28 December 2014

ငယ္အိပ္မက္ထဲက ျမိဳ႕ေဟာင္းဆီသို႕ (၆)


ကာေကကေန ျပန္လာတဲ့အခါ ပါရာကိုုဆိုုတဲ့ ဘုုရားေတြဆီကို လိုက္ပို႕ပါတယ္။ ပါရာကို ဘုုရားေတြဟာ သဲေက်ာက္၊ ထံုုးေက်ာက္ေတြနဲ႕မဟုုတ္ပဲ အုုတ္အနီေရာင္ေတြနဲ႕ ေဆာက္လုုပ္ထားတယ္။ ရွီဗ နတ္ဘုုရားကိုကိုးကြယ္ဖို႕ ေဆာက္လုပ္ထားျပီး ေခတ္ဦး ၉ ရာစုမွာ ပထမဆံုး တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ေစတီရယ္လိုု႕ သမိုုင္းသုုေတသီေတြက အတည္ျပဳထားပါတယ္။
သဲေက်ာက္ေပၚမွာ သံုးဆူတစ္တန္းနဲ႕ ႏွစ္တန္းရွိကာ ေျခာက္ဆူတိတိတည္ထားျပီး အလည္ေရွ႕ဆံုုးေစတီဟာ အျမင့္ဆံုုးျဖစ္တယ္။ အေရွ႕ဆံုုးတန္းကေတာ့ တည္တဲ့ မင္း၊ သူ႕အဖိုုးနဲ႕အေဖကိုု ကိုုယ္စားျပဳျပီး ေနာက္အတန္းဟာ သူတိုု႕ရဲ့ ဇနီးၾကင္ယာေတြအတြက္လိုု႕ ရည္တယ္။ ပါရာကို ေစတီေတြမွာ ဘန္တီဆာရီ ျပီးရင္ အႏုုပညာလက္ရာေတြ ဒုုတိယအရွိဆံုးေနရာပါ။



ပါရာကိုုကေန ထြက္လာတဲ့အခါ အနီးဆံုုး ဘခံုုး ဆုုိတဲ့ ဒုုတိယေျမာက္တည္တဲ့ ေစတီဆီကိုုသြားၾကတယ္။ ဘခံုုးေစတီရဲ့ ၾကီးမား က်ယ္ျပန္႕မွဳကေတာ့ အေပၚကိုု တက္ၾကည့္ေလ သိသာေလပါပဲ။ ဘခံုုးေစတီဟာ ပိရမစ္ပံု အေျချပဳထားျပီး အန္ေကာဝပ္မွာ ရွိတဲ့ေစတီေတြအတိုင္း ေတာင္ျမင့္ပံုစံ ေဆာက္လုုပ္ထားပါတယ္။  ေဘာေရာဘုုေဒါက တည္ေဆာက္ပံုအတိုင္း အထပ္ျမင့္ေတြ၊ တံခါးေတြ တုုပထားတယ္လို႕လည္း ယူဆထားၾကတယ္။

