အခန္းေတြ………..

တေန႕က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူရံုးခန္းအေဟာင္းေလးကို ခဏျပန္ေရာက္တုန္း ေငးေနတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနရင္း ၀မ္းနည္းေနခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ရံုးအသစ္ကို ေျပာင္းျပီးျပီ မဟုတ္လား ဘာအတြက္ ၀မ္းနည္းစရာလုိလဲဆုိေတာ့ ေနရာေဟာင္းေလးမွာ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တာလို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ေျပာေနရင္း က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ခန္းေလးေတြကို အမွတ္ရလာမိျပန္ေရာ…

စက္ရံုေျမကို ေျခခ်ေတာ့ လုိင္းၾကမ္းဆုိတဲ့ အရပ္မွာ ယာယီေနခဲ့ရတယ္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္ထဲမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ၄၀၀စေကးဆုိတဲ့ ရပ္ကြက္ကို ေရႊ႕ရျပန္ေရာ။ သူက ႏွစ္ခန္းတြဲ အိမ္ေလးေတြ အိပ္ခန္းဆုိလို႕ ႏွစ္ခန္းပဲပါခဲ့တာ။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႕ တူတူေနခဲ့ရတာပါ။ အခန္းက်ဥ္းေလးေပမယ့္ အိမ္ေနာက္က သေဘၤာပင္ အိမ္ေရွ႕က ႏွင္းဆီခင္း စံပယ္ရံုနဲ႕ ဇီးခ်ိဳသီးပင္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ။ အိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းေက်ာ္တဲ့ သစ္သားတံတားေလးနဲ႕ ျပီးေတာ့ အဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ျပီး ေရႊေသြးေတဇ မိုးေသာက္ပန္း လာေဝမယ့္ စာတိုက္ကလူကို ေမွ်ာ္ေနၾကေလ။

ေဘးကပ္ရပ္အခန္းက အန္တီစမ္းစမ္းသြယ္ ဦးေပၚတို႕ လင္မယား၊ ေနာက္တစ္တိုက္မွာ ဦးျမျငိမ္းနဲ႕ အၾကီးတို႕သားအမိ၊ ျပီးေတာ့ ဦးဥာဏ္၀င္းနဲ႕ အန္တီျဖဴတို႕ လင္မယားတို႕ေလ။
ေလးလံုးတြဲတိုက္တန္းလ်ားေလးမုိ႕ ပီဘီမိသားစုေလးလို။ ငယ္တုန္းက အၾကီးဆီမွာ မုန္႕သြားစားေလ့ရွိျပီး မုန္႕ယူျပီးရင္ တိုက္ကြယ္မွာ ပုန္းေနတတ္တယ္တဲ့။ မုန္႕ကုန္ရင္ အၾကီးဆီျပန္လာျပီး လက္ျဖန္႕ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္ေပါ့။ အဲ့ဒီတန္းလ်ားမွာ ကေလးကလည္း က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခဲ့တာမို႕ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ပံုၾကီးေလ။

အၾကီးတို႕နဲ႕အတူ ထမနဲထိုးၾကတဲ့ေန႕။.ဦးဥာဏ္၀င္းက အာလူးဆႏြင္းမကင္းလုပ္ေကြ်းတဲ့ေန႕၊ အန္တီစမ္းစမ္းသြယ္တို႕ ပီေလာပီနံ မုန္႕လုပ္တဲ့ေန႕၊ အိမ္က သာကူမုန္႕ဖက္ထုပ္လုပ္တဲ့ေန႕ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမ့လုိ႕မရေတာ့။ အန္တီျဖဴ သားဦးေလးေမြးတဲ့ညကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့။ အလြတ္ရတဲ့ သံဗုေဒၶဂါထာကို အထပ္ထပ္အခါအခါ ရြတ္ရင္း သူတို႕အိမ္ေရွ႕ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။ မိုးလင္း အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ကေလးခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္ ကေလးကို အေျပးအလႊားရွာခဲ့တာ။ ကေလးလည္း မရွိ ကေလးအေမလည္း မရွိ။ အေမက ေဆးရံုမွာ ကေလးက မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တရွိဳက္ရွိဳက္ငိုလိုက္ရတာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။

