ပီဇာနဲ႕႔ လုကာ

ဖီရန္႕ေဇကေန ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရွိတဲ့ ျမိဳ႕ကိုသြားၾကတယ္။ ဒီေမွ်ာ္စင္နဲ႕ စရင္းႏွီးတာကေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းပိတ္ရက္ စာအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ဆီမွာ အလုပ္ဝင္တုန္းကပါ။ စာအုုပ္ေတြဖုံးမယ့္ မဂၢဇင္းေတြ စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတာ။ ရထားေပၚမွာ အင္တာနက္သံုးေနတုန္း မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕က စစၥလီကြ်န္းဖက္ ငလ်င္လွဳပ္တာရယ္၊ ဗင္းနစ္ျမိဳ႕ ေရျမဳပ္တာရယ္ သတင္းလွမ္းေမးၾကတယ္။ ဗင္းနစ္က လက္မတင္ေလး လြတ္လာတယ္ ဆိုႏိုင္တယ္၊ က်ေနာ္တို႕သြားခဲ့တဲ့ စိန္႕မာကိုရင္ျပင္ဟာ ဒူးဆစ္ေက်ာ္ေအာင္ ေရျမဳပ္ေနခဲ့ျပီ.... ရထားမွန္ျပတင္းကေန မည္းေနတဲ့ ေကာင္းကင္ရယ္ မိုးစက္ေတြရယ္ကိုလည္း ျမင္ေနရျပီ...အီတလီကို မုန္တိုင္းဝင္ျပီ....

ပီဇာဘူတာရံုကေန ဟိုတယ္ကို ကားငွားသြားၾကတယ္။ ဟိုတယ္က ေမွ်ာ္စင္နဲ႕နီးနီးနားနားကို ေရြးထားတယ္။ ဟိုတယ္ခ်က္ကင္ ဝင္ဖို႕ ေစာေနေသးတာမုိ႕ အထုုတ္ေတြထားခဲ့ျပီး ေမွ်ာ္စင္ၾကီးရွိရာကိုထြက္လာၾကတယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဟိုတယ္က ထီးေတြပါ တခါတည္းငွားေပးလိုက္ပါတယ္။ 

သြားတဲ့လမ္းတေလွ်ာက္ကလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ လွပါတယ္။ ေတာ့စကားနားနယ္ေျမျဖစ္တာေၾကာင့္ အေဆာက္အဦးအားလံုးရဲ့ အေရာင္ဟာ အဝါေရာင္ေတြခ်ည္း...

ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ကို တည့္မတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနသူေတြ တေလွခ်ည္း။ ထူးထူးျခားျခား ျမန္မာစကားေျပာသံလည္း ၾကားမိတယ္။ ေမွ်ာ္စင္ေဘးနားက ဘုုရားေက်ာင္းတေလွ်ာက္လမး္ေလွ်ာက္သြားျပီး သူ႕အနားက ျမိဳ႕ရိုးတဆံုး ေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုျပီး တက္လာတယ္။ တျခမ္းေတာင္ မကုုန္ေသးခင္ ဗိုက္ဆာတာနဲ႕ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ လွ်ပ္တျပတ္ၾကံဳတာက ေလထီးခုန္ေလ့က်င့္ေနၾကတာကိုုပါ။ အီတလီအလံတလႊင့္လႊင့္နဲ႕ ဆင္းလာတာကို ခဏပဲ ရိုက္လိုက္ရတယ္...

စားလို႕ေကာင္းမယ့္ ဆိုင္ကိုုရွာရင္း ျမိဳ႕ရိုးေဒါင့္စြန္းက တရုတ္ဆိုင္ကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။ အီတလီမွာ တရုတ္ဆိုင္ေတြ အားလံုးက က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ ခမ္းခမ္းနားနားေတြခ်ည္းပဲ။ စားလို႕ တဝက္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ အမ်ိဳးေတြ အုပ္လိုက္က်လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႕ဆိုင္ေတြ ေအာင္ျမင္တာလို႕ ေတြးမိတယ္။

