26 October 2009

ေနာင္တမဲ့အနမ္း


ေယရွဳသခင္ကို နမ္းတဲ့အနမ္း
ရက္စက္တယ္မဆို
ဒီအနမ္းကို ကိုယ္ေတာ္တိုင္လက္သင့္ခံခဲ့တယ္

ႏွုတ္ခမ္းတစ္စံုကို တုိ႕ထိတိုင္း
အလြမ္းသင့္တဲ့ ဒီအနမ္း
နမ္းမ၀လို႕ အနမ္းအဆင့္ဆင့္
မနမ္းသင့္ဘူးလို႕ ငါမဆိုမိခဲ့

လြမ္းမ၀လို႕
အနမ္းအထပ္ထပ္ပို
ရက္စက္တယ္ မဆိုပါဘူး
နင္ထားခဲ့ရင္လည္း
က်န္ရစ္မယ့္ ဒီအနမ္းကို
ငါရင္နဲ႕အျပည့္
လြမ္းေနခဲ့မယ္………


လမ္းခြဲစကားမဆိုခင္ေတာ့

င့ါကို နမ္းျဖစ္ေအာင္ နမ္းပါ..........


(ဘာရယ္ မဟုတ္တဲ့ခံစားခ်က္ကေလးေတြကို ေပါက္တတ္ကရ ေရးျဖစ္တာပါပဲ ရယ္သြမ္းေသြးသူတုိ႕ ရယ္လိုကရယ္ႏိုင္ပါတယ္ ေလွာင္ေျပာင္ေမးေငါ့ဖုိ႕ ကုန္ၾကမ္းလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႕လမ္းမွာဆံုျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ရယ္ျပံဳးႏိုင္ၾကတယ္ဆိုရင္ပဲ စာေလးတစ္ပိုဒ္ ခံစားမွုေလးတစ္ခုကို ဟာသတစ္ပုဒ္ အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳႏိုင္ေကာင္းပါရဲ့)

22 October 2009

အခန္းေတြ………..

တေန႕က အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူရံုးခန္းအေဟာင္းေလးကို ခဏျပန္ေရာက္တုန္း ေငးေနတယ္တဲ့။ ျပီးေတာ့ ၾကည့္ေနရင္း ၀မ္းနည္းေနခဲ့တယ္တဲ့ေလ။ ရံုးအသစ္ကို ေျပာင္းျပီးျပီ မဟုတ္လား ဘာအတြက္ ၀မ္းနည္းစရာလုိလဲဆုိေတာ့ ေနရာေဟာင္းေလးမွာ အမွတ္ရစရာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့တာလို႕ ျပန္ေျဖခဲ့တယ္။ ေျပာေနရင္း က်ေနာ္ေနထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ခန္းေလးေတြကို အမွတ္ရလာမိျပန္ေရာ…

စက္ရံုေျမကို ေျခခ်ေတာ့ လုိင္းၾကမ္းဆုိတဲ့ အရပ္မွာ ယာယီေနခဲ့ရတယ္ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ေလးႏွစ္ထဲမွာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ၄၀၀စေကးဆုိတဲ့ ရပ္ကြက္ကို ေရႊ႕ရျပန္ေရာ။ သူက ႏွစ္ခန္းတြဲ အိမ္ေလးေတြ အိပ္ခန္းဆုိလို႕ ႏွစ္ခန္းပဲပါခဲ့တာ။ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႕ တူတူေနခဲ့ရတာပါ။ အခန္းက်ဥ္းေလးေပမယ့္ အိမ္ေနာက္က သေဘၤာပင္ အိမ္ေရွ႕က ႏွင္းဆီခင္း စံပယ္ရံုနဲ႕ ဇီးခ်ိဳသီးပင္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အတိ။ အိမ္ေရွ႕ ေရေျမာင္းေက်ာ္တဲ့ သစ္သားတံတားေလးနဲ႕ ျပီးေတာ့ အဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ျပီး ေရႊေသြးေတဇ မိုးေသာက္ပန္း လာေဝမယ့္ စာတိုက္ကလူကို ေမွ်ာ္ေနၾကေလ။

ေဘးကပ္ရပ္အခန္းက အန္တီစမ္းစမ္းသြယ္ ဦးေပၚတို႕ လင္မယား၊ ေနာက္တစ္တိုက္မွာ ဦးျမျငိမ္းနဲ႕ အၾကီးတို႕သားအမိ၊ ျပီးေတာ့ ဦးဥာဏ္၀င္းနဲ႕ အန္တီျဖဴတို႕ လင္မယားတို႕ေလ။

ေလးလံုးတြဲတိုက္တန္းလ်ားေလးမုိ႕ ပီဘီမိသားစုေလးလို။ ငယ္တုန္းက အၾကီးဆီမွာ မုန္႕သြားစားေလ့ရွိျပီး မုန္႕ယူျပီးရင္ တိုက္ကြယ္မွာ ပုန္းေနတတ္တယ္တဲ့။ မုန္႕ကုန္ရင္ အၾကီးဆီျပန္လာျပီး လက္ျဖန္႕ေလ့ရွိတဲ့ က်ေနာ္ေပါ့။ အဲ့ဒီတန္းလ်ားမွာ ကေလးကလည္း က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနခဲ့တာမို႕ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ပံုၾကီးေလ။

အၾကီးတို႕နဲ႕အတူ ထမနဲထိုးၾကတဲ့ေန႕။.ဦးဥာဏ္၀င္းက အာလူးဆႏြင္းမကင္းလုပ္ေကြ်းတဲ့ေန႕၊ အန္တီစမ္းစမ္းသြယ္တို႕ ပီေလာပီနံ မုန္႕လုပ္တဲ့ေန႕၊ အိမ္က သာကူမုန္႕ဖက္ထုပ္လုပ္တဲ့ေန႕ေတြကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ေမ့လုိ႕မရေတာ့။ အန္တီျဖဴ သားဦးေလးေမြးတဲ့ညကိုလည္း မေမ့ႏိုင္ခဲ့။ အလြတ္ရတဲ့ သံဗုေဒၶဂါထာကို အထပ္ထပ္အခါအခါ ရြတ္ရင္း သူတို႕အိမ္ေရွ႕ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တာ။ မိုးလင္း အိပ္ရာႏိုးေတာ့ ကေလးခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္ ကေလးကို အေျပးအလႊားရွာခဲ့တာ။ ကေလးလည္း မရွိ ကေလးအေမလည္း မရွိ။ အေမက ေဆးရံုမွာ ကေလးက မရွိေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ တရွိဳက္ရွိဳက္ငိုလိုက္ရတာေတြ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့။

ဒီအခန္းေလးကေန ေရႊ႕ေတာ့ သံုးတန္းမတက္ခင္ေပါ့..
ဒုတိယ အခန္းက အိပ္ခန္းေလးခန္း နဲ႕ ၄၅၀စေကးမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႕ ညီ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တစ္ခန္းတည္းမွာ ေနေနခဲ့ျပီး တစ္ခန္းကို ဘုရားခန္း တစ္ခန္းကိုေတာ့ စတိုခန္းလုပ္ခဲ့တယ္။ ၄၅၀ စေကးအိမ္ေတြက ကြ်န္းလွ်ာထိုးခင္းေတြဆိုေတာ့ ေမ့အၾကိဳက္ေတြေပါ့။ တိုက္လိုက္ရတဲ့ ၾကမ္းေတြဆုိတာ အစ္ကို၀မ္းကြဲေျခေထာက္ကို ေညွာင့္ထိုးျပီး အလ်ားလိုက္၀င္ေတာ့မွ ရပ္သြားခဲ့တာ။ အိမ္က ခ်ိဳင့္တစ္ခုထဲမွာ က်ေနသလိုပါ။ လမ္းေပၚကေန ေသခ်ာမျမင္ရဘူးေလ။

