ဘရက္စတာဂီနဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္

စတားဘတ္ကေန တည္းတဲ့ေနရာ ေရာက္တဲ့အခါ ဝန္ထမ္းတေယာက္ကုု ဖုုန္းေခၚခိုင္းျပီး ကားသမားကို က်ေနာ္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနျပီလို႕ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားခိုင္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ပထမစီစဥ္ထားတဲ့ ကားသမားမလာႏိုင္တဲ့အေၾကာင္းနဲ႕ တျခားတေယာက္ အစားထိုုးထားတဲ့အေၾကာင္း သိရတယ္။ ဒါနဲ႕ အစားထိုးတေယာက္ကို ဖုုန္းထပ္ေခၚေတာ့ လာၾကိဳေနျပီ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။





ကားသမားလာတာနဲ႕ အသင့္ျဖစ္ေအာင္ တည္ခိုုခန္းေရွ႕မွာ ထြက္ေစာင့္ေနမိတယ္။ ကားပံုစံရယ္ အေရာင္ရယ္ ေျပာထားတာမို႕ ေရာက္လာတဲ့အခါ ကြက္တိပါပဲ။ ကားသမားနဲ႕ ေလဆိပ္ကို တနာရီခြဲေလာက္ေမာင္းရင္း လမ္းမွာ အဆင္ေျပရင္ ယူလာတဲ့ ပိုက္ဆံ မေလာက္မွာစိုုးလို႕  ေငြထပ္လဲခ်င္တယ္လို႕ ေျပာရင္း လမး္မွာ က်ေနာ္တို႕ ေငြလဲၾကပါတယ္။ ေလဆိပ္ကိုု မေရာက္ခင္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေလယာဥ္တနာရီ ေနာက္က်ျပီးမွ ေရာက္မယ္လို႕ လွမ္းေျပာႏွင့္ျပီ။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး လာရင္းလက္စနဲ႕ ေလဆိပ္ကိုပဲ ဦးတည္လိုက္ၾကတယ္။

ေလဆိပ္ေရာက္ျပီး နာရီဝက္ေလာက္မွာ က်ေနာ့ သူငယ္ခ်င္းေရာက္လာခဲ့တယ္။ စီစဥ္ထားတဲ့အခ်ိန္ထက္ တနာရီေလာက္ ေနာက္က်ျပီးမွ က်ေနာ္တို႕ ခရီးစဥ္ကိုုစခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေမွာင္လာမွ လမ္းမွာ ညစာစားနားၾကတယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ေတာင္တက္လမး္ ျဖစ္လာျပီး မိုုးေတြလည္း သည္းလာခဲ့တယ္။ ေမျမိဳ႕ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လို ေတာင္တက္လမ္းေတြေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ေတာင္ လြမ္းသြားမိေသးတယ္။

ေလယာဥ္ေနာက္က်တဲ့အျပင္ မိုးေတြသည္းတာေၾကာင့္ ဘရက္စတာဂီကို ေရာက္တဲ့အခါ ည၁၁နာရီထိုုးေနခဲ့ျပီ။ တည္းမယ့္ အိမ္ရွင္ကလည္း စိတ္ပူစြာနဲ႕ မက္ေဆ့ေတြ ပို႕ထားပါတယ္။ ၁၀နာရီေလာက္ဆုု သူတိုု႕ ေရပူပိတ္ေတာ့မွာမုိ႕ က်ေနာ္တုု႕ ေရာက္ခဲ့ရင္ ေရပူစက္ ျပန္ႏိုးဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း မက္ေဆ့ပို႕ေပးထားခဲ့တယ္။ ရာသီဥတုက ၁၅ဒီဂရီမွာ မိုုးတစိမ့္စိမ့္နဲ႕ ေအးလိုုက္ခ်က္ေတာ့.

အိမ္ရွင္နာမည္က ေမရီတဲ့။ ေမရီက အေတာ္ေလး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ၾကိဳဆုုိပါတယ္။ အခန္းကို လိုက္ျပျပီးတဲ့အခါ မနက္၆နာရီ ေနထြက္မွာ ျဖစ္ျပီး ေနထြက္ရွဳခင္းကို ေခါင္မိုးေပၚကေန ၾကည့္လို႕တဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ေခါင္းမိုးေပၚကုိ ဘယ္လိုတက္ရေၾကာင္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လိုက္ျပတယ္။ ပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ ေခါင္းခ်လိုက္တာနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္. မနက္ေနထြက္ခ်ိန္ၾကည့္ဖုုိ႕ ႏွိဳးစက္ကိုု ေလးနာရီခြဲေပးလိုက္ျပီ...

