အိုုဘယ့္ အစိမ္းတို႕ေျမ....တို႕ေျမ

စာအုပ္အညႊန္းေရးသားရန္အတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းရန္ မလိုပါ... အဆုုိပါစာသားအားကိုုးျဖင့္ ဤစာကိုေရးသည္။

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမဆိုုတဲ့ အသံက တျဖည္းျဖည္း စာဖတ္သူေတြၾကားမွာ ညံညံဆူလာေနျပီ။ သူက ေခါင္းေလာင္းတလံုးလား၊ ဒါမွ မဟုုတ္ စနက္တံကိုု အခ်ိန္ကိုုက္ ျဖဳတ္လိုုက္မယ့္ ခ်ိန္ကိုုက္ဗံုုးတခုုလား မေသခ်ာ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ စာဖတ္သူ အသိုင္းအဝိုုင္းတခုုလံုုးကိုုေတာ့ လွဳပ္ခတ္သြားေစခဲ့ျပီ။

ရန္ကုုန္ကိုု ေမလမွာ ျပန္တုန္းက ဒီစာအုုပ္ကိုု စင္ေတြေပၚမွာ ေတြ႕မိသလား မေသခ်ာပါ။ တကယ္တမ္း ဆရာျငိမ္းေအးအိမ္ဆီက စာအုုပ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အညႊန္းကိုု ျမင္ရတဲ့အခါ၊ သူ႕ပိုု႕စ္ေအာက္က ေကာ့မန္႕ေတြေၾကာင့္ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ခ်င္လာခဲ့ျပီ။ စိမ္းခ်င္ေပမယ့္ စိမ္းခ်င္တိုုင္းလည္း မစိမ္းႏိုုင္။ စာအုုပ္မ်ား ေရာင္းကုုန္ေနျပီ၊ ငါတိုု႕စာေပမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ႏိုုင္မလား နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု အပူကပ္သည္။ မရပါ....မစိမ္းတဲ့ႏိုုင္ေသး။

စက္တင္ဘာ တေခါက္ျပန္ေသာအခါ ကိုုယ္တိုုင္ စိမ္းမယ္ဟဲ့ဆိုုျပီး တျမိဳ႕လံုုးကိုု ပိုုက္စိပ္တိုုက္လိုုက္ရွာသည္။ မေတြ႕ ဘယ္ေခ်ာင္ ဘယ္ၾကိဳၾကားမွာမွ မေတြ႕ပါ။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္မွာ ျပန္ထုုတ္မယ္ဟုု စာအုုပ္ဆိုုင္က အားေပးသည္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္မွာ ရန္ကုုန္ ျပန္မေရာက္ႏိုုင္တာ ေသခ်ာသည္။ ရန္ကုုန္ျပန္သမွ် လူၾကံဳတိုုင္းနဲ႕ မွာသည္။ ရန္ကုုန္က အသိေတြကိုု ဝယ္ခုုိင္းသည္။ အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဟုုပင္ လိုုက္ညည္းေနရသည္။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါသည္ကိုုး။

ေနာက္ဆံုုး လက္ထဲကိုု ကိုုၾကီးဖိုုးသၾကၤန္ စလံုုး အလည္အပတ္ခရီးမွာ ရသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ရသည္ေတာ့ မဟုုတ္။ ဆရာသမားက စလံုုးေရာက္ကတည္းက ငါးရွဥ့္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ေနသည့္ ေျမနီကုုန္းနဲ႕က မေဝးလွ။ သြားယူခ်င္ေသာ္လည္း ဆြမ္းေတာ္ မခ်ေသးလိုု႕ အိမ္ေရွ႕က ေတာင္းကေလးနဲ႕ ေမွ်ာ္ေနရသည့္ သူဖုုန္းစားလိုု လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ႕။ သံုုးေလးရက္ေလာက္ ေနမွ လက္ထဲကိုု ေရာက္လာသည္ စိတ္ကိုုဒုုန္းဒုုန္းခ်လိုုက္ျပီ။ ေတာ္ေသး အစိမ္းတိုု႕ေျမက အပုုပ္နံ႕ မထြက္ေသး။