ေနာက္တစ္ခုက အိမ္ျခံစည္းရိုးခတ္ရင္း တူရြင္းနဲ႕ ေဆာင့္မိလို႕ ေဖေခါင္းေပါက္သြားခဲ့တယ္။ ေဗဒင္ေတြဘာေတြ ေမးတတ္တဲ့ ေမက အညာကိုသြားတုန္းက ေမးခဲ့တဲ့ ေဗဒင္ကို ယံုခ်င္သလိုလိုျဖစ္လာေရာ။ ပစၥည္းထြက္ရင္ ထြက္ မထြက္ရင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းထြက္မယ္တဲ့ေလ။

မၾကာပါဘူး အေရးအခင္းမတိုင္ခင္တစ္ပတ္အလိုမွာပဲ အိမ္ရွိပစၥည္း အကုန္ အခိုးခံလုိက္ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီေန႕က အန္တီေဘဘီ့ ေမြးေန႕ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ကိုလွဴမယ္ တန္းမယ္ စုထားေတြေလးေတြ ေရစုန္ေမ်ာခဲ့တာေပါ့။

သူခုိးက က်ေနာ္တုိ႕ အိပ္ခန္းေလးထဲကေန တစ္ဆင့္၀င္လာခဲ့တာပါ။ ျပတင္းေပါက္မွာ သံတိုင္ေတြကာထားတာမို႕ ျပတင္းေပါက္ အေပၚဖက္ ေလ၀င္ေပါက္ငယ္ မွန္ကိုခြဲျပီး အထဲက တံခါးခ်က္ကို လက္နဲ႕လွ်ိဳျပီး ဖြင့္၀င္ခဲ့သြားခဲ့တာ။ အစီအရင္ေတြ လုပ္ခဲ့တယ္လို႕ လူၾကီးေတြက ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အခန္းထဲဝင္လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးေတြ တျဖန္းျဖန္းထခဲ့ရတာ လူတိုင္းေလ။

ဒီအခန္းေလးက ၀မ္းနည္းေၾကကြဲ ထိတ္လန္႕ဖြယ္ေတြကို ေပးခဲ့တယ္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ အိမ္အသစ္ကို မရမက ေျပာင္းလိုက္ၾကပါတယ္။

အိမ္အသစ္က အခန္းမွာေတာ့ ကုိးတန္းအထိ ေနလိုက္သည္အထိ ရွည္ၾကာခဲ့တယ္။ သီးပင္စားပင္ စိုက္လို႕မရတဲ့ ပက္ၾကားအက္ေျမမုိ႕ ေမ့အၾကိဳက္စံပယ္ပင္ သံုးပင္လားပဲ စိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္ေနာက္ဖက္က ေဘာစကိုင္းပင္ေတြနဲ႕ ေပါက္ပန္းျဖဴေတြကေတာ့ စီရီလို႕ မစိုက္ပါပဲ အျပိဳင္းအရိုင္းေပါက္ေနလိုက္ၾကတာ။

အေရးအခင္းကာလမွာလည္း က်ေနာ္တို႕အိမ္မွာ မိသားစုေတြ ၅ခုေလာက္စုျပီးေနခဲ့ၾကေသးတယ္။ အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ဆို ေဖက စက္ရံုထဲမွာ ၂၄နာရီတာ၀န္နဲ႕ ပိတ္မိေနခဲ့တာမို႕ ပတ္ဝန္းက်င္မိသားစုေတြနဲ႕ပဲ ေပါင္းစုေနခဲ့ရတာ။

ေလးတန္း ကေန ကိုးတန္းအထိ အဲ့ဒီအခန္းေလးထဲမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲနဲ႕ အျပိဳင္စာက်က္ခဲ့ရတာေတြ။ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာေတြ။ မနက္အိပ္ရာထ ထမင္းအိုးတစ္ေယာက္တစ္လွည့္တည္ခဲ့ၾကတာေတြ။ အခန္းေလးက သာေျပာျပႏိုင္ရင္ လြမ္းေတာ့ အလြမ္းေျပႏိုင္မယ္ထင္ရဲ့။

ဒီအခန္းေလးကိုေတာ့ က်ေနာ္ႏွုတ္မဆက္ပဲ ခြဲခြာခဲ့ရပါတယ္

အလြမ္းတစ္ခုခုကို လြမ္းေပးပါလို႕ ကိုေအာင္ျဖိဳးက တဂ္ထားပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေနခဲ့ဖူးတဲ့အခန္းေတြကို လြမ္းပါဦးမယ္ခင္ဗ်ာ…


ကိုးတန္းေျဖအျပီး ဆယ္တန္းကို မံုရြာမွာပဲ တက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အိမ္က အေရွ႕အိမ္ အေနာက္အိမ္ႏွစ္ခုမွာ။ က်ေနာ္ေနျဖစ္ခဲ့တာ အေနာက္အိမ္က အဖီေလးထဲမွာပါ။ အဖီေလးထဲကေနထြက္တာနဲ႕ စာသင္ခန္းမေလ။ မံုရြာေဆာင္းကလည္း ေအးလြန္းတယ္။ အဖီေလးက အိမ္မၾကီးနဲ႕ ခြဲေနတာမို႕ တိုက္လိုက္တဲ့ေလကလည္း တ၀ုန္း၀ုန္း။ အခုေတာ့ အေနာက္အိမ္ကေလးေရာင္းလုိက္တဲ့ေနာက္ အခန္းေဟာင္းေလးကိုေတာင္ ျပန္မေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ျပီေလ။ ပိေတာက္ပင္ေတြနဲ႕အတူ အခန္းေဟာင္းေလးကိုေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

ဆယ္တန္းေျဖအျပီး အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ရန္ကုန္ကို ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးေျခခ်ျဖစ္တာက ေတာင္ဥကၠလာပမွာပါ။ ၁၂ရပ္ကြက္ မာဃလမ္းဆို သိမယ္ထင္ပါတယ္။ အိမ္ရဲ့ ထပ္ခိုးေလးမွာ ေနခြင့္ရခဲ့တယ္။ အခန္းရယ္လို႕ မျမည္ေပမယ့္ အမွတ္တရေတာ့ ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္တာကာလလြန္ျပန္ေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရျပန္ေရာ။ ဒီတစ္ေခါက္ေရႊ႕ျဖစ္တာ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ဟုမ္းလမ္းက အန္တီေထြးတုိ႕ အဖြားေလးတို႕ အိမ္ကိုပါ။ ကြမ္းအစ္တစ္ကားကားနဲ႕ အဖြားေလးက တူသားတစ္ေယာက္လုိ ဆံုးမျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရွာတယ္။ ကြန္ျပဴတာ ပထမႏွစ္၊ နည္းပညာ တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ျပီးသည္ အထိ အဲ့ဒီ အခန္းထဲမွာပါပဲ။ ေမွာ္ဘီေက်ာင္းကို တက္ဖို႕ မနက္ငါးနာရီကထခဲ့ရျပီး ေမွာ္ဘီက အျပန္ ကြန္ျပဴတာေက်ာင္းကိုတန္း၀င္။ အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ညဆယ္နာရီေတြ။ ေလယာဥ္ထက္မေလ်ာ့တဲ့ အျမန္နဲ႕ ၃၅ ကားဒိုင္နာေတြနဲ႕ သီရိမဂၤလာေစ်းအေရွ႕က ျဖတ္ျပန္ရတဲ့ ညေတြကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့။ သင္တန္းႏွစ္ဖက္အျပင္ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ စာသင္ရျပန္ေသးတယ္။ အိမ္ကခ်ည္း ေထာက္ပံ့ဖုိ႕လည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပတာမို႕ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

ကြန္ျပဴတာ ေျဖခါနီးေမးခြန္းေဟာင္းေတြ မိတၱဴဆြဲဖို႕ အသြား 99 ဆိုတဲ့ မိတၱဴဆိုင္မွာ ေခ်ာ္လဲခဲ့တယ္။ ပံုမွန္ေခ်ာ္လဲတာေပမယ့္ အုတ္စြန္းနဲ႕ ေဆာင့္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေက်ာရိုးမထဲက အာရံုေၾကာတစ္ခု ညွပ္သြားခဲ့ပါေရာ။ အထိုင္အထ ေျခၾကြလို႕မရတဲ့အထိ။ ေဒါက္တာ ကံထြန္းနဲ႕ ျပရင္း မခြဲခင္ treatment မ်ိဳးစံုနဲ႕ လူပိန္ကေလးဘ၀ကေန လူ၀၀ၾကီးဆီကို ဒီနည္းနဲ႕ ေရာက္ခဲ့တာပါပဲ (အေၾကာင္းရွာတာ ဒီမွာ သြားေတြ႕ေတာ့တယ္)။

