တေန႕တာအတြင္း ကိုုစမတ္ကြ်န္းမွာ

ျပီးခဲ့တဲ့အပတ္အတြင္း အလုပ္က ရေရာင္ Rayongဆိုတဲ့ျမိဳ႕မွာ တာဝန္က်တဲ့အခါ ကိုစမတ္ကြ်န္းကိုသြားဖို႕ အေၾကာင္းျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ရေရာင္ဆိုတာ ဘန္ေကာက္ကေန ကားလမ္းခရီး သံုးနာရီၾကာအကြာအေဝးမွာရွိပါတယ္။ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္တရက္ပဲ နားရက္ရတာမို႕ လိုက္ပို႕ေပးမယ္ဆိုတဲ့ နယ္ခံမလိုက္ပို႔ေပးႏိုင္သည့္တိုင္ တေယာက္တည္း သြားဖို႕ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ကိုစမတ္ကြ်န္းကိုုသြားဖို႕အတြက္ ရေရာင္ျမိဳ႕ကေန ဘန္ဖီဆိုတဲ့ ျမိဳ႕ကိုထပ္သြားရပါတယ္။ ဘန္ဖီကေနမွ ကိုစမတ္ကြြ်န္းကိုသြားဖို႕ သေဘၤာဆိပ္ရွိတာေၾကာင့္ပါ။ ဘန္ေကာက္ ဆူဝဏဖံုေလဆိပ္ကေန ဘန္ဖီကို တိုက္ရိုက္ မီနီဘတ္စ္ေတြ ရွိတယ္လို႕လည္းေျပာပါတယ္။ 

က်ေနာ္ကေတာ့ ရေရာင္ကေန ကားငွားျပီးသြားျဖစ္တယ္။ လိုင္းကားေတြရွိေပမယ့္ လိုင္းကားဂိတ္ကိုသြားဖို႕၊ လိုင္းကားလူျပည့္ေအာင္ေစာင့္ဖို႕ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။ ကားငွားခ ဘတ္၅၃၀က်ပါတယ္။ ဘန္ဖီေရာက္တဲ့အခါ သေဘၤာလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့သူေတြက အမ်ားအျပားပါ။ သေဘၤာဖယ္ရီ အမ်ိဳးအစားက ကိုယ့္ဘတ္ဂ်က္ေပၚမူတည္ေနတယ္။ ရိုးရိုးပံုမွန္သေဘၤာက အသြားအျပန္ ဘတ္၂၀၀နဲ႕ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာပါမယ္။ အျမန္ယာဥ္ စပိဘုတ္ေလးေတြကေတာ့ အသြားအျပန္ ဘတ္၄၀၀နဲ႕ ၆၀၀ ၾကားရွိျပီး ၁၅မိနစ္ေလာက္္ပဲၾကာပါမယ္။ ကိုယ္ပိုင္သီးသန္႕ဆိုရင္ေတာ့ ဘတ္၁၅၀၀ ကေန ၂၀၀၀ၾကားရွိပါတယ္။ ေစ်းဆစ္ဖို႕ေတာ့ အေတာ္လိုပါတယ္။ က်ေနာ့ကို ေရာင္းတဲ့ အျမန္ဖယ္ရီလက္မွတ္က အသြားအျပန္ ၈၀၀ဆိုတယ္. အင္တာနက္မွာ ဘတ္ေလးရာပဲ မရရင္ မယူေတာ့ဘူးဆိုေတာ့မွ ဘတ္ငါးရာအထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေစ်းခ်ေပးသြားတာပါ။