ဘခံုုးေစတီမွာ အပ်က္အစီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ က်န္ရွိတဲ့ အႏုုလက္ရာေလးေတြ အမွတ္တရ ဓါတ္ပံုုရိုုက္ယူလာခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီေန႕တေန႕လံုုး ကုုန္သြားျပီး အဲ့ဒီေန႕ညစာကုုိ က်ေနာ့တိုုးဂိုက္က ထမင္းလိုုက္ေကြ်းပါတယ္။ သူတုုိ႕ရဲ့ ရိုုးရာဆိုုင္မွာ တကယ္တမ္း စားရေတာ့ ငပိရည္ တုုိ႕စရာကိုု သူတုုိ႕ဆီမွာ အဓိကဟင္းအေနနဲ႕ စားၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ငပိရည္မွာ ဝက္သား ၾကက္သား စသည္ ကိုုယ္ႏွစ္သက္ရာ ထည့္ခ်က္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ အသီးအရြက္ေတြ နဲ႕ စားခဲ့ရတာ အားရစရာပါပဲ။
ေနာက္တေန႕ မျပန္ခင္ က်ေနာ္ ေတာင္းဆိုုထားတဲ့ မိုုးပ်ံပူေဖာင္းစီးဖုုိ႕ပါပဲ။ ပုုဂံကလို ဂတ္စ္နဲ႕ ျဖည့္ျပီး ေရႊ႕လ်ားတဲ့ ပူေဖာင္းမဟုုတ္ပါဘူး။ စက္သီးနဲ႕ တပ္္ဆင္ထားတဲ့ အေပၚတည့္တည့္ကိုုပဲ တက္ႏုုိင္တဲ့ ပူေဖာင္းပါ။ ယူအက္စ္ ႏွစ္ဆယ္ေပးရတယ္ထင္ပါတယ္။ ေရာက္တုုန္းေရာက္ခုုိက္ေလး ဆိုုျပီး လုုပ္ခ်င္တာ လုုပ္ခဲ့တယ္ဆိုုပါေတာ့။
မနက္ေစာေစာမို႕ ထင္တယ္။ က်ေနာ္တေယာက္တည္း စီးမယ့္သူ ရွိပါတယ္။ ရင္လိုုက္သည္းဖိုု တက္သြားတာမ်ိဳးမဟုုတ္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ဓါတ္ပံု ရိုုက္ေတာ့တာေပါ့။ ကင္မရာအေသးေလးနဲ႕မိုု႕ ပံုုေတြက စိတ္တိုုင္းမက်ပါဘူး။ 
ဟိုုးအေဝးက အန္ေကာဝပ္ကိုု က်ံဳးနဲ႕အတူျမင္လိုုက္ရတဲ့အခါ က်ေနာ္တုုိ႕ မန္းေနျပည္ေတာ္ကိုုေတာင္ သြားသတိရမိတယ္။

တိုုးဂိုုက္က မျပန္ခင္ မွတ္ခ်က္ေလး ေပးပါဆိုုေတာ့ တကယ္တမ္း ငါမျပန္ခ်င္ဘူးလိုု႕၊ အကယ္၍မ်ား ငါ့ႏုုိင္ငံအျပင္ တျခားေနခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေျပာပါဆိုုရင္ မင္းတိုု႕ႏိုုင္ငံနဲ႕ ေဟာဒီ ဆီရမ္ယိကိုုပဲ လက္ညွိဳးထုုိးေတာ့မယ္လိုု႕ ေျပာလိုုက္တယ္။ 

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း အိမ္ျပန္ၾကရတာပါပဲ။ ေနာက္တေခါက္ ျပန္လာဦးမယ္လိုု႕ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခုုထိေတာ့ ထပ္မေရာက္ျဖစ္ေသးဘူး။ တေန႕တလံေပါ့ အန္ေကာဝပ္ရယ္........

19 December 2014

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတို႕ေျမ....တို႕ေျမ

စာအုပ္အညႊန္းေရးသားရန္အတြက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းရန္ မလိုပါ... အဆုုိပါစာသားအားကိုုးျဖင့္ ဤစာကိုေရးသည္။
အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမဆိုုတဲ့ အသံက တျဖည္းျဖည္း စာဖတ္သူေတြၾကားမွာ ညံညံဆူလာေနျပီ။ သူက ေခါင္းေလာင္းတလံုးလား၊ ဒါမွ မဟုုတ္ စနက္တံကိုု အခ်ိန္ကိုုက္ ျဖဳတ္လိုုက္မယ့္ ခ်ိန္ကိုုက္ဗံုုးတခုုလား မေသခ်ာ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ စာဖတ္သူ အသိုင္းအဝိုုင္းတခုုလံုုးကိုုေတာ့ လွဳပ္ခတ္သြားေစခဲ့ျပီ။

