သံတိုင္ၾကားက
သူတို႕ကို ျမင္ရတဲ့အခါ အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ ခံစားမွဳနဲ႕အတူ ေျခေတြလက္ေတြ ရွိလ်က္နဲ႕ ဆိုတဲ့
စကားကို နားထဲမွာ ၾကားေယာင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႕၊ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ စတဲ့
ေမးခြန္းေတြနဲ႕အတူ အေျဖဆုိတဲ့အရာက တြင္းနက္နက္ထဲမွာလား၊ ခေလးတုိ႕ဘ၀ ဘယ္သူလာဆယ္ယူပါ့မယ္
ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။
ရန္ကုန္မွာ
အလုပ္လုပ္ေနဆဲ ကာလေတြမွာ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေတြနဲ႕၊ ဗုဒၶဘာသာ
ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြရဲ့ မိဘမဲ့ေဂဟာေတြကို လုပ္အားေပးဖူးခဲ့တယ္။
စြန္႔ပစ္ခံရလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘ အုပ္ထိန္းသူမဲ့လုိ႕ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဂဟာကို ေရာက္လာတဲ့
ခေလးေတြဟာ ဟိုး အရြယ္ငယ္ငယ္ကေန တကၠသိုလ္တန္းေတြအထိ ရွိၾကတယ္။ ဒီခေလးေတြဟာ
ကံေကာင္းတယ္လို႕ဆိုႏိုင္ျပီး ေဂဟာကိုေတာင္ ေရာက္မလာႏိုင္တဲ့ လမ္းေပၚက ခေလးေတြလည္း
ရွိေနေသးပါတယ္။ အရင္တုန္းက အခုလို မိဘမဲ့ ေဂဟာေတြမွာ အသက္ေမြးမွဳ
ပညာရပ္ေတြသင္ေပးၾကတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ဆက္လက္သင္ေပးေနတုန္းပဲလား မေသခ်ာပါ။
ေဂဟာကိုအလည္သြားတိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္၀န္းေလးေတြထဲကေန ေနာက္တခါ
ေရာက္လာဦးမလားလို႕အစရွိသည့္ သူတို႕ေတြ ရင္ထဲက ေမးခြန္းေတြကို ျမင္မိတယ္။
တေန႕က
က်ေနာ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕ အျငင္းအခံုျဖစ္ၾကတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လက္ျဖန္႕ေတာင္းေနတဲ့
ခေလးေတြကို က်ေနာ္က အလွဴေငြမထည့္လုိတဲ့အခါ သူက က်ေနာ့ကို ႏွလံုးသားမဲ့သူ
အၾကင္တရားကင္းသူလုိ႕ ပုဒ္မ,တပ္ပါတယ္။ မေပးလိုဘူးဆုိတာနဲ႕ အၾကင္နာကင္းမဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး၊
ေငြလြယ္လြယ္နဲ႕ ရႏိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အက်င့္ကို က်ေနာ္ မျဖန္႕ေ၀လိုတာပါ။ ငယ္ႏုတဲ့အရြယ္မွာ
ဒီလိုမ်ိဳးလြယ္လင့္တကူရသြားတဲ့ စိတ္တခုကို က်ေနာ္ မျဖစ္တည္ေစခ်င္တာပါ။
အခုလိုေငြစေတြေပးေနရံုနဲ႕
လမ္းေဘးက ခေလးေတြဘ၀ ျငိမ္းခ်မ္းသြားမွာတဲ့လား။ တေန႕ရတဲ့ ေငြစဟာ ေနာက္တေန႕၊
ေနာက္ရက္မ်ားစြာအထိ ဘယ္လို အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ အဲ့ဒါဆို သူတို႕အတြက္ ဘ၀တသက္စာ
ကိုယ့္အားကိုကုိးျပီး ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚရပ္တည္ႏုိင္မယ့္ အသက္ေမြးမွဳ ပညာရပ္ကို
က်ေနာ္တို႕ေတြက သင္ေပးၾကရင္ေရာ..