ေန႕ခ်င္းျပီး စိမ္းပလိုုက္သည္။ မနက္ေလးနာရီ တိတိမွာ ဖတ္လိုု႕ ျပီးတယ္။ 

ပါစကယ္ခူးသြယ္

သြယ္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးေၾကာင့္ထင္တယ္ နာမည္ၾကားတာနဲ႕ စာေရးသူဟာ မိန္းကေလးလား လိုု႕ ေမးၾကတာမ်ားတယ္။ စာေရးသူၾကားရင္ ရီမယ္ (သြယ္ဆုုိတာ ပေဒါင္ဘာသာစကားအရ အသိဥာဏ္ကိုု ကိုုယ္စားျပဳတယ္တဲ့)။ သူေရးတဲ့ မူရင္းစာကိုု ခုုခ်ိန္ထိ မဖတ္ရေသး။ စာအုုပ္ဝယ္မယ္လိုု႕ လုုပ္ေတာ့ စာအုုပ္ဆုုိင္ေတြမွာ မရွိေတာ့ပါ။ မွာရင္ေတာ့ ရမယ္ဆိုုတယ္။ မွာမယ္ မွာမယ္နဲ႕ မွာတဲ့စခန္းနဲ႕ မနီးစပ္ႏုုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

စာေရးသူဟာ ဒိုုင္ယာရီေရးသူမ်ားလား။ ဒီေလာက္အထိ ျပည့္စံုုတဲ့ ခရီးရွည္ၾကီးကိုု ခ်ျပတဲ့ မွတ္ဥာဏ္ကိုု ပထမဆံုုး ဦးညႊတ္ပါရေစ။ ဒီစာအုုပ္ထဲကေန တိုုင္းရင္းသားေတြရဲ့ ဗမာေတြအေပၚအျမင္က သူငယ္ခ်င္း တိုုင္းရင္းသားေတြ အျမင္နဲ႕ ထပ္တူပါပဲ။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကေတာင္ ဗမာေတြထက္ ပိုုေကာင္းေသးတယ္။ ဟုုတ္မယ္ ဗမာေတြက ဗမာေတြအေပၚမွာလည္း အဲ့ဒီလိုုပါပဲလိုု႕ ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အုုပ္ခ်ဳပ္ေအာက္မွာ တိုုင္းရင္းသားေတြလိုု ဗမာေတြက မေနခဲ့ရေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ ပိုုေကာင္းတယ္လိုု႕ မသိတာပါ။ တုုိင္းရင္းသားအမ်ားစုု ကိုုးကြယ္တဲ့ဘာသာေတြ ေျပာင္းကုုန္ၾကတာ ဘာမ်ားထူးဆန္းတာလိုုက္လိုု႕။ ခ်င္းျပည္က ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြ မ်ိဳးႏြယ္စုုလိုုက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကိုု ကူးေျပာင္းကုုန္တယ္။ ခ်င္းေတြ အသာစီးတယ္ ထင္ေနဦးမယ္ ဟိုးေရွးေခတ္က ခ်င္းျပည္သြားတဲ့ လမ္းနဲ႕ ခုုေခတ္ခ်င္းျပည္သြားတဲ့ ဘာမ်ား ထူးျခားသြားလဲ ဆုုိတဲ့အခ်က္တခုုနဲ႕တင္ ဗမာေတြ စာေမးပြဲက်တယ္။ ခ်င္းျပည္ေရာက္ဖူးလုုိ႕ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္တုုိင္ေရာက္ဖူးေအာင္ သြားဖုုိ႕ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖစ္ေနလိုု႕ပါ။ ခ်င္းျပည္မွလား ဆိုုေတာ့ ျမိတ္ကြ်န္းစုုလည္း ထုုိနည္းလည္းေကာင္း၊ ခါကာဘုုိရာဇီဆိုုလည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း၊ က်ိဳင္းတံုု တာခ်ီလိတ္ဆိုုေတာ့လည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း...............

သင့္လူ

အိုုဘယ့္အစိမ္းတိုု႕ ေျမကိုု မရတဲ့အခါ မိုုက္ကယ္ေကနဲ႕ ေတးဆိုုငွက္ကိုု ပဲ ဝယ္လာခဲ့တယ္။ မိုုက္ကယ္ေကမွာတင္ စကားအသံုုးအႏွဳန္းေတြကိုု ၾကိဳက္ေနျပီ။ ေတးဆိုုငွက္ ကိုုဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နစ္ဝင္ေနျပီေလ။ ဘာသာျပန္ေရးသူ တေယာက္ေပမယ့္ ဘာသာျပန္သူရဲ့ ေရးဟန္ကိုုယ္က သူ႕ရဲ့ အာေဘာ္ကိုု အေတာ္ေလး ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္။ အဖတ္ခ်င္ဆံုုး အစိမ္းတိုု႕ေျမကိုု ရဖိုု႕ အဲ့ဒီစာအုုပ္ႏွစ္အုုပ္က  အဓိက တရားခံ။

