ခ်စ္သူေရးတဲ့ပန္းခ်ီ

လက္ထဲက စုတ္တံေတြကို အသာပင့္ျပီး ေနာက္ထပ္ သူေျပာလာမယ့္ အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္အာရံုစူးနစ္ နားေထာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္က ပန္းခ်ီဆြဲတာဆိုေပမယ့္ ဒီပန္းခ်ီကားကို ဖန္ဆင္းေနသူက ခ်စ္သူျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕ႏွဳတ္ဖ်ားက တိုးတိုးညွင္းညွင္း သက္ဆင္းသြားတဲ့ စကားလံုးေတြကို က်ေနာ့ရင္ဘတ္မွာ ကူးယူျပီး က်ေနာ္ ေရးဆြဲေနခဲ့တာပါ…


ခ်စ္သူေရာက္လာပံုက သိပ္ကို ထူးဆန္းသိမ္ေမြ႕လြန္းသတဲ့။ တကယ္လို႕ က်ေနာ္ဟာ ဒီခံုတန္းလ်ားေလး ေပၚမွာ အဲ့ဒီေန႕က မထုိင္ျဖစ္ခဲ့ရင္ အခုလိုျဖစ္လာမယ္ မဟုတ္ဘူး။ အဲ့ဒီေန႕က ကင္းဘတ္စျဖဴျဖဴေလးေပၚမွာ ဘာဆိုဘာမွ မတို႕ျခစ္ရပါပဲ ထိုင္ျပီး ငိုင္ေတြေနခဲ့မိ္။

ေဘးနားက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြက ခြ်တ္နင္းသံကို ၾကားတဲ့အခါ က်ေနာ္က ပ်င္းရိေလးတြဲ႕စြာ လိုက္မၾကည့္မိခဲ့ဘူး။ ခံုတန္းလ်ားေလး လွဳပ္ခတ္သြားေပမယ့္ က်ေနာ့ရဲ့ ငိုင္ေတြေနမွဳကို အမူအယာမပ်က္ေစခဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာပဲ….

သက္ျပင္းခ်သံ သဲ့သဲ့နဲ႕ အတူ က်ေနာ့ကို ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္ေလာက္ ဆြဲေပးမလား လို႕ေမး လိုက္တာကို စျပီး သတိျပဳမိတယ္။ သူ႕က သူ႕အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို ပန္းခ်ီဆြဲခ်င္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အိပ္မက္ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြကို သူဟာ တခ်ိဳ႕တ၀က္သာ မွတ္မိျပန္တယ္။ ပံုဆြဲဖို႕ က်ေနာ္လက္ခံလိုက္မိလ်က္သား။

သူစေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာက ျမဴေတြ ပိန္းပိတ္ေအာင္ မလင္းမေမွာင္ေလးပတ္၀န္းက်င္က ေရျပင္တခု။ ကန္ေရျပင္လား၊ ျမစ္ေရလားလို႕ ေမးတဲ့အခါ သူ႕ဆီက ေတြေ၀မွဳေတြနဲ႕ အေျဖတခုမွ ထြက္မလာဘူး။ က်ေနာ္က ေရျပင္ကို ဆြဲရမလား၊ ျမဴေတြကိုပဲ မွဳန္းရမလား မေသခ်ာေစတဲ့ အေျခအေန။ သူ႕ရဲ့ အေလးအနက္စဥ္းစားေနဟန္ကို က်ေနာ္လည္း ေငးေနမိတယ္။ စဥ္းစားဦးမယ္ဆုိတဲ့ စကားသံနဲ႕အတူ အဲ့ဒီေန႕တေန႕ကုိ ကုန္ဆံုးေစတယ္။