ပထမဆံုးကပ္တဲ့ ကမ္းေျခက အစိမ္းေရာင္ကမ္းေျခလို႕လည္းေခၚတဲ့ ဆိုုင္ကေရာ Sai Kaew ကမ္းေျခမွာရပ္ေပးပါတယ္။ ကမ္းေျခမွာ ဖယ္ရီသေဘၤာကပ္တာနဲ႕ အေစာင့္က ကမ္းေျခဝင္ခြင့္ ဘတ္၂၀၀ လာေကာက္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားမို႕ ၂၀၀ေကာက္တာျဖစ္ျပီး သူတို႕ႏိုင္ငံသားဆိုရင္ လူၾကီး ၄၀၊ ကေလး ၂၀ပဲ ေပးရပါတယ္။ ကမ္းေျခမကပ္ခင္ကတည္းက ျမင္ရတဲ့ ေက်ာက္ေဆာင္မွာ ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႕ စိတ္ကူးထားျပီးျပီ။ ေနက အေတာ္ပူတာမို႕ ကင္မရာဆရာေတြ အၾကိဳက္ပါပဲ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚေရာက္တာနဲ႕ ေခြ်းကေရခ်ိဳးထားသလို ရႊဲႏွစ္ေနခဲ့ျပီ။

ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚက ဆင္းတာနဲ႕ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အုုန္းရည္တလံုးမွာေသာက္ခဏနားယူရတယ္။ ေကာ္ဖီဆိုင္အထြက္မွာ ဆိုင္ကယ္ငွားဖို႕ ေမးတဲ့အခါ တေန႕လံုး ဆီတိုင္ကီအျပည့္ကို ဘတ္၃၅၀နဲ႕ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ သူေတာင္းတာ ၃၈၀ပါ။ အျပင္ဆိုင္ေတြမွာေတာ့ ၄၅၀ ၅၀၀ေလာက္ေတာင္းေနတာေတြ႕ရတယ္။

အျပင္လမ္းမေပၚထြက္တာနဲ႕ ဗယ္ဘက္ကိုခ်ိဳးျပီး ေမာင္းသာေမာင္းလို႕ဆိုုတယ္။ လမ္းက တလမ္းတည္း ျဖဴးေနေအာင္ေဖာက္ထားတာမို႕ခရီးသည္ေတြအတြက္ အေတာ္ေလးကို အဆင္ေျပေစတယ္။ ဆိုင္ကယ္ငွားတဲ့လူ ညႊန္လိုက္တဲ့ လူနည္းတယ္ ေရၾကည္တယ္ဆိုတဲ့ ေဖ်ာေဘး Phouw Bay ကိုအရင္သြားတယ္။ Resort တခုုရဲ့ ေရွ႕တည့္တည့္ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႕ ပင္လယ္ဟာ ျငိမ္သက္ေနခဲ့တယ္။ ဓါတ္ပံုနည္းနည္းရိုက္ေနရင္း ေရထဲက Sea Urchin ထဲကိုျမင္ေနရျပီ။ ေရထဲက ငါးေရာင္စံုေတြက ေရထဲမဆင္းပဲမေနႏိုင္ေအာင္ ေခၚေတာ့တာပါပဲ။ သိပ္မၾကာခင္ ေဆြမ်ိဳးေပါက္ေဖာ္တသိုက္ Snorkeling လာလုပ္ၾကရင္း ဆူညံပြက္ေနတာနဲ႕ ျပန္တက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

ကမ္းေပၚက ေနဝင္ခ်ိန္ၾကည့္တဲ့ဗ်ဴးပြိဳင့္မွာ ခဏဓါတ္ပံုဝင္ရိုက္တယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး တေယာက္တည္း ရွဳခင္းကိုု ၾကည့္ရတာ လြမ္းစရာေတာ့ အေကာင္းသား။

အဲ့ဒီကေန ဆက္ထြက္လာရင္း ရွဳခင္းသာဆိုတဲ့ ေနရာေရာက္တဲ့ ေနကေခါင္းေပၚေရာက္ေနျပီ။ ပူက်စ္ေတာက္ေနေပမယ့္ ရွဳခင္းက အရမ္းလွတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ျပီး အထဲကို တိုုးဝင္သြားမိတယ္။

