စြန္မ်ားနဲ႕ ညေန

ညေနခင္းတခု…

ဘာရယ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေကာင္းကင္ျပင္မွာ စြန္ေတြ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ စြန္လႊတ္တမ္း ကစားေနၾကသည္လား သို႕မဟုတ္ စြန္လႊတ္ျခင္းျဖင့္ စိတ္အဆာေျဖေနၾကသည္လား က်ေနာ္ မခြဲျခားတတ္ပါ။ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံဝဲေနေသာ စြန္ေတြကို ၾကည့္ေနရင္း က်ေနာ္ စြန္မလႊတ္တတ္ပါလားဆုိသည္ကိုေတာ့ တခဏေတြးေတာမိသြားပါေတာ့သည္။

စြန္လႊတ္တာမ်ားလြယ္လြယ္ေလး..အင္း ေျပာအားရွိသူမ်ား ေျပာႏိုင္ၾကပါလိမ့္မည္။ က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ စြန္လႊတ္ျခင္းအတတ္ပညာကို ယခုအခ်ိန္အထိ (ယခုအသက္အရြယ္အထိ ဆိုရင္ ပိုမွန္မည္ထင္ပါသည္) တတ္ေျမာက္ႏိုင္ျခင္းမရွိေသးပါ။

စြန္လႊတ္ရန္ စြန္တစ္ခု ရစ္ဘီးတစ္ခု ထို႕အတူ စြန္လႊတ္မည့္သူႏွင့္ စြန္ကို ဆက္သြယ္ရန္ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း မရွိမျဖစ္လိုအပ္ပါသည္။ စြန္ကို အျမင့္သို႕ပင့္တင္ေပးရန္ ေလေၾကာင္းတစ္ခုသည္လည္း ထိုပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ရွိကိုရွိေနရပါမည္။ ထုိအရာမ်ား မျပည့္စံုပါက စြန္လႊတ္ျခင္း အထေျမာက္မည္ မဟုတ္သည္ေတာ့ ေသခ်ာလွပါသည္။

ထို႕ေနာက္တြင္မူ အျမင့္သို႕ တျဖည္းျဖည္းလႊတ္ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ လႊတ္တင္ရာတြင္လည္း ဆက္သြယ္ထားေသာၾကိဳးကို အစြမ္းကုန္ ေလွ်ာ့ေပးျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိစြန္ပါသြားမည္စိုးသျဖင့္ ၾကိဳးကို အတင္းဆြဲကိုင္ထားျခင္းျဖင့္လည္းေကာင္း စြန္ကို အျမင့္ေရာက္ေစမည္မဟုတ္ပါ။ အဆုိပါနည္းမ်ားသည္ စြန္လႊတ္သူႏွင့္စြန္ကို ေဝးကြာေအာင္လုပ္သည္ႏွင့္ တူလွပါသည္။

သို႕ျဖစ္ရာ စြန္ႏွင့္ေလေၾကာင္း ထပ္တူက်ရန္ စြန္လႊတ္ျခင္း အတတ္ပညာသည္ အဓိက က်ေနျပန္၏။ ေလေၾကာင္း အတိုင္း မိမိစြန္ငယ္ ေထာင္လ်က္တက္သြားသည္ကို ၾကည္ႏူးစြာ ရွဳျမင္ရျခင္းသည္ စြန္လႊတ္ရသည့္ အႏွစ္သာရပင္ေလာ။

ေတြးေနတုန္းအခိုက္မွာပင္ က်ေနာ့ေရွ႕ရွိစြန္ငယ္ သည္ တစ္ျခား စြန္ငယ္နဲ႕ သြားေရာက္ ျငိတြယ္ေနျပန္သည္။ စြန္လႊတ္သူႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္စြန္ကို တစ္ေယာက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေမာင္းႏွင္ရင္း ၾကိဳးႏွစ္ေခ်ာင္းရွဳပ္ေထြးစြာ ပူးမသြားဖို႕ ၾကိဳးစားေနၾကသည္မွာလည္း စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေနျပန္သည္။

စြန္ျဖတ္ျခင္း ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရႏွင့္အတူ ငယ္ငယ္တုန္းက တိုက္ေခါင္မိုးေပၚမွ စြန္္ျဖတ္ပြဲမ်ားဆီ သတိရသြားမိျပန္သည္။ ၾကိဳးကို မွန္စာတိုက္၍ မိုးေကာင္ကင္ စြန္တိုက္ပြဲမ်ား…………………….စြန္လႊတ္ျခင္းတစ္ခုတည္းျဖင့္ မျပည့္စံု ျပန္ေသးပါကလား။ က်ဳးေက်ာ္သူ ေစာ္ကားအႏိုင္က်င့္သူမ်ားသည္ စြန္မ်ားတြင္လည္း ပါေနျပန္၏။ ထိုအခါ ကာကြယ္ျခင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္း မ်ားလည္း ပူးတြဲပါလာသည္ေကာေလ။

ေနာက္ေတာ့ စြန္အလွလႊတ္ေနသူတစ္ဦးကို အာရံုေရာက္သြားျပန္သည္။ ၾကိဳးတစ္ေလွ်ာက္ အကြာအေဝးတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုၾကားတြင္ မီးလံုးငယ္ေလးမ်ား မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ျဖင့္ ထိုသူ၏ ခံစားမွုကိုလည္း က်ေနာ္ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့မိျပန္သည္။ သူကိုင္ေသာရစ္ဘီးမွာ က်ေနာ္တုိ႕ဆီကလို မဟုတ္ပဲ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားထိုး၍ သက္ေတာင့္သက္သာျဖစ္ေစေသာ လွပေသာ ရစ္ဘီးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနျပန္ေသးသည္။

ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ စြန္ေရာင္စံုမ်ားျဖင့္ လွပေနၾကသည္။

စြန္တစ္ခုမွ် က်ေနာ္ႏွင့္ မသက္ဆိုင္ပါ။ အေၾကာင္းအရင္းမွာ က်ေနာ္စြန္မလႊတ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ေမွာင္စပ်ိဳးလာသျဖင့္ တက္ေနေသာစြန္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ခ်ေနၾကသည္။ ၾကိဳးကို ရစ္ဘီးတစ္ေလွ်ာက္ အလိုက္သင့္ ရစ္သိမ္းရင္း စြန္ကုိပါ ေခါက္သိမ္းႏိုင္သည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

စြန္မလႊတ္တတ္ေသာ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ့စိတ္အစဥ္ကို စြန္ေတြနဲ႕အတူ လုိက္လႊတ္ေနခဲ့မိသည္။ အခု က်ေနာ္လည္း စိတ္စြန္ကို ျပန္သိမ္းဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။ ဘယ္စြန္နဲ႕ ျငိေလသည္လည္း မသိ။ ဆက္သြယ္ထားေသာၾကိဳးကို ထိန္းရန္ က်ေနာ္ ရစ္၍ မရ။

ထိုညေနမွစ၍ က်ေနာ္လြင့္သြားခဲ့ပါသည္………………….