ဒီခရီး

တကယ္တမ္းက ႏွစ္နာရီခဲြသာသာ ခရီးေလး။ ခဏတာဆိုတဲ့ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ဒီခရီးက ျပီးသြားႏုိင္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီခရီးအတြက္ စခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လ ႏုိ၀င္ဘာထဲက။ ဒါေပမယ့္ အခုအခ်ိန္အထိ မျပီးႏုိင္မစီးႏုိင္ရွိေနတုန္း။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ရခက္တယ္ဆိုလို႕ ႏုိ၀င္ဘာထဲက ဆုိင္ေတြကို ဖံုးဆက္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႕မရဘူးေလ။ Booking တင္ရံုနဲ႕ မရႏိုင္ဘူးတဲ့ ပိုက္ဆံသြင္းေပးပါဆိုေတာ့ ကဲ လာေလေရာ့ေပါ့။ ေနာက္တစ္ရက္က်ေတာ့ တင္ထားတဲ့ ႏွစ္ရက္လံုးက်ပါျပီ လက္မွတ္လာထုတ္ပါတဲ့။ ျမန္သားကလား။ အင္းေငြမ်က္ႏွာေတာ္ေတာ္ၾကီးတာကိုး။ ေစာေနတဲ့ တစ္ရက္ကို ျပန္ဖ်က္လိုက္မိတယ္။ အခုေတာ့ျပန္လိုခ်င္ေနျပန္ေရာ။ ရတုန္းက မယူထားမိတာ နာလိုက္တာဗ်ာ။ ႏို႕မို႕ဆို တစ္ရက္ေစာျပီး ျပန္ေရာက္္ေနမွာ။ ေပးလိုက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံက မနည္းေပမယ့္ ျပန္ရလုိက္တာက တကယ့္ စာရြက္အပိုင္းေလးရယ္ပါ။ ေပ်ာက္သြားရင္ ျပန္ထုတ္ေပးဦးမတဲ့။ E ticket ဆိုသကိုး အဲ့လို။

ေလယာဥ္လက္မွတ္ျပီးျပန္ေတာ့ ဟိုက ဒီက မွာတဲ့ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ အတိုအထြာေလးေတြ။ ကိုယ့္ဘာသာလည္း ေကာင္းႏိုးရာရာ အသံုးတည့္မယ္ထင္တာေလးေတြ ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္၀ါ့အတြက္ ဆိုျပီး၀ယ္ေနမိျပန္ေရာ။ ဒီမနက္ ဖံုးဆက္တဲ့အထိကို မွာၾကတုန္း။

ျပီးေတာ့ ေပးစရာရွိေလတဲ့ အခြန္အခမ်ား ေပးေဆာင္ျခင္း။ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ေလးေတြျခစ္ျခဳပ္ျပီး ေပးစရာရွိတာေပးေပါ့ေလ။ အလုပ္ထဲက အသိတစ္ေယာက္ေျပာသလို ၀င္တာက တစ္ခါတည္း ထြက္တာက သိပ္မ်ားတာပဲဆိုသလို။ အင္း…ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သား လခထုတ္ျပီး အားလံုးႏွုတ္လိုက္ရင္ လက္က်န္က မရွိေတာ့။ ယူထားမိတဲ့ အေၾကြးေတြက အေၾကြးပူမဟုတ္လို႕ ေတာ္ပါေသးရဲ့။ မဆပ္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ေနာင္ဘ၀မွပဲ ဆပ္ေတာ့မယ္လို႕ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။

ဟုိက သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ဘယ္လုိလဲ အိမ္တန္းျပန္မယ္ဆုိလို႕ စိတ္မေကာင္းၾကဘူး။ သူတို႕အတြက္ အခ်ိန္ေပးေစခ်င္ၾကတယ္။ ခရီးတို ခရီးရွည္မ်ားလဲ သူတို႕နဲ႕ ထြက္ေစခ်င္တယ္ ထင္ပါရဲ့။ Platform ေပၚက သူငယ္ခ်င္းကလည္း IC ပြဲရွိတယ္ သြားၾကည့္မယ္ဆိုျပီး လွမ္းခ်ိန္းေနျပန္ေသး။ မၾကည့္ရတာလည္း ၾကာေတာ့ ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္ခ်င္သား အရင္က ေဗထိဆုိ ေရွ႕ကျဖစ္ေနၾကေလ။

