ဆမာရမ္ (၂)

မနက္ေနမထြက္ခင္ ဆမာရမ္ကို ထြက္လာၾကတယ္။ ဆမာရမ္ မေရာက္ခင္လမ္းမွာ ကုန္းတြင္းေရကန္တခု ရွိတယ္။ အဲ့ဒီေရကန္မွာ ေလွစီးျပီး အပန္းေျဖမယ္ စီစဥ္ထားတယ္။ အင္းေလးကန္ အလြမ္းေျပေပါ့။ အန္ရာဝါပီနင္းတဲ့...

ေရကန္ကိုေရာက္တဲ့အခါ ေစာေနေသးလို႕ ေလွဂိတ္မဖြင့္ေသးဘူး။ အနားက စပါးခင္းထဲကို ေလွ်ာက္သြားၾကတယ္။ စက္ေလွဂိတ္ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္လာၾကတယ္။ ေအးေနတဲ့ေလထုထဲမွာ ေရျပင္က်ယ္ထဲကို တိုုးထြက္လာရတဲ့ အရသာက မဂၤလာရွိလုိက္တာ။ ဗ်ိဳင္းျဖဴေတြ ပ်ံတက္လာၾကတာေတြ၊ ငါးဖမ္းပိုက္ကြန္ျဖန္႕က်က္တာေတြ၊ တျခားသူတို႕ရိုးရာ ငါးဖမ္းနည္းေတြ စသည္ျဖင့္ ကင္မရာထဲကေန မွတ္တမ္းတင္ေနမိတယ္။

ေရကန္ထဲကေန ျပန္တက္လာတဲ့အခါ ဆမာရမ္ကို ဦးတည္သြားၾကတယ္။ ဆမာရမ္မွာ က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ ေနရာက လာဝမ္ဆီဝူ (Lawang Sewu) ပါ။ တံခါးေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္လို႕ ေခၚတာဆိုပါေတာ့။ ဒတ္ခ်္ေတြအုပ္ခ်ဳပ္စဥ္က ရထားဌာနခ်ဳပ္ရံုးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၄၂ခုုႏွစ္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္လက္ေအာက္ က်ေရာက္ခဲ့စဥ္ကေတာ့ ႏွိပ္စက္တဲ့ ကင္ေပတိုင္အက်ဥ္းစခန္း အျဖစ္အသြင္ေျပာင္းခဲ့ရတယ္။ ေျမာက္ေအာက္ခန္းဟာ လူသတ္ကြင္းတခုျဖစ္ခဲ့ျပီး ဝိဥာဥ္ေတြ ေျခာက္လွန္႕ေနတုန္းလို႕ ေဒသခံေတြက ယံုၾကည္ၾကတယ္။

ကံမေကာင္းစြာပဲ က်ေနာ္တို႕ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေျမေအာက္ခန္းကို ျပင္ဆင္ေနဆဲမို႕ ဝင္ခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ တံခါးေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရာင္စံုမွန္ခ်ပ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာကို ဓါတ္ပံုရိုုက္တယ္။

လာဝမ္ဆီဝူကေနျပန္လာတဲ့အခါ ေန႕လည္စာစားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့တရုတ္ဘံုေက်ာင္းကိုသြားျဖစ္တယ္။ ဘာသာေပါင္းစံုေရာယွက္ ကိုးကြယ္ေနတဲ့ ဆန္းေပါခံုဆိုတဲ့ ဘုုရားေက်ာင္းပါ။ ထူးေတာ့ထူးဆန္းတယ္ မူဆလင္ဘာသာ ကိုးကြယ္မွဳမ်ားတဲ့ အရပ္မွာ တရုတ္ဘံုေက်ာင္းတခု ခမ္းခမ္းနားနား ရွိေနတာမို႕ပါ။ ၁၄ရာစုုႏွစ္ကတည္းက တရုတ္မူဆလင္ဘာသာဝင္ က်န္းဟိုက တည္ထားခဲ့တာလို႕ သိရပါတယ္။

