ထိုုလွ်ိဳေျမာင္ကိုု ျဖတ္တိုုင္း စိတ္ထဲကတင္မက အေသြးအသားထဲကပါ စိမ့္လာျမဲ။ ေၾကာက္တတ္သူ မဟုုတ္ေသာ္လည္း ေမႊးညွင္းေလးမ်ား ေထာင္ထသည္အထိ ျဖစ္လာေသာ ခံစားခ်က္ကိုု ဖာသာသိလ်က္ ေျခလွမ္းသြက္သြက္ လွမ္းတတ္ခဲ့သည္.....
အဆိုုပါလွ်ိဳေျမာင္ကိုု တေန႕တေခါက္ေတာ့ အနည္းဆံုုး ျဖတ္သည္။ အေျပးေျခလွမ္းမဟုုတ္သည့္တိုုင္ လက္ထဲတြင္ ဝါးလံုုးတေခ်ာင္းကိုု က်စ္က်စ္ဆုုပ္ျမဲ။ လွ်ိဳေျမာင္ငယ္မိုု႕ အေကာင္မ်ိဳးစံုုနဲ႕ေတြ႕တတ္သည္။ ထိုုေန႕က ေတြ႕သည္ကေတာ့ လိပ္ျပာတေကာင္။ အေကာင္ကငယ္ငယ္ ခ်စ္စဖြယ္မိုု႕ သူ မညွိဳ႕ပါပဲ ကိုုယ္က အနားေရာက္ခဲ့။
အနားကပ္သြားသည္တိုုင္ ပ်ံထြက္မသြားေသာ လိပ္ျပာငယ္ကိုု ေငးမိသည္။ အေသြးအေရာင္ကိုု က်က္ရင္း တျဖည္းျဖည္း တိုုးကပ္သြားတဲ့အခါ တိတ္ဆိတ္တဲ့ လ်ွိဳေျမာင္ၾကားမွာ သူနဲ႕ကိုုယ္ရဲ့ ရင္ခုုန္သံႏွစ္ခုုသာ။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကိုု ဖြဖြကိုုင္ေတာ့ ျငိဳျငင္ဟန္မရွိ။ ႏွာေမာင္းပံုုစံ ႏွစ္ခုုကိုု တိုု႕ထိၾကည့္သည္။ ရယ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားသည္ထင္ရဲ့.......
ေက်ာျပင္လွလွ အကြက္မ်ားကိုု လက္ညွိဳးျဖင့္ အသာ ေရးဆြဲၾကည့္သည္။ တြန္႕ထြက္မသြားသည့္ အျပင္ အလုုိက္အလ်ားသင့္ ျဖစ္ေနေသာ လိပ္ျပာသည္ က်ေနာ့ကိုု တျဖည္းျဖည္း ဆြဲငင္ေနျပီ။ ေမႊးညွင္းႏုုႏုုမ်ားျဖင့္တမ်ိဳး၊ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားျဖင့္ တဖံုု နည္းမ်ိဳးစံုုျဖင့္ ငင္ေနေလျပီ....
လက္ျဖင့္ဆြဲညွစ္မိလွ်င္ က်ိဳးေၾကသြားႏိုုင္ေသာ အေတာင္ႏွစ္ဖက္ကိုု ရြရြၾကင္နာမိျပန္သည္။ တပ္မက္ျခင္းဆုုိေသာ စိတ္အစံုုသည္ ပိုုင္ဆိုုင္ျခင္းဟူေသာ ေလာဘကိုု တစစ ေမြးျမဴသည္။ လြတ္လပ္ျခင္းဟူေသာ တံခါးကိုု ပိတ္ေႏွာင္လိုုသည္။ ရယူျခင္းဟူေသာ တဖက္သတ္ ရမၼက္တုုိ႕ျဖင့္ ေလာင္ျမိဳက္စျပဳလာသည္......
