ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

နယ္ခံ လိုက္ပို႕ေပးတဲ့သူက ဘယ္ေတြသြားခ်င္သလဲ ေမးတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ ေျဖတာက ေတာင္ေတြ ေရကန္ေတြကို ၾကည့္ခ်င္တယ္လို႕ ေျဖၾကတယ္။ ဒုတိယေန႕ကိုေတာ့ ေတာင္ေတြနဲ႕ ေတြ႕ဖို႕ ခရီးစတယ္။ ေရခဲေနတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြလည္း ရွိေတာ့ အဝတ္ေတြႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ဝတ္၊ ဖိနပ္ေတြ၊ ဦးထုပ္ေတြ၊လက္အိတ္ေတြပါ ထည့္တယ္...

ေတာင္ေပၚခရီးမစခင္ အီတလီလူမ်ိဳးေတြရဲ့ ဓေလ့စရိုက္ကိုပါ တေစ့တေစာင္းေလ့လာခြင့္ရတယ္။ သူတို႕ရဲ့ မိသားစုေတြအတြက္ သခၤ် ိဳင္းေျမေနရာ ဝယ္ထားျပီး စနစ္တက် ထားတဲ့အေလ့အက်င့္ပါ။ ျပီးေတာ့ က်န္ရစ္သူေတြက ႏွစ္ရက္ျခားတခါ၊ ခရီးေဝးသြားခါနီးတခါ ခဏခဏလာၾကည့္ ဂရုစိုက္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ ပန္းျခံလိုမ်ိဳးလုုပ္ထားတဲ့ သခၤ် ိဳင္းေနရာမို႕ အေတာ္ေလးကို သာယာပါတယ္။

သခ်ၤ ိဳင္းနားက သစ္ပင္အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းမွာ ျမဴေတြဟာ ပိန္းပိတ္ေနတယ္။ အရြက္တခ်ိဳ႕ အေရာင္စေျပာင္းျပဳေနခဲ့ျပီ။ အဲ့ဒီကေန က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုရိုက္ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ သစ္ပင္တန္းကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အေရာင္ေတြေျပာင္းေနခဲ့ရင္ သိပ္လွမယ့္လမ္းကေလးပါ။ အစိမ္းေရာင္လမ္းကေလးဟာ ခုုေတာ့ ျပန္ၾကည့္တိုင္း လြမ္းေနရမယ့္လမ္းေလး ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။

ေတာင္ေတြဆီကို ႏွစ္နာရီၾကာ ကားေမာင္းရပါတယ္။ ေတာင္နားမေရာက္ခင္ ကားတိုးဂိတ္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း မနက္စာစားၾကတယ္။ တျဖည္းျဖည္းေတာင္ေတြဆီနဲ႕ နီးလာခဲ့ျပီ။ ကားနဲ႕တက္လို႕ရတဲ့ ေနရာတခုအထိ တက္လာျပီးရင္ သူတို႕ဆီက ေတာင္တက္ဘတ္စ္ကားနဲ႕ ေတာင္ေတြဆီခရီးဆက္မယ္၊ ေတာင္ေပၚက သိပ္လွတဲ့ေရကန္ႏွစ္ခုရယ္ စက္ဘီးျပိဳင္ပြဲလုုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းရယ္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကမယ္၊ ေတာင္ေပၚမွာ ရွဳခင္းၾကည့္ရင္း ေဒသစာ စားၾကမယ္လို႕ စီစဥ္ထားတယ္။

ေတာင္ေပၚသြားတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ သစ္ပင္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းေနခဲ့ျပီ။ သိပ္လွတဲ့ ရြက္ဝါေတြ နီၾကင္မွဳေတြဟာ လြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေတာင္တန္းတခုလံုးကို ဖံုုးလို႕။ ေနေရာင္ျခည္က ျဖတ္ခနဲလင္းတဲ့အခါ အရြက္ေတြဟာ အေမွာင္ထဲက အရြက္နဲ႕ အလင္းထဲက အရြက္တို႕ အခ်င္းခ်င္း ကခုန္ေနၾကတယ္။

ေတာင္ေျခကမ့္ကိုေရာက္ေတာ့ ကံမေကာင္းစြာပဲ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေတာင္ေပၚတက္တဲ ့ကားခရီးစဥ္ ရပ္နားသြားခဲ့ျပီတဲ့။ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႕ တက္ရင္ေတာ့ ရတယ္ဆိုျပီး ရသေလာက္တက္ၾကတယ္။ တက္တဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္ သစ္ရြက္ေတြဟာ သိပ္ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းေတာ့ ခဏရပ္လိုက္ ဓါတ္ပံုရိုက္လိုက္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ေရွ႕မေရာက္ၾကဘူး။ ဝတ္လာတဲ့အေႏြးထည္ေတြလည္း တလႊာျပီးတလႊာ ကြ်တ္က်ကုန္ျပီ။ 

ဟိုးအေဝးက ေတာင္ထိပ္က ဘုရားေက်ာင္းေလးေရာက္ရင္ အဲ့ဒီေရကန္ႏွစ္ကန္ကို ျမင္ရျပီတဲ့။ ဗိုက္မဆာေပမယ့္ လူေတြက သိပ္မလွဳပ္ခ်င္ၾကေတာ့။ ေသခ်ာတယ္ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္မွာ မဟုုတ္ဘူး။ ေရခဲေနတဲ့ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းအခ်ိဳ႕ျမင္ရျပီဆိုေတာ့ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကတယ္။ 

ျပန္အဆင္းမွာ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ေတာ့ ေနေရာင္က်သြားလို႕ထင္တယ္ လက္ေတြပါ ေအးခဲေနခဲ့ျပီ။ ေခ်ာကလက္ပူပူတခြက္မွာ ေသာက္ရင္း သူမ်ားေတြ ေရခဲမုန္႕စားတာကို အံ့အားတသင့္ေငးေနမိေတာ့တယ္။

အဲ့ဒီကေန ေရကန္တကန္ အလာတုန္းက ျဖတ္သြားတာ ေရထဲက အရိပ္ကို ဓါတ္ရိုက္ခ်င္တယ္လို႕ ခြင့္ေတာင္းထားတာေၾကာင့္ အျပန္မွာ ေရကန္နား ခဏရပ္ေပးတယ္။ ေရကန္က အရိပ္ထဲမွာ သိပ္ကိုလွတယ္။ တျခား ဓါတ္ပံုဆရာေတြရဲ့ ပံုေတြ ျမင္ကတည္းက အဲ့လိုမ်ိဳး ရိုက္ဖူးခ်င္တာ ဆႏၵျပည့္သြားျပီ။ ပံုမေကာင္းတာေတာ့ သည္းခံၾကည့္ပါ ငါ့ရွင္တို႕.....

