ၾကိဳးမဲ့ အိပ္မက္မ်ား

မကြည်ဖြူပိုင်ရဲ့ ပို့စ်လေးကိုဖတ်ပြီးတော့ အဟောင်းတွေ အသစ်ဖြစ်ရပြန်ပါတယ်။

သီချင်းတွေကိုနားထောင်ခဲ့တာကလွဲလို့ ဆိုရစကောင်းတယ်လို့ မမှတ်ယူခဲ့ တီးရတယ်လို့ မသိခဲ့လေ။ အိမ်နားက ဘဘဦးခင်လှ တီးတတ်တဲ့ မယ်ဒလင်လေးနဲ့ မြမန်းဂီရိသေလာတောင်ဆို ငေးပြီးနားထောင်မိယုံပဲ။ မေကတော့ ငယ်တုန်းက စောင်းတီးသင်ဖူးတယ်ဆိုပဲ။ သွယ်လျရှည်လျားတဲ့ အဲ့ဒီလက်ချောင်းတွေ အောက်မှာ စောင်းသံတွေက ချိုမြနေမှာ သေချာတယ်။ အယ်လ်ခွန်းရည်တို့နဲ့ ပေါင်းပြီးတော့ ပုဂံဆောင်မှာ ဂီတာတီးသေးတယ်ဆိုတော့လည်း တအံ့တသြ။ ဖေကတော့ စိတ်လိုလက်ရရှိရင် ဂစ်တာလည်းအိမ်မှာ အဆင်သင့်ရှိရင်ပေါ့ သူ့အကြိုက်လေးတွေ တီးတတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ရှားပါတယ်။ ကျနော်ကကော…

ကျနော်တို့ရဲ့ သုံးယောက်ကမ္ဘာလေးထဲကို အစ်ကိုဝမ်းကွဲတစ်ယောက် ရောက်လာခဲ့တဲ့နောက်ပိုင်းပေါ့။ အစ်ကိုရှစ်တန်းတက်နေရင်း ဂစ်တာဆိုတဲ့ အရာတစ်ခုက တိုးလာခဲ့ပြန်တယ်။ လက်ထိပ်တွေ အသာမာတည်အောင် ရေနွေးတွေစိမ်လိုက် ဒုန်ချပ် ဒုန်ချပ်တီးလိုက်နဲ့ အားကျမက်မောခဲ့ရတယ်။ သင်ပေးပါဆိုတော့ လက်ချောင်းတွေက ဖလက်တံကို လက်တံပြည့်အောင် မကိုင်နိုင်ခဲ့။ မင်းရှစ်တန်းရောက်ရင် သင်ကွာတဲ့။

ပထမဆုံး ဂစ်တာနဲ့ တွဲပြီး အဆိုဝင်ကြည့်တာက ကျနော့အထင် ခြောက်တန်းနှစ်ဖြစ်မယ်။ တိုတယ်မှာ လုပ်နေတဲ့ ဦးမြငြိမ်းက အတီးပေါ့။ မင်းဆိုတဲ့။ သီချင်းကအလွယ်လေး ကျောင်းဆင်းတဲ့အချိန် မိုးသည်းသည်းမှာ လွယ်အိတ်ကလေးနဲ့ ကောင်မလေး ဆိုတဲ့ သီချင်း။ ဘယ်တော့မှ မမေ့တော့ဘူး။ ဘုန်းကြီး စာအံသလို ဆိုနေလို့တဲ့လေ။ ဝိုင်းဟားကြတာပေါ့။ အသံနေအသံထား ဟန်နဲ့မာန်နဲ့ အဝင်အထွက် အဆွဲအငင် အရှိုက် နကန်းတစ်လုံးမှ ကျနော်မသိခဲ့။ စာပဲဖတ်တတ်ဖူးတာကလား ဘယ်သို့ချီ ဘယ်သို့ချ လားလားမှ မအပ်စပ်လေတဲ့ အတီးနဲ့အဆိုပဲပေါ့။

အစ်ကိုဂစ်တာတီးသင်ရင်း ကိုယ်တိုင်လည်း တီးတတ်ချင်ခဲ့တယ်။ အရမ်းကြိုက်တဲ့ ၀ရန်တာလေးမှာ ခြေလေးနှစ်ချောင်းချ ဂစ်တာလေးပိုက်လို့ အလွမ်းတွေကို သံစဉ်တွေထဲ မျှောလိုက်ချင်တာပဲ။ အချိန်တွေ ကုန်ချင်သလောက်ကုန်ပါစေပေါ့။ ရှိသမျှခံစားချက်တွေကို သံစဉ်တွေထဲ ထည့်ရင်း ကုန်ပါစေ။ ပလက်ကင်တွေဘာတွေကို ခေါက်တတ်တဲ့အထိ တတ်ချင်မိတာ (ပန်းထိမ်မတတ််ခင် ရွှေခိုးသင်ချင်တယ်ဆိုချင်ဆို)။

ကံဆိုးစွာပဲ ဂစ်တာတီးကောင်းတဲ့ အစ်ကိုက ဆယ်တန်းမှာ ကျသွားခဲ့တယ်။ အကြောင်းအရင်းက ဂစ်တာတစ်လက်နဲ့ အချိန်ကုန်နေတာဖြစ်မယ်လို့ အိမ်က ယူဆပါတယ်။ အရှေ့ကပုံပမာရယ်ကြောင့် ရှစ်တန်းရောက်တော့ ဂစ်တာကိုင်ခွင့်မရှိတဲ့။ ဆယ်တန်းအောင်ရင်တော့ ဂစ်တာဝယ်ပေးမယ်လို့ ကတိကဝတ်နဲ့ အပေးအယူ တည့်ခဲ့ပါရော။