ဒီအခန္းေလးကေန ေရႊ႕ေတာ့ သံုးတန္းမတက္ခင္ေပါ့..
ဒုတိယ အခန္းက အိပ္ခန္းေလးခန္း နဲ႕ ၄၅၀စေကးမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ ညီ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခန္းတည္းမွာ ေနေနခဲ့ျပီး တစ္ခန္းကို ဘုရားခန္း တစ္ခန္းကိုေတာ့ စတိုခန္းလုပ္ခဲ့တယ္။ ၄၅၀ စေကးအိမ္ေတြက ကြ်န္းလွ်ာထိုးခင္းေတြဆိုေတာ့ ေမ့အၾကိဳက္ေတြေပါ့။ တိုက္လိုက္ရတဲ့ ၾကမ္းေတြဆုိတာ အစ္ကို၀မ္းကြဲေျခေထာက္ကို ေညွာင့္ထိုးျပီး အလ်ားလိုက္၀င္ေတာ့မွ ရပ္သြားခဲ့တာ။ အိမ္က ခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲမွာ က်ေနသလိုပါ။ လမ္းေပၚကေန ေသခ်ာမျမင္ရဘူးေလ။

ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ျခံစည္းရိုးခတ္ရင္း တူရြင္းနဲ႕ ေဆာင့္မိလို႕ ေဖေခါင္းေပါက္သြားခဲ့တယ္။ ေဗဒင္ေတြဘာေတြ ေမးတတ္တဲ့ ေမက အညာကိုသြားတုန္းက ေမးခဲ့တဲ့ ေဗဒင္ကို ယံုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာေရာ။ ပစၥည္းထြက္ရင္ ထြက္ မထြက္ရင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းထြက္မယ္တဲ့ေလ။

မၾကာပါဘူး အေရးအခင္းမတိုင္ခင္တစ္ပတ္အလိုမွာပဲ အိမ္ရွိပစၥည္း အကုန္ အခိုးခံလုိက္ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႕က အန္တီေဘဘီ့ ေမြးေန႕ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ကိုလွဴမယ္ တန္းမယ္ စုထားေတြေလးေတြ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့တာေပါ့။

သူခုိးက က်ေနာ္တုိ႕ အိပ္ခန္းေလးထဲကေန တစ္ဆင့္၀င္လာခဲ့တာပါ။ ျပတင္းေပါက္မွာ သံတိုင္ေတြကာထားတာမို႕ ျပတင္းေပါက္ အေပၚဖက္ ေလ၀င္ေပါက္ငယ္ မွန္ကိုခြဲျပီး အထဲက တံခါးခ်က္ကို လက္နဲ႕လွ်ိဳျပီး ဖြင့္၀င္ခဲ့သြားခဲ့တာ။ အစီအရင္ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႕ လူၾကီးေတြက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အခန္းထဲဝင္လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထခဲ့ရတာ လူတိုင္းေလ။

ဒီအခန္းေလးက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ထိတ္လန္႕ဖြယ္ေတြကို ေပးခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္အသစ္ကို မရမက ေျပာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။

အိမ္အသစ္က အခန္းမွာေတာ့ ကုိးတန္းအထိ ေနလိုက္သည္အထိ ရွည္ၾကာခဲ့တယ္။ သီးပင္စားပင္ စိုက္လို႕မရတဲ့ ပက္ၾကားအက္ေျမမုိ႕ ေမ့အၾကိဳက္စံပယ္ပင္ သံုးပင္လားပဲ စိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေနာက္ဖက္က ေဘာစကိုင္းပင္ေတြနဲ႕ ေပါက္ပန္းျဖဴေတြကေတာ့ စီရီလို႕ မစိုက္ပါပဲ အျပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနလိုက္ၾကတာ။

အေရးအခင္းကာလမွာလည္း က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ မိသားစုေတြ ၅ခုေလာက္စုျပီးေနခဲ့ၾကေသးတယ္။ အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ဆို ေဖက စက္ရံုထဲမွာ ၂၄နာရီတာ၀န္နဲ႕ ပိတ္မိေနခဲ့တာမို႕ ပတ္ဝန္းက်င္မိသားစုေတြနဲ႕ပဲ ေပါင္းစုေနခဲ့ရတာ။

ေလးတန္း ကေန ကိုးတန္းအထိ အဲ့ဒီအခန္းေလးထဲမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႕ အျပိဳင္စာက်က္ခဲ့ရတာေတြ။ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ။ မနက္အိပ္ရာထ ထမင္းအိုးတစ္ေယာက္တစ္လွည့္တည္ခဲ့ၾကတာေတြ။ အခန္းေလးက သာေျပာျပႏိုင္ရင္ လြမ္းေတာ့ အလြမ္းေျပႏိုင္မယ္ထင္ရဲ့။