ျပန္ေနတဲ့ လမ္းမွာ ပိန္းပိ္တ္ေအာင္ေမွာင္လာတယ္။ ညေနေလးနာရီေလာက္ဆို တအားအိပ္ခ်င္သြားျပီး အဲ့အခ်ိန္ေက်ာ္သြားတာနဲ႕ သိပ္မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ တည္းတဲ့အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ အိပ္လိုက္ရင္ တခ်ိဳးတည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာတခုပဲ..........

မီလန္ျမိဳ႕နဲ႕ ဟိုဟိုဒီဒီ

ေသာၾကာေန႕ည ရံုးကေန အိမ္ကိုျပန္ အထုတ္ယူျပီး ေလဆိပ္ကိုတေခါက္ျပန္ဆင္းတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္း ေလဆိပ္သြားတဲ့လမ္းက ၾကပ္ေနေတာ့တယ္။ ေလယာဥ္ခ်ိန္ေစာေနေသးတာမို႕ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းဖို႕ ကားဆရာကို သတိေပးရတယ္။

စကၤာပူကေန ဒူဘိုင္းကိုသြားတဲ့ ေလယာဥ္က A380 ႏွစ္ထပ္ေလယာဥ္အမ်ိဳးအစားပါ။ ပထမဆံုး စစီးဖူးတာမို႕ စူးစမ္းစိတ္အျပည့္နဲ႕။ ေလယာဥ္ၾကီးတခုလံုး လူအျပည့္ပါပဲ။ အဲမရိတ္ေလယာဥ္ရဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳက အေတာ္ေလးျပည့္စံုပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ကားေတြက မနည္းမေနာဆိုေတာ့ ၇နာရီခရီးကို ေအးေဆးျဖစ္သြားျပီေပါ့။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ အင္တာနက္ပါရေတာ့ ပိုအဆင္ေျပျပီေပါ့။ 20MB အထိ အလကားေပးသံုးထားတာမို႕ လံုေလာက္တဲ့ ပမာဏပါပဲ။

အိပ္လိုက္ရုုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္နဲ႕  ဒူဘိုင္းကို မနက္ေစာေစာ ဆိုက္ပါတယ္။ ဒူဘိုင္းမွာ ေနာက္ထပ္စီးရမယ့္ ေလယာဥ္ေနရာကို ေျပာင္းရတယ္။ ဓါတ္ေလွခါးေလးငါးခုလိုက္ေဘးတိုက္ဟာ တခု တခုုအက်ယ္က က်ေနာ့အိပ္ခန္းေလာက္ရွိတာမို႕ ဒူဘိုင္းေလဆိပ္ရဲ့ ခန္းနားမွဳကို အေတာ္ေလးသိသာေစပါတယ္။ အသြားခရီး ဒူဘိုုင္းမွာေလယာဥ္ေျပာင္းခ်ိန္ သိပ္မရွိပါဘူး၊ ခရီးသြားေဖာ္ကိုုရွာ ေနာက္ေလယာဥ္စီးရမယ့္ ဂိတ္ကိုေရာက္ေတာ့မွ ေကာ္ဖီသြားေသာက္ၾကတယ္။ ေနာက္ေလယာဥ္ကေတာ့ ပံုမွန္ေလယာဥ္ Boeing 777 ပါ။ အိပ္မေပ်ာ္တာမို႕ တလမ္းလံုး ရုပ္ရွင္ၾကည့္သြားခဲ့တာ ေလယာဥ္ဆိုက္ခါနီးတနာရီအလိုေလာက္မွ ခဏအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ 

မီလန္ေလဆိပ္ကေတာ့ ဒူဘိုင္းေလဆိပ္နဲ႕ယွဥ္ရင္ ေသးေသးေလးပါ။ သူတို႕ႏိုင္ငံသားေတြက စက္နဲ႕ဝင္သြားၾကျပီး ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ ေကာင္တာ ေလးခုုေလာက္ပဲဖြင့္ထားတာ ေတာ္ေတာ္ေလး တန္းစီလိုက္ၾကရတယ္။ အေရးထဲ အရာရွိက အသစ္ထင္ရဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ မသိတာေၾကာင့္ ပတ္စပို႕ကို ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ေနတယ္။ ဗီဇာ စာရြက္ကိုလည္း မရွာတတ္လို႕ေဘးနားက တေယာက္ကို ေမးေနေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွ ဘာလုုပ္တာလဲတဲ့ အလည္လာတာလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ တခါ ျပန္စစ္ျပန္ေရာ။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာမွ ဝင္ခြင့္ဗီဇာထုေပးလိုက္တယ္။ ဟူး......

ေလဆိပ္ထဲမွာ အိတ္ရွာေတာ့ အိပ္ေပ်ာက္ေနတယ္။ ခရီးေဖာ္အိတ္ကရေနျပီ။ က်ေနာ့အိတ္က အေပၚက အိတ္ခြံစြပ္လာတာမို႕ သူတို႕ ေလေၾကာင္းလိုင္းကိုပါ အကူအညီေတာင္းျပီး ရွာခိုင္းတယ္။ တကယ္က အိတ္ခြံယူထားခံလိုက္ရျပီး အိတ္ခ်ည္းသပ္သပ္ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႕ က်ေနာ္ရွာမေတြ႕ပဲျဖစ္ေနတာ.