မနက္ႏွိဳးစက္ျမည္တာနဲ႕ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ေခါင္မိုးေပၚကို တက္ျပီး ေနထြက္တာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ ေတာင္ေတြၾကားထဲက ဘရက္စတာဂီရဲ့ ေနထြက္ရွဳခင္းဟာ ျမဴေတြၾကားက သိုင္းဝိုင္းလွပေနခဲ့တယ္။ ဆင္ဘာရက္ေတာင္ကေတာ့ ျမဴေတြတအားပိတ္ေနတာမို႕ ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရပါဘူး။ ေရာင္နီေတြ ပ်ိဳ႕လာတာပဲ ျမင္လိုက္ရျပီး ေနလံုးကိုလည္း မျမင္ရတာမို႕ ေအာက္ဆင္းျပီး ေရခ်ိဳးဖို႕ လုပ္တယ္။ ကားသမား မလာခင္ ေမရီဆီကပဲ မနက္စာဝယ္စားျဖစ္ပါတယ္။ ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီ အနံံ ့အရသာကုိ ၾကိဳက္တာမို႕ တေယာက္ကို ကီလိုဝက္ ေဒသထြက္ အာရဘစ္ေကာ္ဖီမွဳန္႕ကို ဝယ္ခဲ့ၾကတယ္။

ကားသမားေရာက္လာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ရဲ့ ေန႕ကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုး ဆင္ဘာရက္ေတာင္ေပၚရွဳခင္းကို သြားၾကည့္ဖို႕ပါပဲ။ ရွဳခင္းေတြနဲ႕ ေအးျမလတ္ဆတ္တဲ့ ေလထုဟာ ေန႕သစ္တခုစဖို႕ ခြန္းအားအသစ္ေတြျဖစ္ေစတာေပါ့။

 

တောင်ပေါ်ကဆင်းတော့ ဒေသထွက်သစ်သီးတန်းကို သွားကြတယ်။ သစ်သီးတန်းဟာ တကယ့်ကို သီးနှံရောင်စုံတွေနဲ့ စွဲဆောင်အားကြီးလှပါတယ်။ ဟိုအသီးလေး မြည်းကြည့်ပါဦး ဒီဟာလေး စားကြည့်ပါဦးနဲ့ ရောင်းသူ ဝယ်သူအသံတွေဟာ ဆူညံလို့။ စပျစ်သီးလေးလည်းလိုချင်၊ ထောပတ်သီးလေးလည်း လိုချင်၊ သရက်သီးလေးလည်း လိုချင်နဲ့ စိတ်တော်တော် ပြတ်နိုင်မှ ပြန်ထွက်လာနိုင်တော့တယ်။

နောက်တနေရာကတော့ ရွှေတိဂုံကို ပုံစံတူဆောက်ထားတဲ့ ဘုရားသွားဖူးကြပါတယ်။ ဘုရားကိုသွားတဲ့ လမ်းက ပြီးခဲ့တဲ့အပတ် မိုးဆက်တိုက်ရွာထားတာကြောင့် လမ်းကဆိုးနေတာ တကြောင်း၊ တစီးသွားကားလမ်းသာ ဖြစ်တာကြောင့် တကြောင်း ဘုရားကို ရောက်ဖို့ တနာရီလောက် မောင်းရတယ်။ ပိတ်ရက်ဖြစ်တာမို့ ဘုရားဖူးကားတွေဟာ တန်းစီနေတယ်။ ဘုရားရှေ့ ဆီမီးပူဇော်သူတွေလည်း များပြားလှပါတယ်။ သစ်သားပေါ်မှာ ဘုရားပုံတော်တွေ ထွင်းထုထားတာတဲ့ လက်ရာတွေကတော့ အံ့မခန်းသေသပ်နေတာကို ဖူးမျှော်ခဲ့ရတယ်။