ဒီအခန္းေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္ႏွုတ္မဆက္ပဲ ခြဲခြာခဲ့ရပါတယ္

အလြမ္းတစ္ခုခုကို လြမ္းေပးပါလို႕ ကိုေအာင္ျဖိဳးက တဂ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့အခန္းေတြကို လြမ္းပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ…

ကိုးတန္းေျဖအျပီး ဆယ္တန္းကို မံုရြာမွာပဲ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္က အေရွ႕အိမ္ အေနာက္အိမ္ႏွစ္ခုမွာ။ က်ေနာ္ေနျဖစ္ခဲ့တာ အေနာက္အိမ္က အဖီေလးထဲမွာပါ။ အဖီေလးထဲကေနထြက္တာနဲ႕ စာသင္ခန္းမေလ။ မံုရြာေဆာင္းကလည္း ေအးလြန္းတယ္။ အဖီေလးက အိမ္မၾကီးနဲ႕ ခြဲေနတာမို႕ တိုက္လိုက္တဲ့ေလကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္း။ အခုေတာ့ အေနာက္အိမ္ကေလးေရာင္းလုိက္တဲ့ေနာက္ အခန္းေဟာင္းေလးကိုေတာင္ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ျပီေလ။ ပိေတာက္ပင္ေတြနဲ႕အတူ အခန္းေဟာင္းေလးကိုေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

ဆယ္တန္းေျဖအျပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ရန္ကုန္ကို ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးေျခခ်ျဖစ္တာက ေတာင္ဥကၠလာပမွာပါ။ ၁၂ရပ္ကြက္ မာဃလမ္းဆို သိမယ္ထင္ပါတယ္။ အိမ္ရဲ့ ထပ္ခိုးေလးမွာ ေနခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခန္းရယ္လို႕ မျမည္ေပမယ့္ အမွတ္တရေတာ့ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္တာကာလလြန္ျပန္ေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေရႊ႕ျဖစ္တာ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဟုမ္းလမ္းက အန္တီေထြးတုိ႕ အဖြားေလးတို႕ အိမ္ကိုပါ။ ကြမ္းအစ္တစ္ကားကားနဲ႕ အဖြားေလးက တူသားတစ္ေယာက္လုိ ဆံုးမျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရွာတယ္။ ကြန္ျပဴတာ ပထမႏွစ္၊ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ျပီးသည္ အထိ အဲ့ဒီ အခန္းထဲမွာပါပဲ။ ေမွာ္ဘီေက်ာင္းကို တက္ဖို႕ မနက္ငါးနာရီကထခဲ့ရျပီး ေမွာ္ဘီက အျပန္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းကိုတန္း၀င္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ညဆယ္နာရီေတြ။ ေလယာဥ္ထက္မေလ်ာ့တဲ့ အျမန္နဲ႕ ၃၅ ကားဒိုင္နာေတြနဲ႕ သီရိမဂၤလာေစ်းအေရွ႕က ျဖတ္ျပန္ရတဲ့ ညေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့။ သင္တန္းႏွစ္ဖက္အျပင္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ စာသင္ရျပန္ေသးတယ္။ အိမ္ကခ်ည္း ေထာက္ပံ့ဖုိ႕လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပတာမို႕ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

ကြန္ျပဴတာ ေျဖခါနီးေမးခြန္းေဟာင္းေတြ မိတၱဴဆြဲဖို႕ အသြား 99 ဆိုတဲ့ မိတၱဴဆိုင္မွာ ေခ်ာ္လဲခဲ့တယ္။ ပံုမွန္ေခ်ာ္လဲတာေပမယ့္ အုတ္စြန္းနဲ႕ ေဆာင့္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေက်ာရိုးမထဲက အာရံုေၾကာတစ္ခု ညွပ္သြားခဲ့ပါေရာ။ အထိုင္အထ ေျခၾကြလို႕မရတဲ့အထိ။ ေဒါက္တာ ကံထြန္းနဲ႕ ျပရင္း မခြဲခင္ treatment မ်ိဳးစံုနဲ႕ လူပိန္ကေလးဘ၀ကေန လူ၀၀ၾကီးဆီကို ဒီနည္းနဲ႕ ေရာက္ခဲ့တာပါပဲ (အေၾကာင္းရွာတာ ဒီမွာ သြားေတြ႕ေတာ့တယ္)။

တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပန္ေတာ့ အန္တီေထြးက အသည္းေရာဂါနဲ႕ဆံုးျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာမုိ႕ ဖြားေလးကလည္း အန္တီေထြးေနာက္ကို လိုက္ရွာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ အသက္ကို မမွီလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ေတြမုိ႕ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ၾကံဳခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူးေလ။

အန္တီေထြးဆံုးျပီးေနာက္မွာပဲ က်ေနာ္နဲ႕အတူ လာေနဖူးခဲ့တဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲ အိမ္ကုိ ေရႊ႕ရျပန္တယ္။ အေဆာင္ေနခ်င္တယ္လုိ႕ ပူဆာခဲ့ေပမယ့္ အိမ္က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ အစ္ကို၀မ္းကြဲက အိမ္ေထာင္က်ျပီး ရန္ကုန္ကုိေရႊ႕လာတာမို႕ ေရကန္အသင့္ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။

အစ္ကိုတို႕တိုက္ခန္းေလးက ရုရွားသံရုံးနားက ေတာရပ္ရြာေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေလးပါ။ ေက်ာင္းေတြခ်ည္းတက္ေနရတဲ့ေနာက္ အိမ္မွာေနတဲ့အခိုက္ဆို အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ေတာ့သေလာက္ပါ။ ဒုတိယႏွစ္မွာ စာသင္တာေတြကိုရပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ စာေတြမ်ားျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ဆိုင္း၀ိုင္းဆရာလိုပါပဲ။ ဟိုစာအုပ္ေျပးကိုင္လိုက္ ဒီစာအုပ္ေျပးကိုင္လုိက္နဲ႕ စာအုပ္ေတြ ပတ္ခ်ာ၀ိုင္းေနလို႕ပါ။ အိပ္ခန္းေလးႏွစ္ခုပဲပါတဲ့ ဒီအခန္းေလးမွာ က်ေနာ့အတြက္ အခန္းက ဘုရားခန္းပဲေပါ့။ အစ္ကိုတုိ႕ အိပ္ခန္းမွာေတာ့ ထပ္ခုိးေလးတစ္ခု လုပ္ေပးထားတယ္ ဧည့္သည္ေသာင္သယ္ လာရင္ တည္းရခိုရေအာင္လုိ႕ပါ။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနျပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ပုလဲလမ္းနားက လိုင္းခန္းတစ္ခုကို ေရႊ႕ခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းအသစ္က ဧည့္ခန္းေလးနဲ႕ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းသက္သက္အျပင္ မီးဖိုေခ်ာင္ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။

လိုင္းခန္းေတြအားလံုးမွာ သန္႕ရွင္းျပိဳင္ဖို႕ အေရြးခံရတာမုိ႕ မရီးနဲ႕ က်ေနာ့မွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းခဲ့ၾကတယ္။ သန္႔ရွင္းေအာင္ လွေနေအာင္ လုပ္ေနရတာက မဆံုးေတာ့ဘူးေလ။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီ အိမ္ေလးမွာပဲ တူကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီအခန္းေလးမွာေတာ့ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ အထိ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းျပီး အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ အိ္မ္က ၈၀၀စေကးကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ၄၅၀ စေကးအိမ္ကို ႏွုတ္မဆက္ပဲခြဲခြာခဲ့ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္အိမ္မွာ မရွိတုန္းအခိုက္မွာ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ၾကလို႕ပါပဲ။ အိပ္ခန္းေျခာက္ခန္းတြဲအိမ္ၾကီးမွာ မိသားစုသံုးေယာက္တည္းမုိ႕ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္အတိ။ အိမ္က ေတာင္ကုန္းတစ္ခု ရဲ့ ထိပ္တည့္တည့္မွာ တစ္လံုးတည္း အထီးက်န္စြာ။ ဆူးပုပ္၊ ေဂြးေတာက္၊ ဒန္႕ဒလြန္၊ သေျပ၊ သရက္၊ သလဲသီးပင္ေတြအျပင္ ကန္စြန္းခင္းတစ္ခင္းကလည္း အရန္သင့္။ ဇြန္းပန္းတစ္ရံု၊ ဇီဇ၀ါ ႏွစ္ပင္၊ စံပယ္ အိုးပုတ္ၾကီး အိုးပုတ္ေလးေတြ အျပင္ မာလကာ အူနီအူျဖဴေတြနဲ႕ စားဖြယ္အစံုအလင္ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ စိုက္ျဖစ္တာက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြပါပဲ။ ဒီအခန္းက အခုအခ်ိန္ထိ ဧည့္သြားဧည့္လာျဖစ္ေနဆဲေလ။