ဒုတိယအၾကိမ္ေတြ႕ၾကေတာ့လည္း သူက ေရစီးေနတဲ့အေပၚမွာ တံတားတခုဆိုရင္ လံုေလာက္မလားလို႕ ခပ္ဖြဖြေမးတယ္။ အင္း..လို႕ပဲ သံရွည္နဲ႕ ေျဖရင္း ကင္းဘတ္ေပၚမွာ ေရစီးေၾကာင္းေတြကို စဖို႕ျပင္တယ္။ က်ေနာ့လက္ေတြကို သူက ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ရီစရာေတာ့ အေတာ္ေကာင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆြဲေနတယ့္ ပံုကို မၾကည့္ေသးပါနဲ႕လို႕ သူ႕ကိုတားလိုက္မိတာကိုး။ သူဆြဲေစခ်င္တဲ့ပံုကို က်ေနာ္လည္းေသခ်ာမသိသလို၊ က်ေနာ္္ဆြဲေနတာ သူလိုခ်င္တဲ့ပံု ဟုတ္မဟုတ္ သူလည္း မေသခ်ာဘူး။

က်ေနာ္သူ႕ကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့တယ္။ ေရျပင္ရဲ့ အေရာင္ကို က်ေနာ္က အိပ္မက္ထဲကအေရာင္နဲ႕ ျခယ္ခ်င္တယ္။ သမာရိုးက် အျပာေရာင္ ဒါမွမဟုတ္ အျဖဴေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႕ မေရးခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ေပၚမလာခဲ့ျပန္ဘူး။ ခံုတန္းလ်ားကို လာလိုက္ ျပန္သြားလိုက္နဲ႕ ေန႕ေတြကို က်ေနာ္ ေရတြက္ထားမိသလားလည္း မေသခ်ာပါ။

တရက္မွာေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေလေတြသိပ္တိုက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားသံနဲ႕အတူ သူျပန္လာတယ္။ ျဖဴေဖြးဆြတ္ေရာ္ေနတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာ က်ေနာ္ အားမရဘူး။ က်ေနာ္ဆြဲလိုတဲ့ ေရရဲ့အေရာင္ကို သူ႕ဆီမွာ ေသခ်ာေအာင္ထပ္ေမးတယ္။

သူက အဲ့ဒီတံတားေအာက္မွာ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္နဲ႕ ေရနစ္ေနခဲ့တယ္တဲ့။ တံတားေပၚကေန သူကိုယ္တိုင္ ခုန္ခ်ခဲ့တာလား သူမသဲကြဲဘူး။ အိပ္မက္ရဲ့အစဟာ ေရျပင္ရယ္ တံတားတစင္းရယ္ပဲ။ ေနာက္တကြက္မွာေတာ့ ေလေတြတဟူးဟူး တိုက္ေနတာကို သူၾကားရျပီး မၾကာခင္ ေရထဲမွာ မကူးတတ္ပါပဲ လက္ေတြေျခေတြခတ္ေနတဲ့ သူ႕ကိုသူ ျမင္မက္လ်က္ အျမဲႏိုးထလာရတယ္တဲ့။

ဒီတေခါက္ စိုက္ၾကည့္မိသူက က်ေနာ္ပဲျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕ရဲ့ ေရနစ္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေနရင္း ေမာဟိုက္လာတဲ့ပံုကို စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႕ကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ေဆးစက္တစက္မွ မေရးျခစ္မိပဲ အာရံုေတြအားလံုးက သူ႕ဆီမွာပဲ စြဲနစ္ေနတယ္ေလ။ အိပ္မက္ဆိုတာ သိပါလ်က္ ေရနစ္သူမွာ က်ေနာ္သာျဖစ္လိုက္ပါေတာ့လို႕ မခ်ိတင္ကဲေလး ညည္းမိတယ္။ အဲ့ဒီေန႕က အျပန္မွာ သူ႕ကို ခ်စ္သူလို႕ က်ေနာ့စိတ္ထဲက တိုးတိုးေလး စေခၚခဲ့မိတာ။

သူေျပာျပတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို စိတ္ထဲကေန ပံုေဖာ္ျပီး စုတ္တံဖ်ားမွာ အသက္သြင္းတယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရုပ္လံုးေပၚလာမွာကို ပံုဆြဲတဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေၾကာက္ေနမိတာ ဘာေၾကာင့္လည္း မေသခ်ာ။ က်ေနာ္ဆြဲေနတဲ့ ပံုကို သူဟာ က်ေနာ့တားျမစ္ခ်က္နဲ႕အတူ လံုး၀ကို မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ ပံုကို ေနာက္တေခါက္အစေကာက္ျပီး မဆြဲခင္တိုင္းမွာ သူ႕႔ရဲ့ အသံကို နားထဲမွာ ျပန္ၾကားေယာင္တယ္။ တိုးတိုးေလးေပမယ့္ ထိရွေနတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ ေယာက္ယပ္ခတ္မွဳကို သူ႕အသံေတြက ေကာင္းေကာင္းပံုေဖၚႏုိင္တာပဲ။ ပံုထဲမွာ အသံေတြကိုထည့္သြင္းဖို႕ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့အခါ က်ေနာ့လက္ေတြဟာ တြန္႕ဆုတ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ဆြဲခဲ့သမွ်ထဲမွာေတာ့ စိတ္အပင္ပန္းဆံုး ပန္းခ်ီကားတခ်ပ္လို႕ ဆိုႏိုင္တယ္။

က်ေနာ့ မသိစိတ္ထဲမွာ အဲ့ဒီေရျပင္ထဲကို ေလွတစင္းေလာက္ထည့္ဆြဲေပးခ်င္မိတယ္။ ေလွေပၚကေန သူ႕ကို ကယ္တင္ဖို႕ လက္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တက္ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမ္းေပးဖို႕ က်ေနာ္၀န္မေလးပါ။ အဲ့ဒီလိုလုပ္လိုက္ရင္ သူဟာက်ေနာ့ကို စိတ္ဆိုးေကာင္းစိတ္ဆိုးသြားႏိုင္ေသးတာ။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မွာ ေလွကိုထည့္ဆြဲဖို႕ က်ေနာ္မရဲခဲ့။

ပန္းခ်ီကားျပီးသြားတဲ့အခါ ခ်စ္သူကို လာၾကည့္ဖို႕ က်ေနာ္ဖိတ္တယ္။ သူ လာလည္း လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားေပၚက ပိတ္စကို ဖယ္မပစ္ဖို႕ သူက အႏူးအညႊတ္ေတာင္းပန္တယ္။ သူက်ေနာ့ကို ယံုတယ္တဲ့ေလ။ သူ႕ကို ေပးမယ္ဆိုေတာ့လည္း မယူလိုဘူး။ ေရာင္းမပစ္ဖို႕ကိုလည္း သူက ထပ္မံ အေရးဆိုျပန္တယ္။ တကယ္ဆို ဒီပန္းခ်ီကားကို လူေတြကို ျပကို မျပရဘူးလို႕ သူက ကတိေတြ အထပ္ထပ္ေတာင္းတယ္။

က်ေနာ္က ဆြဲရံုပဲဆြဲခဲ့ျပီး ခ်စ္သူကေရးတဲ့ ပန္းခ်ီကား တခ်ပ္ဟာ က်ေနာ့အျပင္ တျခားဘယ္သူမွ ၾကည့္ခြင့္မရပဲ က်ေနာ့ဆီမွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ သူကေတာ့ ေရနစ္ေနတဲ့ အဲ့ဒီ အိပ္မက္ေရျပင္ထဲက ကူးခပ္ေနတာ လြတ္ေျမာက္ မလြတ္ေျမာက္ မေသခ်ာပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲ့ဒီပန္းခ်ီကားထဲမွာ ထာ၀ရ နစ္ျမဳပ္ေနလ်က္က ယေန႕ထက္ထိ မလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ခဲ့ေသး….