ရန္ကုုန္ကိုု ေမလမွာ ျပန္တုန္းက ဒီစာအုုပ္ကိုု စင္ေတြေပၚမွာ ေတြ႕မိသလား မေသခ်ာပါ။ တကယ္တမ္း ဆရာျငိမ္းေအးအိမ္ဆီက စာအုုပ္နဲ႕ပတ္သတ္တဲ့ အညႊန္းကိုု ျမင္ရတဲ့အခါ၊ သူ႕ပိုု႕စ္ေအာက္က ေကာ့မန္႕ေတြေၾကာင့္ ကိုုယ္တိုုင္လည္း အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ခ်င္လာခဲ့ျပီ။ စိမ္းခ်င္ေပမယ့္ စိမ္းခ်င္တိုုင္းလည္း မစိမ္းႏိုုင္။ စာအုုပ္မ်ား ေရာင္းကုုန္ေနျပီ၊ ငါတိုု႕စာေပမွာ က်န္ေကာင္းက်န္ႏိုုင္မလား နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုု အပူကပ္သည္။ မရပါ....မစိမ္းတဲ့ႏိုုင္ေသး။

စက္တင္ဘာ တေခါက္ျပန္ေသာအခါ ကိုုယ္တိုုင္ စိမ္းမယ္ဟဲ့ဆိုုျပီး တျမိဳ႕လံုုးကိုု ပိုုက္စိပ္တိုုက္လိုုက္ရွာသည္။ မေတြ႕ ဘယ္ေခ်ာင္ ဘယ္ၾကိဳၾကားမွာမွ မေတြ႕ပါ။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္မွာ ျပန္ထုုတ္မယ္ဟုု စာအုုပ္ဆိုုင္က အားေပးသည္။ ေနာက္ႏွစ္ပတ္မွာ ရန္ကုုန္ ျပန္မေရာက္ႏိုုင္တာ ေသခ်ာသည္။ ရန္ကုုန္ျပန္သမွ် လူၾကံဳတိုုင္းနဲ႕ မွာသည္။ ရန္ကုုန္က အသိေတြကိုု ဝယ္ခုုိင္းသည္။ အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဟုုပင္ လိုုက္ညည္းေနရသည္။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါသည္ကိုုး။

ေနာက္ဆံုုး လက္ထဲကိုု ကိုုၾကီးဖိုုးသၾကၤန္ စလံုုး အလည္အပတ္ခရီးမွာ ရသည္။ လြယ္လြယ္ကူကူ ရသည္ေတာ့ မဟုုတ္။ ဆရာသမားက စလံုုးေရာက္ကတည္းက ငါးရွဥ့္ ျဖစ္သြားသည္။ သူ႕ေနသည့္ ေျမနီကုုန္းနဲ႕က မေဝးလွ။ သြားယူခ်င္ေသာ္လည္း ဆြမ္းေတာ္ မခ်ေသးလိုု႕ အိမ္ေရွ႕က ေတာင္းကေလးနဲ႕ ေမွ်ာ္ေနရသည့္ သူဖုုန္းစားလိုု လည္ပင္းတရွည္ရွည္နဲ႕။ သံုုးေလးရက္ေလာက္ ေနမွ လက္ထဲကိုု ေရာက္လာသည္ စိတ္ကိုုဒုုန္းဒုုန္းခ်လိုုက္ျပီ။ ေတာ္ေသး အစိမ္းတိုု႕ေျမက အပုုပ္နံ႕ မထြက္ေသး။

ေန႕ခ်င္းျပီး စိမ္းပလိုုက္သည္။ မနက္ေလးနာရီ တိတိမွာ ဖတ္လိုု႕ ျပီးတယ္။ 

ပါစကယ္ခူးသြယ္

သြယ္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးေၾကာင့္ထင္တယ္ နာမည္ၾကားတာနဲ႕ စာေရးသူဟာ မိန္းကေလးလား လိုု႕ ေမးၾကတာမ်ားတယ္။ စာေရးသူၾကားရင္ ရီမယ္ (သြယ္ဆုုိတာ ပေဒါင္ဘာသာစကားအရ အသိဥာဏ္ကိုု ကိုုယ္စားျပဳတယ္တဲ့)။ သူေရးတဲ့ မူရင္းစာကိုု ခုုခ်ိန္ထိ မဖတ္ရေသး။ စာအုုပ္ဝယ္မယ္လိုု႕ လုုပ္ေတာ့ စာအုုပ္ဆုုိင္ေတြမွာ မရွိေတာ့ပါ။ မွာရင္ေတာ့ ရမယ္ဆိုုတယ္။ မွာမယ္ မွာမယ္နဲ႕ မွာတဲ့စခန္းနဲ႕ မနီးစပ္ႏုုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။

