18 December 2014

အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္...

အဝတ္ဗီရိုကိုဖြင့္လိုုက္တဲ့အခါ တခါဖူးမွ မဝတ္ဖူးပါေသာ အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္ကိုု ေတြ႕လိုက္မိတယ္။ ေမးခြန္းေတြ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေမးတတ္တဲ့ ကိုုယ္ဟာ အဲ့ဒီအက်ၤ ီအေၾကာင္းကိုု ေမးစရာတခုုမွ ထြက္မလာ....

တကယ္တမ္း ေမးမယ္ဆိုရင္ ကိုုယ္ကိုတုုိင္ေမးခ်င္ေမး ဒါမွမဟုုတ္ အဝတ္ဗီရုုိကိုု ေမးၾကည့္ဖို႕ပဲ။ လႊင့္ပဲပစ္ရမလား၊ ဒီအတိုုင္းပဲထားရမလား ဆိုတဲ့ဒြိဟစိတ္က ေပၚလာတယ္။ က်ေနာ္ဝတ္ေလ့ဝတ္ထရွိတဲ့ အေရာင္မ်ိဳးမဟုုတ္တာမိုု႕ ဘယ္ေတာ့မွ ဝတ္မွာ မဟုုတ္ဖူးဆိုုျပီး လႊင့္ပစ္ရင္ေကာင္းမယ္၊ ျပီးေတာ့ အဝတ္အစားမတတ္ႏုုိင္တဲ့သူေတြအမ်ားၾကီး ရွိေနေသးတယ္ဆိုုတဲ့ စိတ္တခုုနဲ႕ ဒီအတုုိင္းသိမ္းထားမလား ဆိုုတဲ့ အေတြးေတြပါပဲ။

မီးခိုုးမဆံုုးေအာင္ေတြးေနတဲ့ အေတြးစဥ္တန္းထဲမွာ ဒီေန႕ အလုုပ္ထဲမွာ အသံုုးခ်လိုုက္တဲ့ ဆိုုနာဆိုုတဲ့ စနစ္ေလးအေၾကာင္းလည္း ပါတယ္။ ဆိုုနာဆိုုတဲ့ စနစ္ေလးကိုု ေဝလငါးေတြမွာ အသံုုးမ်ားတယ္။ အဲ့ဒီစနစ္ကိုု အလုုပ္ထဲက ေနရာတခုုမွာ သံုုးျဖစ္ခဲ့တယ္။  အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ အက်ၤ ီဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ ပိုုင္ရွင္ဆီ ျပန္ေရာက္ႏုုိင္ဖိုု႕ ဆိုုနာစနစ္ကိုု က်ေနာ္ အသံုုးျပဳသင့္သလား.......

အကယ္၍ က်ေနာ္က အဲ့ဒီစနစ္ကိုု အသံုုးျပဳသည့္တိုုင္ ပိုုင္ရွင္က မလိုအပ္ေတာ့ဘူးဆိုုရင္ေကာ..က်ေနာ့ ဆိုုနာစနစ္ဟာ အေဟာသိကံျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ က်ေနာ့ဆိုုနာစနစ္ဟာ ပိုင္ရွင္ရဲ့ လိုုအပ္မွဳ ပမာဏကိုုေတာ့ တြက္ခ်က္မေပးႏိုုင္တာေတာ့ အေသအခ်ာပါ။

အဲ့ဒီလိုုနဲ႕ ေဒါင္လိုုက္စင္းမဟုုတ္ေသာ ကန္႕လန္႕စင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္ဟာ က်ေနာ္ အိမ္ေျပာင္းတိုုင္း အၾကိမ္ၾကိမ္လိုုက္ပါေနခဲ့တယ္။ ေလွ်ာ္ဖြတ္ျခင္း အလ်ဥ္းမရွိေသာ္လည္း အခ်ိန္ကာလ ပမာဏေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အစင္းမ်ားႏွင့္အတူ အေရာင္မ်ားပါ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာပါတယ္။ ကနဦးကတည္းက အေရာင္ေဖ်ာ့ေနခဲ့သလားေတာ့ က်ေနာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိပါ.

