က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက တစ္အားစူးစမ္းတတ္ပါတယ္။ အေျဖတစ္ခုမရမခ်င္း ေမးတတ္တယ္လို႕ ေမက ျပန္ေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ေမးခြန္းေတြမ်ားလို႕ အျမဲတမ္းအေငါက္ခံ အဆူခံရစျမဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ေမးခြန္းေတြ ေမးေလ့ရွိတတ္တာမုိ႕ အျငိဳအျငင္ အျမဲခံရတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ့ကို အဆံုးထိ ဒုတ္ဒုတ္ထိသိေအာင္ မေျပာခ်င္ၾကရင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟပါနဲ႕လို႕ အရမ္းရင္းႏွီးသူေတြကို ေတာင္းပန္ဖူးပါတယ္။ (တကယ္က သိပ္အ သိပ္တံုးတဲ့သူမို႕ ရွင္းျပတဲ့သူေတြ ေမာသြားလည္း ေမာင္ပံု က ေစာင္းမတီးတတ္စျမဲ)
စံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲကုိေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တုိင္ ၀င္ေရာက္သြားခဲ့တာပါ။ တစ္ပြင့္ခ်င္း သီတဲ့ အဲ့ဒီ ပန္းသီကံုးထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ကို
စံကားျဖဴပြင့္က
ငါ့အတြက္ စိတ္ထိခုိက္စရာျဖစ္ေပမဲ့
နင့္အတြက္ အိပ္မက္ဆန္တယ္ဆိုရင္
ငါ၀မ္းသာပါတယ္
တစ္ခုပဲရွိတယ္
အိပ္မက္ကို ႏွစ္သက္တဲ့သူဟာ
လက္ေတြ႕ရဲ့ အမွန္တရားကို တုန္လွုပ္ရတတ္တယ္…
စံကားပြင့္ အဖူး
“အသံသည္ အသက္ သိပ္မၾကီးေသးေသာ ေယာက်ၤားငယ္ တစ္ေယာက္၏ အသံျဖစ္သည္။
ကြ်န္မ အိပ္ေနရာ စံကားျဖဴပင္၏ ေနာက္မွလာသည္။ အသံက တိုးတိုး၊ မြမြညက္ညက္၊ ႏူးညံ့ သိမ္ေမြ႕သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ ေခ်ာ့တတ္မည့္ အသံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူပါလိမ့္….”
ထိုစံကားပြင့္ အဖူးမွ က်ေနာ္ စံကားပြင့္ကို အနီးကပ္ ၾကည့္ခ်င္မိသြားသည္ အထိ။
“ရွင္က အခု ဘယ္မွာလဲ၊ ရွင့္နာမည္က ဘယ္သူလဲ၊ ဒီရြာသားလား “
“ အသံရွင္ သည္ ခပ္တိုးတုိးရယ္ေမာလုိက္သည္။ စကားသံ ခဏရပ္သြားျပီးေနာက္ သူ႕ပံုျပင္ကိုသာ ဆက္ေျပာေန၏”
စံကားပြင့္ အနီးကိုေရာက္သြားေသာအခါ ထုိစံကားပြင့္၏ ညွိဳ႕ငင္မွုေအာက္မွာ က်ေနာ္ သတိလက္လြတ္သြားပါေတာ့သည္။
“ျဗဳန္းခနဲ ေရွာင္ပုန္းခ်ိန္မရလိုက္ေသာ ပံုျပင္ဆရာသည္ စံကားပင္၏ တစ္ဘက္မွာ ကြ်န္မကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ့မည္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ ကြ်န္မ၏ မ်က္စိေအာက္တြင္ လူတစ္ေယာက္မွ် မရွိ။”
စံကားပြင့္ တစ္ပြင့္ေနာက္ကို လုိက္ရင္း က်ေနာ္ ေရာက္သြားသည္က စံကားပြင့္ေတာအုပ္တစ္ခု အတြင္း ၀င္ေရာက္ေနမိျပန္ပါသည္။