ကိုုစမတ္ကြ်န္းရဲ့ အဖ်ားပိုင္းေရာက္တဲ့အထိ ေမာင္းသြားရင္း ဆိုင္ကယ္ရပ္ျပီးတာနဲ႕ ေတာအုုပ္ထဲကိုုလမ္းေလွ်ာက္ဝင္သြားရတယ္။ အေနာက္ဖက္ပိုင္းရွဳခင္းကမ္းေျခနဲ႕ အေရွ႕ဖက္ပိုင္းရွဳခင္းကမ္းေျခ လမ္းႏွစ္ခုခြဲသြားတာမို႕ ပထမဆံုး အေနာက္ဖက္ကို ေရြးလိုက္တယ္။

အေနာက္ဖက္ကမ္းေျခကို ေက်ာက္တံုးပံုျပင္ကမ္းေျခလို႕ က်ေနာ္က နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ အစီအရီထပ္ထားတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႕ ပင္လယ္ျပာေနာက္ခံဟာ ခံစားမွဳ မ်ိဳးစံုကိုု တစဆီဆြဲထုတ္ေနသလိုုပါပဲ။ ကမ္းစပ္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မိသားစုကုိလည္း စိတ္ဝင္တစား ဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခေရာက္ေတာ့ လူနည္းနည္းမ်ားေနျပီ။ ဒန္းအျဖစ္သစ္ကိုင္းနဲ႕ လုပ္ထားတာေလး စီးရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္ေပမယ့္ လူမ်ားေနတာနဲ႕ ေသခ်ာ မရိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အေရွ႕ဖက္ကမ္းေျခကေန ျပန္လာတဲ့အခါ ဗိုုက္အေတာ္ဆာေနခဲ့ျပီ။ ေန႕လည္ တခ်က္ခြဲေက်ာ္ျပီေလ။ ကမ္းေျခတခုဝင္မယ္ ဆိုင္အဆင္ေျပရင္ဝယ္စားမယ္ဆိုျပီး ကမ္းေျခ အိုလြန္းဒန္ Ao Lung Dam ကိုဝင္တယ္။ Jelly Fish restaurant မွာဝင္ျပီး ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ကိုေငးျပီးစားရတာမို႕ ပင္လယ္စာအစစ္အမွန္ေပါ့။ ဆိုင္ေနာက္ထဲမွာ ေရခ်ိဳခ်ိဳးလို႕ရတဲ့ေနရာလည္းရွိတာမို႕ ခဏနားျပီးတာနဲ႕ ပင္လယ္ထဲဆင္းျဖစ္တယ္။ ပင္လယ္ေရအဝစိမ္ျပီးတဲ့အခါ ေရခ်ိဳခ်ိဳးျပီး အစိမ္းေရာင္ကမ္းေျခကို ျပန္တက္လာခဲ့တယ္။

ေလးနာရီမွာ ဖယ္ရီခ်ိန္းထားတာမို႕ အစိမ္းေရာင္ကမ္းေျခက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ျပန္ေစာင့္ေနတယ္။ ေကာ္ဖီနဲ႕ မုန္႕တခုလည္း ထပ္စားျဖစ္ေသးတယ္။ ေလးနာရီထိုုးေတာ့ ဖယ္ရီလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့သူေတြဆီ ဖုုန္းေခၚတဲ့အခါ ကမ္းေျခမွာ နံပါတ္သံုးဆိုတဲ့ စပိဘုုတ္ကိုုသြားပါဆိုတာနဲ႕ အေျပးသြားရေတာ့တာ။

ဘန္ဖီေရာက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားနဲ႕ျပန္မယ္ဆိုျပီးလမ္းေပၚထြက္လာခဲ့တယ္။ လမ္းက အေတာ္ေလး ေနပူတာေၾကာင့္ တကၠစီေမးၾကည့္တဲ့အခါ ဘတ္၄၀၀ေတာင္းတယ္။ သံုးရာနဲ႕စစ္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့လာရင္း ေနာက္ဆံုုး ေတာင္းတဲ့ေစ်းနဲ႕လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ရေရာင္က ဟိုတယ္ကိုေရာက္ေတာ့ ခဏနားျပီး အေညာင္းေျပ အႏွိပ္ခံဝင္ရင္း မရြယ္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တဲ့ စမတ္ကြ်န္းကို ျပန္ေတြးေနမိေတာ့တယ္....