ယခုုလက္ရွိအိမ္မေရာက္ခင္ ၾကားကာလ အိမ္တခုုနဲ႕တခုု အကူးအေျပာင္းၾကားမွာ၊ ဝတ္ေလ့မရွိေသာ၊ မေတာ္ေတာ့ေသာ အဝတ္မ်ားထည့္ေလ့ရွိေသာ အဝတ္ပံုုးတခုုထဲကိုု က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရေျပာင္းထည့္လိုုက္တယ္။ မဝတ္မယ့္အတူတူ အဝတ္ဗီရိုုထဲမွာ ဘာလို႕ထားေနေတာ့မွာလဲ။ 

တေန႕က အိပ္မက္ထဲမွာ အိမ္အေဟာင္းက အဝတ္ဗီရိုုကိုု သြားျမင္မက္တယ္။ အဝတ္ဗီရိုုတခုုလံုုး အိမ္ေျပာင္းျပီး ျဖစ္လိုု႕ ဘာမွ မက်န္ရစ္ေတာ့ပါ။ ဗီရိုုေအာက္ ၾကမ္းျပင္မွာ ခင္းထားခဲ့တဲ့ သတင္းစာနဲ႕ ျပားေန ေၾကမြေနေသာ ပရုုတ္လံုုး အခ်ိဳ႕သာ။ 

ဘာမွ မရွိေတာ့ေသာ အဝတ္ဗီရိုုကိုု ေသခ်ာရွင္းလင္းေပးပါလိုု႕ အိမ္ရွင္က တတြတ္တြတ္မွာေနတယ္။ ခင္းထားတဲ့ သတင္းစာေတြကိုု လႊင့္ပစ္ဖုုိ႕ ယူလိုုက္တဲ့အခါ၊ သတင္းစာထဲက ဓါတ္ပံုုတပံုုကိုု ကြက္ခနဲျမင္တယ္။ ေက်ာေပးရပ္ထားတဲ့ လူတေယာက္ရဲ့ ဓါတ္ပံုုပါ။

သတင္းစာထဲက ဓါတ္ပံုုဟာ ဘာမွ မဟုုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီလူဝတ္ထားတဲ့ အက်ၤ ီဟာ အေရာင္မွိန္ေနတဲ့ အစင္းေတြနဲ႕။ က်ေနာ္ အဲ့ဒီလူကိုုမ်ား သိေနမလားဆိုုတဲ့ စိတ္နဲ႕ ေသခ်ာၾကည့္တယ္။ သတင္းစာဟာ အျပားလိုုက္ျဖစ္ေနလိုု႕ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္သလိုု သူ႕ကိုု ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းမ်ိဳး ေရာက္မလာခဲ့ပါ။

သတင္းစာကိုု သဲၾကီးမဲၾကီး ၾကည့္ေနတုုန္း မိုုးေတြတအားသည္းလာလိုုက္တာ ဆိုုတဲ့ အခိုုက္မွာ က်ေနာ္ အိပ္မက္က လန္႕ႏိုုးတယ္။ ဒီသတင္းစာဆိုုတာ က်ေနာ့အတြက္ သဲလြန္စ တခုုခုုမ်ား ျဖစ္ေနမလား။  အက်ၤ ီပိုုင္ရွင္မ်ား အကယ္၍ ေပၚလာခဲ့ရင္ ျပန္ေပးဖုုိ႕ က်ေနာ့ အဝတ္ပံုုးကိုု သြားဖြင့္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ အဲ့ဒီ အက်ၤ ီမရွိေတာ့ပါ။

အိမ္ေျပာင္းျပီးကာလအတြင္း အက်ၤ ီအေဟာင္းမ်ား ေပးပစ္ေသးသလားဆိုုျပီးေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း မရွိပါ။ တျခားဘယ္သူမ်ား လာယူႏိုုင္ေသးသလဲဆုုိေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မျဖစ္ႏုုိင္ျပန္။ အဝတ္ဗီရိုုထဲမ်ား ျပန္ေရာက္ေနေသးသလားဆိုုျပီး အဝတ္ေတြအားလံုုးကိုု ကုုတင္ေပၚတင္ တထည္ခ်င္း ျပန္ထည့္သည့္တိုုင္ အ့ံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေပ်ာက္ဆံုုးေနခဲ့သည္။

အေရာင္မွိန္ေသာ အစင္းမ်ားႏွင့္ အက်ၤ ီတထည္သည္ က်ေနာ္ မသိေသာ ေနရာ၊ အခ်ိန္တခုုတြင္ က်ေနာ့ဆီမွေန၍ ေပ်ာက္ဆံုုးခဲ့ေခ်ျပီ။ အဆိုုပါ အက်ၤ ီရွင္ေပၚလာခဲ့ေသာ က်ေနာ္ အသိုု႕ရွင္းျပရမည္နည္း။ က်ေနာ္ မလုုပ္ေသာ အမွားတခုုအတြက္ က်ေနာ့ကိုု အျပစ္္ဆုုိခ်င္လည္း ဆုုိပါေစေတာ့။ က်ေနာ့မွာ မရွိသည့္အေၾကာင္းကိုု မရွိပါဟူေသာ အရာတခုုမွတပါး တျခား ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးလိုုပါ။

အကယ္၍မ်ား ပိုုင္ရွင္ေပၚလာခဲ့ရင္......................

No comments: