ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမေတာင္ပိုင္း (၃)

ဒီေန႕မနက္ေတာ့ ခုုႏွစ္နာရီေလာက္စမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။မနက္စာကို ထားဝယ္မုန္႕ဟင္းခါးနဲ႕ မုန္႕မ်ိုးစံုေကြ်းပါတယ္။ ႏွစ္တႏွစ္ကူးေတာ့မွာမို႕ ေပ်ာ္မယ့္ပါးမယ့္သူေတြ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနၾကသလို၊ ဆူဆူညံညံေတြနဲ႕ ေဝးလိုတဲ့ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ အထူးသီးသန္႕ ခရီးစဥ္ဆိုပါေတာ့...

နယ္ခံမိတ္ေဆြေတြရဲ့ ရာဘာျခံရွိတဲ့ ဖိုးေခါင္းေတာင္ေျခမွာ ညအိပ္ျပီးႏွစ္သစ္ကိုၾကိဳၾကမယ္။ ဆိုေတာ့ မေန႕ကေလာက္ ခရီးရွည္ မဟုတ္ေပမယ့္ ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ဆိုင္ကယ္စီးရမယ္လို႕ ေခ်ာ့ၾကတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆးပါလို႕ တခုပဲ က်ေနာ္စိုးရိမ္တာက ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးဖင့္သြားမွာကိုပါပဲ၊ နယ္ခံေတြရဲ့ ေရာက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကိုလည္း ျမင္ေနရတယ္ေလ။

ျမိဳ႕အျပင္က ထားဝယ္ျမိဳ႕စာတန္းကို ဓါတ္ပံုရိုက္ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ထားဝယ္ျမစ္ကို တံတားေပၚကေန မွတ္တမ္းတင္တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ရွမ္းလမ္းေပၚကိုေရာက္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚတုန္းက ျမစ္လိုမ်ိဳး အေၾကာင္းလိုက္ၾကီးျဖစ္ေနတာ ဘာလဲလို႕ေမးထားဖူးတယ္။ အဲ့ဒါ ရွမ္းလမ္းတဲ့ ယိုးဒယားေတြလာေဖာက္ထားတဲ့ လမ္းမို႕ ရွမ္းလမ္းလို႕ေခၚၾကတယ္။ ေျမနီလမ္း လမ္းမက်ယ္ကို ျဖဴးေနေအာင္ေဖာက္ထားတာပါပဲ။

လမ္းမွာ ေခါက္မုန္႕သည္ေတြ႕လို႕ ဝယ္စားၾကတယ္။ ေခါက္မုန္႕သည္ရဲ့ ဒယ္က သိပ္မိုက္ပါတယ္ေလ။ ေတာင္ေျခနားက ရြာေရာက္တဲ့အခါ ကြမ္းသီးျခံထဲဝင္ေမႊၾကတယ္။ စိုက္ခင္းပိုင္ရွင္က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကေလးေတြကို လုပ္အားေပး ကြမ္းသီးေကာက္ခိုင္းေနတာေတြ႕လို႕ သေဘာက်မိတယ္။ ရြာထဲမွာ ကြမ္းသီးခြဲေနတာေတြ၊ ေနလွမ္းထားတဲ့ ကြမ္းသီးေတြလည္း ခြင့္ေတာင္းျပီးမွတ္တမ္းတင္မိပါတယ္။

ညအိပ္မယ့္ေတာင္ေစာင္းကို မေရာက္ခင္ အိမ္္မွာ ေန႕လည္စာကိုမွာထားခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္း ေျခက်င္ေလွ်ာက္တက္ပါတယ္။ ရာဘာေတာထဲက အိမ္ကေလး ခ်စ္စရာေလးပါပဲ။ ကိုေမာင္ေလးက ရာဘာပင္မွာ ခ်ည္တဲ့ ၾကိဳးအိပ္ရာကို ထုုတ္ေပးတယ္။ စာအုုပ္မယူလာမိတာ နာတာပဲ။ ျပီးတာနဲ႕ ေဘးနားက စမ္းေခ်ာင္းေလးကိုသြားတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးရဲ ့ေရဟာၾကည္လင္ေအးျမေနတာပါပဲ။ ေခ်ာင္းထဲက ငါးကေလးေတြက ေရထဲခ်ထားတဲ့ ေျခေထာက္ကို တြတ္ၾကတယ္။ ေက်းငွက္ျမည္သံေတြနဲ႕ သဘာဝဆိုတဲ့ အရသာကို ခံစားေနမိေတာ့တယ္။

