ဒီရက္ထဲမွာ ဦးေဇယ်ာေအာင္တစ္ေယာက္ ဂေယာင္ေျခာက္ျခားျဖစ္ေနတာၾကာျပီ။ ညတိုင္းနီးပါး အိပ္မက္ေတြမက္ေနခဲ့တယ္။ ေဘးနားက သက္ထားတစ္ေယာက္လည္း ရိပ္မိ ပူပင္ေစတဲ့အထိေလ။ ျပီးေတာ့ အိပ္မက္က ဒီတစ္ခုတည္းကို ပံုမွန္မက္ေနခဲ့တာ။ ျပီးေတာ့ ျပီးေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ထဲမွာ အိပ္မက္ထဲမွာ………
ဆတ္ခနဲလန္႕အႏုိးမွာ အိပ္မက္ဆုိတာကုိ သိပင္မယ့္ အျပင္မွာ ရွိေနသလိုလိုထင္ေနခဲ့မိတာ။ ေခြ်းေတြ ရႊဲနစ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္း ေရတစ္ခြက္ကို တစ္ရွိန္ထိုးေမာ့ခ်လိုက္တယ္။ ေအးခနဲျဖစ္သြားျပီးေနာက္ ဒီေန႕ ရံုးမွာ အစည္းအေ၀းရွိေနတာကို သတိရလိုက္မိတာမုိ႕ ေရခ်ိဳးခန္းကို အေျပးအလႊားသြားမိျပန္တယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးအဖြင့္မွာ သူ ေတြခနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားတယ္။ ေရေႏြးေငြ႕ေတြၾကားထဲမွာ အိပ္မက္ထဲက မိန္းမပ်ိဳ….အဲဒီမိန္းမပ်ိဳကို ဒီရက္ပိုင္းမွာ သူဆက္တိုက္မက္ေနခဲ့တာ။ သူမက္လိုက္တိုင္း ေရွးႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီေနတဲ့ ၀တ္စားဆင္ယင္မွုနဲ႕ သူ႕ကိုၾကင္နာစြာ လက္ယက္ေခၚေနျမဲ။ အခုလည္း ေရေႏြးေငြ႕ေတြၾကားထဲမွာ…။
အစ္ကို…ေရခ်ိဳးေတာ့ေလ ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ ဆိုမွ သက္ထားကို ျပန္လည္ေတြ႕ရွိမိတယ္။ ေၾကာင္ေတာင္ေငးေနမိတဲ့အထိ သတိလက္လြတ္ကိုယ့္ အျဖစ္ေလ။ ေရခ်ိဳးအျပီး သက္ထားျပင္ဆင္ေပးထားတဲ့ အ၀တ္ေတြကို စနစ္တက် ၀တ္ဆင္ရင္း သက္ထားေရ အစ္ကို ဒီေန႕ မနက္စာမစားေတာ့ဘူး ရံုးက အစည္းအေ၀းမမွီမွာစိုးလို႕ ဆိုျပီး ကားဆီကို ခပ္သုတ္သုတ္ႏွင္ခဲ့တယ္။
ကားကို ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းရင္း လမ္းဆံုတစ္ခုအေရာက္ လမ္းရဲ့တစ္ဖက္မွာ အိပ္မက္ထဲက အမ်ိဳးသမီး သူပဲ ဟုတ္တယ္ သူမွသူပါပဲ။ ကားကိုလမ္းေဘးကို အတင္းထုိးရပ္ပစ္လုိက္မိတယ္။ သူ႕ကို ေမးခ်င္တယ္။ ဘာအတြက္ ဘာေၾကာင့္ အိပ္မက္ထဲကို အျမဲလာလာေနရတာလည္းဆိုတာ။ ကားကိုရပ္ထားလိုက္ျပီး သူလမ္းမဘက္ကို အေျပးလိုက္ရွာမိတယ္။ ဟိုနားမွာလား ဒီနားမွာလား တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးကို ေတြ႕လိုစိတ္နဲ႕ လမ္းမထက္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေယာင္လည္လည္။
ကားဆီကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္က အသင့္ေစာင့္ေနခဲ့ျပီ။ လူၾကီးမင္း ဒီအျမန္ကားလမ္းမမွာ ဘယ္ယာဥ္မွ ရပ္နားခြင့္မရွိဘူးဆိုတာ သိပါသလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႕ေစာင့္ၾကိဳေနေတာ့တာ။ ရွင္းစရာရွိတာကို ရွင္းလင္း အျပီး ရံုးက အစည္းအေ၀းကုိ ျပန္သတိရမိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရံုးကိုပဲ ဦးတည္ျပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိေအာင္ သီခ်င္းကို အက်ယ္ၾကီးဖြင့္ပစ္လုိက္တာေပါ့။
တစ္ခါမွ သီခ်င္းကို အဲ့ဒီေလာက္ အက်ယ္ၾကီးမဖြင့္ခဲ့ဘူးတာမုိ႕ ကားကို တံခါးလာဖြင့္ေပးတဲ့ အတြင္းေရးမွဴးမေလးေတာင္ သူ႕ကို အထူးအဆန္းနဲ႕ၾကည့္ေနခဲ့တာ လည္း သူသတိမထားမိေတာ့ပါဘူး။ အစည္းအေ၀းခန္းမနားအေရာက္မွာေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ၾကီးက အစည္းအေ၀းမွတ္တမ္းေလးနဲ႕ ဟာေဟ့ေကာင္ မင္းတယ္ေနာက္က်ပါလားကြာ အခုေတာ့ အားလံုးသြားျပီတဲ့။ ဒီေန႕အစည္းအေ၀းက ႏိုင္ငံျခားကုန္သည္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ရမွာေလ။ ညွိႏွိုင္းေဆြးေႏြးလုိ႕ ေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ လုပ္ငန္းအတြက္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ္။ ျပီးေတာ့ ဒီကုမၸဏီ ဆက္ခံမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူရာထူးကို တစ္ခါတည္းေၾကျငာမယ့္ အစည္းအေ၀း။ အခုေတာ့ သူလြဲသြားခဲ့ျပီ။ အုပ္ခ်ဳပ္သူရာထူးကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းေက်ာ္ၾကီးက ရသြားျပီေလ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕မို႕ ငါခြင့္ရက္ရွည္ ယူမယ္ကြာဆိုျပီး ျပန္လွည့္ထြက္ခဲ့မိတယ္။ ေက်ာ္ၾကီးတစ္ေယာက္လည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႕ က်န္ခဲ့မွာပါပဲ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကားေသာ့ကို ေဒါက္ကနဲေနေအာင္ ခ်လိုက္မိတယ္။ အခုတစ္ေလာ သူ႕အျပဳအမူေတြအတြက္ သက္ထားလည္း အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတယ္။ အားလံုးက ေျပာင္းလဲေနေတာ့တာကိုး။ အရင္သူသိထားတဲ့ ေဇယ်ာေအာင္ဆုိတာက ခပ္သြက္သြက္ အလုပ္နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ တိက်တယ္ေသခ်ာတယ္ ျပီးေတာ့ သူ႕အေပၚမွာ ၾကင္နာတယ္ေလ။
အစ္ကို ထမင္းပဲြျပင္လိုက္ရမလားဆိုေတာ့ ေနဦးဆုိျပီး ေသာက္လက္စ Chivas တစ္လံုးနဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေသာက္ေနေလရဲ့။ တစ္ခြက္ ေနာက္တစ္ခြက္...လက္စကို မသတ္ႏိုင္ေအာင္ ဆက္တုိက္ေသာက္ေနမိေတာ့တယ္။ ယိုင္ျပိဳလာတဲ့ ကိုယ္နဲ႕အတူ ေလာကကို တခဏေတာ့ ေမ့သြားျပန္ျပီေပါ့။
ေမ့လည္းခဏပါပဲ။ ဒီတစ္ခါ အိပ္မက္ကေတာ့ တယ္ထူးဆန္းေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ႏွစ္ေယာက္လံုး ေတာအုပ္တစ္ခု အလယ္က ေက်ာက္ဂူေလးထဲမွာ။ အဲဒီမဟာဆန္ဆန္ ေခ်ာေမာ လွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက ေက်ာက္ဂူထဲမွာ က်ေနာ့ကို ထမင္းျပင္ေကြ်းေနတာကုိး။
အသံတစ္ခုေၾကာင့္ ျပန္ႏိုးလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပင္ဘက္ ေရကူးကန္ထိပ္မွာ အဲဒီအမ်ိဳးသမီး က်ေနာ့ကို ေခၚေနျပန္တယ္။ က်ေနာ္ သူမရွိရာကို ကမူးရွဴးထိုး ေျပးထြက္ျပီး အတင္းလုိက္ဖမ္းတယ္။ ဗြမ္းခနဲဆိုတဲ့ အသံေနာက္မွာ က်ေနာ့ရဲ့ အသိစိတ္ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားျပန္တယ္။
ျပန္သတိရလာေတာ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ့အေရွ႕မွာ။ ဆရာ၀န္က သူ႕ကိုေမးခြန္းေတြေမးတယ္။ ဆရာ၀န္ေနာက္က သူနာျပဳဆရာမကလည္း အဲ့ဒီအမ်ိဳးသမီးပါပဲလား။ သူဆရာမလက္ကို အတင္းဆြဲျပီး ဘာျပဳလို႕ သူ႕ဆီခဏခဏလာရတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို တရစပ္ေမးေနမိေတာ့တယ္။ ဆရာ၀န္ေခါင္းခါတာကိုလည္း သူမျမင္ရေတာ့ဘူး သက္ထားငိုေနတာကိုလည္း သူသတိမထားမိေတာ့ပါဘူး။
ဆရာ၀န္ရဲ့ ေလ့လာေတြရွိခ်က္ေတြနဲ႕အတူ ဦးေဇယ်ာေအာင္ ေရာက္ရွိသြားတဲ့ ေနရာသစ္တစ္ခုကေတာ့ စိတၱဇေ၀ဒနာရွင္မ်ား အတြက္ကုသေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိသမွ်လူတုိင္းရဲ့ ေ၀ဒနာအမ်ိဳးမ်ိဳးကလည္း စံုလင္စြာနဲ႕ေပါ့။ သိပ္သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ့ အမၾကီးတစ္ေယာက္က အဆုိေတာ္ရူး ရူးေနရွာတာ။ အမ်ိဳးအမ်ိဳးအဖံုဖံု သရုပ္ေဆာင္ျပေနတတ္တဲ့ အစ္ကိုၾကီးကေတာ့ မင္းသားရူး။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူ ထ,ထ ေအာ္ေနတတ္တဲ့ မေပးေပး ေပး ေပးေပး ငါ့ေရႊခြက္ေပး ဒီဟာ ငါ့ေရႊ ငါပိုင္တဲ့ေရႊ ငါ့ေရႊ ဆိုတဲ့ အသံကလည္း မာန္အျပည့္နဲ႕ေလ။ ကေလးငယ္ေလးေသသြားလုိ႕ကေလးရူး ရူးေနရွာတဲ့ မိခင္ငယ္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့တယ္။