အိတ္ရျပီဆုိေတာ့ လာၾကိဳတဲ့သူေတြကို ဖုုန္းေခၚရတယ္။ ေလဆိပ္အျပင္ဖက္က ေစာင့္ေနတဲ့ကားေလးနဲ႕ က်ေနာ္တုို႕ရဲ့ အိတ္အၾကီးေတြနဲ႕ေတာ့ ကြက္စတိပဲ။ လာၾကိဳတဲ့သူေတြ ဘာမွ မစားရေသးတာမို႕ Macdonald ဆိုင္မွာ မနက္စာစားၾကတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ သူတို႕ျမိဳ႕ကိုသြား အထုတ္ေတြထားျပီးတာနဲ႕ မီလန္ကို ျပန္ထြက္ၾကတယ္။

မီလန္ျမိဳ႕အဝင္နားက ဘူတာမွာ ကားထားျပီး ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။ အီတလီရဲ့ ပထမဆံုး ေန႕လည္စာကေတာ့ အီတလီပင္လယ္စာေခါက္ဆြဲပါပဲ။ တပြဲကိုတေယာက္တည္း စားမကုန္လို႕ ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တခါဆို တပြဲမွာ ႏွစ္ေယာက္အသာေလး စားလို႕ျဖစ္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရထားနဲ႕ခရီးဆက္တယ္။ တေနကုန္စီးလို႔ရတဲ့လက္မွတ္က တေစာင္ကို ေလးယူရိုခြဲပါ။ စီးခ်င္တိုင္းစီး အားမကုန္ဘူး သိပ္ေကာင္းတဲ့ ေရႊဘက္ထီပါပဲ။





ပထမဆံုးသြားတဲ့ေနရာကေတာ့ ေအစီနဲ႕အင္တာရဲ့ အိမ္ကြင္း ဆန္စီးရိုးပါပဲ။ ေဘာလံုးကြင္းကိုသြားတဲ့ လမ္းက သစ္ပင္တန္းဟာ ေဆာင္းဦးေပါက္သစ္ရြက္ေတြ အေရာင္ေျပာင္းစ ျပဳေနခဲ့တာေၾကာင့္ လွလို႕ေနတယ္။ ကြင္းနားမေရာက္ခင္ ဂရက္ဘတီေတြကုိလည္း ဟိုတစဒီတစေတြ႕ေနရတယ္။ ကြင္းထဲေတာ့ ဝင္မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ကြင္းအျပင္ကေန အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုုရိုက္ၾကတယ္။ အမွတ္တရပစၥည္းေရာင္းတဲ့ ေနရာကေန ကြင္းထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတယ္။ ေရာင္းေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေစ်းေတြၾကီးလို႕ ကိုင္ျပီး ျပန္ခ်...




ဆန္စီးရိုးကေန ရထားစီးျပီး ျမိဳ႕ထဲကို ျပန္လာၾကတယ္။ မီလန္ျမိဳ႕စားရဲ့ နန္းေတာ္ကို ဝင္ၾကည့္တယ္။ နန္းေတာ္ဟာ ၁၇ရာစုုႏွစ္ေလာက္တုန္းက ဥေရာပမွာ အၾကီးမားဆံုးနန္းေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္တဲ့။ အခုေတာ့ ေရွးေဟာင္းအႏုပညာေတြစုေဝးျပီး ျပသတဲ့ ျပတိုက္တခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါတယ္။ နန္းေတာ္အေပၚကို တက္ျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ၾကတယ္။

နန္းေတာ္အေနာက္က ပန္းျခံထဲကို ေရာက္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ ျပန္မထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႕ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ပန္းျခံထဲမွာ ေနစာလွံဳေနၾကတာနဲ႕ စာအုုပ္ဖတ္ေနၾကတာ မ်ိဳးစံုပါပဲ။ သစ္ရြက္ေတြ ေနေရာင္ျခည္ေတြဟာ အေတာ္ေလး သက္ဝင္လွဳပ္ရွားေနၾကတယ္။

ပန္းျခံကေနထြက္ျပီး အရမ္းစည္ကားတဲ့လမ္းမကို ျဖတ္ျပီးလမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ မီလန္ျမိဳ႕ရဲ့ ဘုရားေက်ာင္းကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းထဲကို မဝင္ပဲ ဘုရားေက်ာင္းအေရွ႕ကေန ေနဝင္ျပီး အေရာင္ေျပာင္းသြားတာကို ထိုင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ဒီဘုရားေက်ာင္းကိုလာၾကည့္ရင္ လက္ပတ္ေတြ လာေရာင္းတာကုုိ အေရးမစိုက္ဖို႕ နယ္ခံက အထပ္ထပ္မွာပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူမည္းေတြ ေရာင္းၾကတာပါ။ ေဟ့ ေဟ့လို႕ ေခၚရင္လည္း လွည့္မၾကည့္ဖို႕ စကားျပန္မေျပာဖို႕ ေသခ်ာမွာထားခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္း ကိုယ္ေတြက စုတ္တီးစုတ္ျပတ္မို႕ထင္တယ္ ဘယ္သူမွ အဖက္မလုပ္ၾကပါဘူး :)

ဘုရားေက်ာင္းထဲ ဝင္ၾကည့္ဖို႕ မလုပ္ၾကပဲ ဘုရားေက်ာင္းနားက ေရွာပင္းေမာကို ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကတယ္။ နယ္ခံဆီက ငါးမ်က္စိကိုငွားျပီး ေခါင္မိုးလွလွကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ေရွာပင္းေမာကို ေက်ာ္လာတဲ့ ပန္းျခံထဲမွာ နာမည္ေက်ာ္ လီယိုနာဒိုရဲ့ ရုုပ္ထုကို အမွတ္တရရိုက္ယူလာတယ္။ အီတလီနဲ႕ ဒီလူဟာ ေက်ာခ်င္းကပ္ကို အျမဲပါေနေတာ့တာကိုုး။

ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ မီလန္ရဲ့ ညေနအဆံုးသတ္ကေတာ့ အေစာက လူၾကီးရဲ့ ပန္းခ်ီလက္ရာ ခရစ္ေတာ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးညစာစားပဲြကိုၾကည့္ဖို႕ပါ။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ လက္မွတ္ၾကိဳယူရျပီး လက္မွတ္ခက တေယာက္ကို ၁၂ ယူရိုပါ။ ပန္းခ်ီကားျပတဲ့ ေနရာကို မဝင္ခင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို အပ္ရေသးတယ္။ အထဲက ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြကုန္မွ တံခါးေပါက္က သူ႕အလိုလိုပြင့္လာတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္ခြင့္ လံုးဝမေပးပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးညစာစားပြဲ ပန္းခ်ီကားဟာ လီယိုနာဒိုရဲ့ လက္ရာပါဆုိတာ အေတာ္ေလး ျငင္းခံုခဲ့ျပီးမွ လက္ခံ ေၾကျငာခဲ့တာလို႕ သိရတယ္။ အေရွ႕တည့္တည့္ကေန အားရေအာင္ ၾကည့္ျပီးတဲ့အခါ ေနာက္ကို ဆုတ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္းခ်ီကားထဲက အရုုပ္ေတြက ေနာက္ကလိုက္ပါလာသလို ခံရတယ္။ 3D ပံုစံရုပ္ၾကြေတြျဖစ္ေအာင္ ၁၄ရာစုကတည္းက ဆြဲခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ့ အႏုပညာဖန္တီးမွဳကေတာ့ အံ့ၾသစရာပါပဲ။