စာေရးသူဟာ ဒိုုင္ယာရီေရးသူမ်ားလား။ ဒီေလာက္အထိ ျပည့္စံုုတဲ့ ခရီးရွည္ၾကီးကိုု ခ်ျပတဲ့ မွတ္ဥာဏ္ကိုု ပထမဆံုုး ဦးညႊတ္ပါရေစ။ ဒီစာအုုပ္ထဲကေန တိုုင္းရင္းသားေတြရဲ့ ဗမာေတြအေပၚအျမင္က သူငယ္ခ်င္း တိုုင္းရင္းသားေတြ အျမင္နဲ႕ ထပ္တူပါပဲ။ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကေတာင္ ဗမာေတြထက္ ပိုုေကာင္းေသးတယ္။ ဟုုတ္မယ္ ဗမာေတြက ဗမာေတြအေပၚမွာလည္း အဲ့ဒီလိုုပါပဲလိုု႕ ျပန္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အုုပ္ခ်ဳပ္ေအာက္မွာ တိုုင္းရင္းသားေတြလိုု ဗမာေတြက မေနခဲ့ရေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ ပိုုေကာင္းတယ္လိုု႕ မသိတာပါ။ တုုိင္းရင္းသားအမ်ားစုု ကိုုးကြယ္တဲ့ဘာသာေတြ ေျပာင္းကုုန္ၾကတာ ဘာမ်ားထူးဆန္းတာလိုုက္လိုု႕။ ခ်င္းျပည္က ခ်င္းလူမ်ိဳးေတြ မ်ိဳးႏြယ္စုုလိုုက္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကိုု ကူးေျပာင္းကုုန္တယ္။ ခ်င္းေတြ အသာစီးတယ္ ထင္ေနဦးမယ္ ဟိုးေရွးေခတ္က ခ်င္းျပည္သြားတဲ့ လမ္းနဲ႕ ခုုေခတ္ခ်င္းျပည္သြားတဲ့ ဘာမ်ား ထူးျခားသြားလဲ ဆုုိတဲ့အခ်က္တခုုနဲ႕တင္ ဗမာေတြ စာေမးပြဲက်တယ္။ ခ်င္းျပည္ေရာက္ဖူးလုုိ႕ မဟုုတ္ပါဘူး။ ကိုုယ္တုုိင္ေရာက္ဖူးေအာင္ သြားဖုုိ႕ကိုု ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖစ္ေနလိုု႕ပါ။ ခ်င္းျပည္မွလား ဆိုုေတာ့ ျမိတ္ကြ်န္းစုုလည္း ထုုိနည္းလည္းေကာင္း၊ ခါကာဘုုိရာဇီဆိုုလည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း၊ က်ိဳင္းတံုု တာခ်ီလိတ္ဆိုုေတာ့လည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း...............

သင့္လူ

အိုုဘယ့္အစိမ္းတိုု႕ ေျမကိုု မရတဲ့အခါ မိုုက္ကယ္ေကနဲ႕ ေတးဆိုုငွက္ကိုု ပဲ ဝယ္လာခဲ့တယ္။ မိုုက္ကယ္ေကမွာတင္ စကားအသံုုးအႏွဳန္းေတြကိုု ၾကိဳက္ေနျပီ။ ေတးဆိုုငွက္ ကိုုဖတ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး နစ္ဝင္ေနျပီေလ။ ဘာသာျပန္ေရးသူ တေယာက္ေပမယ့္ ဘာသာျပန္သူရဲ့ ေရးဟန္ကိုုယ္က သူ႕ရဲ့ အာေဘာ္ကိုု အေတာ္ေလး ေဖာ္ေဆာင္ပါတယ္။ အဖတ္ခ်င္ဆံုုး အစိမ္းတိုု႕ေျမကိုု ရဖိုု႕ အဲ့ဒီစာအုုပ္ႏွစ္အုုပ္က  အဓိက တရားခံ။