ဆယ်တန်းအောင်စာရင်းထွက်တော့ ရန်ကုန်ကိုရောက်နေခဲ့ပြီ။ ဖေကိစ္စတစ်ခုနဲ့ ရောက်လာတော့ ကတိတည်မှ ကြိုက်တတ်တဲ့ ကျနော့ကို ဂစ်တာတစ်လက်ဝယ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ ဘုံကျောင်းက အစ်ကိုကြီး ကိုစည်သူလိုက်ဝယ်ပေးခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့်…

ဂစ်တာတီး သင်တန်း တက်ဖို့ သင်တန်းကြေး (ကိုပေါက်ဆီမှာ တက်ရင် သုံးထောင်လားမသိ) မပေးခဲ့ဘူး။ သင်ပေးမယ့်သူလည်း မရှိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန်းက နေခဲ့တဲ့ တောင်ဥက္ကလာအိမ်ကလည်း တဒင်ဒင် တဒေါင်ဒေါင် အသံမကြားချင်ဘူးတဲ့။ ဂစ်တာဝယ်တာမြင်တာနဲ့ စည်းကမ်းအသစ်ထုတ်ပစ်ခဲ့တာ။ ဂစ်တာလေးကို ပိုက်ပြီး အိတ်လေးထဲကို ပြန်ထည့်ခဲ့ယုံပေါ့။ ဆယ်တန်းအောင်ကာစ လူငယ်တစ်ယောက်မှာ ဂစ်တာတီးသင်တန်းတက်ဖို့ ငွေကြေးမရှိခဲ့။ ဆန်ရောင်းကူရင်း မီးသွေးအိတ်ထမ်းရင်း အဲဒီလောက် ငွေပမာဏမှ မရနိုင်တာနော်။

ဆယ်တန်းကျောင်းသားတွေကို ဂိုက်သင်ရင်း ငွေလေး ရှိပြန်တော့ အိမ်ကို ပြန်ပို့ရင်း မအားလပ်တဲ့ အချိန်တွေကြောင့်ရယ်လို့ ရမယ်ရှာရင်း အိတ်ကလေးထဲက ဂစ်တာလေးက ဒီအတိုင်း။ သင်တန်းတက်ဖို့ ပိုက်ဆံမှ မလောက်ငတာနော်။

နောက်တော့ ကျောင်းတွေဖွင့် ပြန်တယ်။ နေရာတွေလည်း တစ်နေရာပြီး တစ်နေရာရွှေ့ခဲ့ရတယ်။ တီးတတ်သည် အထိသင်ပေးပါလို့ တောင်းပန်ပေမယ့် အချိန်ပေးနိုင်မယ့်သူ သင်ပေးမယ့်သူ တစ်ယောက်နဲ့မှ မကြုံခဲ့ မဆုံခဲ့။ ကြိုးတွေတောင် ဟောင်းနွမ်းနေပြီဖြစ်တဲ့ ဂစ်တာလေးကိုလည်း တစ်ချက်တစ်ချက်မှ ပြန်ကြည့်နိုင်တော့တယ်။

ကျောင်းတွေပြီးလို့ အလုပ်တွေဝင်တော့ အစ်ကို့အိမ်မှာ ထားခဲ့တဲ့ ဂစ်တာလေးကို သတိတရ ပြန်ယူထားလိုက်မိတယ်။ ဒါပေမယ့် လုပ်ငန်းခွင်ဝင်ပြီမို့ အချိန်ပိုကမရှိပြန်။ အတူနေတဲ့ သူငယ်ချင်းကတော့ သူအလွတ်ရတဲ့ သီချင်းနှစ်ပုဒ်ကို တဗြန်းဗြန်းနေအောင် ခေါက်တတ်ပါတယ်။

အဲဒီနောက်တော့….

အဝေးကိုထွက်သွားရတော့မယ်ဆိုမှ အိတ်ထဲက ဂစ်တာလေးကို မျက်နာပူစွာ ကြည့်မိတယ်။ ခုနှစ်နှစ််တာ ကျနော်နဲ့ရှိနေခဲ့တဲ့ ဂစ်တာလေး။ စိတ်ကူးယဉ်ခဲ့သလို တီးတတ်ဖို့နေနေသာသာ အိတ်လေးထဲမှာ တိုးတိတ်စွာ ရှိနေခဲ့တာ။

အိမ်လာရှင်းပေးတဲ့ တပည့်ကျော် မဲလုံးက အစ်ကို ကျနော့ကိုပေးပါတဲ့။ နှမြောတသနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ကျနော့စိတ်ကို သူမမြင်နိုင်ဘူးထင်ပါတယ်။ ကျနော့အိပ်မက်တွေကို သူမှ မဖတ်နိုင်တာ။ ကိုယ်နဲ့အတူမသယ်နိုင်မယ့်အတူတူ ဂရုစိုက်မယ့်လူလက်ထဲ ကို ထည့်လိုက်ဖို့ အတွေးတွေ ဝင်လာမိတယ်။ ကျနော်မဖန်ဆင်းနိုင်တဲ့ အသံချိုတွေ တစ်ခြားတစ်ယောက် ဖန်ဆင်းရင်းနဲ့ ဂစ်တာလေး နုပျိုလာပါစေပေါ့….

တစ်ချို့အိပ်မက်တွေက လက်တွေ့ဘဝထဲ မရောက်လာပဲ အိပ်မက်တွေအဖြစ်နဲ့ပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တတ်ပါတယ်။ ကြိုးမဲ့ အိပ်မက်တွေက ဝေဝါးနေသင့်ပေမယ့် တစ်ချိန်ချိန်မှာ အခွင့်ရနိုင်ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့အသိနဲ့ မေ့ဖျောက်ဖို့ မစွမ်းသာခဲ့သေး….