ဘုရားဖူးပြီးတဲ့အခါ ကျနော်သွားချင်မြင်ချင်လှတဲ့ စီပီဆိုပီဆို ရေတံခွန်ကို သွားဖို့ပဲ။ လမ်းတလျှောက် ကော်ဖီစိုက်ခင်းတွေ၊ လိမ္မော်ခြံတွေ၊ ဘုရားကျောင်းတွေ အလီလီဖြတ်ပြီး စိမ်းလန်းတဲ့ တောင်တွေကို ခဏမြင်လိုက်ရတယ်။ သိပ်မကြာပါဘူး မိုးတွေသည်းလာပြန်တာကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံးမြုတွေ ဆိုင်းပြီး ကားအရှေ့ တတောင်လောက်ပဲ မြင်ရပါတော့တယ်။ ကားသမားက မြုတွေသာ မရှိရင် ဒီနေရာကနေ ရေတံခွန်ကို မြင်ရပြီဆိုတော့ စိတ်မှာ မချင့်မရဲ ဖြစ်မိတယ်။

ေနာက္ဆံုး ဒုတ္ဒုတ္ထိ ေရာက္သည္အထိ ေရတံခြန္ကို က်ေနာ္ မျမင္ရဘူး။ ေနာက္တေခါက္ေရာက္ဖို႕ ဒီခရီးက ေဝးလံလြန္းတာေၾကာင့္ ျမင္သာ မျမင္ရရင္ေတာ့ ဒုကၡပါပဲ။ ခဏေစာင့္ရင္း က်ေနာ္တုိ႕ ေန႕လည္စာ စားၾကရေအာင္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္္တယ္။ ထမင္းစားျပီးလုျပီးခင္မွာပဲ ျမဴေတြ ရွင္းျပီး လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းနဲ႕ က်ေနာ့ စီပီဆိုပီဆိုကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရတယ္။ ေျမေအာက္စမ္းေခ်ာင္းကေန စီးဆင္းလာတဲ့ ေရတံခြန္ဟာ ျမဴေတြၾကားမွာ ေကာင္းကင္ဘံုက ျမစ္တစင္းလိုပါပဲ။

ေရတံခြန္ေအာက္ေျခအထိ ဆင္းဖို႕ တနာရီေလာက္ အခ်ိန္ၾကာတာမုိ႕ လမး္တဝက္ေလာက္အထိပဲ ေက်နပ္လိုက္ရတယ္။ ေရတံခြန္ကေန ျမင္ရတဲ့ ဒႏုတိုဘကိုလည္း ဓါတ္ပံုေတြ ရိုက္ျဖစ္တယ္။ ေရတံခြန္မွာ အခ်ိန္အၾကာၾကီး မျဖဳန္းႏိုင္ပဲ ေနာက္ထပ္ ဘတက္ဘုရင္ရဲ့ အိမ္ေတာ္ကို သြားရဦးမယ္။ အဓိက ကေတာ့ ဒႏုတိုဘကို သြားတဲ့ ဖယ္ရီ မွိီဖို႕ပါ။

ဘတက္ဘုရင္ရဲ ့အင္ပါယာဟာ ၁၆၂၄ကေန ၁၉၄၇အထိ သက္ဝင္ခဲ့တယ္။ သူတို႕ ေနတဲ့အိမ္ဟာ ကြ်န္းလံုး အလံုးႏွစ္ဆယ္နဲ႕ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္လံုးရွည္တခုပဲ။ အိမ္ထဲမွာတင္ မီးဖိုေတြက မိသားစု ေလးစုေလာက္စာ အျပင္ ရိုးရာအျပင္အဆင္ေတြပါ ျဖည့္စြက္ထားတယ္။ အေရာင္ေတြကေတာ့ အျဖဴ၊ အနီ၊ အနက္နဲ႕ အဝါေတြကို ထင္ထင္ရွားရွားသံုးထားပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စာယဥ္ေက်းမွဳနဲ႕ ဘတက္လူမ်ိဳးေတြဟာ ေရွးကတည္းက ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားျပီး၊ လူသားစားတဲ့လူမ်ိဳးႏြယ္စုလို႕လည္း မွတ္တမ္းမွတ္ရာမ်ားမွာ ေတြ႕ရွိရတယ္။ 

ဘတက္နန္းေတာ္ကေန ဒႏုတိုဘ ဖယ္ရီကို မွီေအာင္ ကားကို အျမန္ေမာင္းပါတယ္။ ဖယ္ရီကို မွီမွမွီပါ့မလား....