ပုလဲလမ္းအိမ္မွာ ေအးအတူ ပူအမွ်ေနႏိုင္မယ္ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကံကိုပဲ ပံုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးကာစ အလုပ္မရေသးတဲ့အခုိက္အတန္႕တစ္ခုမွာပဲ ေနထိုင္ခဲ့ရတာ။ ေခါင္းရင္းအခန္းက ဖိုးေသာၾကာတုိ႕ မိသားစု ေျခရင္းအခန္းက အန္တီတုိ႕ ကိုေတာ့ မၾကာခဏ သတိတရျဖစ္မိတတ္ပါတယ္။ လူဆိုတာက အခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ဆံုျဖစ္တတ္ၾကကလား။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့ အိမ္ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ခေပါင္းေဆာင္မွာ သြားေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့ အခန္းက အခန္းနံပါတ္ကိုးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို စလုပ္ခြင့္ရခဲ့တာ ဒီအေဆာင္ကပါ္။ တစ္လအျပည့္မာွ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တစ္ခု ေနာက္ထပ္တစ္လအျပည့္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းျဖစ္ျပန္တယ္။ အေဆာင္ေနဘ၀ကို ေက်ာင္းျပီးမွပဲရခဲ့တာပါ။ ေရမီးမပူရတဲ့ ဘ၀မို႕ ေက်ာင္းထဲကုိ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရတာတုိ႕ ဆက္သြယ္ေရးရံုးမွာ ဖံုးတစ္ခုထဲကို ဆရာမေတြနဲ႕ လုဆက္ေနရတာေတြကို ေမ့ေတ့ေတ့ပါပဲ။ ဆရာေတြမူးလာရင္ အဂၤလိပ္လိုေတြေျပာၾကာတာေတြ သီခ်င္းေတြဆုိတာေတြ ရန္လိုက္ရွာၾကတာေတြ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အမွတ္အရဆံုးက table tennis ခံုကို မုိးလင္းမိုးခ်ဳပ္ရိုက္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတြကလည္း ေ၀းေ၀းလံလံဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခုရယ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာရယ္ပဲ လုပ္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ စာေရးဖုိ႕တုိက္တြန္းတဲ့ ကိုထြန္းကိုနဲ႕လည္း အေဆာင္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ အေဆာင္ကဆရာေတြ ျပႆနာတက္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ သူ႕လူကိုယ္လူရယ္ ရွဳပ္ေထြးၾကျပန္တာမုိ႕ အေဆာင္ကေနခြာဖို႕ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေဆာင္က မခြာခင္မွာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကို လွမ္းဖို႕ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။

အေဆာင္ကေနထြက္လာေတာ့ အိမ္ကို ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ဆရာေတာ္ အကူအညီနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ိဳလမ္းက အိမ္ခန္းကို ေျပာင္းျဖစ္တယ္။ မီးပ်က္ခဲတဲ့ ရပ္ကြက္မုိ႕ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ေျပာင္းတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူတူ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ့ လူမွုေရး ျပႆနာ အရွဳပ္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို အိမ္ကေနေျပာင္းခုိင္းလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခန္း ငွားခက သံုးေသာင္းခြဲမုိ႕ အခု ဒီက အခန္းခေတြနဲ႕ႏွိုင္းစာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကြာဟတာကိုး။ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း မဆက္စပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရတဲ့လစာေတာ့ အိမ္ကို မစို႕မပို႕ပဲေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အျငိမ္မေနႏိုင္တဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခု တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားမိျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းလခကုိ လခေတြထဲက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စု ဟိုကဆြဲဒီကဆြဲနဲ႕ သင္တန္းတစ္ခုကို တက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအခန္းေလးက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာက္ဆံုးအခန္းေလးပါ။ ဒီအခန္းေလးကေနမွ ေဟာဒီ အျပင္ကို ထြက္လာျဖစ္ခဲ့တာ။ အခန္းအေရွ႕က ေဆာက္သီးမတုိ႕ အ၀ါးတို႕ရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွုကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ ေမွာင္ကြယ္ေနတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ဒီအခန္းေလးကိုေတာ့ နာက်င္မွုနဲ႕ အေမွာင္ခ်ထားပါရေစ။ အဲ့ဒီအခန္းေလးမွာ အလင္းေရာင္မရွိသလို က်ေနာ့ကိုလည္း အသက္ရွဴၾကပ္ေစတာမို႕ပါ။

ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခန္းမဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်ေနာ့ အလုပ္ခန္းကိုလည္း က်ေနာ္ သတိရမိပါေသးတယ္။ Executive က Plant extension နဲ႕ project ကိုအေရႊ႕ က်ေနာ္က ယာယီတာ၀န္ယူလိုက္တဲ့အခန္းငယ္ေလးပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ဒီအခန္းေလးမွာပဲ ေန႕ေန႕ညည အလုပ္ေတြလုပ္ေနမိတတ္တယ္။ လကုန္ရက္ report ေတြ ျပီးဖို႕ ၀န္ထမ္းလစာေတြ တြက္ဖို႕ စတဲ့ မဆံုးႏုိင္တဲ့ စာရင္းဇယားေတြနဲ႕ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနခဲ့တာ။ တစ္ခ်ိဳ႕မနက္ခင္းေတြမွာ ခံုေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမို႕ လိုင္းထဲက ကေလးေတြက မိုးလင္းျပီဆုိတာ အခန္းတံခါးကိုေခါက္ႏွုိးမွ သိရတတ္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ဒီအခန္းေလးကို မေနျဖစ္ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္မိျပန္ေရာ။

အျပင္ကို စေရာက္လေတာ့ ပထမဆံုးေနျဖစ္တာ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ Angmokio က အခန္းမွာပါ။ အလုပ္ရျပီး ၁လမျပည့္ခင္မွာ woodland က အခန္းေလးကို ေရႊ႕ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ woodland က အခန္းေလးကေတာ့ ပထမဆံုးအလုပ္နဲ႕အတူ ရုန္းကန္မွုေတြကို ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေရာက္ခါစမုိ႕ အျပင္ကလည္း မသြားႏိုင္ (ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ပါ)၊ အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္း (ေျခာက္ရက္အလုပ္ အျပင္ ကိုယ္ကာယကို စိုက္ထုတ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမို႕ပါ) တာမို႕ အခန္းကိုေရာက္ရင္ အခန္းအျပင္ကို မထြက္မိေတာ့။ စာအုပ္စင္မွာ ရွိိတဲ့ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ဖတ္။ သူငယ္ခ်င္းေပးလိုက္တဲ့ ကြန္ျပဴတာအေဟာင္းၾကီးနဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလည္လာ ဒါေတြနဲ႕ပဲ ေန႕ရက္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အတူေနသူေတြမို႕ အိမ္ရွင္ကသာ ပိုက္ဆံကို တစ္အားတိုးမေတာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းလံတယ္ေျပာေျပာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီအခန္းမွာပဲ ေနျဖစ္ဦးမွာပါ။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေန ေတာ္ရာမွာ ေနရတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အခုေနာက္ဆံုး အခန္းကို ေရႊ႕ရျပန္တာပါပဲေလ။

လက္ရွိ အခန္းမွာ ေနျဖစ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။ ဒီအခန္းမွာလည္း ဒီအခန္းအေလ်ာက္ပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီအခန္းက ေျပာင္းရဦးမယ္ဆိုတာ မသိတတ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။

တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ ေျပာင္းရတယ္ဆုိတာလည္း လြယ္လြန္းတယ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ သိမ္းရဆည္းရ ထုပ္ရပိုးရ ျပီးေတာ့ သူုငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အကူအညီေတာင္းရေသးတာ။ သူကလည္း အားဦးမွ ကုိယ့္ကို ကူညီႏိုင္မွာေလ။ ဒီေတာ့ ေျပာင္းဖုိ႕ အေရးဆို ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရြာမေကာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ျပန္လို႕ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေျပာင္းစရာရွိ ေျပာင္းရျပန္တာေပါ့။

ေနခဲ့ဖူးတဲ့အခန္းေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကိုေပးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာက်င္စရာ ထိခိုက္စရာ ေၾကကြဲစရာေတြကို ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က လူ႕ဘ၀ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ေန, ေနခဲ့တာမုိ႕ ဒီအခန္းကိုလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းရမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိႏိုင္ျပန္ဘူး။ သံေယာဇဥ္အလြမ္းေတြနဲ႕ အခန္းေတြကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားလွပါပေကာလား…………………………………………………………………………