ေအးျမေနေသာလွ်ိဳထဲမွာပင္ အလွ်ံညီးေသာ ကာမတဏွာေၾကာင့္ လက္ဖဝါးတိုု႕ပင္လွ်င္ ပူေႏြးလာခဲ့ျပီ။ ကိုုယ္ခႏၶာအတြင္းရွိ ေလာဘသကၠာယတိုု႕သည္ မည္းေမွာင္ျခင္း၏ အစြန္းတဖက္ကိုု သူ႕ထက္ငါ တြန္းပိုု႕ၾကသည္။ ခပ္ေစာေစာက ရွိေသာ လွ်ိဳေျမာင္ငယ္ကိုု ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ စိတ္သည္ ေနာက္တြင္ မသိမသာ ခ်န္ခဲ့ျပီျဖစ္သည္။
ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ဆီမွသည္ ကိုုယ္ခႏၶာ အပိုုင္းကိုု ဖမ္းဆုုပ္မည္ဟုု စိတ္ကရည္သည္။ လူကိုုပါ ေရွ႕သိုု႕တိုုးရင္း ရပ္ေနရာမွ အေနအထား အားလံုုးကိုုျပင္လိုုက္သည္။ ဆုုပ္ကိုုင္ထားေသာ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ကိုု လႊတ္လိုုက္ေသာ ခဏတြင္ ခ်စ္ေသာ လိပ္ျပာ ေကာင္းကင္ယံသိုု႕ ပ်ံတက္သည္...
ဟိုုးအေဝးက သူ႕လိပ္ျပာရွင္ဆီ ပ်ံေတာ့မည္ ဆိုုသည္။ ေနပါဦး နားပါဦးဟုု ႏွလံုုးကြဲမတတ္ တားျမစ္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္တန္ရင္ အိမ္ျပန္ရစျမဲလိုု႕ တရားခ်ေသာ သူတိုု႕ကိုု အားမနာပ တအားဆဲဆိုုခ်င္သည္။ တကယ္ဆိုု ေလးငါးဆယ္ရက္ ေနပါဦးေတာ့လားလုုိ႕ အထြန္႕တက္လိုုလွသည္။ တကတည္း လက္ထဲမွ တရက္ျပည့္ေအာင္ မကိုုင္လိုုက္ရလိုု႕ ဆႏၵေတြက အေညွာင့္တလူလူ.....
ျပန္လည္း မဖမ္းႏုုိင္ေတာ့မယ့္ အတူတူ ပ်ံတက္သြားတာကိုု လမ္းအဆံုုးထိ ၾကည့္ခ်င္ခဲ့။ သူထားခဲ့ေသာ အေတြ႕အထိကိုု ေမ့ပစ္ႏုုိင္ပါမည္လား လိပ္ျပာငယ္....
စြဲမက္ေအာင္ တမင္ျပဳခဲ့သည္ဟုု ေနာက္ဆံုုး ျပံဳးမျပခင္မွာ ေျပာၾကားသြားျပီ။ သိုု႕ေသာ္ ေမွာင္မိုုက္ေသာ စိတ္က ေတာင္စဥ္ေရမရ။ ကာယကံရွင္က ဝန္ခံသည့္တိုုင္ ျပစ္ခ်က္ကိုု ေဖါ့ဖ်က္လိုုလွသည္။ ဘုုရား ဘုုရား မိုုက္ဖက္ကိုု လံုုးလံုုးပါေနပါေရာလား..........
တဖတ္သက္ပဲဆိုုဆိုု ငါ့ကိုုေတာ့ မေမ့နဲ႕လိုု႕ သံကုုန္ဟစ္လုုိ႕ မွာၾကားလိုုက္သည္။ သိုု႕သည္ ၾကားအ့ံမထင္။ သူေပ်ာ္ေသာ သူ႕ေတာမွာ သူ႕အရွင္နဲ႕ ၾကင္ေနေလာက္ျပီ။
အရင္က တေန႕တေခါက္ေရာက္ေသာ လွ်ိဳသည္ ယခုုအခါ ေခ်ာင္းေပါက္လုုျပီ။ တမွိဳင္မွိဳင္တငူငူႏွင့္ ထိုုင္ေနတတ္ေသာ သူတေယာက္ကုုိ သူရူးပမာ ေတြ႕ျမဲျဖစ္သည္။ လိပ္ျပာရယ္လိုု႕ ျမင္တိုုင္း တေမ့တေမာ ေငးရင္း ေခါင္းကိုု ခါျမဲ။ တရက္ တပတ္ တလ တႏွစ္မွသည္ မည္မွ် ၾကာအံ့ထင္သနည္း..........
ေမွ်ာ္လင့္ လိပ္ျပာ ျပန္လာအံ့ေလာ သူေတြးေတာ ေနမိသည္။ လိပ္ျပာ အရွင္ အၾကင္သူသည္ သနားတတ္ေကာင္း ထင္မိသည္...........
.jpg)
No comments:
Post a Comment