ထမင္းစားျပီးတာနဲ႕ ပီဇာကေန လုုကာကိုသြားဖို႕ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ရွာၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့သူတေယာက္ကို ေမးေတာ့ အေရွ႕နားမွာေလလို႕ လက္ညွိဳးထိုးေနတုုန္း ေဘးနားက ကားျဖတ္သြားလိုု႕ ေျပးလိုက္ၾကရတယ္။ ေနာက္တစင္းဟာ ေနာက္တနာရီေလာက္မွ လာမွာဆုုိေတာ့  ေျပးႏိုင္မွ ေတာ္ကာက်မယ္။

ကားထြက္လာတာနဲ႕ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးဟာ မ်က္စိမွိတ္ရက္စရာ မရွိေအာင္ကိုုလွေနခဲ့တယ္။ အခ်ိန္မ်ားပိုလို႕ကေတာ့ တေနရာဆင္း ဓါတ္ပံုစိတ္ၾကိဳက္ရိုက္နဲ႕ ေနမိမယ္လို႕ေတာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။

လုုကာဟာ ျမိဳ ႔ရိုးအခိုင္အခန္႕နဲ႕ ေတာ့စကားနားရဲ့ ခံတပ္ျမိဳ႕အျဖစ္ ထင္ရွားတယ္။ ထုထည္ၾကီးမား က်ယ္ေျပာလွတဲ့ ျမိဳ႕ရိုးဟာ စစ္မက္မရွိေတာ့တဲ့ ဒီအခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္သူ၊ ေျပးသူ၊ စက္ဘီးစီးသူေတြနဲ႕ စည္ကားလို႕ေနပါတယ္။ မိုုးကေတာ့ ရြာလိုက္ တိတ္လိုက္ပဲ။

သမိုင္းထဲက လုကာပါ။ ဘီစီ ၅၆ကေနစျပီး အထင္ကရရွိခဲ့တယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဆီဇာ ေခတ္ကေန နပိုလီယန္လက္ေအာက္လည္း က်ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမိဳ႕ပါ။

ခံတပ္ျမိဳ႕အျပင္ ေမွ်ာ္စင္ေတြ အမ်ားအျပားရွိျပီး လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြေၾကာင့္လည္း ေက်ာ္ၾကားတယ္။ က်ေနာ္သေဘာက်တာကေတာ့ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ ျပြတ္သိပ္မေနတာကိုပါ။ လမ္းက်ဥ္းေလးေတြထဲ ေအးေအးေညာင္းေညာင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားရတာကို အေတာ္ေလး စိတ္ခ်မ္းေျမ႕ေစပါတယ္။

ဒီေန႕ အစီအစဥ္အျဖစ္ ဘာမွ ေရးဆြဲမထားပါဘူး။ Just explore the lucca ဆိုေတာ့ ေျခဦးနဲ႕ဒူးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ ဆိုင္ေလးေတြထဲ ဝင္ၾကည့္လိုက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္လိုက္နဲ႕အေတာ္ေလး ျငိမ့္။ သြားရင္းလာရင္းကမွ မရြယ္ပဲ ပလာဇိုုျပတိုက္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ တေယာက္ကို ဝင္ေၾကး ၆ယူရို ေပးျပီး ဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ 

အီတလီပန္းျခံ အေျခခံကို ဒီပလာဇိုက ပန္းျခံမွာ ေလ့လာႏုုိင္တယ္။ အိမ္ကေတာ့ ေရွးခတ္အီတလီေတာ္ဝင္ လူမ်ိဳးေတြ ေနထိုင္ေလ့ရွိတဲ့ အခင္းအက်င္းေတြနဲ႕ ျပင္ဆင္ထားတယ္။ အိမ္ပိုင္ရွင္မ်ိဳးႏြယ္စုုရဲ့ ေဆးပညာပစၥည္းပစၥယေတြလည္း ျပသထားရွိပါတယ္။ 

ပလာဇိုကအထြက္မွာ မိုးက နည္းနည္း ျပန္ရြာလာသလို စိမ့္ေနေအာင္လည္း ေအးလာတယ္။ ေမွာင္ျပီဆိုေတာ့ ကားဂိတ္ကို ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း လမ္းတေလွွ်ာက္က သစ္ရြက္ေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္.

ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ ကားသမားေတြ သပိတ္ေမွာက္လို႕ ကားထြက္ခိ်န္ေနာက္က်မယ္လို႕ စာကပ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ မိုးလည္း နည္းနည္းသည္းလာတာေၾကာင့္ ကားဂိတ္ရံုးအေဆာက္အဦးထဲမွာ ဝင္ေစာင့္ၾကတယ္။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ေနမွ Business dress အျပည့္ဝတ္ထားတဲ့သူက လာေခၚတယ္။ ကားသမားေတြ မလာတာေၾကာင့္ အရာရွိေတြ ကားလာေမာင္းေပးတာလား သူေဌးကိုယ္တိုင္လားေတာင္ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ပီဇာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမွာင္ပိန္းေနျပီ။

ဟုုိတယ္မွာ ကိုယ္လက္သန္႕စင္ျပီး ဟိုတယ္ကေန ဘယ္မွာ အစားအေသာက္ေကာင္းလည္း ေမးျပီး ညစာထြက္စားၾကတယ္။ ပီဇာမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ ပီဇာစားၾကတယ္ေလ....စားလို႕အေတာ္ေကာင္းပါတယ္ ပီဇာမၾကိဳက္တဲ့ က်ေနာ္ေတာင္ သေဘာက်သြားတယ္

စားေသာက္ျပီး ေအးေဆးျပန္လာၾကတယ္။ ညမအိပ္ခ်င္ေသးတဲ့ က်ေနာ္က ေစာင္းေနတဲ့ ေမွ်ာ္စင္ဖက္ကို ဓါတ္ပံုထြက္ရိုက္တယ္။ ညဖက္ဓါတ္ပံုရုုိက္တတ္ေလ့မရွိတာေၾကာင့္ စမ္းရိုက္ခ်င္တာေရာ၊ မီးထိုးထားတဲ့ ေမွွ်ာ္စင္ရဲ့ ေနာက္ထပ္ ရွဳခင္းကို ၾကည့္ခ်င္တာေရာ ေၾကာင့္ပါ။ ေလးငါးပံုရိုက္ျပီးတဲ့အခါ မိုးက သည္းသည္းမည္းမည္းရြာတယ္။ မိုုးတိတ္ေအာင္ေစာင့္လိုက္ ခဏရိုက္လိုက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး လက္ေတြ ထံုလာတာမို႕ ဟိုတယ္ ျပန္လာခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္.......

ရွင္သန္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းနွင့္အသစ္တဖန္

ဒီေခါင္းစဥ္က ဂ်ပန္ေတြ ခ်ယ္ရီပန္းၾကည့္ျခင္းရဲ့ အနွစ္သာရပါ။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြ ခ်ယ္ရီပန္းပြင့္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြ မိသားစုုေတြနဲ႕ပန္းၾကည့္ပြဲ တခုတ္တရ အစဥ္အျမဲ လုပ္ၾကတယ္။ အဲ့ဒါ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ ခ်ယ္ရီေတြနဲ႕ ဆယ္လ္ဖီ ဆြဲဖို႕ခ်ည္း မဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူတို႕ရဲ့ ဦးတည္ခ်က္က ရွင္သန္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းႏွင့္ အသစ္တဖန္ေမြးဖြားျခင္းဆိုတဲ့ ေလးနက္မွဳကို ခံစားၾကဖို႕တဲ့ေလ.

ရွင္သန္ျခင္းဆိုတာ လက္ရွိရွင္သန္ေနတဲ့ ဘဝရဲ့ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ၾကည့္ဖို႕၊ ျဖစ္ပ်က္ေနတုန္း အျဖစ္အပ်က္ေတြ (မိသားစုု တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ၾကား ခံစားသက္ဝင္မွဳ၊ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းတဲ ့အျပဳံးအရယ္၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း လူသားေတြၾကားက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ စသည္...) အလုပ္ေတြေၾကာင့္ ေမ့ထားသမွ်ကို ခဏတာ ျပန္လည္သံုးသပ္ျခင္းတဲ့ေလ....

