ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမေတာင္ပိုင္း (၁)

သြားထားတဲ့ ခရီးမ်ားထဲက  ေရးလက္စေတြ၊ မေရးရေသးတာေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္သြားခ်င္တယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဒီခရီးကို အရင္ေရးရတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ရမလား ခရီးသြားမလား ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္းမွာ ထားဝယ္ခရီးလာဖို႕ နယ္ခံမိတ္ေဆြက ဖိတ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ ခြင့္တရက္ပဲ ယူျပီးသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

MAI နဲ႕ ၂၈ ဒီဇင္ဘာျပန္ျပီး ၃ ဇန္နဝါရီျပန္အလာ စလံုး ၂၃၀ပဲက်ပါတယ္။ ၂၈ တညကိုရန္ကုန္မွာ အိပ္ျပီး ၂၉ မနက္ေလယာဥ္နဲ႕ (MNAနဲ႕ပါ) ထားဝယ္ကို ျပန္ထြက္တယ္။ ေလယာဥ္တစင္းလုံး ႏိုင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာဆိုလို႕ အနည္းအက်ဥ္းပဲပါတယ္။ ထားဝယ္နဲ႕ ေကာ့ေသာင္းဟာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားသူေတြရဲ႕ အၾကိဳက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီ။ နယ္ခံေတြအတြက္ ဝင္ေငြတဖက္တလမ္းေတြ ရေနခဲ့ျပီဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ဝမ္းသာမိတယ္။

ထားဝယ္ကို နာရီျပန္တခ်က္မတီးခင္ ေရာက္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အစိုးရပိုင္းဆိုင္ရာ လူၾကီးနဲ႕ သူ႕မိသားစု (အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာပံု ရပါတယ္) လည္းပါတယ္။ ေလယာဥ္ဆိုက္တာနဲ႕ အဲ့ဒီလူၾကီးနဲ႕ မိသားစုုကို အရင္ဆင္းခုိင္းျပီး ေလွခါးမွာ ဝတ္စံုျပည့္လာၾကိဳသူေတြဟာ တန္းစီျပီးေစာင့္ေနတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး ၾကည့္ေနၾကတာကို ၾကည့္ျပီး ရီလည္းရီမိ၊ ေျပာင္းလဲၾကစို႕ဆိုျပီး မနက္ေလးနာရီထ မဲေပးခဲ့တဲ့ အစိုးရအသစ္ရဲ့ အရင္အတိုင္းမေျပာင္းလဲေသးတဲ့ အျဖစ္ကို ေတြးျပီး ငိုလည္းငိုခ်င္ျဖစ္သြားတယ္။

ထားဝယ္ေလဆိပ္ကေန လာၾကိဳတဲ့ကားနဲ႕ တည္းမယ့္အိမ္မွာ အထုုတ္ေတြခ် ကေျမာၾကီးကအိမ္မွာ ေန႕လည္စာသြားစားၾကတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ခရီးစဥ္စျပီေလ။ ပထမဆံုးက ေမွ်ာ္ရစ္ ဘုရားကိုုလာတယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ကိုလာတဲ့ လမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ေတြရပ္ထားတဲ့ေရထဲက အရိပ္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္တာနဲ႕ ခဏရပ္ခုုိင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနပူေနျပီ။ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚတက္ျပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

ေမွ်ာ္ရစ္ကအျပန္ လမ္းကရြာထဲမွာ ငါးေျခာက္လွမ္းထားတာကို ခြင့္ေတာင္းယူျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ ေရထြက္ပစၥည္းေပာတဲ့သူတို႕ဆီမွာေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ေပမယ့္ ပင္လယ္နဲ႕ ေဝးတဲ့အရပ္က က်ေနာ္လိုလူအတြက္ေတာ့ အဆန္းေလ..

ပထမဆံုးေန႕ရဲ့ အဆံုးသတ္ကေတာ့ ေမာင္းမကန္မွာေပါ့။ ေမာင္းမကန္မွာ အုန္းေရေသာက္ရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႕။ ခရီးေတြထြက္တိုင္း ေနဝင္ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္ေတြကို တခုတ္တရ လိုက္ၾကည့္ရင္း ဓါတ္ပံုရိုုက္ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ရင္း မနက္ေနထြက္နဲ႕ ညေန ေနဝင္ခ်ိ္န္ေတြက မသိလိုက္မသိဖာသာ။ တခါတေလ သြားရင္းလာရင္း ေငးေမာလိုက္ရရင္ေတာင္ ေလးငါးမိနစ္ထက္မပိုဘူးေလ။

ေမာင္းမကန္ေနဝင္ခ်ိန္က သိပ္လွပါတယ္။ ေကာင္းကင္ရယ္၊ ေနမင္းရယ္၊ လွိဳင္းေတြရယ္နဲ႕အတူ ေသာင္ျပင္ထက္မွာ လွိဳင္းေတြပင့္လာတဲ့အခါ ထင္က်န္ရစ္တဲ့ ေရာင္ျပန္ရယ္က ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္။ 

ေမာင္းမကန္မွာ အလင္းေရာင္မရွိေတာ့မွ ေမာင္းမကန္က ျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းတဝက္မွာ မူးလက္သုတ္ဆိုတဲ့ ထားဝယ္မုန္႕တီကိုေသာက္တယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ အခ်ိဳရည္(ပအံုးရည္) ထည့္ျပီးစပ္စပ္ေလး စားၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခ်ိဳရည္ မထည့္ပဲ နံနံပင္မ်ားမ်ားထည့္ပါဆိုေတာ့ ရီၾကတယ္။ နံနံပင္က ဒီအရပ္မွာ ရွားတာမို႕ ပါေလကာေလးပဲ ထည့္စားၾကတာတဲ့။ ျငဳပ္သီးမထည့္ပဲနဲ႕ေတာင္ စပ္ေနတာ သူတို႕လို ျငဳပ္သီးမ်ားထည့္စားလို႕ကေတာ့ မလြယ္ေက်ာပဲ။

မုန္႕တီဆိုင္ကေန ေနာက္တေနရာအျဖစ္ ေရပူစမ္းမွာ ေရဝင္ခ်ိဳးၾကတယ္။ ေရကန္သံုးကန္ရွိတဲ့အထဲက ႏွစ္ကန္ကေနပဲ ခ်ိဳးႏိုင္တယ္။ အရမ္းပူတဲ့ကန္ကိုေတာ့ မခ်ိဳးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ထားဝယ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလးမိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ညေစ်းတန္းေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုုျပီး တည္းတဲ့အိမ္နဲ႕ ႏွစ္ဘေလာက္ေက်ာ္ေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ညေစ်းတန္းမွာ ျမိတ္္ကတ္ေၾကးကိုက္စားၾကျပန္ေသးတယ္။

ဗိုက္လည္း အေတာ္ျပည့္ေနျပီဆိုုေတာ့ အိပ္ဖို႕ပဲေပါ့။ မနက္ကို ေလးနာရီ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ခရီးစဥ္စမယ္ လမ္းၾကမ္းမယ္ ပင္ပန္းမယ္ ရဲေဘာ္တို႕ဆိုျပီး အိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကေတာ့တယ္......