ဟႏြိဳင္းမွာ
စားေသာက္ဆုိင္တဆိုင္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕နာမည္က KOTO တဲ့။ နာမည္ရဲ့ အဓိပၸါယ္က
Know One Teach One, သူတပါးက သင့္ကို အထိေရာက္ဆံုး ကူညီတယ္ဆိုတာ
သင့္ေျခေထာက္ေပၚမွာ သင္ကိုယ္တိုင္ ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးတာ၊ အဲ့ဒီအတုိင္း သင္က
တျခားသူတေယာက္ကို သင့္လိုရပ္တည္ႏုိင္တဲ့သူျဖစ္ေအာင္ ကူညီေပးလိုက္ပါဆိုတဲ့
ေဆာင္ပုဒ္ေပၚမွာ အေျခခံထားတာ။
ဆိုင္ကိုမတည္တဲ့သူက
ၾသစေၾတးလ်ေရာက္ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံသားတဦးပါ။ သူ႕နာမည္က Jimm Pham။ ၾသစေၾတးလ်ကို
ကူးေျပာင္းသြားေပမယ့္ စိတ္က ဗီယက္နမ္မွာ က်န္ေနခဲ့ပံုပဲ။ ဧည့္လမ္းညႊန္လုပ္ရင္း
ဟႏြိဳင္းျမိဳ႕လမ္းေပၚက ကေလးေတြဘ၀ကို စာနာခဲ့ပံုပါ။ လမ္းေပၚက ခေလး ကိုးေယာက္နဲ႕အတူ
scandwich ဆိုင္ငယ္ကေလး တခုကို အရင္းျပဳလို႕ သူရဲရဲရင့္ရင့္ ေျခလွမ္းတခုကို
စတင္ခဲ့တယ္။ ယေန႕ ဟႏြိဳင္းမွာ လူ၁၂၀ဆန္႕တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္တခုနဲ႕အတူ
ဆိုင္ခြဲေပါင္းမ်ားစြာနဲ႕ ေအာင္ျမင္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းရွင္တခုျဖစ္ေနခဲ့ျပီ။
သူ႕ရဲ့ေအာင္ျမင္မွဳက
စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ႏိုင္မယ့္ အတတ္ပညာရွင္ေတြ လမ္းေပၚကေန
ဆြဲထုတ္ေပးႏိုင္တာပါပဲ။ KOTO စားေသာက္ဆိုင္က ထြက္လာတဲ့လူငယ္တုိင္းဟာ အသိပညာ၊
အတတ္ပညာေတြနဲ႕အတူ တကိုယ္ေရသန္႕ရွင္းမွဳ၊ ဘာသာစကား အစရွိတဲ့
ဆက္စပ္တဲ့အပိုင္းေတြကိုပါ ျဖည့္စြက္သင္ၾကားထာလို႕ ဟိုတယ္အၾကီးၾကီးေတြကေန
ခန္႕အပ္ျခင္းခံထားရတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြအျဖစ္ အိပ္မက္ေတြ မက္ႏိုင္ၾကျပီ။
ဒါ့အျပင္တဆင့္စကား
တဆင့္ၾကားျပီး ႏိုင္ငံျခားသား ခရီးသြားေတြဟာ ဒီဆိုင္ခြဲေတြကို
မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားျပီးအားေပးၾကတယ္။ NGO အဖြဲ႕အစည္းေတြျဖစ္တဲ့ UNESCO, Save the children,
wordvision စတဲ့ အဖြဲ႕ေတြကေန လိုအပ္တဲ့ အကူအညီေတြ ေထာက္ပံ့ေပးေနၾကျပီလို႕လည္း
ဆိုတယ္။ အေမရိကန္သမၼတေဟာင္း ဘီလ္ကလင္တန္ရဲ့ ထမင္းစားပြဲအထိေတာင္ နာမည္ေရာက္ခဲ့တဲ့
KOTO ရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳဟာ တဦးတေယာက္တည္းရဲ့ ေအာင္ျမင္မွဳ မဟုတ္ခဲ့တာ
သိပ္ေသခ်ာပါတယ္။
ခမ္းနားၾကီးက်ယ္မွဳေတြနဲ႕
မဟုတ္ပဲ ရိုးစင္းတဲ့ KOTO ဟႏြိဳင္းရဲ့ အျပင္အဆင္မွာ နစ္၀င္စီးေမ်ာရင္း အေတြးေတြဟာ
ေဘာင္ဘင္ခပ္ေနေတာ့တယ္။.အဲ့ဒီလိုေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာကို ေတြးမိရင္း စိတ္ထဲက
ႏွစ္ေထာင္းအားရ။ ကိုယ့္ျမန္မာျပည္လမး္ေပၚက ကေလးေတြ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြကို
ျမင္ေယာင္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း အခုလို လုပ္ငန္းရွင္၊ လမ္းေပၚက လူငယ္ေတြကို
ကယ္တင္ပ်ိဳးေထာင္တဲ့သူမ်ား ေပၚေပါက္လာႏိုင္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြနဲ႕.
ပန္းေတြကေတာ့
ပြင့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ပန္းေတြက လွလွပပ။ တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ အရြက္ဖံုးလို႕ျဖစ္ျဖစ္၊
အကိုင္းကြယ္လို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလျပင္းေျခြလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေၾကြသာေၾကြေရာ
လူမျမင္လိုက္ၾကရ။ ေစာျပီးေၾကြတဲ့ ပန္းေတြလည္း အမ်ားၾကီးေပါ့။
ပန္းတိုင္းပြင့္၊
ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လန္းဆန္းၾကရင္ျဖင့္ ေလာက လူ႕ေဘာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား
သာယာလိုက္ေလမလဲေနာ္…..
Reference:
http://en.wikipedia.org/wiki/KOTO
http://www.world-entrepreneurship-forum.com/Communities/Members/Pham-Jimmy-Viet-Tuan