စာမ်က္ႏွာ

ဒီေန႕တေန႕လံုး က်ေနာ္ စာအုပ္တအုပ္ကို သည္းၾကီးမည္းၾကီးဖတ္ေနခဲ့တယ္။ မိုးကလည္း ေအးတာမို႕ ေကာ္ဖီတခြက္ရယ္ စာအုပ္တအုပ္ရယ္က ရာသီစာ။ ဖတ္တာ ဖတ္ေနတာ စာအုပ္ထဲက စာေတြက ေဝးသြားလိုက္ နီးသြားလိုက္။ အေၾကာင္းအရာေတြက ေပ်ာ္ရလိုက္ ငိုရလိုက္။ ခက္တာက စာအုပ္မွာ အဆံုးသတ္မပါေသးတာ..

အစကေတာ့ ယဥ္သကို လိုပါ။ စာအုပ္ေတြရ့ဲ က်င့္ဝတ္ေအာက္မွာ ပိျပားလို႕။ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာေတြက အထပ္ထပ္ ျပန္ဖတ္ထားလို႕ ညစ္ပတ္ေပတြန္႕ေနသလို။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာက် မ်က္ရည္ေတြဖိတ္စင္ထားခဲ့ဖူးသလိုလုိ ေရစိုတဲ့စာရြက္ ျပန္ေျခာက္ေပမယ့္ ေကာ့ေနတဲ့ပံု။ တေနရာမ်ားဆို ဆုတ္ျဖဲထားခ်င္သလို ျဖစ္ေနတဲ့ပံုနဲ႕ ေၾကမြလို႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီစာအုပ္ကို က်ေနာ္ဖတ္ေနျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဇာတ္လမ္းဇာတ္ေကာင္ေတြကို က်ေနာ္ေတြးမိတဲ့အခါ ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားတခုလို ျမင္ေယာင္တယ္။ အသံေတြကိုပါ နားထဲက ၾကားေယာင္ၾကည့္တယ္။ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာ ေကာင္းတဲ့ အခိုက္အတန္႕ဆို က်ေနာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပါ အမွတ္တမဲ့ ဆုပ္ကိုင္ေနလွ်က္။ စာအုပ္တခုထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ ငိုစရာေတြ တင္မဟုတ္ပဲ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာ ထိတ္လန္႕စရာေတြလည္း ပါစျမဲပဲမဟုတ္လား။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္ ဖတ္ေနမိတဲ့ စာအုပ္ဆိုပါေတာ့.

စာတပုဒ္ရဲ့ ဂုဏ္နဲ႕လိုက္ေအာင္ အေကာင္းအဆိုး အခ်ိဳအခါးေတြကိုပါ ထည့္သြင္းထားတယ္။ စာဖတ္တဲ့ေနရာမွာ ေက်ာ္ဖတ္လို႕ ရေပမယ့္ က်ေနာ္ စာရြက္ေတြကို ေက်ာ္မဖတ္ခဲ့ဘူး။ ဝါက်တေၾကာင္းျခင္းရဲ့ ေနာက္ကို က်ေနာ္ လိုက္ေနမိတယ္။ စာမ်က္ႏွာတခ်ိဳ႕ဟာ မွားယြင္းျခင္းဆိုတဲ့ အရာကို ေထာက္ျပေနတယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ဟိုအရင္တခ်ိန္ဖတ္ခဲ့တုန္းက မွားတယ္လို႕ မသတ္မွတ္ေပမယ့္ ေနာက္တေခါက္ဖတ္တဲ့အခါ က်ေနာ္ျမင္တဲ့ ရွဳေဒါင့္ေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ က်ေနာ္ေက်ာ္ျဖတ္မိတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳတခုေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အျမင္ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္။ သတ္ပံုမွားတဲ့ စာပိုဒ္ေတြ၊ သဒၵါမမွန္တဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို ျမင္တဲ့အခါ ေရွ႕ဖတ္ရမယ့္ စာေတြအတြက္ ရင္ေလးလာမိတယ္။ ဒီေနရာေလး အခ်ိဳးေလးေျပာင္းေရးရင္ အေတာ္ေလးေကာင္းမွာလုိ႕ ေတြးမိေပမယ့္ ဒီစာကို က်ေနာ္ျပင္ခြင့္ မရွိပါ။ က်ေနာ္သည္ ဖတ္ရွဳရမည့္ သူသက္သက္သာ။ က်ေနာ့အတြက္ေပးထားတဲ့အခြင့္က Read only။

က်ေနာ့အက်င့္အတိုင္း စာအုပ္ထဲက ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ ဖတ္ရတဲ့အခါ အျပင္ဘက္မွာပါ တခ်က္တခ်က္ ရီမိတယ္။ အိမ္မွာစာအုပ္ဖတ္ရင္ ေမက နင္ရူးေနသလား တေယာက္တည္း ရီလိုက္ေမာလုိက္လုပ္ေနတယ္လုိ႕ ေျပာေနၾက။ ကိုထီးသီခ်င္းထဲကလို တခါငိုဖူးရင္ တခါမက ျပံဳးခဲ့ဖူးတာကို မင္းမေမ့လိုက္နဲ႕ဦးဆိုတာ ကိုေျပးျမင္မိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ က်ေနာ္တို႕ဆီမွာ ငိုျခင္းရီျခင္းေတြက တသမတ္တည္း ျဖစ္ေပၚေနတတ္တာမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ ရီတခါ ငိုတလွည့္ ေမွာင္တခါ လင္းတလွည့္နဲ႕ ကမာၻၾကီး ပတ္ခ်ာလည္ျခင္းပဲေပါ့။ အဲ့ဒါ သံသရာတဲ့..

