လသာေသာ ညတညအေၾကာင္း

"ႏူးႏူး…..ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ။ တိမ္ျပင္ၾကီးတခုလံုးဟာ လကိုတေရြ႕ေရြ႕ျဖတ္ေက်ာ္ေနၾကတာ ဘယ္ေလာက္ ၾကည့္လို႕ေကာင္းသလဲ"

က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ အားကစားခံုေပၚ ပက္လက္လွန္အိပ္ဖို႕ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေခါင္းမွာ ခုရင္း ေမးလိုက္တယ္။ ႏူးႏူးဆီက ဘာသံမွမၾကားရဘူး။ စိတ္၀င္စားပံုလည္း မေပၚပါ။ သူက က်ေနာ့ကိုၾကည့္ရင္း 

"အခုလို မ်က္မွန္ခြ်တ္ထားစမ္းပါ " လို႕ တိုးတိုးေလး ျပန္ေျပာေနတယ္။ 

ႏူးႏူးစိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနမလဲ က်ေနာ္ ဖတ္တတ္ခ်င္လိုက္တာ။ တကယ္က က်ေနာ္ သူ႕ကို အားနာေနတာ။ သူအနားမွာရွိေနရင္ က်ေနာ့စိတ္ေတြ လံုျခံဳေနသလိုပဲ။ သူမသိတာေတြ ေမးလို႕ ေျဖရတာကို က်ေနာ္ ၾကည္ႏူးရသလို၊ ေလးကိုင္းေလးလိုညႊတ္တြဲေနတဲ့ သူ႕ေအာက္ႏွဳတ္ခမ္းထူထူေလးဟာ ဖိျပီးနမ္းခ်င္စရာ။ ႏူးႏူးက က်ေနာ့စိတ္ကို ဖတ္မိသြားဟန္တူရဲ့ သူ႕ကိုယ္ေလးကို ေနာက္ကို နည္းနည္းတိမ္းလိုက္တယ္။ 

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာရဲ့ အဆံုးသတ္ဟာ အိမ္ေထာင္ျပဳျခင္းလို႕ က်ေနာ္ မယူဆထားေၾကာင္း ကနဦးကတည္းက ႏူးႏူးကို ရွင္းျပထားတာမို႕ သူသေဘာေပါက္နားလည္လက္ခံေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ရင္ထဲက အတိုင္းအဆကို က်ေနာ္ မျမင္ႏိုင္တာမို႕ သူ႕တေယာက္တည္း ၀န္ထုတ္၀န္ပိုး ျဖစ္ေနမွာကိုလည္း က်ေနာ္က မလိုလားပါ။ ေတြ႕စက က်ေနာ့ကိုစိတ္ထဲက ေဖ်ာက္မရသလို အလုပ္ထဲကို စိတ္မ၀င္စားႏုိင္ဘူးလို႕ ေျပာတဲ့အခါ က်ေနာ္ထိတ္လန္႕လာမိတယ္။ အေပ်ာ္တြဲတာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ့ေၾကာင့္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး မဟုတ္လား။ ေနာက္ပိုင္းဆို သစ္ပင္ေတြက အကိုင္းနဲ႕ သစ္ရြက္ေတြလို ေနသားက်လာမွာပါ။

ႏူးႏူးကိုခ်ည္ေႏွာင္ဖို႕ မၾကိဳးစားသလို၊ က်ေနာ့ကိုခ်ည္ေႏွာင္လာမွာကိုလည္း က်ေနာ္မလိုခ်င္။ သူ႕အလိုအေလ်ာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလး ခ်စ္ခင္ေနရံုပဲ လို႕ က်ေနာ္က ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ က်ေနာ္ ႏူးႏူးဖက္ကို မငဲ့ကြက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တေယာက္ကိုတေယာက္ ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ခ်စ္ေနၾကရင္ က်ေနာ္တို႕ လံုေလာက္ျပီ မဟုတ္လား။ ပတ္၀န္းက်င္လား ……..က်ေနာ္ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ။

က်ေနာ့ အိမ္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႕ ေျပာေနတယ္ ႏူးႏူးရယ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါ ႏူးႏူးက က်ေနာ့နဖူးေပၚက ဆံစေတြကို ဖယ္ရင္း ရီတယ္။ က်ေနာ့ဆီက ဒီအပူေလာက္ဟာ သူ႕ဆီကို စီးကူးမွာ မဟုတ္ဘူး။ အေျဖကို သိျပီးသားမို႕ သူ႕အတြက္ေတာ့ ရီစရာတခုသက္သက္ပဲ။ က်ေနာ့ဆံပင္ေတြ ရွည္လာျပီလို႕ ေျပာရင္း ေျပာေနတဲ့စကားကို ေဖာ့ပစ္လိုက္တယ္။ ႏူးႏူးဟာေလ အဲ့ဒီအတုိင္းပဲ။ 

