ေတာင္ကုန္းမ်ား၊ ေတာ့စကားနားနဲ႕ ဝိုင္တိုုး

မနက္မိုးလင္းမွ ညကမုန္တိုင္းအေၾကာင္းသိၾကရတယ္။ ဆီယမ္နာျမိဳ႕ထဲက အိမ္တလံုးေခါင္မိုုးေတာင္လန္သြားတယ္ ဆိုပဲ။ ဒါေၾကာင့္မီးေတြျဖတ္ပစ္တာျဖစ္မယ္။ ဝယ္လာတဲ့ ေပါင္မုန္႕နဲ႕ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကတယ္။

အခန္းေရွ႕ကေန ႏွစ္ထပ္ထြက္ေနတဲ့ သက္တန္႕ကို ဓါတ္ပံုရိုက္ရင္း မိုုးတိတ္ဖို႕ ဆုုေတာင္းေနခဲ့ၾကတယ္။

မိုုးစဲျပီဆိုမွ ေတာ့စကားနားကို ၾကည့္မယ္ထလုပ္ၾကေရာ။ ျမိဳ႕ထဲက တိုးေတြမွာ ခရီးသည္ျပည့္ေနခဲ့ျပီ။ တကၠစီကို တေန႕လံုး ငွားျပီးသြားမယ္ဆိုုေတာ့ အိမ္ရွင္က တားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ဆက္ထားတဲ့ တိုးတခုက ျပန္ဆက္သြယ္လာတယ္။ ဆီယမ္နာက တိုးမဟုတ္ပဲ ဖီရန္႕ေဇက တိုးကားနဲ႕ လိုက္လို႕ ရတယ္ သူတို႕ခ်ိန္းတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ လာေစာင့္ပါ။ ကားနဲ႕လာေခၚမယ္ဆိုတယ္။ ဒါနဲ႕တကၠစီေခၚျပီး ခ်ိန္းတဲ့ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အဆင္သင့္ေစာင့္ေနလိုက္ၾကတယ္။

ေကာ္ဖီဆိုုင္နားမွာ ကုုိယ္လိုလူ ေနာက္ထပ္ေလးေယာက္ေလာက္ေတြ႕မိတယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာ ေပါင္မုန္႕ကားေလးနဲ႕လာၾကိဳတယ္။ တိုးကားအၾကီးကေတာ့ ျမိဳ႕အျပင္က ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာ က်ေနာ္တို႕ကို ရပ္ေစာင့္ေနတယ္။ ကားေပၚတက္တာနဲ႕ တိုးဂိုက္က မိတ္ဆက္တယ္။ ကားေပၚမွာ ဝိုင္ဖိုင္ပါတဲ့အေၾကာင္း၊ ဒီေန႕ ခရီးစဥ္အေၾကာင္းနဲ႕ သူ႕အေၾကာင္းအက်ဥ္း။ ထူးျခားတာက တိုးဂိုက္ဟာ အီတလီေဒသခံမဟုတ္တာပါပဲ။

နာမည္ေက်ာ္ Rolling hills ေတြကို ကားထဲကေန ေငးေနရတယ္။ ကိုယ့္ကားနဲ႕ ကိုယ္သာဆိုလို႕ကေတာ့ ဆင္းျပီး ဓါတ္ပံုရိုက္ေနမိမွာ။ အခုေတာ့ မွန္ထဲကေန စိတ္မေလ်ာ့ပဲ ရိုက္ေနမိေပမယ့္ စိတ္တိုင္းမက်ပါ။

ပထမဆံုးရပ္တာကေတာ့ ဝိုင္စက္ရုံပါ။ ပိုင္ရွင္ရဲ့ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းရယ္ ထုတ္လုပ္ပံုအဆင့္ဆင့္ကို ေသခ်ာရွင္းျပျပီး လိုက္ျပတယ္။ ပိုင္ရွင္က အရပ္အေတာ္ပုုတယ္။ သူစိတ္ဝင္စားတဲ့အရာက ဝိုင္ရယ္ မိန္းမရယ္ဆိုေတာ့ အားလံုးက ဝိုင္းရီၾကတယ္။ ရွင္းျပစရာေတြကုန္ေတာ့ ဝိုင္စမ္းသပ္ခြင့္ေပးတယ္။ ေပါင္မုန္႕ၾကမ္း သံလြင္ဆီနဲ႕ ဝိုင္တခြက္စီဟာ ဧည့္သည္ကိုုယ္စီလက္ထဲမွာ စည္ကားေနျပီေပါ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပို႕ေဆာင္စရိတ္ ကင္းလြတ္ေအာင္ပို႕ေပးတဲ့ ဝန္ေဆာင္မွဳလည္းရွိတယ္။ အရမ္းပို႕ရလြယ္ကူတဲ့ က်ေနာ္တို႕ ျမန္မာျပည္ေတာ့ စာရင္းထဲမပါဘူးေပါ့ေလ။

နာမည္ေက်ာ္ဝိုင္ေတြထြက္တဲ့ မြန္တန္ဆီႏိုျမိဳ႕ကို ဝင္တယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚက ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္ျမိဳ႕တျမိဳ႕ပါ။ အေဆာက္အဦးအေဟာင္းေတြရဲ့ ဗိသုုကာလက္ရာ၊ ဟိုတကြက္္ ဒီတကြက္ ေတာင္ကုန္းေတြကိုု ျမင္ရတဲ့ ရွဳခင္းနဲ႕ ဒီျမိဳ႕ကထြက္တဲ့ စပ်စ္ရဲ့ အရသာေၾကာင့္ ဝိုင္ေတြ နာမည္ေက်ာ္ရတာဆိုတာကို ႏွိဳင္းယွဥ္ေလ့လာမိတယ္။

