ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမ ေတာင္ပိုင္း (သိမ္း)

ငါးနာရီေလာက္မွာ ေနထြက္တာၾကည့္ဖို႕ ႏိုးလာတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ျပင္ဆင္ျပီးတာနဲ႕ သံုးထပ္တိုက္ေခါင္မိုးေပၚကိုတက္တယ္။ ေခါင္မိုးေပၚကေန ထားဝယ္ျမိဳ႕ကိုျခံဳထားတဲ႕ ျမဴပုဝါကို ခပ္ပါးပါးျမင္ေနရတယ္။ အသိက မနက္စာသြားဝယ္ရင္း၊ ေစ်းသြားမယ္ဆိုျပီး ဆင္းသြားၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေနထြက္တာကို ေစာင့္ေပါ့။ 

ေနထြက္ရွဳခင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ မနက္စာစား ေရမိုးခ်ိဳးၾကတယ္။ ဒီေန႕တခါတည္း ေလဆိပ္ဆင္းမွာမို႕အထုတ္ကို ျပင္ထားျပီးျပီ။ ကားလာၾကိဳတာနဲ႕ အထုတ္ဆြဲျပီးဆင္းသြားၾကတယ္။ ဒီေန႔သြားမွာ ပကာရီတဲ့ ကခ်နဘူရီအသြား လမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ ျမိဳ႕ငယ္ေလးေပါ့။

ထားဝယ္ျမိဳ႕အထြက္က ထန္းပင္တန္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ပင္လယ္အထိ ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ကုန္းထိပ္က ဘုရားကို တက္သြားၾကေပမယ့္ ျမဴေတြဆိုင္းေနတာမို႕ ေသခ်ာ မျမင္ရပါဘူး။

ျပီးတာနဲ႕ လမ္းက အေရာင္သံုးေရာင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းရယ္၊ တံတားအေဟာင္းတခုရယ္မွာ ဓါတ္ပံုဆင္းရိုက္ၾကတယ္။

ပကာရီ မေရာက္ခင္မွာ သကၤန္းတံုး ေရတံခြန္ကို ဝင္ၾကတယ္။ ၾကားရက္မုုိ႕ထင္တယ္ ခရီးသြားတေယာက္မွ မရွိပဲ က်ေနာ္တုိ႕ပဲ ရွိေနခဲ့တယ္။ ေရတံခြန္က ေရနည္းေပမယ့္ အေတာ္ေလး ေရၾကည္ပါတယ္။ အေပၚထပ္တက္ရင္ ေရတံခြန္ရွိေသးလားမသိပါဘူး။ ေရအားလွ်ပ္စစ္ထုတ္ယူထားတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ေရတံခြန္ကျပန္ထြက္ျပီး ပကာရီမွာ ေတာဝက္သားနဲ႕ ေန႕လည္စာ ထမင္းစားခဲ့တယ္။ ဗိုက္ကလည္းဆာဆာနဲ႕ ဟင္းခ်က္လည္းေကာင္းတာမို႕ အေတာ္ျမိန္ျမိန္စားခဲ့ရပါတယ္။

ပကာရီကေန ထားဝယ္ကို ျပန္ေတာ့ အခ်ိန္နည္းနည္း ေစာေနေသးတယ္။ ဒါနဲ႕ ကေျမာၾကီးကို ခဏျပန္နားၾကတယ္။ ကေျမာၾကီးကေနမွ ေလဆိပ္ကိုဆင္းတယ္။ သန္႕ရွင္းသပ္ရပ္ေနတဲ့ ထားဝယ္ျမိဳ႕နယ္ဟာ သဘာဝဓါတ္ေငြ႕ေတြ ထြက္ရွိေနပါလ်က္၊ အစိုးရမီးမရပဲ သူတို႕အေခၚ ယိုးဒယားမီ တမီတာကို ၁၂၀က်ပ္နဲ႕ သံုးေနခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို သိခဲ့ရပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ေတာင္ပိုင္း ထားဝယ္ျမိဳ႕ကေန ျပန္လာတဲ့အခါ သဘာဝေရေျမရဲ့ လွပမွဳေၾကာင့္ေရာ နယ္ေျမေဒသခံေတြရဲ့ ရိုုးသားမွဳ အလုပ္ၾကိဳးစားမွဳေတြေၾကာင့္ေရာ တႏိုင္ငံလုံုးအတိုင္းအတာနဲ႕ အခုုလိုသန္႕ရွင္းသပ္ရပ္တဲ့ ေဒသေတြျဖစ္ေအာင္ လုပ္လာၾကရင္ဆိုတဲ့ အေတြးတခုကို အျမဲေတြးေနမိေတာ့တယ္......