မ်ိဳးႏြယ္စုုေလးတခုုဆီကေနစျပီး စီးတဲ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေလး တခုုအေၾကာင္းပါ။ ျမစ္ေခ်ာင္းေလး စီးဆင္းရာတေလွ်ာက္ တရြတ္ထိုုးသီျပီး ေကြ႕ရင္ ေကြ႕တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရလာနည္းတဲ့အေၾကာင္း၊ တခ်ိဳ႕အရပ္ေတြေရစီးသန္ခဲ့ပံုု၊ လွိဳင္းေတြ ထန္ခဲ့ပံုု၊ မုုန္တိုုင္းကိုု အျဖတ္ ........ဟိုုးေနာက္ဆံုုး ေငြေရာင္ အနားသပ္ကမ္းစပ္ထိေအာင္ ဆရာသင့္လူရဲ့ စကားလံုုးေတြ ကေန ျမစ္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႕ လိုုက္စီးတယ္။ ျမစ္ေခ်ာင္းကေလး တေလွ်ာက္က ျမင္ကြင္းေတြကေတာ့ တိုုးယိုုးေပါက္လိုု႕။ တခ်ိဳ႕ မသိလိုုက္ မျမင္လိုုက္ဖူးတဲ့ ေနရာေတြကိုုေတာင္ ျပတင္းေပါက္ ဖြင့္မၾကည့္ပဲ သိေစခဲ့တယ္။

တေန႕က စလံုုးတေယာက္နဲ႕ စကားစျမည္ ေျပာၾကတဲ့အခါ သူက က်ေနာ္တုုိ႕ အုုပ္ခ်ဳပ္သူအပိုုင္းနဲ႕ သူတိုု႕ ျပဳလုုပ္ခ်က္ေတြကိုု ျဖည္ျပတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အျငင္းအခုုန္သမား မဟုုတ္တာမုုိ႕ သူ႕ကိုု တခြန္းတည္း ျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ သူတိုု႕ ဘာေတြပဲလုုပ္ခဲ့ လုုပ္ခဲ့ သူတိုု႕လုုပ္ခဲ့တာ က်ေနာ္တုုိ႕ ႏုိင္ငံသမိုုင္းမွာ သူတိုု႕နာမည္နဲ႕ ေမာ္ကြန္းထုုိးထားျပီးသားလိုု႕။ ဟုုတ္တယ္ေလ လူသတ္ခဲ့ရင္ သူလူသတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတဲ့ အေၾကာင္းက ဘယ္မွာ လြယ္လြယ္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ ပစ္ႏုုိင္လိုု႕တုုန္း။

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဆိုုတာ ဘာသာျပန္တဲ့ ဆရာသင့္လူက ေပးထားတဲ့ နာမည္။ မူရင္း စာအုုပ္နာမည္က  "From The Land of Green Ghosts" တခ်ိဳ႕က မကြ်တ္မလြတ္ေသာ သူမ်ားရွိရာနယ္ေျမလိုု႕ ေျပာၾကတယ္။ ဟုုတ္မွာပဲ အဲဒီ အစိမ္းေရာင္ဝိညာဥ္ေတြရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန အခုုထိ ကြ်တ္ကြ်တ္လြတ္လြတ္ ရွိေသးတာမွာ မဟုုတ္တာ။

အိုုဘယ့္ အစိမ္းတိုု႕ေျမ ဆိုုတာ တုုိ႕ေျမပဲ။ တိုု႕ေျမအေၾကာင္းကိုု ျပန္ဖတ္ရတဲ့အခါ တိုု႕ေျမရဲ့ ေႏြးေထြးမွဳနဲ႕အတူ အေငြ႕အသက္ကိုု ျပန္ရတယ္။ နာက်င္ခဲ့ဖူးတဲ့ အတိတ္ကိုု ျပန္ေတြးမိတာမုုိ႕ စိတ္ႏွလံုုးကိုု တအံုု႕အံုု႕ ေၾကကြဲေစတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုုယ္တုုိင္က အစိမ္းေရာင္ေတြရဲ့ ေလာင္းရိပ္ေအာက္ကေန မကြ်တ္မလြတ္ ႏုိင္ေသးတဲ့ ဝိညာဥ္အရိပ္တခုုပဲေလ။ အဲ့ဒီအစိမ္းတိုု႕ ေျမဟာ က်ေနာ္တိုု႕ေျမပါပဲ။

အိုုဘယ့္.....အစိမ္းတိုု႕ေျမ............တိုု႕ေျမ

18 December 2014

အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္...

