မီလန္ျမိဳ႕နဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ

ေသာၾကာေန႕ည ရံုးကေန အိမ္ကိုျပန္ အထုတ္ယူျပီး ေလဆိပ္ကိုတေခါက္ျပန္ဆင္းတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္း ေလဆိပ္သြားတဲ့လမ္းက ၾကပ္ေနေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေစာေနေသးတာမို႕ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းဖို႕ ကားဆရာကို သတိေပးရတယ္။

စကၤာပူကေန ဒူဘိုင္းကိုသြားတဲ့ ေလယာဥ္က A380 ႏွစ္ထပ္ေလယာဥ္အမ်ိဳးအစားပါ။ ပထမဆံုး စစီးဖူးတာမို႕ စူးစမ္းစိတ္အျပည့္နဲ႕။ ေလယာဥ္ၾကီးတခုလံုး လူအျပည့္ပါပဲ။ အဲမရိတ္ေလယာဥ္ရဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳက အေတာ္ေလးျပည့္စံုပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြက မနည္းမေနာဆိုေတာ့ ၇နာရီခရီးကို ေအးေဆးျဖစ္သြားျပီေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အင္တာနက္ပါရေတာ့ ပိုအဆင္ေျပျပီေပါ့။ 20MB အထိ အလကားေပးသံုးထားတာမို႕ လံုေလာက္တဲ့ ပမာဏပါပဲ။

အိပ္လိုက္ရုုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္နဲ႕  ဒူဘိုင္းကို မနက္ေစာေစာ ဆိုက္ပါတယ္။ ဒူဘိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္စီးရမယ့္ ေလယာဥ္ေနရာကို ေျပာင္းရတယ္။ ဓါတ္ေလွခါးေလးငါးခုလိုက္ေဘးတိုက္ဟာ တခု တခုုအက်ယ္က က်ေနာ့အိပ္ခန္းေလာက္ရွိတာမို႕ ဒူဘိုင္းေလဆိပ္ရဲ့ ခန္းနားမွဳကို အေတာ္ေလးသိသာေစပါတယ္။ အသြားခရီး ဒူဘိုုင္းမွာေလယာဥ္ေျပာင္းခ်ိန္ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ခရီးသြားေဖာ္ကိုုရွာ ေနာက္ေလယာဥ္စီးရမယ့္ ဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့မွ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေလယာဥ္ကေတာ့ ပံုမွန္ေလယာဥ္ Boeing 777 ပါ။ အိပ္မေပ်ာ္တာမို႕ တလမ္းလံုး ရုပ္ရွင္ၾကည့္သြားခဲ့တာ ေလယာဥ္ဆိုက္ခါနီးတနာရီအလိုေလာက္မွ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ 

မီလန္ေလဆိပ္ကေတာ့ ဒူဘိုင္းေလဆိပ္နဲ႕ယွဥ္ရင္ ေသးေသးေလးပါ။ သူတို႕ႏိုင္ငံသားေတြက စက္နဲ႕ဝင္သြားၾကျပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ေကာင္တာ ေလးခုုေလာက္ပဲဖြင့္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး တန္းစီလိုက္ၾကရတယ္။ အေရးထဲ အရာရွိက အသစ္ထင္ရဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ မသိတာေၾကာင့္ ပတ္စပို႕ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ဗီဇာ စာရြက္ကိုလည္း မရွာတတ္လို႕ေဘးနားက တေယာက္ကို ေမးေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ဘာလုုပ္တာလဲတဲ့ အလည္လာတာလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ တခါ ျပန္စစ္ျပန္ေရာ။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာမွ ဝင္ခြင့္ဗီဇာထုေပးလိုက္တယ္။ ဟူး......

ေလဆိပ္ထဲမွာ အိတ္ရွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ခရီးေဖာ္အိတ္ကရေနျပီ။ က်ေနာ့အိတ္က အေပၚက အိတ္ခြံစြပ္လာတာမို႕ သူတို႕ ေလေၾကာင္းလိုင္းကိုပါ အကူအညီေတာင္းျပီး ရွာခိုင္းတယ္။ တကယ္က အိတ္ခြံယူထားခံလိုက္ရျပီး အိတ္ခ်ည္းသပ္သပ္ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႕ က်ေနာ္ရွာမေတြ႕ပဲျဖစ္ေနတာ.

အိတ္ရျပီဆုိေတာ့ လာၾကိဳတဲ့သူေတြကို ဖုုန္းေခၚရတယ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္က ေစာင့္ေနတဲ့ကားေလးနဲ႕ က်ေနာ္တုို႕ရဲ့ အိတ္အၾကီးေတြနဲ႕ေတာ့ ကြက္စတိပဲ။ လာၾကိဳတဲ့သူေတြ ဘာမွ မစားရေသးတာမို႕ Macdonald ဆိုင္မွာ မနက္စာစားၾကတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ သူတို႕ျမိဳ႕ကိုသြား အထုတ္ေတြထားျပီးတာနဲ႕ မီလန္ကို ျပန္ထြက္ၾကတယ္။

မီလန္ျမိဳ႕အဝင္နားက ဘူတာမွာ ကားထားျပီး ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။ အီတလီရဲ့ ပထမဆံုး ေန႕လည္စာကေတာ့ အီတလီပင္လယ္စာေခါက္ဆြဲပါပဲ။ တပြဲကိုတေယာက္တည္း စားမကုန္လို႕ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တခါဆို တပြဲမွာ ႏွစ္ေယာက္အသာေလး စားလို႕ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရထားနဲ႕ခရီးဆက္တယ္။ တေနကုန္စီးလို႔ရတဲ့လက္မွတ္က တေစာင္ကို ေလးယူရိုခြဲပါ။ စီးခ်င္တိုင္းစီး အားမကုန္ဘူး သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရႊဘက္ထီပါပဲ။