ေဖက ခြင့္မရေလေတာ့ အလုပ္ကိုတန္းျပန္ရဦးမယ္။ မိသားစုေတြ႕ဆံုပဲြနဲ႕အတူ ခရီးရွည္ၾကီးတစ္ခု ထြက္ဖုိ႕ စီစဥ္ထားၾကေလရဲ့။ ေမြးရပ္ေျမကိုလည္း တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ခ်င္ေသးတယ္။ အဖြားဆံုးျပီးကတည္းက ျပန္မေရာက္ေတာ့တာ ႏွစ္ကာလ ၾကာရွည္ခဲ့ျပီ။ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဘိုးဘြားေတြေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ကိုလည္း မၾကည့္ခ်င္ေတာ့တာပါလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ျပန္ျပင္ေပးခ်င္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ လြယ္တာမွမဟုတ္တာ။ စိတ္ထဲမွာပဲေတးထားရတာေလ။ ဥံဳဖြလို႕ လုပ္လုိ႕ရရင္လည္း ေကာင္းမိေကာင္းရဲ့။

ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အကုန္လံုးနဲ႕ ျပန္ဆံုခ်င္မိတယ္။ တစ္နွစ္ခြဲေက်ာ္ျပီဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ခြဲစာ စကားေတြေျပာဖုိ႕ ရွိေနရင္ရွိေနမွာေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို အဲဒီတစ္ႏွစ္ခြဲအတြင္းမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကျပီ။ ျဖစ္ပ်က္ေတြက သိပ္မ်ားေတာ့ up-to-date လုပ္ရဦးမွာ။ ကိုယ္တုိင္လည္း ဘယ္ေတာ့ ေပ်ာက္ကြယ္မလဲမွ မသိႏိုင္တာ။

ယူစရာ၊ သယ္စရာရွိတဲ့ စာရြက္စာတမ္းကေန စျပီး လုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ရဦးမယ္။ မျပီးသတ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြကိုလည္း ျပတ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ မွာစရာေတြ မွာရဦးမယ္။ လႊဲစရာရွိတာေတြ လႊဲဖို႕ ျပင္ဆင္ရေသးတယ္။

ျပီးေတာ့ ဒီဘေလာ့ေလး။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ တျမတ္တႏိုးနဲ႕ စကၠန္႕တိုင္း နာရီတိုင္းေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတဲ့ ဒီဘေလာ့ေလး က်ေနာ့ ရင္လွိုက္ပိုးေလးေလ။ ဘယ္လုိထားခဲ့ရမလဲ။ ဟိုမွာေတာ့ ျပန္ဖြင့္လို႕ရျပီဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ယက္ေတြနဲ႕ ေ၀းလံလြန္းတဲ့ က်ေနာ့ရြာေလးမွာ ဘေလာ့ဂင္းလုိ႕ ဘယ္ရမွာလဲ။ က်ေနာ္စာေတြေရးေနတယ္လို႕ ေျပာရင္ေတာင္ ေဖနဲ႕ေမက ရီၾကမွာ။ သူတို႕ကို ဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲေတာင္မသိ။ သူတုိ႕အေၾကာင္းေတြ ဒီလိုေရးေနတာသိရင္ လက္ခံပါ့မလား။

တစ္နာရီခြဲနဲ႕ ျပီးဆံုးသြားမယ့္ ဒီခရီးေလးကို ရက္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာသည္ အထိ ညတာေတြရွည္ အိပ္မက္ေတြမ်ားေနမိတာ။ တကယ္တမ္းေတာ့ တကယ့္ကို ခဏေလးပါ ခဏတာေလးပါ…………