စံကားပြင့္ ၀ကၤပါ
၀ကၤပါ အစကေတာ့ သိမ္ေမြ႕စြာ။
“ကိုယ္တုိ႕ ႏွစ္ခါ ေတြ႕ဖူးတယ္ေလ”
ႏွစ္ခါ….။
ကြ်န္မ သူ႕အသံကို မွတ္မိသြားသည္။
“ေအာ”
ကြ်န္မ စိတ္လွုပ္ရွားစြာ ျပံဳးမိသြား၏။
“ၾကည့္စမ္း ပံုေျပာဆရာပဲ”
သူအသာရယ္ေလသည္။
“ကိုယ့္နာမည္က ခြန္သာတဲ့”
ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့ က်ေနာ္ ၀ကၤပါထဲကို ကိုယ္တိုင္ အတင္းတိုး၀င္မိသြားပါေတာ့သည္။
“ကြ်န္မ၏ ဆံပင္မ်ားကို ေႏြးေထြးေသာေလတစ္ခ်က္ လွစ္ခန ထိတုိ႕သြားသည္ကို ခံစားလိုက္၏။ ထုိ႕ေနာက္ ကြ်န္မ၏ပါးျပင္ဆီမွာ တစ္ခုခုက ရြရြေလး၊ ပြတ္တိုက္သြားသလို၊ အပင္ေပၚမွ ေၾကြက်လာေသာ စံကားျဖဴေလးတစ္ပြင့္က ကြ်န္မကို က်ီစယ္သြားေလသလား၊ ေမႊးလည္း ေမြႊးလ်က္ ေႏြးလည္းေႏြးေသာ ထိတို႕မွုကေလးပါ။”
“အဲဒီေကာင္ဆိုတာ ဘယ္သူ႕ကို ေျပာတာလဲ ဆရာ”
“ခြန္သာ ေမ့ေမ့သား”
ကြ်န္မ သူ႕ကုိ ေငးၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။
ေအာ္…..။ ကိုခြန္သာက ျမဦးေမရဲ့ သား…….
က်ေနာ္ စံကားပြင့္ ၀ကၤပါရဲ့ သံုးခ်ိဳးႏွစ္ခ်ိဳးကို ေရာက္သြားခဲ့မိျပီ။
“မေမေဇာ္….။ ခြန္သာမွ မရွိေတာ့တာပဲ”
“ဆရာ ဘာေျပာတာလဲ”
“ခြန္သာက ေသသြားျပီေလ”
မိုက္ခနဲ မူးေ၀မွုကို ကြ်န္မခံစားလုိက္ရသည္။
ကြ်န္မတစ္ကိုယ္လံုး ေလဟာျပင္တစ္ခုထဲသို႕ လြင့္က်သြားသလို လွပ္ခနဲ ဟာသြားသည္။
ဘုရား…ဘုရား။
ဆရာ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ….
“လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္တုန္းက”
ဟင့္အင္း….။
၀ကၤပါဆုိတာ သိသြားေပမယ့္ က်ေနာ္ ၀ကၤပါထဲကုိ ဆက္၀င္ၾကည့္မွ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ့အက်င့္ အတိုင္း အေျဖကို သိဖို႕ က်ေနာ္ ၾကိဳးစားရေတာ့မယ္။
“ကို ခြန္ သာ က ေသ သြားခဲ့ျပီလား” “
ကိုယ့္လက္ကို မင္းထိၾကည့္လုိက္စမ္းပါ ေမ၊ အဲ့ဒါ ေသသြားျပီသားသူလား ေမပဲကုိယ့္ကို ေျပာပါ”
ကြ်န္မကို ကမ္းေပးေနေသာ ညာလက္ကို ကြ်န္မ လက္ဖ်ားျဖင့္ အသာထိၾကည့္လုိက္သည္။ အနည္းငယ္ၾကမ္းရွေသာ၊ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ ေႏြးေထြးေသာ လက္ျဖစ္သည္။
အမွန္တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ထင္သေလာက္ ၀ကၤပါက မလြယ္ကူ။ ဝကၤပါတုိ႕၏ သေဘာအတုိင္း စတင္ ရွဳပ္ေထြးစ ျပဳလာခဲ့ျပီ။
“ေဟာဒီ ေနရာမွာ ကိုယ့္ ႏွလံုးခုန္ေနတယ္၊ ေမ့လက္နဲ႕ ထိၾကည့္”
သူတင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ကြ်န္မလက္ကို သူ႕ဘယ္ဘက္ ရင္ညြန္႕ေပၚသို႕ တင္းတင္းဆြဲဖိေပးသည္။
အို…..
