ထိခိုက္ နာက်င္ေစခဲ့ေသာ ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာ

က်ေနာ္က ကူးစက္လြယ္ပါတယ္။ ျပင္ပမွာျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါေတြ အျပင္၊ အမ်ားသူငွာ ခံစားရသမွ်ကုိ အျမဲ ကူးစက္လြယ္တဲ့ သူတေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့ျမဲ။ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္တဲ့အခါတိုင္း ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြမွာ လိုက္ပါစီးေမ်ာရင္း ရီလိုက္ငိုလိုက္ သူရူးတေယာက္လို။ က်ေနာ့ဘ၀တခုလံုးမွာ ဖတ္ခဲ့ရသမွ်စာေတြထဲမွာ ဒီစာမ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ဘ၀တသက္စာ မေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ခဲ့ပဲ ေတြးမိတိုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္နာက်င္ ေၾကြမြေစခဲ့တယ္။


အဲ့ဒီေန႕က က်ေနာ္ ေနမေကာင္းလို႕ ေက်ာင္းမသြားခဲ့ပါ။ ရွဳပ္ပြေနတဲ့ စာၾကည့္စားပြဲကို ရွင္းရင္း က်ေနာ့စားပြဲေနာက္က ကိုေလးရဲ့ စားပြဲကိုလည္း ရွင္းဖုိ႕ ရည္ရြယ္ရင္း၊ ကိုေလးရဲ့ ဒိုင္ယာရီကို မထင္မွတ္ပဲ သြားဖြင့္မိခဲ့တယ္။ ပံုမွန္က က်ေနာ္အဲ့လို စပ္စပ္စုစု ဖတ္ၾကည့္ေလ့မရွိဘူး။ အိမ္မွာ ငါးတန္းကတည္းကေန အခုကိုးတန္းအထိ ေနလာတဲ့ ကိုေလးဟာ က်ေနာ့အကိုတေယာက္လို ျဖစ္ေနျပီ။ အခုလည္း စားပဲြရွင္းရင္းကေနမွ ကိုေလးရဲ့ ေန႕စဥ္မွတ္တမ္းေလးဟာ အမွတ္မထင္ က်ေနာ့ေရွ႕မွာ ပြင့္က်လာခဲ့တာ။

၁၄-၈-၁၉၉၄

အဲ့ဒီေန႕က အိမ္ကမသိေအာင္ ေက်ာင္းေျပးခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းကေန မိေခ်ာင္းရဲက ေက်ာ္ဦးနဲ႕ မိေခ်ာင္းရဲကို လိုက္သြားဖို႕။ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာေကာင္းတယ္။ အန္တီေလး သိရင္ အသတ္ခံရမွာ…

မင္းလွကေန မိေခ်ာင္းရဲကို ေမာ္ေတာ္နဲ႕ သြားတယ္။ ၁၀ေပးရတယ္။ ေက်ာင္းသား၀တ္စံုနဲ႕ဆိုေတာ့ ေစ်းအခ်ိဳသား။

ငယ္တုန္းက ေနခဲ့ရတဲ့ မိေခ်ာင္းရဲကို သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္က သစ္ပင္ၾကီးလည္း မရွိေတာ့ဘူးေလ။ ေမာ္ေတာ္ဆိပ္ကိုေက်ာ္ေတာ့ ေစ်းကိုျဖတ္ရတယ္။ ေစ်းကိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မွတ္မိသလို ၀ိုးတိုး၀ါးတားပဲ။ မုန္႕သည္ေတြကို ဇေ၀ဇ၀ါနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ သူတို႕ေတြကလည္း ျပန္ၾကည့္ေနၾက။

ျမိဳ႕ထဲကို အေတာ္ေလး ေလွ်ာက္ေတာ့ ဗလီတခုရဲ့ အေနာက္နားမွာ ေက်ာ္ဦးက ဟိုမွာ တဲ့ လက္ညွိဳးထိုးျပတယ္။ က်ေနာ့ရင္ေတြခုန္လိုက္တာဗ်ာ။ မိုလာပံုးတပံုးကို စားပြဲေပၚမွာ ေထာင္ထားရင္း လက္ထဲက ဖန္ခြက္တခြက္နဲ႕ ဒူးတဖက္ကလည္း ေထာင္လို႕။ က်ေနာ္ အျမဲၾကည့္ေနၾက ဓါတ္ပံုက လူနဲဲ႕ သိပ္မတူေတာ့သလိုပဲ။ ဓါတ္ပံုထဲက အခုျမင္ရတဲ့လူ အေတာ္ေလး ကြာတယ္။ ပံုထဲကလို ျဖဴျဖဴေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းနဲ႕ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အသားအေရ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့တြဲမွာ ေနေလာင္အမည္းကြက္ေတြက ျဖည့္စြက္ေနခဲ့ျပီ။