ပန္းခ်ီကားကို တဖြဖြေျပာေနရင္း နယ္ခံရဲ့ ဗီဒီယိုဖိုင္တင္ထားတဲ့ ျပိဳင္ပြဲကို ဝင္အားေပးတယ္။ အားေပးတယ္သာ ဆိုတယ္ ပင္ပန္းျပီး ခဏခဏ အိပ္ေပ်ာ္ေနလို႕ မနည္း ျပန္ျပန္ထရတယ္။ ပထမတရက္ သံပတ္ကေတာ့ အကုန္ပဲဆိုပါေတာ့.....

မာကိုပိုလိုအား လက္စားေခ်ျခင္း

အာရွကို ခရီးသြားရွာေဖြ နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တဲ့ မာကိုပိုလို ကိုလက္စားေခ်ဖို႕ ဆိုတာ အေတာ္ေလး လြယ္ကူတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္အထိ နယ္ေျမခ်ဲ႕ထြင္ခဲ့တဲ့ သူ႕ရဲ့ေမြးရပ္ေျမကို ျပန္ျပီး လည္ပတ္ဖို႕ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးက ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မရခဲ့ပါဘူး။ သမိုင္းမွာ သင္ခဲ့ရတဲ့ မာကိုပိုလိုအေၾကာင္းကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာ အမွန္ပါ။

အေရွ႕တိုင္းကိုပဲ ခရီးသြားရင္း အေရွ႕တိုင္းမွာပဲ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြ ထပ္ထပ္တိုးလာ ေလာဘက အေတာမသပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အေနာက္ဖက္ကို သြားဖို႕ေတာ့ ဗီဇာ၊ ေလယာဥ္စရိတ္၊ ကုန္က်စရိတ္ေတြအတြက္ ေတြးရင္း မစီစဥ္ျဖစ္ေအာင္ အျမဲပဲ ေနာက္တြန္႕ေနခဲ့တာ။ ဒီႏွစ္ပိုင္းေတာ့ အသိေတြထဲ ရုတ္တရက္ ေနမေကာင္းဆံုးပါး၊ ကိုယ္တိုင္လည္း က်န္းမာေရးက ငယ္ငယ္တုန္းကလို မေကာင္းသလိုလို ျဖစ္လာတဲ့အခါ အေနာက္ဖက္ကို ခရီးသြားဖို႕ စျပီး စဥ္းစားလာၾကတယ္။ အေနာက္ဖက္ကို ေဝးေဝးလံလံသြားမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကို သြားမလဲ တိုင္ပင္ၾကတဲ့အခါ မာကိုပိုလိုကို လက္စားေခ်ဖို႕ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

ခရီးစဥ္၊ေလယာဥ္၊ဗီဇာ၊ အာမခံ စတာေတြကို အင္တာနက္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ဖတ္ရွဳေလ့လာတယ္။ အီတလီမွာ ရွိေနတဲ့ နယ္ခံ၊ ခရီးသြားဖူးတဲ့ အစ္ကိုတေယာက္ဆီကို အၾကိမ္ၾကိမ္ေမး။ ပထမဆံုး ခရီးစဥ္ အၾကမ္းထြက္လာျပီးတဲ့ေနာက္ ေလယာဥ္လမ္းေၾကာင္း ဘယ္ေလေၾကာင္းနဲ႕သြားမလဲ စေလ့လာတယ္။ ေလေၾကာင္းကို ေရြးတဲ့အခါ ေလယာဥ္ခ်ိန္၊ Luggage အေလးခ်ိန္နဲ႕ လက္မွတ္ခကိုု ေလေၾကာင္းလိုင္း review ေတြနဲ႕ ခ်ိန္ဆျပီး ေရြးရတယ္။ ခရီးသြားရက္ ညွိႏွိဳင္းျပီး ရံုးက ခြင့္က်တာနဲ႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို ဝယ္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေရြးခ်ယ္လိုက္တဲ့ ေလေၾကာင္းလိုင္းက Emirate ေလေၾကာင္းလိုင္းပါ။ ဒူဘိုင္းမွာ တဆင့္ခံျပီး အသြားအျပန္ စလံုး ၁၂၆၀ေလာက္က်ပါတယ္။ တိုက္ရိုက္ပ်ံသန္းတဲ့ စကၤာပူေလေၾကာင္းလိုင္းရွိေပမယ့္ စလံုး၁၈၀၀ေလာက္ဆိုေတာ့ ဘတ္ဂ်က္အရနဲ႕တင္ မေရြးခ်ယ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ျပီးတဲ့အခါ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႕ ျပင္ရတယ္။ ဗီဇာမရခင္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ မဝယ္မေနရ ဝယ္ရပါတယ္။ ဗီဇာမက်ခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ ေဖာင္ကိုေတာ့ ၾကိဳဖ်က္ထားရတာေပါ့ေလ။ ဗီဇာေလွ်ာက္ဖို႕ လိုအပ္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို သူတို႕ check list ထဲကအတိုင္း ေသခ်ာ ဖတ္ျပီး စျပီးျပင္ဆင္ပါတယ္။ ဟိုတယ္booking ေတြကို အလြယ္တကူ ျပန္ျပင္ဖ်က္လို႕ရတဲ့ Booking.com ကေနတင္ပါတယ္။ နီးလာတဲ့အခါမွ အစီအစဥ္အတိုင္း က်ေနာ္လိုခ်င္တဲ့ ဟိုတယ္ေတြကို တေခါက္ျပန္တင္တယ္။ Insurance ကို NTUC ကေန ၁၀၄.၆၅က်ပ္နဲ႕ဝယ္ခဲ့တယ္။ ဘဏ္စာရင္း သံုးလစာကို ဘဏ္ကို သြားထုတ္တဲ့အခါ တလကို ၂၀ေပးရပါတယ္။ သံုးလစာ ထုတ္တာမို႕ ၄၀ေစ်းခ်ေပးခဲ့တယ္။ 

စကၤာပူ REP က ခရီးကအျပန္ ေျခာက္လအနည္းဆံုးက်န္ရမယ္လို႕ဆိုတယ္။ က်ေနာ့ အတြက္ တလပဲက်န္တာမို႕ သက္တမ္းတိုးရပါတယ္။ ပံုမွန္ဆို အြန္လိုင္းကေန လြယ္လင့္တကူတိုးရေပမယ့္ သံုးလထက္ေက်ာ္ျပီး ၾကိဳတိုးတာမို႕ ICAကို ကိုယ္တိုင္သြားျပီး တိုးရတယ္။ အလုပ္နည္းနည္းပိုသြားတာေပါ့ေလ.