သူေနရတဲ့ အခန္းငယ္ထဲမွာ သူတစ္ေယာက္တည္းပါ။ ဟိုဘက္အခန္းကပ္ရပ္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႕ကို ရန္သူေတြလုိက္လာလုိ႕ ဆုိျပီး အျမဲ ေအာ္ဟစ္ေျပးလႊားေနၾက။ သူ႕ကိုေတြ႕ရင္လည္း ရန္သူေတြေတြ႕ရင္ ေျပာပါလို႕ အျမဲမွာရွာတယ္။ ဒီအခန္းကိုေရာက္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူ႕စိတ္ေတြ အရမ္းကို က်ဆံုးသြားတယ္ဆုိရမယ္။ အစားမစားႏုိင္ အိပ္ေရးေတြပ်က္ခဲ့ေလေတာ့ သက္ထားတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္အေတြ႕မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရွာတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အစ္ကိုစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သက္ထားလုပ္ေပးမယ္ဆိုျပီး ေျပာသြားေလရဲ့။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ သက္ထားတစ္ေယာက္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ မ်က္လံုးအစံုနဲ႕ ေရာက္လာပါတယ္။ အစ္ကို အျပင္မွာ သားငယ္ေက်ာ္ဇ တစ္ေယာက္အဆင္သင့္ေစာင့္ေနတယ္တဲ့။ သက္ထားတုိ႕ ၾကည့္ျပီးလွုပ္ရွားၾကတာေပါ့ဆုိပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သက္ထားက သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္မ သူ႕ကို ျပင္ပ ေလထိေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ ပန္းျခံထဲ ခဏဆင္းခြင့္ျပဳပါေနာ္လို႕ ေတာင္းဆုိလိုက္တယ္။ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေဇယ်ာေအာင္ကို ၾကည့္ျပီး သူနာျပဳကလည္း မျငင္းဆိုပဲ ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
ပန္းျခံထဲ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ၾကိဳတင္ၾကံစည္လာတဲ့ သက္ထားက ဟိုဘက္နားမွာ လံုျခံဳကင္မရာေတြရွိတယ္ဆုိျပီး ကင္မရာေတြရဲ့ ေ၀းရာကို သူ႔ကို တင္တဲ့ တြန္းလွည္းကို အတင္းတြန္းသြားခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ျခံစည္းရိုးျခံဳတစ္ခုနားေရာက္ေတာ့ အစ္ကိုေျပး..ေျပးဆုိျပီး က်ေနာ့ကို တြန္းလႊတ္ခဲ့တာ။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေနာက္ကေန အေျပးအလႊား။ ျခံစည္းရိုးအျပင္ဘက္မွာ တိတ္တိတ္ကေလး ေစာင့္ေနတဲ့ ေက်ာ္ဇကလည္း ဒီဘက္က လွုပ္ရွားမွုကို ရိုးတိုးရိပ္တိတ္ ျမင္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကားစက္ကုိ အသင့္ ႏွိဳးထားခဲ့ျပီ။ သူတို႕မိသားစုရဲ့ စြန္႕စားခန္းၾကီးက တကယ့္ကို ရင္တမမနဲ႕ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာအျပည့္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တယ္ဆုိရင္ပဲ သက္ထားျပင္ထားေပးတဲ့ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲ ျပီး အဆင္သင့္ စီစဥ္ထားတဲ့ ေလယာဥ္လက္မွတ္တစ္ခုနဲ႕ သူမႏၱေလး ကိုဦးတည္ထြက္ခြာခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ အဲယားေ၀းေလယာဥ္က ေညာင္ဦးကို ခဏဆင္းေတာ့ သူ႕အေတြးေတြ ေျပာင္းသြားျပန္တယ္။ ေညာင္ဦးမွာ ဆင္းျပီး ပုဂံေျမကို သူသြားၾကည့္စိတ္ေတြေပၚလာတယ္။ သူ ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲရင္း ေလယာဥ္မယ္ေလးကို တစ္ခ်က္လွမ္းေျပာလိုက္တယ္ အေရးတၾကီးကိစၥေပၚလာလို႕ ေညာင္ဦးမွာပဲ ဆင္းေနရစ္ေတာ့မယ္ဆုိျပီး။