တစ္ႏွစ္ျပည့္ျပန္ေတာ့ အန္တီေထြးက အသည္းေရာဂါနဲ႕ဆံုးျပန္ေရာ။ မၾကာပါဘူး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတာမုိ႕ ဖြားေလးကလည္း အန္တီေထြးေနာက္ကို လိုက္ရွာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ့ အသက္ကို မမွီလိုက္ႏိုင္ဘူး။ ေက်းဇူးရွင္ေတြမုိ႕ ေက်းဇူးဆပ္ခြင့္ၾကံဳခ်င္ခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူးေလ။

အန္တီေထြးဆံုးျပီးေနာက္မွာပဲ က်ေနာ္နဲ႕အတူ လာေနဖူးခဲ့တဲ့ အစ္ကို၀မ္းကြဲ အိမ္ကုိ ေရႊ႕ရျပန္တယ္။ အေဆာင္ေနခ်င္တယ္လုိ႕ ပူဆာခဲ့ေပမယ့္ အိမ္က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူးေလ။ အစ္ကို၀မ္းကြဲက အိမ္ေထာင္က်ျပီး ရန္ကုန္ကုိေရႊ႕လာတာမို႕ ေရကန္အသင့္ၾကာအသင့္ ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။

အစ္ကိုတို႕တိုက္ခန္းေလးက ရုရွားသံရုံးနားက ေတာရပ္ရြာေလးလို ျဖစ္ေနတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေလးပါ။ ေက်ာင္းေတြခ်ည္းတက္ေနရတဲ့ေနာက္ အိမ္မွာေနတဲ့အခိုက္ဆို အျပင္ကို မထြက္ျဖစ္ေတာ့သေလာက္ပါ။ ဒုတိယႏွစ္မွာ စာသင္တာေတြကိုရပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ စာေတြမ်ားျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း ဆိုင္း၀ိုင္းဆရာလိုပါပဲ။ ဟိုစာအုပ္ေျပးကိုင္လိုက္ ဒီစာအုပ္ေျပးကိုင္လုိက္နဲ႕ စာအုပ္ေတြ ပတ္ခ်ာ၀ိုင္းေနလို႕ပါ။ အိပ္ခန္းေလးႏွစ္ခုပဲပါတဲ့ ဒီအခန္းေလးမွာ က်ေနာ့အတြက္ အခန္းက ဘုရားခန္းပဲေပါ့။ အစ္ကိုတုိ႕ အိပ္ခန္းမွာေတာ့ ထပ္ခုိးေလးတစ္ခု လုပ္ေပးထားတယ္ ဧည့္သည္ေသာင္သယ္ လာရင္ တည္းရခိုရေအာင္လုိ႕ပါ။

တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ေနျပီးေတာ့မွ ေနာက္ထပ္ ပုလဲလမ္းနားက လိုင္းခန္းတစ္ခုကို ေရႊ႕ခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းအသစ္က ဧည့္ခန္းေလးနဲ႕ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းသက္သက္အျပင္ မီးဖိုေခ်ာင္ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ သန္႕သန္႕ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။

လိုင္းခန္းေတြအားလံုးမွာ သန္႕ရွင္းျပိဳင္ဖို႕ အေရြးခံရတာမုိ႕ မရီးနဲ႕ က်ေနာ့မွာ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းခဲ့ၾကတယ္။ သန္႔ရွင္းေအာင္ လွေနေအာင္ လုပ္ေနရတာက မဆံုးေတာ့ဘူးေလ။ ဒါ့အျပင္ အဲ့ဒီ အိမ္ေလးမွာပဲ တူကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီအခန္းေလးမွာေတာ့ ေက်ာင္းျပီးတဲ့ အထိ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေက်ာင္းျပီး အိမ္ကိုျပန္ေတာ့ အိ္မ္က ၈၀၀စေကးကို ေရာက္ေနခဲ့ျပီ။ ၄၅၀ စေကးအိမ္ကို ႏွုတ္မဆက္ပဲခြဲခြာခဲ့ရတယ္ဆိုတာ က်ေနာ္အိမ္မွာ မရွိတုန္းအခိုက္မွာ အိမ္ေျပာင္းခဲ့ၾကလို႕ပါပဲ။ အိပ္ခန္းေျခာက္ခန္းတြဲအိမ္ၾကီးမွာ မိသားစုသံုးေယာက္တည္းမုိ႕ ပ်င္းရိျငီးေငြ႕ဖြယ္အတိ။ အိမ္က ေတာင္ကုန္းတစ္ခု ရဲ့ ထိပ္တည့္တည့္မွာ တစ္လံုးတည္း အထီးက်န္စြာ။ ဆူးပုပ္၊ ေဂြးေတာက္၊ ဒန္႕ဒလြန္၊ သေျပ၊ သရက္၊ သလဲသီးပင္ေတြအျပင္ ကန္စြန္းခင္းတစ္ခင္းကလည္း အရန္သင့္။ ဇြန္းပန္းတစ္ရံု၊ ဇီဇ၀ါ ႏွစ္ပင္၊ စံပယ္ အိုးပုတ္ၾကီး အိုးပုတ္ေလးေတြ အျပင္ မာလကာ အူနီအူျဖဴေတြနဲ႕ စားဖြယ္အစံုအလင္ေပါ့။ ေနာက္ထပ္ စိုက္ျဖစ္တာက ငွက္ေပ်ာပင္ေတြပါပဲ။ ဒီအခန္းက အခုအခ်ိန္ထိ ဧည့္သြားဧည့္လာျဖစ္ေနဆဲေလ။

ပုလဲလမ္းအိမ္မွာ ေအးအတူ ပူအမွ်ေနႏိုင္မယ္ေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ကံကိုပဲ ပံုခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းျပီးကာစ အလုပ္မရေသးတဲ့အခုိက္အတန္႕တစ္ခုမွာပဲ ေနထိုင္ခဲ့ရတာ။ ေခါင္းရင္းအခန္းက ဖိုးေသာၾကာတုိ႕ မိသားစု ေျခရင္းအခန္းက အန္တီတုိ႕ ကိုေတာ့ မၾကာခဏ သတိတရျဖစ္မိတတ္ပါတယ္။ လူဆိုတာက အခ်ိန္တစ္ခုမွာပဲ ဆံုျဖစ္တတ္ၾကကလား။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေတာ့ အိမ္ရဲ့ ခြင့္ျပဳခ်က္နဲ႕ ခေပါင္းေဆာင္မွာ သြားေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့ အခန္းက အခန္းနံပါတ္ကိုးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပထမဆံုးအလုပ္တစ္ခုကို စလုပ္ခြင့္ရခဲ့တာ ဒီအေဆာင္ကပါ္။ တစ္လအျပည့္မာွ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တစ္ခု ေနာက္ထပ္တစ္လအျပည့္မွာ ေနာက္ထပ္တစ္ခုကို ေျပာင္းျဖစ္ျပန္တယ္။ အေဆာင္ေနဘ၀ကို ေက်ာင္းျပီးမွပဲရခဲ့တာပါ။ ေရမီးမပူရတဲ့ ဘ၀မို႕ ေက်ာင္းထဲကုိ လမ္းေလွ်ာက္၀င္ရတာတုိ႕ ဆက္သြယ္ေရးရံုးမွာ ဖံုးတစ္ခုထဲကို ဆရာမေတြနဲ႕ လုဆက္ေနရတာေတြကို ေမ့ေတ့ေတ့ပါပဲ။ ဆရာေတြမူးလာရင္ အဂၤလိပ္လိုေတြေျပာၾကာတာေတြ သီခ်င္းေတြဆုိတာေတြ ရန္လိုက္ရွာၾကတာေတြ အထူးအဆန္းေတြျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အမွတ္အရဆံုးက table tennis ခံုကို မုိးလင္းမိုးခ်ဳပ္ရိုက္ျဖစ္တာပါပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတြကလည္း ေ၀းေ၀းလံလံဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခုရယ္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္တာရယ္ပဲ လုပ္ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ စာေရးဖုိ႕တုိက္တြန္းတဲ့ ကိုထြန္းကိုနဲ႕လည္း အေဆာင္မွာပဲ ဆံုျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ ေငြေရးေၾကးေရး ျပႆနာေတြေၾကာင့္ အေဆာင္ကဆရာေတြ ျပႆနာတက္ပါတယ္။ ဒီေနာက္ သူ႕လူကိုယ္လူရယ္ ရွဳပ္ေထြးၾကျပန္တာမုိ႕ အေဆာင္ကေနခြာဖို႕ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေဆာင္က မခြာခင္မွာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္သစ္တစ္ခုကို လွမ္းဖို႕ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။

အေဆာင္ကေနထြက္လာေတာ့ အိမ္ကို ဆြမ္းခံၾကြတဲ့ ဆရာေတာ္ အကူအညီနဲ႕ ဗိုလ္ခ်ိဳလမ္းက အိမ္ခန္းကို ေျပာင္းျဖစ္တယ္။ မီးပ်က္ခဲတဲ့ ရပ္ကြက္မုိ႕ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ေျပာင္းတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူတူ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္းရဲ့ လူမွုေရး ျပႆနာ အရွဳပ္ေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို အိမ္ကေနေျပာင္းခုိင္းလိုက္ရတယ္။ အဲ့ဒီအခန္း ငွားခက သံုးေသာင္းခြဲမုိ႕ အခု ဒီက အခန္းခေတြနဲ႕ႏွိုင္းစာရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ကြာဟတာကိုး။ ဘယ္သူ႕ ဘယ္သူနဲ႕မွလည္း မဆက္စပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႕ အခန္းတစ္ခုလံုးမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရတဲ့လစာေတာ့ အိမ္ကို မစို႕မပို႕ပဲေရာက္ေတာ့တာေပါ့။ အျငိမ္မေနႏိုင္တဲ့ေနာက္ ေနာက္ထပ္ေက်ာင္းတစ္ခု တက္ဖို႕ ၾကိဳးစားမိျပန္ေရာ။ ေက်ာင္းလခကုိ လခေတြထဲက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ စု ဟိုကဆြဲဒီကဆြဲနဲ႕ သင္တန္းတစ္ခုကို တက္ခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအခန္းေလးက ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေနာက္ဆံုးအခန္းေလးပါ။ ဒီအခန္းေလးကေနမွ ေဟာဒီ အျပင္ကို ထြက္လာျဖစ္ခဲ့တာ။ အခန္းအေရွ႕က ေဆာက္သီးမတုိ႕ အ၀ါးတို႕ရဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မွုကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ ေမွာင္ကြယ္ေနတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။ ဒီအခန္းေလးကိုေတာ့ နာက်င္မွုနဲ႕ အေမွာင္ခ်ထားပါရေစ။ အဲ့ဒီအခန္းေလးမွာ အလင္းေရာင္မရွိသလို က်ေနာ့ကိုလည္း အသက္ရွဴၾကပ္ေစတာမို႕ပါ။

ေနထိုင္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခန္းမဟုတ္ေပမယ့္ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်ေနာ့ အလုပ္ခန္းကိုလည္း က်ေနာ္ သတိရမိပါေသးတယ္။ Executive က Plant extension နဲ႕ project ကိုအေရႊ႕ က်ေနာ္က ယာယီတာ၀န္ယူလိုက္တဲ့အခန္းငယ္ေလးပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ညေတြမွာ ဒီအခန္းေလးမွာပဲ ေန႕ေန႕ညည အလုပ္ေတြလုပ္ေနမိတတ္တယ္။ လကုန္ရက္ report ေတြ ျပီးဖို႕ ၀န္ထမ္းလစာေတြ တြက္ဖို႕ စတဲ့ မဆံုးႏုိင္တဲ့ စာရင္းဇယားေတြနဲ႕ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနခဲ့တာ။ တစ္ခ်ိဳ႕မနက္ခင္းေတြမွာ ခံုေပၚမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့တာမို႕ လိုင္းထဲက ကေလးေတြက မိုးလင္းျပီဆုိတာ အခန္းတံခါးကိုေခါက္ႏွုိးမွ သိရတတ္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ဒီအခန္းေလးကို မေနျဖစ္ေပမယ့္ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္မိျပန္ေရာ။

အျပင္ကို စေရာက္လေတာ့ ပထမဆံုးေနျဖစ္တာ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ Angmokio က အခန္းမွာပါ။ အလုပ္ရျပီး ၁လမျပည့္ခင္မွာ woodland က အခန္းေလးကို ေရႊ႕ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ woodland က အခန္းေလးကေတာ့ ပထမဆံုးအလုပ္နဲ႕အတူ ရုန္းကန္မွုေတြကို ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေရာက္ခါစမုိ႕ အျပင္ကလည္း မသြားႏိုင္ (ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ပါ)၊ အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္း (ေျခာက္ရက္အလုပ္ အျပင္ ကိုယ္ကာယကို စိုက္ထုတ္ရတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးမို႕ပါ) တာမို႕ အခန္းကိုေရာက္ရင္ အခန္းအျပင္ကို မထြက္မိေတာ့။ စာအုပ္စင္မွာ ရွိိတဲ့ စာအုပ္ေတြ တစ္အုပ္ျပီးတစ္အုပ္ဖတ္။ သူငယ္ခ်င္းေပးလိုက္တဲ့ ကြန္ျပဴတာအေဟာင္းၾကီးနဲ႕ ရုပ္ရွင္ၾကည့္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလည္လာ ဒါေတြနဲ႕ပဲ ေန႕ရက္ေတြကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့တယ္။ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အတူေနသူေတြမို႕ အိမ္ရွင္ကသာ ပိုက္ဆံကို တစ္အားတိုးမေတာင္းရင္ ဘယ္ေလာက္ေ၀းလံတယ္ေျပာေျပာ က်ေနာ္ အဲ့ဒီအခန္းမွာပဲ ေနျဖစ္ဦးမွာပါ။ ေပ်ာ္ရာမွာ မေန ေတာ္ရာမွာ ေနရတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ အခုေနာက္ဆံုး အခန္းကို ေရႊ႕ရျပန္တာပါပဲေလ။

လက္ရွိ အခန္းမွာ ေနျဖစ္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။ ဒီအခန္းမွာလည္း ဒီအခန္းအေလ်ာက္ပါပဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီအခန္းက ေျပာင္းရဦးမယ္ဆိုတာ မသိတတ္ႏိုင္ျပန္ဘူး။

တစ္ေခါက္တစ္ေခါက္ ေျပာင္းရတယ္ဆုိတာလည္း လြယ္လြန္းတယ္ မဟုတ္ဘူးေလ။ သိမ္းရဆည္းရ ထုပ္ရပိုးရ ျပီးေတာ့ သူုငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း အကူအညီေတာင္းရေသးတာ။ သူကလည္း အားဦးမွ ကုိယ့္ကို ကူညီႏိုင္မွာေလ။ ဒီေတာ့ ေျပာင္းဖုိ႕ အေရးဆို ၀န္ေလးေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရြာမေကာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ျပန္လို႕ ႏွလံုးသြင္းျပီး ေျပာင္းစရာရွိ ေျပာင္းရျပန္တာေပါ့။

ေနခဲ့ဖူးတဲ့အခန္းေတြထဲမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြကိုေပးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ နာက်င္စရာ ထိခိုက္စရာ ေၾကကြဲစရာေတြကို ေပးပါတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္က လူ႕ဘ၀ဆိုတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ ေန, ေနခဲ့တာမုိ႕ ဒီအခန္းကိုလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေျပာင္းရမလဲဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိႏိုင္ျပန္ဘူး။ သံေယာဇဥ္အလြမ္းေတြနဲ႕ အခန္းေတြကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားလွပါပေကာလား…………………………………………………………………………

20 October 2009

ယင္တစ္ေကာင္နဲ႕ အရက္တစ္ခြက္

၀ွီခနဲ ပ်ံလာတဲ့ယင္တစ္ေကာင္
အရက္တစ္ခြက္ အနံ႕ျပင္းျပင္းမွာ
တစ္ခါဖူးမွ မရဖူးတဲ့အနံ႕ေၾကာင့္
ျဖတ္ခနဲ ခုန္အဆင္း…

ေသရည္ေဇာနဲ႕
မိန္းမိန္းမူးမူး
တိမ္းတိမ္းေပြေပြ
ေသာက္ေလ ေသာက္ေလ
ငတ္မေျပ…

ခြက္အနားသတ္
ျပန္တက္ရမယ္လုိ႕ စိတ္မကူးမိ
အေတာင္စိုလို႕ ေလးလံလွလည္း
မက္မက္စက္စက္ အေသာက္မျပတ္

တစ္စက္တစ္စက္နဲ႕
ပက္လက္လွန္လဲေတာ့မွ
အရက္ခြက္ရယ္ ထူပါဦးတဲ့

တကယ့္ ငမူး……….