စာရြက္စာတမ္းစံုျပီဆိုေတာ့ ဗီဇာတင္ဖို႕ လုပ္ပါတယ္။ တင္မယ္ဆိုေတာ့မွ ဗီဇာတင္မယ့္ VFS Global ကို အီတလီသံရံုုးက ဗီဇာလုပ္ငန္း ရပ္ဆိုင္းျပီး ေနာက္ထပ္ အသစ္တခုုျဖစ္တဲ့ BLS International ကိုေပးပါတယ္။ BLS မွာ ရက္ရဖို႕ သူတို႕ System အလုုပ္စတင္လုုပ္တာ ခဏေစာင့္ရျပန္တယ္။ သူတို႕ဆီက ရက္ရတဲ့အခါ အလုုပ္က ေန႕လည္စာ စားခ်ိန္မွာ သြားတင္ဖို႕ ၁၂နာရီတိတိကို ယူလိုက္တယ္။ ၁၁နာရီခြဲမွာ သူတို႕ရံုုးကိုေရာက္ပါတယ္။ ေရွ႕က ဖိလစ္ပင္း အမ်ိဳးသမီးကို စာရြက္စာတမ္းစစ္ေနတာကို ေစာင့္ရပါတယ္။ ဟိုတယ္ စာရြက္စာတမ္း မစံုတာေရာ တျခား စာရြက္စာတမ္း မစံုတာေရာ တိုင္ပတ္ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္တာႏွစ္ခုရွိေပမယ့္ ႏွစ္ခုလံုးက အလုပ္မလုပ္ပဲ ရွိတဲ့ ေကာင္တာတခုုတည္းကလည္း သူနဲ႕ နာရီဝက္ေက်ာ္ၾကာတဲ့အထိ မျပီးပဲရွိပါတယ္။ သူ႕အလွည့္ျပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့အလွည့္ကို ဆယ္မိနစ္မျပည့္ခင္ျပီးသြားတယ္။ လက္ေဗြႏွိပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ စက္ေၾကာင့္ ယူလို႕မရပဲ ေလးၾကိမ္ေလာက္ယူရတယ္။ ထမင္းမစားပဲလာတာမို႕ က်ေနာ္လည္း ဗိုက္ဆာျပီး စိတ္တိုေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္လာထုတ္ဖို႕ကို စိတ္ပ်က္ျပီး ပိုက္ဆံပိုေပးျပီး ပို႕ခိုုင္းခဲ့တယ္။ တပတ္အၾကာမွာ ဗီဇာက်မွပဲ သက္ျပင္းကို ခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။

ခရီးသြားေဖာ္ရဲ့ ဗီဇာက်တာကိုေစာင့္တယ္။ ၾကားထဲမွာ ခရီးစဥ္ကို ေသခ်ာဆြဲတယ္။ ဘယ္ေန႕ကိုဘယ္မွာ အိပ္မယ္ တျမိဳ႕နဲ႕တျမိဳ႕ ဘယ္လိုသြားမယ္ဆိုတာ စီစဥ္ရပါတယ္။ သူ႕ဗီဇာက်ျပီဆိုုတာနဲ႕ ဟိုတယ္ေတြကိုု ဘြတ္ကင္တင္တယ္။ ရထားလက္မွတ္ေတြျဖတ္တယ္။ အင္တာနက္အတြက္ ဝိုင္ဖိုင္မယူေတာ့ပဲ ဆင္းကဒ္ တကဒ္ဆီ Changi recommend ကေန ဝယ္တယ္။ ၁၂GB ေဒတာနဲ႕ မိနစ္၃၀၀၀ Europe ႏိုင္ငံအတြင္း ေခၚဆိုႏိုင္ပါတယ္။ တကဒ္ကို ၃၈က်ပ္ဆိုေတာ့ သိပ္မဆိုးလွပါဘူး။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ မာကိုပိုလိုကို လက္စားေခ်ႏိုင္မယ့္ေန႕ကို လက္ခ်ိဳးေရျပီး ေစာင့္ေနခဲ့ပါတယ္။ မေရာက္ခင္အထိ အလုပ္ေတြကမ်ား လူလည္း စိတ္ေမာ လူေမာျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ...

ရန္႔မင္ နဲ႕ ေစ်းေန႕

ျမိဳဘကေန ရန့္မင္ကိုျပန္လာျပီး ရန့္မင္မွာ တညအိပ္ၾကတယ္။ ေနာက္ေန႕မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ဒီေန႕က ရန့္မင္ေစ်းေန႕တဲ့။ ဟိုတယ္ေရွ႕က လမ္းမမွာ က်ေနာ္တို႕အညာက ဘုုရားပြဲလို လူေတြနဲ႕ ျပည့္ေနျပီ။ ဟိုးးးးေရွ႕နားက လမ္းခ်ိဳးေလးမွာ ေစ်းတဲ့.....

သိပ္စည္တဲ့ ေစ်းေန႕ဟာ တကယ့္အညာဘုုရားပြဲပဲ။ ထူးျခားတာက ေဒသခံလူမ်ိဳးစုုေတြဟာ သူတို႕ လူမ်ိဳးဝတ္စံုေတြကို ဝတ္ဆင္လာၾကတာ။ အေရာင္စံု လူစံု မ်က္စိပသာဒျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ ကိုယ္ေတြအတြက္ ထူးဆန္းတာ တခုက သားေကာင္ေတြ သယ္လာတဲ့ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါ။ ဝက္ေတြၾကက္ေတြဘဲေတြဟာ သူတို႕လက္ထဲမွာ အလိုက္သင့္ ပါလာၾကတယ္။

