ပီဇာနဲ႕႔ လုကာ

ဖီရန္႕ေဇကေန ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကိုသြားၾကတယ္။ ဒီေမွ်ာ္စင္နဲ႕ စရင္းႏွီးတာကေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဆီမွာ အလုပ္ဝင္တုန္းကပါ။ စာအုုပ္ေတြဖုံးမယ့္ မဂၢဇင္းေတြ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ။ ရထားေပၚမွာ အင္တာနက္သံုးေနတုန္း မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က စစၥလီကြ်န္းဖက္ ငလ်င္လွဳပ္တာရယ္၊ ဗင္းနစ္ျမိဳ႕ ေရျမဳပ္တာရယ္ သတင္းလွမ္းေမးၾကတယ္။ ဗင္းနစ္က လက္မတင္ေလး လြတ္လာတယ္ ဆိုႏိုင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႕သြားခဲ့တဲ့ စိန္႕မာကိုရင္ျပင္ဟာ ဒူးဆစ္ေက်ာ္ေအာင္ ေရျမဳပ္ေနခဲ့ျပီ.... ရထားမွန္ျပတင္းကေန မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ရယ္ မိုးစက္ေတြရယ္ကိုလည္း ျမင္ေနရျပီ...အီတလီကို မုန္တိုင္းဝင္ျပီ....

ပီဇာဘူတာရံုကေန ဟိုတယ္ကို ကားငွားသြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္က ေမွ်ာ္စင္နဲ႕နီးနီးနားနားကို ေရြးထားတယ္။ ဟိုတယ္ခ်က္ကင္ ဝင္ဖို႕ ေစာေနေသးတာမုိ႕ အထုုတ္ေတြထားခဲ့ျပီး ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရွိရာကိုထြက္လာၾကတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဟိုတယ္က ထီးေတြပါ တခါတည္းငွားေပးလိုက္ပါတယ္။ 

သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ လွပါတယ္။ ေတာ့စကားနားနယ္ေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဆာက္အဦးအားလံုးရဲ့ အေရာင္ဟာ အဝါေရာင္ေတြခ်ည္း...

ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ကို တည့္မတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူေတြ တေလွခ်ည္း။ ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာစကားေျပာသံလည္း ၾကားမိတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ေဘးနားက ဘုုရားေက်ာင္းတေလွ်ာက္လမး္ေလွ်ာက္သြားျပီး သူ႕အနားက ျမိဳ႕ရိုးတဆံုး ေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုျပီး တက္လာတယ္။ တျခမ္းေတာင္ မကုုန္ေသးခင္ ဗိုက္ဆာတာနဲ႕ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ လွ်ပ္တျပတ္ၾကံဳတာက ေလထီးခုန္ေလ့က်င့္ေနၾကတာကိုုပါ။ အီတလီအလံတလႊင့္လႊင့္နဲ႕ ဆင္းလာတာကို ခဏပဲ ရိုက္လိုက္ရတယ္...

စားလို႕ေကာင္းမယ့္ ဆိုင္ကိုုရွာရင္း ျမိဳ႕ရိုးေဒါင့္စြန္းက တရုတ္ဆိုင္ကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။ အီတလီမွာ တရုတ္ဆိုင္ေတြ အားလံုးက က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ခမ္းခမ္းနားနားေတြခ်ည္းပဲ။ စားလို႕ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြ အုပ္လိုက္က်လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႕ဆိုင္ေတြ ေအာင္ျမင္တာလို႕ ေတြးမိတယ္။

ထမင္းစားျပီးတာနဲ႕ ပီဇာကေန လုုကာကိုသြားဖို႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ရွာၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူတေယာက္ကို ေမးေတာ့ အေရွ႕နားမွာေလလို႕ လက္ညွိဳးထိုးေနတုုန္း ေဘးနားက ကားျဖတ္သြားလိုု႕ ေျပးလိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္တစင္းဟာ ေနာက္တနာရီေလာက္မွ လာမွာဆုုိေတာ့  ေျပးႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မယ္။

ကားထြက္လာတာနဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးဟာ မ်က္စိမွိတ္ရက္စရာ မရွိေအာင္ကိုုလွေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္မ်ားပိုလို႕ကေတာ့ တေနရာဆင္း ဓါတ္ပံုစိတ္ၾကိဳက္ရိုက္နဲ႕ ေနမိမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။