ေသဆံုးျခင္းဆိုတာကေတာ့ ခ်ယ္ရီပြင့္ဖတ္ေတြ ေၾကြတာကို ရည္ညႊန္းတာတဲ့။ ပြင့္ခ်ိန္ကေန ႏွစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ခံတဲ့ ခ်ယ္ရီေတြဟာ ေလအတိုးမွာ ေဝွ႕ဝိုက္ေၾကြၾကတယ္။ တေန႕က လွေနတဲ့ ပန္းဟာ သိပ္မၾကာခင္ပဲ ပြင့္ဖတ္ေၾကြတာကို ျမင္ရမယ္။ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းေတြရဲ့ တိုက္ပြဲဝင္တဲ့ ဘဝလိုပဲတဲ့ တိုေတာင္းလိုက္ပါဘိ။ ဒုတိယကမာၻစစ္က ကာမိကာေဇ ေလယာဥ္ကိုယ္ထည္မွာ ခ်ယ္ရီပန္းေတြ ေရးဆြဲထားၾကတာ ခ်ယ္ရီပြင့္ဖတ္ေလးေတြ ေၾကြသလို သူတို႕ ဘုရင္အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ကို စေတးလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ဦးတည္ခ်က္နဲ႕တဲ့ေလ....

အသစ္တဖန္ေမြးဖြားျခင္း ကေတာ့ ဂ်ပန္ရဲ့ ေႏြဦးရာသီ ျပီးေတာ့ ႏွစ္ဦးပဲေပါ့။ ခ်ယ္ရီပြင့္ခ်ိန္ဟာ ႏွစ္တႏွစ္ရဲ့ အစကို သတိေပးတာပဲ။ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္သစ္လူသစ္နဲ႕ေမြးဖြားဖို႕တဲ့။ ေရာက္လာမယ့္ ႏွစ္သစ္မွာ ေမွွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြ ဘဝလင္းေရာင္ျခည္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပါဝင္ေတာက္ပေနမလဲဆိုတာ ဒီခ်ယ္ရီပန္းေတြ ၾကည့္ရင္း ျမင္ေယာင္ခံစားၾကတာတဲ့ေလ.....

ႏွစ္တိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆို Flower dome ထဲမွာ ဂ်ပန္က ခ်ယ္ရီေတြ လာျပေလ့ရွိပါတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ၾကံဳၾကိဳက္လို႕ ဝင္ၾကည့္ျဖစ္ၾကရင္ ရွင္သန္ျခင္း၊ ေသဆံုးျခင္းနဲ႕ အသစ္တဖန္ေမြးဖြားျခင္းဆိုတဲ့ ခ်ယ္ရီေတြကို ခံစားၾကည့္ျဖစ္ၾကပါေစလို႕ ဆႏၵျပဳလ်က္..........

ဖီရန္႔ေဇနဲ႕ ေတြ႕ဆံုျခင္း ဒုုတိယရက္

မနက္ေစာေစာႏိုးတာနဲ႕ တည္းတဲ့အိမ္ကေန ဒူရိုမိုကိုလမ္းေလွ်ာက္လာၾကတယ္။ လူသိပ္မရွဳပ္ေသးတဲ့ ဒူရိုမိုေရွ႕မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ျပီး ဖြင့္တဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ မနက္စာစားၾကတယ္။ အီတလီမွာ ေနာက္ထပ္ထူးျခားတာတခ်က္က ေကာ္ဖီကို ေကာင္တာမွာ ေသာက္တာနဲ႕ စားပြဲမွာ ေသခ်ာထိုင္စားတာ ေစ်းမတူဘူးဆိုတာပါပဲ။

