ခ်ည္မွ်င္တစ္စ…….ဘ၀

ဗြုန်းခနဲတွေ့လိုက်ရတော့ လန့်ခနဲတောင်ဖြစ်သွားမိတယ်။ မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်တဲ့ ဒီချည်မျှင်တွေကိုပေါ့။ သာမန်လူတွေ အတွက်တော့ ပုံမှန်ပါပဲ။ ထူးမခြားနား ချည်မျှင်တွေလေ။ ကိုယ့်အတွက်တော့………….

ဖေကဝန်ထမ်း ပြီးတော့နယ်မှာဆိုတော့ အိမ်ရဲ့ စားဝတ်နေရေးက ခြိုးခြံချွေတာတောင်မှ လောက်ငတယ်မရှိလေ။ ဒါ့အပြင် မေသောက်ရတဲ့ ဆေးဝါးစရိတ်တွေက လခ ထက်ဝက်စာမက။ မေအလုပ်က ထွက်လာပြီးတဲ့နောက် ဘာအလုပ်မှ လုပ်ခွင့်မရှိစေရလို့ ဖေက ပိတ်ပင်ခဲ့တယ်။ ပညာရေးမှူးသူငယ်ချင်းက သူ့ကျောင်းအတွက် လုပ်ပေးဖို့လာခေါ်တာတောင် ဖေက ခွင့်မပြုခဲ့ဘူး။ အိမ်ရဲ့အသုံးစရိတ်တွေ ကျနော့ကျောင်းစရိတ်တွေကို ကျားကန်ဖို့…..ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ဒီချည်မျှင်တွေကနေ ကျနော့ငယ်ဘဝကို အစပြုခဲ့တာပါပဲ။

မေက ဇာထိုးပန်းထိုးဆိုတဲ့ ပညာတွေကို တတ်မြောက်ခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ သူက မြင်ရုံနဲ့ တတ်မြောက်တဲ့ ပါရမီပါလာခဲ့တာ။ ဒါကြောင့် အိမ်မှာနေရင်း ဒီချည်ထိုးတဲ့အလုပ်ကို ပဲ သူရွေးချယ်ခဲ့တယ်။ တစ်ချောင်းထိုး နှစ်ချောင်းထိုး ကနေ အိမ်ရဲ့အသုံးစရိတ်တွေကို ဖြည့်စွက်စေခဲ့တယ်။ သိုးမွှေးဦးထုပ်တစ်လုံးဆို တစ်နေ့တစ်လုံးပြီးလွယ်တယ်။ ဦးထုပ်မှာတပ်တဲ့ ပန်းပွားလုံးလေးတွေကိုတော့ ကျနော်ကျောင်းအားတဲ့ အချိန်မှာ ညှပ်ထားတဲ့ စက္ကူနှစ်ချပ်မှာ လုံးကူရင်းပေါ့။

နှစ်ချောင်းထိုး နဲ့ စွယ်တာ လက်ထိုးတစ်ထည်ဆိုရင်တော့ တစ်လ ကိုးသီတင်းကြာတတ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်ကာလကမေ့ရဲ့ ကျန်းမာရေးပေါ်မှာလည်း မူတည်ပါတယ်။ ကျနော်တို့အတွက် အနွေးထည်တွေလည်း ကိုယ်စီကိုယ်ငှ ထိုးပေးထားခဲ့တယ်။

ပြီးတော့ ခေတ်ပေါ်အဆင်ဒီဇိုင်းတွေ (ဇဇုသီးတို့၊ မေတ္တာရေလှိုင်းတို့၊ ကျွဲချိုတို့) သာမကပဲ ဂျပန်ကတိုက်ရိုက်လာတဲ့ စာအုပ်ထဲက ဒီဇိုင်းတွေကိုလည်း မေကတီထွင်ထိုးတတ်ခဲ့ပြန်တယ်။ သူမို့ ခပ်ရှုပ်ရှုပ်ဒီဇိုင်းတွေထိုးရင် အလုပ်အရှုပ်ဆုံးက ကျနော်ပါပဲ။ သိုးမွှေးချည်ခင်တွေကို အလုံးငယ်လေးတွေ အရွယ်တော်လုံး ပြီးတော့ အိတ်ငယ်လေးတွေနဲ့ ထုတ်။ မေစထိုးပြီဆိုရင်တော့ ချည်မျှင်တွေမရှုပ်ရအောင် အောက်ကနေ ချည်လုံးလေးတွေကို လိုက်ရွှေ့ပေးရစမြဲလေ။ ဒါမှ သူစိတ်မရှုပ်ရမှာလေ။ ပြီးတော့ အပ်ထည်တွေကလည်း နောက်မှာတန်းစီနေတာ။ တစ်ထည်ပြီးလို့ တစ်ထောင်ရတယ်ဆိုလည်း တစ်ထောင်ပေါ့။ အထည်များများပြီးလေ ဝင်ငွေများလေဆိုတော့….