ေညာင္ဦးေရာက္ေတာ့ သူတည္းေနက် သီရိပစၥယာဟိုတယ္မွာပဲ တည္းလုိက္တယ္။ အထုတ္ေတြ ခ်အျပီးမွာေတာ့ သူနဲ႕သိတဲ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ထိန္းသိမ္းေရးဌာနက ေဒါက္တာ ေက်ာ္စြာကို သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုခဲ့တာေပါ့။ ေဒါက္တာရဲ့ ပုဂံျမိဳ႕ေဟာင္းတူးေဖာ္ေရးေတြက အေတာ္ကို ပီပီျပင္ျပင္ရွိေနခဲ့ျပီ။ ရွင္းျပခ်က္ေတြကို နားေထာင္အျပီးမွာေတာ့ ခရီးပန္းလာတဲ့ အရွိန္နဲ႕ ဟုိတယ္ျပန္အေရာက္ အိပ္ခန္းထဲမွာ တစ္ခ်ိဳးတည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့ျပီေလ။
အိပ္မက္ထဲက မိန္းမပ်ိဳက အခုဆို အရင္ကထက္ သူ႕အနားကို ပုိမုိနီးကပ္စြာ လာေနခဲ့ျပီ။ ပီျပင္လာတဲ့ ပံုရိပ္ေတြထဲက အဲဒီမိန္းမပ်ိဳကို သူ အေသအခ်ာကို မွတ္မိေနခဲ့မိေတာ့တာပါပဲ။ မနက္ခင္းေပါင္းမ်ားစြာကို သူႏိုးထခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတမနက္ခင္းကေတာ့ တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္ေတာ့မယ့္အလား သူ႕စိတ္ေတြေလးပင္ေနခဲ့တယ္။
ဟို္တယ္အျပင္ဘက္ကို ေျခဆန္႕လက္ဆန္႕ထြက္ျဖစ္တယ္ဆုိရင္ပဲ ဟိုတယ္ေရွ႕မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကရွာတဲ့ Taxi ဆရာေတြက ၀ိုင္း၀န္း မိတ္ေခၚၾကတယ္။ ဦးၾကီး ေရႊစည္းခံုဘက္သြားမလား ဗူးဘုရားကို ဖူးမလားဆိုတာေတြနဲ႕ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ စိတ္ရူးေပါက္စြာပဲ Taxiဆရာတစ္ေယာက္ကို ဦးတည္ျပီး ေခ်ာက္ျမိဳ႕ဘက္ကို သြားတဲ့လမ္းက ထန္းလ်က္ခ်က္တဲ့ဖိုေတြၾကည့္ခ်င္တယ္လုိ႕ သူေျပာလိုက္မိတယ္။
Taxi ဆရာ ေမာင္းတဲ့ ဖုန္တေထာင္းေထာင္းလမ္းေတြတစ္ေလွ်ာက္မွာ အညာေႏြရဲ့ ပူေလာင္မွုကိုသူလည္း ခံစားရင္းေပါ့။ ထန္းပင္ေတြ အစည္စည္ၾကားထဲက တဲေဟာင္းေလးတစ္ခုေရွ႕နားမေရာက္ခင္ ကားေလးက ထုိးရပ္သြားခဲ့တယ္။ ကားက ဆက္သြားလို႕မရေတာ့တာမို႕ ကားဆရာကို ခဏဆုိျပီး ထန္းလ်က္ၾကိဳတဲ့ဖိုဘက္ကို ထြက္လာခဲ့တယ္။ ထန္းလ်က္လုပ္ငန္းကို လည္းေလ့လာခ်င္တာမို႕ သူတို႕ေတြ အားသြန္ခြန္စိုက္က်ိဳေနၾကတဲ့ ပူပူေလာင္ေလာင္ေတြၾကားထဲ တခဏ၀င္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဖုိကထြက္လာခါစ ပူပူေႏြးေႏြး ထန္းလ်က္ခဲ ရွတတေလးကို ၾကံဳတုန္းၾကံဳခုိက္ေလး ျမည္းစမ္းေနမိတုန္း.. ကမန္းကတန္းေမာင္းထြက္သြားေလတဲ့ ဂ်စ္ကားတစ္စင္းေပၚမွာ အိပ္မက္ထဲက မိန္းမပ်ိဳက ကာကီေရာင္ ၀တ္စံုနဲ႕ပါလား။
အျမန္ေျပးထြက္ျပီး Taxi ဆရာကို အဲ့ဒီကားေနာက္ကို အမွီလိုက္ခုိင္းခဲ့တယ္။ ကားသြားတဲ့ေနရာက ေတာအုပ္တစ္ခုထဲကုိ ခပ္နက္နက္သြားေနခဲ့တာကိုး။ ေတာ္ေတာ္ေလးေမာင္းမိေတာ့မွ ေရွ႕မွာရပ္ထားတဲ့ ဂ်စ္ကားေနာက္မွာ ခပ္ခြာခြာရပ္ရင္း ကုန္းနိမ့္ဘက္ကို ဆင္းသြားတဲ့ အႏွီမိန္းမပ်ိဳကို မ်က္ေစ့တစ္ဆံုးစိုက္ၾကည့္ေနမိေတာ့တာ။
ဟိုးေျမနိမ့္တစ္ေနရာမွာ ေရွးျမိဳ႕ေဟာင္းတစ္ခု တူးေဖာ္ေနၾကတာပါလား။ မိန္းမပ်ိဳကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူပါတယ္။ လူေတြကိုလိုက္လံညႊန္ၾကားေနတာကို သူျမင္ေနရတယ္။ သူ ဆက္ေနခ်င္ေပမယ့္ Taxi ဆရာက ညဘက္ ကားပိုင္ရွင္ကို ကားျပန္အပ္ရမွာမို႕ ျပန္ၾကပါစို႕ရယ္ တပူပူေတာင္းဆုိေနျပန္တယ္။ ခက္ပါတယ္ စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါႏိုင္ျပန္ေလေတာ့ မျပန္ခ်င္ပါလ်က္ ျပန္ခဲ့ရေပမယ့္ စိတ္ကေတာ့ ျပန္ပါမလာခဲ့ေတာ့။
အဲဒီညက ထူးဆန္းစြာ အိပ္မက္ေတြမရွိခဲ့။ မရွိဆို မိုးလင္းလိမ့္ႏိုးရယ္ ထၾကည့္လုိက္ ျပန္အိပ္လိုက္လုပ္ေနခဲ့မိတာကိုး။ မိုးလင္းတယ္ဆုိရင္ပဲ မေန႕က ကားဆရာကို ခ်ိန္းထားတဲ့အခ်ိန္ထက္စိတ္ေစာစြာ ထြက္ေစာင့္ေနမိတယ္။ အဲဒီျမိဳ႕ေဟာင္းေနရာကို ေရာက္ဖုိ႕အေရး ျမန္လြန္းတဲ့ကားကိုေတာင္ ေႏွးတယ္ထင္ေနမိေတာ့တာ။