လုုကာဟာ ျမိဳ ႔ရိုးအခိုင္အခန္႕နဲ႕ ေတာ့စကားနားရဲ့ ခံတပ္ျမိဳ႕အျဖစ္ ထင္ရွားတယ္။ ထုထည္ၾကီးမား က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ျမိဳ႕ရိုးဟာ စစ္မက္မရွိေတာ့တဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ ေျပးသူ၊ စက္ဘီးစီးသူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါတယ္။ မိုုးကေတာ့ ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္ပဲ။

သမိုင္းထဲက လုကာပါ။ ဘီစီ ၅၆ကေနစျပီး အထင္ကရရွိခဲ့တယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ ေခတ္ကေန နပိုလီယန္လက္ေအာက္လည္း က်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ပါ။

ခံတပ္ျမိဳ႕အျပင္ ေမွ်ာ္စင္ေတြ အမ်ားအျပားရွိျပီး လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြေၾကာင့္လည္း ေက်ာ္ၾကားတယ္။ က်ေနာ္သေဘာက်တာကေတာ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ျပြတ္သိပ္မေနတာကိုပါ။ လမ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲ ေအးေအးေညာင္းေညာင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို အေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေစပါတယ္။

ဒီေန႕ အစီအစဥ္အျဖစ္ ဘာမွ ေရးဆြဲမထားပါဘူး။ Just explore the lucca ဆိုေတာ့ ေျခဦးနဲ႕ဒူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဆိုင္ေလးေတြထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္လိုက္နဲ႕အေတာ္ေလး ျငိမ့္။ သြားရင္းလာရင္းကမွ မရြယ္ပဲ ပလာဇိုုျပတိုက္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ တေယာက္ကို ဝင္ေၾကး ၆ယူရို ေပးျပီး ဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ 

အီတလီပန္းျခံ အေျခခံကို ဒီပလာဇိုက ပန္းျခံမွာ ေလ့လာႏုုိင္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ေရွးခတ္အီတလီေတာ္ဝင္ လူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ အခင္းအက်င္းေတြနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္မ်ိဳးႏြယ္စုုရဲ့ ေဆးပညာပစၥည္းပစၥယေတြလည္း ျပသထားရွိပါတယ္။ 

ပလာဇိုကအထြက္မွာ မိုးက နည္းနည္း ျပန္ရြာလာသလို စိမ့္ေနေအာင္လည္း ေအးလာတယ္။ ေမွာင္ျပီဆိုေတာ့ ကားဂိတ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတေလွွ်ာက္က သစ္ရြက္ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္.

ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားေတြ သပိတ္ေမွာက္လို႕ ကားထြက္ခိ်န္ေနာက္က်မယ္လို႕ စာကပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မိုးလည္း နည္းနည္းသည္းလာတာေၾကာင့္ ကားဂိတ္ရံုးအေဆာက္အဦးထဲမွာ ဝင္ေစာင့္ၾကတယ္။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနမွ Business dress အျပည့္ဝတ္ထားတဲ့သူက လာေခၚတယ္။ ကားသမားေတြ မလာတာေၾကာင့္ အရာရွိေတြ ကားလာေမာင္းေပးတာလား သူေဌးကိုယ္တိုင္လားေတာင္ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ပီဇာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနျပီ။

ဟုုိတယ္မွာ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ျပီး ဟိုတယ္ကေန ဘယ္မွာ အစားအေသာက္ေကာင္းလည္း ေမးျပီး ညစာထြက္စားၾကတယ္။ ပီဇာမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ ပီဇာစားၾကတယ္ေလ....စားလို႕အေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ပီဇာမၾကိဳက္တဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ သေဘာက်သြားတယ္

စားေသာက္ျပီး ေအးေဆးျပန္လာၾကတယ္။ ညမအိပ္ခ်င္ေသးတဲ့ က်ေနာ္က ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ဖက္ကို ဓါတ္ပံုထြက္ရိုက္တယ္။ ညဖက္ဓါတ္ပံုရုုိက္တတ္ေလ့မရွိတာေၾကာင့္ စမ္းရိုက္ခ်င္တာေရာ၊ မီးထိုးထားတဲ့ ေမွွ်ာ္စင္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ ရွဳခင္းကို ၾကည့္ခ်င္တာေရာ ေၾကာင့္ပါ။ ေလးငါးပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္။ မိုုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္လိုက္ ခဏရိုက္လိုက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ေတြ ထံုလာတာမို႕ ဟိုတယ္ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္.......