တရုတ္ဘံုေက်ာင္းကေန နာမည္ေက်ာ္တဲ့ Toko Oenမွာ ညစာစားဖို႕သြားတယ္။ သိပ္မဆာေသးတာနဲ႕ ဆိုင္ေဘးနားမွာ ကားရပ္ျပီး အနီးအနားမွာ လမ္းေလွ်ာက္ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ အနားတဝိုက္က ကုန္ေလွာင္ရံု၊ ေစ်းနဲ႕ ျမိဳ႕ေဟာင္း အရိပ္အေယာင္ေတြပဲေပါ့။ ဆိုကၠားဆရာေတြရဲ့ မဂၤလာေဆာင္ကိုလည္း ၾကံဳၾကိဳက္တာနဲ႕ ခြင့္ေတာင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ခဲ့တယ္။ Toko Oen မွာ ညစာစားျပီးတဲ့အခါ တည္းမယ့္ ေတာင္ေပၚဟိုတယ္ကိုု တက္သြားတယ္။

ဟိုတယ္က ရိုးရာ အေဆာက္အအံုေတြအျဖစ္ ေဆာက္ထားျပီး စနစ္တက် ထိန္းသိမ္းထားတာ ေတြလို႕ သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဓါတ္ပံုရိုက္တာ ဝါသနာပါတယ္ဆိုလို႕ မတူညီတဲ့ အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုေတြကို ေသခ်ာျပျပီး ရွင္းျပေပးပါတယ္။ ပင္ပန္းျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ညတညေပါ့....

ဆမာရမ္ (၁)

ဟိုတေခါက္ ဆိုလိုက ျပန္လာတဲ့အခါ ဆိုလိုက ကားဆရာနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သြားျပီ။ ကာရီမြန္ဂ်ာဝါ (Karimon Jawa) ကိုသြားခ်င္တဲ့အေၾကာင္း စကားစပ္မိတဲ့အခါ ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဆိုလိုကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္ျဖစ္လာတယ္။ ခရီးစဥ္အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဝယ္ျပီးမွ သိရတာက ကာရီမြန္ဂ်ာဝါကိုသြားဖို႕ အစီအစဥ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။  ကာရီမြန္ကိုသြားတဲ့ သေဘၤာခ်ိန္နဲ႕ က်ေနာ့ ခရီးစဥ္ရက္ေတြ လြဲေနတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ဆမာရမ္ကို သြားမယ္ဆိုျပီး ခရီးစဥ္ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ 

ဆမာရမ္ဟာ အင္ဒိုရဲ့ ငါးခုေျမာက္အၾကီးဆံုုးျမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ဆမာရမ္မွာ ဘာလုပ္မလဲ ဘယ္သြားမလဲ ဘာေတြစားမလဲဆိုတဲ့ ေလ့လာေရးေတြလုပ္ခရီးစဥ္အတြက္ စဥ္းစားရတယ္။ ေလယာဥ္ကေတာ့ ဆိုလိုအထိပဲ ဝယ္ထားျပီးျပီဆိုေတာ့ကာ...

ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႕ ကားဆရာက လာၾကိဳတယ္။ က်ေနာ္သြားခ်င္တဲ့ ေနဝင္ရွဳခင္းၾကည့္ဖိုု႕ကားကိုုခပ္သြက္သြက္ေမာင္းတယ္။ ေနဝင္ရွဳခင္းၾကည့္မယ့္ေနရာက ကမ္ဒီ ဘိုကိုဆိုတဲ့ေနရာပါ။ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားေနခဲ့ျပီ။ ပိတ္ရက္မို႕ လူမ်ားတာထင္ပါတယ္။ ဓါတ္ပံုေသေသခ်ာခ်ာ ရိုက္လို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ညေန ေနဝင္တာၾကည့္ရင္း ဘိုကိုရဲ့ ေဆြးျမည့္ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္းကို နားေထာင္လိုက္ရတယ္။ ဆိုလိုျပည္ရဲ့ မင္းသမီးေလး လိုုရိုုဂ်ဳန္ဂရမ္ရဲ့ ေက်ာက္ျဖစ္ေနတဲ့ ရုပ္ထုဟာ ပါရာဘန္နန္း ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ အခုထိ ရွိေနခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ဘန္ဒုုမ္ဘြန္ခိုဆိုရိုုဆိုတဲ့ မင္းသားေလးက မင္းသမီးေလးရဲ့ခမည္းေတာ္ကို လုပ္ၾကံျပီး မင္းသမီးေလးနဲ႕လက္ဆက္ ဆိုလိုျပည္ၾကီးကို အုပ္ခ်ဳပ္လိုခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ျငင္းမရတဲ့ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲ အေျခအေနမွာ မင္းသမီးေလးဟာ ေတာင္းဆိုမွဳတခုုနဲ႕ လက္ခံသေဘာတူခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေတာင္းဆိုမွဳက ဘုရားေက်ာင္းတေထာင္ကို ညတြင္းခ်င္း တည္ေပးႏိုင္ရမယ္ဆိုတာပါပဲ။ မင္းသားေလးကလည္း သူ႕ရဲ့ တန္ခိုုးစြမ္းအားနဲ႕ နတ္ေတြကို ပင့္ဖိတ္ျပီး တည္လိုက္တာ ဘုရားေက်ာင္းေပါင္း ၉ ၉ ၉ ဆူထိ ျပီးလာခဲ့တယ္။ ဥာဏ္ၾကီးတဲ့ မင္းသမီးေလးက သူ႕ရဲ့အေခြ်အရံေတြကို အေရွ႕အရပ္ကေန မီးထြန္းျပီး ေမာင္းေထာင္းခုိင္းသတဲ့။ ေမာင္းေထာင္းသံရယ္ အလင္းေရာင္ရယ္ေၾကာင့္ မနက္မိုးလင္းပါျပီဆိုျပီး ၾကက္ကထတြန္ခဲ့တယ္။ ၾကက္တြန္သံၾကားတဲ့အခါ နတ္ေတြကလည္း မိုးစင္စင္လင္းျပီ ဆုုိျပီးေဆာက္လက္စ ဘုရားေက်ာင္းကို ရပ္ျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။ မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးရဲ့ အၾကံအစည္ကို သိသြားတဲ့အခါ စိတ္ဆိုးျပီး မင္းသမီးကို ေက်ာက္ရုုပ္အျဖစ္ က်ိန္စာတိုက္လိုက္ျပီး မျပီးေသးတဲ့ ေက်ာင္းထဲမွာ ထားခဲ့တယ္....ေမာင့္မရပီေတာင္စြယ္မွာ ေနကြယ္သြားတဲ့အခါ ဒီဇာတ္လမ္းကို အဆံုုးသတ္သြားတာေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ဟာျပီး က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။

ကားဆရာက ညစာကို ဘယ္မွာစားမလဲလို႕ေမးတဲ့အခါ ရိုးရာအစားအေသာက္ေကာင္းတဲ့ဆိုင္ကိုပဲ ပို႔ေပးပါလို႕ေျပာေတာ့ အနီးအနား ဂ်ိဳဂ်ကာတာက The house of Raminten ကိုလိုက္ပို႔ေပးတယ္။ ဆိုင္မွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားတာမို႕ အလွည့္ေရာက္ဖုိ႕ မိနစ္ေလးဆယ္ေလာက္ ေစာင့္လိုက္ရတယ္။ ရိုးရာအစားအစာေတြပဲ မွာလိုက္တယ္။ ကင္မရာေက်ာပိုးအိတ္ထားစရာ ေနရာမရွိတဲ့အျပင္ ထိုင္ရတာ အေတာ္ေလးအဆင္မေျပပါဘူး။ လူကလည္းမ်ားေတာ့ ေနရာကို တတ္ႏိုင္သမွ် ခ်ံဳ႕ထားဟန္တူပါတယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲစားလိုက္တယ္ ဒီညကိုေတာ့ ဆိုလိုမွာပဲျပန္အိပ္ခဲ့တယ္။ မနက္ကို အေစာၾကီးထျပီး ဆမာရမ္သြားမယ္....