ေနာက္ထပ္ စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ေစ်းထဲက မုန္႕မ်ိဳးစံု။ သူတို႕ရိုးရာေဒသမုန္႕ေတြကိုလည္း ဒီေစ်းေန႕မွာ ျမည္းစမ္းဖို႕အေကာင္းဆံုးေလ။ ဝယ္လာတဲ့ မုန္႕ေတြ တိုးဂိုက္ေကြ်းတဲ့ မုန္႕ေတြနဲ႕ ဟိုတယ္ေဘးက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ျမည္းၾကတယ္။ 

မုန္႕စားရင္း လမ္း တဖက္က လူမ်ိဳးေရာင္စံု ေစ်းကိုသြားေနတာကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ေရာင္းခ်ျပီး ကုုန္တာနဲ႕ ျပန္သူကျပန္တယ္။ ေစ်းေန႕ဟာ ဒီေဒသအတြက္ေတာ့ အေရးပါတဲ့ ေန႕တေန႕ပါပဲ။

ခဏေနေတာ့ ဟိုုတယ္ကေန Check out လုပ္ျပီး ဟႏြိဳင္းကို ျပန္ဆင္းလာၾကတယ္။ လာတဲ့လမ္းအတိုင္းျပန္ခဲ့တဲ့ေနာက္ ေန႕လည္စာကို အလာတုုန္းက စားတဲ့ဆိုင္မွာပဲ စားၾကတယ္။ လမ္းမွာ လဖက္ခင္းေတြ ဝင္ၾကည့္မလားလို႕ ေမးျပီး ကားရပ္ေပးေပမယ့္ ခါးနည္းနည္း နာတာနဲ႕ က်ေနာ္ မလိုက္ေတာ့ဘူး လို႕ ျငင္းေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြလည္း မတက္ေတာ့ဘူးျဖစ္ကုန္တယ္။ 

ဟႏြိဳင္းကိုေရာက္ေတာ့ မိုုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ စားေနၾက ဆိုင္မွာ ငွက္ေပ်ာဖူးသုတ္စားမယ္ဆိုျပီးတက္ၾကတယ္။ ကံဆိုးေတာ့ ငွက္ေပ်ာဖူးသုတ္က ဒီေန႕မရဘူးတဲ့။ ညစားစားျပီး ထိုင္ေနၾက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီဒိန္ခ်ဥ္၊ ၾကက္ဥေကာ္ဖီသြားဆြဲၾကတယ္။ ပင္ပန္းျပီး ျပန္ေရာက္တာနဲ႕ အိပ္ၾကေတာ့တယ္။

မနက္က်ေနာ္က အေစာဆံုးထျပီးေလဆိပ္ဆင္းတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ဒိန္ခ်ဥ္ေတြေတြ႕တာနဲ႕ ေလးဗူးတကဒ္ဆြဲလာျဖစ္တယ္။ 

ဟႏြိဳင္းကို ဘယ္ေတာ့ ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ဦးမယ္ မသိတတ္ေသးဘူး.....

ဟြာဟင္ တျဖစ္လည္း ပရမ္ဘူရီ

အလုပ္က စေနေန႕ထိလုပ္ရမလို ေသာၾကာေန႕ပဲ ျပီးေတာ့ မလိုနဲ႕ ေသာၾကာေန႕ ညေနအထိ ဂဏန္းမျငိမ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး Customer ကို ေသခ်ာရွင္းျပျပီး စေနေန႕ကို လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရသြားတယ္။ ေသာၾကာေန႕ ညအထိ ဘယ္သြားရမလဲ ဘာလုပ္ရမလဲ ဘာမွ မစီစဥ္ မဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေသးပါ။ ေတာင္ေပၚသြားမလား ပင္လယ္သြားမလားနဲ႕ ေတြေဝသူတေယာက္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဟြာဟင္ဆိုတဲ့ ပင္လယ္ကမ္းေျခကိုသြားမယ္လို႕ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ဟိုတယ္ကို ဘြတ္ကင္တင္ဖို႕ လိုက္ရွာတယ္။ ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ အမ်ားအျပားရွိတဲ့ လူစည္တဲ့ေနရာေတြေရွာင္ရင္း က်ေနာ္ ေတြ႕မိတဲ့ ဟိုတယ္ေသးေသးေလးကို မ်က္စိက်ေနခဲ့ေတာ့တယ္။ အဆံုးသတ္မွာေတာ့ က်ေနာ္အဲ့ဒီဟိုတယ္ကိုပဲ ေရြးျဖစ္ခဲ့တယ္။

မနက္အိပ္ရာထ မနက္စာစားျပီးတာနဲ႕ ဟိုတယ္ကေန check out လုပ္တယ္။ ကားဂိတ္ကို ေရာက္ေတာ့ ကားလက္မွတ္ေတြကုုန္ေနျပီတဲ့ ညက လက္မွတ္ျဖတ္ထားရမွာ။ ကားဂိတ္ကို ေရာက္ခ်ိန္ ကုုိးနာရီ လက္မွတ္က ၁၂နာရီမွပဲရေတာ့မယ္။ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဘူးဆိုျပီး လက္မွတ္ျဖတ္ျပီး ကားဂိတ္မွာပဲ ငုတ္တုပ္ထိုင္ေနတယ္။ ကားခက ဘတ္ ၁၈၀ပါ။ ၁၁နာရီေက်ာ္ေလာက္မွ ကားလာတယ္ဆိုျပီး လာေခၚတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကားက တက္လို႕မရတာနဲ႕ ေနာက္ကားထပ္ေစာင့္ရတယ္။

ဟြာဟင္ကို ေရာက္ေတာ့ ႏွစ္နာရီခြဲျပီ။ ကားဂိတ္မွာ မိတ္ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့ ေဒသခံက က်ေနာ့ဟိုတယ္ကို သြားဖို႕ ကားငွားေပးမယ္လို႕ ေျပာပါတယ္။ အဲ့ဒီအထိ က်ေနာ့ဟိုတယ္ကို ဟြာဟင္မွာပဲလို႕ က်ေနာ္ထင္ေနခဲ့ေသးတယ္။ တကယ္တမ္းကားငွားတဲ့အခါ ကားခက ဘတ္ငါးရာေတာင္းတယ္။ ဘတ္တရာ့ရွစ္ဆယ္ သံုးနာရီခရီးနဲ႕ ငါးရာတန္ နာရီဝက္ခရီးပဲဆိုပါေတာ့။ ေစ်းဆစ္ေတာ့ ေလးရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ရပါတယ္။ ဟြာဟင္ကေန နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ထပ္ေမာင္းရတဲ့ ပရမ္ဘူရီပါ။ 