18 October 2009

စည္း…….

ဒီေန႔ ဘူတာတစ္ခုကိုျဖတ္ျပန္ေတာ့ ျမင္ကြင္းအသစ္ကို ျမင္မိျပန္တယ္။ ျမင္ကြင္း အသစ္ကေနရတဲ့ အေတြးေတြက ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ…

ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ေနတုန္းကပါ။ ဒီႏိုင္ငံက သူငယ္ခ်င္းက ေမးလ္တစ္ေစာင္ပို႕လာတယ္။ ရထားလမ္းေပၚမွာ ခုန္ခ် သတ္ေသတဲ့အမွုတစ္ခုရဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဓါတ္ပံုေတြပါပဲ။ အသက္ရလာလို႕လား လူပဲက်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းေလသလား ေသြးသံေတြ တရဲရဲနဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို (ရုပ္ရွင္မဟုတ္ပါပဲ တကယ့္အျဖစ္ဆိုတာ ႏွလံုးသြင္းမိလုိ႕ထင္ပါရဲ့) ေရွ႕ဆက္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူးေလ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္အသက္ကို စေတးၾကတာပါလိမ့္ပဲ။

ဒီကိုေရာက္လာျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ ရံုးက စီနီယာတစ္ေယာက္ ရဲအမွဳထမ္းေဟာင္းျဖစ္ျပန္တာမုိ႕ ဒီလို ျဖစ္ရပ္ေတြရဲ့ အစကို သူေျပာျပျပန္ေရာ။ ပထမဆံုး သတ္္ေသတဲ့ လူတစ္ဦးရဲ့ မိသားစုကို အားလံုးက စုတ္တသတ္သတ္နဲ႕ ေထာက္ပံ့လိုက္ၾကတာ ေနာက္ထပ္ စီးပြားေရးက်ပ္တည္းမွုေၾကာင့္ သတ္ေသမယ့္သူေတြ တန္းစီလာေစတယ္တဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ အဲ့လို သနားငဲ့ညွာျခင္းေတြကို လ်စ္လ်ဴရွဳေစခဲ့လုိက္မွ ရပ္တန္႕သြားေစခဲ့တာလုိ႕ သူကေျပာျပခဲ့ပါတယ္။

အခုလည္း ရထားဘူတာရံုမွာ တံခါးမဟုတ္တဲ့ေနရာေတြကို ေဘာင္ေတြ လုပ္ေပးထားတာေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြကို တားဆီးပိတ္ပင္ဖုိ႕တဲ့လား။ တကယ္လို႕ အဲ့ဒီေဘာင္ေတြကို ေက်ာ္တက္ခဲ့ရင္ေကာ။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ (ကပ္ေျပာတာလို႕ မယူဆေစခ်င္ပါဘူးခင္ဗ်ာ) ေဘာင္ေတြက ဘာတတ္ႏိုင္မွာမို႕လဲ။

ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ သင္ခဲ့ဖူးတာေတြ သတိရမိေစတယ္။ စည္းကမ္းဆုိတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ စည္းေတြ ေဘာင္ေတြဆိုတာ အထိုက္အေလ်ာက္ လိုအပ္တယ္တဲ့။ အိမ္တစ္အိမ္မွာ ျခံစည္းရိုးမရွိခဲ့ရင္ တံခါးေသာ့မခတ္ခဲ့ရင္ လြယ္သူၾကြယ္ေတာင္ လက္မေႏွးဆုိသည္ကို မေမ့ေလ်ာ့ေစသင့္္။ အကယ္၍ လူသားတိုင္း သစၥာအတိျဖင့္ ရိုးသားျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုၾကရင္ေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ လိုမယ္မထင္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ သတိရမိေသာ စကားပံုမ်ားကေတာ့ လူ႕စည္း ဘီလူးစည္း၊ စည္းကမ္းသည္ လူ၏တန္ဖိုး၊ အကြပ္မဲ့ၾကမ္း ပရမ္းပတာ…..ထို႕ေနာက္တြင္မေတာ့

ကေလးဘ၀မွာ ေဆာ့ကစားဖူးၾကမည္ထင္ပါသည္။ ကစားနည္း တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုေတာ့ အနည္းဆံုး ထိေတြ႕ဖူးၾကမည္။ ထုပ္ဆီးတိုး ဆုိပါစို႕ ထမရည္ပူစည္းဆိုသည္ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ေလာ။ စည္းေက်ာ္တဲ့သူ ရွိလား ၁၂၃၄၅၆၇၈၉၁၀ စည္းဆုိသည္မွာ ပါလာျပန္သည္။ ဖန္ခုန္ၾကမည္ဆုိျပန္ေတာ့ အဖူးအငံုအပြင့္ အဆင့္ဆင့္ဆုိသည္မွာကေကာ၊ စည္းဆိုသည္မွာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရင္းႏွီးခဲ့သည္ပဲ။

လူ႕ေဘာင္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ မိမိစိတ္တိုင္းက် ထင္ရာစိုင္းခြင့္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႕ ဥပေဒမ်ားျဖင့္ ျပဌာန္းထိန္းခ်ဳပ္ထားၾကျပန္သည္။ ဥပေဒဆုိသည္မွာ စည္းဆုိေသာစကားလံုး တစ္ခုပင္ျဖစ္ေနျပန္၏။ ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ သတင္းတစ္ခုကို သတိရမိ္သည္။ အျပစ္မဲ့ေသာ လူမ်ားကို လက္နက္ျဖင့္ အစုအလိုက္အျပံဳ အလိုက္ သတ္ျဖတ္သူတစ္ေယာက္ကို အင္တာဗ်ဳးေမးေသာအခါ ထုိတရားခံ၏ အေျဖ အတြက္ အားလံုး တုန္လွဳပ္သြားၾကရသည္။ အဆိုပါလူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ရျခင္း၏ အဓိက ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ မိမိကို အားလံုးက အာရံုစိုက္ေအာင္ ၀ါ မိမိနာမည္ေက်ာ္ၾကားလိုျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိပါသည္။ မိမိ စိတ္အဆာေျပဖို႕ လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိ စေတး ေစသင့္သနည္း။ ထိုက္တန္ပါ၏ေလာ။ လူသားျခင္း စာနာဖုိ႕ က်ေနာ္တုိ႕ လူသားမ်ား ေမ့ေလ်ာ့ေနျပီေလာ။ ဥပေဒျဖင့္ အေရးမယူႏိုင္ခင္ အျပစ္မဲ့သူတုိ႕ မည္မွ် စေတးေနရမွန္း ဘယ္သူမွ မသိႏုိင္။