ကြ်န္မ လက္ဖ၀ါးေအာက္မွာ တဆတ္ဆတ္ လွုပ္ခုန္ေနေသာ…..
က်ေနာ့ကို တစ္အားမလွည့္စားပါနဲ႕ ၀ကၤပါရယ္။ ေခါင္းေတြလည္း ပူလွျပီ။ ဒီည ဘယ္လိုလုပ္ က်ေနာ္ အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
“ မေသ ရင္ သူကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ဆက္သြယ္မွာေပါ့ မေမေဇာ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို မုန္းေနတယ္ဆုိရင္ေတာင္ ေဒၚတင္ဆီ မလာစရာ ဘာမ်ားရွိမွာလဲ။ ဒီအိမ္ထဲမွာ ျပန္မေနစရာေရာ ဘာမ်ား ရွိမွာလဲ။ ေနာက္ျပီး ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ သူ႕အေလာင္းကို ေျမျမဳပ္ခဲ့တာေလ”
ဒီစာအုပ္ကို ညဘက္မွာ ဖတ္မိတာကိုက က်ေနာ့အမွားပါ။ တစ္ခုခုဆုိ သတၱိေၾကာင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ ၾကက္သီးေမြးညွင္း ခဏခဏ ထ တတ္သူမုိ႕ လက္ဖ်ံေပၚက အေမႊးေတြ ခဏခဏေထာင္လာမိတယ္။ ေနႏွင့္ဦးေပ့ါ ကိုခြန္သာ……
“ငါ တုိ႕ေဖာ္လုိ႕ ရတဲ့ အေလာင္းမွာ လက္တစ္ဖက္ ေပ်ာက္ေနတယ္ ေမေဇာ္”
ကြ်န္မ ေၾကာင္ျပီး သူ႕ကို ေငးေနမိ၏။
“လက္က်ိဳးတာက ဘယ္လက္၊ လက္စြပ္ ၀တ္ထားတာလဲ ဘယ္လက္။ အခုအေလာင္းမွာက အဲဒီလက္ ရွိမေနဘူး”
ဟာဗ်ာ အေျဖနားေရာက္က မွ ဘဲဥအစ ရွာမရသလို ျဖစ္ျပန္ပါေရာလား။
စံကားပြင့္ ၀ကၤပါ အဆံုး
ခုတင္ေခါင္းရင္းသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္တလွပ္လွပ္ ခုန္လ်က္ ေမြ႕ရာေပၚသို႕ ငံု႕ၾကည့္လုိက္သည္။ ကြ်န္မ ေမွ်ာ္လင့္ မွန္းဆထားခဲ့ျပီးေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္ ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ မုိက္ခနဲ ျပာေ၀ကာ ယိုင္သြားေလသည္။
ဘုရား..ဘုရား။
ကြ်န္မ၏ေခါင္းအံုးေပၚတြင္ ရွည္သြယ္ေသာ ပြင့္ခ်ပ္ေတြ အထပ္ထပ္ျဖင့္ ျဖဴဆြ ၾကြရြေသာ စံကားျဖဴပန္းတစ္ပြင့္။
ၾကယ္စံကားျဖဴ။
“မင္းေခါင္းအံုးေပၚမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီပန္းေလးကို လာတင္ထားေစခ်င္သလား”
ကိုခြန္သာ…..
ပုစာၦက အရမ္းကိုခက္ခဲလြန္းတယ္။ ဒီ၀ကၤပါထဲမွာ ဘယ္လို ျပန္ထြက္ရမလဲ။
“ပန္းကေလးတစ္ပြင့္က နင့္အတြက္ အဲ့ဒီေလာက္ေတာင္ အေရးၾကီးေနသလား ေမေဇာ္။ ညသန္းေခါင္ၾကီးမွာ လူလား တေစၦ လား၊ လူေကာင္းလား၊ လူဆုိးလား မသိတဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ရွိမွန္း မရွိမွန္း မသိဘဲ သြားရွာဝံ့ရေလာက္ေအာင္ အေရးၾကီးသလား”
“ၾကီးတယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဟာ ပန္းတစ္ပြင့္သာမကေတာ့ဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုလည္း ဟုတ္တယ္။ ေဝဒနာတစ္ခုလည္း ဟုတ္တယ္ မင္းညိဳ။ အဲဒီေဝဒနာကို ငါက အသိအမွတ္ျပဳမွ ျဖစ္မွာေပါ့”
“ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီပန္းကို လာတင္ထားတဲ့သူက ငါျဖစ္ေနရင္ေကာ”
ေသခ်ာေနပါျပီ က်ေနာ္ ၀ကၤပါရဲ့ အခက္အခဲ အနက္အနဲဲဆံုးအပိုင္းကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။
“နင္ ဘာျဖစ္လုိ႕ အဲဒီစံကားပြင့္ကို မွ ခူးခဲ့တာလဲဟင္”
ေအာ္…၊ လွလို႕ေလ
ဟင္ လွတာေတြက အမ်ားၾကီး၊ ဘာလို႕ သူ႕ကိုမွ….