ကျောင်းစရိတ်တော်တော်များများကို ဒီချည်ထိုးတဲ့အလုပ်ကပဲ ထောက်ပံ့ပေးခဲ့တာပါ။ ဒီချည်ထိုးတဲ့အလုပ်မရှိရင် ကျနော်တို့ အတွက် တော်တော်ကို ခက်ခဲခဲ့မှာပါပဲ။

တက်တင်းကိုလည်း ဇာထိုးတာထက် ငွေပိုရတာမို့ သူထိုးခဲ့သေးတယ်။ တက်တင်းက အာရုံစိုက်ရတာ ပိုများတာမို့ နောက်ဆုံးတော့ သူလက်လျှော့ခဲ့ရပါရော။

စက်ချုပ်တဲ့သူတွေ ဇာထိုးတဲ့သူတွေအတွက် အထိခိုက်ဆုံးက မျက်လုံး ပြီးတော့ ဝမ်းချုပ်ခြင်းပါ။ မေလည်း ဒီရောဂါတွေကို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ခံစားလာခဲ့ရတယ်။ ဇက်ကြောတွေ တအားတက်တယ်။ ပြီးတော့ ခေါင်းမူးတယ်။ လေအန်တယ်။ အခုအချိန်အထိ ခဏခဏဖြစ်နေဆဲ။ မျက်လုံးကတော့ အဝေးမမြင်ရသလို အနီးလည်းမှုန်ခဲ့ပြန်တယ်။

ကျနော်မှတ်မိသလောက် ကျနော်ရှစ်တန်းအထိ ဒီဇာထိုးတဲ့အလုပ်ကို မေလုပ်ခဲ့တယ်။ သူနောက်ဆုံးထိုးခဲ့တာ ကျနော့အတွက် သိပ်လှတဲ့စွယ်တာတစ်ထည်ပါ။ အရှေ့က အနီနဲ့ အနက်ကြားပြီး အနောက်က အနက်နဲ့အဝါကြား။ ကိုယ်တိုင်ထိုးတာမို့ ကျနော်တို့ အရပ်ဒေသက ဆောင်းတွင်းအေးကို ကောင်းကောင်းအံတုနိုင်တယ်။ ဒီကရာသီဥတုနဲ့ ဘယ်လိုမှ မအပ်စပ်လို့ ကျနော်ယူမလာဖြစ်ခဲ့ဘူး။ ယူလာဖြစ်တာက ဂျိုင်းပြတ် ဗွီပုံစွယ်တာလေး တစ်ထည်တည်းပါ။ နောက်တော့ ကျန်းမာရေးအရ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်တော့တာမို့ ဇာထိုးခြင်းအလုပ်ကို သူစွန့်လွှတ်လိုက်ရပါတော့တယ်။

ဆယ်တန်းဖြေပြီးတဲ့နောက်ပိုင်း မေဇာထိုးတာ မတွေ့ရတော့ဘူး။ ကျနော်လည်း ဒီချည်မျှင်စတွေနဲ့ ဝေးသထက် ဝေးကွာလာခဲ့တယ်။ ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေ့တော့သလောက်ပဲ။ တစ်လောက အိမ်ပြန်တော့ သိုးမွှေးရှည်တွေနဲ့ သုံးထောင့်ချွန်ခြုံတဘက်နဲ့ ဦးထုပ်လှလှလေး ထိုးဖို့ပြင်နေတာတွေ့လိုက်မိသေးတယ်။ အဒေါ်တွေက သူတို့ထိုးတာလေးတွေ ကိုယ်စီခြံုနေကြတာဆိုတော့ သူလည်း ပြန်ထိုးချင်ရှာမပေါ့။

ဒီပုံကိုမြင်ရင် မြင်တဲ့သူတိုင်းက ဇာထိုးတာလို့ပဲ မှတ်ယူကြမှာပါ။ ကျနော့အတွက်တော့ ဒီချည်မျှင်တစ်စဟာ ကျနော့ဘဝပါ။ ချည်မျှင်တွေကြားမှာ ကျနော့ဘဝ စခဲ့တာပါ။ ဒီချည်မျှင်တွေနဲ့ ကျနော် ဝေးကွာခဲ့တာမို့ အခု ပုံက ကျနော့ရဲ့ ချည်မျှင်တစ်စ ငယ်ဘဝ ကိုအမှတ်တရ ရှိစေခဲ့တာပါ………..