ထိုမွ တစ္ဖန္ စည္းသံုးခ်က္တားခဲ့ေလေသာ လကၡဏာႏွင့္ သီတာေဒ၀ီ အျဖစ္ကို ေတြးမိျပန္သည္။ ေရႊသမင္၏ မာယာသံကုိ ေမာင္ေတာ္ရာမ ဒုကၡ ေရာက္ေလျပီဟု အပူမီးျဖင့္ တျငီးျငီးတညဴညဴ ငါ့ကိုလုိ၍ ေမာင္ေတာ္ကို မကယ္သေလာ ဟူသည့္ စကားနာထုိးခ်က္ျဖင့္ မယ္သီတာ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကို မလိုက္ေလ်ာခင္ စည္းသံုးတန္ျဖင့္ အႏၱရာယ္ကိုကာကြယ္ခဲ့သည့္ လကၡဏာ။ ရဟန္းအေယာင္ေဆာင္ ဒႆကိုမွ စည္းေတာ္ကိုေက်ာ္ ဆြမ္းေတာ္ေလာင္းလိုသည့္ မယ္သီတာ။ ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႕မွန္းသိသည့္အျဖစ္။ စည္းဆိုက ေက်ာ္၍ မရပါလား။ အတြင္းကေက်ာ္ေတာ့လည္း ေပါက္ျပန္သည္ေလ။

ေနာက္ထပ္အေတြးတစ္စက စက္ရုံ ေဘာလံုးပြဲ တစ္ခုရဲ့ ေအာင္ပြဲ။ ေအာင္ပြဲခံ အသင္းသားအားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ၾကျပီ။ ေသာက္ၾကစားၾက ေပ်ာ္ၾကပါးၾကေပါ့။ အသင္း အုပ္ထိန္းသူေျပာခဲ့တဲ့ စကားတစ္ခြန္းကို နားထဲက အခုအထိ မထြက္ခဲ့။ အားလံုး လြတ္လပ္စြာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ၾကပါတယ္ ဒါေပမယ့္ မိမိေပ်ာ္ရႊင္မွုဟာ သူတစ္ပါးကို အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေစနဲ႕တဲ့။ ခ်က္ခ်င္း အသံေတြအားလံုးကို တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေအာင္ထိန္းရတာလည္း စည္းတစ္မ်ိဳးပါပဲလား။

ဘူတာရံုမွ ေဘာင္မ်ားသည္ အဟန္႕အတားတစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ မိမိေက်ာ္လုိက ေက်ာ္လိုက္ႏုိင္ပါသည္။ မိမိ၏ အသိစိတ္ဓါတ္ျဖင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ေစသင့္သည္။ မိမိတစ္ေယာက္ စိတ္ဆႏၵ အလိုလိုက္မွုျဖင့္ လူအမ်ားကို ထိခိုက္ေစႏိုင္သည္ဆုိေသာ အခ်က္ကို ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္သင့္သည္။ ထုိအခါ ထိုေဘာင္မ်ားတပ္ဆင္ရန္ လိုအပ္မည္ မဟုတ္ေတာ့ပါ……….

16 October 2009

ရာသီပ်က္တဲ့ေန႕

မိုးေတြရြာမယ္လည္းဆိုရဲ့
ရြာကလည္း မရြာပဲ
ေန,သာမယ္လည္းထင္ရဲ့
ပူလည္းမပူပါပဲ
အံု႕ပ်က္ပ်က္
လင္းတစ္၀က္ ေမွာင္တစ္ခ်က္
ဒီတေန႕လံုး ရာသီေတြအားလံုးပ်က္ေနခဲ့တာ….

လမင္းရယ္ သာမွာျဖင့္လည္း
သာစမ္းပါ
ေနမင္းရယ္ လင္းမွာျဖင့္လည္း
လင္းစမ္းပါ
ေနမထြက္ လမတက္ပဲ
အေနခက္ေစတဲ့ေနာက္
ဒီေကာင္းကင္ေအာက္က
လူတစ္ေယာက္ကို
ေပ်ာက္သည္ထက္ ေပ်ာက္္
ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္ေစခ်င္ေရာ့ သလား……….

ႏွင္းေတြျမင္ပါလ်က္
ေဆာင္းရာသီ္လည္း မမွတ္ႏိုင္
မိုးေတြစိုပါလ်က္
မိုးရာသီဟု မတြင္ခဲ့
ကတၱရာ အရည္ေပ်ာ္ေပမယ့္
ေႏြေနပူဟု မသတ္မွတ္
အပ်က္အပ်က္နဲ႕
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွ
သတိျပန္ရမိတယ္
ရာသီပ်က္ေန႕ေတြထဲမွာ
နာဖ်ားေနခဲ့တာ ၾကာပါပေကာ…

14 October 2009

ေလွခါးရယ္ ရွည္လ်ားေလကြယ္..

ဒီေန႕ ရံုးသြားရင္း ေလွကားက အဆင္း (က်ေနာ္က အဆင္းမွာ ေလွကားကိုပဲ သံုးေလ့ရွိပါတယ္) ေတြးမိသြားတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ မပ်င္းဘူးဆိုရင္ ဖတ္ဖို႕ေပါ့…

ဓါတ္ေလွကားကိုေတြ႕ပါလ်က္ ေလွကားကေနပဲ ဆင္းမိျပန္ျပီ။ ႏွစ္ဆင့္ေလာက္ဆင္းအျပီးမွာေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ ျပန္သည္ေပါ့။

ဓါတ္ေလွကားကို ႏွစ္ျခိဳက္သူမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဆင္းတိုင္းကို ေလွကားက ဆင္းတတ္တဲ့ ကိုယ့္အက်င့္က ငယ္ကတည္းကေလ။ အထပ္ႏွစ္ဆယ္မွာ မေနမိလုိ႕ေတာ္ပါေသးရဲ့။

ဒါေပမယ့္ ဒီေလွကားကို ရွည္လ်ားပါေစလို႕ ကိုယ္ဆုေတာင္းမိျပန္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ…ဟုတ္လား…ခ်စ္သူေၾကာင့္ပါပဲ…

ခ်စ္သူနဲ႕ေလွကား ဘာမ်ား စပ္ဆက္တာပါလိမ့္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ စပ္ဆက္ေနပါတယ္။

က်ေနာ့ခ်စ္သူ လာလည္တဲ့အခါတိုင္း သူ႕ကို က်ေနာ္ျပန္ပို႕ေနက်ေလ။ ျပန္ပုိ႕ေလတုိင္း ဒီေလွကားကေနပဲ ဆင္းျဖစ္တယ္။ ဆင္းေနက်က က်ေနာ့လက္ကိုသူကတဲြျပီး ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ေပါ့။ စိတ္လိုလ်က္ရရွိရင္ေတာ့ ေနာက္ကေန က်ေနာ့ကို သိုင္းဖက္တတ္ေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ က်ေနာ့ဂုတ္ပိုးေလးကို ဖြဖြေလး ေမႊးၾကဴေနျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္ သူေျပာေနက် စကားက က်ေနာ့ဆီက အနံ႕ေလးကို သူအျမဲမွတ္မိေနတတ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႕ သူ႕အက်ၤ ီေတြကေန အဲ့ဒီ အနံ႕ကို ရရင္ သူ႕ေဘးနား က်ေနာ္ရွိေနသလိုပဲတဲ့ေလ။ သိပ္စကားတတ္လြန္းတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရက္ေတြက်ေတာ့ အဆင့္တုိင္း အဆင့္တိုင္းမွာ အနမး္မိုးေတြေခြ်လို႕။ က်ေနာ္က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ျပန္မေမႊးခဲ့ရင္ ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုဆူျပီး သူ႕ရဲ့ မေက်နပ္မွုကို ျပရွာတယ္။ ေလွကားေလး ျပီးဆံုးရင္ လမ္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့မယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္မုိ႕ အဆင့္ေတြမ်ားဖို႕ က်ေနာ္ဆုေတာင္းမိတာ မလြန္ေလာက္ပါဘူးေနာ့။