က်ေနာ္တည္းမယ့္ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ သံုးနာရီခြဲျပီ။ ေန႕လည္စာလည္း စားမလာလို႕ဗိုက္ကဆာေနေတာ့တယ္။ ဟိုတယ္နာမည္က Pranburi Earth တဲ့။ ကားဆရာက မသိလို႕ က်ေနာ္က လမ္းညႊန္ျပေပးေနရေသးတယ္။ ျမိဳ႕နဲ႕ အလွမ္းေဝး ေတာအုပ္ထဲမွာ ေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ေသးေသးေလးပါ။

အခန္းမ်ားမ်ားစားစား မရွိေပမယ့္ ေသသပ္စနစ္က် ေဆာက္ထားတဲ့ ဟိုတယ္ေလးပါ။ ေရကူးကန္ေလးရွိတယ္၊ ခ်စ္စရာ မီးဖိုေခ်ာင္ေလးလည္းရွိတယ္။ အခန္းထဲမွာလည္း လိုအပ္တဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႕ လံုေလာက္တဲ့ အလင္းေရာင္ရေအာင္စီမံထားတယ္။ အိပ္ရာေဘးနားက ျပတင္းေပါက္အစံုရယ္ ေျခရင္းက နံရံမွာ ျမဳပ္ထားတဲ့ ပုလင္းေတြက အစ စိတ္ကူးေကာင္းတဲ့တည္ေဆာက္သူကို ခ်ီးက်ဴးမိပါတယ္။ ေကာ္ဖီမစ္မဟုတ္ပဲ ေကာ္ဖီမွဳန္႕ စစ္တဲ့ ဖစ္တာေတြနဲ႕ လုပ္ေပးထားတာကိုေတာ့ မႏွစ္သက္ပဲ မေနႏိုင္ေတာ့...

ဟိုတယ္မွာပဲ ေန႕လည္စာစားျဖစ္တယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ဟိုတယ္တခုလံုုးကို ဓါတ္ပံုလွည့္ရိုက္ျပီး ခဏနားတယ္။ ေရကူးကန္မွာ ေရဆင္းကူးတယ္။ ညေနေမွာင္လာေတာ့ ဟိုတယ္က စက္ဘီးငွားျပီး ကမ္းေျခတေလွ်ာက္စက္ဘီးစီးတယ္။ ေနာက္ေန႕ေလွ်ာက္သြားဖို႕ ကားငွားဖို႕လို္က္ရွာတာ တေနရာမွ မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ ညေနစာကို ကမ္းေျခအေရွ႕က ဆိုင္မွာ ဝင္စားတယ္။ ဂဏန္းမရဘူးဆိုလိုု႕ အံ့ၾသေနမိတယ္။ တကယ္ဆို ပင္လယ္စာက အလွ်ံပယ္ျဖစ္ေနရမွာ မဟုတ္လား...

ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ကားငွားခ်င္တယ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါ သူတို႕ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရွာေပးၾကတယ္။ က်ေနာ္တုုိ႕ခ်င္း Goggle translator နဲ႕ စကားေျပာၾကရတယ္။ ကားသမားကို ဆက္သြယ္လို႕ မရလို႕ မနက္မွ ထပ္ဆက္ေပးမယ္လို႕ေျပာပါတယ္။ ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္လည္း ဖံုးဆက္ျပီး က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို ေသခ်ာေမးတယ္။ ဂရုုတစိုက္စီစဥ္ေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ရတယ္.

ကားသမားရရင္ က်ေနာ့ကိုု မနက္ ၇နာရီမွာ လာႏိုးဖို႕ေျပာထားတယ္။ က်ေနာ္စခ်င္တဲ့အခ်ိန္က မနက္၈နာရီခြဲပါ။ သူတို႕လာႏိုးတယ္ ကားသမား ၈နာရီခြဲမွာ ေရာက္မယ္တဲ့။ ညက စားခ်င္တဲ့ မနက္စာကို စာရြက္ထဲမွာ ေရြးေပးထားတာမို႕ မနက္စာက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီ။ ပုုဇြန္ဆန္ျပဳတ္၊ ဝက္အူေခ်ာင္းၾကက္ဥေမႊေၾကာ္ ေတြအျပင္ ေပါင္မုန္႕ ေကာ္ဖီ အသီးအႏွံေတြဟာ မနက္စာအျဖစ္ လံုေလာက္တာထက္ ပိုပါတယ္။

က်ေနာ္စသြားခ်င္တဲ့ေနရာက ပါရာနန့္ကြန္းဂူပါ။ ပရမ္ဘူရီကေန နာရီဝက္ေလာက္ ကားေမာင္းရတယ္။ ျပီးေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္နဲ႕ ဆယ္မိနစ္ေလာက္စီးျပီး ကြ်န္းရဲ့ အျခားဖက္ ကမ္းေျခကိုေရာက္တယ္။ တျခားလူမေစာင့္ခ်င္တာနဲ႕ တေယာက္တည္း ေလွတစင္းဆိုေတာ့ ဘတ္ေလးရာအသြားအျပန္ေပးရတယ္။ ဝင္ေၾကးကေတာ့ဘတ္ႏွစ္ရာေပးရပါတယ္။ ကမ္းေျခကေန နာရီဝက္ေလာက္ ေတာင္ေပၚကိုတက္ရတယ္။ မညီညာတဲ့ ေက်ာက္တံုးေတြခင္းထားတဲ့ ေတာင္တက္လမ္းပါ။ ဆယ္နာရီခြဲကိုေရာက္ခ်င္တဲ့ က်ေနာ့အတြက္ မနားပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္တက္ရတယ္။ အသက္ကိုမွန္မွန္ရွဴရင္း ေမာဟိုက္ေနေပမယ့္ ေဇာေၾကာင့္ ဆယ္နာရီမခြဲခင္မွာ ဂူထဲကိုေရာက္တယ္။