တိုးဂိုက္ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာကို အေရာက္သြားၾကတယ္။ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ တိုးဂိုက္က လတ္မွတ္ေတြ ထုုတ္ေပးျပီး ေနာက္က်ေနတဲ့ အဖြဲ႕တဖြဲ႕ကို ထပ္ေစာင့္ရတယ္။ လူစံုျပီဆိုတာနဲ႕ ဆန္တာမာရီယာလို႕ အမည္တြင္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့တယ္။ သမိုင္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ရွည္လ်ားၾကာျမင့္စြာ ရွိခဲ့တဲ့ ဒီဘုရားေက်ာင္းဟာ ဖီရန္႕ေဇျမိဳ႕မွာ ဒုတိယေျမာက္တည္ထားခဲ့တာျဖစ္ျပီး ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံမွဳေတြနဲ႕ ယေန႕ထက္တိုင္ တခမ္းတနား တည္ရွိေနခဲ့တာ.

ဒူရိုမိုထဲမွာ တိုးဂိုက္ရွင္းျပျပီးတာနဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြရိုုက္တယ္။ သူနဲ႕ ဝင္လာတာမို႕ ကန္႕သတ္နယ္ေျမေတြကို ဝင္ခြင့္ရတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာ တန္းစီတဲ့ လူတန္းရွည္ကို ေက်ာ္ဝင္လာရတာဆိုေတာ့ ေငြပိုကုုန္ေပမယ့္ ကုန္ရက်ိဳးနပ္တယ္လို႕ ယူဆပါတယ္။ က်ေနာ့လို ရက္တိုေလးပဲ လာလည္တဲ့သူအတြက္ကေတာ့ အခ်ိန္က ေရႊထပ္ရွားတယ္ မဟုတ္လား။

ဒူရိုမိုကေန ေနာက္ထပ္ၾကည့္မယ့္ အူဖိဇီ ျပတိုက္ကို သြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပလာဇို ဘက္ခ်ီယုုိကိုဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ နာမည္ေက်ာ္ နတ္သူငယ္ေတာ္ေလးကိုလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။

ျပတိုက္ကိုဝင္မယ့္လက္မွတ္နဲ႕ တိုးဂိုက္ကို သူတို႕ရံုးမွာသြားရွာရတယ္။ လမ္းမွာရွိတဲ့ အရုုပ္ေတြလည္း ဓါတ္ပံုရိုက္ပစ္ခဲ့တယ္။ ပစၥည္းထုုတ္တခ်ိဳ႕ကို ရံုးမွာ အပ္ထားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီအူဖိဇီျပတိုက္ဟာ ကမာၻမွာ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ တန္ဖိုုးၾကီး အႏုုသုုခုုမလက္ရာေတြကို တစုုတစည္းတည္းထားတာမို႕ တႏွစ္ကို ခရီးသြားဧည့္သည္ႏွစ္သန္းေလာက္ ဝင္ေရာက္ၾကည့္ရွဳၾကတယ္လို႕ စစ္တမ္းမ်ားကဆိုပါတယ္။

ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားလွတဲ့ ဒီအႏုပညာေတြအားလံုးကိုု ပိုင္ဆုိင္ခဲ့တာ Medici လို႕ေခၚတဲ့ မိသားစုု တစုုတည္းကပါ။ ဆရာဝန္မ်ိဳးႏြယ္စုုျဖစ္ေပမယ့္ အီတလီမွာ မက္ဒီဆီဆိုုတဲ့ ဘဏ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ရာကေန ေတာ့စကားနားနယ္ေျမရဲ့ အရွင္သခင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ ေတြျဖစ္လာၾကတာတဲ့ေလ။ ျပတိုက္ေလ့လာဖို႕ က်ေနာ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္က သံုးနာရီ တကယ္ ျပတိုက္ထဲကိုေရာက္တဲ့အခါ သံုုးရက္ေလးရက္ေလာက္ ၾကည့္မကုန္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။