လုပ္ငန္းခြင္စဖုိ႕ျပင္ဆင္ေနတဲ့လူေတြကို သူလိုက္လံေငးေမာရင္း အိပ္မက္ရွင္အမ်ိဳးသမီးလာမယ့္လမ္းကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ လာပါျပီဆုိရင္ပဲ သူအေျပးအလႊားသြားေရာက္ၾကိဳဆို မိတ္ဆက္မိတဲ့အထိ။ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ၾကည့္တဲ့ မိန္းကေလးရဲ့ အၾကည့္ကိုလည္း သူသတိမျပဳႏုိင္ခဲ့ေတာ့။ တူတာေတာ့ တကယ့္ကို ခြ်တ္စြတ္တူေနခဲ့တာ။ ဘယ္လုိပဲၾကည့္ၾကည့္ သူမွသူပါပဲ။ ဧကရီဆိုတဲ့ မိန္းကေလးက သူ႕ကိုေမးတယ္ရွင္ဘာေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းခြင္ထဲမွာ ၀င္ေနတာလည္းဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ေရွးေဟာင္းျမိဳ႕ေဟာင္းတူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းကို စိတ္၀င္စားလို႕ပါလို႕ ခပ္လြယ္လြယ္ပဲေျဖလိုက္တယ္။ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းတစ္ခုမေမးခင္အထိေတာ့ ကိုယ္ေျဖလိုက္တဲ့ အေျဖကို ေက်နပ္ေနမိတာ။ သူ႕ကိုဆြံ႕အသြားေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ေမးခြန္းက ဒါဆို ရွင္သမိုင္းအေၾကာင္းဘယ္ေလာက္သိလုိ႕လဲတဲ့။
သူမသြားရာေနာက္ကတစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ျငိဳျငင္ပံုျပေပမယ့္ သူကေတာ့ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္တယ္။ အဓိက သူသိခ်င္တာက အိပ္မက္ထဲက အမ်ိဳးသမီးဟာ ဧကရီပဲလား ဆုိတာကိုပါ။ သူ႕ပင္ကိုယ္ဗီဇအတိုင္း သိခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုကို စိုက္လုိက္မတ္တပ္လုပ္လိုက္ျပန္ျပီေပါ့။
ဆရာမ…ေဟာဒီမွာ ေရွးေဟာင္းအုတ္ခ်ပ္တစ္ျပား။ သူ႕အေပၚမွာ စာေတြေရးထားတယ္ ဆိုျပီး အလုပ္သမားတစ္ေယာက္က လာေရာက္ျပတာကို သူတို႕အေျပးအလႊား သြားေရာက္ ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ အုတ္ခ်ပ္ကို တယုတယကိုင္ျပီး သန္႕ရွင္းဖို႕ ၾကိဳးစားေနတဲ့ ဧကရီ႕ကို ကူညီဖို႕ သူလက္အိတ္ေတြကို စြပ္္လုိက္တယ္။ ျပီးေတာ့ အုတ္္ခ်က္တစ္ဖက္ကို ထိလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ………..မိုက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ သူ႕ပါးစပ္က စကားေတြ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနမိတယ္။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလဲက်သြားတဲ့ သူ႕ကို ဧကရီလည္း အလန္႕တၾကား ၾကည့္ရင္း အံၾသမင္သက္ေနခဲ့တယ္။
သူသတိရတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေညာင္ဦးျမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမွာ ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ဆရာ၀န္က အားနည္းလုိ႕ ဆုိျပီး အားေဆးေတြသြင္းေပးေနေလရဲ့။ သူ႕ေဘးနားက ဧကရီကေတာ့ သူ႕ကိုအထူးအဆန္းသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို ေငးၾကည့္ရင္း သူ႕ကို အကဲခတ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အေျခအေနက ပံုမွန္ဆုိေတာ့ မွ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးခဲ့တယ္ ဦးေဇယ်ာေအာင္ ေရွးေဟာင္း ပ်ဴစာကို သင္ယူခဲ့ပါသလားတဲ့။ ဟင့္အင္း က်ေနာ္တစ္ခါမွ မသင္ၾကားခဲ့ရပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ မဧကရီ ဆိုေတာ့ သူမက သူမရဲ့ လက္ကိုင္ဖုန္းထဲက သြင္းထားတဲ့ အသံတစ္ခုကို ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ ဘာသာစကားတစ္ခုကို သူ႕အသံနဲ႕ ရြတ္ဆိုေနခဲ့တာ။
“အခ်စ္
ႏွစ္ေပါင္းေထာင္ခ်ီ
ၾကာေညာင္းပါစီ
မေျပာင္းမလဲ
ေရႊလက္တြဲမည္….”