ဖယ္ခံုတျဖစ္လည္း ပုဂံဆီ (သိမ္း)

ခရီးေတာက္ေလွ်ာက္ မနားတမ္းထြက္လာေပမယ့္ ထံုးစံအတိုင္း အိပ္ရာက မနက္ငါးနာရီေလာက္မွာ ေစာေစာစီးစီးႏိုုးေနခဲ့တယ္။ အခန္းေရွ႕ကေန တန္႕ၾကည့္ေတာင္ဘုရားကို ဦးခ်ရင္း ဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ဟိုတယ္က E bike ကေလးငွားျပီး မနက္ေနထြက္ၾကည့္မယ္ဆုိုျပီးထြက္လာၾကတယ္...

ဒီေလာက္ေစာေစာလာတာေတာင္ ဘုရားေပၚမွာ ထရိုင္ေပါ့တေခ်ာင္းစာ မနည္းရွာရပါတယ္။ ေရာင္နီပ်ိဳ႕လာတဲ့ ေကာင္းကင္ဟာ အားလံုးေသာ ပရိတ္သတ္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဖမ္းစားထားပါတယ္။ ေရွးဘုရားေစတီေတြနဲ႕ ေနာက္ခံေကာင္းကင္ဟာ သိပ္ကို လွပေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုဂံေနထြက္ခ်ိန္ရွဳခင္းကို အိပ္ေရးပ်က္ခံ၊ ေျခတဖဝါးစာ ေလွခါးထစ္ေသးေသးေလးေတြကုုိ က်ားကုတ္က်ားခဲ အပင္ပန္းခံ တက္ၾကတာကိုး...

ေနအေတာ္ေလးတက္သြားျပီဆုုိေတာ့ ဟိုတယ္ကို ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟိုတယ္မွာ ေရမိုုးခ်ိဳး မနက္စာစားျပီးတာနဲ႕ ပုပၺါးဖက္သြားၾကမယ္။ မသြားခင္မွာ ယြန္းထည္လုပ္ငန္းကို ဝင္ၾကည့္ အမွတ္တရလက္ေဆာင္ဝယ္ရင္း တခါတည္း သူတို႕လုပ္ငန္းခြင္ကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ယူခဲ့ပါတယ္။ ပုဂံေျမကို လာတိုင္း အျမဲ တညအိပ္ႏွစ္ညအိပ္ပဲ ေရာက္ျဖစ္တယ္။ ျဖစ္ႏုုိင္ရင္ တပတ္ေလာက္ေနျပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနာက္တေခါက္လာခ်င္ပါေသးတယ္။ အာနႏၵာဘုရားပြဲေတာ့ တခါေလာက္ ၾကံဳၾကိဳက္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႕ ေတြးေနမိတယ္။

ေတာင္ေပၚက ဟိုတယ္မွာ ေရကူးမယ္ ဗိုက္ဆာရင္ ေန႕လည္စာစားရင္း ေတာင္မၾကီးကို ေငးဖို႕ပဲ။  တကယ္တမ္း ေရပဲကူးခဲ့ၾကျပီး ေန႕လည္စာ မစားျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေရကူးကန္မွာလည္း ေရကူးမွာလား ဓါတ္ပံုရိုက္မွာလား မသဲကြဲဘူး ျဖစ္သည္အထိ ေသာင္းက်န္းခဲ့ၾကေသးတယ္။ ဟိုတယ္အထဲ ဝင္ၾကည့္ရံုုပဲဆို ယူအက္စ္ငါးက်ပ္ပါ၊ ေရကူးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ယူအက္စ္တဆယ္နဲ႕ ေသာက္စရာတခြက္ေပးပါတယ္။ ဒါဆို ဝင္ေၾကးငါးက်ပ္ေပးစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကန္ထဲက ေရက မိုးတြင္းျဖစ္တာရယ္ ေတာင္ထိပ္ကေလရယ္ေၾကာင့္ အေတာ္ေလးေအးပါတယ္။ ေရကူးကန္နားက ေရခ်ိဳးခန္းေတြမွာလည္း ေရေႏြးနဲ႕ ခ်ိဳးစရာ မရွိပါဘူး။ နာရီဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေရေဆာ့ျပီးတဲ့အခါ ျပန္တက္လာၾကတယ္။ 