တန္႕ေဆြနဲ႕ တရုတ္နန္းတြင္းရတနာမ်ား...

ဒီရက္ကိုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ သူ႕သတို႕သားေလာင္းက လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ထိုင္ေပကေန တန္႕ေဆြကို ရထားစီးသြားၾကတယ္။ ဘူတာကေနထြက္ျပီး ဖယ္ရီမစီးခင္ ေစ်းတန္းမွာ မနက္စာ စားရင္း ေစ်းဝယ္လိုက္ၾကေသးတယ္။

ဖယ္ရီနဲ႕ ဟိုတဖက္ကမ္းကို ကူးျပီး ထိုင္ေပျမိဳ႕ၾကီးကို ေနာက္ထပ္ရွဳခင္းတခုအေနနဲ႕ ထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ တဖက္ကမ္းမွာလည္း Street food ေတြအမ်ားၾကီးပဲ။ တခုျပီးတခုု စမ္းစားၾကတယ္။ 

ေန႕လည္စာစားျပီးတာနဲ႕ ထိုင္ေပကို ျပန္လာၾကတယ္။ ဦးတည္သြားတဲ့ ေနရာကေတာ့ တရုုတ္နန္းတြင္းရတနာေတြရွိတဲ့ ျပတိုက္ပါပဲ။ တရုုပ္ျပည္ မင္မင္းဆက္နဲ႕ ခ်င္မင္းဆက္ရဲ့ နန္းတြင္းရတနာေတြကို ဒီျပတိုက္မွာထားရွိပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္လက္ေအာက္ နန္းေတာ္က်ေရာက္တဲ့အခါ နန္းတြင္းရတနာေတြကို နန္က်င္းကို ေရႊ႕ထားၾကတယ္။ ဒီကမွ ခ်န္ေကရွိတ္လက္ထက္ေရာက္တဲ့အခါ ထိုင္ဝမ္ကို ေရႊ႕ေျပာင္းေပးခဲ့တယ္လို႕ သိရပါတယ္။

ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္မရွိတဲ့အတြက္ စိတ္ႏွလံုးနဲ႕သာ ခံစားခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ပန္းခ်ီေတြပါပဲ။ အႏုုပညာ ဆိုတဲ့ ခံစားသက္ဝင္မွဳက ေတာ္ေတာ့ကို လွဳပ္ခတ္ေစပါတယ္။ ပန္းခ်ီးကားေတြကို ျမင္ကြင္းက်ယ္ ခ်ဲ႕ၾကည့္လို႕ရတဲ့ စီစဥ္မွဳကိုလည္း ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ ေန႕တဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကို က်ေနာ္တို႕ ျပတိုက္ထဲမွာပဲ ႏွစ္ျမဳပ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။

ျပတိုက္ အျပင္ကိုထြက္ေတာ့ ေမွာင္ေနခဲ့ျပီ။ ဘယ္သြားခ်င္လဲဆိုေတာ့ ယဲ့မင္ဆန္းေတာင္ေပၚကေန ထိုင္ဝမ္ျမိဳ႕ျပကို ေငးခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႕ လိုုက္ပို႕ၾကတယ္။ မိုုးခ်ဳပ္လို႕ထင္တယ္ လူအေတာ္ျပတ္တယ္။ ခဏပဲ ေနျပီး ျပန္လာခဲ့လိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ဘူတာနားက ညေစ်းတန္းမွာ ညစာ ဆြဲရင္း ဒီေန႕တေန႕တာ အတြက္ ျမင္ခဲ့ ၾကည့္ခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္ေတြးေနမိတယ္....