ေနာက္ေတာ့ သူမစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖြင့္ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက စာလံုးေတြနဲ႕ ျပီးေတာ့ အုတ္ခ်ပ္ေပၚကစာလံုးေတြကို သူမ ဖတ္ျပခဲ့တယ္။ သူရြတ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႕ ထပ္တူညီေနခဲ့တာ သူကိုယ္တုိင္ေတာင္ ၾကက္သီေမႊးညင္းထမိတဲ့အထိေလ။
အျပန္မွာေတာ့ သူ႕ကို ဧကရီက သူမရဲ့ဂ်စ္ကားေလးနဲ႕ လုိက္ပို႕ခဲ့တယ္။ လမ္းမွာ ဧကရီ႕ကို သူစကားတစ္ခ်ိဳ႕ ေတာက္ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။ ဧကရီဘယ္ဘာသာ၀င္လည္း က်ေနာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြဆိုတာေတြ ဧကရီယံုၾကည္လားဟင္ဆုိတဲ့ စကားကို ကြ်န္မက လက္ေတြ႕ဆန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ လက္မခံခဲ့တဲ့သူတစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ စကားနဲ႕ သူဆက္ေျပာမယ့္ စကားေတြ ေရွ႕ဆက္ခြင့္မရခဲ့ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းေသာညေနခင္းပါဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းနဲ႕ သူဟိုတယ္အခန္းကို ျပန္လာခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ထပ္ႏွစ္ရက္တိတိ သူ ဧကရီရွိတဲ့ ေနရာကို မသြားခဲ့ဘူး။ အိပ္မက္ေတြကို ေမ့ေပ်ာက္ခ်င္ေနမိတယ္။ ဘုရားေတြရွိတဲ့ဖက္ကိုပဲ သူစက္ဘီးတစ္စင္းငွားျပီး ေလွ်ာက္လည္ေနမိတယ္။ ေလာကနႏၵာဆိပ္ကမ္းမွာ တညေန၊ ျပီးေတာ့ ဗူးဘုရားဆိပ္ကမ္း ညေန ဆည္းဆာေတြကို ယွဥ္ၾကည့္ရင္း မဂၤလာေစတီေပၚက ဆည္းဆာကိုလည္း ေနာက္ေန႕သြားမယ္လုိ႕ ဆံုးျဖတ္မိတယ္။
ဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ အင္းသူလိုက္လာျပီထင္တယ္ဆုိျပီး စိတ္ေတြလွုပ္ရွားစြာ ဧည့္ခန္းေဆာင္ဘက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလွ်ာက္မိျပန္တယ္။ ေမွ်ာ္ေနတုန္း ေက်ာ့ဆံုးလာေစခ်င္ဆုိတဲ့ သီခ်င္းကိုေတာင္ တုိးတုိးညည္းမိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္……….က်ေနာ္ေတြ႕လိုက္ရတာက က်ေနာ့ကို ေဆြးေဆြးျမည့္ျမည့္ ၾကည့္ေနတဲ့ က်ေနာ့ၾကင္သူ သက္ထားရယ္ပါေလ။ သက္ထားရယ္ပါ…….
အစ္ကိုအဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လားတဲ့။ မႏၱေလးအိမ္ကလူေတြ တံတားဦးေလဆိပ္မွာ အစ္ကို႕ကို တစ္ေန႕လံုးေစာင့္ေနၾကတာ။ အစ္ကို႕ကို သက္ထားတုိ႕လိုက္ရွာေနၾကတာေလ။ ေလေၾကာင္းလိုင္းကို စံုစမ္းေတာ့မွ အစ္ကို ေညာင္ဦးမွာဆင္းေနရစ္တယ္ဆိုလို႕ သက္ထားဒီကုိပဲတန္းလိုက္လာခဲ့တာတဲ့။
အဆင္ေျပပါတယ္သက္ထားရယ္လို႕ ခပ္ဖြဖြဆုိရင္း ခရီးပန္းလာတဲ့ ဇနီးသည္ကို ေငးေမာေနမိျပန္တယ္။ ကိုယ္ဒီမွာ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္ေနခ်င္တယ္။ ဓမၼရံၾကီးဘက္ကို ဒီေန႕သြားဖို႕စီစဥ္ထားတယ္ သက္ထားမပင္ပန္းဘူးဆိုရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ့ေလ။ သက္ထား အစ္ကို႕ကို လာၾကည့္တာပါအစ္ကို အစ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္တယ္ဆို အစ္ကိုေနခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ေနပါ။ သက္ထား မနက္ျဖန္ ဖလိုက္နဲ႕ ရန္ကုန္ျပန္မယ္။ အစ္ကို ျပန္လာမယ့္ေန႕ကို သက္ထားေစာင့္ေနမယ္ အခုေတာ့ သက္ထားေရမိုးခ်ိဳးျပီးနားလိုက္ခ်င္တယ္။ ညစာ တိုးတုိး၀င္းမွာပဲ စားၾကမယ္ေလ ဆုိျပီး အခန္းဘက္ကို လွည့္ထြက္သြားတယ္။
ညေနဖက္ ဓမၼရံၾကီးဘက္ကို သက္ထားနဲ႕အတူထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမွာင္ေနတဲ့ ညဘက္ထဲမွာ ထုထည္ၾကီးမားတဲ့ ဓမၼရံၾကီးကေတာ့ ခန္႕ညားစြာ တည္ရွိေနျပန္တယ္။ ဘုရားပရ၀ဏ္ထဲမွာ ၄၅မိနစ္ေလာက္ထုိင္အျပီးမွာေတာ့ ထမင္းစားဖုိ႕ တိုးတုိး၀င္းဘက္ကို ျမင္းလွည္းနဲ႕သြားဖို႕ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ျမင္းလွည္းဆရာက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာရွိတဲ့ ဘုရားသမုိင္းေတြကို ေသခ်ာရွင္းျပေနခဲ့တယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ဘုရားတစ္ဆူကိုလက္ညိဳးထုိးျပီး ဘာဘုရားလည္းဟင္လုိ႕ သက္ထားက ေမးေတာ့ ေလးနဘန္းဘုရားတဲ့။ ရွင္.....ဆုိေတာ့မွ အမေရ လမ္းနေဘးမွာရွိေတာ့ ေလးနဘန္းဘုရားေပါ့တဲ့။ ေၾကာင္သြားတဲ့ သက္ထားခမ်ာ ျမင္းလွည္းဆရာရဲ့ ျပက္လံုးကိုတျဖည္းျဖည္းသေဘာက်ျပီး ရယ္ေနလုိက္တာ အပူအပင္ေတြခဏကင္းစင္သြားသလိုပဲ။ သက္ထားရယ္…