ျပတိုက္ၾကီးရဲ့ အဆံုးနားမွာ ဒီမိသားစုပိုင္ပစၥည္းေတြကို ေတာ့စကားနယ္ေျမတခုလံုုးအတြက္ လွဴဒါန္းခဲ့သူ အန္နာမာရီယာရဲ့ ပန္းခ်ီကားရွိပါတယ္။ မက္ဒီဆီမိသားစုုရဲ့ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ အေမြခံသူ ဒီအမ်ိဳးသမီးရဲ့ စိတ္ေစတနာေၾကာင့္သာ ဒီတန္ဖိုးၾကီးမားတဲ့အရာေတြကိုု တေနရာတည္းမွာ ေလ့လာခြင့္ ၾကည့္ခြင့္ရတာပါ။ ေနာက္ထပ္တရားက်စရာအေကာင္းဆံုးက ဒီေလာက္ အထိေအာင္ ခ်မ္းသာတန္ခိုုးထြားခဲ့တဲ့ မိသားစုုမ်ိဳးႏြယ္စုၾကီး ဘာမွယူေဆာင္မသြားႏိုင္ပဲ ေနာက္ဆံုးမ်ိဳးဆက္ပါ ျပတ္သြားခဲ့တာကိုပါပဲ။

ဂိုက္အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္လို႕ ေျပာလိုက္တဲ့အခါမွာ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသြားခဲ့ျပီ။ ဒါေတာင္သူက အေရးပါတဲ့ အရာေလးေတြကိုျပသြားခဲ့တာ။ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျပတိုက္ထဲ ၾကည့္ေတာ့ ဆိုေတာ့ ဘယ္ကေန စၾကည့္ရမလဲ ေတြေဝေစတယ္။ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြၾကည့္ျပီးရင္ ထြက္ၾကမယ္လို႕ တိုင္ပင္ထားၾကတယ္။ ေျခေထာက္ေတြလည္း ေတာင့္ေနျပီေလ...

ဒီေန႕ေနာက္ဆံုးၾကည့္မယ့္ အရာကေတာ့ ေဒးဗစ္ပဲ။ ေဒးဗစ္ဆီမေရာက္ခင္ ဟာေနတဲ့ ဝမ္းကို ျဖည့္ရတယ္။ ျပတိုက္နဲ႕ တလမ္းေက်ာ္က ေခါက္ဆဲြဲျပဳတ္ဆိုင္ ရာမင္ေတြ႔တာနဲ႕ဝင္စားၾကတယ္။ တကယ္က တရုတ္ေတြဖြင့္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္....

အေကဒါးမီးယားျပတိုက္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ျပတိုက္ဝင္ရမယ့္အခ်ိန္ ေစာေနေသးတယ္ ခဏေစာင့္ပါဆိုလို႕ ေစာင့္ေနရေသးတယ္။  ျပတိုက္ခ်ိန္ အနားနီးေတာ့မွပဲ လက္မွတ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ ျပတိုက္ထဲက ဧည့္သည္အေရအတြက္ကို ကန္႕သတ္ခ်င္လို႕နဲ႕ တူပါတယ္။

ဒီျပတိုက္ထဲမွာေတာ့ မိုက္ကယ္အန္ဂ်လိုရဲ့ လက္ရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ထားရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕တဝက္ မျပီးျပတ္ေသးတာေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေဒးဗစ္ကေတာ့ လူအၾကည့္မ်ားဆံုးဆိုပါေတာ့. လူသားတေယာက္ရဲ့  ခႏၶာကိုုယ္နဲ႕ အနီးစပ္ဆံုး ထုုဆစ္ထားတဲ့ အတတ္ပညာကိုေတာ့ ဘယ္သူမဆို မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏိုင္ၾကပါဘူး။

ညာဖက္လက္က ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြအထိ အသက္ပါေအာင္ ထုဆစ္ထားတဲ့ မိုက္ကယ္အန္ဂ်လိုရဲ့ ဖန္တီးမွဳ အႏုုပညာကေတာ့ အခုုထိတိုင္ စြဲေဆာင္ေနခဲ့တုုန္း...

ေဒးဗစ္ကေန ျပန္လာေတာ့ ေမွာင္ေနျပီ။ ဖီရန္႕ေဇကို ႏွဳတ္ဆက္ဖို႕ အထုတ္ေတြ သိမ္းဆည္းၾက၊ သူတို႕ဆီက အံ့ခ်ီးမကုန္တဲ့ အႏုပညာအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္း.......