မီးခုိးျမဴလြင့္

၈လပိုင္းေရာက္ေတာ့ မီးခိုးေတြလြင့္လာျပန္ျပီေပါ့။ သတိရတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအရာထက္ပိုခဲ့တယ္။ သူက ရိုးသားတယ္။ ျဖဴစင္တယ္။ ႏွစ္သက္သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႕ ထားရစ္ခဲ့လဲဆို အဲ့ဒီမီးခိုးေတြေၾကာင့္လို႕ ေျဖရင္ သိပ္အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္။

မိန္းမတေယာက္ဟာ ဘာေၾကာင့္ စီးကရက္ကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေနသလဲ က်ေနာ္မေတြးတတ္ဘူး။ စီးကရက္မီးခိုးေတြနဲ႕ ၾကံဳတိုင္း က်ေနာ့အဆုတ္က က်ေနာ့ကို တြန္းထုတ္ဆန္႕က်င္ေနတာကိုေတာ့ ေသခ်ာသိပါတယ္။ တဆိတ္…..မင္း စီးကရက္ မေသာက္ပါနဲ႕လား။

တားျမစ္မယ့္သူ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ တလိပ္ေလာက္ စမ္းေသာက္ၾကည့္ဖို႕ ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူယံုမွာလဲ။ တကယ္က က်ေနာ္ တလိပ္ေသာက္ျဖစ္သြားခဲ့တာ အမွန္ပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေသာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္း အဆုတ္သိပ္မေကာင္းတာမုိ႕ က်ေနာ့အတြက္ အနံ႕အသက္နဲ႕တင္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ ဆို ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူေသာက္တဲ့ စီးကရက္က အနံ႕ေတာ့ အေတာ္ေလး သင္းတယ္။ ခ်ိဳရွရွေလးေပါ့ဗ်ာ။ စမ္းမေသာက္ျဖစ္ခင္ကတည္းက က်ေနာ္သိေနခဲ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲလိုေတာ့ ေမးစရာမလိုဘူးထင္ပါတယ္။

အဲ့ဒီညေနက သူနဲ႕က်ေနာ္ ထမင္းစားအျပီး၊ က်ေနာ္က ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္မယ္ သူက သူ႕စီးကရက္ကိုဖြာမယ့္ေပါ့။ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ ကိုယ္သန္ရာကိုယ္လုပ္ၾကဖို႕ပဲ။ ဘာမွလည္း မသက္ဆိုင္ပါပဲ က်ေနာ့ကို တလိပ္ေလာက္ဖြာၾကည့္ပါလို႕ ေျပာလာတဲ့အခါ မ်က္ေမွာင္ကိုၾကဳတ္ၾကည့္မိတယ္။ အေျပာင္အျပက္ေျပာေနတာမဟုတ္ပဲ တကယ္ၾကီးေလးေလးနက္နက္လို႕ သိလာတဲ့အခါ က်ေနာ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပလိုက္တယ္။ အဆုတ္ထဲကို ရွိဳက္မသြင္းပဲ ပါးစပ္နဲ႕ ႏွာေခါင္းကေနပဲ ျဖတ္စီးေစရင္းနဲ႕ကို က်ေနာ္ ေခ်ာင္းဆိုးလာတယ္။ အဆုတ္ထဲကို ရွိဳက္ဖုိ႕ သူက တိုက္တြန္းတယ္။ က်ေနာ္က ျငင္းတယ္။ အဲ့ဒီတလိပ္ပဲ…

အဲ့ဒီညက က်ေနာ္ အိပ္မရခဲ့ဘူး။ အိပ္မရမယ့္ အတူတူ ေတာင္ေတာင္အီအီ အေတြးေတြဟာ ေခါင္းထဲမွာ တန္းစီလုိ႕။ ေသခ်ာတာက စီးကရက္မီးခုိးျမဴေတြ ပါလာခဲ့တယ္။ မီးခုိးျမဴေတြထဲမွာ သူ႕မ်က္ႏွာက ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္။ က်ေနာ့ကို ျပံဳးျပေနတာလား မသဲကြဲဘူး။

မိုးလင္းခါနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ မနက္စာစားရင္း ဆံုၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ ဆံုတဲ့စားပြဲဟာ စီးကရက္ေသာက္ခြင့္ျပဳတဲ့ အစိမ္းေရာင္ အကြက္ထဲမွာ။ က်ေနာ္ အနီေရာင္ အကြက္ေတြရွိရာ အရပ္ကို ထြက္သြားပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ အစိမ္းေရာင္ အကြက္ထဲကေန ေျခေထာက္ခ်ိတ္ထိုင္ေနတဲ့ စပါးၾကီးေျမြတေကာင္က သူျဖစ္ေနတယ္။

မနက္စာစားပြဲက ထလာတဲ့အခါ ညက ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္တာမုိ႕ တေရးတေမာ ျပန္အိပ္ခ်င္ေနျပီ။ သူက အစာစားျပီး ခံတြင္းခ်ဥ္ေနျပန္ျပီေလ။ စီးကရက္ေသာက္ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ေနရာနားမွာ က်ေနာ္ ရပ္ေစာင့္ေနရင္း က်ေနာ့အာရံုေတြျပိဳလဲစ ျပဳလာ။ တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးေနတဲ့ ေခ်ာင္း ၾကားကေန သူ႕ကို မ်က္လံုးျပဴးျပီးၾကည့္ေနမိတယ္။

သူက ျပံဳးျပတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အက်င့္ရသြားမွာလို႕ က်ေနာ့ကို ရယ္သံလြင္လြင္ေလးနဲ႕ တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။ ႏွစ္လိုေနမိတဲ့ က်ေနာ့စိတ္ေတြဟာ ခ်က္ခ်င္း မီးခိုးေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ သူေဘးနားမွာ ရွိေနေပမယ့္ က်ေနာ္မခံစားမိေတာ့ဘူး။

အိမ္ျပန္ဖို႕ လမ္းခြဲႏွဳတ္ဆက္တဲ့အခါ သူက က်ေနာ့လက္ထဲကို စီးကရက္တဗူးလာထည့္ေပးသြားတယ္။ က်ေနာ္ အိမ္မွာ ေသာက္ၾကည့္ဖို႕တဲ့။ အိုေခ..ဆိုတဲ့စကားကိုပဲ ခပ္ဖြဖြဆိုရင္း ေျပာေနက် ဂရုစိုက္ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို အျငင္သာဆံုး က်ေနာ္ ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။

အဲ့ဒီေန႕က ေလသိပ္မတိုက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့နားက မီးခိုးျမဴေတြ လြင့္သြားခဲ့တာ ယေန႕ထက္ထိ……….