ျပီးေတာ့ က်ေနာ္ရံုးျပန္လုိ႕ သူတဖြဖြဖံုးဆက္ေနတဲ့အခ်ိန္ဆို…က်ေနာ္ဓါတ္ေလွကားနဲ႕ တက္လို႕ မရျပန္ဘူး။ ဓါတ္ေလွကားထဲ ၀င္တာနဲ႕ က်ေနာ့ဖံုးက ဆက္သြယ္မွဳ ဧရိယာ ျပင္ပကို ေရာက္သြားျပီ။ အဲ့ဒီအတြက္ ဒီေလွကားကို ရွည္လ်ားတယ္ မထင္မိပါပဲ ေျခေထာက္နဲ႕ တက္မိတယ္။ သူ႕ဖက္ကလည္း ဖိနပ္သံျပင္းျပင္းနဲ႕ ေျခနင္းသံကိုၾကားမွာပါပဲ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္တံုးကေတာ့ သူကေမးတယ္ ဘာသံေတြလဲတဲ့။ က်ေနာ္ကေျပာလိုက္တယ္ ေလွကားကေန တက္ေနတာပါလို႕ အသံမၾကားရေတာ့မွာစိုးသဗ် ဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပိုတယ္တဲ့ေလ။ ေနာက္အေခါက္ေတြေတာ့ သူလည္း နားယဥ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ့။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္လုိ႕ ေသာ့ဖြင့္ေတာ့မွပဲ သူသိရွာေတာ့တယ္။

ဒါတင္ပဲလားဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးခင္ဗ် မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တုိ႕ ျပႆနာတက္ၾကတဲ့ ညေနခင္းတစ္ခုမွာလည္း ဒီေလွကားက ဇာတ္ေကာင္တစ္ခုပဲ။ အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္စိတ္ဆုိးျပီး အဲ့ေလွကားကေန ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ဆင္းသြားမိတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလွကားကေန လမ္းေပၚကို မတက္ခင္မွာေတာ့ သူ႕ကို က်ေနာ္ ေစာင့္ျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သူကေတာ့ က်ေနာ့ကို စိတ္ဆိုးသြားရွာတယ္။ ပံုမွန္ ဒီေလွကားကို ႏွစ္ေယာက္အတူ ဆင္းေနၾက။ အခုလို ထားခဲ့ရက္တယ္ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့။ ေလွကားက က်ေနာ္တို႕ၾကားမွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္ၾကီးတစ္ခု ျဖစ္ေနေတာ့တာပါလား။

လူေတြက ဓါတ္ေလွကားကိုပဲ အသံုးမ်ားၾကတာကိုး။ ေလွကားေလးမွာ ႏူးညံ့တဲ့ခ်စ္ခင္ျခင္းေတြ၊ ၾကင္နာယုယမွုေတြ ဖန္ဆင္းလို႕ရတယ္ဆုိတာ သိပ္မသိၾကေသးဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တုိ႕ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးအတြက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြ ဒီေလွကား ဖန္ဆင္းေပးခဲ့ႏိုင္တာေပါ့။

က်ေနာ့ရဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြ သတိရျခင္းေတြကိုလည္း ဒီေလွကားက သက္ေသျပဳေပးႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႕လည္းဆိုေတာ့ ဟိုတစ္ေန႕ညေနက သူကလည္း ဖံုးမဆက္ျဖစ္ပါဘူး ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာက္ေနက်ေျခေထာက္ေတြနဲ႕ ေလွကားကို ေျပးတက္မိတယ္။ သံုးဆင့္ေလာက္လြန္လာမွ ဘာျဖစ္လုိ႕ ဓါတ္ေလွကား မသံုးမိပါလိမ့္ဆိုတာ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိျပီး ေအာ္ရီမိေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ အက်င့္ပါ ေနေတာ့တာကိုး။

ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ မနက္ခင္းရံုးသြားတိုင္းမွာ က်ေနာ့ မ်က္ႏွာတစ္၀ိုက္က ေလးတိုးတယ္ခ်ည္း စိတ္စြဲေနမိတယ္။ ေလွကားကအဆင္းမွာ တစ္ခါတစ္ခါ ရပ္ေစာင့္ေနမိတတ္တာမို႕။ ေရာ္…လို႕ ေရရြတ္ရင္း ဆင္းဖုိ႕ သတိထားမိတာ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိပါျပီ။

အဲဒီေတာ့ ခ်စ္သူနဲ႕အတူ ဆင္းျဖစ္တဲ့ အၾကိမ္တိုင္း ဒီေလွကားကို ရွည္လ်ားေလကြယ္လုိ႕ က်ေနာ္ ဆုေတာင္းရင္ က်ေနာ့အျပစ္မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။…………………

11 October 2009

အခ်စ္ဦးမို႕…….


လူတိုင္းလူတိုင္း အခ်စ္ဦးဆိုတာ ရွိတတ္ၾကမွာပါပဲ။ အခ်စ္ဦးဆုိတာ ဘာလဲ ဘယ္လိုလဲ ေျဖရွင္းစရာလိုမယ္မထင္ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေျပာဖူးတယ္ အဲ့ဒီလူဟာ သူ႕အခ်စ္ဦးပါတဲ့ အဲ့လူက လမ္းခြဲခဲ့တာေတာင္ သူအဆက္အသြယ္မျဖတ္ႏုိင္ဘူးတဲ့။ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားတုိ႕ေကာ… က်ေနာ့ကိုယ္က်ေနာ္လည္း ေမးေနမိပါတယ္……………


ဒီရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ရုပ္ရွင္တစ္ခုကို ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ ဇာတ္ကားအေဟာင္းတစ္ခုပါပဲ။ စုထားတဲ့ ဇာတ္ကားထုပ္ေတြ ဖုန္မတက္ခင္တစ္ခ်က္ဝင္ၾကည့္ျဖစ္လုိက္တာ။ သံုးဆယ္ေက်ာ္မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႕ ဆယ္ငါ့းႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ အေၾကာင္းေပ့ါ။ ဒါရိုက္တာ ျပခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာက တစ္ခုခု ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့ရင္ထဲ ေရာက္လာတာ အဲ့ဒီ အခ်စ္ဦးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးျဖစ္ေနလုိ႕ပါ။

အေတြ႕အၾကံဳမရွိေသးတဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ အတြက္ ဒီလိုကိုယ္ခႏၶာခ်င္း ရင္းႏွီးတဲ့ ခ်စ္ျခင္းဆိုတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားရူးသြပ္ေစလိုက္မလဲ။ အဲ့ဒီမိန္းမတစ္ေယာက္အနားကကို ခြာႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူမက သူ႕အတြက္ အခ်စ္ဦးျဖစ္ခဲ့မွာပါပဲ။

ဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေတြးေတာေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးကို ထိန္းသိမ္းတဲ့ သူမရဲ့ ပညာကိုလည္း ေလးစားမိတယ္။ သူမအတြက္ စာဖတ္ကိုျပမွ သူလိုခ်င္တဲ့အရာ ရမယ္တဲ့ေလ။ ကိုယ္တိုင္ဖတ္လုိ႕ရရဲ့သားနဲ႕ လို႕ေျပာေတာ့ ဟင့္အင္း မင္းဖတ္ျပတာ နားေထာင္ခ်င္တာပါ ဆိုတဲ့ သူမပံုစံကို အေတြးထဲက မထြက္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သူဖတ္ျပတဲ့ စာအုပ္ေတြက နည္းမွ မနည္းေတာ့ပဲ။

သူစုေဆာင္းထားတဲ့ တံဆိပ္ေခါင္းေလးေတြ ေရာင္းျပီးေတာ့ ခရီးအတူထြက္ၾကတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လံုးေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ သူမတို႕ ႏွစ္ေယာက္ခြဲခြာၾကရျပန္တယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့ လူဆိုတာ ခဲြခြာရစျမဲပဲေလ။ သူမက သူ႕ကို လံုးဝအသိမေပးခဲ့ဘူး။ သူဘယ္ေလာက္ခံစားလိုက္ရမလဲ။ သူမဟာ သူ႕အတြက္ အခ်စ္ဦးေလ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ငိုေၾကြးလိုက္မလဲ။ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ထိခိုက္လိုက္မလဲ။ က်ေနာ္ဆုိရင္ေကာ ခံႏုိင္ရည္ ရွိပါ့မလား။ ေတြးရင္းေတာင္ တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြခ်င္လာမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူက ဥပေဒကိုသင္ယူေလ့လာတယ္။ သူတုိ႕ ေလ့လာတဲ့ အမွုတစ္ခုမွာ သူမနဲ႕ ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ရင္နာစရာေကာင္းတာက သူမက တရားခံလုိေနရာကပါ။ စစ္အတြင္းက အမွဳကို ျပန္လည္ၾကားနာ စစ္ေဆးတဲ့အမွဳေပါ့။ သူမ စာမတတ္ဖူးဆိုတာ ဝန္ခံလုိက္ရင္ အမွဳ ကလြတ္ႏုိင္ရက္နဲ႕ သူမ တစ္သက္လံုး လွ်ိဳ႕၀ွက္လာခဲ့တာနဲ႕အတူ သူမကို သူမ ေျမျမဳပ္ပစ္ခဲ့တယ္။ သူမ ေထာင္က်ခဲ့တယ္။