အဝတ္ဗီရိုကိုဖြင့္လိုုက္တဲ့အခါ တခါဖူးမွ မဝတ္ဖူးပါေသာ အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္ကိုု ေတြ႕လိုက္မိတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေမးတတ္တဲ့ ကိုုယ္ဟာ အဲ့ဒီအက်ၤ ီအေၾကာင္းကိုု ေမးစရာတခုုမွ ထြက္မလာ....

တကယ္တမ္း ေမးမယ္ဆိုရင္ ကိုုယ္ကိုတုုိင္ေမးခ်င္ေမး ဒါမွမဟုုတ္ အဝတ္ဗီရုုိကိုု ေမးၾကည့္ဖို႕ပဲ။ လႊင့္ပဲပစ္ရမလား၊ ဒီအတိုုင္းပဲထားရမလား ဆိုတဲ့ဒြိဟစိတ္က ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္ဝတ္ေလ့ဝတ္ထရွိတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးမဟုုတ္တာမိုု႕ ဘယ္ေတာ့မွ ဝတ္မွာ မဟုုတ္ဖူးဆိုုျပီး လႊင့္ပစ္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဝတ္အစားမတတ္ႏုုိင္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္ဆိုုတဲ့ စိတ္တခုုနဲ႕ ဒီအတုုိင္းသိမ္းထားမလား ဆိုုတဲ့ အေတြးေတြပါပဲ။

မီးခိုုးမဆံုုးေအာင္ေတြးေနတဲ့ အေတြးစဥ္တန္းထဲမွာ ဒီေန႕ အလုုပ္ထဲမွာ အသံုုးခ်လိုုက္တဲ့ ဆိုုနာဆိုုတဲ့ စနစ္ေလးအေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဆိုုနာဆိုုတဲ့ စနစ္ေလးကိုု ေဝလငါးေတြမွာ အသံုုးမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီစနစ္ကိုု အလုုပ္ထဲက ေနရာတခုုမွာ သံုုးျဖစ္ခဲ့တယ္။  အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ အက်ၤ ီဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ပိုုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေရာက္ႏုုိင္ဖိုု႕ ဆိုုနာစနစ္ကိုု က်ေနာ္ အသံုုးျပဳသင့္သလား.......

အကယ္၍ က်ေနာ္က အဲ့ဒီစနစ္ကိုု အသံုုးျပဳသည့္တိုုင္ ပိုုင္ရွင္က မလိုအပ္ေတာ့ဘူးဆိုုရင္ေကာ..က်ေနာ့ ဆိုုနာစနစ္ဟာ အေဟာသိကံျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ က်ေနာ့ဆိုုနာစနစ္ဟာ ပိုင္ရွင္ရဲ့ လိုုအပ္မွဳ ပမာဏကိုုေတာ့ တြက္ခ်က္မေပးႏိုုင္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။

အဲ့ဒီလိုုနဲ႕ ေဒါင္လိုုက္စင္းမဟုုတ္ေသာ ကန္႕လန္႕စင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္ဟာ က်ေနာ္ အိမ္ေျပာင္းတိုုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္လိုုက္ပါေနခဲ့တယ္။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္ကာလ ပမာဏေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အစင္းမ်ားႏွင့္အတူ အေရာင္မ်ားပါ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာပါတယ္။ ကနဦးကတည္းက အေရာင္ေဖ်ာ့ေနခဲ့သလားေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ.

ယခုုလက္ရွိအိမ္မေရာက္ခင္ ၾကားကာလ အိမ္တခုုနဲ႕တခုု အကူးအေျပာင္းၾကားမွာ၊ ဝတ္ေလ့မရွိေသာ၊ မေတာ္ေတာ့ေသာ အဝတ္မ်ားထည့္ေလ့ရွိေသာ အဝတ္ပံုုးတခုုထဲကိုု က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရေျပာင္းထည့္လိုုက္တယ္။ မဝတ္မယ့္အတူတူ အဝတ္ဗီရိုုထဲမွာ ဘာလို႕ထားေနေတာ့မွာလဲ။ 

