အတၱ၀တ္စံုမ်ားနဲ႕ က်ေနာ္တုိ႕

ျပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြက အျပင္ထြက္ဖုိ႕ပ်င္းတာမုိ႕ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ဇာတ္ကားအေဟာင္းေတြကို ေမႊေႏွာက္ရင္း စာအုပ္နဲ႕ရုပ္ရွင္ တြဲျပီးၾကည့္ေနမိတယ္။ ရုပ္ရွင္ကိုဖြင့္ရင္း စာအုပ္ဖတ္ေနမိတာပါ။ ဒီကားကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ တူတူၾကည့္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္းပ်က္သြားခဲ့တာမုိ႕ စိတ္နာစြာမၾကည့္ဘဲပစ္ထားခဲ့တဲ့ ဇာတ္ကားေလးပါ။

ရွဥ့္ကေလးသံုးေကာင္နဲ႕ ကာတြန္းကားမဆန္စြာ ရိုက္ထားတဲ့ ဇာတ္ကားေလးကို စၾကည့္ရင္းကမွ လက္ထဲကစာအုပ္ကို လႊတ္ခ်မိခဲ့တယ္။ အရာရာကို ရံွဳးနိမ့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကဲတဲ့ ရွဥ့္ေလးသံုးေကာင္ရယ္ေတြ႕တဲ့ပြဲပါ။ အမွတ္မထင္ေရာက္လာတဲ့ ရွဥ့္ေလးေတြကို Dav က လံုး၀လက္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူတို႕ရဲ့ သီခ်င္းကို မၾကားခင္အထိေပါ့။ သာယာတဲ့ အျပင္ ဆြဲေဆာင္မွုအျပည့္နဲ႕ သူတို႕သံုးေကာင္ရဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖမွုကိုၾကားရေတာ့ ေတာင့္မခံႏုိင္ရွာေတာ့ပဲ အေပးအယူစတင္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႕သီခ်င္းေတြကို ဆုိေပးရင္ ဒီအိမ္မွာေနခြင့္ေပးမယ္ဆိုတာကေန စျပီး စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႕ေပါ့။ အစကေတာ့မညွာမတာ နွင္ထုတ္ခဲ့တယ္ ျပီးေတာ့မွ အေပးအယူေတြနဲ႕ ျပန္ေနခြင့္ေပးတဲ့ Dav ရဲ့ အတၱေတြက သိပ္ေတာ့ တရားမလြန္ဘူးလို႕ထင္ေနမိတယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲလိုအတၱမ်ိဳးေတြ မရွိဘူးလို႕ မျငင္းႏိုင္လို႕ပါ။

ဒီေလာကမွာ အၾကင္နာ ေမတၱာအတုေတြကလည္း မ်ားျပားလုိက္တာဗ်ာ။ အနားကိုခ်ဥ္းကပ္တဲ့လူတိုင္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္က ရလိုမွုကို ျမင္မွမျမင္ႏုိင္ပဲ။ ငါးစာကိုသာ ျမင္ျပီး ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို မျမင္လြယ္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္က ထိပ္ဆံုးကေလ။ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္ျပီး ေရႊသမင္အလုိက္မွားခဲ့တာလည္း မ်ားပါျပီ။

ျပီးေတာ့ လူေတြထဲမွာ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ကို အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕ ရေအာင္ယူတတ္တဲ့လူေတြကလည္း အမ်ားသား။ လိုခ်င္တာရသြားေတာ့လည္း သူတစ္ပါးရဲ့ ခံစားခ်က္ကို ျပန္လည္ျဖည့္ဆည္းေပးရေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေမ့ႏုိင္စြမ္းလိုက္ၾကတာ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္ေမ့ခဲ့ျပီလဲ မသိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ကို လူသားဆန္မိတယ္ထင္ပါတယ္။

သိပ္ကို အျပင္းအထန္ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္သူေတြ က်ေတာ့ အရမ္းကို အရုပ္ဆိုးအက်ည္းတန္ေစခဲ့တယ္။ ဒႆဂီရိလိုေပါ့။ ကိုယ္လိုခ်င္တာပဲ သိတယ္ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဂရုမစိုက္ဘူး။ မတံု႕ျပန္ျပန္ တံု႕ျပန္ျပန္ လုိခ်င္တာ ရဖို႕က အဓိက။ နာမည္ဆုိးနဲ႕ ေက်ာ္ၾကားပင္မယ့္ သူတို႕ေတြက ရုိးသားတယ္လုိ႕ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြးေနမိျပန္ေရာ။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်ေနာ္သူတုိ႕ေလာက္ မရိုးသားဘူးဆိုတာပါ။

ရွဥ့္ကေလးသံုးေကာင္ကို Dav ဆီကေန အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕ ခြဲထုတ္။ ျပီးမွ အျမတ္အစြန္းဆိုတဲ့ အရာအတြက္ မနားမေနေစခုိင္းတာကို ျမင္ရေတာ့ ဟိုတစ္ေလာက လင္းပိုင္ျပပြဲ ၾကည့္ရင္းရလာတဲ့ အေတြးကို ေတြးမိျပန္ေရာ။ လူသားေတြ အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖဖို႕ အရမ္းေတာ္တာပဲဆိုတဲ့ လက္ခုပ္သံေတြ ၾကားရဖုိ႕ သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးထားတဲ့ အတိုင္းလွုပ္ရွားေနရတဲ့ လင္းပိုင္ေတြရဲ့ ဘ၀ေတြကို စာနာမိတယ္။ လက္ခုပ္သံၾကားရဖို႕ ဘာေတြေပးဆပ္ခဲ့ရျပီလဲ။ အခုက်ေနာ့လက္ရွိ ဘ၀နဲ႕ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လင္းပိုင္ေတြလိုပါလားလုိ႕ ကိုယ္ခ်င္းစာမိရင္း ေရွ႕ဆက္ၾကည့္ဖုိ႕ အင္အားမဲ့ခဲ့ရတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး။ Davက အစပိုင္းကလက္မခံခဲ့ဘူးေလ။ မိသားစုဆိုတဲ့ စကားလံုးတန္ဖိုးကို သူသိလိုက္ရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေနာက္က်ေနခဲ့ျပီ။ ကုိယ့္ေဘးနားမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတတ္တဲ့ မိသားစုကို က်ေနာ္တို႕ အျမဲ ပစ္ပယ္ခဲ့ၾကတယ္ထင္ပါတယ္။ ဟုတ္မယ္.. အခုလည္း မိသားစုကို ခြဲျပီး ဘာမဟုတ္တဲ့အရာေတြအတြက္ အတၱၾကီးစြာ လွုပ္ရွားေနမိတယ္။ တကယ္တမ္းက ေငြရွာႏုိင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ပကာသနအတြက္ က်ေနာ္ရပ္တည္ေနမိတာ။ ျပန္မလားလုိ႕ မေမးပါနဲ႕ေနာ္။ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီဂုဏ္အတြက္က်ေနာ့ကို ဆက္လက္ေခါင္းမာခြင့္ေပးပါ။

ဒီဇာတ္ကားအျပီးမွာေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ေပၚမွာ ၀တ္ထားတဲ့ အတၱ၀တ္စံုေတြကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀တ္စံုေတြက တစ္သားတည္းက်ေနျပီေလ။ ျပန္ခြ်တ္ရမွာကို ႏွေျမာေနမိေတာ့တာ။ ဒီအဆင္ေလး ငါနဲ႕တယ္လိုက္ပါလားဆုိတဲ့ အတၱနဲ႕ေပါ့….