ႏူးႏူး သီခ်င္းဆိုျပေနာ္လို႕ ေျပာတဲ့အခါတိုင္း တခါတည္းနဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုျပတတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕ လူကိုေတြ႕တိုင္း သီခ်င္းဆိုခိုင္းေနတာလဲ လို႕ အထြန္႕ျပန္ျပန္တက္တယ္။ မသိလို႕ေနာ္ ႏူးႏူး သီခ်င္းသံဟာ က်ေနာ့စိတ္ကို တအားျငိမ္းခ်မ္းေစတာလို႕ ေျဖဖို႕ က်ေနာ္က အဆင္သင့္။

တကယ္ၾကီးေနာ္…..ဆိုျပီး တိုက္တိုက္တြန္းတြန္းလုပ္ရတယ္။ စိတ္လိုလက္ရ ရွိလာရင္ သူရတဲ့ သီခ်င္းေတြ ဆိုျပဖို႕ ၀န္မေလးရွာပါဘူး။ ခက္တာက တပိုဒ္ေလာက္ျပီးရင္ သူက သီခ်င္းေမ့ေမ့သြားတတ္တာ။ ႏူးႏူးရယ္ က်ေနာ့ကိုေရာ ေမ့တတ္ေသးလားလို႕ စိတ္ပူပန္စြာေမးေတာ့ တခါ ထပ္ရီျပန္တယ္။ က်ေနာ္က တခါတေလ ကေလးသိပ္ဆန္တယ္ မဟုတ္လား ႏူးႏူး။ 

က်ေနာ္က ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏူးႏူးမ်က္၀န္းေတြကို စိုက္ျပီး ၾကည့္ရတာမ်ိဳးကို ၾကိဳက္တယ္။ ႏူးႏူးကေတာ့ နည္းနည္းၾကာၾကာၾကည့္မိတာနဲ႕ ပါးေတြရဲလာတာပဲမဟုတ္လား။ ခ်စ္ခင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာဖို႕ေတာင္ က်ေနာ့ကို ေနာက္ေက်ာခိုင္းျပီးမွ ေျပာတတ္တာေလ။ 

ႏူးႏူးက က်ေနာ့ရဲ့ အရိပ္ပါ။ က်ေနာ္နဲ႕ အတူ ထပ္တူပါေနတာ။ က်ေနာ္နာက်င္တဲ့အခါ လိုက္္ပါနာက်င္ျပီး က်ေနာ္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့အခါ အတိုင္းမသိ အတူတူရယ္ေမာၾက။ က်ေနာ့ရဲ့ ေၾကမြခဲ့ဖူးတဲ့အတိတ္ကို ႏူးႏူးကိုေျပာျပဖူးတဲ့ေန႕ကို မွတ္မိေသးတယ္။ နာက်င္မွဳ မ်က္၀န္းအစံုနဲ႕ က်ေနာ့ကိုယ္ က်ေနာ္ ျပန္ျမင္လိုက္ရသလို ႏူးႏူးဟာ က်ေနာ္နဲ႕အတူ အဲ့ေလာက္ထိ လိုက္ပါ ခံစားမေပးသင့္ဘူးေလ။ နာက်င္စရာ အေၾကာင္းေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ၾကရေအာင္လို႕ မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္ပြင့္ေတြနဲ႕အတူ ထားရစ္ခဲ့ဖို႕ေျပာရင္း က်ေနာ့ရဲ့ အက္သံေတြကို ျပန္လည္ ေဖးမေပးခဲ့တယ္။

က်ေနာ္ယံုၾကည္ခဲ့ပါတယ္ ႏူးႏူးဟာ က်ေနာ့ကို အေကာင္းဆံုး နားလည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႕ေလ။ ညဥ့္နက္ေလ တိုက္တဲ့ေလေတြ ေအးလာေလမို႕ ထံုးစံအတိုင္း က်ေနာ္ ႏွာေစးစ ျပဳလာတဲ့အခါ က်ေနာ္တို႕ အတြက္ ျပန္ၾကဖို႕အခ်ိန္တန္ျပီ။

ထိုင္ခဲ့တဲ့ ထိုင္ခံုကိုေရာ၊ ႏွစ္ေယာက္အတူရွိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုေရာ က်ေနာ္တို႕ ထားရစ္ခဲ့ရျပီ။ သာေနတဲ့ လကို တိမ္ေတြဟာ တအုပ္ျပီး တအုပ္ ျဖတ္ေျပးေနၾကတယ္။ လေရာင္ရဲ့ အလင္းေအာက္က က်ေနာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ကေရာ ဘယ္သူက တိမ္လည္း ဘယ္သူက လ,လည္း မေသခ်ာ။ အခ်ိန္မေရြး တေယာက္ကိုတေယာက္ ေက်ာ္ျဖတ္သြားၾကႏိုင္ေသးတယ္။

 ႏူးႏူး ဒီညေတာ့ အမွတ္တရအျဖစ္ က်ေနာ့ကို Richard Marx ရ့ဲ Right Here Waiting for you ကိုဆိုျပပါေနာ္………….