ေန႕လည္စာစားဖို႕ ေနာက္တဖြဲ႕ကလည္း လာေနျပီဆုုိေတာ့ သူတို႕ကို ေစာင့္ၾကတယ္။ သူတို႕ဝယ္လာတဲ့ ဟင္းေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ကိုခ်က္ေပးထားတဲ့ ဟင္းေတြစံုေနေအာင္စားရတယ္။ ခဏနားျပီးတဲ့ေနာက္ က်ေနာ္တို႕ရဲ႕ ေရတံခြန္ခရီးကို စပါတယ္။ ရာဘာျခံရဲ့ အေနာက္ ေတာင္ေပၚမွာ ရွိတာမို႕ ကိုယ္ပိုင္ေရတံခြန္လိုပါပဲ။ တျခားသူလည္း မရွိသလို သြားတဲ့လမ္းလည္း အခန္႕သင့္ မရွိပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ ေလးဖက္ေထာက္၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြ ေရထဲကေနျဖတ္၊ေက်ာက္တံုးေတြၾကားထဲ သြားရင္း ေရတံခြန္ကို ခက္ခက္ခဲခဲသြားရပါတယ္။ 

ေရတံခြန္ေရာက္တဲ့အခါ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေရထဲ ေရကူးၾက၊ ေရေပၚဒီအတိုင္း ေပၚသူကေပၚေန၊ အေပၚကေန ခုန္ခ်သူ၊ ပုုဇြန္လိုက္ဖမ္းတဲ့သူဖမ္း ၊ ေရထဲမွာ Goproနဲ႕ ဗီဒီယိုရိုက္ၾကနဲ႕ တေယာက္တမ်ိဳးစီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေရတံခြန္ေအာက္ထဲ ေခါင္းထိုးထည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္၊ ေရညွိေတြနဲ႕ ေခ်ာျပီး ေရထဲ ျပန္ေမ်ာသြားလိုက္ လံုးခ်ာပတ္ခ်ာလိုက္ေနခဲ့တယ္။ ေရကေအးေပမယ့္ ေရထဲကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္မတက္ၾကဘူး။

ေရတံခြန္ကေန ျပန္လာတဲ့အခါ အိမ္နားက ေခ်ာင္းထဲမွာ တခါ ေရျပန္စိမ္ၾကတယ္။ ညေန ေနက်သြားတာနဲ႕ ေခ်ာင္းေရဟာ စိမ့္ေနေအာင္ေအးသလို တိုက္တဲ့ေလကလည္း ေအးတာမုိ႕ ကိုယ္လက္ေရသပ္ျပီးတာနဲ႕ ရပ္ရေတာ့တယ္။

ကိုေမာင္ေလးက ညစာကို ၾကက္ကင္စီစဥ္ေပးထားတယ္။ မီးကေတာ့ ေနေရာင္ျခည္သံုးစြမး္အားနဲ႕ ေန႕လည္က ျဖည့္ထားတာကို ဖြင့့္ေပးပါတယ္။ တကယ့္ Eco Lodge ေလးပါ။ ျခံေစာင့္တဲ့ လင္မယားကေတာ့ ဖိုုးေခါင္းေတာင္ေပၚ ေတာပစ္ထြက္သြားၾကျပီ။ ႏွစ္သစ္ရဲ့ မနက္ေနထြက္တာကို ေတာင္ေပၚကေန ၾကည့္ၾကမယ္လို႕ ေျပာျပီး အိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကေတာ့တယ္......

ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမေတာင္ပိုင္း (၂)

မနက္ေလးနာရီမွာ ခရီးစၾကမယ္။ က်ေနာ့ကိုဆိုင္ကယ္နဲ႕ ေခၚမယ့္ နယ္ခံ ကိုုေမာင္ေလးကို လွမ္းႏွိဳးထားတယ္။ ဖုန္းနံပါတ္မွားႏွိဳးတာေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေလးကို ခဏေစာင့္ျပီး ခရီးကို စခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ေစာေစာ ဆိုင္ကယ္ေလနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး ေအးတာပါ။  

ထားဝယ္ျမိဳ႕နယ္ရဲ့ထူးျခားခ်က္က ျမိဳ႕နယ္တခုလံုုးသန္႕ရွင္းေနတာပါ။ အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းနဲ႕ ေဒသခံတိုင္းက သန္႕ရွင္းေရးကို လုုပ္ၾကဖို႕ႏွိဳးေဆာ္ထားသူနဲ႕ တတပ္တအားပါဝင္ၾကတဲ့ တျမိဳ႕နယ္လံုးကို ေလးစားမိပါတယ္။ 

ေတာင္တန္းေတြနားကို ေရာက္တဲ့အခါ ျမဴေတြဆိုင္းတဲ့ ဇာပုုဝါျဖဴျဖဴေတြ မလြင့္ခင္ ျဖတ္ခနဲေတြ႕ရတဲ့ မနက္အရုုဏ္ဦးအလွကို ရပ္ျပီး ရိုုက္ၾကျပန္တယ္။

တနာရီေက်ာ္ေလာက္ စီးျပီးတဲ့အခါ ဗိုက္ဆာလာၾကတယ္။ လမ္းမွာ ထားဝယ္မုန္႕ဟင္းခါးဆိုင္ စဖြင့္ကာစေတြ႕တာနဲ႕ ဝင္ဆြဲၾကတယ္။ ထပ္ျပီးေမာင္းလာရင္း မုခြ်တ္လိလုပ္ေနတာေတြ႕တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ျပန္လွည့္ျပီး ဝင္စားၾကေသးတယ္။ မုန္႕သည္ေဘးနားကေန သူတခုလုပ္ျပီးတာနဲ႕ ကိုယ္တခုစား သိပ္ေကာင္းတဲ့ မုခြ်တ္လိပါလား လုပ္ေနၾကတယ္။ မုန္႕သည္အမက မ်က္ႏွာခ်ိဳသာရံုုမက ေစတနာပါ ခ်ိဳပါတယ္။ မုုန္႕အပိုႏွစ္ခု သီးသန္႕ထည့္ေပးလိုက္သလို က်ေနာ္တုိ႕ေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို ျပံဳးျပီးၾကည့္ေနေလရဲ့...

ေနာက္ထပ္ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ေမာင္းလာတဲ့အခါ ရြာကအိမ္မွာ ကေလးေတြကို အေမက ထမင္းေကြ်းရင္း မီးလွံဳေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ျဖတ္လာၾကတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္လို႕ခြင့္ေတာင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုုက္ယူလာၾကတယ္။ 

အညာထန္းေတာနဲ႕ တူတယ္ဆိုတဲ့ ျမင္းခြာေအာ္မေရာက္ခင္ လမ္းကေလးမွာလည္း ရပ္ၾကျပန္ေသးတယ္။

ဘုရားဖူးေတြမမ်ားခင္ ရွင္ေမွာ္ေရာက္ေအာင္သြားၾကမယ္ဆိုေပမယ့္ ရွင္ေမွာ္သြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ ရပ္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကျပန္ေသးတာ။ ပင္လယ္ေဘးနားကပ္ျပီး ေတာက္ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ ရွင္ေမွာ္လမ္းဟာ မရပ္ပဲ မေနႏိုင္ေအာင္ကိုလွပါတယ္။

ရွင္ေမွာ္ေရာက္ေတာ့ ေနပူေနျပီ။ ဘုရားကိုဦးခ်ျပီးတာနဲ႕ ေအာက္ကို အတင္းဆင္းၾကတယ္။ ဘုရားဖူးေတြမ်ားေနခဲ့ျပီ။ အရင္ကဆို သဘာဝအတုုိင္းမို႕ ပိုလွမွာ ခုုေတာ့ ရသေလာက္ အလွေလးေတြကိုပဲ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ အေပၚကို ျပန္တက္လာတဲ့အခါ ဘုရားဖူးကားေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္လာၾကျပီ။