သူက ပိုလွလို႕ေပါ့ဟာ
နင္ကလဲ ဘယ္လုိပိုလွတာလဲ၊ ပြင့္ခ်ပ္ ဘယ္ႏွခုဆုိရင္ လွတာလဲ၊ နည္းတာ လွသလား မ်ားတာလွသလား
နည္းတာလွတာေပါ့၊ မ်ားရင္ ဘယ္လွပါ့မလဲ၊ ရွုပ္ကုန္မွာေပါ့
ကြ်န္မ သူ႕အေျဖေၾကာင့္ စိတ္ထင့္သြားသည္။ ကြ်န္မ၏ ေခါင္းအံုးေပၚက စံကားျဖဴသည္ ေဟာဟိုဥယ်ာဥ္ထဲက စံကားျဖဴပင္ေတြ အားလံုးတြင္ ပြင့္ခ်ပ္အမ်ားဆံုး ပန္းပြင့္ေလ။
ေသခ်ာလြန္းမက ေသခ်ာလြန္းတဲ့ အဆံုးမွာေတာ့ က်ေနာ္ အဲ့ဒီ စံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲမွာ ဘယ္လို မွ ျပန္ထြက္လုိ႕ မရေအာင္ ပိတ္မိသြားခဲ့ျပီဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ တိုက္ဆုိင္တာက စာေရးဆရာက ဒီစံကားပြင့္ကို ျပီးဆံုးသြားတဲ့ ရက္။ ဘယ္လိုမွ ေမ့စရာမရွိေတာ့။
စံကားပြင့္ ဝကၤပါ အထြက္
၀ကၤပါအထြက္က လမ္းႏွစ္သြယ္ကိုျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဘယ္လမ္းကိုလုိက္ရမလဲ စာေရးဆရာကို ေမးၾကည့္ေတာ့ စာဖတ္သူ ၾကိဳက္တဲ့လမ္းကို လိုက္လို႕ရပါတယ္တဲ့။ စာေရးဆရာက ဘယ္လိုမ်ိဳးဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲခင္ဗ်ာဆုိေတာ့ ခြန္သာကို သက္ရွိတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ဖန္ဆင္းခဲ့တာျဖစ္ျပီး ခြန္သာက ေမေဇာ္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာျဖင့္ အနစ္နာခံ စြန္႕လႊတ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းကိုသာ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ဦးပါ။ သူလို အညတရတစ္ေယာက္နဲ႕ ေနရင္ ေမေဇာ္ဘ၀ မလွပ မွာစိုးတဲ့အတြက္ သက္ရွိထင္ရွား ဘ၀ကို သူ ထြက္မလာခဲ့ပါဖူး။
ဒါေၾကာင့္လည္း သူနဲ႕အတူ က်ေနာ္ ဒီစံကားပြင့္ ၀ကၤပါထဲမွာ ပိတ္မိေနခဲ့တာ။
အခုေတာ့ ဒီ၀ကၤပါကေန က်ေနာ္ လြတ္ေျမာက္သြားခဲ့ပါျပီ………………………………………….
က်ေနာ့ေမးခြန္းေတြကို ဂရုတစိုက္ေျဖၾကားေပးတဲ့ ဆရာမ ဂ်ဴးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ရွိပါတယ္ခင္ဗ်ာ.........
Credit to : ခ်စ္သူလား စံကားတစ္ပြင့္ ပြင့္ခဲ့တယ္ ဂ်ဴး
.jpg)