တလွမ္းခ်င္းတိုးသြားေပမယ့္ က်ေနာ္ ဘယ္ကစရမယ္မွန္း မသိဘူး။ ေၾကာက္သလိုလို၊ ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕ စိတ္ကလည္း မတည္ျငိမ္။ ျပန္လွည့္ေျပးရင္း ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနတုန္း၊ အဲ့ဒီလူက က်ေနာ့ကို ျပံဳးျပတယ္။ အဲ့ဒီအျပံဳးဟာ က်ေနာ့အတြက္ နတ္သုဒၶါအဆတရာမကတန္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်ေနာ့ကို ခြန္အားေတြ အမ်ားၾကီးေပးတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အိပ္မက္ထဲမွာ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႕ ေခၚခဲ့သေလာက္ တကယ္ ေခၚမယ္လို႕ အားယူေတာ့ ႏွဳတ္ခမ္းေတြက ေျခာက္ကပ္၊ ေခ်ာင္းမဆိုးပါပဲ ခြ်ဲၾကပ္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ လည္ေခ်ာင္းကေန တဆင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားယူရင္း အေဖလို႕ က်ေနာ္ ပီပီသသၾကီး ေခၚပစ္လိုက္မိတယ္။ သူက ျပန္ေမာ့ၾကည့္တဲ့အခါ က်ေနာ့ဆီမွာ ေနေရာလေရာၾကယ္ေရာ အကုန္ပြင့္ထြက္သြားတယ္။

စာရြက္ကိုင္ထားတဲ့ က်ေနာ့လက္ေတြဟာ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနၾကတယ္။ လွိဳက္ခနဲ လွိဳက္ခနဲ ျဖစ္သြားတဲ့ ထိသိစိတ္ကို က်ေနာ္ မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ပါးႏွစ္ဖက္ဟာ စိုစြတ္ေနျပီဆိုေတာ့မွ ေခါင္းကို ခါယမ္းရင္း စာကို ဆက္ဖတ္ဖို႕ အားယူရတယ္။

အဲ့ဒီေနာက္ အေဖနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕ စကားေတြနဲ႕ ေမးျမန္းၾကတယ္။ သူ႕မိန္းမ မရွမ္းမကိုလည္း ဒါငါ့သားအငယ္လို႕ ေခၚျပေသးတာ။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ ညီအငယ္ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ဒါမင္းတို႕ အကိုကြလို႕ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ညီႏွစ္ေယာက္လံုးက ေဆာ့ကစားထားလို႕ပဲလား၊ တကိုယ္ေရသန္႕ရွင္းေရး မလုပ္တတ္ၾကလို႕လား မည္းတူးေပပြေနၾကတယ္။ သူတို႕ေတြက ဖက္လွဲတကင္း ျပံဳးျပၾကတဲ့အခါ အိမ္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက နားေထာင္ရတဲ့ လူၾကမ္းဇာတ္ထုပ္ကို သတိရလာတယ္။ အေဖက အဲ့ဒီအထဲမွာ လူဆိုးၾကီးေလ။

အေဖက အေမနဲ႕ ကိုကိုၾကီးအေၾကာင္းကို ေမးတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာရင္း ငိုမိေတာ့၊ က်ေနာ့လက္ကို လာကိုင္ရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးျပန္တယ္။ အန္တီေလးနဲ႕ေနတယ္ဆိုေတာ့ အေဖက သူ႕ပ်က္ကြက္မွဳေတြအတြက္ ခြင့္လႊတ္ေပးဖို႕ ေတာင္းပန္တယ္။ က်ေနာ့အတြက္ သိပ္မထူးေတာ့ပါဘူးေလ။ က်ေနာ္အခုထြက္လာတာ အန္တီေလး မသိဘူးဆိုေတာ့ အေဖက က်ေနာ့ကို ဆူတယ္။ အုပ္ထိန္းသူမသိပဲ ဘာမွမလုပ္သင့္ဘူးလို႕ ေျပာေတာ့ က်ေနာ္ရီမိတယ္။ က်ေနာ္အေဖ့ကို သြားေတြ႕မယ္ဆိုရင္ အန္တီေလးက လႊတ္မယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ပဲ အသိဆံုးေလ။