ရွင္ေမွာ္ကေန ျပန္ေတာ့ ငါးဖမ္းရြာကေလးကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ျမင္းခြာေအာ္ကို ဆင္းတယ္။ ျမင္းခြာေအာ္က ေရကူးဖို႕ေတာ့ အဆင္မေျပဘူး။ ျမင္းခြာေအာ္ကေန ဘိုုးဘိုးေက်ာက္ကို ဆက္သြားၾကတယ္။ 

ဘိုးဘိုးေက်ာက္ကိုေရာက္ဖို႕ ခက္ခက္ခဲခဲေမာင္းရပါတယ္။ ၆၀ဒီဂရီေလာက္မတ္တဲ့ေတာင္ကုုန္းေတြကို အဆင္းအတက္လုပ္ရတယ္။ ဘိုုးဘိုုးေက်ာက္ကမ္းေျခက ေရအေတာ္ၾကည္ျပီး တကယ္ကို လွတဲ့ကမ္းေျခတခုပါပဲ။ အမွိဳက္ေတြမရွိေသးဘူး၊ကားေတြ ဆိုင္ကယ္ေတြေတာ့ ကမ္းေျခမွာ သြားေနၾကတာ တားျမစ္သင့္ပါတယ္။ ကမ္းေျခကို သဘာဝအတိုင္း ထိမ္းသိန္းမယ့္သူေတြ လိုအပ္ေနပါေသးတယ္။ မူရင္းအစီအစဥ္က ဘိုုးဘိုးေက်ာက္ကေန စက္ေလွနဲ႕ ဆင္ေထာက္ကို သြားၾကဖို႕ပါပဲ။ စက္ေလွလိုက္မယ့္သူမရွိဘူးလို႕ဆိုပါတယ္။ 

ဘိုးဘိုုးေက်ာက္မွာ အုန္းေရေသာက္ ခဏနားျပီး ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လာၾကတယ္။ ဘိုုးဘိုုးေက်ာက္လမ္းထက္ ၾကမ္းတဲ့ ဆင္ေထာက္ကမ္းေျခလမ္းကို ဦးတည္ၾကျပန္တယ္။ ဆင္ေထာက္သြားတဲ့လမ္းဟာ မိုုးတြင္းဆို ဘယ္လိုမွ သြားလာႏိုင္မွာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုေမာင္ေလးကေတာ့ ေျပာတယ္ ဆင္ေထာက္မွာ ေက်ာင္းရွိတယ္ ဒါေပမယ့္ ဆရာ ဆရာမေတြဟာ အဲ့ဒီေက်ာင္းကို ဘယ္သူမွ မလာခ်င္ၾကဘူးတဲ့။ ဒီေလာက္ခက္ခဲတဲ့လမ္းကို ဘယ္သူက ေန႕တဒူဝလာခ်င္မွာတဲ့လဲ....

ဆင္ေထာက္ရြာမေရာက္ခင္ လမ္းဆံုမွာ ၾကံရည္ေသာက္ၾကတယ္။ ရြာကထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႕ ငါးေျခာက္ကိုလည္း စားလိုက္ေသးတယ္။ ၾကံရည္က သိပ္ခ်ိဳတာမို႕ အျပန္ဝင္ေသာက္မယ္လို႕ပါ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ထားလိုက္ၾကေသးတာ။

 

ဆင္ေထာက္ရြာေရာက္ျပီဆိုုတာနဲ႕ စာသင္ေက်ာင္းကိုု တခုတ္တရျပတယ္။ စာသင္ေက်ာင္းေက်ာ္တာနဲ႕ ဆိုင္ကယ္လမ္းဆံုးျပီ။ ေရတက္ခ်ိန္ဆို လမုုေတာကို ေလွနဲ႕ျဖတ္ရျပီး ခုုလို ေရက်ခ်ိ္န္မွာေတာ့ ေျခက်င္ခရီးပါ။ လမုုေတာကို မေဗဒါ သီခ်င္းေလးညည္းရင္း ေနပူပူကို လသာသလို ျဖတ္ၾကတယ္။ တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေလွ်ာက္လာရင္း လွိဳင္းသံကို ၾကားေနရျပီ။

