ေခါင္ဆီေရတံခြန္သို႕

မနက္စာကို ဟိုတယ္မွာ Main Course တခုနဲ႕ ေကာ္ဖီဒါမွမဟုုတ္ အသီးေဖ်ာ္ရည္တခုမွာလို႕ရပါတယ္။ ေပါင္မုန္႕ကင္ ေဘကြန္နဲ႕ ၾကက္ဥေၾကာ္မွာလိုက္တယ္။ စားျပီးတာနဲ႕ ေတာင္တက္ဖို႕ တိုုးဂိုက္က လာေခၚပါတယ္။ သြားဖူးသမွ်ခရီးေတြထဲမွာ ဒီတိုးဂိုက္က စည္းကမ္းခ်က္ေတြ အမ်ားဆံုးပဲ။ အတိုအျပတ္ေတြ မဝတ္ရဘူး ျပန္လဲ ခိုင္းတာမ်ိဳးအထိ စည္းကမ္းေတြနဲ႕ေလ။ ေတာင္တက္ခရီးစမယ့္ ရြာကိုု ကားနဲ႕သြားၾကတယ္။ ရြာေရာက္တဲ့အခါ ေဒသခံ လမ္းျပကို ခဏေစာင့္ရပါတယ္။ မဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့သူတို႕ေဒသကိုုေရာက္တဲ့အခါ ကိုုယ္ေတြရဲ့တိုုင္းျပည္ကိုုလည္း သတိရေအာက္ေမ့ေစပါတယ္.

 ရြာက ခေလးတေယာက္ေနမေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ မိဘက ေခ်ထားတဲ့ ယၾတာအျပင္အဆင္ပါ.

ေဒသခံေရာက္တာနဲ႕ ေတာနက္ထဲကို တျဖည္းျဖည္းစိမ့္ဝင္ၾကတယ္။ ရာဘာျခံေတြလည္း ရွိျပီး သစ္ေတာေတြ သဘာဝအတိုုင္းက်န္ရွိေနတုုန္းပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္ျမန္တဲ့သူနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ေႏွးတဲ့သူေတြၾကားမွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း ေနာက္ကေန လိုက္ေနမိတယ္။ တနာရီခြဲေလာက္ ေလွ်ာက္လာျပီးတဲ့အခါ ခဏနားပါတယ္။ နားတဲ့ေနရာက ေက်ာက္ေတာင္နဲ႕ သစ္ပင္အျမင့္ေတြကိုု ဓါတ္ပံုုရိုုက္ျဖစ္တယ္။

ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း လွ်ိဳေျမွာင္ေတြကိုုလည္း ျဖတ္ရတယ္။ သစ္ပင္အုုပ္ေတြၾကားက လမ္းေလးဟာ ေလေအးေပးစက္မလိုပဲ စိမ့္ေအးေနတယ္။ ဂူတခုကိုေရာက္တဲ့အခါ ေဒသခံလမ္းျပရဲ့ ခရီးစဥ္ျပီးဆံုးသြားျပီ။ က်ေနာ္တုုိ႕ ေန႕လည္စာစား နားၾကတယ္။ ဂူထဲကိုုေတာ့ မဝင္ျဖစ္ၾကပါဘူး။ ေကာက္ညွင္းနဲ႕ ငါးကင္ သေဘၤာသီးေထာင္းနဲ႕ တိုးဂိုက္ သယ္လာတဲ့ ေန႕လည္စာကို စားၾကတယ္။ ပင္ပင္ပန္းပန္းလမ္းေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ စားလို႕ ျမိန္လိုက္တာ။

ေန႕လည္စာ စားျပီးတဲ့အခါ ေရတံခြန္ရဲ့ အစ Spring ကိုသြားၾကတယ္။ ေရကၾကည္လင္ေနတာပါပဲ။ တကယ္ကို ခုန္ဆင္းလိုက္ခ်င္စရာ။ တိုုးဂိုက္က ဒီေနရာမွာ ေရမကူးပါနဲ႕လို႕ မနည္းတားထားလို႕။ မဟုတ္လိုု႕ကေတာ့ ေရထဲေရာက္ေနျပီးျပီ. သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာက္ေလွ်ာေလးမွာ ခေလးေတြကလည္း ေဆာ့လို႕.