သူမကို သြားေတြ႕ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း သူဘာေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခဲ့ရတာလဲ က်ေနာ္နားမလည္ခဲ့ဖူး။ သူမ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ သူ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ျပီး အသံသြင္းေပးခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမကို ပံုမွန္ ပို႕ေပးခဲ့တာ။ သူ႕အတြက္ ခ်စ္ဦးသူဆိုတာ တကယ့္ကို ေလးနက္လြန္းပါလား။ ေပ့ါပ်က္ပ်က္ အခ်စ္ေတြ နဲ႕ စာရင္ သူ႕အခ်စ္ေတြကို ျမင္ရတာ တကယ့္ကို ၾကက္သီးထမိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူမရဲ့ သင္ယူျခင္း။ တိတ္ေခြေတြကို ဖြင့္ စာအုပ္ေတြမွာ စာလံုးေတြကို ခဲတံနဲ႕ဝိုင္း။ ျပီးေတာ့ စကားလံုးကို မွတ္ရင္း စာေတြတတ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္။ သူမ ပထမဆံုးေရးတဲ့စာက သူ႕ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့အေၾကာင္းေလးပါပဲ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ တိတ္ေတြလာပို႕ေတာ့ သူမအတြက္ စာမ်ား ပါလာမလားဆုိတဲ့ စိတ္ကေလးကို ျမင္လုိက္ရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမိတယ္။ ခ်စ္သူ ခင္သူ တစ္ေယာက္ဆီက ကိုယ့္ကို ဆက္သြယ္ဖို႕ ေစာင့္ရတာ သိပ္ပင္ပန္းလြန္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ပို႕ေပးဖို႕ ေနာက္တစ္ေစာင္ေပးျပန္တယ္။ သူမ စာေတြ ဖတ္တတ္ေရးတတ္လာျပီေလ။

သူမလြတ္ေျမာက္ခါနီးေတာ့ သူမဆီကို တစ္ဦးတည္းေသာဆက္သြယ္သူ သူ႕ဆီကို ေထာင္က ဖံုးဆက္လာပါတယ္။ သူမလြတ္ေျမာက္ရင္ ေနေရးထုိင္ေရး အလုပ္အကိုင္ စီစဥ္ေပးဖို႕ပါ။ သူမနဲ႕ေတြ႕ဆံုဖို႕ သူ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနခဲ့ပံုပါ။ အဲ့အခ်ိန္မွာ သူလက္ထပ္ျပီး သမီးတစ္ေယာက္အေဖ ျဖစ္ေနခဲ့ျပီေလ။

Kid လုိ႕ေခၚလိုက္တာေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္သေဘာက်ျဖစ္မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူမအတြက္ သူက ပီဘိကေလးေလးေလ။ သူမအတြက္ သူဘာေတြ လုပ္ထားတယ္ သူမကို သူလာၾကိဳမယ္ဆုိတာကို ေျပာျပီးအျပန္ သစ္ပင္နားမွာ သူငိုေတာ့ ကိုယ္လည္း ငိုခ်င္လာမိတယ္။

သူမလြတ္ေျမာက္မယ့္ ရက္မွာ သူလာၾကိဳေပမယ့္ သူမကို မၾကိဳႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အၾကိဳေထာက္သူ ေႏွာင့္ပူဗ်ာေဝရျပီ။ သူမ တစ္ျခားလမ္းတစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျပီ။ သူ႕အတြက္ ဟလို ဆုိတဲ့စကားေလးကလြဲရင္ ဘာမွ မထားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဖတ္ျပေလ့ရွိတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲက စာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေရးျပီး နံရံမွာကပ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ငိုေၾကြးေနရံုေပါ့ kid ရယ္ သူကခဲြသြားရက္ျပီပဲ…………………

ခ်စ္ဦးသူဆုိတဲ့ စကားလံုးရဲ့ေနာက္ကို ဒီရုပ္ရွင္နဲ႕အတူ လိုက္မိသြားတယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ခံစားခ်က္တစ္ခုုနဲ႕အတူ သူရဲ့ အခ်စ္ကို ခ်ီးက်ဴးမိတယ္။ သူမရဲ့ ၾကိဳးစားမွုကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့လည္း…………….

08 October 2009

ရုပ္ေသးရုပ္

ေျခကိုဆဲြေတာ့ ေျခၾကြသတဲ့
လက္ကိုမေတာ့ လက္ၾကြျပန္ေရာ
ခါးကိုယိမ္းေတာ့ ဘယ္ညာတိမ္း
ဇတ္ခနဲ မတ္တပ္ထျပန္ေတာ့
ၾကိဳးေတြကို ေလွ်ာအခ်
ေဟာ…ျပန္က်ပါေလေရာ

ငုတ္တုတ္ရယ္ အက်
ငိုလိုက္မ(မယ္)ဟ လို႕
မ်က္လႊာအခ်
ဟားတိုက္ကာရယ္ေမာဖို႕
ပါးေၾကာကိုဆြဲ
သြားကိုျဖဲလို႕
တစ္အားကို ရယ္ခဲ့ရျပန္တယ္

ေမာေမာနဲ႕နားမဟဲ့
အားခဲကာ မာန္တင္းျပန္ေတာ့
ခ်စ္ျခင္းခ်ည္ ဒီၾကိဳးေတြနဲ႕
ေန၀င္ မိုးခ်ဳပ္
တစ္ထုပ္ျပီး တစ္ထုပ္
ကေနရတဲ့

ငါဟာ ရုပ္ေသးရုပ္။

06 October 2009

ခမ္းေျခာက္လာတဲ့ျမစ္

ျမစ္ျပင္က်ယ္
ထိုတစ္စင္း
စီးေနရင္းနဲ႕

ေနမင္းရယ္ ပူေလသလား
မိုးရယ္ ေခါင္လို႕လား
ေရေၾကာင္းရယ္ မတည့္တဲ့ေနာက္
ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရယ္ မစီးခ်င္ေတာ့

ဟို၀င္လို႕ သည္ယိမ္းႏြဲ႕
တိမ္းဖယ္လို႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္
ေရႊဘုတ္ကယ္အိုးအီတုန္းက
ေမ့ခက္ေလတယ္

ဒိုက္ပင္ေတြေမ်ာလြန္းတယ္
ဆယ္ပါေလ သူမၾကား
ၾကမ္းတိမ္လို႕
ေရမသြားေတာ့မွ
ခမ္းေျခာက္ေလအားရက္တယ္လို႕
ျပစ္တင္ေလနဲ႕......

05 October 2009

ျမင္ကြင္းတစ္ခု ခံစားမွု


ေတာင္ဖက္နဲ႕ေျမာက္ဖက္လား

ေရွ႕ဖက္နဲ႕ေနာက္ဖက္လား

ေအာက္ဖက္နဲ႕အေပၚလား

ဆက္စပ္ကယ္ထား

ေတာင္လားလို႕ ေျမာက္ေရႊ႕

ေရွ႕မ်ားေတာ့ ေနာက္ေရြ႕

ေအာက္သြားေတာ့ အေပၚဆင္း

ဘယ္ဒင္းရယ္ ဘယ္ေလာက္ထိ

ေတာင့္မယ္ မသိ...............