ဝိုင္စက္ရံုကေန ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ ပီယန္ဇာကိုလိုက္ပို႕တယ္။ ပီယန္ဇာက ဒိန္ခဲ နာမည္ေက်ာ္တာမို႕ တိုးဂိုက္သူလိုက္ပုိ႕ျပီး ဝယ္ေပးမယ္။ ေလ်ာ့ေစ်းနဲ႕ရမယ္တဲ့။ ဒိန္ခဲ တတံုးကိုတေယာက္တဝက္ဝယ္လာခဲ့ၾကတယ္။ အိမ္ေရာက္မွ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဒိန္ခဲကို တေယာက္တတံုးဆီ မဝယ္ခဲ့ရတာကို ေနာင္တရမိ။

ပီယန္ဇာက ပလာဇိုပီကိုလိုမီနီကို ဝင္ၾကည့္ၾကတယ္။ ရိုမီယုုိ ဂ်ဴးလိယက္ (၁၉၆၈) ဇာတ္ကားကို ဒီအေဆာက္အဦးမွာ ရိုက္ယူခဲ့တာပါ။ အေဆာက္အဦးေအာက္နားက ျမင္ရတဲ့ ရွဳခင္းေတြကို ဓါတ္ပံုရိုက္ေနမိတာ အေတာ္ေလးၾကာသြားတယ္။ နားခ်ိန္တနာရီပဲေပးတာမို႕ ေန႕လည္စာစားဖို႕အခ်ိန္မရွိေတာ့။ စုရပ္နားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာ အေပါ့သြားရင္း ေကာ္ဖီနဲ႕ မုန္႕တခုုဆီပဲ ဆြဲခဲ့ရတယ္။

ပီယန္ဇာကေန ေနာက္တျမိဳ႕ကိုကူးေတာ့ လမ္းမွာ ဂလက္ဒီေရတာ ထဲက မင္းသားေနတဲ့ အိမ္ဆိုတာကို ဂိုက္ကျပတယ္။ ဆိုက္ပရပ္ပင္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဒီဆိုက္ပရပ္ပင္ေတြၾကားမွာ ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကမယ္လို႕ ၾကံရြယ္ခဲ့ၾကတာကို ေတြးမိျပန္တယ္။ 

မြန္တီပလူစီယာႏိုး ေတာင္ေပၚျမိဳ႕ကိုပို႕တယ္။ ဒီျမိဳ႕ကေန ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက ေနဝင္ခ်ိန္ကိုၾကည့္ၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြပါရင္ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြမပါ၊ ေနေရာင္ျခည္တန္းေတြပါရင္ ေတာင္ကုန္းေတြမပါနဲ႕ Filter ဆိုတဲ့ အရာေတြ လိုပါတယ္လို႕ အၾကံေပးခဲ့တာကို သတိရမိတယ္။ မြန္တီပလူစီယာႏိုးကေနျမင္ရတဲ့ ရွဳခင္းေတြဟာ အရမ္းကိုလွတယ္။ ေတာင္ကုန္းေတြရဲ့ ထိပ္မွာ စီတန္းျပီး စိမ္းတခ်ီ ဝါတလွည့္ အတန္းစီျမင္ရတဲ့ စပ်စ္စိုက္ခင္းေတြ ဟာ တေမွ်ာ္တေခၚ ေငးခ်င္စရာ..

ေနာက္ဆံုးတခုအျဖစ္ ေျမျပန္႕က ဝိုင္စက္ရံုတခုမွာ ရပ္တယ္။ ရွင္းျပတဲ့ ေနရာရဲ့ ေအာက္က မွန္ခ်ပ္ေတြေအာက္မွာ ဝိုင္စည္ေတြ အထပ္လိုက္။ မီးေတြ ေသခ်ာထြန္းထားတာမို႕ ဝိုင္စည္ေတြၾကားထဲဓါတ္ပံုရိုက္လို႕ လွေနခဲ့တယ္။ သူတို႕ဆုုတံဆိပ္ရတဲ့ ဝိုင္ေတြကို စမ္းသပ္ ေသာက္သံုးခိုင္းျပီး ဝယ္ဖို႕ကိုလည္း တိုက္တြန္းၾကတယ္။

ေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႕ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ေတာင္ကုန္းေတြလည္း မျမင္ရေတာ့ဘူး။ အေရးၾကီးတာက ေမွာင္ျပီဆိုတာနဲ႕ အေအးက သိသိသာသာပိုလာတာ။ တိုးကားက ဓါတ္ဆီဆိုင္မွာ ရပ္ေပးျပီး မနက္က ေပါင္မုန္႕ကားေလးနဲ႕ဆီယမ္နာကို ျပန္ပို႕ေပးတယ္။ 

ကားသမားကို စုုရပ္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တုုိ႕တည္းတဲ့ အိမ္ကို ပို႕ေပးမယ္ဆို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေမးျပီး သူေတာင္းတဲ့ေစ်းနဲ႕ သေဘာတူ အိမ္ကို ျပန္ပို႕တယ္... အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ တေန႕လံုး ျမင္ခဲ့ရတဲ့ ေတာ့စကားနားကို အိပ္ရာမဝင္ခင္အထိ တေယာက္တခြန္း စားျမံဳ႕ျပန္ေနၾကေသးတာ..