တေန႕က အိပ္မက္ထဲမွာ အိမ္အေဟာင္းက အဝတ္ဗီရိုုကိုု သြားျမင္မက္တယ္။ အဝတ္ဗီရိုုတခုုလံုုး အိမ္ေျပာင္းျပီး ျဖစ္လိုု႕ ဘာမွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါ။ ဗီရိုုေအာက္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခင္းထားခဲ့တဲ့ သတင္းစာနဲ႕ ျပားေန ေၾကမြေနေသာ ပရုုတ္လံုုး အခ်ိဳ႕သာ။ 

ဘာမွ မရွိေတာ့ေသာ အဝတ္ဗီရိုုကိုု ေသခ်ာရွင္းလင္းေပးပါလိုု႕ အိမ္ရွင္က တတြတ္တြတ္မွာေနတယ္။ ခင္းထားတဲ့ သတင္းစာေတြကိုု လႊင့္ပစ္ဖုုိ႕ ယူလိုုက္တဲ့အခါ၊ သတင္းစာထဲက ဓါတ္ပံုုတပံုုကိုု ကြက္ခနဲျမင္တယ္။ ေက်ာေပးရပ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ ဓါတ္ပံုုပါ။

သတင္းစာထဲက ဓါတ္ပံုုဟာ ဘာမွ မဟုုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီလူဝတ္ထားတဲ့ အက်ၤ ီဟာ အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ အစင္းေတြနဲ႕။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလူကိုုမ်ား သိေနမလားဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ သတင္းစာဟာ အျပားလိုုက္ျဖစ္ေနလိုု႕ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္သလိုု သူ႕ကိုု ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ေရာက္မလာခဲ့ပါ။

သတင္းစာကိုု သဲၾကီးမဲၾကီး ၾကည့္ေနတုုန္း မိုုးေတြတအားသည္းလာလိုုက္တာ ဆိုုတဲ့ အခိုုက္မွာ က်ေနာ္ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုုးတယ္။ ဒီသတင္းစာဆိုုတာ က်ေနာ့အတြက္ သဲလြန္စ တခုုခုုမ်ား ျဖစ္ေနမလား။  အက်ၤ ီပိုုင္ရွင္မ်ား အကယ္၍ ေပၚလာခဲ့ရင္ ျပန္ေပးဖုုိ႕ က်ေနာ့ အဝတ္ပံုုးကိုု သြားဖြင့္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ အဲ့ဒီ အက်ၤ ီမရွိေတာ့ပါ။

အိမ္ေျပာင္းျပီးကာလအတြင္း အက်ၤ ီအေဟာင္းမ်ား ေပးပစ္ေသးသလားဆိုုျပီးေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း မရွိပါ။ တျခားဘယ္သူမ်ား လာယူႏိုုင္ေသးသလဲဆုုိေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏုုိင္ျပန္။ အဝတ္ဗီရိုုထဲမ်ား ျပန္ေရာက္ေနေသးသလားဆိုုျပီး အဝတ္ေတြအားလံုုးကိုု ကုုတင္ေပၚတင္ တထည္ခ်င္း ျပန္ထည့္သည့္တိုုင္ အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုုးေနခဲ့သည္။

အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္သည္ က်ေနာ္ မသိေသာ ေနရာ၊ အခ်ိန္တခုုတြင္ က်ေနာ့ဆီမွေန၍ ေပ်ာက္ဆံုုးခဲ့ေခ်ျပီ။ အဆိုုပါ အက်ၤ ီရွင္ေပၚလာခဲ့ေသာ က်ေနာ္ အသိုု႕ရွင္းျပရမည္နည္း။ က်ေနာ္ မလုုပ္ေသာ အမွားတခုုအတြက္ က်ေနာ့ကိုု အျပစ္္ဆုုိခ်င္လည္း ဆုုိပါေစေတာ့။ က်ေနာ့မွာ မရွိသည့္အေၾကာင္းကိုု မရွိပါဟူေသာ အရာတခုုမွတပါး တျခား ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးလိုုပါ။

အကယ္၍မ်ား ပိုုင္ရွင္ေပၚလာခဲ့ရင္......................