အိမ္မွာပဲ ထမင္းစားသြားဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ အေဖနဲ႕အတူ လက္ဆံုစားဖုိ႕ဆိုတာ က်ေနာ့အိပ္မက္တခုပဲမဟုတ္လား။ စားဖူးသမွ် ထမင္းပြဲထဲမွာ ဒီတခါ ဘာေတြနဲ႕စားမိမွန္းမသိေအာင္ စားဖူးတာပဲ။ အေဖက ဟင္းေတြ တြင္တြင္ထည့္ေပးတယ္။ ပါးစပ္ထဲအစာရွိလို႕သာ ၀ါးေနတာ အေဖမ်က္နာကိုၾကည့္ရတာက ပိုအရသာရွိတယ္ ေတြးမိတယ္။

အေဖ မႏွစ္က ေလျဖတ္သြားေသးတယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ စိတ္ပူေနမိျပန္တယ္။ က်ေနာ္က အေဖ့အတြက္ အေ၀းကလူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖဆိုတဲ့ ေသြးက ေ၀းေနလည္း ပူေႏြးဆူေ၀ေစတယ္။ အေဖ့ကို ေလွ်ာ့ေသာက္ဖို႕ ေျပာခ်င္တယ္ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ မေျပာရဲခဲ့။

က်ေနာ္ဆုထားတဲ့ ေငြႏွစ္ရာကို အေဖ့ကိုကန္ေတာ့တဲ့အခါ အေဖ့ဆီက မ်က္ရည္ေတြ တိုးယိုးေပါက္က်လာတယ္။ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ပါေစ၊ ဒို႕သားအဖေတြ ေနာက္ဘ၀မွာ အခုလို မေ၀းကြာပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေပးေတာ့ က်ေနာ့ရင္ဘတ္တခုလံုး ဟင္းလင္းျပင္ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ေက်ာ္ဦးေခၚလို႕ ေမာ္ေတာ္ေပၚေရာက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ့ စိတ္အစဥ္က ျမစ္ေရလ်ဥ္နဲ႕အတူ လြင့္ေမ်ာလို႕…….

စာမ်က္ႏွာက ဒီမွာ ရပ္သြားျပီ။ က်ေနာ့ ခံစားခ်က္က ရပ္မေနခဲ့ဘူး။ ကိုကိုၾကီးနဲ႕ ကိုကိုေလးတို႕ရဲ့ ငယ္ဘ၀ကိုေတြးတိုင္း ေဒၚေလးငယ္ တေယာက္တည္း ရုန္းကန္လွဳပ္ရွားေနတာကို ျမင္ေယာင္တယ္။ အဖြားရဲ့ မိမစစ္ဘမစစ္၊ မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္ အစရွိတဲ့ ဆဲဆိုသံၾကားတိုင္း သူတို႕ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္အစား ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကပါ နင့္ခနဲေနေအာင္ ခံစားရတယ္။ အေဖတေယာက္က လုပ္ခဲ့သမွ်ကုိ သားႏွစ္ေယာက္က ထမ္းပိုးေနရတဲ့ အျဖစ္ဟာ က်ေနာ့အတြက္ မခံခ်ိမခံသာ။

အဲ့လိုလူကိုမွ သြားေတြ႕ရပါမလားလို႕ က်ေနာ့ စိတ္ေတြ တေထာင္းေထာင္းထတယ္။ သားသမီးကို ေမြးထားပါလ်က္ ျပန္လွည့္မၾကည့္တဲ့ အေဖမ်ိဳးကို က်ေနာ္က မုန္းတီးေနခဲ့တာဆိုေတာ့ အဲ့ဒီ စာအုပ္ကို အေမ့လက္ထဲကိုထည့္ခဲ့တယ္။

ကိုကိုေလး အဲ့ဒီေန႕က အရိုက္ခံရတယ္ေလ။ အေဖဆိုတာ တဘ၀လံုးမွာ တခါေလာက္ေတာ့ ျမင္ဖူးခ်င္တာ အေဖလို႕တေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေခၚသြားခ်င္တာေပါ့ အန္တီေလးရဲ့ ဆိုျပီး သူငိုတဲ့ အသံကို ၾကားရေတာ့ စာအုပ္ကို ေပးလိုက္မိတဲ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျပစ္တင္ ေနာင္တရလို႕ မဆံုး။

ကိုကိုေလးကေတာ့ အဲ့ဒီ စာမ်က္ႏွာေတြကို ျပန္တုိ႕ထိ မထိ မသိႏိုင္ပါ။ သူစိတ္နာျပီး ေမ့သြားရင္လည္း ေမ့သြားႏိုင္တယ္ေလ။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့ရဲ့ စိတ္ႏွလံုးကို ထိခိုက္နာက်င္ေစခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီ ဒိုင္ယာရီကို ျပန္မေတြ႕ေတာ့သည့္တိုင္ ေနာက္တေခါက္လွန္ၾကည့္စရာ မလိုေလာက္ေအာင္ကို အမွတ္ရေနေတာ့မွာ...