မ်ိဳးႏြယ္စုုေလးတခုုဆီကေနစျပီး စီးတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေလး တခုုအေၾကာင္းပါ။ ျမစ္ေခ်ာင္းေလး စီးဆင္းရာတေလွ်ာက္ တရြတ္ထိုုးသီျပီး ေကြ႕ရင္ ေကြ႕တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရလာနည္းတဲ့အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕အရပ္ေတြေရစီးသန္ခဲ့ပံုု၊ လွိဳင္းေတြ ထန္ခဲ့ပံုု၊ မုုန္တိုုင္းကိုု အျဖတ္ ........ဟိုုးေနာက္ဆံုုး ေငြေရာင္ အနားသပ္ကမ္းစပ္ထိေအာင္ ဆရာသင့္လူရဲ့ စကားလံုုးေတြ ကေန ျမစ္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႕ လိုုက္စီးတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းကေလး တေလွ်ာက္က ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ တိုုးယိုုးေပါက္လိုု႕။ တခ်ိဳ႕ မသိလိုုက္ မျမင္လိုုက္ဖူးတဲ့ ေနရာေတြကိုုေတာင္ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္မၾကည့္ပဲ သိေစခဲ့တယ္။

တေန႕က စလံုုးတေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာၾကတဲ့အခါ သူက က်ေနာ္တုုိ႕ အုုပ္ခ်ဳပ္သူအပိုုင္းနဲ႕ သူတိုု႕ ျပဳလုုပ္ခ်က္ေတြကိုု ျဖည္ျပတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျငင္းအခုုန္သမား မဟုုတ္တာမုုိ႕ သူ႕ကိုု တခြန္းတည္း ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူတိုု႕ ဘာေတြပဲလုုပ္ခဲ့ လုုပ္ခဲ့ သူတိုု႕လုုပ္ခဲ့တာ က်ေနာ္တုုိ႕ ႏုိင္ငံသမိုုင္းမွာ သူတိုု႕နာမည္နဲ႕ ေမာ္ကြန္းထုုိးထားျပီးသားလိုု႕။ ဟုုတ္တယ္ေလ လူသတ္ခဲ့ရင္ သူလူသတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းက ဘယ္မွာ လြယ္လြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ႏုုိင္လိုု႕တုုန္း။

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဆိုုတာ ဘာသာျပန္တဲ့ ဆရာသင့္လူက ေပးထားတဲ့ နာမည္။ မူရင္း စာအုုပ္နာမည္က  "From The Land of Green Ghosts" တခ်ိဳ႕က မကြ်တ္မလြတ္ေသာ သူမ်ားရွိရာနယ္ေျမလိုု႕ ေျပာၾကတယ္။ ဟုုတ္မွာပဲ အဲဒီ အစိမ္းေရာင္ဝိညာဥ္ေတြရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန အခုုထိ ကြ်တ္ကြ်တ္လြတ္လြတ္ ရွိေသးတာမွာ မဟုုတ္တာ။

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဆိုုတာ တုုိ႕ေျမပဲ။ တိုု႕ေျမအေၾကာင္းကိုု ျပန္ဖတ္ရတဲ့အခါ တိုု႕ေျမရဲ့ ေႏြးေထြးမွဳနဲ႕အတူ အေငြ႕အသက္ကိုု ျပန္ရတယ္။ နာက်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ကိုု ျပန္ေတြးမိတာမုုိ႕ စိတ္ႏွလံုုးကိုု တအံုု႕အံုု႕ ေၾကကြဲေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္တုုိင္က အစိမ္းေရာင္ေတြရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန မကြ်တ္မလြတ္ ႏုိင္ေသးတဲ့ ဝိညာဥ္အရိပ္တခုုပဲေလ။ အဲ့ဒီအစိမ္းတိုု႕ ေျမဟာ က်ေနာ္တိုု႕ေျမပါပဲ။

အိုုဘယ့္.....အစိမ္းတိုု႕ေျမ............တိုု႕ေျမ