05 February 2017

ဇင္းမယ္ဆိုသည္ ညိဳတဲ့ျမိဳ႕မွာ...

ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႕ မေရာက္ေသးတဲ့ ဇင္းမယ္ဆိုတဲ့ ခ်င္းမိုင္ျမိဳ႕ေပါ့။ ဆူခိုထိုင္ကေန ဇင္းမယ္ကို ဘတ္စ္ကားနဲ႕ စီးလာၾကတယ္။ ေလးနာရီၾကာတဲ့အခါ ဇင္းမယ္ကိုေရာက္တယ္ (စာမွာေတာ့ ဆယ္လေလာက္ေနမွ ဇင္းမယ္ကို ေရာက္ေတာ့တယ္)။ လမ္းကေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးေခ်ာေမြ႕ေနတာပါပဲ.

ဇင္းမယ္မွာ တည္းဖုုိ႕ေနရာကို trip advisor ကေန ရွာထားျပီး ဘၾကီးကို ဘြတ္ကင္တင္ခုိင္းထားပါတယ္။ အခန္းကိုးခန္းပဲရွိျပီး တႏိုင္လုပ္ငန္းငယ္ေလးမို႕ အြန္လိုင္းဘြတ္ကင္ မရွိေသးဘူး။ အခန္းက သန္႕ရွင္းက်ယ္ျပန္႕ျပီး ေစ်းလည္းခ်ိဳ၊ ေနရာက အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ ေနရာမွာပါ...

အခန္းမွာ အထုပ္ေတြခ်ျပီးတဲ့အခါ အခန္းေဘးကပ္ရပ္ကေန ညစာစားရင္း ရိုးရာအကေတြ ၾကည့္မယ့္ အစီအစဥ္နဲ႕ ေနာက္ေန႕ မနက္ ေရႊၾတိဂံနယ္ေျမသြားတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ဝယ္လိုက္ၾကတယ္။



သိပ္မၾကာခင္မွာ ညစာစားပြဲသြားဖို႕ ကားလာၾကိဳပါတယ္။ က်ယ္ျပန္႕တဲ့ ဝန္းၾကီးတခုမွာ မီးပံုးေရာင္စံုေတြနဲ႕ သီတင္းကြ်တ္ညတခုလို စည္ကားေနတယ္။ ဧည့္ၾကိဳေတြက က်ေနာ္တို႕ ဝယ္ထားတဲ့ လက္မွတ္အခ်ိန္နဲ႕ ကိုက္တဲ့ ေနရာတခုကို လိုက္ပို႔ေပးၾကေလရဲ့။



ညီညာျပန္႕ျပဴးတဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ဖံုေတြ ကိုုယ္စီကိုယ္ငွနဲ႕ ေတာင္ပိုင္း ဇင္းမယ္ျမိဳ႕ရဲ့ ရိုုးရာညစာစားပြဲဟာ ခမ္းနားေနတယ္။ အသီးသီးအသက လက္မွတ္ေစ်းႏွဳန္းအလိုက္ ေနရာ ခ်ထားေပးျပီး မၾကာခင္မွာ စည္ေတာ္ရြမ္းျပီး ပြဲကိုစတယ္။

ညစာစားပြဲကေတာ့ ေတာင္ပိုင္းရိုုးရာ ဟင္းခ်က္ေတြနဲ႕ စားလို႕ သိပ္ျမိန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝက္သားဟင္းခ်က္ေလးကေတာ့ ျမန္မာ့ ပါးစပ္နဲ႕ ကြက္တိ။ စားလိုက္ ျပန္ျဖည့္လိုက္နဲ႕ ကပြဲ အစအဆံုး စားပြဲထိုးေတြဟာ လြန္းထိုးလို႕ ေနေတာ့တယ္။













ရိုုးရာကပြဲဟာ ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာ ေရာစပ္ေနပါတယ္။ နယ္စပ္မို႕လို႕ ဆိုတဲ့ အျပင္ ယဥ္ေက်းမွဳကို အငွားျပေနသလိုခံစားမိေစတယ္။ ႏိုုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ကေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳကိုပါ ျမင္ရတယ္လို႕ စိတ္ထင္ေရာက္ေစေပမယ့္ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွဳ အစစ္အမွန္မဟုုတ္တဲ့ အရာေတြမို႕ မေက်နပ္စိတ္တခုနဲ႕ ပြဲအျပီးထိ ၾကည့္ေနခဲ့ရတယ္.ပြဲအျပီးမွာ ဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ေခၚျပီး စင္ေပၚတက္ ကခုိင္းပါတယ္။ တက္သည့္ ပညာမေနသာဆိုသလို ဘၾကီးကလည္း ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ယိုင္တိုင္တိုင္အကနဲ႕ ဝင္ေရာက္ေဖ်ာ္ေျဖပါေတာ့တယ္။

စင္ျမင့္ထက္က ကပြဲအျပီးမွာ ခဏနားခ်ိန္ေပးတယ္။ ကုန္သြားလိုက္ထပ္ျဖည့္လိုက္နဲ႕ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေတြက ဗိုက္တလံုးထက္ မဆန္႕ႏိုင္ေတာ့ျပီမို႕ အားလံုးလည္း လက္ေျမွာက္အရွံဳးေပးလိုက္ၾကျပီ။ ေျခဆန္႕လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ရိုုးရာ အသံုးေဆာင္ေတြ ေရာင္းတဲ့အစီအစဥ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ေစ်းကြက္စီးပြားေရး အျမင္ရွိပံုပါပဲ။









ေနာက္တပိုင္းကိုေတာ့ မီးပံုပြဲလို ရိုးရာအကေတြအျဖစ္ တိုင္းရင္းသားေတြက ကျပမယ့္ ေနရာကို ထပ္ေရႊ႕ၾကတယ္။ ထင္းမီးပံု ပံုစံလုပ္ထားတဲ့ ေနရာတခုေပါ့။ တိုင္းရင္းသားေတြအျဖစ္ ကျပမယ့္ သူေတြဟာ ရိုးရာဝတ္စံုေတြ ေျပာင္းသြားၾကေပမယ့္ ဒီလူက ဒီလူေတြပါပဲ။ ငိုက္ျမည္းသမ္းေဝ ေနတဲ့ ကျပသူ ကေလးငယ္ကိုေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ ခံစားခ်က္တစြန္းတစ ျဖစ္ေစတယ္။ ငယ္ရြယ္လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေဆာ့ကစားရမယ့္ အရြယ္မွာ စီးပြားရွာသူတေယာက္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္က စိတ္ကို အတိုင္းမသိ ေလးပင္ေစခဲ့တာ။

ကပဲြကအျပန္ ဘယ္မွ ေလွ်ာက္မသြားၾကပဲ ဟိုတယ္ကို ေစာေစာျပန္အိပ္ၾကတယ္။ မနက္အေစာၾကီး ထရမွာျဖစ္ျပီး ေရႊၾတိဂံရယ္ ခ်င္းယိုင္ကဘုုရားျဖဴရယ္ကို သြားဖို႕ ကားလာေခၚမွာမို႕ပါ. စာထဲမွာ ရင္းႏွီးျပီးျဖစ္တဲ့ ဇင္းမယ္ဆိုသည္ ညိဳတဲ့ျမိဳ႕ကေတာ့ အျပင္မွာ ခပ္စိမ္းစိမ္းပဲ ရွိေနခဲ့တယ္.....

No comments: