံတတ်တယ်ဆိုရင် အဲ့ဒီ စားသောက်ဆိုင်ထဲမှာ သန့်စင်ခန်းမသွားပါနဲ့။

ဗိုက်ပြည့်တဲ့အခါ ကျန်တဲ့ ပြတိုက် သုံးခုကို လှည့်ပါတယ်။ တချို့နေရာတွေမှာ မတူးဖော်သေးပဲ ထားတာကိုတွေ့ရပြီး။ တကယ်တမ်းတူးဖော်စမှာ တွေရတဲ့အရုပ်တွေဟာ လူ့အသားအရောင်အတိုင်းလုပ်ထားတာဖြစ်ပြီး အရောင်တွေပါ ပါတယ်လို့သိရတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်လေထုကြောင့် အရောင်တွေဟာ ပြောင်းလဲသွားတာမို့ အခုဆို အရောင်မပြောင်းလဲတဲ့ နည်းပညာရမှ ကျန်တဲ့ အရုပ်တွေကို တူးဖော်မှာဖြစ်တယ်လို့ ဂိုက်ကြီးတော်က ရှင်းပြတယ်။

နောက်ဆုံး ပြတိုက်မှာတော့ မင်းမိဖုရားတွေ လိုက်ပါစီးနင်းဖို့ကြေးရထားနှစ်စင်းကို ရှာတွေ့ခဲ့တာဖြစ်ပြီး အဲ့ဒီခေတ်ယဉ်ကျေးမှု အဆင့်အတန်းမြင့်မားမှုကို ကိုယ်စားပြုစေခဲ့တယ်။ ရထားပေါ်ကထီးရိုးကို တည်ဆောက်ထားတဲ့ နည်းပညာဟာ တကယ့်ကို စိတ်ဝင်စားစရာ။ ပုံမှန်ထီးရိုးမျိုးမဟုတ်ပဲ ထီးရိုးကို နေရောင်ကိုလိုက်ပြီး စောင်းလှည့်လို့ရသလို၊ အရေးကြုံရင် လက်နက်အဖြစ်ပါ သုံးလို့ရတဲ့အထိ ထည့်သွင်းစဉ်းစားထားတာပါ။

စစ်သည်တော်တွေကို ကျောခိုင်းပြီးတဲ့အခါ ချန်အန်းမြို့ရဲ့ နာမည်ကျော် မြို့ရိုးဆီကိုပါ။ အခုခေတ်မှာတော့ ရှီအမ်းလို့ လူသိများကြတယ်။ မြို့ရိုးနဲ့ ခေတ်သစ်မြို့ပြဟာ ကျုံးလေးတခုပဲခြားတယ်။ နှစ်ပေါင်းများစွာက မြို့ရိုးဟာ ထုနဲ့ထည်နဲ့။  မြို့ရိုးတပတ် စက်ဘီးပတ်စီးကြမယ်လို့ ဂိုက်ကြီးတော်က ပြောတဲ့အခါ ကျနော်တို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်လုံး မငြင်း။ စက်ဘီးစီးရင်း ဓါတ်ပုံရိုက်ရင်းဆိုတော့ မြို့ရိုးရဲ့ သုံးဖက်ကိုပဲ ရောက်ပြီး တပတ်ပြည့်အောင် ပတ်လို့မရလိုက်ဘူး။ ရထားလက်မှတ်က နှစ်နာရီအကြိုမှာ ထုတ်ရမှာဆိုတော့ ရောက်တဲ့နေရာကနေရပ်ပြီး ပြန်လှည့်ကြရတယ်။ တကယ်ဆို အဲ့ဒီမြို့မှာ နောက်တရက်နှစ်ရက်လောက် ထပ်နေစရာ လည်ပတ်ဖို့ နေရာတွေ အများကြီးကျန်နေသေးတယ်။ ခွင့်ကမရဘူးကွယ် စိုင်းပြန်ရဦးမယ်…

ဘူတာကို ရောက်တဲ့အခါ လူတွေကများပြားစွာ။ ဝင်ခွင့်ရဖို့ အပြင်မှာ တန်းစီရသေးတာ။ ရထားထွက်ဖို့ နှစ်နာရီလိုသေးပေမယ့် ဂိုက်ကြီးတော်က ဘိုင်ဘိုင်လုပ်လိုလှပြီ။ ဘော့နဲ့ယှဉ်လိုက်တော့ စေတနာဆိုတဲ့ အရာပါမလာတာ သိပ်သိသာတယ်။

 ည..ရထားကြီး ပျော်ပျော်စီးရပါတော့မယ်