ပထမဆံုးသြားတဲ့ေနရာကေတာ့ ေအစီနဲ႕အင္တာရဲ့ အိမ္ကြင္း ဆန္စီးရိုးပါပဲ။ ေဘာလံုးကြင္းကိုသြားတဲ့ လမ္းက သစ္ပင္တန္းဟာ ေဆာင္းဦးေပါက္သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳေနခဲ့တာေၾကာင့္ လွလို႕ေနတယ္။ ကြင္းနားမေရာက္ခင္ ဂရက္ဘတီေတြကုိလည္း ဟိုတစဒီတစေတြ႕ေနရတယ္။ ကြင္းထဲေတာ့ ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြင္းအျပင္ကေန အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုုရိုက္ၾကတယ္။ အမွတ္တရပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ေနရာကေန ကြင္းထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ေရာင္းေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေစ်းေတြၾကီးလို႕ ကိုင္ျပီး ျပန္ခ်...




ဆန္စီးရိုးကေန ရထားစီးျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ျပန္လာၾကတယ္။ မီလန္ျမိဳ႕စားရဲ့ နန္းေတာ္ကို ဝင္ၾကည့္တယ္။ နန္းေတာ္ဟာ ၁၇ရာစုုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဥေရာပမွာ အၾကီးမားဆံုးနန္းေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ေရွးေဟာင္းအႏုပညာေတြစုေဝးျပီး ျပသတဲ့ ျပတိုက္တခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ နန္းေတာ္အေပၚကို တက္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။

နန္းေတာ္အေနာက္က ပန္းျခံထဲကို ေရာက္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္မထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႕ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ပန္းျခံထဲမွာ ေနစာလွံဳေနၾကတာနဲ႕ စာအုုပ္ဖတ္ေနၾကတာ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ သစ္ရြက္ေတြ ေနေရာင္ျခည္ေတြဟာ အေတာ္ေလး သက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္။

ပန္းျခံကေနထြက္ျပီး အရမ္းစည္ကားတဲ့လမ္းမကို ျဖတ္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ မီလန္ျမိဳ႕ရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို မဝင္ပဲ ဘုရားေက်ာင္းအေရွ႕ကေန ေနဝင္ျပီး အေရာင္ေျပာင္းသြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီဘုရားေက်ာင္းကိုလာၾကည့္ရင္ လက္ပတ္ေတြ လာေရာင္းတာကုုိ အေရးမစိုက္ဖို႕ နယ္ခံက အထပ္ထပ္မွာပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူမည္းေတြ ေရာင္းၾကတာပါ။ ေဟ့ ေဟ့လို႕ ေခၚရင္လည္း လွည့္မၾကည့္ဖို႕ စကားျပန္မေျပာဖို႕ ေသခ်ာမွာထားခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ကိုယ္ေတြက စုတ္တီးစုတ္ျပတ္မို႕ထင္တယ္ ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ၾကပါဘူး :)

ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္ၾကည့္ဖို႕ မလုပ္ၾကပဲ ဘုရားေက်ာင္းနားက ေရွာပင္းေမာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ နယ္ခံဆီက ငါးမ်က္စိကိုငွားျပီး ေခါင္မိုးလွလွကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ေရွာပင္းေမာကို ေက်ာ္လာတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္ လီယိုနာဒိုရဲ့ ရုုပ္ထုကို အမွတ္တရရိုက္ယူလာတယ္။ အီတလီနဲ႕ ဒီလူဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ကို အျမဲပါေနေတာ့တာကိုုး။

ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ မီလန္ရဲ့ ညေနအဆံုးသတ္ကေတာ့ အေစာက လူၾကီးရဲ့ ပန္းခ်ီလက္ရာ ခရစ္ေတာ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးညစာစားပဲြကိုၾကည့္ဖို႕ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လက္မွတ္ၾကိဳယူရျပီး လက္မွတ္ခက တေယာက္ကို ၁၂ ယူရိုပါ။ ပန္းခ်ီကားျပတဲ့ ေနရာကို မဝင္ခင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အပ္ရေသးတယ္။ အထဲက ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြကုန္မွ တံခါးေပါက္က သူ႕အလိုလိုပြင့္လာတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ လံုးဝမေပးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲ ပန္းခ်ီကားဟာ လီယိုနာဒိုရဲ့ လက္ရာပါဆုိတာ အေတာ္ေလး ျငင္းခံုခဲ့ျပီးမွ လက္ခံ ေၾကျငာခဲ့တာလို႕ သိရတယ္။ အေရွ႕တည့္တည့္ကေန အားရေအာင္ ၾကည့္ျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ကို ဆုတ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းခ်ီကားထဲက အရုုပ္ေတြက ေနာက္ကလိုက္ပါလာသလို ခံရတယ္။ 3D ပံုစံရုပ္ၾကြေတြျဖစ္ေအာင္ ၁၄ရာစုကတည္းက ဆြဲခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ့ အႏုပညာဖန္တီးမွဳကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။

ပန္းခ်ီကားကို တဖြဖြေျပာေနရင္း နယ္ခံရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္တင္ထားတဲ့ ျပိဳင္ပြဲကို ဝင္အားေပးတယ္။ အားေပးတယ္သာ ဆိုတယ္ ပင္ပန္းျပီး ခဏခဏ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႕ မနည္း ျပန္ျပန္ထရတယ္။ ပထမတရက္ သံပတ္ကေတာ့ အကုန္ပဲဆိုပါေတာ့.....