မနက္သက္ထားျပန္သြားတဲ့ေနာက္ Taxiဆရာလာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနမိတယ္။ သူဒီအတုိင္းမေနႏိုင္ဘူးေလ။ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနတာကို သူေျဖရွင္းႏိုင္မွ ဘ၀င္က်ေတာ့မယ္။ ဧကရီတုိ႕ရဲ့ တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းကို သူေရာက္ရျပန္ျပီ။ ဒီတစ္ခါဧကရီ့ကိုေတြ႕ေတာ့ သူ႕အိပ္မက္ေတြရယ္ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ကို သူကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။ အားနာပါနာနဲ႕ နားေထာင္ေလတဲ့ ဧကရီတစ္ေယာက္ ေျပာသမွ်နားထဲကိုမ၀င္သလိုပါပဲ။ အဲဒီေန႕က ဧကရီဂ်စ္ကားမပါတာမုိ႕ ဧကရီ႕ကို အိမ္ျပန္လိုက္ပုိ႕ဖုိ႕ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္။ အိမ္အထိလိုက္ပို႕ခြင့္မရွိပဲ လမ္းထိပ္ကေနပဲလွည့္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္သူမတုိ႕ရဲ့တူးေဖာ္ေရးလုပ္ငန္းဆီကုိ မလာေရာက္ဖုိ႕ သူမအႏူးအညြတ္ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။ လုပ္ငန္းေခါင္းေဆာင္ပိုင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္တာမို႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆုိင္ရာလိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္လို႕ သူမက အေၾကာင္းျပခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ဘက္ကလည္း ေနာက္တေန႕ ေန႕လည္စာေကြ်းခြင့္ (ေဆးရံုကိုလိုက္ျပ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ပါ) ကို ျပန္လည္ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ဆံုျခင္းအျဖစ္ေပါ့။
ေနာက္တစ္ေန႕ ေန႕လည္မွာ ဟိုတယ္က ကားကိုစင္းလံုးငွားျပီး ကိုယ္တုိင္ေမာင္းထြက္ခဲ့တယ္။ နာမည္မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ျမစ္ကမ္းေဘးက စားေသာက္ဆုိင္ေလးတစ္ခုကိုပဲဦးတည္လိုက္တယ္။ ဧကရီနဲ႕ ပထမဆံုးနဲ႕ေနာက္ဆံုးအၾကိမ္ ထမင္းအတူစားခဲ့တဲ့ေန႕ေပါ့။ စားေသာက္အျပီးမွာေတာ့ ဧကရီ႕ကို ပုဂံျမိဳ႕တစ္၀ိုက္ လည္ပတ္ရင္းရွင္းျပေပးပါလို႕ အကူအညီေတာင္းလုိက္တယ္။ သရပါတံခါးၾကီးရဲ့ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားမွုက ပုဂံျမိဳ႕ေကာင္းစားခ်ိန္ကို ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေစတယ္။ ေရႊစည္းခံုေစတီေဘးက မင္းမိဖုရားလမ္းကိုေတြ႕ေတာ့ လူတန္းစားခြဲျခားမွုကို ျမင္ရျပန္တယ္။ ပုဂံျမိဳ႕က ဘုရား အကုန္ေစ့ေအာင္ ဖူးခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆုိတာက ေတြးမိရင္း သက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္။
သူဦးတည္ျပီးေမာင္းေနမိတာက ဗ်တၱပန္းဆက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်ာ္လာျပီးမွ ဧကရီက ဘယ္ကိုေမာင္းေနတာလဲ ဦးေဇယ်ာေအာင္ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးတယ္။ ကြ်န္မ ရွင့္ကိုယံုၾကည္လုိ႕ ဒီအစီအစဥ္ကိုလက္ခံခဲ့တာပါ လို႕ေျပာျပန္တယ္။ စိတ္နဲ႕ကိုယ္နဲ႕မကပ္သလို ေမာင္းေနတဲ့ ဦးေဇယ်ာေအာင္ကို ၾကည့္ရင္း သူမေၾကာက္လန္႕လာမိတယ္။ တစ္ေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ ကားကုိထိုးရပ္လုိက္တယ္။
ေတာအုပ္တစ္ခုရဲ့ အစမွာေပါ့။ ျခံဳႏြယ္ေတြရဲ့ အေနာက္မွာေတာ့ သူအိပ္မက္ မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေက်ာက္ဂူ တစ္ခုကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ လာဗ်ာ က်ေနာ္တုိ႕ ၀င္ၾကည့္ရေအာင္ ဒါက်ေနာ္တုိ႕ရဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက အိမ္ေလးေလ။ ဦးေဇယ်ာေအာင္ရဲ့ မ်က္၀န္းေတြက မွုန္မွိုင္းေ၀သီေနတယ္။ တကယ္ေလးနက္စြာ ေျပာေနမွန္းခံစားလိုက္မိေတာ့ ျငင္းဆန္ဖို႕ ဧကရီ ခက္ခဲေနျပန္တယ္။ ေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ ဆုိျပီး သူဦးေဆာင္ေခၚရာေနာက္ကို လိုက္လာမိျပန္တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဂူေလးနားအေရာက္မွာ အလင္းတန္းတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲေတြ႕လိုက္တယ္။
