ကာေကကေန ျပန္လာတဲ့အခါ ပါရာကိုုဆိုုတဲ့ ဘုုရားေတြဆီကို လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ပါရာကို ဘုုရားေတြဟာ သဲေက်ာက္၊ ထံုုးေက်ာက္ေတြနဲ႕မဟုုတ္ပဲ အုုတ္အနီေရာင္ေတြနဲ႕ ေဆာက္လုုပ္ထားတယ္။ ရွီဗ နတ္ဘုုရားကိုကိုးကြယ္ဖို႕ ေဆာက္လုပ္ထားျပီး ေခတ္ဦး ၉ ရာစုမွာ ပထမဆံုး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေစတီရယ္လိုု႕ သမိုုင္းသုုေတသီေတြက အတည္ျပဳထားပါတယ္။
သဲေက်ာက္ေပၚမွာ သံုးဆူတစ္တန္းနဲ႕ ႏွစ္တန္းရွိကာ ေျခာက္ဆူတိတိတည္ထားျပီး အလည္ေရွ႕ဆံုုးေစတီဟာ အျမင့္ဆံုုးျဖစ္တယ္။ အေရွ႕ဆံုုးတန္းကေတာ့ တည္တဲ့ မင္း၊ သူ႕အဖိုုးနဲ႕အေဖကိုု ကိုုယ္စားျပဳျပီး ေနာက္အတန္းဟာ သူတိုု႕ရဲ့ ဇနီးၾကင္ယာေတြအတြက္လိုု႕ ရည္တယ္။ ပါရာကို ေစတီေတြမွာ ဘန္တီဆာရီ ျပီးရင္ အႏုုပညာလက္ရာေတြ ဒုုတိယအရွိဆံုးေနရာပါ။
ပါရာကိုုကေန ထြက္လာတဲ့အခါ အနီးဆံုုး ဘခံုုး ဆုုိတဲ့ ဒုုတိယေျမာက္တည္တဲ့ ေစတီဆီကိုုသြားၾကတယ္။ ဘခံုုးေစတီရဲ့ ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႕မွဳကေတာ့ အေပၚကိုု တက္ၾကည့္ေလ သိသာေလပါပဲ။ ဘခံုုးေစတီဟာ ပိရမစ္ပံု အေျချပဳထားျပီး အန္ေကာဝပ္မွာ ရွိတဲ့ေစတီေတြအတိုင္း ေတာင္ျမင့္ပံုစံ ေဆာက္လုုပ္ထားပါတယ္။ ေဘာေရာဘုုေဒါက တည္ေဆာက္ပံုအတိုင္း အထပ္ျမင့္ေတြ၊ တံခါးေတြ တုုပထားတယ္လို႕လည္း ယူဆထားၾကတယ္။
ဘခံုုးေစတီမွာ အပ်က္အစီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ က်န္ရွိတဲ့ အႏုုလက္ရာေလးေတြ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ယူလာခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေန႕တေန႕လံုုး ကုုန္သြားျပီး အဲ့ဒီေန႕ညစာကုုိ က်ေနာ့တိုုးဂိုက္က ထမင္းလိုုက္ေကြ်းပါတယ္။ သူတုုိ႕ရဲ့ ရိုုးရာဆိုုင္မွာ တကယ္တမ္း စားရေတာ့ ငပိရည္ တုုိ႕စရာကိုု သူတုုိ႕ဆီမွာ အဓိကဟင္းအေနနဲ႕ စားၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ငပိရည္မွာ ဝက္သား ၾကက္သား စသည္ ကိုုယ္ႏွစ္သက္ရာ ထည့္ခ်က္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ နဲ႕ စားခဲ့ရတာ အားရစရာပါပဲ။
ေနာက္တေန႕ မျပန္ခင္ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုုထားတဲ့ မိုုးပ်ံပူေဖာင္းစီးဖုုိ႕ပါပဲ။ ပုုဂံကလို ဂတ္စ္နဲ႕ ျဖည့္ျပီး ေရႊ႕လ်ားတဲ့ ပူေဖာင္းမဟုုတ္ပါဘူး။ စက္သီးနဲ႕ တပ္္ဆင္ထားတဲ့ အေပၚတည့္တည့္ကိုုပဲ တက္ႏုုိင္တဲ့ ပူေဖာင္းပါ။ ယူအက္စ္ ႏွစ္ဆယ္ေပးရတယ္ထင္ပါတယ္။ ေရာက္တုုန္းေရာက္ခုုိက္ေလး ဆိုုျပီး လုုပ္ခ်င္တာ လုုပ္ခဲ့တယ္ဆိုုပါေတာ့။
မနက္ေစာေစာမို႕ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တေယာက္တည္း စီးမယ့္သူ ရွိပါတယ္။ ရင္လိုုက္သည္းဖိုု တက္သြားတာမ်ိဳးမဟုုတ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ဓါတ္ပံု ရိုုက္ေတာ့တာေပါ့။ ကင္မရာအေသးေလးနဲ႕မိုု႕ ပံုုေတြက စိတ္တိုုင္းမက်ပါဘူး။
ဟိုုးအေဝးက အန္ေကာဝပ္ကိုု က်ံဳးနဲ႕အတူျမင္လိုုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တုုိ႕ မန္းေနျပည္ေတာ္ကိုုေတာင္ သြားသတိရမိတယ္။
တိုုးဂိုုက္က မျပန္ခင္ မွတ္ခ်က္ေလး ေပးပါဆိုုေတာ့ တကယ္တမ္း ငါမျပန္ခ်င္ဘူးလိုု႕၊ အကယ္၍မ်ား ငါ့ႏုုိင္ငံအျပင္ တျခားေနခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေျပာပါဆိုုရင္ မင္းတိုု႕ႏိုုင္ငံနဲ႕ ေဟာဒီ ဆီရမ္ယိကိုုပဲ လက္ညွိဳးထုုိးေတာ့မယ္လိုု႕ ေျပာလိုုက္တယ္။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရတာပါပဲ။ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာဦးမယ္လိုု႕ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခုုထိေတာ့ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေသးဘူး။ တေန႕တလံေပါ့ အန္ေကာဝပ္ရယ္........
.jpg)