စာအုပ္ထက္ဝက္ မက်ိဳးခင္မွာ က်ေနာ္ငိုင္ဆင္းသြားျပီ။ ဒီအပိုင္းမွာ အေမွာင္ပိုင္းေတြ ျပည့္ႏွက္လာ။ လူ႕စရိုက္ေတြကို ပီျပင္ေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားတာမို႕ အတၱဆိုတဲ့ အရာေတြကို ျပက္ျပက္ထင္ထင္ ျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ႏွလံုးကို တလွပ္လွပ္ေနေအာင္ ေျခာက္လွန္႕လို႕။ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ဆိုတဲ့ အရာေတြရဲ့ အေရွ႕မ်က္ႏွာစာ ကခုန္မွဳေတြနဲ႕အတူ ေနာက္မွာ မျမင္သာတဲ့အရိပ္ေတြက ယိမ္းထိုး။ ဟဲ့ ဟိုမွာ ဓါးနဲ႕ထိုးေတာ့မယ္ လုိ႕ ႏွဳတ္က မရြတ္မိ,ခင္ေလး ေဟာ ဇာတ္ေကာင္တေကာင္ေတာ့ ကိစၥေခ်ာရွာျပီ။ ငါနဲ႕ငါသာ ႏွိဳင္းစရာဆိုတဲ့ စိတ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ၾကည့္မိရင္း ဟိုးမိုးေကာင္းကင္တခုလံုး မည္းေမွာင္ေလးလံပိန္းပိတ္လို႕။

စာပိုဒ္ေတြမွာလည္း ပုဒ္ထီးနဲ႕ ပုဒ္မ မွားခ်ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ အျမန္အဆံုးသတ္ခ်င္လို႕ ပုဒ္မ ကမန္းကတမ္း ခ်ထားတာမ်ိဳးဆို ဖတ္ရသူမွာလည္း တကယ့္ကို ကမူးရွဴးထိုးႏိုင္လွတယ္။ အရမ္းဆြဲဆန္႕ခ်င္တဲ့ အပိုင္းမ်ိဳးက် ပုဒ္ထီးေလးေတြ မတန္တဆသံုးျပီး ပြတ္ကာသီကာနဲ႕။ စာတေၾကာင္းတည္းကေန စာပိုဒ္တခုလံုးဖြဲ႕မလား ထင္ရေအာင္ စကားဆက္ေတြနဲ႕ သိုင္းဝိုင္း။

စာမ်က္ႏွာ တခ်ိဳ႕မွာ စာေတြက မွဳန္ဝါးေဝသီလို႕။ စာလံုးေတြကို ထင္ထင္ရိုက္ပါလုိ႕ ေဘးနားမွာ ေတးထားတယ္။ စိတ္ဝင္တစား ရွိေနတုန္းမွာ စာရြက္ကပ္ေနတာ၊ ရြက္ေက်ာ္သြားတာမ်ိဳးဆို ဖတ္ရသူအတြက္ အေတာ္ေလး ကသိကေအာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာ္ပါေသးတယ္ ဒီစာအုပ္မွာ ဖတ္မိသေလာက္ ခုထိေတာ့ ရြက္ေက်ာ္ တခုမွ မပါေသးဘူး။

အေတြ႕အၾကံဳ စြန္႕စားခန္း ဆိုတဲ့ အစိတ္အပိုင္းကို ဖတ္ရတဲ့အခါမ်ားမေတာ့  ငါ့တုန္းက ဘယ္လို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာ၊ ငါသာဆုိ ဘယ္လိုေလး လုပ္လိုက္မွာပဲလုိ႕ ယွဥ္ေတြးေလး ေတြးေနမိတယ္။ အားမလိုအားမရ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနရတာလည္း ပါရဲ့။ ေဘာလံုးပြဲကို ေဘးနားက ၾကည့္သူတေယာက္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းျပီး ဟိုလို လုပ္လိုက္ ဒီလို ကန္လိုက္ ေဝဖန္အၾကံေပးတတ္ေပမယ့္ ကြင္းထဲ ခ်ၾကည့္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္း မသိျဖစ္မယ္ဆုိတာ က်ေနာ့လို လူမ်ိဳးကိုေျပာတာပါ။

ေကာ္ဖီေတြလည္း ေအးစက္ေနခဲ့ျပီ။ စာမ်က္ႏွာ ကုန္လုနီးပါေပါ့။ ထံုးစံအတိုင္း အခန္းဆက္ဝတၳဳရွည္ကို ေစာင့္ဖတ္ရတာမ်ိဳးဆို က်ေနာ္က စိတ္လက္သိပ္မရွည္ခ်င္။ ဇာတ္သိမ္းခန္းက က်ေနာ္ လိုခ်င္သလို ျဖစ္ပါ့မလားရယ္လည္း စိတ္ေစာေနမိျပန္။ အင္း စာမ်က္ႏွာ တရြက္ေတာ့ လွန္ရျပန္ေပမေပါ့….