ဆယ္နာရီခြဲမွာ ဒီထဲက နန္းေတာ္ငယ္ပံုစံ အေဆာက္အဦးေပၚမွာ ျဖာက်မယ့္ ေနေရာင္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ယူခ်င္ခဲ့တာ။ တခါတေလ ကိုယ္လိုခ်င္တာနဲ႕ ျဖစ္ေနတာက တျခားစီမဟုတ္လား။ အဲ့ဒီေန႕က မိုုးအံု႕ျပီး ရြာေနလို႕ ေနေရာင္ျဖာက်ေနတာကို မရလိုက္ပါဘူး။ ဒီအေဆာက္အဦးကို ဘုရင္နံပါတ္ငါး အလည္လာျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ၁၉ရာစုုမကုုန္ခင္မွာ ေဆာက္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ျပီး ဘုရင္နံပါတ္ငါး နံပါတ္ခုုႏွစ္နဲ႕ နံပါတ္ကိုးတို႕ လာေရာက္လည္ပတ္ခဲ့တဲ့ သမိုင္းဝင္အေဆာက္အဦးျဖစ္ပါတယ္။

ဘုရင္နံပါတ္ငါးနဲ႕ နံပါတ္ခုႏွစ္တို႕ရဲ့ လက္မွတ္ကိုလည္း ေက်ာက္ဂူနံရံမွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။

ေက်ာက္ဂူထဲကေန ၁၁နာရီေလာက္မွာ ျပန္ထြက္ျပီး ေတာင္ေပၚကေန ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဟိုတယ္ကေန ၁၂နာရီမွာ ျပန္ထြက္ေပးရမယ္။ ေမာ္ေတာ္ျပန္စီးရမွာနဲ႕ ကားေမာင္းရမယ့္အခ်ိန္ေပါင္းရင္ တနာရီေလာက္ေတာ့ အသာေလးၾကာမယ္ေလ။ အဆင္းမွာ ခရီးသြားေတြ အမ်ားၾကီးနဲ႕ဆံုပါတယ္။ နည္းနည္းေလးေနာက္က်ရင္ ဓါတ္ပံုေအးေဆးရိုက္လို႕ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ အားလံုးက ဂူထဲမွာ အလင္းေရာင္ရွိလားဆိုုတဲ့ေမးခြန္းကိုပဲ ေမးၾကတယ္။ တကယ္က ဂူအမိုုးက အလင္းဟာ ျပည့္စံုေလာက္ငွပါတယ္။

ဟိုတယ္ေရာက္တာနဲ႕ ေရခ်ိဳးအထုတ္သိမ္းရတယ္။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ကားဆရာက ထမင္းသြားစားတယ္တဲ့ ဟြာဟင္ကို ဘယ္အခ်ိန္သြားမလဲဆိုေတာ့ အခုေလေျပာမွ ကမန္းကတမ္း ျပန္လာၾကတယ္။ ဟြာဟင္မွာ sea space ဆိုတဲ့ ကမ္းေျခက ေရွာ့ပင္းေမာမွာ ေန႕လည္စာစားမယ္။ ကားဆရာလင္မယားႏွစ္ေယာက္ဟာ အဲ့ဒီေနရာကို အေတာ္ရွာရပါတယ္။ ေနရာတည့္တည့္ေရာက္တာေတာင္ သူတို႕မသိေသးလို႕ က်ေနာ္က ေရာက္ျပီေလ ဆိုေတာ့မွ ရီၾကတယ္။ ရိုးသားတဲ့ သူေတြပါပဲ။

လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလာတဲ့ ဒီေနရာဟာ ပင္လယ္ျပင္ကို မ်က္ႏွာမူျပီး စားေသာက္လိုသူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတယ္။ ဂဏန္းၾကာဇံနဲ႕ ဖရဲသီးတခြက္ပဲေသာက္ခဲ့တယ္။ သုဝဏၰဘူမိေလဆိပ္ကိုသြားမယ့္ ကားက သံုးနာရီမွာ လက္မွတ္ျဖတ္ထားတာမို႕ ႏွစ္နာရီမွာ အဲ့ဒီေနရာကေန ျပန္ခဲ့တယ္။

ကားဂိတ္ကိုုသူတို႕လိုက္ပို႕တယ္။ ဒီမနက္ ကားငွားခက ဘတ္၁၂၀၀ပါ။ မနည္းမမ်ားပဲဆိုပါေတာ့။ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ ကားကို လိုက္ရွာတဲ့အခါ ဒီကားဂိတ္မဟုတ္ဘူး ေလဆိပ္နားမွာတဲ့။ ဒါနဲ႕ ဘယ္လိုလုုပ္ရမလဲဆိုေတာ့ ကားငွားသြားတဲ့ က်ေနာ့အခ်ိန္က ကပ္ေနျပီ နာရီဝက္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ တကၠစီသမားက ဘတ္၃၀၀တဲ့ ေစ်းမဆစ္ႏုုိင္ဘူး။ ဒီကားလြဲရင္ ေလယာဥ္လည္း လြဲႏိုင္တယ္ေလ။

ကားဆရာက အျမန္ေမာင္းရွာတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ထပ္ေမာင္းရတယ္။ ကားဂိတ္ကိုေရာက္မွ လူလည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့တယ္။ VIP ကားပါ ကားခက ဘတ္၃၁၉ က်ပ္ပါ အြန္လိုင္းကျဖတ္တာမို႕ ငါးဆယ္ပုုိေပးရတာ။

ဒီရင္ခုန္လိုက္ေမာမွဳက ဒီေလာက္နဲ႕ ရပ္မသြားေသးဘူး။ ကားေပၚမွာ အိပ္ေနရာက ႏိုးလာတဲ့အခါ ကားလမ္းပိတ္ေနတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ က်ေနာ့ ေလယာဥ္ခ်ိန္က ၈နာရီ အခုုငါးနာရီခြဲေနျပီ က်ေနာ္က ဘန္ေကာက္ကို မေရာက္ေသးဘူးေလ။ ဖုန္းနဲ႕ၾကည့္ေတာ့ လမ္းက အေတာ္ပိတ္ေနတာကိုျမင္ရတယ္။ ဝူးးးး မွီမွ မွီပါ့မလား...

ကားလမ္းေခ်ာင္သြားလိုက္ ျပန္ၾကပ္လိုက္နဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေလဆိပ္အျမန္လမ္းေပၚကိုစတက္ေတာ့ ေျခာက္နာရီထိုးျပီ။ ေလဆိပ္ကို ေျခာက္နာရီ ႏွစ္ဆယ္မွာဆိုက္တယ္။ မွီေသးတယ္ ေတာ္ပါေသးရဲ့..အထုတ္အျမန္ဆြဲျပီး check in ဝင္တန္းစီရတယ္။ ေနာက္တေခါက္ ေဝးေဝးလံလံသြားရင္ ေစာျပီး ျပန္တက္လာမွ ျဖစ္မယ္........