ေတြ႕ျပီ ေရွ႕မွာ ပင္လယ္။ သဲေတြဟာ ေျမပဲဆန္ေလွာ္တဲ့ ဒယ္အုိးထဲက ဆားေတြလိုပါပဲ။ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ ဒီ ဆင္ေထာက္ ကမ္းေျခမွာ ေနၾကမယ္စိတ္ကူးေပမယ့္ ေျခာက္ရက္ေန႕အထိိ ကမ္းေျခဟိုတယ္က အျပည့္တဲ့ေလ။ ဒီေတာ့ ဒီကမ္းေျခကိုု ေရာက္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ပဲ လာျဖစ္တာပါ။

ဟိုတယ္က ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္မွာ ေန႕လည္စာ စားဖို႕မွာၾကတယ္။ ဗိုက္ေတြ တအားဆာေနခဲ့ျပီ။ ေန႕လည္စာစား ခဏနားျပီးမွ ေရဆင္းကူးၾကတယ္။ ဆင္ေထာက္ကမ္းေျခက ဘိုုးဘိုုးေက်ာက္ေလာက္ သိပ္မလွတဲ့အျပင္ လိွဳင္းကလည္း ဆြဲတဲ့အတြက္ ေရကူးမယ့္သူေတြ သတိနဲ႕ကူးေစခ်င္ပါတယ္။ သီးသန္႕ကမ္းေျခေလးျဖစ္သလို၊ ကမ္းေျခေစာင့္ သက္ကယ္အဖြဲ႕ေတြလည္း မရွိတာေၾကာင့္ပါ။ ျပန္တက္လာတဲ့အခါ ဟိုတယ္က က်ေနာ္တို႕ကို ရွားပါးတဲ့ ေရခ်ိဳကို ေပးခ်ိဳးပါတယ္။ ညေန ေနမက်ခင္ ကမ္းေျခကေန ျပန္ထြက္လာၾကတယ္။ တအားေမွာင္ရင္ ဒီလမ္းမွာ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ လမ္းမသာဘူးေလ...

ဆင္ေထာက္ရြာျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းကို အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ကြမ္းသီးလွမ္းထားတာကို ရိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရိုုးရာ ဓနိသက္ကယ္ယက္ေနတာကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ လက္ဆင့္ကမ္းသင္ၾကားသလို ျဖစ္ေနတာမို႕ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီေဒသေတြမွာ ရိုုးရာမပ်က္ ဓေလ့အစဥ္အလာေတြ ထိမ္းသိန္းၾကတုန္း...

လမ္းဆံုက ၾကံရည္ဆိုင္မွာ တခ်က္ပဲရပ္တယ္ အျပန္ကို အရွိန္တင္ျပီး ေမာင္းလာၾကတယ္။ တခ်က္တခ်က္ တေယာက္ကုုိ တေယာက္ ေစာင့္ၾကတာကလြဲရင္ မနားၾကေတာ့ဘူး။ ကိုုေမာင္ေလးက ဟိုုနားရပ္မလား ဒီနားရပ္မလား ေမးေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ထူးျပီး မရပ္ခိုင္းေတာ့ဘူး။ တခ်က္ပဲ ေနဝင္ခ်ိန္ ေကာင္းကင္ကို ခဏရပ္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူရပ္ျပီး ရိုက္ခိုင္းတဲ့ ဘုုရားလွည့္ပြဲ.....

ကေျမာၾကီးကိုု ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္က လူေတြက ဧည့္သည္ကို ဒီေလာက္ေတာင္ ေမာင္းသလား၊ ဧည့္သည္ေတာ့ ျပန္ေျပးေတာ့မွာပဲ ေမးၾကတယ္။ မနက္ေလးနာရီကေန ညေန ၇နာရီေလာက္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္သြားေပမယ့္ ဧည့္သည္ကလည္း ဒီလိုမ်ိဳးသြားခ်င္ သြားတတ္တာဆိုေတာ့ ေအးေဆးပဲ။ တခုပဲ ဆိုင္ကယ္တေနကုန္ခြထားေတာ့ ေပါင္ေတြေတာ့ ကြေနေတာ့တယ္....

ေနာက္ေန႕ ဘယ္သြားဦးမလဲ ဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ျဖစ္သလို ညစာကို ျမိဳ႕ေပၚက တည္းတဲ့ အိမ္မွာ စားျပီးျပီးခ်င္း ေဆးေတြေသာက္စရာရွိတာေသာက္ လိမ္းစရာရွိတာလိမ္း၊ သိပ္မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္......

ထားဝယ္ သို႕ ခ်စ္ေသာေျမေတာင္ပိုင္း (၁)

သြားထားတဲ့ ခရီးမ်ားထဲက  ေရးလက္စေတြ၊ မေရးရေသးတာေတြ ရွိေနေသးေပမယ့္ မိတ္ေဆြတေယာက္သြားခ်င္တယ္ဆိုျပန္ေတာ့ ဒီခရီးကို အရင္ေရးရတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္ရမလား ခရီးသြားမလား ဒြိဟျဖစ္ေနတုန္းမွာ ထားဝယ္ခရီးလာဖို႕ နယ္ခံမိတ္ေဆြက ဖိတ္ပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာပိတ္ရက္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ ခြင့္တရက္ပဲ ယူျပီးသြားဖို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

MAI နဲ႕ ၂၈ ဒီဇင္ဘာျပန္ျပီး ၃ ဇန္နဝါရီျပန္အလာ စလံုး ၂၃၀ပဲက်ပါတယ္။ ၂၈ တညကိုရန္ကုန္မွာ အိပ္ျပီး ၂၉ မနက္ေလယာဥ္နဲ႕ (MNAနဲ႕ပါ) ထားဝယ္ကို ျပန္ထြက္တယ္။ ေလယာဥ္တစင္းလုံး ႏိုင္ငံျခားသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ျမန္မာဆိုလို႕ အနည္းအက်ဥ္းပဲပါတယ္။ ထားဝယ္နဲ႕ ေကာ့ေသာင္းဟာ ႏိုင္ငံျခားခရီးသြားသူေတြရဲ႕ အၾကိဳက္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာျပီ။ နယ္ခံေတြအတြက္ ဝင္ေငြတဖက္တလမ္းေတြ ရေနခဲ့ျပီဆိုတဲ့အသိနဲ႕ ဝမ္းသာမိတယ္။

ထားဝယ္ကို နာရီျပန္တခ်က္မတီးခင္ ေရာက္ပါတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အစိုးရပိုင္းဆိုင္ရာ လူၾကီးနဲ႕ သူ႕မိသားစု (အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာပံု ရပါတယ္) လည္းပါတယ္။ ေလယာဥ္ဆိုက္တာနဲ႕ အဲ့ဒီလူၾကီးနဲ႕ မိသားစုုကို အရင္ဆင္းခုိင္းျပီး ေလွခါးမွာ ဝတ္စံုျပည့္လာၾကိဳသူေတြဟာ တန္းစီျပီးေစာင့္ေနတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚက ႏိုင္ငံျခားသားေတြ အထူးအဆန္းျဖစ္ျပီး ၾကည့္ေနၾကတာကို ၾကည့္ျပီး ရီလည္းရီမိ၊ ေျပာင္းလဲၾကစို႕ဆိုျပီး မနက္ေလးနာရီထ မဲေပးခဲ့တဲ့ အစိုးရအသစ္ရဲ့ အရင္အတိုင္းမေျပာင္းလဲေသးတဲ့ အျဖစ္ကို ေတြးျပီး ငိုလည္းငိုခ်င္ျဖစ္သြားတယ္။

ထားဝယ္ေလဆိပ္ကေန လာၾကိဳတဲ့ကားနဲ႕ တည္းမယ့္အိမ္မွာ အထုုတ္ေတြခ် ကေျမာၾကီးကအိမ္မွာ ေန႕လည္စာသြားစားၾကတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ခရီးစဥ္စျပီေလ။ ပထမဆံုးက ေမွ်ာ္ရစ္ ဘုရားကိုုလာတယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ကိုလာတဲ့ လမ္းမွာ ေမာ္ေတာ္ေတြရပ္ထားတဲ့ေရထဲက အရိပ္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္တာနဲ႕ ခဏရပ္ခုုိင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္ရစ္ေရာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနပူေနျပီ။ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚတက္ျပီး အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုရိုုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ 

ေမွ်ာ္ရစ္ကအျပန္ လမ္းကရြာထဲမွာ ငါးေျခာက္လွမ္းထားတာကို ခြင့္ေတာင္းယူျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ ေရထြက္ပစၥည္းေပာတဲ့သူတို႕ဆီမွာေတာ့ သိပ္မထူးဆန္းေတာ့ေပမယ့္ ပင္လယ္နဲ႕ ေဝးတဲ့အရပ္က က်ေနာ္လိုလူအတြက္ေတာ့ အဆန္းေလ..