ေတာင္မၾကီးဖက္ကို ေငးလိုက္၊ ၾကက္ေမာက္ေတာင္ဆည္ဖက္ကို ငမ္းလိုက္လည္း လုပ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ လမး္မွာပဲေန႕လည္စာ စားေတာ့မယ္ဆိုျပီး ဗ်တၱပန္းဆက္လမ္းကေန ေက်ာက္ပန္းေတာင္းကို ျပန္လာၾကတယ္။

ေန႕လည္စာကိုေတာ့ လမ္းက သူၾကီးအိမ္မွာ ဝင္စားၾကတယ္။ အညာေက်းလက္ အိမ္လက္ရာေတြကို ခ်က္ထားတာလို႕ဆိုပါတယ္။ သိပ္အေကာင္းၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ မဆိုးလွပါဘူး။ မေန႕ညက ဆိုင္ထက္ေတာ့ သာပါတယ္။ လက္ပံပ်ားအျဖတ္မွာ ၾကက္သားေၾကာ္ ထပ္ဝယ္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ ညစာကုိ ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႕ပဲ စားၾကမယ္။

ေနျပည္ေတာ္ ျပန္တဲ့လမ္းမွာ မိုးကလည္း သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာတယ္။ ကံေကာင္းတာက ငလိုက္ကန္သာ မေရာက္ခင္မွာ ျပန္တိတ္သြားတာပါ။ ငလိုက္ကန္သာ အပန္းေျဖစခန္းမွာ ရွိတဲ့ အလံနီဌာနခ်ဳပ္အိမ္ကို ၾကည့္ခ်င္လို႕ ဝင္ပါတယ္။ ရိုးမထဲကေန အိမ္အလံုးလိုက္ေရႊ႕လာတာဆိုုတဲ့ အလံနီဌာနခ်ဳပ္ သခင္သန္းထြန္းတို႕ရဲ့ ရံုးအေဆာက္အဦးပါ။ အဲ့ဒီအပန္းေျဖစခန္းမွာ အိမ္အလံုးလိုက္ လံုးခ်င္းေလးေတြ ငွားပါတယ္။ ေအးေအးေဆးေဆး အပန္းေျဖလိုသူေတြအတြက္ေတာ့ အၾကိဳက္ေနမွာပါပဲ။

ငလိုက္ကန္သာကေန ေနျပည္ေတာ္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္းတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္ရင္ ဒူးရင္းသီးစားမယ္ဆိုတာကိုလည္း တတြတ္တြတ္ရြတ္လာခဲ့ေသးတယ္။ ေနျပည္ေတာ္ေရာက္တာနဲ႕ ညစာ ရွမ္းစာသြားဝယ္တဲ့သူေတြ ထြက္သြားတုန္း ေရေႏြးကန္စိမ္တယ္။ ျပန္လာျပီဆိုတာနဲ႕ ညစာဆြဲ ျပီးေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြလဲၾကရင္း လူက အိပ္ငိုက္လာတယ္။

လူက ပင္ပန္းျပီး အရွိန္ကုုန္သြားတာေနမယ္ အားရွိပါးရွိ အိပ္လိုက္ရတယ္။ မနက္ေလယာဥ္နဲ႕ ရန္ကုန္ကိုတက္တယ္။ ေလယာဥ္တစင္းလံုးမွာ ေျခာက္ေယာက္လားပဲ ပါတယ္ထင္တယ္။ ရန္ကုန္ဆိုက္တာနဲ႕ အစားအေသာက္ကို အရင္ထိုင္တယ္။ လိုက္လာတဲ့ ခရီးေဖာ္က တာမင္နယ္ ဝမ္းမွာ ခ်ေပးခဲ့တယ္။ တာမင္နယ္ဝမ္းကေနပဲ စကၤာပူေလယာဥ္ကို စီးလာခဲ့တယ္။ ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္ေျမကို မနင္းခဲ့ရေတာ့ဘူးေပါ့..............