နာရီဝက္ေလာက္ သြားျပီးတဲ့အခါ ေရတံခြန္ရဲ့ အေပၚတည့္တည့္ကိုေရာက္တယ္။ ပံုမွန္ေတြ႕ေနၾက ေရတံခြန္လိုမ်ိဳးမဟုုတ္ပဲ သစ္ပင္သစ္ေတာၾကားထဲက စီးဆင္းလာတဲ့ေရတံခြန္ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ မီတာေျခာက္ဆယ္ေလာက္အျမင့္ကေန အဆင့္ဆင့္စီးလာတဲ့ေရတံခြန္ရဲ့ လွပမွဳက က်ေနာ့ကို ဖမ္းစားေနခဲ့တာ မႏွစ္ တႏွစ္လံုးမဟုုတ္လား။ ဒီေရတံခြန္ေၾကာင့္ပဲ ဒီခရီးကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ခဲ့တာပါ.

က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာက ဒီေရတံခြန္ရဲ့ ဒုတိယအဆင့္ေနရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒုုတိယအဆင့္ေနရာကို သြားဖို႕ တိုုးဂိုက္က ခြင့္မျပဳဘူး။ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့အတြက္ သြားခြင့္မျပဳဘူးလို႕ဆိုုပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕ တျခားသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကေတာ့ ဓါတ္ပံုသြားရိုက္ရံုုပဲ သြားမယ္ဆုုိျပီး ဇြတ္ထြက္လာၾကတယ္။ အဲ့ဒီေနရာကိုု ေရာက္ဖို႕ က်ိဳးေနတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္ထဲကေန ေလးဘက္ေထာက္ျပီးဝင္ရသလို၊ ေခ်ာေနတဲ့ ေက်ာက္နံရံေတြၾကားမွာ ျမက္ပင္ေတြဆြဲျပီး ၾကိဳးစားပမ္းစား သြားခဲ့ရပါတယ္။ ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဒုုတိယအဆင့္ေနရာက ေတာ္ေတာ္ေလးလွတယ္။ ေရကူးၾကတဲ့အခါ အေတာ္ေလး ေအးစက္ေနတာမို႕ ခဏပဲ ကူးႏိုင္ၾကတယ္။ 

ျပန္ဆင္းလာေတာ့ တိုုးဂိုက္က စိတ္ဆိုုးေနျပီ။ သူဆူတာ ခဏသည္းညည္းခံလိုက္တယ္။ ကိုယ္လုုပ္ခ်င္တာ လုုပ္ျပီးျပီ မဟုုတ္လား။ က်ေနာ္တို႕ တခုုခုု ျဖစ္ခဲ့ရင္ သူ႕မွာ တာဝန္အျပည့္ရွိတာမို႕ တာဝန္ေက်ပြန္သူ တိုုးဂိုက္တေယာက္ပါ။

ဟိုုတယ္ျပန္ေရာက္ ေရမိုုးခ်ိဳးျပီးတဲ့အခါ ညစာကို Tamnak Lao ဆိုုတဲ့ရိုုးရာဆိုင္ကိုုသြားၾကတယ္။ ဆိုင္အျပင္အဆင္ကေတာ့ အေရွ႕တိုင္းနဲ႕ အေနာက္တိုင္း ေရာစပ္ေနတဲ့ပံုပါ။ ဧည့္သည္အမ်ားစုက အေနာက္တိုင္းကပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စားပြဲထိုုးကို ေကာ္ျပန္႕ေၾကာ္က အသားပါသလားလို႕ ေမးတဲ့အခါ မပါဘူးလို႕ ေျပာေပမယ့္ တကယ္က ၀က္သားႏုပ္ႏုပ္စင္းထားတာေလးေတြ ပါေနခဲ့တယ္။ အခ်ိဳပြဲမွာတာလည္း မခ်ေပးပါဘူး။ မွာတဲ့စာရင္းထဲ ေသခ်ာ မွတ္မထားဘူးထင္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အဆင္မေျပတာမုုိ႕ စားရတာ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပခဲ့ပါဘူး.

ထမင္းဆိုင္ကေန Tuk Tuk ငွားျပီး ဟိုတယ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ အရမ္းပင္ပန္းျပီး အိပ္ခ်င္ေနၾကျပီေလ....