ပထမဆံုးေန႕ရဲ့ အဆံုးသတ္ကေတာ့ ေမာင္းမကန္မွာေပါ့။ ေမာင္းမကန္မွာ အုန္းေရေသာက္ရင္း ေနဝင္ခ်ိန္ကို ခံစားဖို႕။ ခရီးေတြထြက္တိုင္း ေနဝင္ခ်ိန္၊ ေနထြက္ခ်ိန္ေတြကို တခုတ္တရ လိုက္ၾကည့္ရင္း ဓါတ္ပံုရိုုက္ျဖစ္ပါတယ္။ စကၤာပူမွာေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ရင္း မနက္ေနထြက္နဲ႕ ညေန ေနဝင္ခ်ိ္န္ေတြက မသိလိုက္မသိဖာသာ။ တခါတေလ သြားရင္းလာရင္း ေငးေမာလိုက္ရရင္ေတာင္ ေလးငါးမိနစ္ထက္မပိုဘူးေလ။

ေမာင္းမကန္ေနဝင္ခ်ိန္က သိပ္လွပါတယ္။ ေကာင္းကင္ရယ္၊ ေနမင္းရယ္၊ လွိဳင္းေတြရယ္နဲ႕အတူ ေသာင္ျပင္ထက္မွာ လွိဳင္းေတြပင့္လာတဲ့အခါ ထင္က်န္ရစ္တဲ့ ေရာင္ျပန္ရယ္က ဖမ္းစားႏိုင္လြန္းတယ္။ 

ေမာင္းမကန္မွာ အလင္းေရာင္မရွိေတာ့မွ ေမာင္းမကန္က ျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းတဝက္မွာ မူးလက္သုတ္ဆိုတဲ့ ထားဝယ္မုန္႕တီကိုေသာက္တယ္။ ေဒသခံေတြကေတာ့ အခ်ိဳရည္(ပအံုးရည္) ထည့္ျပီးစပ္စပ္ေလး စားၾကတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခ်ိဳရည္ မထည့္ပဲ နံနံပင္မ်ားမ်ားထည့္ပါဆိုေတာ့ ရီၾကတယ္။ နံနံပင္က ဒီအရပ္မွာ ရွားတာမို႕ ပါေလကာေလးပဲ ထည့္စားၾကတာတဲ့။ ျငဳပ္သီးမထည့္ပဲနဲ႕ေတာင္ စပ္ေနတာ သူတို႕လို ျငဳပ္သီးမ်ားထည့္စားလို႕ကေတာ့ မလြယ္ေက်ာပဲ။

မုန္႕တီဆိုင္ကေန ေနာက္တေနရာအျဖစ္ ေရပူစမ္းမွာ ေရဝင္ခ်ိဳးၾကတယ္။ ေရကန္သံုးကန္ရွိတဲ့အထဲက ႏွစ္ကန္ကေနပဲ ခ်ိဳးႏိုင္တယ္။ အရမ္းပူတဲ့ကန္ကိုေတာ့ မခ်ိဳးႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ထားဝယ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေလးမိုးခ်ဳပ္ေနျပီ။ ညေစ်းတန္းေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုုျပီး တည္းတဲ့အိမ္နဲ႕ ႏွစ္ဘေလာက္ေက်ာ္ေလာက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ညေစ်းတန္းမွာ ျမိတ္္ကတ္ေၾကးကိုက္စားၾကျပန္ေသးတယ္။

ဗိုက္လည္း အေတာ္ျပည့္ေနျပီဆိုုေတာ့ အိပ္ဖို႕ပဲေပါ့။ မနက္ကို ေလးနာရီ ဆိုင္ကယ္နဲ႕ ခရီးစဥ္စမယ္ လမ္းၾကမ္းမယ္ ပင္ပန္းမယ္ ရဲေဘာ္တို႕ဆိုျပီး အိပ္ရာဝင္လိုက္ၾကေတာ့တယ္......