ဂူေလးက သန္႕သန္႕ရွင္းေလးနဲ႕ေနခ်င့္စဖြယ္ပံုစံေလး အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းသြားခဲ့တာကိုး။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ျဖတ္သြားတဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ ဟိုးအရင္တုန္းက ပံုရိပ္ေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ ဧကရီတစ္ေယာက္လည္း အတိတ္ကို ျပန္သတိရမိသြားသလို ဦးေဇယ်ာေအာင္ကို ခ်စ္ရည္ရႊမ္းတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႕ ျပန္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
ျပီးေတာ့ ဂူေလးထဲကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုး၀င္သြားၾကတယ္။ တစ္ေယာက္လက္တစ္ေယာက္ကို ဆြဲရင္းေပါ့။ ျပီးေတာ့ ေက်ာက္ဂူေလးထဲက ေက်ာက္စားပြဲေလးတစ္ခုနားမွာ ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိမိၾကဘူး။ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆံုးေနမိတယ္။
အသံတစ္ခုၾကားလိုက္ရတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမဴေတြဆိုင္းလာသလိုပဲ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္လက္ကို တစ္ေယာက္မခြဲစတမ္း ဆုပ္ကိုင္ထားၾကတယ္။ ဂူၾကီးကလွုပ္လာသလိုပဲ။ ျမဳေတြကလည္း မည္းေမွာင္လာသလိုပဲ။ အသက္ရွဴက်ပ္လာသလို တျဖည္းျဖည္းခံစားလာမိတယ္။ တြဲလက္ေတြ မျဖဳတ္တမ္းထားရင္က သူတုိ႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။
သူသတိရလာေတာ့ ေညာင္ဦးျမိဳ႕နယ္ေဆးရံုမွာ။ ေဘးနားကလူေတြေျပာၾကတာေတာ့ သူတို႕ ဗ်တၱပန္းဆက္လမး္ေပၚမွာ ေတြ႕လုိ႕ေဆးရံုကိုပို႕ခဲ့ၾကတာတဲ့။ ဧကရီဆုိတဲ့ မိန္းကေလးအေၾကာင္းကိုေမးေတာ့ ဘယ္သူမွ ဂဃနဏ မေျပာႏိုင္ၾကဘူးတဲ့ေလ။ စိတ္ပူပန္စြာနဲ႕ သူကုတင္ေပၚက ထမယ္ဆုိေတာ့ သူနာျပဳကခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သက္ထား၀င္လာခဲ့တယ္။ အစ္ကို ဒီတစ္ခါေတာ့ သက္ထားနဲ႕ အိမ္အတူျပန္ၾကတာေပါ့တဲ့။
ရန္ကုန္အဲယားေ၀းေလယာဥ္နဲ႕ ျပန္ခဲ့တယ္။ ထူးဆန္းတိုက္ဆိုင္လွစြာ အသြားတုန္းက ေလယာဥ္မယ္ေလးပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ေလ။ သတင္းစာေတြ ေ၀ေနတုန္းမွာ သူေအာက္ငံု႕ေနမိတာမုိ႕ မရလိုက္ဘူး။ ေလွ်ာက္လမ္းတစ္ဖက္က လူဖတ္ေနတဲ့သတင္းစာရဲ့ စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ေရွးေဟာင္းသုေတသနဌာနမွ ေဒါက္တာ ဧကရီတစ္ေယာက္ မေန႕က လန္ဒန္မွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရယူခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သတင္းကိုလည္း သူမဖတ္လိုက္ရေတာ့ပါဘူး……….
ရုပ္ရွင္ခံစားမွုဆိုေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ၀တၳဳလိုမ်ိဳးေရးလိုက္မိတယ္။ ျပင္သစ္ရုပ္ရွင္ ဆိုေတာ့ လူတိုင္းၾကည့္မိမွာ မဟုတ္လုိ႕ ျပီးေတာ့ ဇာတ္လမ္းေလးကိုလည္း ၾကိဳက္လုိ႕ ေရးဖြဲ႕မိလုိက္တာပါ။ ဇာတ္လမ္းေက်ာရိုးကိုပဲယူခဲ့ျပီး အေၾကာင္းအရာေတြ အဆာပလာေတြကေတာ့ ဖန္တီးမွုသက္သက္ေတြပါပဲ။ ဇာတ္လမ္းေပါ့ပ်က္သြားခဲ့တယ္ဆုိရင္ ဖန္တီးတဲ့ က်ေနာ့ရဲ့ ည့ံဖ်င္းမွုမ်ားသာျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဇာတ္လမ္းရွည္ျပီး အပိုင္းေတြ မ်ားသြားခဲ့ရတဲ့အတြက္
ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေစာင့္ဖတ္ၾကသူမ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးပါ။
ဒီဇာတ္ကားေလးကို ၾကည့္ေနတုန္းက ၀င္းဦးရဲ့မိန္းမလွအမုန္းကို အထူးသတိရမိတယ္။ ျပီးေတာ့ အလုပ္ေတြမ်ားျပီး မြန္းၾကပ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ဘ၀ကို ျပန္ေတြးၾကည့္မိတယ္။ စိတ္ပညာနဲ႕ ပတ္သတ္လို႕ ေသခ်ာမေလ့လာဘူးလို႕ သရုပ္ခြဲမျပႏုိင္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ လုပ္ငန္းခြင္မြန္းၾကပ္မွုေတြၾကားမွာ စိတ္ထြက္ေပါက္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိႏိုင္ပါလားဆုိတာပါပဲ။
ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ
တႏွစ္က TV5က ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ျပင္သစ္ရုပ္ရွင္ကားေလးကို ျပန္လည္ခံစားေရးဖြဲ႕ထားတာပါ။ ရုပ္ရွင္နာမည္ကို ဘယ္လိုမွ ေဖာ္လုိ႕မရေတာ့တာမုိ႕ ခြင့္လြတ္နားလည္ေပးပါခင္ဗ်ာ…
.jpg)
